2019 Week 23 Vrijdag 7 juni
NR. 5689
114 e jaargang ZUSTER VEERLE (BRAZILIË) OVERLEDEN
55E AVONDVIERDAAGSE BAARLE TELT MEER DAN 600 DEELNEMERS
TWEELING RIA EN TILLY VIERDEN HUN 85E VERJAARDAG
NIELS WOUTERS WINT INDIVIDUELE TIJDRIT WTV ALPHEN!
8
15
17
25
NA 60 JAAR BRABANDERS IN HART EN NIEREN
Ruud en Riet van Lith-Vreeburg Diamanten echtpaar Ruud van Lith solliciteerde ruim 60 jaar geleden op een baan als campingbeheerder op bungalowpark de Vers in Overloon, op de grens van Brabant en Limburg. Hij mocht samen met zijn vriendin Riet Vreeburg daar ook komen wonen. Maar, zoals dat in die jaren in het katholieke zuiden ging: dan moesten ze wel eerst trouwen. En dat gebeurde, in de gemeente Rijswijk, op 20 mei 1959. Dit jaar, in 2019, vieren ze in Alphen hun Diamanten huwelijksfeest.
bpost PB- PP
BELGIE(N) - BELGIQUE
16 27
DOOR LUC VAN HOEK Werk in het zuiden des lands Ruud van Lith (85) groeide op in een groot gezin van maar liefst 15 kinderen in Rijswijk, bij Den Haag. Zoals dat in die tijd ging, waren er in elk gezin kinderen die een opleiding als geestelijke gingen volgen. Ruud ging zelf naar het seminarie in Nijmegen. Maar na 2 jaar bleek dat toch niet zijn roeping en vervolgde hij zijn schooltijd in Delft. Riet Vreeburg (83) groeide op aan de Rijswijkseweg in Den Haag, ook in een kinderrijk gezin, als oudste van 11 kinderen. Na haar schooltijd ging ze werken op de Haagse veiling. Rond 1957 leerden Ruud en Riet elkaar kennen en kregen ze verkering. Ruud: “we zouden eerst nog eind 1958 trouwen, want dat zou belastingtechnisch voordeliger zijn. Maar dat kwam er niet meer van. Toen we de baan als campingbeheerders in Overloon kregen moesten we haast maken met onze trouwplannen, want we moesten op 1 juni in Boekel gaan wonen. Op 20 mei trouwden we
Het Diamanten echtpaar Van Lith-Vreeburg.
voor de wet in Rijswijk en 25 mei voor de kerk. Riet: “ik moest wel even wennen, van het drukke Den Haag naar het platteland in Boekel. Je hoorde daar de stilte. Maar eenmaal aan de slag kwam dat allemaal goed.” Na de camping in Overloon beheerden ze nog 4 jaar een camping in Horst-America. Ruud: “Maar daar hadden
we ’t niet meer naar onze zin. Ik hoorde toen dat er een vacature was in Alphen. Camping ’t Zand werd opgestart en ze hadden beheerders nodig. Ik ben direct naar Alphen gereden, naar ’t gemeentehuis. Toen gemeentesecretaris Baeten vertelde dat ik eerst moest solliciteren, klopte ik gewoon bij burgemeester Van der Weijden
aan. Maar ook daar hetzelfde antwoord… Op de vacature meldden zich 300 kandidaten: ik was eigenlijk te oud, ze vroegen iemand van maximaal 35 jaar: ik was 40. Gelukkig was er ook een bekende van mij uit de Nederlandse Campingraad die een rol had in de sollicitatieprocedure. Ik werd aangenomen en nadat we even op de Haverhei-
ning hebben gewoond konden we de nieuwe beheerderswoning op de camping gaan betrekken.” Werk en gezin in Alphen Ruud en Riet van Lith kregen drie zonen, die ondertussen met hun partners voor hun werk zijn verhuisd naar de randstad; ze wonen nu respectievelijk in Amsterdam,
BIJNA 30 JAAR BEZORGER VAN ONS WEEKBLAD!
