MM Trendy #08 (77)

| ROZMOWA MIESIÄ„CA |

i dzięki której mogliśmy napisać ksiąşkę o Gruzji? A tak latać w te i we wte, to byłoby z krzywdą dla dzieci. A one są dla nas najwaşniejsze. W ten sposób ksiąşka o Istambule umarła zanim się narodziła.

To o czym będzie następna ksiąşka? - Nie wiem.

Bo z tą („Nietoperz i suszone cytryny� - przyp. red.) było łatwo. Zebrał Pan napisane juş felietony, trochę dopisał i gotowe. Zresztą, dlaczego te a nie inne felietony znalazły swoje miejsce w ksiąşce? - Długo się nad tym zastanawiałem, ale postanowiłem, şe wybiorę te, które moşna czytać równieş teraz, którym aktualny kontekst nie jest bardzo potrzebny. Poza tym, zaleşało mi, by ta ksiąşka była „polepszaczem nastroju�. Świata nią nie zmienię, ale niech komuś zrobi się trochę lepiej.

Aby się dobrze czytała. Zresztą ona miała się ukazać jesienią, ale wyszła w czerwcu więc chodziło mi teş o to, aby była ciekawą lekturą wakacyjną. Aby moşna było sobie z nią usiąść w ogrodzie, albo na plaşy, wziąć jako lekturę do pociągu. To ksiąşka, która nie ma şadnego wielkiego celu poza daniem przyjemności, trochę rozrywki, śmiechu, wzruszeń, ale teş ma zachęcić parę razy do myślenia. Sporo tekstów wyeliminowałem, ale sporo takşe dopisałem - tak z jedną trzecią.

Czytając Pana felietony nie mogę oprzeć się wraşeniu, şe pisanie ich jest dla Pana mozolne. Właściwie dlaczego Pan je pisze? I do tego jeszcze ksiąşki? - Bo ja lubię efekt. Lubię, jak ktoś mnie czyta i się przy tym bawi. Dzisiaj na przykład siedzę u siebie na wsi. Do najblişszego sklepu mam 4,5 kilometra, a do miejsca, gdzie sprzedają gazety jakieś 18 kilometrów. ŝona pojechała po najnowszego Newsweeka te 18 kilometrów. A ja juş się cieszę, şe wkrótce wezmę gazetę do ręki i przeczytam to, co napisałem wcześniej. Dodatkowo cieszy mnie, jak w mediach społecznościowych mam od razu sygnał, şe komuś podobało się to, co napisałem i ma jakiś stosunek do tego mojego tekstu. Poza tym mam buźkę rozpoznawalną i jak idę ulicą, to ludzie mnie zaczepiają i dyskutują. Niedawno, jak byłem w fast foodzie, podszedł do mnie kierownik sali i dał mi lody „w podzięce� za fajny tekst w Newsweeku. Nie planowałem zjeść tego dnia lodów. Zjadłem. Super chwila.

To sympatyczne i trochę przeczy stereotypowi, şe Polacy w ogóle nie czytają. - Jednak relatywnie czytają mało, ale to przecieş 40-milionowy kraj, a ja piszę do jednego z dwóch największych tygodników w Polsce. Jest takie kryterium, şe jest się prawdziwym „czytaczem� ksiąşek, jeśli przeczytało się ponad siedem ksiąşek rocznie. A takich ludzi w Polsce mamy tylko 11 procent. Z tych 11 procent 40-milionowego kraju robi się jednak kupa luda. Wszystko zaleşy, jak się na problem patrzy - czy szklanka jest do połowy pełna czy do połowy pusta. Ja tu widzę szklankę do połowy pustą. Boleję nad tym, şe jedynie tylu z nas rzeczywiście czyta ksiąşki, a z drugiej strony mam świadomość, şe tych parę milionów czytających to teş potęşna armia.

Jak Pan wybiera, co zostanie tematem felietonu - temat, który Pana bardzo poruszył, czy temat, który wie Pan, şe poruszy

30

większość czytelników? - Staram się unikać tematów bardzo politycznych, bo są przewidywalne. Wiadomo kto, co powie na ten akurat temat. To nic nie wnosi. Są teş takie „słodko pierdzące� tematy, şe jak się je poruszy, to na pewno będzie oddźwięk.

Mnie jednak chodzi o to, şeby nie przegiąć. Moşe więc być polityczna młócka i moşe być przysłowiowy kotek z Instagrama.

Chodzi o to, aby nie przesadzić, bo w pierwszym wypadku zatrujemy się toksynami a w drugim porzygamy z nadmiaru słodyczy.

A co Pan czyta? - Wszystko. Lubię czytać parę ksiąşek na raz.

Teraz czytam siedem ksiąşek. Na podorędziu mam Tomasza Šubieńskiego o Janie Karskim, ale teş Ulricha A. Boschwitza „Podróşny�. To powieść odnaleziona po 80. latach, a autor zginął w 1942 roku. Główny bohater powieści jest niemieckim ŝydem, który w listopadzie 1938 roku zostaje pozbawiony nie tylko praw i majątku. Czytam teş lşejsze rzeczy. Jestem u siebie na Mazurach, więc sięgam po jedną z ksiąşek Agathy Christie.

Kryminał? - Uwielbiam je, mam 78 kryminałów Agathy Christie. Stoją na półce, by łatwo było po nie sięgnąć.

Ale Pan zajmuje się reportaşem. Co warto przeczytać. - Ostatnio wraşenie na mnie zrobiła ksiąşka „Nielegalny. Moje dzieciństwo w RPA� Trevora Noaha. Autor jest komikiem, gospodarzem bardzo popularnego programu wieczornego w USA. Ksiąşka jest prześmiewcza, choć opowiada o koszmarnej rzeczywistości.

Trevor jest dzieckiem czarnej matki i białego ojca. Ja tę ksiąşkę mocno polecałem znajomym, bo uwaşam, şe nie trzeba nic wiedzieć o Afryce, a moşna się nią zachwycić. I jeszcze przeczytałem ostatnio - z opóźnieniem - „Jeden z nas. Opowieść o Norwegii� Asne Seierstad. To opowieść o Breiviku. Petarda. Powstał juş film na podstawie tej ksiąşki, choć ksiąşka jest nieskończenie lepsza i bogatsza. A z lşejszych rzeczy „Emigracja� Malcolma XD, przez którą mało nie zadławiłem się ze śmiechu. Opowieść generacyjna polskich 30-latków.

Duşo Pan czyta. Do tego zaprasza Pan do swojego programu „Drugie śniadanie mistrzów� autorów ksiąşek, które są na topie. Dlaczego? - Bo mają coś do powiedzenia. Bo, şeby coś sensownego napisać, trzeba najpierw przynajmniej kawałek rzeczywistości przemyśleć.

To juĹź jesteĹ›my po rozmowie. Co wpisze mi Pan w dedykacji do ksiÄ…Ĺźki? - Dla Bogny Skarul, ktĂłra zadawaĹ‚a mi takie pytania, Ĺźe aĹź zasĹ‚abĹ‚em.đ&#x;˜Š

PS. Niezorientowanym wyjaśniam, şe w 15 minucie wywiadu świat mi zaczął wirować. Osunąłem się na ziemię, a panie z Empiku gdzie miałem odbyć spotkanie autorskie wezwały pogotowie. Diagnoza: skrajne przemęczenie (to był koniec miesięcznej trasy promującej ksiąşkę) wzmoşone upałami.

Ale uparłem się, şe spotkanie musi się odbyć, w końcu nie mogę zawieść tej setki ludzi, która w ten şar wyszła z domu.

No i z kwadransem poślizgu, ale dałem radę.