WEEKBLAD GILZE EN RIJEN - WOENSDAG 21 NOVEMBER 2012
PAGINA 13
Gilze en Rijen Weekblad
Drukte op afscheidsbijeenkomst in De Boodschap
In Rijen werd er 'enen van dun Brouwer' huisarts
Zijn patiënten vinden het best jammer dat hij stopt. Een andere conclusie is niet mogelijk als je hen over zijn werk hoort praten. Adriaan Brouwers is nog altijd even alert, betrokken en enthousiast als toen hij 37 jaar geleden als huisarts begon. Hij wist het op de middelbare school al dat hij die kant op wilde. 'Ik schreef toen ik achttien was een opstel waarom ik medicijnen wilde studeren en speciaal voor huisarts koos. Wat ik in dat opstel schreef, geldt voor mij nog steeds. Het vak heeft mij helemaal gebracht wat ik me als jongen ervan voorstelde. Het is altijd een mooi vak gebleven.' Die keuze kwam overigens niet uit de lucht vallen. In het gezin waarin zijn moeder opgroeide, zijn twee broers huisarts geworden. Adriaan Brouwers was er een van 'dun Brouwer' in Rijen. 'Ook een brouwer heeft bij uitstek een sociaal vak. Ik denk dat ik van beide kanten iets heb meegekregen. Je kunt dit beroep niet uitoefenen zonder dat je om mensen geeft. Die instelling lijkt me nog steeds essentieel.' De jonge dokter ging uitgerekend in zijn geboorteplaats aan de slag. 'Ik realiseerde me dat het heel bijzonder was om in
Rijen te gaan werken, waar ik geboren en getogen ben, en waar ik bijgevolg veel mensen kende. Andersom was dat ook het geval. Ik begrijp heel goed dat veel mensen daarvan opkeken. Ik plaatste daar ook mijn vraagtekens bij. Ik had het oog op een vergelijkbare plaats ergens in Brabant of Limburg. En op een gegeven moment kreeg ik een aanbod om in Rijen te komen werken. Ik moest snel beslissen, maar heb er nooit spijt van gehad. De herkenbaarheid van de problemen is groter en daardoor voel je je meer betrokken. Zoals ik het nu zie, heeft het mij meer voordeel dan nadeel opgeleverd.' De 'jonge dokter' Brouwers draaide aanvankelijk mee in de praktijk van Paul van Glabbeek. Het werden uiteindelijk tien drukke jaren van loyale samenwerking. Paul van Glabbeek was zijn vader opgevolgd, de oude dokter Van Glabbeek, de eerste huisarts die zich in Rijen vestigde.
In 1985 opende dokter Brouwers een eigen praktijk in de Pastoor Oomenstraat. Samen met zijn vrouw Truus die steeds een grote steun was. Zowel in de dagelijkse praktijk als in de avond- en weekenddiensten, heeft hij hier 20 jaar met veel plezier gewerkt. In 2005 voltrok zich in de medische zorg van Rijen een ingrijpende verandering waarvan hij een groot voorstander was. Vier artsen besloten tot een intensieve samenwerking. De zogenaamde HOED, afkorting van huisartsen onder één dak. Het plan werd gerealiseerd in een gloednieuwe omgeving, het huidige gebouw aan het Anne Frankplein. De artsen gingen op vele gebieden samenwerken, maar ze behielden wel hun eigen patiënten, zoals nog steeds het geval is.'We springen voor elkaar in. Patiënten kunnen dan wel eens bij een andere dokter terechtkomen, maar kunnen toch altijd op hun eigen dokter terugvallen. De verdere behandeling geschiedt altijd met de eigen arts. Het is zo gebleven sinds er bij ons ook parttimers zijn, anders zou het wel heel onpersoonlijk worden voor de patiënten. Dokter Brouwers heeft nog volop zijn portie meegekregen van de jaren dat een huisarts bij de ene na de andere acute situatie te hulp werd geroepen.'Dan maakte je lange dagen. Dat hebben we nu niet meer. Het merendeel van de spoedeisende hulpverlening is overgeheveld naar 1-1-2. Pijn op de borst wordt tegenwoordig ook al gemeld via 1-1-2. Ook de verloskunde maakte de eerste 15 jaar een belangrijk deel uit van mijn werk. Het consultatiebureau wordt nu gedaan door jeugdartsen. De vele diensten in het dorp zijn verdwenen. De huisartsenpost is gekomen. Wat ook bijna
geheel is verdwenen, zijn de vele visites die we dagelijks reden. De patiënten komen nu meer naar het spreekuur. Lange wachttijden bestaan niet meer dankzij een betere planning.'
