2020 Week 34 Woensdag 19 augustus
58e jaargang DE VIERDE GENERATIE DE BRUIJN OP ’T BRUIJNTJE
WETHOUDER VAN OORT: OMGEVINGSWET UITGESTELD
SCORPIO START MET RACERUNNING
3
6
13
Uw lokale woningmakelaar
GRATIS WAARDEBEPALING
Bel 0162 - 580 680 - Raamsdonksveer www.eramakelaardijamerstreek.nl
Ria Jansen neemt afscheid van het eetpunt in Raamsdonk “Nu de telefoon niet meer gaat, besef ik pas hoe druk ik ermee ben geweest,” valt Ria Jansen op. Ria is zeventien jaar de drijvende kracht geweest om elke woensdag gezonde maaltijden te serveren aan bezoekers van het eetpunt in de pastorie van Raamsdonk. Ze is inmiddels zelf tachtig jaar oud maar praat nog vol overgave, maar ook overwogen. “Ik heb het altijd gezien als mijn bedrijfje.” Nu het fysiek wat moeilijker gaat, verdwijnt ook een beetje de motivatie, om elke week alles goed geregeld te krijgen. “Het zijn vooral ouderen die elke week komen eten. De manier van communiceren is bij deze groep vaak nog echt anders. Dat realiseert niet iedereen. Dan lopen er soms wel eens wat dingen langs elkaar heen.” Ondanks dat het eetpunt haar nog steeds aan het hart gaat, vindt ze het ‘mooi geweest’. Eetpunt is succes Het eten in de pastorie van Raamsdonk is voor alleenstaanden (jong en oud) maar ook echtparen zijn van harte welkom. In 2003 nam Lida Verschuren hiervoor het initiatief maar Ria is er al vanaf het begin bij. Ook Annie Waas is bijna de gehele periode een waardige kracht gebleken. Voor vijf euro wordt er een gezond en gevarieerd drie-gangen-menu geserveerd. “Dat is vaak een gepuzzel maar ook een leuke uitdaging. We worden regelmatig ondersteund door lokale ondernemers. Naast het eten gaat het vooral om het bij elkaar zijn, een heel sociaal gebeuren. Voor sommige (eenzame) mensen, is dit een soort van uitje.” De kokers bepalen elke week wat er gegeten wordt en doen dus ook
enorm toenam, het 10-jarig bestaan en twee jaar geleden een heel mooi feest vanwege het 15-jarig bestaan. Ria kijkt er allemaal met veel genoegen op terug, maar merkt ook dat de tijd een beetje veranderd is. Er zijn mensen die alles maar vanzelfsprekend vinden, dat vindt ze weleens lastig. Ze heeft voor de diaconie Roosendaal een mooie toespraak
gehouden over het succes van het eetpunt in Raamsdonk. Op tafel staat inmiddels de Sint Elisabethroos, als blijk van waardering voor haar tomeloze inzet, uitgereikt door de St. Elisabethparochie. Op woensdag 26 augustus neemt Ria definitief afscheid van ‘haar’ eetpunt. “Het wordt langzaam maar zeker wat rustiger in mijn hoofd.”
HET•HOGE•VEER
ook voor ZORG•AAN•HUIS 0162-513450 www.hogeveer.nl
RFC wordt rookvrij RFC is een belangrijke omgeving in het leven van opgroeiende kinderen. We bieden kinderen graag een gezonde sportomgeving en willen het goede voorbeeld geven.
Ria Jansen.
de benodigde boodschappen. Het aantal eters groeide door het succes uit, tot een maximum van zesentwintig. “Op dat moment zat de pastorie ook echt helemaal vol. Voor bijna 30 mensen koken is niet zo eenvoudig, de pastor schoof ook met regelmaat aan.” Ria zorgde ervoor dat alles in detail geregeld was en dat het aan niets ontbrak. “Omdat je de mensen bijna allemaal persoonlijk kent, weet je ook wat de behoeftes van die mensen zijn.”
