Gevallen voor
Turkije Zijn belangstelling voor Turkije is betrekkelijk recent, maar het land kent voor Hans Risch inmiddels weinig geheimen meer. De voormalige topbankier zit bijvoorbeeld niet alleen in het bestuur van een aantal Nederlands-Turkse organisaties, maar hij is sinds enkele jaren ook honorair consul van Turkije. “We moeten het land de tijd geven om te veranderen”. door john de graaff
Zijn carrière loopt vrijwel parallel met de belangrijkste Europese ontwikkelingen. In de jaren zeventig van de vorige eeuw wordt hij op zijn 35ste de jongste directievoorzitter van een Nederlandse bankinstelling en ziet hij er bij de Bank der Bondsspaarbanken NV, de centrale bank van alle afzonderlijke spaarbanken, op toe dat er geen gekke dingen gebeuren met onze spaarcentjes. Maar met het doorroesten van het IJzeren Gordijn laat ook Hans J.Ph. Risch, bankier van professie, de blik steeds meer naar het oosten glijden. Er ontstaan in die periode nauwe contacten met eerst OostDuitsland en later Rusland, landen die allebei gaan ruiken aan de westerse vrijheden. In dat licht bezien is het niet meer dan logisch dat hij eind 1995 ‘ja’ zegt op een verzoek om Nederland te vertegenwoordigen in de top van de Demir-Halk Bankası uit Turkije, eveneens een land dat op het punt staat om zich open te stellen voor de rest van de wereld. “Pas toen is het contact met Turkije ontstaan,” stelt Risch, comfortabel gezeten in de lobby van hotel Jan Tabak in zijn woonplaats Bussum. “Ik kende het land niet, had er ook geen affiniteit mee. Maar
20
TULPIA wintereditie 2007 / 2008
wat mij er onmiddellijk aan boeide waren het culturele aspect, de verschillende economische achtergronden en de blik op het westen.” Hij zou er werkzaam blijven tot zijn pensioen in maart 2006. De belangstelling voor het land had intussen plaatsgemaakt voor regelrechte passie. Zo werd Risch in 2003 benoemd tot honorair consul van Turkije, met als vestigingsplaats Amsterdam. Bovendien voelde hij zich geroepen om voorzitter te worden van de Netherlands Turkey Business Association. Dit Netuba typeert het ministerie van Economische Zaken als ‘de Nederlandse poot van de Turkish-Dutch Business Council die zich tot doel stelt de handel en investeringen tussen Nederland en Turkije te stimuleren’. Ten slotte duikt zijn naam nog op bij enkele culturele instellingen die het goed voorhebben met beide landen, maar die werkzaamheden geschieden op basis van liefdewerk-oud papier.
Instituut
Nee, dan is het jongste initiatief waar de voormalige bankier bij betrokken is geraakt van een veel zakelijker aard. We hebben het over de vestiging, in november, van een heus Turkije Instituut,
met als locatie de prestigieuze Laan van Meerdervoort in Den Haag. “Het moet een platform zijn voor discussie in den brede,” zegt Risch. “Over de positie van Turkije in Europa en andersom. Ja, het is een noodzakelijk iets. Momenteel is er te weinig objectieve informatie over een belangrijk onderwerp als dit.” Als penningmeester (uiteraard!) van het dagelijks bestuur krijgt hij steun van onder anderen de economisch-politieke zwaargewichten Laurens-Jan Brinkhorst (oud-minister van Economische Zaken) en Floris Maljers (exbestuursvoorzitter van Unilever). “Wij willen allemaal bijdragen aan de relatie tussen Nederland en Turkije. Ja, dat kun je alleen maar doen als je positief bent over het land en de ontwikkelingen. Toen Turkije kandidaatlid werd van de Europese Unie heb ik me nadrukkelijk in het land verdiept. Ik heb bijvoorbeeld politici bijgepraat in de aanloop van de uiteindelijke beslissing om Turkije toe te laten, een besluit dat werd genomen toen Nederland voorzitter van de EU was. En dan moet je wel positief zijn, anders had ik die rol niet kunnen spelen. En ik kan zeggen dat ik positief ben op basis van gefundeerde meningsvorming.”