MEER ZORG EN PREVENTIE De rol van de huisarts veranderde. Volgens dokter Brouwers ligt de taak van de huisarts nu meer in de begeleiding van de zorg en preventie. Bij dit laatste worden patiënten opgenomen in programma's om de gevolgen zo veel mogelijk voor te blijven van een geconstateerd ziektebeeld. Een voorbeeld hiervan is het volgsysteem voor diabetespatiënten. Hij heeft geen moeite gehad om in die ontwikkelingen mee te gaan. Veranderd is ook dat er zoveel vrouwelijke artsen zijn gekomen. Momenteel is zelfs 70% van het aantal medische studenten van het vrouwelijk geslacht. 'Je ziet het op alle terreinen dat vrouwen bezig zijn met een inhaalslag. Ik vind het niet verrassend dat vrouwen tot het beroep van huisarts worden aangetrokken. Het heeft duidelijk ook een vrouwelijke kant. Als de huidige ontwikkeling zich voortzet, wordt het misschien nog wel eens een echt vrouwenberoep. Wie zal het zeggen. Vrouwen hebben niet de ouderwetse beschikbaarheid die ooit in dit vak vanzelfsprekend was. Maar ze kunnen parttime werken, als ze jonge kinderen hebben, zoals in onze praktijk al prima gaat.' Hij kijkt tevreden terug op de samenwerking in de HOED met de artsen. 'De komst van de praktijkondersteuners heeft het werk van de artsen verlicht en de kwaliteit enorm verbeterd. De samenwerking tussen de assistentes blijkt eveneens duidelijk niveauverhogend te werken. Het
'Bestemming Gilze en Rijen'
Mutawalli en Kibria Wali gingen op zoek naar een veilige wereld Wij leerden ooit dat Afghanistan een groot land was en dat er een krijgshaftig volk leefde. De hoofdstad Kaboel was een broedplaats van moderniteit en trok veel avonturiers. Er lag een berg in de buurt waar nogal eens tegenaan werd gevlogen. En af en toe liepen we een Afghaanse windhond tegen het lijf. Dat was alles. In recente jaren trotseerden Nederlandse militairen het oorlogsgeweld in Uruzgan, waardoor het land steeds dichterbij kwam. De aandacht in Nederland richtte zich vervolgens op Kunduz. Regering en parlement vonden elkaar in het Kunduz-akkoord, waardoor we 18 miljard aan ombuigingen op ons bordje kregen. Nu zitten we in Rijen zo maar tegenover iemand uit dat verre land. Hij ziet er niet krijgshaftig uit, maar zit gewoon op de bank in een woning aan de Leibeemd. Op de muur schuiven de beelden voorbij van het debat in de Tweede Kamer over de regeringsverklaring. Zijn naam: Mutawalli Wali, 48 jaar oud. Hij gunt ons een blik in zijn geboortedorp Darwaz in de provincie Badhakshan, helemaal in het noorden, tegen de grens aan met Tadzjikistan. Het dorp van zo'n 17.000 inwoners ligt in een groot dal omringd door besneeuwde bergen. Zijn vader was een kleine 'boer'. Hij heeft moeite met de uitspraak van het woord. De oostelijken zijn nu eenmaal gespecialiseerd in keelklanken, terwijl wij meer ploffen en sissen. Zijn vader leeft nog steeds maar woont tegenwoordig in de provincie Kunduz.
