032
TRANSITION
COLUMN
ALLEEN
door Eigenwijzerman
“Oh, it’s just me, myself and I / Solo ride until I die Cause I got me for life / Oh I don’t need a hand to hold Even when the night is cold / I got that fire in my soul” G–Eazy (Me, Myself & I)
H
ij was vandaag alleen thuis en zat al een paar minuten klaar voor de televisie. Hij had het zekere voor het onzekere genomen, want de storingen rezen de laatste tijd de pan uit en daarom had hij ruimschoots van tevoren de antenne geprepareerd. Hij had zijn vader al vaak zien stuntelen met dat domme ding en daarom had hij er verstandig aan gedaan om op tijd te beginnen. Dat het hem in een oogwenk was gelukt was mooi meegenomen, want nu kon hij nog even het einde van Han Peekels’ Wordt Vervolgd meepikken. Hij kon namelijk altijd wel lachen om die bedroevende Donald Duck en Woody Woodpecker imitaties. Nog even en dan zou hij eindelijk zijn held aan het werk zien. Hij had vorige week na AVRO’s Sportpanorama al een promofilmpje gezien dat hem kippenvel tot achter in de bilnaad bezorgde. Het was een filmpje dat onwerkelijk was en toen hij zijn ouders en vrienden erover had verteld, wilden zij hem maar nauwelijks geloven. Hij had er een week naar uitgekeken en voor zijn gevoel was het de langste week van zijn leven geweest. Maar binnen enkele ogenblikken was het dan eindelijk zover: Magnus Ver Magnusson, de Sterkste Man van de Wereld, zou een Boeing gaan verplaatsen met een touwtrektouw. Hoe waanzinnig was dat!? Toen de openingstune van het sportprogramma afgelopen was en presentator Walter Tiemessen in beeld verscheen, vond hij het raar dat er niet direct gepraat werd over de Sterkste Man. In plaats daarvan werd er gesproken over een sportwedstrijd op Hawaii. Weldra zouden we beelden zien van de zwaarste sportwedstrijd van de wereld met de toepasselijke naam Ironman. De naam sprak hem wel aan, hoewel het naar zijn smaak natuurlijk bij lange na niet kon tippen aan de Sterkste Man.
We waren, volgens de verslaggever, ooggetuige van het WK triathlon op Hawaii dat onder loodzware omstandigheden werd gehouden met temperaturen oplopend tot wel 45 graden Celsius. De deelnemers, waarover gezegd werd dat ze soms acht uur per dag trainden, reden op bijzondere racefietsen langs eindeloze lavavelden. Ze waren in de vroege ochtend van start gegaan en hadden eerst kilometers gezwommen. En straks, na 180 kilometer fietsen, zouden ze nog een hele marathon gaan lopen. En alsof dat allemaal niet zwaar genoeg was, zo benadrukte de commentator, was samenwerking op de fiets niet toegestaan. 90 kilometer lang was de wind je beste vriend en vervolgens was hij even zolang je grootste vijand. De koploper werd in beeld gebracht. Een Amerikaan, die luisterde naar de naam Mark Allen, had een aantal minuten voorsprong op zijn naaste belager. De man zag er sterk en atletisch uit. Zijn aerodynamische houding straalde de rust uit van een Tibetaanse monnik en alleen uit zijn grimas kon je afleiden dat hij met een enorme inspanning bezig was. Het was een fascinerend beeld. De jongen vroeg zich af hoe het was om een superatleet te zijn. Hoe kon je uren achter elkaar zoveel energie leveren? Tijdens de Coopertest op de voetbaltraining ging hij altijd al helemaal stuk en deze mensen konden dit uren achter elkaar volhouden zonder hulp van anderen. Helemaal alleen. Toen de reportage afgelopen was, ging hij naar zijn kamer en fantaseerde hij dat hij ook een superatleet was. Hij wilde ook in zijn eentje water, wind en asfalt bedwingen. Hij was Magnus vergeten.