Trezebezehonnepon (BiB-BoX rechthoek)

Trezebezehonnepon Moniek Vermeulen illustraties van Monnikenwerk

‘Dag oma-chocovla!’

‘Dag Korneel-springkasteel!’

Korneel geeft oma een zoen op haar wang en in ruil krijgt hij een lieve aai door zijn superwarrige haardos.

‘Wat doe je, oma?’ vraagt Korneel met een blik op het computerscherm voor oma’s neus.

‘Ik bekijk enkele oude foto’s’ , antwoordt oma. ‘Er zitten er ontzettend leuke tussen!’

‘Tof!’ gniffelt Korneel en hij kruipt meteen op oma’s schoot.

‘Daar! Opa, die een megagekke bek trekt!’ joelt Korneel. ‘Hij was grappig, hé, oma, onze allerliefste opa?’

‘Ja,’ fluistert oma, ‘we hebben wat afgelachen met hem.’

2

‘Mis je opa, oma?’

‘Ja, Korneel,’ reageert oma weemoedig, ‘ik mis hem erg.’

Maar meteen springt ze op van haar stoel en roept: ‘Ik ga hier nu niet wat droevig zitten doen hoor! Komaan, zullen we een potje voetballen?’

‘Yes!’ brult Korneel.

Een partijtje voetballen met oma vindt hij keitof.

Eigenlijk kan oma niet voetballen, want ze schopt meer naast dan tegen de bal. En als keeper hangt ze meer in het net dan dat ze op de grond staat.

3

Korneel heeft er ontzettend veel zin in, dus hij haalt vlug zijn voetbal uit het stalletje in de tuin.

Eerst dribbelt hij wat, maar dan geeft hij een krachtig schot op de bal.

‘Vangen, oma!’ tiert Korneel.

‘Oké!’ joelt oma en ze springt als een echte keeper, met beide armen in de lucht, omhoog.

Met een plof valt de bal op de grond en net naast de bal landt oma ... pal in een diepe plas.

Eerst schrikt Korneel, want hij vreest dat oma zich bezeerd heeft.

Maar wanneer hij merkt dat oma gekke bekken trekt, doet hij het bijna in zijn broek van het lachen.

4

De beker chocolademelk na de ultrakorte voetbalmatch smaakt fantastisch.

Korneel kijkt verbaasd op wanneer oma plots begint te lachen.

‘Ik denk aan opa’ , gniffelt oma. ‘Hij kon ook zo genieten van chocolademelk.’

‘Opa slurpte altijd luid en hij schilderde dan een chocoladesnor om zijn mond, hè, oma? En als zijn beker leeg was, boerde hij hardop.’

‘En,’ gaat Korneel verder, ‘hij zei dan altijd: “Bedankt Trezebezehonnepon.”’

Oma zwijgt, maar haar wangen kleuren rood en haar ogen glimmen vreemd, vindt Korneel.

6

Korneel denkt aan hoe oma en opa vroeger kibbelden, omdat oma dolgraag een kat wilde hebben.

Maar opa wilde dat helemaal niet, want hij was echt geen dierenvriend.

Korneel herinnert zich nog dat oma op een dag zei: ‘Toe, Maurice, in het asiel in het dorp zit een mooie kater. Ik heb zelfs al een naam voor hem bedacht: we noemen hem Trezebezehonnepon.’

‘Wat!’ bulderde opa toen en hij deed alsof hij ontzettend boos was, maar hij nam oma heel lief vast. ‘Die kat nemen we niet, maar die naam ...

Vanaf nu noem ik jou mijn Trezebezehonnepon!’

7

Korneel ziet het tafereeltje nog zo voor zijn ogen, alsof het pas gisteren gebeurde.

Opa sleurde oma mee in een rondedansje en zoende haar zo vreselijk hard en vreselijk lang op haar mond dat Korneel vreesde dat oma niet meer kon ademhalen.

En sindsdien gebruikte opa het buitengewone koosnaampje voor oma, maar enkel als ze met zijn tweeën waren, of als Korneel er was.

‘Andere mensen, en zeker volwassenen, moeten dat niet horen’ , zei opa altijd. ‘Die zullen dat helemaal niet begrijpen, want die zijn niet gek genoeg.’

Opa zag zijn Trezebezehonnepon verschrikkelijk graag, mijmert Korneel, maar een kat is er nooit gekomen.

8

Korneel neemt een hap van zijn boterham met aardbeienconfituur.

‘Mammie, zouden we ...’

‘Korneel!’ foetert mammie meteen. ‘Hoe vaak vroeg ik je al om eerst je mond leeg te eten, voor je begint te babbelen? Ik hoef echt niet te zien hoe dat boeltje in jouw mond vermalen wordt tot een smerige brij!’

Korneel slaakt een diepe zucht en slikt vliegensvlug alles door.