De familie Wali was geen liefhebber van de mujahideen. Deze groepering vocht met succes tegen de Russische bezetter, zoals nu de taliban het leven van de Navo-troepen zuur maakt. Een lid van de mujahideen vermoordde een oom. Diens lichaam werd in een sloot gedumpt. Het stromende water kleurde rood, waardoor verderop de mensen werden gealarmeerd. De hulp kwam te laat. De oom was gedood door drie kogels in de borst. Mutawalli denkt dat de mujahideen het ook op hem had gemunt. Als aankomende jongeman weigerde hij een baard te dragen. 'Hij moest binnen blijven om zijn baard te laten groeien en mocht pas weer op straat komen als hij al een flinke baard had,' verduidelijkte zijn vrouw Kibria met een paar heftige knikken. Hij vertikte het. Niet lang na het voorval, hij was toen achttien, vielen de Russen Afghanistan binnen. Vanuit hun geboorteplaats was het gemakkelijk om over de grens te wippen naar Tadzjikistan, dat toen nog Russisch was. Dat deden Mutawalli en Kibria, toen al samen. Mutawalli moest er eerst drie jaar in militaire dienst. Hij volgde een hoge opleiding voor textielont-
Satar, Mutawalli en Kibria Wali. werper en vond daarna werk in Oezbekistan, waar hun eerste kind werd geboren, inmiddels 21 jaar oud en hbo-student. Mutawalli en zijn vrouw besloten echter de regio voorgoed de rug toe te keren omdat er maar geen einde kwam aan het geweld van de extremisten. Zij wilden leven in een veilige wereld, vooral voor de kinderen. Ze wisten geleidelijk steeds meer in westelijke richting op te schuiven en belandden uiteindelijk in Moskou. Daar deed zich een gelegenheid voor om de beslissende laatste stap te zetten. Het gezin telde inmiddels vier kinderen. Zijn vrouw kon met de kinderen per auto naar de Nederlandse grens worden gebracht. Daar werden ze in een opvangcentrum opgenomen.
Vanwege geldgebrek bleef Mutawalli in Moskou achter, waar hij nog een half jaar doorwerkte. Toen is hij alleen aan de reis naar Nederland begonnen. Hij had weinig meer bij zich dan zijn paspoort en een paar flessen water. Hij reisde met het openbaar vervoer, maar ook lopend en liftend. Na zes dagen arriveerde hij aan de Nederlandse grens. Pas daar kreeg hij van een contactman te horen waar zijn vrouw en kinderen zich bevonden. Op 18 september 2002 was in Zevenaar de hereniging een feit. Als hij klaar is met zijn verhaal lijkt het of de afstand van enige duizenden kilometers zo maar is weggevallen. Vervolg op pagina 15
Katern2
is een ideale situatie om zo te werken.'
OPLEIDER De samenwerking ziet hij als een groot goed, onmisbaar om de kwaliteit van de zorg te verbeteren. Hij legde er de nadruk op in het contact met aankomende huisartsen die in zijn vroegere praktijk en in de huidige HOED gelegenheid kregen om ervaring op te doen. Hij begeleidde hen tijdens hun stage en fungeerde zo'n tien jaar als opleider. 'Mensen willen een eigen huisarts. Iemand in wie zij vertrouwen stellen. Zo heb ik mijn taak altijd opgevat. Ik hoop voor het vak dat het zo blijft.' Dokter Brouwers vond het op 63-jarige leeftijd genoeg. Het was tijd om zijn werk neer te leggen.'Ik zal het zeker missen, daar heb ik het altijd te graag voor gedaan. Maar ik heb nu nog de energie om andere dingen te doen. Daar ben ik zeer dankbaar voor. Meer tijd voor de kleinkinderen, meer culturele zaken, af en toe eens een reisje maken. Ik
sint gezien..? WWW.OOGENBLIK.NU
