Βήματα 2012 by The Moraitis School

Σημείωμα της αρχισυντάκτριας

Άρις Παπαδόπουλος Γ4 Μαρία Ραβαζούλα Γ2 Ελένη Σουρδή Γ4 Γιώργος Στεργιόπουλος Γ4

Όταν ήρθε ο καιρός να γράψω αυτό το σημείωμα, κάθισα και διάβασα σημειώματα παλιότερων αρχισυντακτών των Βημάτων, του Εκκρεμούς (το περιοδικό του Λυκείου) αλλά και διάφορων άλλων περιοδικών εντελώς διαφορετικού στιλ. Ήθελα να είναι ένα κείμενο ισάξιο του περιοδικού που κρατάτε αυτή τη στιγμή, αφού όλοι μαζί επιδιώκουμε το καλύτερο δυνατόν. Αλλά τίποτα από αυτά που διάβαζα δεν μου άρεσε! Το ένα μου φαινόταν πολύ μεγάλο, το άλλο πολύ μικρό κ.ο.κ. Και αυτό, γιατί τίποτα δεν έμοιαζε με αυτό που ήθελα να πω και δεν ένιωθα να αντιπροσωπεύει ούτε έμενα αλλά ούτε και τα παιδιά της συντακτικής ομάδας. Γι’ αυτό και αποφάσισα να γράψω κάτι διαφορετικό, απλό, αλλά ειλικρινές. Φέτος οι εκλογές για την ανάδειξη της συντακτικής ομάδας έγιναν, όπως άλλωστε και πέρσι, αρκετά νωρίς. Ευτυχώς, και η Ελένη και ο Άρης δέχτηκαν να είναι μέλη της συντακτικής ομάδας μετά τις εκλογές, και έτσι ξεκινήσαμε αμέσως δουλειά χωρίς καμία καθυστέρηση! Βέβαια, η ομάδα μας δεν έμεινε για καιρό τριμελής, αφού κατά τον Ιανουάριο προστέθηκε και ο Γιώργος. Όπως ήταν φυσικό, μιας και ήμασταν πολλά άτομα, αναλάβαμε ο καθένας από τρία με τέσσερα τμήματα και ασχολούμασταν κυρίως με αυτά. Εγώ παρακολούθησα προσωπικά όλες σχεδόν τις συνεδριάσεις του ΚΚΣ, κάνοντας έτσι την επαφή του περιοδικού με τα τμήματα πιο στενή. Τη φετινή χρόνια τα Βήματα πραγματοποίησαν κάτι διαφορετικό. Η κάθε τάξη επέλεξε μετά από πρότασή μας διαφορετικό θέμα ως αφιέρωμα, πιο κοντινό με την ηλικία και τα ενδιαφέροντά της. Έτσι για την

πρώτη τάξη ορίστηκε Το Παιχνίδι, για τη δεύτερη Το Άγχος και για την τρίτη Ο Υπερκαταναλωτισμός. Στη διάρκεια όλης της σχολικής χρονιάς νομίζω ότι τα καταφέραμε ως ομάδα ικανοποιητικά. Όλοι δουλεύαμε το ίδιο καλά, ανεξάρτητα αν ο καθένας δούλευε ανάλογα με το πότε τον βόλευε... Αλλά δεν πειράζει. Η δουλειά έγινε! Όσον αφορά τα άρθρα, δεν ένιωσα ποτέ άγχος, γιατί είχα πίστη σ’ εσάς πως θα ανταποκριθείτε. Κι ενώ στην αρχή κάποιοι - ακόμη και φίλοι μου - έδειχναν να βαριούνται, στο τέλος μας έστειλαν τις εργασίες τους, κάτι που μας χαροποίησε, φυσικά, ιδιαίτερα! Ούτως ή άλλως, ήμουν σίγουρη ότι θα έβγαινε καλό το περιοδικό, γιατί σ΄αυτό το σχολείο έχουμε μάθει να φέρνουμε εις πέρας τους στόχους μας, ό,τι και εάν σημαίνει αυτό! Όμως, νομίζω ότι κάπου εδώ πρέπει να τελειώσω και να σας αφήσω να ασχοληθείτε και με τα υπόλοιπα άρθρα. Αλλά, πριν σας αφήσω, θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ελένη, τον Άρη και τον Γιώργο που συνεργαστήκαμε τόσο καλά μαζί, την κυρία Τρύφωνα που επέβαλλε την τάξη όποτε ξεφεύγαμε από το θέμα στις συνεδριάσεις μας, το ΚΚΣ που πάντα ενδιαφερόταν για την πρόοδο των Βημάτων και ήταν πάντα πρόθυμο να βοηθήσει, αλλά και όλους εσάς, τους «συγγραφείς» των Βημάτων! Σας εύχομαι ολόψυχα ένα υπέροχο καλοκαίρι, και στους συμμαθητές μου της Γ΄ Γυμνάσιου το εξής: μην ανησυχείτε για το Λύκειο! Τα καλύτερα έπονται!!!

Μαρία Ραβαζούλα Γ2

Το σχολείο Απολογισμός

Από τον πρόεδρο της Μαθητικής Κοινότητας Γυμνασίου Γεια σας! Μια ακόμα σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της και ως προεδρείο οφείλουμε να συντάξουμε τον ετήσιο απολογισμό της Μαθητικής Κοινότητας. Πιστεύω ότι εκπληρώσαμε τις προσδοκίες σας χωρίς να προδώσουμε την εμπιστοσύνη σας δείχνοντας τον καλύτερο εαυτό μας. Αυτή η χρονιά ήταν εξαιρετικά συναρπαστική λόγω των πολλών δραστηριοτήτων του ΚΚΣ σε αρκετούς τομείς. Ξεκινήσαμε με τα καθιερωμένα ημερολόγια. Επιλέξαμε το θέμα («Το διακοσμητικό σχέδιο») και διαλέξαμε με τη βοήθεια της κ. Ζώη, της κ. Ποθητάκη και της κ. Καρτάλη τα καλύτερα εικοσιτέσσερα έργα. Και έτσι ξεκίνησε η δύσκολη διαδικασία των 3.700 ημερολογίων (200 παραπάνω από πέρυσι!). Το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων (10.000 €) δόθηκε στα Παιδικά Χωριά SOS. Μέσα στο Δεκέμβριο πραγματοποιήθηκαν και οι εκλογές για την ανάδειξη της φετινής Οργανωτικής Επιτροπής Χορού. Τα μέλη της ΟΕΧ 2012 εργάστηκαν με ζήλο και αποφασιστικότητα δημιουργώντας μια από τις καλύτερες -αν όχι την καλύτερη- διακοσμήσεις και ζητώντας τη γνώμη των παιδιών για τα τραγούδια που θα ακούγονταν. Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας ήταν ένας από τους πιο επιτυχημένους χορούς. Το Γυμνάσιο μέσω των δύο εκπροσώπων του στην ΟΕΠ (Οργανωτική Επιτροπή Πανηγυριού) συνέβαλε αποφασιστικά στην οργάνωση και διεξαγωγή του ετήσιου Πανηγυριού του Σχολείου. Στη συνέχεια οργανώσαμε τη συζήτηση στο θέατρο, η οποία πραγματευόταν τις τάσεις των εφήβων να μιμούνται τους μεγαλύτερους. Η συζήτηση έγινε σε ζωηρό κλίμα και ήταν ευτυχές που έλαβαν ενεργό μέρος σε αυτήν πολλά από τα παιδιά της Α΄ Γυμνασίου. Πέρα από το συνολικό έργο της Μαθητικής Κοινότητας αξίζει να αναφερθούμε στα Βήματα. Η προσπάθεια αυτή ξεκίνησε με την εκλογή της Μαρίας ως Αρχισυντάκτριας και τη δημιουργία της Συντακτικής Ομάδας των Βημάτων, της οποίας τα μέλη εργάστηκαν ευσυνείδητα για το ομολογουμένως εξαιρετικό αποτέλεσμα που κρατάτε στα χέρια σας. Οφείλω, επίσης, να ευχαριστήσω την κ. Τρύφωνα και την κ. Παπαστάμου, που χωρίς τη δική τους βοήθεια και επίβλεψη τα φετινά Βήματα δεν θα ήταν τόσο πετυχημένα. Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά του Γυμνασίου για την εμπιστοσύνη που μας έδειξαν κατά τη διάρκεια όλης της χρονιάς αλλά και τους/τις εκπροσώπους των τμημάτων, που με την πολύτιμη συμβολή τους βοήθησαν σε όλες τις δράσεις του ΚΚΣ. Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω εκ μέρους όλων μας, αλλά κυρίως της Γ΄ Γυμνασίου που αποχαιρετά το Γυμνάσιο, τους καθηγητές/τριες για ό,τι μας έδωσαν και για ό,τι πρόκειται να μας δώσουν. Ραφαήλ Ζούλης Γ3 Πρόεδρος του ΚΚΣ

Κατερίνα Λασκαράτου Α3 2

Το σχολείο Από το προεδρείο Αχ…Το φετινό προεδρείο… Ήταν μια εκπληκτική εμπειρία που απέκτησα.Υπήρξαν στιγμές έντασης, στιγμές γέλιου, στιγμές λύπης, στιγμές ανάλαφρες. Γενικά στιγμές απίστευτες. Αλλά ας τα πάρω απο την αρχή. Απο πέρσι είχα σκεφτεί να θέσω υποψηφιότητα για θέση στο προεδρείο. Οπότε ένα ωραίο πρωί πήγα στο γραφείο της κυρίας Ποθητάκη και υπέβαλα την υποψηφιότητά μου. Και η μεγάλη στιγμή έφτασε! Είχε έρθει η ώρα του debate, οπότε ανέβηκα πάνω στη σκηνή και είπα αυτά που είχα κατά νου. Μετά την τρίτη ερώτηση πάνω ένιωσα εκπληκτικά! Την επομένη περιμέναμε τα αποτελέσματα με αγωνία. Στο διάλειμμα πληροφορηθήκαμε τα αποτελέσματα, που διαθόθηκαν μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Το επόμενο πρωί ήταν Πέμπτη 4 Οκτωβρίου και έφτασα στο σχολείο λίγα δευτερόλεπτα πριν κλείσει την πόρτα η κυρία Βουτσινά. Μπήκα στο θέατρο την ίδια στιγμή ακριβώς με τον κύριο Θαλάσση. Ωραία πρώτη εντύπωση πρέπει να έκανα... Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη. Το χειρότερο, όμως, ήταν όταν έπρεπε να περάσω μπροστά απο τους άλλους συμμαθητές για να φτάσω στη θέση μου, γιατί είναι στο κέντρο ακριβώς! Τέσσερις συμμαθητές μου απο αριστερά, τέσσερις απο δεξιά. Όταν βγήκαμε από το θέατρο, το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να γράψουμε τα ονόματα και το τμήμα μας, ώστε η κυρία Κεχαγιά να τα τυπώσει γράφοντας δίπλα και το αξίωμα που είχαμε πια αποκτήσει. Έπειτα θυροκόλησε αυτό το χαρτί, αλλά νομίζω πως όλοι πια γνώριζαν το αποτέλεσμα. Κάθε μέρα, σχεδόν σε κάθε διάλειμμα, περνούσαμε από το γραφείο του Γυμνασίου. Οι καλημέρες της πάντα γλυκύτατης κυρίας Κεχαγιά, οι αστείες συζητήσεις με τον κύριο Θαλάσση και οι φιλοσοφικές σκέψεις της κυρίας Βουτσινά ήταν μέρος της καθημερινότητάς μας. Μετά απο λίγο καιρό τη λέξη «διάλειμμα» δεν τη γνωρίζαμε πια. Είχε αρχίσει η πίεση, ώστε να βγει το ημερολόγιο. Αλλά άξιζε τον κόπο, γιατί στο τέλος νομίζω πως βγήκε ένα εκπληκτικό ημερολόγιο! Επόμενο γεγονός ήταν η Ο.Ε.Χ. Πραγματικά ήταν καταπληκτικά! Τις πρώτες μέρες πήγαιναν όλα πολύ ομαλά. Αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μην δημιουργηθούν εντάσεις - και μάλιστα εντάσεις πραγματικά δυνατές. Προσωπικά, κάθε μέρα που περνούσε αγχωνόμουν όλο και περισσότερο. Στο τέλος, όμως, βάλαμε στην άκρη όλες τις διαφορές μας και συνεργαστήκαμε και νομίζω πως το αποτέλεσμα που βγήκε ήταν ιδιαίτερα ικανοποιητικό. Αυτά τα δύο γεγονότα είναι που θα θυμάμαι πιο έντονα απο αυτή τη χρονιά. Θα μου λείψει το προεδρείο, το ΚΚΣ (με τα μακρόχρονα προβληματάκια του) και γενικά αυτή η δημιουργική καθημερινότητα.

Φιλήμων Νομικός Αντιπρόεδρος Γυμνασίου 2011/2012

Το σχολείο Χορός 2012 Όσα χρόνια πηγαίνω στο γυμνάσιο, ποτέ δεν έχασα το χορό που κάνουμε κάθε χρόνο! Και αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση τις δύο προηγούμενες χρονιές ήταν το πώς άλλαζε ξαφνικά όψη το Σχολείο! Έφευγα την Παρασκευή τρέχοντας γιατί δεν άντεχα άλλο πια εκεί μέσα, και το Σάββατο το βράδυ επέστρεφα και η ίδια εντελώς αλλαγμένη, έτοιμη για να περάσω μια υπέροχη βράδια. Και απορούσα πώς μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα η ΟΕΧ κατάφερνε να κάνει το Σχολείο αγνώριστο! Γι’ αυτό φέτος αποφάσισα να πάω «πίσω από τη σκηνή» και να δω τι πραγματικά κάνει η αυτή η ΟΕΧ, για να γνωρίσετε κι εσείς (ειδικά όσοι θέλουν να δηλώσουν συμμετοχή για τις ΟΕΧ που έρχονται) ένα πολύ μικρό μέρος από ΟΛΑ όσα γίνονται, ώστε να περνάμε όλοι μας τόσο ωραία!