‘Mammie, zouden we geen kat kopen voor oma?’

Enkele seconden blijft het akelig stil, terwijl mammie haar zoon met grote ogen aankijkt.

10

‘Nooit’ , tiert mammie dan. ‘Zo’n walgelijk dier dat in huis plast en kakt en dat overal haren achterlaat! Ik durf er zelfs nog niet aan te denken dat er zo’n beest bij oma in huis zou zitten! En je pappie wil dat vast ook niet.’

‘Maar mammie, oma wilde altijd al vreselijk graag een kat.’

‘Nee, Korneel!’ briest mammie. ‘Opa wilde geen kat en nu wil ík er geen!’

‘Maar het is voor oma, niet voor jou!’

11

‘En toch wil ik het niet!’

Mammies gezicht loopt vuurrood aan. ‘Als wij dan bij oma op bezoek gaan, hangen wij ook vol met smerige kattenharen. En je moet geen slapende honden wakker maken!’

Korneel fronst zijn wenkbrauwen.

‘Honden, mammie? Ik heb het over een kat!’

‘Dat is een spreekwoord, Korneel. Dat betekent dat je oma niet mag herinneren aan het feit dat ze dolgraag een kat wil. Ze heeft er al lang niet meer over gesproken, dus laten we dat maar zo houden.’

12

Korneel kan zijn oren bijna niet geloven.

Hij kwakt de rest van zijn boterham op zijn bord.

De aardbeienconfituur vliegt alle kanten uit.

‘Als het van jullie afhangt, zou niemand op de hele wereld een dier mogen houden!’ brult hij hysterisch. ‘Vervelende dierenhaters!’

Korneel loopt woedend de keuken uit en smijt met een bons de deur achter zich dicht.

13

Korneel stapt vrolijk fluitend door de straat.

Hij is op weg naar bakker Boudewijns om een lekker vers meergranenbrood te kopen.

Mammie is vergeten er één mee te brengen en met de twee sandwiches die in de diepvriezer zitten, hebben ze natuurlijk niet genoeg voor drie personen.

Bij een tuin met een groot bord houdt Korneel halt. ‘Honden- en kattenasiel Whoopie-Snoopy’ staat op het plakkaat te lezen.

Korneel twijfelt ernstig: zou hij naar binnen gaan?

Hij is hier al eerder geweest, met zijn klas. En met oma ook, lang geleden.

Nee, denkt Korneel, want in zijn binnenste weet hij immers dat het niet mag van mammie.

15

Korneel wandelt dan maar verder naar bakker Boudewijns, maar al na enkele passen houdt hij weer halt.

Mammie hoeft niet te weten dat ik langsging in het dierenasiel, flitst er door zijn hoofd.

Als hij het bezoekje ultrakort houdt, merkt ze waarschijnlijk niet op dat hij wat langer weg is dan gewoonlijk.

Zal hij ...?

Nee, stel dat mammie het toch te weten komt.

Of ... enkel naar de kattenafdeling?

Zonder nog verder na te denken stapt Korneel de oprit van het asiel op.

16

‘Dag jongeman, ik ben Elisabeth.’

Een heel vriendelijke mevrouw komt op Korneel af. Ze heeft een groot pak katteneten in haar handen.

‘Kan ik je ergens mee helpen?’

‘Eh, nee, eh ... ik kom gewoon even naar de katten kijken’ , stamelt Korneel verlegen.

‘Dat mag, hoor!’ zegt Elisabeth. ‘Loop maar met me mee. Ik ga toevallig toch kattenbrokken uitdelen. Je mag me helpen, als je wilt.’

Dat hoeft Elisabeth geen twee keer te zeggen.

Opgewekt wandelt Korneel met haar mee.

Op slag is hij mammie en de bakker vergeten.

17

Korneel is bijna thuis.

Hij heeft er helemaal geen idee van hoe lang hij in het honden- en kattenasiel gebleven is.

Zou mammie ondertussen al ongerust zijn? Hij hoopt van niet.

Het was prettig in het asiel.

En Elisabeth is een toffe mevrouw.

Op Korneels lippen verschijnt een fijne glimlach, maar die verdwijnt op het moment dat hij zijn huis binnenstapt.

Het brood, schrikt hij, ik vergat naar bakker Boudewijns te gaan!

Hoe moet ik dat aan mammie uitleggen?

19

‘Dag Korneel, ben je al terug van bakker Boudewijns?’

Mammie is aan het werk op haar computer en neemt niet eens de tijd om op te kijken.

Oef, denkt Korneel, ze is zo druk bezig dat ze niet eens doorheeft dat ik abnormaal lang weg ben geweest.

‘Heb je een lekker vers brood mee?’

‘Eh ... eh, nee, mammie, ik heb geen brood ...’

‘Oh nee!’ roept mammie, terwijl ze nog steeds ijverig verder typt.