heb er zin in, want het werk is altijd op de eerste plaats gekomen en heeft veel van mijn tijd opgeslokt.' Vorige week zaterdag was in De Boodschap de afscheidsbijeenkomst. Het was geen gewoon afscheid. Er waren mooie, moeilijke en emotionele momenten bij. Zoals dat bij de dokter gaat. Jammer dat hij vertrekt, was de algemene mening. Toch voerde in de gesprekken de boventoon dat het hem gegund is dat hij het wat rustiger aan kan doen. (jw)
Sporters Estafette
Pepijn van Opstal en Dessie van Boesschoten Leeftijd: 15 jaar en 14 jaar Sport: Handboogschieten Vereniging: Handboogsport vereniging Vriendenkring Rijen Sportidool: Rick van der Ven Droom: drie tiende schot Beste prestatie: Pepijn, 30 pijlen 254 pnt Dessie: Nederlands Kampioen (10 jaar) Handboogschieten is een sport waarbij pijlen worden weggeschoten naar een doel met behulp van een boog. Van oorsprong is de boog een jachten oorlogswapen, maar nu is het hoofdzakelijk een concentratiesport. Tijdens de Olympische Spelen 2012 in Londen bereikte Rick van der Ven uit Oss de vierde plaats bij het handboogschieten. In 2012 werd hij zowel individueel als met het Nederlandse team Europees Kampioen. Rick is een linkshandige schutter en heeft een boog voor linkshandigen. Hiermee is de vraag die Jesse vorige week stelde beantwoord. Pepijn van Opstal en Dessie van Boesschoten van Handboogvereniging Vriendenkring Rijen hebben niet die ambitie om Olympisch Kampioen te worden, hoewel je dit natuurlijk nooit met honderd procent zekerheid kunt zeggen en wie weet zullen zij ooit toetreden tot jong Oranje, maar wat ze sowieso wel gemeen hebben met Rick van der Ven is de passie voor de handboogsport. Dessie schiet bijna ieder weekend, samen met haar vader, wel een wedstrijd. “Mijn vader is ook een fanatiek schutter.” Pepijn doet het iets rustiger aan hoewel hij ook met grote regelmaat zijn pijlen richting het blazoen (een ronde schijf met diverse kleuren) schiet. Als je het over handboogschieten hebt, denk je misschien niet direct aan een sport voor jeugdige spelers, maar niets is dus minder waar. Rick van der Ven is pas 21 jaar en Dessie en Pepijn zijn respectievelijk 15 en 14 jaar. Maar hoe kom je als jongere in aanraking met deze, toch relatief onbekende sport onder de jeugd. “Het was tij-
dens een open dag op school en ik was er toen eigenlijk best goed in.” Pepijn ging met een vriend van hem schieten en is sindsdien niet meer weggegaan. Dessie is één van de weinige meisjes die de sport beoefent. “Wat mij betreft mogen ze tijdens wedstrijden de categorieën jongens en meisjes samenvoegen.” Handboogschieten is zoals gezegd een concentratiesport. “Je moet mentaal sterk zijn,” vertelt Pepijn. Daarnaast is het ook een technische sport. “Ieder detail is belangrijk,” aldus Dessie. Maar bovenal vinden beide schutters het een originele en gezellige sport. Het handboogschieten kent diverse disciplines. Twee daarvan, vijfentwintig keer één pijl schieten op vijfentwintig meter en achttien meter dertig pijlen, worden beoefend door deze jonge handboogschieters. “Als ik moest kiezen dan denk ik dat ik vijfentwintig pijlen op vijfentwintig meter het mooiste onderdeel vind,” aldus Dessie. “Je kunt je veel meer focussen op één moment.” Bij laatst genoemde discipline is driehonderd punten het hoogst haalbare. Zowel Pepijn als Dessie hebben deze ultieme score nog niet geschoten, maar met respectievelijk 254 en 258 punten zijn ze een goed eind op weg. Volgende week is het de beurt aan Santi van Oosterhout, een atleet van AV Spiridon. Zowel Dessie als Pepijn hebben een vraag voor deze jonge, talentvolle atleet. Pepijn heeft de volgende vraag: “Wat is de beste start bij sprint.” Dessie vraagt zich af of je lenig moet zijn als je atletiek beoefend. MvG