2022 Week 12 Woensdag 23 maart
15 e jaargang BRILJANTEN HUWELIJKSPAAR VAN DER SPEK-DE HAAN
STRUIKROVEN IN LOON OP ZAND
3
3
MONUMENTALE ELEMENTEN IN KAATSHEUVEL
7
Vluchtelingen uit Oekraïne vinden rust in Loon op Zand Dagelijks zien we op het nieuws dat Oekraïense vluchtelingen in Nederland aankomen en hier worden ondergebracht in een gezin. De Nederlander Eric, die al sinds 2001 in Oekraïne woont en werkt, moest met zijn Oekraïense vrouw Nika ook vluchten voor het oorlogsgeweld. Hij vond onderdak bij zijn oud-collega in Loon op Zand. DOOR JACK IJPELAAR In 1994 is Eric naar Rusland gegaan om daar te gaan werken voor onder andere Ericsson en is daarna overgestapt naar een mobiele operator. Omdat hij Nederlands en Russisch spreekt en vanwege zijn ervaring in mobiele communicatie wordt hij in 2001 gevraagd als directeur van een mobiele operator in Oekraïne. Hij is er algemeen directeur en werkt er namens de internationale aandeelhouders. Daar leert hij de Loonse ingezetene kennen die de Nederlandse aandeelhouders vertegenwoordigt. Het mobiele bedrijf staat dan nog in de kinderschoenen en is een groot succes geworden met op dit moment 15 miljoen klanten. Goede vriendschap opgebouwd Het bedrijf wordt in 2004 verkocht aan Russen maar gaat als Oekraïens bedrijf verder. Eric blijft aan als directeur. De Nederlandse vertegenwoordiger uit Loon op Zand, waar hij een goede vriend-
gemeente Nieuws Het gemeentenieuws van de gemeente Loon op Zand vindt u elders in deze krant.
Zomertijd
In de nacht van zaterdag 26 op zondag 27 maart 2022 gaat de Zomtertijd in. De klok gaat om 02.00 uur één uur vooruit naar 03.00 uur.
schap mee heeft opgebouwd, gaat weg bij het bedrijf. Omdat Eric met zowel de Russen als de Oekraïners goede relaties onderhoudt kan hij gewoon aanblijven als directeur. Inmiddels goed geïntegreerd in Oekraïne en met een Oekraïense vrouw getrouwd woont hij in Kiev. Eric is sinds enkele jaren gepensioneerd en doet nog wat consultant-klussen. Voor De Duinkoerier doet hij zijn verhaal. Met twee katten en documenten op de vlucht “We werden 24 februari ’s ochtends wakker met het bericht van de invasie. Aanvankelijk gebeurde er weinig in Kiev en we dachten dat het allemaal misschien wel mee zou vallen. Omdat we vlak bij de regeringsgebouwen wonen zijn we vertrokken naar een ander appartement wat verder daarvandaan. Met alleen onze documenten, creditcard, onze twee katten en weinig andere spullen hebben we een taxi genomen. Daar hebben we de zaak even aangekeken, maar het werd
hij ruimte voor ons had om te verblijven. Na drie dagen in Warschau te zijn geweest hebben we vliegtickets gekocht naar Eindhoven. Van daar was het een korte trip naar Loon op Zand waar we geweldig opgevangen werden door mijn vriend.” Eric en Nika vinden er rust. Inmiddels is Eric bij de gemeente geweest om zijn vrouw en hemzelf in te schrijven. Ze zijn blij met het onderdak dat ze aangeboden hebben gekregen. Inmiddels heeft hij bericht gehad van zijn zoon dat hij onderweg is naar een zus van Eric in Nederland. Eric en Nika zien onderweg duizenden vluchtelingen, zoals hier op een station in Oekraïne.
steeds serieuzer. Bombardementen, sirenes en het afweergeschut van de Oekraïners. De boel escaleerde, het luchtruim werd gesloten, het vliegveld werd gesloten en de vrees maakte zich van ons meester dat we niet meer weg zouden kunnen. Mijn vrouw Nika, die geboren is in het dorpje Vladimir, aan de Poolse grens, besloot om de trein te nemen om zo te proberen in haar geboortedorp te komen, maar ik ben koppiger en ik bleef.” Ver weg van de bombardementen Eric blijft achter met de twee katten. Nika reist acht uur lang met de trein die volgepakt zit met vluchtelingen die niet weten waar ze naartoe moeten, maar alleen maar ver weg willen van de bombardementen. Ze ziet onderweg duizenden en duizenden mensen op de vlucht. Ze strandt op een station waar mensen liggen te slapen en verdwaasd rondlopen. Ze kan vandaar met een taxi uiteindelijk haar dorp Vladimir bereiken. Eric blijft nog twee dagen in Kiev en krijgt dan bericht van Nika dat ze een auto met een chauffeur heeft weten te regelen die hem kan komen ophalen.
