KINDERVAKANTIEWEEK 2016, HET WAS EEN GROOT SUCCES
SPULGOED EN STOOM
ää Pagina 5
ää Pagina 10
MODELBOUW
2 X 4 GENERATIES IN RIJEN
3E PLAATS VOOR ROB HONCOOP
ää Pagina 19
ää Pagina 26
MIDDEN-BRABANT
Gilze en Rijen Weekblad
91e jaargang - Week 39 Woensdag 28 september 2016
OCHTENDGYMNASTIEK EN MARMELADE
Jeugdherinneringen aan vakantiekamp Gilze-Rijen toepassing’’, vertelt Leo.
ss Een lange reis per schip. (Foto: R.B.V.L.O)
ss Een vakantiekamp in Gilze-Rijen. (Foto: De Oud-Rotterdammer) ’Het was augustus 1949 dat ik uitgezonden werd door mijn ouders naar een vakantiekamp in Gilze-Rijen. Dat kamp was eigendom van de Rotterdamse Bond voor Lichamelijke Opvoeding, kortweg R. B.V.L.O. Mijn ouders gingen met mijn zusje van drie jaar lekker naar Voorthuizen op vakantie bij Opa en Oma. Ik mocht niet mee, want dat was te druk voor Oma (zei mijn moeder).’ Zo begint Leo Andries de Wolf zijn verslag van de vakantie die hij in zijn jeugd in een voor hem totaal vreemd dorp heeft doorgebracht. Door Brigitte Laurijsen Het verhaal verscheen begin september in De Oud-Rotterdammer, een krant voor ´de vijftigplusser´. Een lezer van Weekblad Gilze en Rijen had het gelezen en dacht dat het misschien wel wat zou zijn voor dit weekblad. Wij waren dat met hem eens en besloten contact op te nemen met de man die levendig vertelt over zijn jeugdherinneringen. Van Leo mochten we het hele verhaal plaatsen in het weekblad, maar hij wilde ook met alle plezier een aantal vragen beantwoorden. Op die manier zouden we ook
kunnen toevoegen hoe zijn leven verder is verlopen. We beginnen echter bij het begin. WIE IS LEO? Leo is op 14 januari 1936 geboren in Rotterdam. Hij heeft gewoond op Charlois, waar zijn vader een leesbibliotheek en kantoorboekhandel had. Later zijn ze met de zaak naar Zuidwijk verhuisd. OP VAKANTIE In 1949 was het tijd voor vakantie. Gezellig met het hele gezinnetje, zou je denken. Zo was het echter niet. Leo werd naar een vakantie-
kamp gestuurd. Zou hij echt zo´n drukke jongen zijn geweest? Feit is in ieder geval wel dat hij als 13-jarige niet mee mocht naar opa en oma. Dat maak je tegenwoordig niet vaak mee, zeker niet wanneer je weet dat Leo niemand van de andere kinderen kende. DE REIS Over de reis naar Gilze-Rijen vertelt Leo: ,We gingen met een binnenschip naar Oosterhout. Dat was een langdurige reis’’. Iedereen ging van boord. Niet om in een touringcar te stappen. Nee, de kinderen moesten te voet naar Gilze en Rijen en dat viel niet echt mee. Leo vertelt:, ,het was nog een eind lopen naar het kampterrein. Naar mijn gevoel kwam ik op mijn tandvlees daar aan’’. OCHTENDGYMNASTIEK Op het vakantiekamp stonden tenten waarin de uitgeputte kinderen konden slapen. Dat was maar goed ook, want ’s morgens moesten ze vroeg op voor de ochtendgymnastiek. ,Een enthousiaste leraar deed het voor en we moesten hem dan na doen. Eerlijk gezegd was het niet mijn ding. Die uitdrukking kende ik toen nog niet, maar het is wel van
OP 24 SEPTEMBER VERVAGEN DE GRENZEN VOOR EEN DAG
Open dag AZC Prinsenbosch Gilze
ss Schminken hoort er bij
ss Een spiegel voorgehouden