Door fysieke ongemakken en persoonlijk leed is de groepsgrootte momenteel 17 tot 18 mensen. “In de coronatijd werd het er natuurlijk allemaal niet makkelijker op.” Hoogtepunten Als Ria enkele hoogtepunten moet noemen van die 17 jaar, haalt ze er een groot plakboek bij. Allerlei foto’s en kaarten heeft ze keurig bewaard en gerangschikt. Het eerste kerstdiner, de nieuwe keuken waardoor de capaciteit
Daarom zetten we vanaf aankomend seizoen de stap naar een rookvrije sportaccommodatie. Hiermee beschermen we de jeugd tegen de verleiding om te gaan roken alsook het schadelijke meeroken én bieden we de jeugd een gezondere en veilige sportomgeving. RFC volgt hiermee het KNVB beleid en het dit jaar gesloten gemeentelijke sportakkoord, waarin een rookvrije sportaccommodatie één van de speerpunten is. Uit de onlangs gehouden poll op de website bleek dat de meerderheid van onze leden (55%) vóór een rookvrije accommodatie is. Andere clubs, waaronder bijv. DIA uit Teteringen en UVV’40 uit Ulvenhout, zijn ons al voorgegaan en we hopen dat het ook bij andere verenigingen in onze gemeente navolging zal krijgen. Als kinderen anderen zien roken, lijkt dat normaal en misschien zelfs aantrekkelijk. Zeker als zij
mensen zien roken naar wie zij opkijken, zoals andere sporters, trainers en ouders. Zien roken, doet roken. Sporten is gezond, terwijl (mee)roken schadelijk is voor de gezondheid. Roken en sport passen gewoon niet bij elkaar. Vanaf zaterdag 22 augustus 2020 worden wij rookvrij. Iedereen is en blijft welkom op de vereniging, óók rokers! We vragen rokers om op een aangewezen plek buiten
het zicht van kinderen of buiten het terrein te roken. De entree en plekken binnen ons sportterrein, zoals langs de lijn en het terras zijn rookvrij tijdens trainingsavonden en op zaterdagen tot tenminste 15.00 uur. M.i.v. de ingebruikname van ons nieuwe clubgebouw is het complex geheel rookvrij. Met borden, posters en flyers zullen we het rookvrije beleid promoten en we rekenen op ieders medewerking om onze leden en bezoekers eraan te herinneren. Lees meer op www.rfc2017.nl en op www.rookvrijegeneratie.nl/ sport
Uw lokale woningmakelaar
Droomhuis gezien bel ons Bel ons: 0162-580680 - Raamsdonksveer
De wandeling: schattenjacht! “Papa, wanneer gaan we nou op schattenjacht?” De vraag was al een paar keer voorbij gekomen. In een vlog van De Zoete Zusjes was een schattenjacht voorbij gekomen. In genummerde enveloppen in het bos zaten allerlei opdrachten. Die moesten worden voldaan om uiteindelijk bij de schat uit te komen. Zo’n schattenjacht wilde Noor ook graag een keer doen. En de vakantie was daar het ideale moment voor. En het is een absolute aanrader voor iedereen met kleine (klein)kinderen! In de opdrachten die De Zoete Zusjes kregen zat ook een opdracht dat ze een tak moesten laten balanceren op hun handpalm. Noor had al een paar keer aangegeven dat de opdrachten wel heel leuk waren, maar dat ik die beter niet kon doen. “Die is te moeilijk, dat kan ik nog niet. Doe die maar niet papa.” Rond het middaguur liep ik door het bos – al is dat eigenlijk een te groot woord voor de kleine verzameling bomen en struiken die bij elkaar stonden. Eerst maakte ik er zelf even een wandeling, om te kijken waar ik de enveloppen en schat kon verstoppen. Terug
naar huis. Noor en Mees waren er niet, dus ik kon aan de slag. De enveloppen werden genummerd, de opdrachten erin en ik legde ze in het bos. Tegen een boom op de grond en hoog tussen de stam en een tak. Weer terug naar huis. De tekenspullen stonden al klaar, ik kon aan de slag om een schatkaart te tekenen. Niet voor ik de randjes met een aansteker even in brand had gezet. Het moest natuurlijk wel echt lijken. Na het tekenen verfrommelde ik de kaart nog een keer en legde ik hem bij de voordeur. Noor en Mees kwamen thuis en
werden naar de voordeur gestuurd. Gejuich vanuit de gang. “Jaaaaaaa! Schattenjacht. We gaan op schattenjacht.” En daar gingen we. Op pad met zijn vieren, het bos in. Mensen die toevallig voorbij liepen keken raar op. Die twee kleintjes zochten naar 50 dennenappels en maakten een smiley van spullen die ze in het bos wisten te vinden. Om niet veel later juist een minuut stil te moeten staan en niet te mogen bewegen. Er werden liedjes gezongen en er werd – als opdracht – een snoepje gegeten. De laatste opdracht was de schatkist vinden. Een mooi versierde schoenendoos. Felgekleurd en de namen op de doos. Goed verstopt, dachten wij nog. Maar Noor en Mees dachten daar anders over, die hadden hem zo te pakken. Nieuwsgierig werd de doos snel opengemaakt. “Nog een kaart?!?!” De kaart bracht ze terug naar huis,
waar op de plek van het kruisje een echte schat in de vorm van een paar cadeautjes verstopt lag. De echte schat was ook zo gevonden. De cadeaus werden uitgepakt en al snel waren ze er druk mee aan het spelen. Ik weet niet wie er langer plezier hebben gehad van de hele schattenjacht. Van het schrijven van de opdrachten tot het maken van de schatkist en van het verstoppen van alle enveloppen tot het tekenen van de schatkaarten. Het duurde wel even, maar dat was het wel waard. Net voordat ik de deur uit stapte om zelf even een echt stuk te gaan wandelen, omdat het stukje in het bos toch even wat anders was, kwam Noor naar me toe. Die maakte duidelijk dat ze het heel erg leuk vond, met de simpele vraag. “Papa, als jij terug bent van het wandelen, gaan we dan weer op schattenjacht?” (FE)
Envelop nummer drie, makkelijk te vinden in het bos.