KIEZEN EN VERLIEZEN NOËLLA ELPERS
20
25
30
35
IN
15
Vandaag heb ik geluk. Dalila stapt net van de bus en we komen samen aan bij de schoolpoort. Ze draagt haar hoofddoek nog. Ik hou haar in de gaten, wacht vol spanning op het moment dat zij die hoofddoek afdoet. Dat moet in onze school. Dalila heeft gemerkt dat ik naar haar kijk. Ze bloost, glimlacht verlegen en slaat haar ogen neer. Mijn hart klopt in mijn keel. Haar haren zijn in een sierlijke knot bijeengebonden in haar nek. Rond haar gezicht vallen een paar fijne krulletjes die zich niet laten temmen. Haar huid is bleek, haar ogen amandelvormig: ze is van Berberse afkomst, net als ik. Als ik in de schoolbanken toevallig een keer achter haar zit, ruik ik haar shampoo. Die geurt naar oranjebloesem en rozenwater. Als ik naar de sportschool ga, zal ik Dalila niet meer zien … Ik weet niet waar ze woont. De kans dat ik haar ooit toevallig tegenkom, is klein. Marokkaanse meisjes lopen niet zomaar over straat. En als het toch gebeurt terwijl ze winkelen, zijn ze met twee of in groep. Ze giechelen en kijken weleens stiekem naar je met hun reeënogen.
N
10
VA
5
‘Alle jongeren van jouw leeftijd hebben een brein als een plat geknepen erwt, dat is onderzocht en bewezen’, zegt Sebastiaan. ‘Jullie zijn wandelende hormonenbommen en zijn nog niet in staat om in te zien wat goed voor jullie is. Op dat punt ben jij niet anders dan de anderen, Youness.’ ‘Maar ik ben Marokkaan, meneer’, zeg ik. ‘Nou en? Je bent hier geboren, dus ben je evengoed een Belg. Voor mij staat één ding zo vast als een huis: jij kan een stukje voetballen man! Hou je aan de nuchtere feiten en dan weet je wat je te doen staat.’ Voor Sebastiaan, onze trainer, is het doodsimpel: ik kan voetballen, dus moet ik volgend jaar de richting sportwetenschappen kiezen. Ik loop er al weken over te piekeren. Ik weet ook wel dat ik mij staande kan houden tegen Abdel, Rafik en Mamoun, een stel oudere jongens op het plein. Ik slalom zo tussen hen door met de bal aan mijn voeten en onverwachts op het doel schieten kan ik ook met een knaller. In de club presteer ik goed en ik hou me netjes aan de regels. Toch stelt onze trainer het naar mijn gevoel iets te simpel voor. De sportschool ligt in een ander deel van de stad, ver uit mijn buurt.
‘Nee, man’, zegt Jamal. ‘Moet je vooral niet doen!’ ‘Waarom niet? Sebastiaan zegt dat ik de sportschool aankan met mijn vingers in de neus. Mijn resultaten op de algemene vakken zijn goed genoeg en je weet toch dat sporten mijn ding is?’ ‘Ja, we weten allemaal dat je een streber bent, Youness. Jij scoort op alle fronten.’ ‘Zeg!’ ‘Nee, even serieus nu, wat ga je doen zonder Tarik, Omar en mezelf? We zijn een team. Daar mag niets of niemand tussenkomen, ook geen stomme sportschool. Zie je jezelf al lopen op het speelplein? Wat een lol zal je hebben zonder ons! Met ons kun je toch ook een balletje trappen? Jij bent echt een lieverdje, je hebt ons nodig om te voelen dat je leeft, man.’ ‘Dat is juist het probleem. Met jullie erbij maak ik net iets té veel lol. Voor ons is het sowieso moeilijk om ons neer te leggen bij de discipline in een sportclub. Waarom denk je dat er zo weinig voetballers van Marokkaanse afkomst meespelen op topniveau? Ze krijgen ruzie met hun trainer of scoren vooral rode kaarten bij de scheidsrechter.’ ‘Dus je gaat een uitslover worden en de hielen likken van je trainer? Niet doen, Younie-boy… En blijf toch gewoon op onze school!’
©
1
woord
met de vingers in de neus: zonder al te veel inspanning, erg makkelijk de hielen likken: erg onderdanig of nederig tegen iemand doen
338
TRAJECT NEDERLANDS 2 XL
DEEL 7 KIEZEN