‘Was bakker Boudewijns uitverkocht? Verdorie zeg, dat ik er ook niet vroeger aan dacht dat we nog brood moesten halen.’

20

Korneel zwijgt en mammie verwacht blijkbaar ook niet dat hij nog reageert.

‘Weet je wat?’ roept ze. ‘We zullen straks pannenkoeken bakken! Vind je dat geen leuk idee?’

En zonder op een antwoord te wachten, opent ze een website op haar scherm en begint ijverig te lezen.

Korneel staat er eerst nog wat beteuterd bij, maar al vlug haalt hij opgelucht adem.

Probleem opgelost, denkt hij blij, en ik heb niet eens hoeven te liegen.

Heel stilletjes verlaat hij mammies bureau.

Hij heeft al zin in pannenkoeken met bruine suiker, of met confituur!

Maar wat hij nu eerst wil doen, is leuk nieuws vertellen aan zijn dagboek.

21

Dag Dagboek Ik ging naar de katten kijken, in het asiel.

Er is een mooie kater, die wil ik adopteren voor oma. Maar een kat adopteren is duur en ik heb niet veel geld in mijn spaarpot.

Ik heb de vriendelijke mevrouw van het asiel verteld over oma. Ik mag af en toe wat betalen voor de kat en ik krijg ook korting.

Dus, dagboek: ik ga morgen de kater halen en bij oma in de tuin zetten! (Ik hoop dat mammie me weer om een brood stuurt naar bakker Boudewijns of om vlees naar de slager.)

De asielmevrouw gaat een halsband maken en ze gaat de naam van de kat er opzetten. Ik koos een speciale naam, maar die verklap ik nog niet.

Dag dagboek (Niet verklappen aan mammie! Ik vertel het haar later wel. Misschien.)

22

Op het gazonnetje van oma loopt een wit-zwart gevlekte kater.

Hij miauwt er duchtig op los.

Tussen de struiken, aan de rand van oma’s tuin, heeft Korneel zich verstopt.

‘Roep nog maar wat harder,’ fluistert Korneel het beestje toe, ‘oma moet je kunnen horen!’

Plots merkt Korneel dat oma’s achterdeur openzwaait.

Hij ziet hoe oma eerst wat wantrouwig rondkijkt, ogenblikkelijk de kat opmerkt, hem optilt en hem aait.

Dan verdwijnt ze met de kat in haar armen weer naar binnen.

24

‘Mammie, mag ik straks nog een bezoekje brengen aan mijn allerliefste oma?’

‘Natuurlijk, Korneel, pappie en ik zullen ook meegaan, dan kunnen we gezellig met zijn allen nog wat babbelen.’

Oei, schrikt Korneel, mammie en pappie willen ook op bezoek gaan bij oma!

Zijn hart begint wat harder en wat sneller te kloppen, omdat hij weet dat mammie en pappie bij oma de kat zullen zien.

Als dat maar goed komt, denkt hij opgewonden.

25

‘Dag oma-chocovla!’

‘Dag Korneel-springkasteel!’

Oma geeft eerst Korneel een ferme knuffel en dan mammie en pappie een zoen.

‘Kopje koffie?’ vraagt ze. ‘Of ...’

‘Een kat! Een kat!’ gilt mammie plots. ‘Hoe komt dat beest hier?’

Het woord beest spreekt ze uit alsof het om iets ontzettend vies gaat.

‘Dat béést, ’ reageert oma verontwaardigd, ‘is een kat! Hij liep hier zomaar in mijn tuin. Ik heb geïnformeerd bij het honden-en kattenasiel en daar zeiden ze me dat iemand die kat geadopteerd heeft om hem mij cadeau te doen.

We zijn ondertussen allerbeste vriendjes.’

26

‘Moeder, een kat in huis is vies. Je huis zal vol liggen met kattenhaar ...’

Pappie wijst naar twee minuscuul kleine haartjes die op oma’s trui hangen. ‘Zie je wel!’

‘Dit kán toch niet, moeder, hoe kom je erbij?’ vraagt mammie opgewonden.

‘Ik zei het toch al: het is een cadeau’ , lacht oma ondeugend. ‘Van een heel speciale vriend.’

‘Een heel speciale vriend’ , slikt mammie. ‘Heb je al een nieuwe vriend dan?’

‘Nee hoor,’ giechelt oma, ‘het is geen nieuwe vriend. Ik ken hem al een hele tijd.’

Ze glimlacht geheimzinnig naar Korneel, die wat zenuwachtig met zijn vingers wriemelt.

27

‘Ik wil dat je die kat wegbrengt’ , zegt mammie kordaat. ‘Terug naar het dierenasiel, of naar de buren, of naar de dierenarts ... Het maakt me niet uit, maar dat beest moet weg!’

