VERNIEUWDE PLANNEN VOOR KERSTEVENEMENT
PETER PAN, MUSICAL MET EEN BOODSCHAP
STICHTING IBHONGO OOK AANWEZIG OP MOONLIGHTSHOPPING
ä Pagina 11
ä Pagina 17
ä Pagina 23
De deadline voor het aanleveren van uw kopij voor uw Weekblad van week 52 : is vrijdag 21 december 10.00 uur. Publicatie is 27 december.
Goirles Belang
Jaargang 63 - Week 50 woensdag 12 december 2018
Uitgave van Uitgeverij Em. de Jong in samenwerking met Adviesbureau Fons Smits. Weekblad voor de gemeente Goirle.
KUNNEN ZIJ DAT IN HET VERSPREIDINGSGEBIED VAN GOIRLES BELANG VINDEN?
Gesponsorde advertentie
Marianne Wouters en Kees van Bohemen zoeken een weekend-vakantiegezin bied van Goirles Belang. STERK HUIS Een voor de hand liggende vraag: kan de Jeugdhulpverlening, Sterk Huis (voorheen Kompaan, nog eerder De Bocht, Godelieve, Kleuterheil, Openluchtschool) niet voorzien in deze vraag? Het antwoord is nee: er wordt voortdurend aan gewerkt, maar het lukt nog steeds niet. Er zijn altijd te weinig pleeggezinnen, de weekend-vakantiepleeggezinnen die er wel zijn, zitten te ver weg. Na overleg is Sterk Huis akkoord met een oproep in Goirles Belang, en nu hebben Marianne en Kees het groene licht: probeer het maar. Dus: wie gaat Kees en Marianne structureel helpen? En de kinderen. Marianne: het zijn hartstikke leuke kinderen, het is best te doen. Op het eind van het gesprek heb ik een brandende vraag: waarom doen ze dit überhaupt? Je hoeft het toch niet te doen? Je kunt het toch ook net zo goed niet doen? Marianne aarzelt geen moment: zingeving! En Kees is het daar roerend mee eens. Een woord om je diepste motieven te benoemen. Ik vraag: is het Mattheüs 25: wat Gij
s Marianne Wouters en Kees van Bohemen Ze wonen aan de Goirleseweg niet ver van het viaduct waar nu een geluidsscherm is aangebracht, het is dus in Tilburg. Toch zijn Marianne Wouters (1954) en Kees van Bohemen (1951) sterk op Goirle gericht. Kees heeft goed werk gedaan als voorzitter van de ter ziele gegane Goirlese Wereldwinkel. Af en toe laat hij van zich horen als gastschrijver in de columnade. Marianne is op zondag te vinden in het Verpleeghuis Elisabeth waar zij kostersdiensten doet rond de viering. Al heel lang zijn zij “leverancier” van kinderen in het Goirlese basisonderwijs, eerst hun eigen kinderen Jan, Frans en Paulien op de Biesedael/Regenboog, later hun pleegkinderen op De Bron. Over die pleegkinderen gaat het juist; via dit verhaal in Goirles Belang hopen zij een weekend-vakantiegezin te vinden in het verspreidingsgebied van Goirles Belang. Daarom zit ik op een regenachtige avond begin december om 20.15 uur bij hen thuis aan de koffie, de kinderen zijn net naar bed. Rust in de tent. door Ben Loonen HET BEGIN: CRISIS Het begon in 2009, de kinderen van Marianne en Kees waren uitgevlogen, in het lege nest was ruimte voor kinderen die opgevangen moesten worden. Opeens waren daar drie schattige Chinese kindertjes uit één gezin voor wie geen plaats meer was in de ouderlijke herberg. Het was een crisissituatie, er moest onmiddellijk geholpen worden, ze zeiden “ja” en stelden hun huis open. Negen jaar later kijken ze terug op dit begin – zonder enige voorbereiding, zonder “Stapcursus” die tegenwoordig verplicht wordt gesteld door Jeugdhulpverlening, c.q. Sterk Huis. “We zijn erin gerold, het is uit de hand gelopen vrijwilligerswerk”. Sindsdien hebben ze altijd kinderen gehad, voor kortere of langere tijd, met af en toe een paar maanden respijt. PERSPECTIEF BIEDENDE PLEEGZORG Hun huidige pleegkinderen J (12) en J (10) hebben ze inmiddels ruim drie jaar, eerst op basis van kort verblijf, maar sinds een paar maanden is het permanent geworden. In het jargon heet dat “perspectief biedende pleegzorg”, tot stand gekomen na een beschikking van de kinderrechter gevolgd door ontzetting uit de ouderlijke macht. Perspectief biedende pleegzorg kan zijn vanaf binnenkomst op elke willekeurige leeftijd, tot 18 jaar wanneer het kind meerderjarig wordt en geacht wordt zelf zijn beslissingen te nemen.
