Dejeugdrechter sloeg haar ogen op. Meer dan een flits was het niet. Het kon een waarheid zijn.
‘Kom’, had de beer gezegd.
Ze had het duidelijk gehoord. ‘Kom.’
De jongen en de beer zaten al een lange tijd zwijgend in haar kantoor, naast elkaar, even onbeweeglijk als de vergulde weegschaal achter hen. De jongen keek naar de deur. Schuw, alsof hij ervoor beducht was dat deze van het slot zou gaan. Glimlachen deed hij niet. Toch legde hij, aarzelend, zijn hoofd op de buik van de beer, toen die had gesproken. De beer fluisterde iets in zijn oor.
Stilte kun je niet horen, maar ze spreekt wel.
De jongen knikte en maakte een beweging die niemand nog voor mogelijk had gehouden. Hij likte de onzichtbare lijm van zijn lippen en sprak. Zelfs de rechter schrok. Zij was het nochtans gewoon dat gepijnigde kinderen hun verhaal liever aan de luisterbeer vertelden, die schijnbaar achteloos in haar kantoor zat. Maar deze jongen was anders. Ze kon zijn schaduw niet zomaar van zich afschudden.
Soms is sprakeloosheid het beste antwoord op vragen die niemand meer durft te stellen. Als er geen woorden meer zijn, rest enkel nog aanwezigheid die alles zegt. *
Troost kan niet anders dan de leegte vullen van een gemis