Tonny Leijten d’un Ulicootse kraantenboer! Graag had hij de dertig jaar volgemaakt, maar meer dan 29 jaar wekelijks Ons Weekblad in heel Ulicoten bezorgen is ook een unicum! Het is zo uniek dat we een afspraak maakten in de Ulicotense Wilhelminastraat om daar zijn verhaal aan te horen. Want dat mag gerust een conclusie zijn: Tonny Leijten en Ons Weekblad zijn in die periode een eenheid geworden. Als krantenbezorger moet je een doorpakker zijn, want ook bij slecht weer, wanneer het koud is of nat, moet de krant bezorgd worden. Energie, passie, verantwoordelijkheidsgevoel, presteren, plannen en conditie zijn belangrijk. DOOR FRANS TUIJTELAARS Wekelijks het weekblad bezorgen is geen sinecure en zeker niet als je dat in heel Ulicoten doet: Van Postel tot op het Hondseind en van de Baarleseweg tot op de Lijmbeek en alle straten en paadjes die er tussen liggen. Wekelijks zo’n 50 km met de fiets om ruim 300 kranten te bezorgen en dat bijna 30 jaar. Graag had hij de 30 jaar volgemaakt en het dan netjes overgedragen aan zijn opvolger. Het heeft niet zo mogen zijn. “Het zou toch mooi geweest zijn wanneer ik dat met nieuwjaar had kunnen doen”, zo vertelt hij een beetje gelaten, maar met een bescheiden glimlach er bij. Half april Het is intussen van half april van dit jaar geleden dat hij voor de laatste keer op weg was. Wat er
je bijverdiende. En waar kon men dat in Ulicoten? Bij de Gust de Roy in Ulicoten tomaten plukken en als die stopt dan zit men zonder
baantje… En toen begonnen zoon en dochter met het bezorgen van het weekblad. Ja en als dan hun vader ’s avonds thuiskwam van
een dag werken bij Remeijsen transport in Alphen dan wilde het wel eens gebeuren dat hij de buitenwijken voor zijn rekening nam.
Rotterdam en Den Haag. Ruud: “ik heb 21 jaar als campingbeheerder gewerkt op ’t Zand. Een mooie tijd. De camping en de aangrenzende waterplas waren toen nog allebei eigendom van de gemeente Alphen en Riel. Bij een startende camping is er veel werk te verzetten. En je liep tegen nogal wat regelgeving aan. Als ik nu over de camping loop dan zie ik wel dat er tegenwoordig veel meer mogelijk is. Na 21 jaar werken op camping Het Zand heb ik gebruik gemaakt van de VUT-regeling en we zijn daarna in de Gaanderij in Alphen gaan wonen.” Toch is het campingleven nooit gaan vervelen. Riet: “nee, we vinden het nog steeds leuk om met de caravan naar boerencampings te gaan. Lekker buiten genieten van rust en ruimte.” Burgemeester Minses en wethouder Braspenning hadden voor het Diamanten echtpaar naast hun felicitaties nog attenties meegebracht. Wij wensen het echtpaar Van Lith-Vreeburg nog vele jaren samen in goede gezondheid! En het gebeurde ook wel eens als het slecht weer was of heel koud, want ochèrme dè menneke… dat hij dun buitenkaant van Ulicoten voor zijn rekening nam. Eenmaal in de VUT werd het bezorgen van het krantje geruisloos overgenomen van de kinderen. Lees verder op pagina 3
precies gebeurde weet hij nog niet. Vaag herinnert hij zich dat iemand hem in de Bosstraat vond en hem thuisgebracht heeft. Na 14 dagen ziekenhuis, waar hij figuurlijk ‘binnenstebuiten werd gekeerd’, was hij weer thuis. “Van de eerste week ziekenhuis kan ik me niks meer herinneren, maar ik was wel blij dat ik na 14 dagen weer thuis was”, zo hoorden we van de pechvogel. Echt iets bijzonders hadden ze niet gevonden, zo vertelde hij. Het is hem ook niet aan te zien, want tijdens ons gesprek aan de keukentafel praat hij honderduit, af en toe aangevuld door zijn echtgenote. Hoe het begonnen is Zijn zoon en dochter zijn er de oorzaak van dat hij de weekbladbezorger in Ulicoten werd. Zoals de jeugd nu was het ook 30 jaar terug dat de jeugd graag een cent-
Tonny Leijten: Hij zou zo weer op weg kunnen, fietstassen op zijn fiets met lage instap, jarenlang een vertrouwd beeld in Ulicoten.