Χρονικό 1η συνεδρίαση Μπορώ να πω πως η πρώτη μέρα είναι αρκετά δύσκολη για όλους, αφού κανείς δεν έχει κάνει κάτι προηγούμενο παρόμοιο με αυτό. Σε όλα τα παιδιά δίνεται ένα ειδικό ημερολόγιο, για να γράφουν όλα τα σημαντικά γεγονότα, όπως π.χ. πώς θα γίνουν οι βάρδιες, πότε θα αναρτηθούν στις προθήκες ή πότε θα γίνει η ενημέρωση για τις βάρδιες του ταμείου, αλλά και βέβαια τι θα πρέπει να γίνει την Παρασκευή και το Σάββατο πριν το Χορό. Εκείνη την Παρασκευή ορίζονται, επίσης, και τα 10 από τα 12 υπεύθυνα άτομα για την επικοινωνία με τα τμήματα Α1- Β5. Μιας και είναι η πρώτη μέρα, τα παιδιά μοιάζουν λίγο χαμένα, γιατί η συνεννόηση δεν είναι ιδιαίτερα εφικτή! Μερικές από τις σημαντικές αποφάσεις εκείνου του απογεύματος αφορούν το ταμείο. Η δουλειά του συγκεκριμένου τομέα είναι πολύ δύσκολη και έτσι η Νίκολα και η Μελίνα είναι αυτές που θα βοηθήσουν ειδικά την Αθηνά και τη Δανάη, τις ταμίες μας. Τέλος, αποφασίζεται ότι στο ταμείο θα χρησιμοποιηθεί το ίδιο σύστημα με πέρσι, με τη μόνη διαφορά ότι τα φετινά βραχιόλια θα είναι χάρτινα, αλλά συνολικά 70€ φθηνότερα από τα περσινά. 2η συνεδρίαση ΠΑΝΙΚΟΣ!!! Σε όλη σχεδόν τη συνεδρίαση επικρατεί συνεχής φασαρία. Σήμερα γίνονται γνωστές οι ημέρες που θα γίνουν οι ενημερώσεις για τις βάρδιες, ενώ υπεύθυνοι για τις βάρδιες των αναπληρωτών ορίζονται η Δήμητρα και ο Μανώλης. Το μεγαλύτερο μέρος της συνεδρίασης περνάει συζητώντας για… λεφτά. Οι τομείς κάνουν γνωστά τα ακριβή ποσά που χρειάζονται, που ξεκινούν από πολύ ψηλά και κατεβαίνουν μέχρι τα 13€. 3η συνεδρίαση Την 3η Παρασκευή το τοπίο έχει αρχίσει και ξεκαθαρίζει για την ΟΕΧ και όλοι μετράμε τις μέρες αντίστροφα! Το πρώτο πράγμα που ανακοινώνεται είναι τι ώρα θα πρέπει να είναι τα παιδιά το Σάββατο στο σχολείο, για να τελειώσει η διακόσμηση του χώρου και να ολοκληρωθούν όλες οι εργασίες. Στη συνέχεια, ο 4

Το σχολείο Πρόεδρος του ΚΚΣ Ραφαήλ διαβάζει τις οδηγίες του Χορού, που αργότερα έρχονται στα χέρια σας, για να γίνουν γνωστές σε όλους. Το μόνο πρόβλημα είναι ο χαμός που επικρατεί από τους επισκέπτες που έρχονται να παρακολουθήσουν τη συνεδρίαση και διακόπτουν συνεχώς τη ροή της, κάνοντας έτσι την όλη διαδικασία ακόμη πιο κουραστική για όλους! Παρασκευή και Σάββατο πρωί πριν το Χορό Η αλήθεια είναι πως αυτές οι δύο μέρες είναι οι πιο θολές στο μυαλό μου (απ’ τη χαρά μου; απ’ την έννοια μου;) και γι’ αυτό θα σας τις περιγράψω περιληπτικά. Την Παρασκευή, μιας και όλοι κάθονται μέχρι αργά το απόγευμα, παραγγέλνουν πίτσες. Όμως, κάποιοι «εισβολείς» μπαίνουν μέσα στην αίθουσα προκαλώντας δυσαρέσκεια στα μέλη της ΟΕΧ. Στη συνέχεια όλοι κατεβαίνουν κάτω και αρχίζει η πραγματική δουλειά. Βάφουν, φτιάχνουν καρτελάκια, ανεβάζουν το τεχνικό υλικό που είχαν παραγγείλει και πολλά άλλα! Ευτυχώς, υπάρχει βοήθεια και υποστήριξη και από παιδιά εκτός ΟΕΧ, κάτι που συμβάλλει ιδιαίτερα στην επίτευξη του στόχου. Την επομένη επικρατεί το ίδιο κλίμα. Όλοι δουλεύουν συνέχεια για να στηθούν τα πάντα και να είναι έτοιμα για το μεγάλο γεγονός, το Χορό! Τη συνέχεια δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σας την πω, αφού τη ζήσατε! Πρέπει να τονίσω ότι όλοι συνέβαλαν για να υπάρξει αυτό το αποτέλεσμα, και οι περισσότεροι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, ώστε να κυλήσουν όλα ομαλά. Ασφαλώς και υπήρξαν οι αναπόφευκτες εντάσεις μέσα στην ΟΕΧ, αλλά αυτές δεν εμπόδισαν την ομαδική δουλειά. Πιστεύοντας ότι εκφράζω όλους μας λέω ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ κι ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στα παιδιά της ΟΕΧ!

Μαρία Ραβαζούλα Γ2

Το σχολείο Εκκρεμές

ΜΑ

ΡΤ ΙΟΣ

ΣΧ Ο

ΛΗ

ΜΩ ΡΑ ΪΤ

Ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ της 14ης Μαϊου πέσαμε πάνω σε φωτογραφίες από το φετινό Διαγωνισμό Μαθητικών Εντύπων, που κάθε χρόνο διοργανώνει η εφημερίδα. Εφηβικά χαρούμενα πρόσωπα που παραλάμβαναν βραβεία και επαίνους γέμιζαν με τα χαμόγελά τους δύο σελίδες. Κι εκεί που ονειρευόμασταν να ήμασταν κι εμείς ανάμεσα σ’ αυτά - και βέβαια κανείς δε μας φταίει που μέχρι τώρα δεν τα έχουμε καταφέρει…- αναγνωρίζουμε κάποιες πολύ κοντινές μας φυσιογνωμίες! Τη συμμαθήτριά μας Μαρίσσα Σούρα και τον καθηγητή μας κύριο Νίκο Αντερριώτη. Και διαβάζουμε στη λεζάντα: «Τα μέλη της δημοσιογραφικής ομάδας του περιοδικού «Εκκρεμές» της Σχολής Μωραϊτη Ψυχικού επιλέγουν να γράψουν για ζητήματα που τους απασχολούν. Η ενασχόλησή τους με το περιοδικό δίνει «φωνή» στους προβληματισμούς τους, λένε. Τον έπαινο έδωσε ο σκηνοθέτης Τάσος Ψαρράς». Δηλαδή το «Εκκρεμές» πήρε έπαινο… πανελλαδικώς; Χαρά ή ζήλεια; Ιδού η απορία… Μάλλον και τα δύο. Γιατί το «Εκκρεμές» το είχαμε ήδη δει σε ώρα συνεδρίασης της συντακτικής μας επιτροπής και είχαμε παραδεχτεί ότι ήταν καταπληκτικό! -Να κάνουμε κι εμείς αυτό, να βάλουμε κι εμείς εκείνο! Δηλαδή να αντιγράψουμε; Τελικά αποφασίσαμε ότι η μίμηση μάλλον δεν θα απέδιδε - όπως, άλλωστε, γίνεται συνήθως με τις μιμήσεις - και συνεχίσαμε όπως είχαμε ξεκινήσει, παραδοσιακά. Άλλωστε, του χρόνου κάποιοι από μας θα είναι στο Λύκειο, οπότε το «Εκκρεμές» μάς περιμένει να δράσουμε με τις λαμπερές ιδέες μας. Ετοιμαστείτε, λοιπόν! Προς το παρόν, ξεπερνάμε τη ζήλεια μας και σας λέμε ένα τεράστιο Μπράβο Παιδιά!!!

Η Συντακτική Επιτροπή των Βημάτων

Το σχολείο Πέμπτες: 8.00 το πρωί Μια ασπρόμαυρη ιδέα Είχε φτάσει επιτέλους η μέρα που θα έπρεπε να αποφασίσουμε το θέμα του πρωινού μας. Οι απόψεις και οι ιδέες ήταν πολλές. Μέσα στην τάξη είχαν ακουστεί τα πάντα, από παιδική πορνογραφία, μέχρι θάνατοι διασημοτήτων από ναρκωτικά. Ύστερα από αρκετές ψηφοφορίες καταλήξαμε στην εξέλιξη του κινηματογράφου. Δεν μας αρκούσε, όμως, ο χρόνος που μας διέθετε το σχολείο για την παρουσίαση. Τελικά, η καθηγήτριά μας αποφάσισε να πάρει την υπόθεση στα χέρια της και διάλεξε ένα θέμα που αποτελούσε μέρος του προηγούμενου. Το βωβό κινηματογράφο. Κύμα απογοήτευσης και απελπισίας απλώθηκε στην τάξη. Αλλά η επιμονή ορισμένων μαθητών να μην προχωρήσουμε σε άλλο θέμα, μας έκανε να επικεντρωθούμε στη συγκεκριμένη επιλογή. Ο δρόμος από κει και ύστερα ήταν αρκετά ομαλός. Δεν παρουσιάστηκαν προβλήματα ούτε διαμαρτυρίες, απλά μια διαδικασία ομαλής εργασίας και αφοσίωσης. Το κορυφαίο κομμάτι της προετοιμασίας του πρωινού μας ήταν η σκηνοθεσία της δικής μας ασπρόμαυρης ταινίας μικρού μήκους. Προσωπικά, δεν περίμενα μια τόσο σοβαρή αντιμετώπιση εκ μέρους των συμμαθητών μου για τη σκηνοθεσία μιας ταινίας. Φανταζόμουνα τα πράγματα πολύ πιο χαώδη και απρόβλεπτα. Καθυστερήσεις, απουσίες και ανωριμότητα. Όλα αυτά στριφογύριζαν μέσα στο κεφάλι μου και με έκαναν να φοβάμαι την ημέρα της προβολής. Τελικά, όμως, τα καταφέραμε. Γυρίσαμε μια αξιοπρεπέστατη ασπρόμαυρη κωμωδία, με αποτέλεσμα ένα εκπληκτικό πρωινό. Και τα όσκαρ μάς έκαναν τη χάρη να τιμήσουν με το βραβείο καλύτερης ταινίας της χρονιάς το βωβό-ασπρόμαυρο έργο «The Artist». H διοργάνωση ενός τέτοιου, σχετικά μικρού έργου, έδωσε σε μένα και σε όλα τα παιδιά που συνεργάστηκαν για τη δημιουργία αυτού του πρωινού μια ευχάριστη εμπειρία, που θα θυμόμαστε και θα αναπολούμε για όλη μας τη ζωή. Β5

Το σχολείο Φαβέλες Το Πρωινό του Α5 που παρουσιάστηκε 5 Απριλίου είχε ως θέμα τις φαβέλες. Διαλέξαμε αυτό το θέμα γιατί σχετίζεται με τους θερινούς Ολυμπιακούς αγώνες και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014. Η κυβέρνηση έχει κινητοποιηθεί από το 2008 προκειμένου να εξαφανιστούν οι φτωχές αυτές παραγκουπόλεις, πριν από αυτούς τους δύο σημαντικούς θεσμούς. Οι φαβέλες είναι φτωχογειτονιές που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στις μεγαλουπόλεις της Βραζιλίας. Μόνο στο Ρίο ντε Τζανέιρο υπάρχουν περίπου 50. Τις διακρίνεις σε κάθε σημείο της πόλης, ακόμα και στο κέντρο, xτισμένες στις απότομες πλαγιές των διάσπαρτων βράχων. Χαμόσπιτα. Σαν να παρέσυρε ένας τεράστιος χείμαρρος όλες τις μονοκατοικίες της πόλης, να τις ξέπλυνε από τον σοβά και να τις στοίβαξε σε μια γωνιά της γης. Τετραγωνοποιημένοι σωροί από τούβλα ή τσίγκους, και μέσα τους η εξαθλίωση της ανθρώπινης ζωής. Κάθε φαβέλα έχει μια συμμορία που διακινεί όπλα και ναρκωτικά. Αν θέλεις να είσαι ασφαλής στη φαβέλα, πρέπει να ακολουθείς πιστά έναν και μόνο κανόνα. Δεν είδες, δεν άκουσες, δεν ξέρεις… Διαφορετικά το πληρώνεις με τη ζωή σου.

Α5

11η Σεπτεμβρίου 2001 Το θέμα του πρωινού μας ήταν η τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης και οι συνέπειές της σε ολόκληρο τον κόσμο. Επιλέξαμε αυτό το θέμα επηρεασμένοι αρχικά από τα αφιερώματα που είχαν οι εφημερίδες και η τηλεόραση στη 10η επέτειο από την πτώση των Δίδυμων Πύργων, αλλά και επειδή υποθέσαμε ότι οι συμμαθητές μας δεν θα γνώριζαν - και κατά τη γνώμη μας θα έπρεπε να μάθουν - κάποιες επιπλέον σημαντικές πληροφορίες. Η παρουσίασή μας επικέντρωθηκε στην αντίδραση των ΗΠΑ στο γεγονός, η οποία οδήγησε στους πολέμους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Τονίσαμε, επίσης, την ισλαμοφοβία που αναπτύχθηκε ως επακόλουθο της επίθεσης. Τέλος, αναφερθήκαμε στην απάνθρωπη κράτηση των υπόπτων ως τρομοκρατών στα στρατόπεδα του Γκουαντάναμο.

Γ1

Το σχολείο Steve Jobs Όλοι μας συγκλονιστήκαμε, όταν τον περασμένο Οκτώβριο πληροφορηθήκαμε ότι ο Στιβ Τζομπς πέθανε από καρκίνο. Θεωρήσαμε, όμως, το θάνατό του ως αφορμή, για να αναζητήσουμε περισσότερες πληροφορίες για τη ζωή και το χαρακτήρα του. Άλλωστε, με τις δημιουργίες του έχει αλλάξει τόσο έντονα την καθημερινότητά μας, που νιώσαμε σαν να του το οφείλαμε. Συνοπτικά, ο Αμερικανός Στιβ Τζομπς (Φεβρουάριος του 1955- Οκτώβριος του 2011) υπήρξε μια από τις σημαντικότερες μορφές στο χώρο της τεχνολογίας, αφού σε πολύ νεαρή ηλικία ίδρυσε την Apple, την Νext και έγινε διευθύνων σύμβουλος της Pixar. Ως χαρακτήρας ήταν ιδιαίτερα πολύπλοκος. Εκκεντρικός, φιλόδοξος, αλαζόνας, είρων, τυραννικός, αλλά ταυτόχρονα λιτός, οραματιστής και ριζοσπάστης. Ίσως αυτό το ασυνήθιστο κράμα στοιχείων τον βοήθησε να αναδειχθεί σε τέτοιο βαθμό. Σε όσους ενδιαφέρονται να μάθουν για τη ζωή του, συνιστούμε να παρακολουθήσουν στο διαδίκτυο την ομιλία του στους αποφοίτους του πανεπιστημίου Στάνφορντ το 2005, και να ακούσουν τον ίδιο τον Τζομπς να μιλάει γι’ αυτήν. Επίσης, μπορούν να διαβάσουν την εξαιρετικά γραμμένη από τον Γουόλτερ Άιζακσον βιογραφία του, που βγήκε πρόσφατα στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Είναι ήδη best seller! Γ4

Και μια είδηση της τελευταίας στιγμής Ένας από τους πρώτους υπολογιστές που έφτιαξε ο Steve Jobs, ο Apple 1, τον οποίο κατασκεύασε ο ίδιος στο γκαράζ του, θα βγει σε δημοπρασία και η τιμή του αναμένεται να φτάσει τα 180.000 δολάρια! Μόλις διακόσιοι Apple 1 κατασκευάστηκαν, ενώ ο συγκεκριμένος είναι από τους ελάχιστους που λειτουργούν ακόμα.

