2020 Week 7 woensdag 12 februari
65 e jaargang CULTUUR KLEURT HET LEVEN IN
HET GILDE SINT JORIS BOUWT AAN ’DEN DOEL’
OPPERBALLEFRUTTER 2020 DE HEER DENIS VAN OSCH
DELMONTIS KOMT NAAR GOIRLE
11
13
15
21
EEN GEDREVEN AMBTENAAR, WIE ZAL HEM PRIJZEN?
Frans Beurskens gaat met pensioen Die titel is - u vermoedde het reeds - geënt op het Bijbelwoord ‘Een sterke vrouw, wie zal haar vinden? Zij is meer waard dan edelstenen.’(Spreuken, 31) Ja, er zijn ook ambtenaren die goud waard zijn. Daar hebben we het eigenlijk nooit over in het Goirles Belang, over excellente ambtenaren met een lange en voortreffelijke staat van dienst. Daar moet maar eens verandering in komen. DOOR NORBERT DE VRIES In de coulissen Een ambtenaar treedt zelden of nooit op de voorgrond. Hij heeft immers een dienende functie. Hij staat de gemeentebestuurder ter zijde. Die wethouder is een publieke figuur; hij heeft het podium, terwijl zijn ambtelijke assistent/adviseur in de coulissen staat. Een artikel in het Goirles Belang over mij als ambtenaar? Frans Beurskens schrikt ervan. Ik spreek een paar minuten stevig op hem in, voeg daar, middels een hardhandige verdraaiing van zijn arm, enige pijnprikkels aan toe, en, warempel, hij bewilligt in een interview. Op 20 februari a.s. neemt hij afscheid na tien jaar gewerkt te hebben voor de gemeente Baarn en bijna 32 jaar voor de gemeente Goirle. Baarn interesseert me geen bal, het gaat me om Goirle.
Ambtenaar leren worden Frans Beurskens werd in 1953 in het Limburgse Maasbree geboren. Hij studeerde bouwkunde aan de TU in Eindhoven, en werkte tien jaar in Baarn (milieu en bouw- en woningtoezicht). Zijn eigenlijke leven begon echter pas in mei 1988, toen hij in dienst trad van de gemeente Goirle als hoofd Milieuzaken, tevens adjunct-directeur Publieke werken. Nu, bijna 32 jaar later, neemt hij afscheid. Wat is dat voor een leven, dat ambtenaarschap? Frans antwoordt: “Ja, ambtenaar zijn, dat moet je leren. Dat leer je niet op school, maar in de praktijk van alledag. Daar moet je ingroeien en in groeien. Je hebt een dienende rol. Je werkt voor ‘het gemeen’, het algemeen belang. In het oude gemeentehuis (nu de Vijf Bogen) hing in de raadszaal een spreuk (uit Vondels ‘Roskam’): Indien ’t gemeen u roept, besorght het als
Uitvaartverzekering Hoe zit het? zie pagina 4
archief: een anderhalve meter hoge stapel mappen. Ik heb me daar gedurende een week, bijna letterlijk ‘dag en nacht’, in verdiept. Ik heb de zaak ‘tot op de bodem uitgespit’ (het ging trouwens over ontgronding) en had toen greep op de zaak. Het was met al die juridische procedures een zaak die zich jarenlang heeft voortgesleept. Uiteindelijk is het allemaal voor de gemeente goed afgelopen.” Frans Beurskens aan zijn bureau.
uw eygen. Diezelfde spreuk vind je ook op de herdenkingssteen voor de bouw van het nieuwe gemeentehuis, in de hal. Een mooie, ware spreuk heb ik dat altijd gevonden. Je volledig inzetten voor het algemeen belang, dát is je taak. Je moet als ambtenaar uiteraard opereren in een politiek krachtenveld, en dat impliceert
Waar het oude en het nieuwe Jan van Besouw elkaar ontmoeten.