‘Dochter’ , zegt oma heel kalm en ze kijkt mammie recht in de ogen. ‘No way! Dit is mijn huis, ik beslis wie erin komt en wie mag blijven.

En die kat blijft, punt uit!’

‘Moeder ...’ probeert mammie nog, maar oma houdt haar handen op haar oren.

Korneel merkt hoe pappie teken doet naar mammie. Dat doet hij wel vaker. Kalmeer, wil dat zeggen.

‘Kom,’ zegt mammie plots rustig, ‘het is de hoogste tijd voor een heerlijk kopje koffie.’

29

Korneel slurpt van zijn chocolademelk, terwijl de kat op zijn schoot slaapt. Dat mocht uiteindelijk van mammie, maar er moest wel een handdoek over zijn broek.

‘We stappen eens op’ , zegt mammie na een tijdje. ‘Korneel moet naar bed.’

‘Geef me nog een zoen’ , grinnikt oma, terwijl ze Korneel heel dicht tegen zich aan trekt.

‘Bedankt’ , fluistert ze in zijn oor. ‘Enne ... ik heb je schulden afbetaald. Het lieve beestje is nu helemaal van ons.’

Dan geeft mammie oma nog een zoen.

‘Bedankt voor het bezoekje’ , lacht oma. ‘Zeg je ook nog gedag aan Trezebezehonnepon?’

Mammies ogen worden zo groot als schoteltjes.

‘Aan wie?’

‘Aan de kat met de allermooiste naam ter wereld,’ giechelt oma, ‘Trezebezehonnepon.’

30

Over auteur Moniek Vermeulen Hoi! Moniek Vermeulen is mijn naam. Vroeger was ik onderwijzeres. Dat vond ik een heel fijn beroep.

Nu ben ik schrijfster. En dat vind ik nog een véééééél fijner beroep.

Ik ben getrouwd met Frank Pollet. Dat is ook een schrijver van jeugdboeken. Er wordt dus heel wat afgeschreven bij ons thuis!

We wonen in de Palingsgatstraat (een hele mooie straat met een lelijke naam) in Puivelde.

Terwijl we samen zitten te werken in onze schrijfkamer, genieten we van het landelijke uitzicht. En ook van Victor en Henri, onze twee ezels die in onze tuin rondlopen, van Alice, Elly, José en Hanne, onze kippen en van Emiel en Edward onze cavia’s.

Je hebt zeker al door dat ik een grote dierenvriend ben?

Toen ik nog heel jong was, maakte mijn mama dikwijls lettertjessoep.

Die lettertjes interesseerden mij toen al heel erg. En nu ook nog, dus.

Sommige van mijn boeken zijn vertaald in het Koreaans, het Chinees en het Deens. En in 2016 dingt mijn boekje ‘Meester Frank en de draak’ mee naar de prijs van de Kinder- en Jeugdjury. (Op het moment dat ik dit schrijf, weet ik nog niet of het een prijs zal behalen. Spannend, hè!)

Ben je nieuwsgierig naar mijn boeken?

Neem dan vlug een kijkje op www.moniekvermeulen.be.

Andere boeken van Moniek in BiB-BoX: Knuffels

31

Fotokopieerapparaten zijn algemeen verspreid en vele mensen maken er haast onnadenkend gebruik van voor allerlei doeleinden. Jammer genoeg ontstaan boeken niet met hetzelfde gemak als kopieën.

Boeken samenstellen kost veel inzet, tijd en geld. De vergoeding van de auteurs en van iedereen die bij het maken en verhandelen van boeken betrokken is, komt voort uit de verkoop van die boeken. In België beschermt de auteurswet de rechten van die mensen. Wanneer u van boeken of van gedeelten eruit zonder toestemming kopieën maakt, buiten de uitdrukkelijk bij wet bepaalde uitzonderingen, ontneemt u hun dus een stuk van die vergoeding. Daarom vragen auteurs en uitgevers u beschermde teksten niet zonder schriftelijke toestemming te kopiëren buiten de uitdrukkelijk bij wet bepaalde uitzonderingen.

Verdere informatie over kopieerrechten en de wetgeving met betrekking tot reproductie vindt u op www.reprobel.be. © Uitgeverij VAN IN, Wommelgem, 2015 Alle rechten voorbehouden. Behoudens de uitdrukkelijk bij wet bepaalde uitzonderingen mag niets uit deze uitgave worden vermenigvuldigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt, op welke wijze ook, zonder de voorafgaande en schriftelijke toestemming van de uitgever.

Auteur: Moniek Vermeulen Tekeningen: Monnikenwerk Vormgeving en cover: Peer De Maeyer Zetwerk: Vrijdag Grafis bvba Projectcoördinatie: Caroline Vanderhaegen Eerste druk 2016 ISBN 978-90-306-7540-2 D/2016/0078/6 Art.563724/01 NUR 191