Το σχολείο Πέμπτες: 1.45 το μεσημέρι

Όμιλος Μαθηματικών Μαθηματικά είναι κάτι πέρα από απομονωμένες αλγεβρικές πράξεις και αυστηρά γεωμετρικά σχήματα. Μαθαίνοντας να μιλάμε τη γλώσσα τους, ερμηνεύουμε και ανακαλύπτουμε τον κόσμο μας μέσα από θέματα τόσο ελκυστικά όσο και διασκεδαστικά. Επειδή στην ώρα τού μαθήματος δύσκολα προλαβαίνει να κάνει κάποιος τέτοιες δραστηριότητες, υπάρχει ο Όμιλος Μαθηματικών. Πρώτη χρονιά που τα μαθηματικά έρχονται τόσο κοντά μας! Οκτώ παιδιά του Γυμνασίου, μαζί με τους καθηγητές τους, ξεκίνησαν αυτή την προσπάθεια εξερεύνησης του κόσμου των μαθηματικών συγκροτώντας έτσι μια δυναμική ομάδα δράσης. Οι εβδομαδιαίες συναντήσεις περιείχαν δραστηριότητες, γρίφους, παιχνίδια, όπου καθένας, χωρίς το άγχος των βαθμών, εκφραζόταν ελεύθερα. Κίνητρο ήταν ο δημιουργικός διάλογος και η εξαγωγή μαθηματικών συμπερασμάτων με τρόπο αβίαστο, μέσα από την καταγραφή παρατηρήσεων και εικασιών. Πριν μπω σε αυτόν τον όμιλο δεν ήξερα αν θα μου αρέσει, γιατί πραγματικά δεν θα άντεχα άλλες δύο ώρες μαθηματικών την εβδομάδα. Περνάμε ωραία, σκεφτόμαστε, προβληματιζόμαστε και συνεργαζόμαστε μεταξύ μας για να λύσουμε κάποιο παιχνίδι. Η φετινή εμπειρία στον όμιλο θα μου μείνει αξέχαστη. Άμα θέλετε να γνωρίσετε διαφορετικά μαθηματικά, τα πιο διασκεδαστικά και τα πιο ωραία, τότε αυτός ο όμιλος θα σας ταιριάξει. Τα μαθηματικά αυτά δεν είχαν καμία σχέση με τα μαθηματικά που κάναμε στην τάξη. Για να πω την αλήθεια δεν περίμενα να είναι τόσο ενδιαφέρων αυτός ο Όμιλος. Είμαι πολύ χαρούμενη που δημιουργήθηκε όμιλος Μαθηματικών και που, αν και τόσο καινούργιος, είχε τέτοια επιτυχία στο πανηγύρι. Ελπίζω την ερχόμενη σχολική χρονιά ο όμιλός μας να γίνει ακόμα πιο δημοφιλής. Τα meetings στη Μαθηματική αίθουσα βασίστηκαν στην ομαδική δουλειά και στη συνεργασία των οκτώ και επικεντρώθηκαν σε διαφορετικά πεδία κάθε φορά. Ασχοληθήκαμε με τον φημισμένο σε όλους γρίφο του Αϊνστάιν, που βασίζεται στη μαθηματική λογική και στη διαδικασία επίλυσης μαθηματικού προβλήματος, με θέματα πιθανοτήτων, με τους Πύργους του Ανόι, που βασίζονται στις αναδρομικές σχέσεις, με τη μέτρηση του ύψους τής πυραμίδας του Χέοπα, ακόμα και με το Χρηματιστήριο. Αναλύσαμε παιχνίδια στρατηγικής από τη Θεωρία Παιγνίων, όπως ένα γοητευτικό παιχνίδι που το ονομάσαμε «Τα 15 ποτήρια». Αυτά και άλλα 10

Το σχολείο θέματα παρουσιάστηκαν στο Πανηγύρι του σχολείου μας, όπου οι επισκέπτες είχαν την ευκαιρία να μάθουν περισσότερες πληροφορίες και να συμμετέχουν μέσω των διαδραστικών εκθεμάτων. Ένα έκθεμα που τράβηξε την προσοχή πολλών επισκεπτών ήταν τα Jelly Belly, το πείραμά μας: Ένα βάζο με Jelly Belly, τις νόστιμες χρωματιστές καραμέλες σε σχήμα φασολιού. Οι επισκέπτες κλήθηκαν να μαντέψουν πόσες καραμέλες υπήρχαν μέσα στο βάζο. Φυσικά, δεν περιμέναμε να μας πουν ακριβώς πόσες ήταν (883) αλλά να κάνουν μια πρόβλεψη, να σημειώσουν την εκτίμησή τους σε ένα χαρτάκι και να την τοποθετήσουν σε ένα κουτί. Πράγματι, κατά την καταγραφή μας ελάχιστοι ήταν αυτοί που πέτυχαν τον ακριβή αριθμό, όμως δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Με αυτό θέλαμε να δείξουμε τη δύναμη της Στατιστικής: Η δύναμη των πολλών «υπερισχύει» των λίγων, δηλαδή όλοι εσείς μπορείτε να προσεγγίσετε τον αριθμό των Jelly Belly χρησιμοποιώντας τον μέσον όρο (164 ψήφοι με μέσο όρο 874.2 και απόκλιση κοντά στο 1%), ενώ ένας μόνος του μπορεί να μην πλησιάσει καν. Από όλη αυτή τη διαδικασία δεν έλειψαν φυσικά και οι εκδρομές, οι οποίες, εκτός από μια διασκεδαστική εξόρμηση με χαμογελαστές φωτογραφίες να απαθανατίζουν στιγμές χαλάρωσης από το καθημερινό άγχος του σχολείου, αποτέλεσαν σημαντικό κίνητρο σκέψης και ευκαιρία διάδρασης. Η πρώτη μας επίσκεψη ήταν στο Ίδρυμα Ευγενίδου, όπου παρακολουθήσαμε τη Διαδραστική Αφήγηση: ΑΪΝΣΤΑΙΝ: «Η φαντασία είναι πιο σημαντική από τη γνώση». Ακούσαμε για τη ζωή και το έργο ενός από τους πιο σημαντικούς φυσικούς του 20ού αιώνα και διαπιστώσαμε πώς και γιατί η Θεωρία της Σχετικότητας επικράτησε διαμορφώνοντας τη σύγχρονη εικόνα για τον κόσμο. Επίσης είδαμε μια σπονδυλωτή παράσταση στο Θόλο του Ιδρύματος για την εξελικτική και συναρπαστική ιστορία του Σύμπαντος, των Άστρων και του Πλανήτη μας. Η δεύτερη επίσκεψή μας ήταν στο Μουσείο Ηρακλειδών, όπου παρακολουθήσαμε το μορφωτικό πρόγραμμα: Τέχνη και Μαθηματικά, ένα ταξίδι από την αισθητική τής Τέχνης στη λογική των Μαθηματικών. Εκεί είδαμε επιλεγμένα έργα των καλλιτεχνών Escher και Vasarely, κατανοήσαμε την αμφισημία, παρατηρήσαμε αδύνατα σχήματα, οφθαλμαπάτες και πολύ ενδιαφέρουσες αποτυπώσεις τρισδιάστατων αντικειμένων σε δισδιάστατες επιφάνειες, εξετάζοντας πώς συμβαίνει κάτι τέτοιο. Επιπλέον, κατασκευάσαμε τη κορδέλα του Möbius και προσπαθήσαμε να διαπιστώσουμε αν όντως ορίζονται εκεί παράλληλες ευθείες. Στο τέλος πήγαμε στο gift shop, όπου βρήκαμε, από πάζλ με οφθαλμαπάτες έως αιωρούμενα στυλό! Τα σχέδια του Ομίλου δεν σταματάνε όμως μόνο σε αυτές τις δραστηριότητες. Οι ιδέες μας είναι ανεξάντλητες, όπως άλλωστε και η γοητεία τους. Ένας γρίφος μέχρι να τα ξαναπούμε: Υποθέτουμε, βάσει επιστημονικών μελετών, πως ένας μέσος άνθρωπος μπορεί να ανέβει με ασφάλεια και ευστάθεια 1 ή 2 σκαλοπάτια τη φορά. Με πόσους διαφορετικούς τρόπους μπορεί να ανέβει μια σκάλα 8 σκαλοπατιών; Μπορεί η λύση αυτού του προβλήματος να σχετίζεται με τον γλύπτη Φειδία και την κατασκευή του Παρθενώνα;

Τα μέλη του Ομίλου Μαθηματικών Υπεύθυνοι του ομίλου κ. Κωστής Ανδριόπουλος και κ. Στέλλα Κίτσου

Το σχολείο Δραστηριότητες του ομίλου Forensics Και η φετινή σεζόν ήταν μια δημιουργική και επιτυχής χρονιά για τον όμιλο Forensics. Αρχικά, στα τέλη Σεπτεμβρίου, ο όμιλος εκπροσώπησε το σχολείο μας στο St. Catherine’s Debating Tournament. Ο Χρήστος Μάγκος αναδείχθηκε καλύτερος ομιλητής του σχολείου μας, ενώ οι Ανδριάνα Σταμπολή και Ναταλία Ρομποτή συγκέντρωσαν τη μεγαλύτερη βαθμολογία ως ομάδα. Σειρά είχε το Deree College Invitational Debating Tournament τον Νοέμβριο. Από το Γυμνάσιο, καλύτερος ομιλητής συνέχισε να είναι ο Χρήστος Μάγκος. Καλύτερη ομάδα του Γυμνασίου ήταν αυτή των Ανδριάνα Σταμπολή και Ναταλία Ρομποτή. Τον Ιανουάριο, είχαμε την τιμή να φιλοξενήσουμε το Moraitis Cup. Από το Γυμνάσιο, η Ναταλία Ρομποτή και η Ανδριάνα Σταμπολή ισοβάθμησαν στην πρώτη θέση ομιλητών από το Γυμνάσιο, έχοντας και την καλύτερή μας ομάδα. Να αναφερθεί πως το Moraitis Cup είναι το μοναδικό τουρνουά στην Ελλάδα που έχει ειδικό κύπελλο για junior debaters (ΣΤ’ Δημοτικού)! Έπειτα, από 1 ως 4 Μαρτίου, στο Pierce College έγινε το Panhellenic Forensics Association Tournament. Οι κατηγορίες διαγωνισμού είναι: Ρητορική Ομιλία [Oratory], Ηθοποιική Ανάγνωση Κειμένου, Κωμωδία ή Δραματικό [Oral Interpretation Comic/Drama], Αντιλογία – Επιχειρηματολογία [Debate], Ηθοποιικό Ντουέτο – Κωμωδία ή Δραματικό [Duet Comic/Drama], Αυθόρμητη Ομιλία [Impromptu Speaking] και Ομαδική Συζήτηση [Group Discussion]. Έπειτα, συμμετείχαμε στο International Competition for Young Debaters στο St. Lawrence College. Εκεί, διακρίθηκε η Ανδριάνα Σταμπολή, που ήταν 10η καλύτερη ομιλήτρια. Καλύτερη ομάδα ήταν αυτή των Αλλέγκρα Ιλιάδη-Αλεξίου και Όλγα Παντελάκη. Όλες αυτές οι διακρίσεις είναι απλά το αποτέλεσμα του συνδυασμού της δουλειάς των παιδιών, αλλά και της δουλειάς των κ. Κοτζιά, κ. Μυστακέλη και του κ. Βλασταρά. Το σχολείο μας αναμένεται του χρόνου να συμμετάσχει στα ίδια και σε πολλά ακόμη τουρνουά, με μία όμως διαφορά: αναμένεται με την παραπάνω συνταγή να επέλθουν ακόμη καλύτερα αποτελέσματα, μετά από πολλές ώρες έρευνας, ενημέρωσης και προπόνησης στις παραπάνω κατηγορίες.

Λευτέρης Χατζηθεοδωρίδης Β1

Διακοσμητική σύνθεση Γ΄ Γυμνασίου 12

Το σχολείο Όμιλος φωτογραφίας Όλα τα μέλη του Ομίλου Φωτογραφίας, αποφασίσαμε να σας περιγράψουμε την εμπειρία μας στο 1ο τετράμηνο. Αρχικά, η όλη διαδικασία προβολής και λήψης ήταν τελείως άγνωστη σ’ εμάς. Τώρα, όμως, έχουμε μάθει να εστιάζουμε σε ανθρώπους, αντικείμενα, ακόμα και φυτά. Τα βλέπουμε από οπτικές γωνίες που τα κάνουν να φαίνονται ξεχωριστά. Επιπλέον, μας δόθηκε η δυνατότητα να ανακαλύψουμε κάποιες φορές ένα ίσως κρυφό ταλέντο μας! Τέλος μάθαμε πώς να εμφανίζουμε φιλμ. Όλη η δουλειά και ο κόπος μας παρουσιάστηκαν με ιδιαίτερα θετικές κριτικές στην έκθεση του Πανηγυριού. Πήραμε, επίσης, μέρος στο διαγωνισμό με θέμα « Τα Μνημεία Της Οθωμανικής Περιόδου», κατά τον οποίο βραβεύτηκε η μαθήτρια της Γ΄γυμνασίου Χάρις Σκαφιδά.

Τα μέλη του Ομίλου Φωτογραφίας Υπεύθυνη του ομίλου κ. Μαρίνα Αγάθου

STAR WARS Ένα επίκαιρο σχόλιο «Πολύ παλιά σε ένα γαλαξία πολύ, πολύ μακριά…» είναι η πρόταση που εμφανίζεται πάντα πρώτη σε κάθε ταινία Star Wars. Ο Πόλεμος των Άστρων είναι μια σειρά ταινιών επιστημονικής φαντασίας γραμμένη από τον Τζορτζ Λούκας. Η πρώτη ομώνυμη ταινία προβλήθηκε στις 25 Μαϊου 1977 και έκτοτε δημιούργησε ένα φαινόμενο ποπ κουλτούρας, το οποίο γέννησε 5 ακόμα ταινίες και μια εκτενή λίστα από βιβλία, κόμικς, ηλεκτρονικά παιχνίδια, τηλεοπτικές σειρές, παιχνίδια και φιγούρες και γενικώς έναν ολόκληρο κόσμο γύρω από την ταμπέλα Star Wars. Η μαγευτική αυτή σειρά ταινιών που αποτελείται από δύο φαντασμαγορικές τριλογίες ήταν το θέμα που απασχόλησε τον Όμιλο Επιστημονικής Φαντασίας. Όλες οι ταινίες της σειράς είναι μοναδικές και η επιτυχία τους είναι αναγνωρισμένη παγκοσμίως. Διαθέτουν ωραία πλοκή και περιπέτεια, αν και οι τρεις πρώτες, λόγω της εποχής που γυρίστηκαν, μειονεκτούν στον τομέα των γραφικών. Θα προτείναμε τα Star Wars σε ένα κοινό που διψά για περιπέτεια με μια δόση «Επιστημονικής Φαντασίας», αφού είναι σίγουρο ότι η ταινία αυτή θα ικανοποιούσε ακόμη και τα γούστα των πιο απαιτητικών. Η σειρά των Star Wars έχει ως κύριο θεματικό άξονα τον διαγαλαξιακό πόλεμο, που λαμβάνει χώρα «πριν από πολλά χρόνια σε έναν μακρινό γαλαξία». Ένα γοητευτικό στοιχείο για τη φαντασία μας είναι ότι το σύμπαν του Πολέμου των Άστρων έχει τεράστιο χρονολογικό εύρος και οι πρώτες ιστορίες που περιγράφονται είτε σε νουβέλες είτε σε κόμικς ξεκινούν από το 5000 ΠΜΓ (Πριν τη Μάχη του Γιάβιν) και φτάνουν μέχρι και 13