Azc Gilze is sinds 1993 gevestigd op het voormalig luchtmachtterrein Prinsenbosch. Het doet sinds 2010 gedeeltelijk dienst als procesopvanglocatie. In 2011 is daar de gezinslocatie bijgekomen. Sinds 2013 worden er ook weer azc bewoners opgevangen. 24 september is de Dag van het AZC. Toevallig is het ook nationale burendag. Dus… op de fiets naar de verre buren van Prinsenbosch. Door: Ton de Bruyn WELKOM Niet meer weg te denken in en rondom Gilze. Het asielzoekerscentrum, de leefwereld van asielzoekers en vluchtelingen. Een wereld apart en toch redelijk geïntegreerd in de gilse gemeenschap. Vorige week mochten we dit al horen van de meest nabije buren, de bewoners van Chaamseweg en Raakeind. Nu worden we welkom geheten door de COA medewerkers, de vele vrijwilligers en de bewoners zelf. Bij aankomst is men nog druk bezig met het in elkaar zetten van een partytent (hoe Nederlands kun je zijn), maar ik wordt vriendelijk welkom geheten door medewerkster Ina. De plattegrond van het centrum wordt aangeboden en er wordt via mobilofoon contact gezocht met Wouter Links, de coördinator. Ik word het bos ingestuurd naar gebouw 11. Prachtig weer, dus alles ziet er feestelijk en stralend uit. Een hartelijke ontvangst door loca-
tiemanager Jan Vogel en Wouter, die meteen weer weggaat om nog wat zaken te regelen. Jan opent voor mij de fietsenstalling waar ik mijn fiets veilig weg kan zetten. Fietsen, een beladen onderwerp tijdens de eerste jaren asielzoekers in Gilze. Nog steeds worden die dingen regelmatig gestolen, maar iedereen weet dat de dieven overal vandaan kunnen komen, zelfs van Prinsenbosch. Symbool van integratie. ALLES IS TIJDELIJK Jan geeft me wat uitleg over het reilen en zeilen binnen de COA, het AZC en de ketenpartners. Hij vertelt waar ik zeker moet gaan kijken. De manager prijst zijn medewerkers en de vele vrijwilligers. Hart voor opvang, gemotiveerd, enthousiast en gedreven zijn karakteristieken. En flexibiliteit, gezien de krimp en groei, afhankelijk van de toestand in de wereld en de politieke keuzes. Hij is hier zelf ook het voorbeeld van. Hij werkt al lang bij COA, vervangt collega Jettie
ss Gerard van Dongen 23 jaar azc die vrijwilligerswerk in Griekenland heeft gedaan en weer terugkomt. Zijn laatste week hier. En daarna? Hij weet het nog niet, dus eigenlijk ook een soort van asielzoeker, maar dan wel met status. DE RONDGANG Vandaag is het een feest om rond te gaan over het bosrijk terrein. Eerst maar even naar de muziek. De band Manitra is aan het soundchecken. Ingehuurd door stichting de Vrolijkheid, die vrolijke activiteiten voor kinderen in AZC’s organiseert. Ze spelen wereldmuziek, Perzisch met een moderne sound, een mix van oud en nieuw. 2 van de leden zijn zelf als vluchteling uit Iran en Afghanistan hierheen gekomen. Het 3e lid is Belg dus die zal teruggestuurd worden. Een groot plein, met muziek, hapjes, spelletjes en…een groot springkussen: ook een symbool van de verbroedering. Geen feest zonder springkussen tenslotte. Ik spreek woonbegeleidster Patty, terwijl ze kinderen aan het schminken is. Ze vertelt dat ze hier vanaf januari werkt als woonbegeleider. Ze fungeert als eerste contactpersoon. Doet intakes, beantwoordt vragen, en geeft ook wat scholing. Oor-
MARMELADE Na de ochtendgymnastiek was het tijd voor het ontbijt, wat er bij Leo wel in ging., ,In een grote barak kregen we een broodmaaltijd met een kluitje margarine en marmelade. Die kwam uit grote blikken en was ‘real English’. Met stukjes schil en lekker bitter. Ik was er dol op, maar bijna de rest van de kinderen niet. Ik kreeg dan van de meester een driedubbele portie. Ik smulde ervan, maar het gekke was dat de andere kinderen daar nijdig om waren. Die hadden dan wel niets, maar ze wilden ook niets hebben terwijl ze toch ook de oorlog hadden meegemaakt. Ik vind marmelade nog steeds lekker, maar smeer het niet meer zo dik als toen’’, aldus Leo.