dat de zaken soms veel meer tijd vergen dan je zou willen. De besluitvorming gaat over veel schijven, en de overwegingen zijn niet altijd strak-rationeel zoals veelal in het bedrijfsleven het geval is. Daar moet je wel tegen kunnen. Dat je een idee uitwerkt tot een gedetailleerd, weloverwogen, uitgebalanceerd plan, en dat ‘de politiek’ het vervolgens, zonder er veel woorden aan te wijden, ter zijde schuift ‘omdat het nog niet haalbaar is’. Ik denk bijvoorbeeld aan een voorstel over de invoering van diftar (gedifferentieerde tarieven afvalstoffenheffing).” Waarom zo lang in Goirle? De tegenwoordige ambtenaar zit niet meer, zoals vroeger wel vaak het geval was, vastgebakken aan één gemeente. De huidige ‘young professional’ is meestal een ‘job hopper’: een paar jaartjes hier, een paar jaartjes daar, en zo verder. “Ach”, zegt Frans, “ik heb altijd heel prettig in Goirle gewerkt. Telkens kreeg ik mooie uitdagingen op mijn bordje. Ik heb daarom ook nooit de behoefte gevoeld om elders te solliciteren. Ik haalde steeds veel voldoening uit mijn werk, ik mocht samenwerken met heel prettige collega’s, en ik had - ook belangrijk! - geen
reistijd. Prachtig toch? Plezier in je werk is belangrijker dan een extra salarisschaal. Ik veranderde gewoon van werkveld in Goirle. Eerst werd ik afdelingshoofd Bouwen en Milieu, en in het laatste deel van mijn loopbaan werd ik projectleider. Heerlijk, die variatie aan onderwerpen: het Van Hogendorpplein, de Frankische Driehoek, Vennerode, Heisteeg, Karwei Vromans, renovatie Sportparken, Zuidrand, De Boschkens, Bakertand. En dan noem ik nog lang niet alles.” Wat was je mooiste project, wil ik weten. “De renovatie en uitbreiding van het Jan van Besouw! Ik ken het JvB tot in de kleinste uithoeken. Over alle onderdelen van dat gebouw zou ik je een verhaal kunnen vertellen. Tijdens het traject kwamen we voor tal van onverwachte, kleine en grote obstakels te staan. Dan moest er creatief worden gereageerd en stevig worden geïmproviseerd. De beide architecten riepen dan strijk-en-zet naar mij: “Tom Poes, verzin een list!” Ja, een mooi project was dat.” En je moeilijkste project? Welke taak heeft je de meeste hoofdbrekens gekost? “Dat was het dossier rond de claim van de firma Paulissen tegen de gemeente. Nou, dossier… het was een compleet
Gedreven Vroeger op het voetbalveld en later in zijn werk: Frans Beurskens is een terriër. Hij bijt zich vast en laat niet meer los voordat de problemen zijn opgelost. Inventief, energiek, gedreven. Hij geeft niet op, nooit. “Altijd blijven proberen. Als ik niet linksom kan, dan maar rechtsom. Als de eerste poging strandt, dan probeer je het nadien nog een keer, op een andere manier. Ik kan je uit eigen ervaring verzekeren: vaak lukt het dan toch een keer. Maar ja, ik herhaal het nog maar een keer: altijd in een dienende rol! Het is geen kwestie van eigengereidheid. Dat ik koste wat kost mijn ideeën wil doordrukken. Nee, het is veeleer een kwestie van ‘niet te snel opgeven’.” Collegialiteit Frans is heel positief over het ambtelijk apparaat. “Er heerst in het gemeentehuis een goede werksfeer. De organisatie voelt warm aan. Fijne collega’s. Er wordt met volle inzet, loyaal en met een grote toewijding gewerkt. Ik hoor het ook van oud-collega’s die ergens anders zijn gaan werken. Die zeggen dan: hier is het anders, lang niet zo fijn als in Goirle. Ja, mijn collega’s ga ik nog verrekte missen.”
DROOM VAN BART STOOP KOMT UIT
Peter Selie wint Brabants Kraokfestijn 2020 Iedereen heeft wel eens een droom of een grote wens. Zo ook Bart Stoop (32), die in Goirle is geboren en tot drie jaren geleden ook in ons dorp heeft gewoond. Zijn droom, ooit een eigen carnavalslied zingen voor een groot publiek, werd op zondagmiddag 2 februari werkelijkheid op het Brabants Kraokfestijn. Die werkelijkheid ging zelfs nog verder toen op het einde van de middag de jury bekend maakte dat Peter Selie, de artiestennaam van Bart, met zijn lied “Hoemoes Dà Òk Alweer?” had gewonnen. Bart Stoop Bart groeit op in Goirle en gaat na de basisschool De Bron naar het Mill Hill college. Nu is hij docent biologie op het Newmancollege in Breda, waar hij al weer drie
bokkenpoot, gestampte muisjes en tijgerbrood. De laatste jaren hoorde hij vanuit zijn vriendenkring vaak dergelijke woorden en
die schreef Bart dan op. Lees verder op pagina 3
70% korting
Optreden Peter Selie tijdens het Brabants Kraokfestijn.
jaren woont. Bart houdt van carnaval en carnavalsmuziek en daar lag ook zijn grote wens: zelf een carnavalslied schrijven en dit op
een groot podium zelf zingen. Bart is al enkele jaren veganist en daaruit kwam de eerste inspiratie voor een carnavalslied. Wat eet
je als veganist wel en wat niet? Zo ontdekte hij in onze taal veel voedsel met een vleesklank, zoals: kikkererwten, vleestomaten,
op alle restanten Tilburgseweg 92, Goirle • Tel.: 013-5470715 • www.christianformen.nl