Το σχολείο το 100 ΜΜΓ (Μετά τη Μάχη του Γιάβιν), ενώ γίνονται αναφορές σε χρονολογίες δημιουργίας του σύμπαντος κοντά στο 7.500.000 ΠΜΓ. Οι ταινίες εξελίσσονται σε ένα πολύ μικρό μέρος αυτής της χρονικής περιόδου, συγκεκριμένα από το 32 ΠΜΓ μέχρι το 4 ΜΜΓ, όπου εξιστορείται πρωτίστως η ζωή του Άνακιν Σκαϊγουώκερ και το πώς από καλός και δημοκρατικός Τζεντάι μετατρέπεται σε κακό και εξουσιαστικό Νταρθ Βέιντερ, ο οποίος τελικά βρίσκει την εξιλέωση σώζοντας τον γιο του από τις δυνάμεις του κακού. Ο αγαπημένος χαρακτήρας των παιδιών του ομίλου ήταν ο μικρόσωμος Γιόντα, ο οποίος θεωρείται ο καλύτερος Τζεντάι λόγω της απερίγραπτης μεγαλοψυχίας και σοφίας που διαθέτει. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι το τάγμα των Τζεντάι, με κυριότερους εκπροσώπους του εκτός από τον Γιόντα που ήδη αναφέραμε, τον Όμπι Ουάν και τον Άνακιν Σκαϊγουώκερ, οι οποίοι προσπαθούν να φέρουν την ειρήνη στο σύμπαν. Τι θα γίνει, όμως, όταν ο τελευταίος προσχωρήσει στο Τάγμα των Σιθ, των εχθρών της δημοκρατίας και των υπέρμαχων της διαφθοράς; Αυτό που συνέβη στον Σκαϊγουώκερ είναι και ο μεγαλύτερος φόβος ενός Τζεντάι. Δε θα ήθελε ποτέ να παρασυρθεί από τη σκοτεινή πλευρά της δύναμης, που τρέφεται από το μίσος, τον εγωισμό, την απληστία και εντέλει τη διαφθορά. Η εγωιστική και πλήρως εξουσιαστική διαχείριση της δύναμης είναι το μεγαλύτερο λάθος γιατί, όπως μας δείχνουν οι ταινίες, διαβρώνουν τη συνοχή του συνόλου και την ουσία της δημοκρατίας, δηλαδή το σεβασμό, εν προκειμένω, στα «διαγαλαξιακά» δικαιώματα. Η δύναμη ενός Τζεντάι αξιοποιείται με τη δυνατότητα πρόβλεψης του μέλλοντος, την υπεράνθρωπη φυσική κατάσταση, και εφαρμόζεται από τον Γιόντα ως κάτι που δίνει ζωή και είναι παντού. Ωστόσο, σε όλες τις ταινίες του Πολέμου των Άστρων, παρόλο που δίνεται η εντύπωση ότι η σκοτεινή πλευρά της εξουσίας και του συγκεντρωτισμού είναι η ευκολότερη επιλογή, δεν είναι και η πιο ισχυρή. Δεν διαρκεί πολύ. Αυτό το αποτέλεσμα, όμως, προκύπτει μέσα από τη συνεχή επαγρύπνηση των Τζεντάι, ώστε να αποφασίζουν με δημοκρατικές μεθόδους για δημοκρατικές αξίες. Η ατέλειωτη διαμάχη μεταξύ Τζεντάι και Σιθ είναι αναπόφευκτη. Αυτός ο διαχωρισμός είναι κοινότοπος. Ο αγώνας, όμως, ενός Τζεντάι με τον ίδιο του τον εαυτό δεν είναι κοινότοπος. Είναι απλώς αμείωτος.

Μαρία Μωραϊτάκη Β2 Σόλων Παπαγεωργίου Β1 Υπεύθυνη του ομίλου κ. Πηνελόπη Βουτσινά

Το σχολείο κι εμείς Έχει χαθεί η υπευθυνότητά μας; Το τέλος της χρονιάς έφτασε και φέτος. Το γυμνάσιο για μένα τελειώνει, καθώς διανύουμε τον τελευταίο μήνα μαθημάτων. Μόλις χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα και κάθομαι στην κουπαστή της σκάλας του σχολείου μας. Κάνω έναν απολογισμό για την τρίτη Γυμνασίου, για το Γυμνάσιο, για τη σχολική μου ζωή μέχρι τώρα ... Σκέφτομαι ένα θέμα που με απασχολούσε, με απασχολεί και θα με απασχολεί: «Πόσο υπεύθυνοι είμαστε;» Θεωρώ πως η υπευθυνότητα έχει χαθεί –αυτό τουλάχιστον βλέπω γύρω μου– και, απ’ ό,τι ξέρω, το σχολείο αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνικής πραγματικότητας. Αυτό που με απασχολεί, όμως, τώρα είναι η υπευθυνότητα στα πλαίσια του σχολείου. Ο Απολογισμός μου ξεκινάει. Από τα πρώτα μου χρόνια στο Γυμνάσιο θυμάμαι τον καθηγητή\τριά μας να λέει «Έχετε κάνει όλοι τη δουλειά σας; Ελάτε, βγάλτε το τετράδιο από την τσάντα.». Εκείνη την ώρα πολλοί μαθητές σηκώνουν το χέρι τους κι ένα κύμα δυσαρέσκειας απλώνεται στην τάξη. Ο καθηγητής αμέσως στενοχωριέται, καθώς τα παιδιά που είναι συνεπή και φέρνουν τη δουλειά τους είναι μόλις δέκα από τους είκοσι πέντε. Για να αντιληφθείτε την έκταση της ανευθυνότητας, οι καθηγητές σήμερα στην αρχή του μαθήματος δεν λένε «Ξεκινάμε», όπως συνήθιζαν παλιότερα, αλλά ρωτάνε αν κάποιος δεν έκανε τη δουλειά του. Και μια ατμόσφαιρα δυσπιστίας απλώνεται συνήθως και στα παιδιά που έχουν φέρει τη δουλειά τους, αλλά και στον καθηγητή, που καταλαβαίνει αμέσως ότι πρέπει να πάρει δραστικά μέτρα. Ποια είναι, όμως, η βασική αιτία αυτής της τάσης πολλών μαθητών να μην είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους; Σήμερα, τα περισσότερα παιδιά θεωρούν ότι η δουλειά, όπως την αντιλαμβάνονται οι καθηγητές, δεν είναι αναγκαία για τη μελλοντική τους πορεία. Πιστεύουν πως η ικανότητα της σκληρής δουλειάς μπορεί να αποκτηθεί από τη μία μέρα στην άλλη. Λένε, για παράδειγμα «Όταν θα πάω στο πανεπιστήμιο, θα είμαι πιο συνεπής». Αυτό

δεν ισχύει, γιατί το να μάθει κανείς να είναι συνεπής και να εργάζεται, απαιτεί πολύ αγώνα και χρόνο. Και κάθε δουλειά απαιτεί την υπευθυνότητα των εργαζομένων, εκεί στηρίζεται. Λοιπόν, πολλοί μαθητές δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη ούτε για τα μαθήματα τους, ούτε για τις άλλες ευθύνες που τους ανατίθενται από τους καθηγητές τους. Το θέμα της υπευθυνότητας απασχολεί πολύ τους καθηγητές που αναρωτιούνται: «Γιατί αυτή η στάση των μαθητών;», «Γιατί δεν αναλαμβάνουν λίγο τις ευθύνες τους;», «Γιατί τέτοια αδιαφορία εκ μέρους τους;». Ακούω το κουδούνι για το τέλος του διαλείμματος. Κάθισα, λοιπόν σ’ όλο το διάλειμμα μέσα να αναρωτιέμαι για την υπευθυνότητα. Μα, τι χάσιμο χρόνου! Η ανευθυνότητα ως στάση ζωής είναι κάτι που θα συνεχίσει να υφίσταται, νομίζω. Για να αλλάξει, θέλει τεράστια προσπάθεια εκ μέρους των μαθητών, αλλά και των καθηγητών. Θέλει εμπιστοσύνη, πείσμα και αγώνα, τα οποία έχουν χαθεί σήμερα. Ξεχάστηκα ... πρέπει να πάω στο μάθημά μου. Ανεβαίνω τις σκάλες και ακούω δύο συμμαθητές μου να λένε ότι δεν κάνανε τα μαθήματά τους. Πιο πέρα, βλέπω δύο συμμαθήτριές μου να αντιγράφουν τις ασκήσεις που έχουμε για σήμερα, και σκέφτομαι: η υπευθυνότητα δεν υφίσταται πια ούτε ως όρος στο λεξικό! Μπαίνω μέσα στην τάξη, χαιρετάω τους συμμαθητές μου και πάω στο θρανίο μου. Σε λίγο, όλοι έχουν φθάσει, η καθηγήτρια μπαίνει μέσα, όλοι κάθονται και μας ρωτάει «Έχετε κάνει όλοι τη δουλειά σας;». Τα χέρια που σηκώνονται για να πούν «όχι» είναι μόνο δύο, η καθηγήτρια αμέσως ενθουσιάζεται. Μάλλον σκέφτεται πως η υπευθυνότητα των παιδιών στο τμήμα μας είναι μεγάλη! Ζητάει τα τετράδιά μας για διόρθωμα. Δεν νομίζω πως θα έχει την ίδια εντύπωση περί υπευθυνότητας μετά το διόρθωμα. Το μάθημα τελειώνει, βγαίνω έξω από την τάξη και χάνομαι στο πλήθος. Κοιτάω γύρω μου και αναρωτιέμαι: «Πόσοι είναι οι υπεύθυνοι που έχουν μείνει;».

Θοδωρής Βάνης Γ2

Το σχολείο κι εμείς Διακρίσεις στο σχολείο Δυστυχώς, η ανατολή της νέας χιλιετίας δεν επέφερε την επικράτηση του ορθολογισμού και την εξάλειψη των ρατσιστικών και ξενοφοβικών αντιλήψεων, καθώς ακόμα και σήμερα πληθώρα ανθρώπων υφίστανται διακρίσεις -κυρίως λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων ή/και της φυλετικής διαφορετικότητάς τους. Το γεγονός αυτό είναι λυπηρό, ιδιαίτερα μάλιστα όταν απαντάται σε σχολικούς χώρους με τη μορφή bullying - δηλαδή άσκηση ψυχοσωματικής βίας. Πώς θα μπορούσε, όμως, να καταπολεμηθεί αυτό το τόσο διαδεδομένο φαινόμενο των φυλετικών/ θρησκευτικών διακρίσεων στο σχολείο, έτσι ώστε οι επόμενες γενιές να ζήσουν σε έναν πιο φιλελεύθερο και κοινωνικά δίκαιο -χωρίς διακρίσεις- κόσμο; Το σχολείο αποτελεί καθημερινή απασχόληση των παιδιών και κομβικό σημείο της ζωής τους, αφού εκεί μορφώνονται και διάγουν μεγάλο μέρος των παιδικών και εφηβικών τους χρόνων. Γι’ αυτό το λόγο υπάρχουν πολλοί τρόποι καταπολέμησης των διακρίσεων μέσα στο σχολικό πλαίσιο, που θα μπορούσαν να τεθούν σε εφαρμογή. Ένας απ’ αυτούς θα ήταν η καθιέρωση μηνιαίων, πολυπολιτισμικών ημερών κατά τη διάρκεια των οποίων θα οργανώνονται πολιτισμικές εκδηλώσεις,όπως συναυλίες, διαλέξεις ιστορικού, θρησκευτικού και λαογραφικού περιεχομένου, προκειμένου να επιτευχθεί η γνωριμία των παιδιών με τα πολιτισμικά στοιχεία (θρησκεία, μουσική, λαογραφία) και τις πεποιθήσεις των συμμαθητών τους που προέρχονται από έναν διαφορετικό πολιτισμό. Πιστεύω ότι οι ημερίδες αυτές θα συντελέσουν στην εξάλειψη της κύριας αιτίας του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, καθιστώντας τη σχολική φοίτηση των παιδιών που ανήκουν σε μειονότητες περισσότερο άνετη και ευχάριστη (αφού τα περισσότερα παιδιά «φοβούνται» τους άλλους πολιτισμούς, επειδή δεν τους γνωρίζουν). Ένας άλλος τρόπος περιορισμού των διακρίσεων

στο σχολικό περιβάλλον θα ήταν η κατάκριση των ρατσιστικών αντιλήψεων μέσω σχετικών κειμένων στα μαθήματα της λογοτεχνίας, της ιστορίας (παραδείγματος χάρη κονκισταδόρες και ναζιστές-φυλετικές διακρίσεις) και των θρησκευτικών (παραδείγματος χάρη καθολικοί-προτεστάντες, Ιερά Εξέταση, τζιχάντ - θρησκευτικές διακρίσεις). Δηλαδή, οι καθηγη-

τές των προαναφερθέντων μαθημάτων θα μπορούσαν να επικεντρωθούν στο σχολιασμό και την ανάλυση τέτοιων κειμένων, υπενθυμίζοντας στα παιδιά πόσο ανόητο και από λογικής άποψης άτοπο είναι να διακρίνουμε τους ανθρώπους ανάλογα με τα χαρακτηριστικά τους, τον τρόπο ζωής τους ή τις πεποιθήσεις τους. Συνοψίζοντας, πιστεύω ότι αν τα παραπάνω μέτρα εφαρμοστούν, οι ρατσιστικές διακρίσεις και η ξενοφοβία θα περιοριστούν αισθητά στο σχολικό χώρο και ως συνέπεια -βάσει της αρχής: σημερινοί μαθητές, αυριανοί πολίτες- ο κόσμος θα παρουσιάσει μια σημαντική βελτίωση στον τομέα της κοινωνικής ισότητας τα προσεχή χρόνια.

