Te vroeg vernieuwd

Het verdwijnen van een bedrijf is niet altijd het verhaal van een mislukking. Soms kun je als ondernemer ook simpelweg te vroeg zijn geweest. Dat overkwam Laurent Chavagne. Met het aanbod van Nimpex, onder andere espressokopjes en setjes porselein in geschenkverpakking, verraste hij een markt die er niet klaar voor was, althans, de Nederlandse.

Zijn avontuur in de wereld van het porselein ligt alweer vijftien jaar achter hem, maar anno 2020 is tussen de regels nog altijd hoorbaar dat hij het destijds met plezier is aangegaan en er ook nu nog geen spijt van heeft. Hij boekte dan ook leuke successen, maar wel over de grens. “Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ik op mijn stand stond in Parijs en dat er tot mijn verbazing een heel gezelschap aan kwam lopen. Het bleek de directeur van Auchan te zijn, met zijn gevolg. Hij schudde me plechtig de

hand, deelde me mee dat mijn merk was uitgekozen als leverancier, en vervolgde zijn weg, met iedereen weer achter hem aan huppelend. Ik kon alleen maar denken: ‘Oh ja? Fijn dat ik het ook weet.’ Maar de inkopers hadden blijkbaar al hun werk gedaan, zonder dat ik er erg in had gehad.”

Galeries Lafayette

Auchan is een van de grootste Hypermarchés van Frankrijk. Nimpex kreeg er twee meter winkelschap voor zijn espressokopjes en andere producten. “Maar wel in alle winkels, niet alleen in Frankrijk, ook in de vestigingen in Italië en Spanje. Dat betekende voor mij meteen een order van vijf containers. Voor Auchan was ik een ‘actietje’. Twee weken en alles was uitverkocht. Voor mij waren zulke orders de krenten in de pap. Ik raakte ook binnen bij Galeries Lafayette in Parijs, maar hoe trots ik er ook op was dat zo’n luxe warenhuis mijn serviezen opnam, met een order van twintig stuks waren ze voorlopig weer even klaar met mij. Daar kon de schoorsteen niet van roken.”

Maison & Objet

Toch lachte het succes hem toe. Laurent Chavagne wist dat zijn naam een pluspunt was, en vooral het feit dat hij niet alleen een Fransman leek maar de taal ook vlot machtig was. “Ik wist ook dat ik had geboft met een toelating op Maison & Objet. Veel bedrijven belandden op een wachtlijst. Ik mocht me komen voorstellen en ik meteen een aantal meters boeken. Die beurs heeft erg veel deuren voor me geopend, niet alleen in Frankrijk zelf, maar ook daarbuiten. Ik verkocht mijn serviezen aan winkels in Saudi-Arabië, in Spanje, tot zelfs in Japan. Alleen in Nederland zelf ging het erg moeilijk. Ik had een aantal dealers die mijn assortiment opnamen. Ik ben een seizoen binnen geraakt bij de Trendhopper. Maar voor de Trendhopper was mijn collectie geen doorslaand succes en wat beloftevol begon eindigde dus met een teleurstelling. Toch was het contrast met Frankrijk enorm. Ik wijt het vooral aan de behoudzucht van de Nederlandse detaillisten, die destijds nog in hele serviezen dachten.”

Kleine eenheden

Want dat was het punt waarop hun denkwegen scheidden. Volgens Laurent Chavagne was de tijd dat consumenten een 87-delige servies aanschaften voorgoed voorbij. Hij geloofde enkel nog in de verkoop van kleine eenheden, liefst per set, en paste heel zijn aanbod aan die wetenschap aan. “Eigenlijk had je natuurlijk kopjes, borden enzovoorts per stuk kunnen verkopen, maar dat stond zo zielig, dus maakte ik er maar een set van twee van. Ik liet ook passende verpakkingen ontwerpen, functioneel maar net zo goed feestelijk, zodat je dat setje als kado kon kopen. Ja, dat klinkt nu volkomen normaal, maar in de tijd dat ik dit predikte was ik nog een roepende in de woestijn. Gelukkig hadden ze er in het buitenland wél oren naar.”

Quotum

De tijd gaf Chavagne langzaam maar zeker gelijk; de export was een succes, maar waarom bestaat Nimpex dan niet meer? Waarom is hij verdwenen in de mist van de geschiedenis in plaats van te zijn geëvolueerd naar de ‘Meneer Servies van de Lage Landen?’ “Dat had alles te maken met het bedrijf dat ik deels had overgenomen en waarin ik veel ballast uit het verleden meesleepte,” legt hij uit. “Destijds bestond het quotum nog. Wie porselein wilde inkopen uit China moest aan dat quotum voldoen. Nimpex had veel quotum, daarom kocht ik het. Met de nieuwe kunstserviezen alleen raakte ik daar niet aan. Ik wist dat het quotum op termijn zou worden afgeschaft

maar vooralsnog kon ik er aan voldoen door allerhande goedkope producten mee in te voeren. Dat was in de jaren voordien leuke handel geweest maar werd nu steeds moeilijker te slijten en bracht te weinig op. We hadden twee vrachtwagens rondrijden, alleen al voor het transport van al die ouderwetse artikelen. Onderhand weet ik dat ik beter naar Portugal had kunnen gaan en daar had kunnen laten produceren. Dan maar voor een hogere kostprijs. In plaats daarvan sukkelde ik voort en dempte ik met het geld dat ik in het buitenland verdiende de binnenlandse put. Tot ik een punt bereikte waarop ik dacht: hier en niet verder. Toen is de stekker eruit gegaan, uit de goedkope handel maar helaas dus ook uit de nieuwe.”

Frisse blik

Laurent Chavagne verliet de branche waarin hij twaalf jaar had geopereerd en ging iets totaal anders doen. Hij werd directeur inkoop bij een technische groothandel. Na tien jaar stapte hij ook uit die branche en tegenwoordig is hij consultant. “Net als ten tijde van Nimpex stapte ik in een branche waar ik niets van wist en die ik geleidelijk leerde kennen. Dat heeft nadelen – je moet veel leren, en snel – maar ook één voordeel: je kijkt met een frisse blik naar de handel. Als ik destijds gepokt en gemazeld was geweest in de serviezenhandel had ik nooit die vernieuwende concepten kunnen ontwikkelen die ik met Nimpex op de markt heb gebracht. Dat het avontuur uiteindelijk zakelijk slecht afliep mag de pret van de herinnering eraan niet drukken.”