met groentesoep die echter niet te eten was vanwege het zand’’. APART ZWEMMEN Behalve ochtendgymnastiek stond nog een sportieve activiteit op het programma, zwemmen. Leo weet het nog goed: ,Op de weg naar Oosterhout was een openluchtbad, de Leemputten genaamd. We waren wel ver van Rotterdam, want de meisjes moesten in een apart bad. Als je echter een roeibootje gebruikte, mochten de meisjes meevaren, maar dan moesten ze een jasje over hun zwempak aantrekken’’. MEXICAANSE BANDIET Tijdens een wandeling in de bossen kwamen de ‘Rotterdammertjes’ lege patroonhulzen en scharnierstukjes tegen. Daarvan maakte Leo een ‘patroongordel’ die hij om zijn schouder hing., ,Zo kwam ik later, staande op de boot als een Mexicaanse bandiet, weer in Rotterdam’’, vertelt hij trots.
GROENTESOEP MET ZAND ,,Het warme eten was eenvoudig, maar voedzaam. Meestal hutspot. Het afwassen was een hoofdstuk apart. De kok zette enige teilen klaar met warm water. Je moest zorgen dat je een van de eersten was om je bord af te wassen, want dan had je schoon water. Maar je brandde wel haast je ‘fikken’. Als je wat langer wachtte, was de temperatuur wat aangenamer, maar dan dreven er vetkringetjes op het water en stukjes hutspot. Je bord bleef dan ook wat vettig, maar dan nam je wat zand en schuurde daar je bord mee vetvrij. Als iedereen klaar was met afwassen, stonden er teilen vol
HET WEERZIEN Terug in Rotterdam stonden zijn moeder en zusje op de kade te wachten., ,We waren blij elkaar te zien’’, vertelt Leo. Op de vraag of hij nog wel eens terug is geweest in Gilze en Rijen, antwoordt hij: ,Ja, een jaar later en ik vond het leuker dan de eerste keer. Weer een paar jaar later ben ik met een vriendje op de fiets gegaan. We hebben toen gekampeerd achter café De Vijf Eiken’’.
spronkelijk is ze dramatherapeut. Patty fungeert hier niet als zodanig al komt ze de nodige drama’s tegen. Mag in pilotvorm overigens wel wat spelvormen toepassen in haar werk. Wilde ooit naar de 3e wereld, heeft hem hier ten dele gevonden. Vervolgens een kort contact met een harenvlechtende jonge vrouw uit Eritrea. Vorige week was ze met de buren de Chaamseweg van zwerfvuil aan het verlossen en nu voorziet ze kinderen van de mooiste vlechten. Het mooiste voorbeeld heeft ze op haar eigen hoofd. Ze heeft het naar haar zin.
SPORT, ACTIVITEITEN EN ONTSPANNING Op de locatie is meer dan voldoende ruimte voor sport- en ontspanningsactiviteiten. Een kijkje in de keramiekstudio. Een bezoekster: ‘Hier zie je echt waar de mensen vandaan komen. De verschillende culturen’. Inderdaad, mooie dingen, grote verschillen, een manier om je creatief te uiten. Het niveau ontstijgt de gemiddelde gekleide asbak ruimschoots.
DE KRAAMPJES Onvermijdelijk op een open dag. De informatiestands. Eerst even langs bij Karin van COA, Centraal orgaan opvang asielzoekers. Zij vertelt vol enthousiasme over haar werk. Er zijn voor mensen; begeleiden bij vreugde en verdriet. Ze vindt het prettig werken op het AZC. Het is net een dorp. Ze is een woonbegeleider en draait mee in de crèche, samen met vrijwilligers. Ze wijst me ook op de nieuwe schoollokalen op het terrein. Daarnaast gaan de kinderen naar Bolster of Wildschut in Gilze. Vervolgens het verhaal van IOM, de organisatie die helpt bij vrijwillige migratie naar het land van herkomst. De medewerker werkt door het hele land, maar vindt het prettig in Brabant. De lijnen zijn korter. Men zorgt voor reispapieren, reisticket, begeleiding en opvang bij vertrek en aankomst. Deze maand een aantal van 50 mensen die op vrijwillige basis teruggaan. Vervolgens spreek ik mensen van de IND die beoordelen en verantwoordelijk zijn voor het toelatingsbeleid en een medewerkster van de Dienst Terugkeer en Vertrek (DTV).