Μανώλης Ζούλης Γ4

Το σχολείο κι εμείς Ρατσισμός στην εκπαίδευση Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί μετανάστες, κυρίως από τα βόρεια και βορειοανατολικά κράτη. Οι άνθρωποι αυτοί άρχονται στην Ελλάδα αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής απ’ ό,τι στη χώρα τους. Φτάνοντας, όμως, εδώ έρχονται αντιμέτωποι με ρατσισμό και ανάρμοστη συμπεριφορά, όχι επειδή έχουν διαπράξει κάποιο αδίκημα, αλλά απλώς επειδή δεν είναι Έλληνες. Βέβαια αντίστοιχη αντιμετώπιση καλούνται να υπομείνουν κι άλλες μειονοτικές ομάδες, όπως οι θρησκευτικές και οι φυλετικές. Αυτή η συμπεριφορά είναι ένα πρόβλημα της κοινωνίας, το οποίο όπως και τα περισσότερα, ξεκινάει από το εκπαιδευτικό σύστημα, το σχολείο. Τα σχολεία έμμεσα κάνουν από μόνα τους διακρίσεις, πράγμα το οποίο υποτίθεται προσπαθούν να αποτρέψουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα βιβλία των θρησκευτικών - κυρίως των μικρών τάξεων. Τα περισσότερα, αν όχι όλα, περιέχουν στον τίτλο τους τη λέξη χριστιανισμός. Επιπλέον, το περιεχόμενό τους αφορά αποκλειστικά τη διδασκαλία αυτής της θρησκείας. Με αυτό τον τρόπο ο χριστιανισμός είναι σαν να επιβάλλεται σε όλους τους μαθητές. Θα έπρεπε, λοιπόν, το μάθημα των θρησκευτικών να είναι προαιρετικό, να υπάρχει η δυνατότητα επιλογής μελέτης άλλων θρησκειών για τους μαθητές που τις ακολουθούν ή ακόμα και η δυνατότητα απαλλαγής από αυτό το μάθημα, κάτι που ήδη ισχύει, αλλά μόνο για τα παιδιά του γυμνασίου και του λυκείου. Πρόσφατα, γνωστός έλληνας πολιτικός σε λόγο του πρότεινε να αλλάξουν όλα τα σχολικά βιβλία με το επιχείρημα πως δεν κάνουν τους μαθητές να αισθάνονται όσο θα έπρεπε Έλληνες. Ενώ, λοιπόν, οι πολιτικοί αναγνωρίζουν το πρόβλημα, οι ίδιοι φροντίζουν όχι μόνο για τη διατήρηση του αλλά για την επιδείνωση του. Μάλιστα σε βιβλίο Νέων Ελληνικών τάξης του γυμνασίου υπάρχει κείμενο το οποίο θέτει

τις προϋποθέσεις για τον «αυθεντικό Έλληνα». Και ποιος είναι ο «αυθεντικός Έλληνας»; Σύμφωνα με το κείμενο αυτός που είναι γεννημένος στην Ελλάδα, ξέρει Ελληνικά και είναι χριστιανός. Αυτό το βιβλίο διδάσκεται σε ολόκληρη την Ελλάδα σε όλα τα σχολεία. Σε έλους τους μαθητές και στους μετανάστες. Πώς μπορεί να αισθάνονται αυτά τα παιδιά; Και πράγματι, προσωπικά συμφωνώ με τον έλληνα πολιτικό. Τα βιβλία πρέπει να αλλάξουν. Πρέπει, όμως, να γίνουν πιο φιλικά και να περιλαμβάνουν όλους τους Έλληνες και όχι μόνο τους «αυθεντικούς». Όσον αφορά την εμφάνιση, εκδηλώνονται επίσης ρατσιστικές συμπεριφορές. Πολλοί μαθητές πέφτουν σε κατάθλιψη, επειδή υφίστανται συνεχώς μπούλινγκ που σχετίζεται με την εξωτερική τους εμφάνιση. Το σχολείο θα έπρεπε να παροτρύνει τους μαθητές στους οποίους ασκείται αυτή η βία να μιλούν για το πρόβλημα τους και να τιμωρεί αυτούς που την ασκούν. Θα μπορούσε, επίσης, να τονίζεται η αντίληψη πως όλοι είναι ίσοι, και μέσα από την ομαδική εργασία και τη συνεργασία να καλλιεργείται το πνεύμα ισότητας. Όσο το θέμα του αποκλεισμού μειονοτικών ομάδων αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις, τόσο η αδιαφορία ως προς αυτό αυξάνεται. Αυτός ο τρόπος σκέψης πρέπει να αλλάξει ριζικά και σε μικρή ηλικία ήδη από το σχολείο.Οι ρατσιστικές ιδέες πρέπει να σταματήσουν να υποκινούνται από το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα. Θα ήταν έξαλλου ευεργετικό να αναπτύσσονται από τη σχολική ηλικία σχέσεις φιλίας μεταξύ των μαθητών της μειονότητας και αυτών της πλειονότητας, ώστε να μην εξαπλώνονται αυτές οι διακρίσεις μετά την ενηλικίωση μέσα στην κοινωνία.

Πάρις Παναγιωτόπουλος Γ4

Το σχολείο κι εμείς Ηλεκτρονικά στις σχολικές αίθουσες; Ναι, καλά ακούσατε. Παρά το ότι ξέρουμε ότι στο σχολείο μας τουλάχιστον επιτρέπονται τα κινητά και γενικώς τα ηλεκτρονικά, αυτό περιορίζεται στην ώρα του διαλείμματος. Το ζήτημα της χρήσης ηλεκτρονικών συσκευών μέσα στις αίθουσες του σχολείου την ώρα του μαθήματος είναι αδιανόητο. Και φυσικά δεν μιλάμε για κρυφή από τον καθηγητή, κάτω από το θρανίο, χρήση τους, αλλά για την εγκεκριμένη από το σχολείο. Το αίτημα μπορεί να φαίνεται παράλογο σε διευθυντές και καθηγητές, μα κρατηθείτε! Ίσως τελικά δεν είναι τόσο παράλογο, δεδομένου ότι τα παιδιά είναι στην πλειοψηφία τους πολύ εξοικειωμένα με συσκευές όπως ipod, κινητά κλπ. Πού βοηθάει αυτό, θα με ρωτήσετε. Αυτό βοηθάει στο μάθημα, επειδή αυτές οι συσκευές έχουν σύνδεση στο Ίντερνετ και μπορούν να προσφέρουν στους μαθητές πληροφορίες. Και βέβαια δεν εννοούμε για να «κλέβουν» οι μαθητές στα τεστ. Για παράδειγμα, θα μπορούσε ο μαθητής ή η μαθήτρια να βελτιώσει την έκθεσή του βρίσκοντας πληροφορίες για το θέμα που γράφει. Καλύτερα να σας δώσω ένα παράδειγμα από την τάξη μας. Την προηγούμενη εβδομάδα η καθηγήτριά μας ήθελε να δούμε ένα βίντεο, μια ηχογραφημένη συζήτηση, για την οποία θα μιλούσαμε στη συνέχεια και θα κάναμε εργασίες. Όλο χαρά τρέξανε δύο μαθητές και έφεραν τον υπολογιστή. Τον ανοίξαμε και η καθηγήτρια βρήκε το βίντεο και το έβαλε να παίξει. Σιωπή. Τα ηχεία του υπολογιστή ήταν χαλασμένα. Τότε ένας μαθητής θυμήθηκε ότι είχε φέρει κάτι ηχειάκια για το ipod του.Τα συνδέσαμε και ακούσαμε τη συζήτηση. Αυτό δείχνει πως αυτές οι ηλεκτρονικές συσκευές μπορούν να βοηθήσουν και τους καθηγητές. Για παράδειγμα η απάντηση των καθηγητών δεν θα είναι ποτέ «δεν ξέρω», αφού θα μπορούν να μπουν εκείνη τη στιγμή στο Ίντερνετ και να βρουν την πληροφορία. Ένα άλλο πλεονέκτημα της χρήσης ηλεκτρονι-

κών στις σχολικές αίθουσες είναι ότι οι μαθητές νιώθουν πιο άνετα και ελεύθερα με αυτές από ό,τι με τα βιβλία. Μπορούν να κρατούν σημειώσεις και να αποθηκεύουν πληροφορίες. Μπορούν βέβαια και να τις αποθηκεύσουν γραπτά, σύμφωνοι, μα ο ψηφιακός είναι ο τρόπος των τωρινών μαθητών! Όπως είπα, είναι πιο εξοικειωμένοι με αυτόν και τους είναι πιο ευχάριστος. Παρά το ότι υπάρχουν μειονεκτήματα σε αυτή την καινούργια πρόταση, πολλά σχολεία σε ευρωπαϊκές χώρες που την εφάρμοσαν, δηλώνουν ότι οι μαθητές αύξησαν τις αποδόσεις τους μετά από αυτό το μέτρο. Και είναι λογικό: όταν ο μαθητής νιώθει ότι είναι σε ένα περιβάλλον που λειτουργεί με τρόπους που είναι σε αρμονία με τους δικούς του, το περιβάλλον αυτό του γίνεται πιο συμπαθές. Το γεγονός αυτό μπορεί να του δημιουργήσει θετικό κίνητρο - ιδιαίτερα σε μαθητές που βαριούνται το σχολείο και το βλέπουν ως κάτι ξένο. Άρα αυτή η μέθοδος μπορεί να ευνοήσει και καθηγητή και μαθητή.

Κωνσταντίνος Στρατούλιας Α4

Το σχολείο κι εμείς Το χιούμορ μέσα στην τάξη Το χιούμορ είναι πολύ σημαντικό μέσα στη σχολική τάξη και στη διαδικασία της μάθησης γενικότερα. Πολλά είναι τα είδη του χιούμορ: το ξερό, το κρύο, το καυστικό, το μαύρο, το πηγαίο και πολλά άλλα. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ιδιαίτερη μορφή ανθρώπινης επικοινωνίας, που στόχο έχει να προκαλέσει το γέλιο. Πώς, λοιπόν, λειτουργεί το χιούμορ μέσα στην τάξη; Όταν ένας καθηγητής χρησιμοποιεί χιούμορ, ειδικά τις πρώτες μέρες όποτε παρουσιάζει την προσωπικότητά του, είναι πολύ πιθανό να κινήσει το ενδιαφέρον των μαθητών να παρακολουθήσουν. Όταν το μάθημα γίνεται με χιούμορ, η ατμόσφαιρα είναι πιο ευχάριστη και ο βαθμός παρακολούθησης των μαθητών υψηλός. Οι μαθητές έχουν διάθεση να συμμετέχουν,

γεγονός που τους ωθεί να καταβάλλουν μεγαλύτερη προσπάθεια. Έτσι, η γνώση μεταδίδεται εύκολα και αφομοιώνεται καλύτερα. Αλλά και στο σπίτι, όταν οι μαθητές προετοιμάζουν τις εργασίες τους, είναι πολύ πιθανόν –πιθανόν, λέω, όχι σίγουρο– ότι θα διαβάσουν με μεγαλύτερη όρεξη τα μαθήματα που μεταφέρουν μια πιο ευχάριστη ατμόσφαιρα από την τάξη. Ωστόσο, δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς το γεγονός ότι το γέλιο που προκαλείται μέσα στην τάξη μπορεί να λειτουργήσει αναποτελεσματικά, όταν χαθεί το μέτρο και ο έλεγχος. Νομίζω, λοιπόν, ότι αντιλαμβανόμαστε την αξία του χιούμορ, αρκεί να το χρησιμοποιούμε σωστά.

Σωτήρης Ντέγκας Γ5

Διακοσμητική σύνθεση Γ΄ Γυμνασίου 19

Αφιερώματα Η Συντακτική Επιτροπή αποφάσισε φέτος η κάθε τάξη να ασχοληθεί με ένα θέμα που θα είχε επιλέξει η ίδια, ως περισσότερο ταιριαστό στα ενδιαφέροντά της, για αφιέρωμα στο περιοδικό μας. Η Α΄ τάξη επέλεξε το «Παιχνίδι» ως μέσο διασκέδασης και μάθησης, η Β΄ τάξη το «Άγχος» ως έντονο πρόβλημα της εφηβείας και η Γ΄τάξη τον «Υπερκαταναλωτισμό» ως τάση της εποχής. Αρχικά θα παρουσιάσουμε κάποιες απόψεις σας πάνω σε επιμέρους πτυχές των θεμάτων και στη συνέχεια εκτενέστερες σχετικές εκθέσεις σας, χωρίς βέβαια η παρουσίαση να είναι εξαντλητική.

Α΄ Γυμνασίου - Παιχνίδι Ομαδικό παιχνίδι Μου αρέσει να παίζω πολλά παιχνίδια με τους φίλους μου ή και μόνη μου. Προτιμώ, όμως, να παίζω ομαδικά με τους συμμαθητές μου. Τα ομαδικά παιχνίδια αρέσουν σε πολλά παιδιά, γιατί αναπτύσσουν φιλίες μεταξύ τους. Δεν είσαι πάντα αντίπαλος, αλλά όταν είσαι αντίπαλος με κάποιον, ποτέ δεν πρέπει να τον βλέπεις ανταγωνιστικά, γιατί τα ομαδικά παιχνίδια υπάρχουν για να περνάνε όλοι καλά.

Φωτεινή Τόλιου Α4

Το είδος παιχνιδιού που μου αρέσει πιο πολύ είναι τα ομαδικά αθλήματα (ποδόσφαιρο, μπάσκετ). Μου αρέσουν, γιατί γνωρίζω νέα παιδιά, μαθαίνω να χάνω, να σέβομαι τους αντιπάλους μου και να μην είμαι εγωιστής.

Δημήτρης Κουτσοποδιώτης Α5

Μου αρέσουν περισσότερο τα ομαδικά παιχνίδια, γιατί σε αυτά συνεργάζομαι με τους φίλους μου, αλλά και με άλλα παιδιά και έτσι γνωρίζω και κάνω νέους φίλους. Μαθαίνω να δουλεύω ομαδικά και να δέχομαι τους άλλους όπως είναι. Αναπτύσσει ο καθένας τις καλύτερες πλευρές του χαρακτήρα του.

Θοδωρής Πισιμήσης Α4 Θα έλεγα πως προτιμώ το ομαδικό παιχνίδι, διότι μπορώ να διασκεδάζω και να είμαι μαζί με τους φίλους μου. Συνήθως, όταν ακούμε τη λέξη «ομαδικό», μας έρχεται μια ομαδική εργασία στο μυαλό. Αλλά είναι ακόμα πιο ωραίο, όταν σκεφτόμαστε τη λέξη παιχνίδι.

Σαπουντζή Αλεξάνδρα Α5

Μου αρέσει να παίζω παιχνίδια σε ομάδες επειδή έχω την ευκαιρία να μάθω κάτι για έναν άλλον άνθρωπο. Είχα δοκιμάσει να παίξω και μόνη μου παι20

χνίδια, αλλά δεν το ευχαριστήθηκα τόσο για να το ξανακάνω. Με ευχαριστεί πολύ να παίζω μαζί με φίλους και την οικογένεια μου και περνάω πραγματικά υπέροχα. Συχνά παίζω τένις με μια φίλη μου και είναι πολύ διασκεδαστικό.

Ιόλη Λουϊζου Α5

Το είδος παιχνιδιού που η πλειοψηφία των παιδιών θα επέλεγε για αγαπημένο της είναι τα επιτραπέζια. Σε αντίθεση με τα ατομικά, αλλά κυρίως τα αθλητικά παιχνίδια που έχουν δράση και η αγωνία κορυφώνεται, τα περισσότερα επιτραπέζια απαιτούν ηρεμία, συγκέντρωση, ξεκουράζουν τους παίκτες, τους χαλαρώνουν και τους διασκεδάζουν. Αυτοί είναι και οι βασικοί λόγοι για τους οποίους επιλέξαμε να μιλήσουμε γι’ αυτά. Είναι μια ευκαιρία να περνάμε χρόνο με αγαπημένα μας πρόσωπα και κάποιες φορές να ερχόμαστε σε σύγκρουση με αυτά, με αποτέλεσμα το παιχνίδι να αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον και οι σχέσεις μας τελικά να συσφίγγονται.

Ελευθερία Γιαννούλη, Βίλλυ Κεστσόγλου Α3 Ένα ενδιαφέρον είδος παιχνιδιού είναι τα ομαδικά. Ο λόγος που μας αρέσει είναι ότι συναναστρεφόμαστε με άλλους ανθρώπους και περνάμε ευχάριστα την ώρα μας. Τα ομαδικά παιχνίδια καλλιεργούν τη συνεργασία, τη φιλία και τη συνεννόηση μεταξύ των ανθρώπων. Κάποια είναι περισσότερο δημοφιλή σε μικρά παιδιά, όπως το κρυφτό και το κυνηγητό, ενώ άλλα, όπως το σκραμπλ ή η κρεμάλα, σε μεγαλύτερα. Θεωρούμε πως τα ομαδικά παιχνίδια επιταχύνουν, επίσης, την ψυχική ανάπτυξη μικρών και μεγάλων.