Eric in de tuin bij zijn gastgezin.
Met de auto naar de Poolse grens “Ik moest wel weg want de supermarkten raakten leeg en werden niet meer bevoorraad. Ik heb nog twee dagen buiten in de vrieskou in de rij gestaan om wat voedsel
te kunnen kopen, maar op een bepaald moment was er niets meer te krijgen. Om 7 uur de volgende ochtend stond de auto voor de deur. Ik heb mijn documenten gepakt, wat ondergoed in een tas gestopt en ben met de twee katten in de auto gestapt.” Hoe verder van Kiev, hoe rustiger De chauffeur weet de weg erg goed, langs alternatieve wegen. Bij de normale wegen blijf je nu het best ver vandaan. Ze worden regelmatig, soms wel om de tien kilometer, aangehouden bij controleposten. De auto heeft zowel een gastank als een benzinetank maar niet overal kun je tanken. Bij elk benzinestation kunnen ze niet meer dan 20 liter tanken en zo bereiken ze met een paar keer tanken uiteindelijk het dorpje. Bij de pompstations kunnen ze ook eten en drinken kopen. Hoe verder ze van Kiev afkomen des te rustiger het wordt. De 500 km lange reis duurt 12 uur en voert langs de grens met Belarus waar veel troepen zijn samengetrokken voor een zogenaamde oefening. De chauffeur berekent een normale gage waarmee Eric zich goed geholpen voelt. Er doen verhalen de ronde dat er soms tot wel € 10.000,00 gevraagd wordt voor een ontsnapping aan de Russische bombardementen. Warm onthaal door de Polen Aangekomen in het dorp en ver-
enigd met zijn vrouw betrekken ze een hotel waar ze een nacht verblijven. De dag daarna nemen ze de bus naar Warschau. “In Warschau had ik een vriend wonen die bij mij in het bedrijf heeft gewerkt en ik dacht bij hem onderdak te kunnen vinden. Aan de grens stonden we acht uur in de rij. Er werd streng gecontroleerd natuurlijk. Omdat ik een Nederlands paspoort heb werd ik apart genomen en extra streng gecontroleerd. Eenmaal over de grens werden we warm onthaald door de Polen. Telkens als de bus stopte stonden er mensen met koffie, thee, sandwiches en snacks. Om 5 uur in de ochtend bereikten we een busstation in Warschau. Ook daar lagen overal mensen die gewoon niet wisten waar ze naar toe moesten. Iedereen ligt, slaapt en wacht. Soms op een andere bus om weer verder te kunnen, niet wetende waarnaartoe. Je voelt je dan echt een vluchteling, wat je dus ook bent. Wij hadden het geluk dat we vrienden hebben. Overigens zat het huis van mijn vriend al vol met Oekraïners en hij wees ons naar een vriend van hem waar we konden overnachten. We zijn daar drie nachten gebleven en erg goed behandeld.” In Loon op Zand rust vinden Zijn oud-collega uit Loon op Zand heeft al die tijd regelmatig gebeld en gevraagd hoe het met ze gaat en of ze wel veilig zijn. “Hij had meteen aangeboden, dat als we naar Nederland zouden komen
Dankbaar “Ik voel me eigenlijk een bevoorrecht mens ten opzichte van de andere Oekraïners die op de vlucht zijn. We hebben natuurlijk alles achter moeten laten wat we opgebouwd hebben en zijn al vanaf 24 februari met een klein tasje met spullen op de vlucht. De katten hebben we moeten achterlaten in Vladimir. Maar omdat ik een Nederlands paspoort heb kon ik het land uit, wat Oekraïense mannen niet mogen. Ook heb ik hier nog een bankrekening en ik spreek Nederlands, wat Oekraïners natuurlijk niet doen. In de meeste gevallen spreken ze zelfs geen Engels. En ze hebben geen familie of vrienden in de landen waar ze naar gevlucht zijn. We hebben een prachtig aanbod gehad om in Loon op Zand te verblijven en zijn daar erg dankbaar voor. We hebben de afgelopen twee nachten na lange tijd weer rustig geslapen.” Geweldige impact De bombardementen gaan inmiddels door en Eric en Nika vragen zich af of ze hun appartementen nog ooit terug zullen zien en zo ja, hoe ze die dan zullen aantreffen. Het is ook spannend hoelang het gaat duren. Het heeft allemaal een geweldige impact op ze. De warme ontvangst in Loon op Zand heeft ze laten zien hoe de mensen meeleven met vluchtelingen uit een onnodige oorlog. Ze zijn ook nog bang voor de veiligheid van alle mensen die in Oekraïne zijn achtergebleven.