HET LEVEN GAAT DOOR Na de vakantie was het tijd om weer naar school te gaan en later om te gaan werken. Leo heeft onder meer gewerkt bij Ericsson
Hier tegenover een grote houtwerkplaats, waar mooie producten gemaakt en verkocht worden. Gratis een theelichtjeshouder, bekend van de kerstmarkten. Ik spreek Habibullah uit Afghanistan, die hier aan het werk is. Hij wacht al 5 jaar, samen met zijn vrouw en 4 kinderen. De oudste zit op het Beatrixcollege, 2 kinderen zitten op de Wildschut en de jongste gaat naar de crèche. Ze hebben 2 kamers. Hij vindt het oké hier, maar vindt het jammer dat ze zelf niet mogen koken. In Gilze wordt onder begeleiding van een ervaren Nederlandse kok met hulp van de bewoners voor iedereen gezamenlijk gekookt. Blijkbaar is dat niet de Afghaanse keuken. Nog even in de computerruimte gekeken. Toezicht door Khalid Ahmed uit Sudan. Gratis wifi dus veel jongens hier. De man heeft zijn 3 zonen ook bij zich. Zijn vrouw ligt in Tilburg in het ziekenhuis. Hij is moslim, zij is christen. Onmogelijk om terug te keren. DE VETERAAN Tenslotte even langs bij Gerard van Dongen, die al 23 jaar als vrijwillig werkzaam is op Prinsenbosch. ‘Ik woonde er tenslotte toch al’. Toen was hij sportinstructeur, gaf boks lessen en ging daarmee door in het
Lees meer in dit weekblad
ss Leo geniet nog steeds van marmelade. in Rotterdam, waardoor hij ook op bezoek ging in de fabriek in Rijen. Na zijn pensioen heeft hij elf jaar in Duitsland gewoond en sinds een maand woont hij in het Groningse Musselkanaal. Zijn hobby’s? ,Sinds 1952 Jehovah getuigen en mensen vertellen over het voornemen van de Schepper met de aarde wanneer men daar interesse voor heeft’’, vertelt hij. Uiteraard brengt hij ook tijd door met zijn kinderen en kleinkinderen. VAREN Hoewel de lange reis in 1949 geen pretje was, is Leo geen ‘landrot’. Op de vraag of hij later nog wel eens gevaren heeft, antwoordt hij: ,Ik heb twee maal een cruise gemaakt. Dat beviel uitstekend. Volgend jaar wil ik een Rijnreis maken vanuit Rotterdam’’. sportcomplex. Hij houdt van een pragmatische aanpak en vertegenwoordigt de structuur. Gerard: ‘40 culturen, talen en geloven. Die moeten ook stoom af kunnen blazen en dat kan bij mij.’ Ontspanning door inspanning is zijn motto. Onenigheid over wat er gespeeld wordt, voetbal of basketbal. Laat ze het onderling maar regelen, dan komen ze er wel uit. Niet pamperen, aldus Gerard. En de taal leren, belangrijk aldus de veteraan. Nog even ‘goeie dag’ tegen Johan de wijkagent en terug naar mijn fiets. Natuurlijk, hij staat er nog!
Duidelijkheid in zaken!
Meeuwesen administratiekantoor
telefoon 0161 45 80 80 www.meeuwesen.nl
Vraag ‘t gratis aan de notaris Iedere donderdag van 16.00 tot 17.00 uur 1e & 3e donderdag in De Schakel Gilze 2e & 4e donderdag op ons kantoor te Rijen Mary Zeldenrustlaan 30 Rijen VOOR ALLE SPREEKUREN VAN ONZE KANTOREN:
www.dktnotarissen.nl
TILBURG | RIJEN | REESHOF | UDENHOUT