Αλέξης Καρράς, Γιάννος Λαζζαρόττο Σοφοκλής Μαυραντώνης, Ορέστης Σταυράκης Α3

Αφιερώματα Αθλητικό παιχνίδι Το αγαπημένο μου είδος παιχνιδιού είναι το αθλητικό. Τα αθλητικά παιχνίδια πιστεύω πως μπορούν να αρέσουν σε όλους. Το γεγονός ότι υπάρχουν τόσα πολλά διαφορετικά αθλητικά, μας επιτρέπει να επιλέξουμε, καθώς μπορεί ο καθένας μας να βρει ένα που να αντιπροσωπεύει το χαρακτήρα του. Επίσης, μέσα από τη διασκέδαση γυμναζόμαστε. Πιστεύω πως τα αθλητικά παιχνίδια μπορούν να αντικαταστήσουν τα ηλεκτρονικά.

Νίκος Μουστρούφης Α4

Προτιμώ τα ομαδικά αθλητικά παιχνίδια που έχουν έναν κοινό στόχο. Έχω την ομάδα μου πάντα δίπλα μου να με ενθαρρύνει και να μου δίνει κουράγιο. Όλοι μαζί έχουμε την ευθύνη και προσπαθούμε για ένα καλύτερο αποτέλεσμα.

Μια λέξη που εκφράζει το κάθε παιδί είναι η λέξη παιχνίδι. Κατά τη γνώμη μου τα ομαδικά και τα αθλητικά παιχνίδια συμβάλλουν στην ανάπτυξη των ικανοτήτων των παιδιών σε όλους τους τομείς. Αυτό συμβαίνει γιατί τα παιχνίδια αυτά μαθαίνουν στα παιδιά να συνεργάζονται μεταξύ τους, να είναι σε ετοιμότητα, να αυτοσυγκρατούνται και να προσαρμόζονται στις ανάγκες του συνόλου. Κάτι πολύ σημαντικό είναι ότι τα παιδιά μαθαίνουν να εκμεταλλεύονται τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους, για να οδηγηθούν στη νίκη. Αξίζει να αναφερθεί ότι η αντίπαλη ομάδα δεν είναι αντίμαχη, συνεργάζεται μαζί σου, γιατί χωρίς αυτή δεν θα υπήρχε παιχνίδι. Τέλος, το παιχνίδι εκτός από ανακούφιση σου δίνει το προνόμιο να εξασκηθείς για το μεγάλο παιχνίδι της δημόσιας ζωής.

Μαρίσα Κοπανά Α5

Κωνσταντίνα Βαρδαβούλια, Έλλη Ισιδωρίδη Α4

Το είδος παιχνιδιού που θα επέλεγα, ώστε να περνάω ευχάριστα την ώρα μου, είναι τα ομαδικά αθλήματα. Η επιλογή αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι μέσα από αυτά ο άνθρωπος μπορεί να κοινωνικοποιηθεί, καθώς έχει την ευκαιρία να συνεργαστεί με διαφορετικούς ανθρώπους. Επιπρόσθετα, μπορεί να διατηρήσει το σώμα του σε καλή φυσική κατάσταση. Ένα από αυτά τα αθλήματα είναι το βόλεϊ. Μέσα απ’ αυτό καθένας μαθαίνει πώς να λειτουργεί ομαδικά και με σύνεση. Στη συνέχεια καταφέρνει να συνεργάζεται χωρίς ανταγωνισμό με τους συμπαίκτες του. Τέλος, αφού ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικά ενδιαφέροντα και επιθυμίες, μπορεί να επιλέξει από την ποικιλία παιχνιδιών αυτό που του ταιριάζει.

Αριάννα Ελευθερίου Κατερίνα Λασκαράτου Θέλμα Χασάπη Α3 Προσωπικά προτιμώ τα ομαδικά παιχνίδια, διότι πιστεύω ότι σε καλλιεργούν ως άνθρωπο, και σαν μικρό παιδί με έχουν βοηθήσει στο παρελθόν να ενταχθώ στην κοινωνία. Ασχολούμαι με τη χειροσφαίριση, ένα άκρως ομαδικό άθλημα, όπου εκδηλώνονται νεύρα και φανατισμός, αλλά κυρίως υπάρχει επαφή ανάμεσα στους δύο παίκτες, που τυχαίνει να παίζουν στην αντίστοιχη θέση. Επίσης, είναι για μένα ένας τρόπος εκτόνωσης, πράγμα που χρειάζεται σε κάθε άνθρωπο.

Σταύρος Καμπουρέλλης Α4

Ηλεκτρονικό παιχνίδι Οι σημερινοί έφηβοι είναι από μικρή ηλικία εξοικειωμένοι με τα ηλεκτρονικά μέσα, έχουν εύκολη πρόσβαση και παρακολουθούν την εξέλιξη της τεχνολογίας η οποία είναι ραγδαία. Δυσκολεύονται να συναντηθούν, αφού δεν έχουν ελεύθερο χρόνο, και οι αποστάσεις μεταξύ τους είναι μεγάλες - ειδικά στις μεγαλουπόλεις . Επίσης, πιστεύω ότι δεν έχουν μάθει να συνεργάζονται και με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, αποφεύγουν τον ανταγωνισμό και την αποτυχία παίζοντας ατομικά. Εξάλλου, ζούμε στην εποχή της εικόνας, που μας έχει δώσει μεγάλη ώθηση προς τα ηλεκτρονικά μέσα που την προσφέρουν.

Αίγλη Τζανετοπούλου - Χρυσού Α5

Στις μέρες μας, τον κύριο ρόλο στην ψυχαγωγία των παιδιών έχουν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ο μέσος έφηβος περνάει τουλάχιστον μία ώρα την εβδομάδα παίζοντας με αυτά. Αυτό συμβαίνει διότι τα ηλεκτρονικά παιχνίδια περιέχουν ένα στοιχείο εθισμού. Απαιτούν την ασταμάτητη απασχόληση του παίκτη, καθώς δημιουργούν μια εικονική πραγματικότητα που σε κάνει να ξεφεύγεις από το παρόν. Αυτό το είδος εθισμού το συναντάμε κυρίως σε δικτυωμένα παιχνίδια και first person shooters. Tα θύματα του εθισμού από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια αντιμετωπίζουν προβλήματα αποκοινωνικοποίησης, υγείας, καθώς και μαθησιακές δυσκολίες. 21

Αφιερώματα Βέβαια, η ιδανική λύση είναι να κάνεις σωστή χρήση του ηλεκτρονικού παιχνιδιού, χωρίς να το καταδικάζεις.

Αλέξανδρος Κατσαρλίνος Χρήστος Καμπουρέλης Α3

Οι σημερινοί έφηβοι λόγω της υψηλής απαίτησης των σχολικών μαθημάτων και του αντίστοιχου άγχους στρέφονται σε μέσα εκτόνωσής τους. Τα πα-

ραδοσιακά ομαδικά παιχνίδια αντικαθιστώνται από τα ηλεκτρονικά, που δικαίως παίρνουν τη θέση τους, χάρη στην πιο ρεαλιστική οπτικοακουστική εμπειρία που προσφέρουν. Μεταφέρουν τον άνθρωπο σε έναν άλλο κόσμο, όπου όλα είναι πιθανά και τίποτα δεν έχει τόση σημασία. Επίσης, είναι μεγάλη σημερινή μόδα.

Αλέξανδρος Παπαματθαίου Α1

Τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας είναι αρκετά ικανοποιητικά, αφού η πλειοψηφία των συμμαθητών μας αφιερώνει μόνο μία ώρα την ημέρα παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια, πράγμα που θεωρούμε πως είναι μέσα στα όρια του αναμενόμενου. Ένα μεγάλο μέρος των παιδιών της Α΄ γυμνασίου δεν παίζει καθόλου ηλεκτρονικά παιχνίδια. Οπότε η μεγάλη εξάρτηση των νέων από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, ίσως είναι απλά ένας μύθος.

Αφιερώματα Οι γενιές και τα παιχνίδια τους Η λέξη « παιχνίδι» είναι πολύ απλή ορθογραφικά και είναι εύκολο να την αναγνωρίσεις γραμματικά. Το νόημά της, όμως, είναι σημαντικό, ιδιαίτερα για τα παιδιά. Παλιά τα παιδιά έλεγαν «πάω να παίξω» και το ρήμα αυτό συνοδευόταν από τις λέξεις ποδόσφαιρο, βόλους, κυνηγητό... Συνοδεύοταν δηλαδή από μια απασχόληση έξω από τους βαρετούς χώρους των σπιτιών, που θα σε εκτόνωνε και θα σε έκανε να τρέξεις, να κρυφτείς, θα σου έδινε δηλαδή τη δυνατότητα να νιώσεις τη ζωή, να κάνεις κάτι δημιουργικό, να δεις και να μάθεις τον έξω κόσμο. Τώρα, το ρήμα «θα παίξω» συνοδεύεται από τις λέξεις «στον υπολογιστή, στο play station, στο ipod...» Όλα τα παιδιά του «νέου» κόσμου θεωρούν αυτού του είδους τις δραστηριότητες τέλειες, φανταστικές και ενδιαφέρουσες. Αντίθετα, οι άνθρωποι που όταν ήταν μικροί έπαιζαν τα «παλιά» παιχνίδια, δεν μπορούν να καταλάβουν τα «καινούργια» και τα θεωρούν βαρετά. Γι’ αυτό και παροτρύνουν τα παιδιά ή τα εγγόνια τους να βγουν έξω και να κάνουν όσα έκαναν αυτοί μικροί, διότι αυτά ξέρουν. Και όπως είναι φυσικό περιμένουν και τα παιδιά τους να κάνουν τα ίδια πράγματα, να παίζουν τα ίδια παιχνίδια. Να, λοιπόν, που για δύο γενιές αυτή η πολυπόθητη λέξη σημαίνει διαφορετικά πράγματα. Η λέξη αυτή πρέπει κατά τη γνώμη μου να βγει από το λεξικό, εφόσον η έννοιά της είναι και θα είναι για κάθε γενιά διαφορετική. Και αφού δεν μπορούμε να προβλέψουμε τα μελλούμενα, για τον καθένα από εμάς η λέξη παιχνίδι πρέπει να σημαίνει αυτό που πιστεύουμε εμείς τώρα και όχι να πιστεύουμε μια εξήγηση που υπάρχει σε ένα λεξικό!

Χάρης Καρύδης Α4

«Βουτώντας» στο μαγικό εικονικό κόσμο Παλιότερα, όταν τα παιδιά ήθελαν να παίξουν, έβγαιναν έξω στο δρόμο με τους φίλους τους και έπαιζαν με τις ώρες. Σήμερα, όμως, με όλα αυτά τα αυτοκίνητα και την εγκληματικότητα που υπάρχουν τα παιδιά αναγκάζονται να κλείνονται στα σπίτια πολλές ώρες με μόνη τους απασχόληση τον υπολογιστή και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Μάλιστα, πολλές είναι οι φορές που τα παιδιά - και κυρίως οι έφηβοι - εθίζονται σε αυτά. Αυτό συμβαίνει διότι οι έφηβοι, όταν παίζουν, «μαγεύονται» από τα ωραία γραφικά, τον ήχο και τις εικόνες και «βουτούν» σε έναν φανταστικό κόσμο. Επίσης, δεν είναι τυχαίο το ότι συνήθως τα πιο εθιστικά παιχνίδια είναι αυτά που ο χρήστης μπαίνει σε έναν κόσμο όπου κάνει ό,τι θέλει και ανεβαίνει σταδιακά επίπεδα. Έτσι, από τη μία θέλει όλο και περισσότερο να παίζει, καθώς μπαίνοντας στον κόσμο του ξεφεύγει από τη «βαρετή» πραγματικότητα, και από την άλλη δεν μπορεί να σταματήσει, επειδή φοβάται μη χάσει την πρόοδό του στο παιχνίδι και αναγκαστεί να ξεκινήσει από την αρχή. Ένας άλλος λόγος για τον οποίο οι έφηβοι εθίζονται στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, είναι το γεγονός ότι μπορεί να έχουν προβλήματα στο σχολείο. Μπορεί να είναι κουρασμένοι από το βαρύ ωράριο και τα πολλά μαθήματα ή να έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση. Επομένως παίζουν, γιατί στον εικονικό κόσμο ελέγχουν τα πάντα και κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς αντιρρήσεις και χωρίς να υπάρχει καθόλου στρες. Εγώ δεν παίζω πια καθόλου ηλεκτρονικά παιχνίδια. Παλιότερα, όμως, έπαιζα καθημερινά. Μάλιστα θυμάμαι ξεκάθαρα ότι απλά δεν μπορούσα να σταματήσω. Τώρα ξέρω πως δεν αξίζει να ασχολούμαστε με το μαγικό εικονικό κόσμο, τη στιγμή που υπάρχει ο πραγματικός!

Οδυσσέας Ζαχαριάδης Α5

Το παιχνίδι ως πολύπλευρη δραστηριότητα Το παιχνίδι είναι δεδομένο ότι αποτελεί βασικό τρόπο διασκέδασης. Αποτελεί, όμως, και τρόπο μάθησης. Μέσα από κάποια παιχνίδια μπορεί κανείς να διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες αντλώντας συνεχώς νέες γνώσεις και να ασκήσει την κριτική του σκέψη. 23

Αφιερώματα Το παιχνίδι αποτελεί, επίσης, τρόπο επικοινωνίας. Μέσα απ’ αυτό έρχεται κανείς σε επαφή με άλλους ανθρώπους. Επειδή στα περισσότερα παιχνίδια απαιτείται συνεργασία, ο άνθρωπος μαθαίνει να εργάζεται σε μια ομάδα και αποκτά ομαδικό πνεύμα. Ακόμη, το παιχνίδι θεωρείται τρόπος άμιλλας, δηλαδή συναγωνισμού. Κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού καθένας προσπαθεί να διακριθεί και να υπερέχει από τους υπόλοιπους, έτσι ώστε να πετύχει το στόχο του, δηλαδή τη νίκη. Η άμιλλα συμβάλλει στη βελτίωση όσων συναγωνίζονται. Επιπλέον, το παιχνίδι συμβάλλει στη διατήρηση της ψυχικής ισορροπίας. Μέσα απ’ αυτό μπορεί κανείς να ξεφύγει από την καθημερινότητά του. Και προσφέρει απαραίτητο χρόνο ξεκούρασης, που λειτουργεί ως μηχανισμός μετριασμού του άγχους. Εμένα το παιχνίδι που μου αρέσει περισσότερο είναι το βόλεϊ. Με το βόλεϊ μπορώ να ψυχαγωγηθώ, αλλά ταυτόχρονα να εκτονωθώ και να αναπτύξω την κινητικότητά μου. Καθώς είναι άθλημα ομαδικό, ενισχύει την κοινωνικοποίησή μου. Μου δίνει την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με ανθρώπους που έχουμε κοινά ενδιαφέροντα. Επίσης, συνεργάζομαι μαζί τους, ώστε να επιτευχθεί ο κοινός στόχος. Έτσι μαθαίνω πώς να εργάζομαι μέσα σε μια ομάδα. Επιπλέον, μαθαίνω να πειθαρχώ και να ακολουθώ συγκεκριμένους κανόνες διατηρώντας παράλληλα την ισορροπία μου, καθώς ξεφεύγω από το άγχος και τα επίπεδα ενέργειας στον οργανισμό μου αυξάνονται. Ένα είδος παιχνιδιών που σήμερα απασχολούν μεγάλο μέρος από το χρόνο των εφήβων είναι τα ηλεκτρονικά. Αυτό συμβαίνει, διότι το εικονικό περιβάλλον που δημιουργούν υποκινεί τη φαντασία τους. Περαιτέρω, ο τρόπος ζωής στις μεγαλουπόλεις οδηγεί τους εφήβους στην απομόνωση, καθώς έχουν απομακρυνθεί από τη φύση και δεν κυκλοφορούν στους δρόμους, οπότε αφοσιώνονται στα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Άλλωστε, και οι γονείς τούς το επιτρέπουν, πιστεύοντας ότι έτσι εξοικειώνονται με την τεχνολογία. Αυτά τα παιχνίδια δημιουργούν παραστατικά έναν πλασματικό κόσμο, με ζωντανά χρώματα και κίνηση. Επιπλέον, τα σταδιακά επίπεδα δυσκολίας, που όσο προχωρεί το παιχνίδι γίνονται πιο περίπλοκα και σύνθετα ,αποτελούν πρόκληση για τους εφήβους. Αξιοσημείωτο είναι ότι τα παιχνίδια αυτά συμβάλλουν στην καλλιέργεια κάποιων ικανοτήτων των εφήβων, όπως είναι η παρατηρητικότητα, η ικανότητα επίλυσης προβλημάτων και η δεξιότητα. Εγώ, παρά τα θετικά που αναγνωρίζω στην ενασχόληση με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τους αφιερώνω μόλις ένα τέταρτο την ημέρα, αφού, όπως εξήγησα παραπάνω, με έχει κερδίσει σχεδόν ολοκληρωτικά το βόλεϊ.