NOOIT RUST Iedere ouder weet dat het opvoeden van kinderen een hele klus is, het is hard werken en je bent
nooit vrij. Leef je eens in in de situatie van pleegouders. Behalve het pleegkind of de pleegkinderen krijgt je er de natuurlijke ouder(s) bij: want het is goed dat het kind in contact blijft met de eigen ouders. Je krijgt de geschiedenis van het kind erbij die uiteraard problematisch is. Je krijgt de voogd en de hulpverleners erbij die toezien en begeleiden en met wie je het misschien niet altijd eens bent. Uit het verhaal van Marianne en Kees dat ik hier niet kan opschrijven blijkt dat het verdraaid ingewikkeld is, soms lijkt het op een mijnenveld. Over welke kwaliteiten moet je beschikken? Incasseringsvermogen, geduld, wijsheid, uithoudingsvermogen, en uiteraard hart voor
het kind. Marianne brengt mee een achtergrond van logopedie en pedagogiek, Kees heeft zijn brood verdiend in het boerenbedrijfsleven van de NCB/ZLTO, hij beschouwt zich zelf in opvoedkundige zin als een amateur. Het is hard werken, en het is geen wonder dat ze van tijd tot tijd wat tijd voor zich zelf willen hebben. Daarom zoeken ze naar een weekend-vakantiegezin dat eens in de vier weken, of vijf weken, of zes weken, de kinderen in huis neemt. Niet incidenteel dus, maar structureel: in een vast schema waarin iedereen (ook de kinderen) weet waar hij of zij aan toe is. En niet ergens in de provincie of in het land, maar dichtbij, in het verspreidingsge-
Kinderen laten meedoen!
Word nu donateur!
06-14113496 NL 37 RABO 0166803111 www.leergeld-goirle-riel.nl
gedaan hebt voor de minsten der mijnen hebt gij voor Mij gedaan? Is het: wie een kind opneemt neemt Mij op? Marianne: pffff, dat klinkt zo vroom, dat hoeft voor mij niet hoor. Maar ik zie wel wat in de uitspraak: “wie een kind redt redt een hele wereld”. Mijn brandende vraag is beantwoord. Ik denk aan het kerstkind dat in het christendom als de redder van de wereld wordt gezien. Ik denk aan de grote problemen van de wereld, van de aarde, het klimaat, de armoede: wat moet je er toch mee aan, wat zou je kunnen doen? Het antwoord kan dus heel simpel zijn, maar het is niet gemakkelijk om te doen: een kind opnemen zoals Kees en Marianne al zo’n tien jaar doen, of hen van tijd tot tijd ontlasten zodat zij overeind blijven. Ik hoop dat ergens in het verspreidingsgebied van Goirles Belang iemand deze oproep opvangt en zich meldt, bij Lizet Gruijters: LizetGruijters@ sterkhuis.nl
s speelhoek in huize Van Bohemen
“IK SCHAAM ME ROT VOOR DE TOERISTEN EN PASSANTEN”
Conny de Bruijn uit Riel houdt de bermen schoon Natuurlijk moet je ze met een kaarsje zoeken, maar ze bestaan echt: mensen zoals mevrouw Conny de Bruijn uit Riel, die enkele keren per maand de lege blikjes, plastic flesjes, bekertjes en andere achtergelaten troep langs de regionale bermen opruimt. Eerst hoor ik, met veel respect en bewondering, hoe de Rielse vrijwilligster zich als ambassadeur met heel haar ziel en zaligheid inzet voor de stichting WensAmbulance Brabant. Doel van deze stichting is, om terminale mensen hun laatste wens in vervulling te laten gaan. Conny is uitermate begaan met het lot van die doelgroep en heeft er “alles” voor over om die wens daadwerkelijk te verzilveren. Jongeren gooien vaak schaamteloos de rommel in de berm. “Tijdens mijn dagelijkse fietstocht naar het TweeStedenZiekenhuis waar ik werkte, ergerde ik me steeds rot wat ik voor troep ik in de berm van de weg en op het fietspad zag liggen. Toen ik met vervroegd pensioen ging nam ik het besluit de rotzooi op te gaan ruimen. Een inventarisatie van de troep leert dat het voornamelijk jongeren zijn die de rommel schaamteloos achterlaten. Ouderen zullen niet zo
doen. Trouwens, het is ook hartstikke leuk als je van passanten waardering krijgt voor m’n inzet.
Laatst kwamen er zelfs een paar brugwuppen naar me toe en zeiden; “nou mevrouw, u bent goed
bezig” Een extra stimulans om er mee door te gaan.
gemakkelijk energie-drank drinken en plastic koffiebekertjes achterlaten. Maar ik steek mijn hand er niet voor in het vuur dat ook ouderen zich aan dit asociale gedrag schuldig ma-ken, bijvoorbeeld gezien het grote aantal lege bierblikjes en zelfs lege Wodkaflessen die ik opruim”. De veroorzakers moeten weten dat het vergaan van plastics eeuwen kan duren. GOED BEZIG! “Normaal wandel ik zo’n vijf kwartier hier in de regio Riel. Als ik mijn boodschappen-karretje meeneem om troep te ruimen, ben ik ruim drie uur onderweg voor dezelfde route. Enkele volle vuilniszakken rommel zijn het trieste resultaat. Tijdens het wandelen schaam ik me rot voor de toeristen en passanten die de troep natuurlijk ook zien liggen. Ook al is het misschien een druppel op een gloeiende plaat, ik blijf het werk toch ge-passioneerd
s foto; Conny de Bruijn uit Riel ruimt aan het Bels lijntje de achtergelaten troep op. Fotografie Nico de Beer.