Δάφνη Δούκα Α1

Το ατομικό παιχνίδι Πιστεύω ότι το παιχνίδι είναι ένας εύκολος τρόπος μάθησης. Μέσα από αυτό μπορείς να απομνημονεύσεις, να κρίνεις ή να αποφασίσεις διασκεδάζοντας, διότι αυτές οι διαδικασίες αποτελούν κανόνες του παιχνιδιού. Σε ένα συνηθισμένο μάθημα τα παραπάνω δεν έχουν το στοιχείο της διασκέδασης, και έτσι το μάθημα γίνεται αργό και βαρετό. Μου αρέσουν όλα τα παιχνίδια, ατομικά, ομαδικά, αθλητικά, επιτραπέζια. Προτιμώ, όμως, τα καθαρά ατομικά αθλήματα, διότι μπορείς να βάλεις ένα στόχο, που πρέπει να τον πετύχεις προσωπικά. Ο κύριος αντίπαλος είναι ο εαυτός σου. Ξεπερνώντας τον, νικάς και οποιονδήποτε άλλον αντίπαλο. Επίσης, στα ατομικά αθλήματα δεν έχεις την ευθύνη για όλη την ομάδα. Τα λάθη και τα οφέλη είναι αποκλειστικά δικά σου. Όμως, 24

Αφιερώματα το σημαντικό είναι να ξεπερνάς τον εαυτό σου και να τον καλυτερεύεις. Οι σημερινοί έφηβοι είναι εθισμένοι κυρίως στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, γεγονός που είναι απολύτως φυσιολογικό. Φυσιολογικό, γιατί τα ηλεκτρονικά είναι χαρακτηριστικό της δικής μας εποχής. Οι γονείς μας δεν τα γνώριζαν, αφού η τεχνολογία δεν ήταν ανεπτυγμένη στην εποχή τους όσο σήμερα. Ίσως γι’ αυτό να δαιμονοποιούν την ενασχόλησή μας με την τεχνολογία. Ενώ εμείς θα θεωρούμασταν εκτός πραγματικότητας, αν δεν είχαμε το δικό μας pc, facebook, i-pod, i-pad, games. Η επικοινωνία μας δεν γίνεται πια μέσω τηλεφώνου, αλλά μέσω σελίδων κοινωνικής δικτύωσης. Το ηλεκτρονικό παιχνίδι, λοιπόν, είναι σύγχρονο, εύκολο, φτηνό, γρήγορο, ξεκούραστο. Ο συμπιεσμένος χρόνος των εφήβων δεν επιτρέπει τη μετακίνηση που απαιτεί ένα παραδοσιακό παιχνίδι. Ανοίγεις τότε τον υπολογιστή σου και ξεκουράζεσαι για λίγο. Προσωπικά, στον ελεύθερο χρόνο μου δεν ασχολούμαι καθόλου με ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ίσως γιατί όλος μου ο χρόνος αφιερώνεται στον αθλητισμό, που τον προτιμώ. Αν αφιερώσω μισή ώρα το μήνα στα ηλεκτρονικά, μου είναι υπεραρκετό.

Ευγενία Νεοφωτίστου Α4

Και κάποιες απόψεις μεγαλύτερων παιδιών Παιδικά παιχνίδια και στερεότυπα Τα παιδικά παιχνίδια και η αναπαραγωγή στερεοτύπων μέσα από αυτά είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει τους ειδικούς. Κατά τη γνώμη μου, κάποια παιδικά παιχνίδια και κυρίως αυτά που προορίζονται για τα μικρότερης ηλικίας παιδιά, αναπαράγουν στερεοτυπικές αντιλήψεις σε σχέση με το ρόλο των δύο φύλων. Τα κορίτσια κυρίως μέχρι την αρχή του δημοτικού έχουν την τάση να παίζουν με κούκλες και κουζινικά. Από την άλλη, τα αγόρια απορρίπτουν αυτά τα «κοριτσίστικα» παιχνίδια και προτιμούν να ασχολούνται με αυτοκινητάκια και πολεμικά παιχνίδια. Θεωρώ πως τα παιχνίδια αυτά αναπαράγουν στερεοτυπικές αντιλήψεις σε σχέση με το ρόλο των ανδρών και των γυναικών στην κοινωνία, αφού υποδεικνύουν ότι τα κορίτσια προορίζονται για τις δουλειές του σπιτιού και για επαγγέλματα που σχετίζονται με τα παιδιά, ενώ τα αγόρια για άλλα επαγγέλματα. Ακόμα και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια αναπαράγουν αυτά τα στερεότυπα μέσω της οθόνης. Ωστόσο, στο δημοτικό τα παιδιά αφήνουν τις κούκλες, τα κουζινικά, τα στρατιωτάκια, τα αυτοκινητάκια και τα πολεμικά παιχνίδια και στρέφονται προς τα επιτραπέζια και τα ομαδικά παιχνίδια. Τα παιχνίδια αυτά δεν θεωρώ πως αναπαράγουν στερεότυπα σε σχέση με το ρόλο των δύο φύλων, αφού ο χαρακτήρας τους είναι τέτοιος, ώστε να προορίζονται και για αγόρια και για κορίτσια. Πιστεύω πως θα ήταν καλό το σχολείο και οι γονείς να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να παίζουν και με κορίτσια αλλά και με αγόρια, ώστε να μη μονοδρομούνται προς την «κοριτσίστικη» ή την «αγορίστικη» κατεύθυνση αντίστοιχα.

Ιωάννα Ζημιανίτη Γ5

Online παιχνίδια και εθισμός Διάφορα online παιχνίδια, όπως το «World of Warcraft και το «League of Legends», είναι αυτά που διασκεδάζουν τους σημερινούς εφήβους και όχι μόνο. Αλλά, δυστυχώς, πολλοί είναι αυτοί που ξεπερνούν τα όρια της διασκέδασης και μπαίνουν στον εθισμό. Πολλοί έφηβοι καθημερινά ξοδεύουν ώρες παίζοντας τέτοιου είδους παιχνίδια, αλλά ακόμα περισσότερες τα σκέφτονται. Αυτό έχει επιπτώσεις τόσο στην κοινωνική τους ζωή, όσο και στις σχολικές επιδόσεις και στη σωματική-πνευματική τους κατάσταση. Βέβαια, υπάρχουν ακόμη και ακραίες περιπτώσεις, που εθισμένοι χρήστες έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και -ακόμα χειρότερα- έχουν οδηγηθεί μέχρι και το θάνατο. 25

Αφιερώματα

Κάποιες φορές, οι ίδιοι οι χρήστες ταυτίζονται με τους «παίκτες» τους, με αποτέλεσμα ο κοινωνικός τους περίγυρος να τους απομακρύνει και να τους απομονώνει. Σπανιότερα πάλι, με αυτή τους την ταύτιση οδηγούνται στην άσκηση σωματικής βίας στους συνανθρώπους τους χρησιμοποιώντας «κινήσεις» των παικτών τους. Ενδιαφέρον σημείο αποτελεί η αντίδραση των γονιών στον εθισμό των παιδιών τους. Υπάρχουν κάποιοι γονείς, οι οποίοι βοηθούν τα παιδιά τους να ξεπεράσουν τον εθισμό, θέτοντας αυστηρά όρια ή δίνοντας ένα τέλος στα παιχνίδια τους. Παρόλ’ αυτά πολλοί γονείς δείχνουν αδιαφορία για το πρόβλημα των παιδιών τους και δεν κάνουν απολύτως τίποτα, κάτι που επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την κατάσταση του χρήστη. Συνοψίζοντας, αυτή η επιβλαβής συνήθεια είναι ο στόχος των δημιουργών αυτών των άκρως εθιστικών online παιχνιδιών, προκειμένου να αποκτούν όλο και μεγαλύτερα κέρδη χωρίς να υπολογίζουν την υγεία των χρηστών. Υπάρχουν, όμως, και οι πιο λογικοί χρήστες, οι οποίοι απλά απολαμβάνουν τα παιχνίδια περιστασιακά, με όρια και ακίνδυνα.

Ιάκωβος Δημόπουλος, Μάνος Πηλαδάκης Γ1

Διακοσμητική σύνθεση Γ΄ Γυμνασίου 26

Αφιερώματα Β΄ Γυμνασίου - Άγχος Παράγοντες που το προκαλούν Ο παράγοντας που μας προκαλεί άγχος είναι κυρίως το σχολείο. Συγκεκριμένα, όταν έρχεται η στιγμή των ελέγχων, δηλαδή όταν θα μας κρίνουν οι καθηγητές μας, τότε μας εκδηλώνεται αυτό το συναίσθημα. Μας αγχώνει το γεγονός ότι, σε περίπτωση που δεν τα πάμε καλά, υπάρχει πιθανότητα τιμωρίας και υπερβολικής πίεσης από τους γονείς. Έτσι, όταν παίρνουμε στα χέρια μας τους βαθμούς, μπορεί να ιδρώσουμε, να τρέμουν τα χέρια μας ή να χάσουμε ακόμη και τα λόγια μας. Ένας άλλος λόγος που μας προκαλεί άγχος είναι η μόδα, δηλαδή αν η ενδυμασία μας είναι αρεστή στους φίλους μας. Φοβόμαστε ότι αν διαφοροποιηθούμε δεν θα είμαστε αποδεκτοί από αυτούς. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αγχωνόμαστε όταν πρόκειται να πάμε στο σχολείο ή να βγούμε με την παρέα μας, και να σπαταλάμε πολύ χρόνο στην επιλογή των ρούχων μας. Συμπερασματικά, το άγχος έχει αυξηθεί πολύ στους νέους από την πίεση που τους ασκείται καθημερινά, είτε από το σχολείο είτε από την οικογένεια είτε ακόμα και από τους φίλους τους.

κυριαρχεί βέβαια σε μένα είναι το σχολείο. Πιστεύω ότι οι μαθητικές απαιτήσεις των σχολείων πιέζουν τα παιδιά, με αποτέλεσμα τα παιδιά, όταν δεν προλαβαίνουν να κάνουν την εργασία που τους είχε αναθέσει ο καθηγητής τους, να έχουν αφάνταστο άγχος για το τι θα τους πει ή θα κάνει. Κάτι που προκαλεί ιδιαίτερο άγχος στο σχολείο είναι τα τεστ, κυρίως τα απροειδοποίητα, αφού τα παιδιά πηγαίνουν κάθε μέρα στο σχολείο με την αγωνία αν θα γράψουν τεστ ή όχι.

Πέτρος Σεχόπουλος Β3

Ειρήνη Γεωργαντζή, Φωτεινή Χριστοδούλου Β3 Ο κύριος παράγοντας που μου προκαλεί άγχος είναι το σχολείο. Ειδικότερα, τα διάφορα μαθήματα με τις πολλές απαιτήσεις των καθηγητών, σε συνδυασμό με το μεγάλο αριθμό των προειδοποιημένων ή απροειδοποίητων διαγωνισμάτων, μου δημιουργούν μεγάλο άγχος. Το άγχος εντείνεται κάποιες φορές από τους γονείς μου, οι οποίοι με πιέζουν να διαβάσω για να καλύψω τις απαιτήσεις των μαθημάτων. Τέλος, αγχώνομαι κάποιες φορές, όταν η παρέα μου θέλει να βγούμε έξω κι εγώ δεν έχω διάθεση ή χρόνο, εξαιτίας της υπερβολικής σχολικής εργασίας.

Έλση Γιανναράκου Β5 Η μόδα είναι μια πηγή άγχους. Συχνά τα κορίτσια έχουμε πρόβλημα με την εμφάνισή μας. Θέλουμε να φοράμε ρούχα που βρίσκονται στη μόδα και αυτό μας προκαλεί άγχος σε σχέση με το σώμα μας. Πιστεύουμε ότι οι σωστές αναλογίες είναι αυτές των μοντέλων. Έτσι, βρισκόμαστε συνεχώς σε δίαιτα και αντί να ράβουμε τα ρούχα στα μέτρα μας, «κόβουμε» το σώμα μας στα μέτρα του ρούχου.

Βασιλική Κοκκαλιά Β2

Οι παράγοντες του άγχους είναι πολλοί! Αυτός που

Οι αναμνήσεις μου είναι πολλές για το συγκεκριμένο θέμα. Το άγχος που ένιωσα την πρώτη φορά που πήγα να παίξω πιάνο μπροστά σε εκατοντάδες ανθρώπους ήταν με μια λέξη απερίγραπτο! Ποτέ δεν θα μπορέσω να ξεχάσω αυτές τις στιγμές. Είναι ένα από τα χειρότερα συναισθήματα που έχω νιώσει. Όλοι οι άνθρωποι θα ευχόντουσαν να υπήρχε ένα φάρμακο που να τα έκανε όλα καλύτερα και να έδιωχνε το άγχος και τις ψυχολογικές διαταραχές που προκαλεί.

Χάρης Κοκκίδης Β3 Ένας σημαντικός παράγοντας που μας προκαλεί άγχος είναι το σχολείο. Η επιδόσεις μας,τα πιθανά ή τα επαναληπτικά διαγωνίσματα,η προφορική εξέταση, η αντίδραση των συμμαθητών μας ή του δασκάλου στην περίπτωση που κάνουμε λάθος, όπως και η καθημερινή ρουτίνα του διαβάσματος στο σπίτι για να είμαστε πάντα προετοιμασμένοι παίζουν σημαντικό ρόλο και μας προκαλούν έντονη πίεση. Αυτά με τη σειρά τους προκύπτουν από την πίεση των γονιών μας και το προσωπικό μας πείσμα να τα 27

Αφιερώματα πηγαίνουμε πάντα πολύ καλά καθώς ανταγωνιζόμαστε με τους συμμαθητές μας, που όλοι παλεύουν για έναν καλό βαθμό. Συνήθως, όλα αυτά εκδηλώνονται με τη μορφή νευρικότητας, συχνής ανησυχίας και με προβλήματα συγκέντρωσης. Πιστεύω ότι η αντιμετώπιση του σχολικού άγχους που βιώνει το κάθε παιδί και το εμποδίζει από το να είναι αποτελεσματικό, μπορεί να γίνει με την υιοθέτηση ορισμένων στρατηγικών και συμπεριφορών. Όπως είναι η σωστή διαχείριση του χρόνου που αφιερώνει στο διάβασμά του και η σωστή οργάνωσή του. Επίσης, η συμμετοχή του παιδιού σε διάφορες αθλητικές και κοινωνικές δραστηριότητες, η κατανόηση από τους γονείς και η εκμάθηση κάποιων τεχνικών χαλάρωσης .

Τσαμίχας Σπύρος-Νικήτας Μαυραντώνης Σοφοκλής Β3

Οι εκδηλώσεις άγχους προκαλούνται είτε από τα τεστ, είτε από οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε και η οποία μας πιέζει. Επίσης, νιώθουμε άγχος, όταν ανυπομονούμε για κάτι που μας αρέσει πολύ, αλλά φοβόμαστε ταυτοχρόνως, μήπως κάτι δεν πάει καλά.

Ελένη Παπαϊωάννου Β2

Εκδηλώσεις του άγχους Το άγχος έχει αποκτήσει κυρίαρχη θέση στη ζωή των εφήβων στις μέρες μας. Τους κάνει επιθετικούς και τους οδηγεί συχνά σε ακρότητες. Οξύνει τις σχέσεις με τους γύρω τους, ενώ ταυτόχρονα τους δημιουργεί σωματικά προβλήματα. Στην καθημερινότητα των εφήβων το άγχος εκδηλώνεται μέσω θυμού. Επίσης, προκαλεί κάποια νευρικότητα, που δύσκολα αντιμετωπίζεται εκ μέρους των γονιών χωρίς βοήθεια ειδικού. Συχνά το άγχος οδηγεί και σε σωματικά προβλήματα, όπως την αϋπνία. Ακόμα, οι νέοι οδηγούνται στην κατανάλωση αλκοόλ, το κάπνισμα και σε ακραίες περιπτώσεις στην εξάρτηση από τα ναρκωτικά, σαν ξέσπασμα του άγχους της καθημερινής τους ζωής.

Άννα Κανελλοπούλου, Μαρίττα Ταξιάρχου Β3 Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι έχουν άγχος κάποιες φορές, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο.Σε κάθε άνθρωπο το άγχος εκδηλώνεται διαφορετικά. Σε αυτό παίζει ρόλο ο παράγοντας που το προκαλεί κάθε φορά και ο χαρακτήρας του ατόμου. Στους περισσότερους ανθρώπους το άγχος εκδηλώνεται με αγωνία

Παράγοντες που προκαλούν άγχος στους μαθητές

53% σχολείο 27% γονείς 14% κοινωνικό περιβάλλον 6% οικ. κρίση /μέλλον

Aπό το σχήμα διαπιστώνεται το αναμενόμενο: ότι δηλαδή το σχολείο είναι ο κύριος παράγοντας που μας δημιουργεί άγχος. Ακολουθούν οι γονείς, που συνήθως είναι πολύ απαιτητικοί και πιεστικοί. Λιγότερο φαίνεται να μας επηρεάζουν οι σχέσεις με τους συνομήλικους και την παρέα μας, γεγονός που θεωρούμε θετικό. Η οικονομική κρίση σε συνδυασμό με το μέλλον, προς το παρόν δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα. Μάλλον αισιοδοξούμε για καλύτερες μέρες... 28

Αφιερώματα ίσως και την κατάθλιψη. Μερικές φορές εκδηλώνω ασυνήθιστες συμπεριφορές, όπως δαγκώνω τα χείλια μου ή μασάω το στιλό μου. Μπορεί να μην κοιμηθώ καλά το βράδυ ή να μιλήσω απότομα σε κάποιον. Συμπεραίνω ότι το άγχος δεν μας βοηθάει σε τίποτα, τουλάχιστον όχι εμένα. Αντίθετα μας κρατάει πίσω από αυτό που θέλουμε να πετύχουμε, λόγω του φόβου μήπως αποτύχουμε! Κωνσταντίνος Αγγέλης Β3

Αντιμετώπιση

και ένταση. Ιδιαίτερα τα παιδιά σχολικής ηλικίας εμφανίζουν συμπτώματα, όπως φόβο μήπως απομακρυνθούν από την οικογένεια ή δισταγμό να πάνε στο σχολείο. Σε μερικά παιδιά εκδηλώνεται το άγχος και ως φόβος για τους αγνώστους ή ως φόβος ότι κάτι κακό θα τους συμβεί. Όλες αυτές οι εκδηλώσεις σε υπερβολικό βαθμό μπορεί να προκαλέσουν επιπτώσεις στην υγεία.

Μάρθα Παύλου Β3 Το άγχος σε μένα εμφανίζεται συνήθως από ανασφάλειες. Για παράδειγμα, όταν ένα διαγώνισμα πλησιάζει, με απασχολεί έντονα το τι βαθμούς θα πάρω και αν ήμουν συνεπής προς τους δασκάλους μου. Ακόμα άγχος μου προκαλεί μια σημαντική συνάντηση που αναμένεται να γίνει. Αυτό έχει συχνά ως αποτέλεσμα την αποτυχία, τη στενοχώρια και κάποτε

Για να ξεπεράσουμε το άγχος μας ή έστω να το περιορίσουμε, θα πρέπει να ανακαλύψουμε ποιες καταστάσεις στη ζωή μάς προκαλούν άγχος και γιατί. Πρέπει να δίνουμε περισσότερο χρόνο στον εαυτό μας για σκέψη, οπότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι δεν αξίζει να αγχωνόμαστε. Πηνελόπη Πικραμένου Β2 Σχετικά με το ρόλο της μόδας σε μας τα κορίτσια θα είχα να προτείνω τα εξής: πρέπει να σταματήσουμε να κοροϊδεύουμε τις συμμαθήτριες μας και να τους προκαλούμε άγχος, για να έχουν το στιλ που σε εμάς αρέσει. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το στιλ του καθενός είναι διαφορετικό και δεν χρειάζεται να το κατακρίνουμε, επειδή δεν μας αρέσει, προκαλώντας κόμπλεξ στα άλλα κορίτσια. Όλγα Παντέλακη Β5

Η μεγάλη κρίση και το σχολείο αγχώνουν τη νεολαία Έλεγχος επιδόσεων κάθε τρεις μήνες, σαράντα διδακτικές ώρες κάθε εβδομάδα και άλλες τόσες ώρες μελέτης στο σπίτι. Καλωσορίσατε στο ελληνικό γυμνάσιο! Αυτή είναι η ζωή των ελληνοπαίδων σε καθημερινή βάση. Η πίεση και οι άπειρες ώρες μπροστά σε ένα βιβλίο, τα ιδιαίτερα μαθήματα, οι δύο ξένες γλώσσες, οι προσδοκίες των γονιών, όλα στρέφονται γύρω από την επίδοση των μαθητών στο σχολείο. Ο έφηβος δεν αντέχει τις πιέσεις, δεν έχει προσωπικό χρόνο ούτε ζωή, παρά μόνο τη σχολική. Και όλα αυτά « για να διασφαλιστεί το μέλλον του». Όμως, για ποιο μέλλον μιλάμε στην Ελλάδα το 2012, όταν η ανεργία έχει ξεπεράσει το 30%; Δεν υπάρχει δουλειά ακόμη και για τους πτυχιούχους διδακτορικών, αφού δεν υπάρχει κανενός είδους ανάπτυξη σε αυτή τη χώρα σήμερα. Η οικονομική κρίση, λοιπόν, προκαλεί μεγάλη ανασφάλεια ακόμη και στους μαθητές, που καθημερινά δίνουν μάχη για να κερδίσουν στον αγώνα της γνώσης. Αναρωτιέται κανείς τελικά γιατί να μάχεται στην Ελλάδα το 2012, όταν όλα δείχνουν ότι είναι μάταια... Αν και οι μεγάλοι νομίζουν ότι μόνο αυτοί 29

Αφιερώματα αντιμετωπίζουν την οικονομική κρίση, εμείς οι μαθητές τούς διαβεβαιώνουμε ότι μας αγχώνει ακόμα περισσότερο το παρόν της Ελλάδας, αλλά και το αβέβαιο μέλλον της που μας αφορά.

Άγχος: αλυσίδα αλληλένδετων παραγόντων

Νίκος Φοίφης Β3

Το άγχος είναι ένα δυσάρεστο συναίσθημα, το οποίο μπορεί να περικλείει αγωνία, αμηχανία, αλλά και αβεβαιότητα. Τη σημερινή εποχή που τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και οι ορίζοντες της δυνατότητας για μια καλύτερη ποιότητα ζωής «σφίγγουν», το άγχος είναι κάτι που σίγουρα όλοι, κάποια στιγμή, έχουν νιώσει και δεν θα ήθελαν να ξαναβρεθούν σε αυτή την κατάσταση. Το συναίσθημα αυτό, όπως γνωρίζουμε, μπορεί να προκληθεί από πολλούς και διαφορετικούς παράγοντες οι οποίοι, όμως, αν τους ερευνήσουμε θα διαπιστώσουμε ότι συνδέονται μεταξύ τους και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό, διότι ο ένας μπορεί να είναι η αιτία του άλλου. Για παράδειγμα, η άγνοια για το αύριο είναι ένας από αυτούς. Τώρα ειδικά που η χώρα μας βρίσκεται σε μια τεράστια παρακμή, η λύση για την επιβίωση είναι μάλλον η μόρφωση, που στο μέλλον θα μας εξασφαλίσει κάποια εργασία. Ταυτόχρονα, η διαρκής πίεση που δεχόμαστε από τους γονείς και το σχολείο με στόχο την κατάκτηση της μόρφωσης φέρνει εμάς τους μαθητές σε τρομερά δύσκολη θέση, με αποτέλεσμα πολλές φορές να καταρρακωνόμαστε και να ενεργούμε χωρίς να υπολογίσουμε προηγουμένως τις συνέπειες. Άγχος, όμως, έχουν και οι μεγάλοι, εξαιτίας της καθημερινής πια αβεβαιότητας, η οποία γίνεται αιτία να χάνουν τη ψυχραιμία τους και συχνά να τα βάζουν μαζί μας άδικα. Αυτό μπορεί να συμβεί χωρίς να το αντιληφθούν, αλλά έτσι κι αλλιώς θα διαταραχθούν οι ενδοοικογενειακές σχέσεις και αυτόματα θα επιδεινωθεί και η δική μας απόδοση σε όλους τους τομείς. Επίσης, ένας παράγοντας που δυσκολεύει πολύ τα πράγματα είναι το γεγονός ότι βρισκόμαστε στην εφηβεία, διότι τώρα «βράζει το αίμα μας» και κάνουμε όλοι την επανάστασή μας, με αποτέλεσμα να αντιδρούμε στις συμβουλές των γονιών μας. Το άγχος, όμως, πιστεύω ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί, αν εμείς από την πλευρά μας διαχειριζόμαστε κάθε κατάσταση με ψυχραιμία και δεν το αφήνουμε να μας «πλημμυρίζει» και να καθοδηγεί αυτό τις αποφάσεις και τις αντιδράσεις μας. Με τη στήριξη της οικογένειας του καθενός, θεωρώ ότι είναι εφικτή η καταπολέμηση του συναισθήματος αυτού, που ονομάζεται άγχος.

Κωνσταντίνος Δρακινός Β5

H γενιά του άγχους Η κοινωνία που ζούμε χαρακτηρίζεται από έντονους ρυθμούς και καθημερινές απαιτήσεις. Από πολύ μικρή ηλικία νιώθουμε το αίσθημα του άγχους, καθώς προσπαθούμε να αντεπεξέλθουμε σε ένα εντατικό καθημερινό πρόγραμμα. Το άγχος εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο σε κάθε άνθρωπο, παρόλο που υπάρχουν κάποιοι κοινοί τρόποι εκδήλωσής του. Συνήθως, όταν κάποιος βιώνει αγχωτικές καταστάσεις, αισθάνεται δυσκολία στην αναπνοή και αίσθημα πανικού. Κατά συνέπεια αντιδρά επιθετικά προς τους γύρω του ή προβαίνει σε βιαστικές και πιθανόν λανθασμένες αποφάσεις. Επιπλέον, το αίσθημα του άγχους δεν αφήνει τον άνθρωπο να απολαύσει τις καθημερινές χαρές της ζωής, αλλά τον κάνει να βρίσκεται συνεχώς σε κατάσταση «επιφυλακής» και να μην μπορεί να ηρεμήσει. Σε περιπτώσεις μάλιστα που το άγχος εκδηλώνεται ψυχοσωματικά, δημιουργεί προβλήματα στην υγεία του ανθρώπου και έχει σοβαρές επιπτώσεις στη ζωή του. Άρα, θα πρέπει για να το αποφύγουμε, να προσπαθήσουμε - στο βαθμό που είναι δυνατό - να περιορίσουμε τις αιτίες που το προκαλούν.

Μάρα Βασιλειάδη Β1

Αφιερώματα Γ Γυμνασίου Υπερκαταναλωτισμός

άλλα καταναλωτικά αγαθά, τα οποία δεν ανταποκρίνονται στη δική τους προσωπικότητα, αλλά σε αυτό που θέλει η ομάδα.

Παράγοντες Οι έφηβοι ωθούνται στον υπερκαταναλωτισμό λόγως τριών κυρίως παραγόντων που έχουν άμεση σύνδεση μεταξύ τους. Αναφέρομαι στα πρότυπα, την παρέα και τη μόδα. Αν σε μια παρέα, για παράδειγμα, δεν έχεις το τελευταίο μοντέλο ενός κινητού ή δεν φοράς επώνυμα ρούχα, μπορεί να αναγκαστείς να τα αγοράσεις, προκειμένου να ανήκεις σ’αυτήν. Είναι ένα φαινόμενο που πρέπει να περιοριστεί το συντομότερο δυνατό, αφού έχει πολύ σημαντικές συνέπειες εκτός από το άτομο, στην κοινωνία και στο περιβάλλον. Για να γίνει αυτό σε ατομικό επίπεδο, πρέπει ο καθένας να βάλει όρια στον εαυτό του και να μην παρασύρεται εύκολα στους πειρασμούς που κρύβει κάθε νέο προϊόν.

Φίλιππος Πολύζος Γ1

Ο υπερκαταναλωτισμός δεν είναι φαινόμενο που αφορά μόνο τους ενήλικες. Θίγει και τους εφήβους. Οι έφηβοι είναι κοινωνική ομάδα ιδιαίτερα επιρρεπής στον υπερκαταναλωτισμό, λόγω των ειδικών χαρακτηριστικών της. Στην εφηβική ηλικία η μίμηση είναι ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο, καθώς όλοι οι έφηβοι θέλουν να μην ξεχωρίζουν και να συμμετέχουν σε ομάδες. Θέλουν να είναι αποδεκτοί και να ανήκουν στην πλειοψηφία, καθώς φοβούνται τη διαφορετικότητα. Αποτέλεσμα αυτού είναι να αγοράζουν ρούχα και

Δανάη Μπενοπούλου Γ4

Συνέπειες Οι επιπτώσεις του υπερκαταναλωτισμού επηρεάζουν εξίσου το άτομο, την κοινωνία και το περιβάλλον. Αρχικά ο άνθρωπος για να καλύψει οικονομικά όλες τις τεχνητές ανάγκες του υπερεργάζεται, με αποτέλεσμα να μην έχει ελεύθερο χρόνο ώστε να τον αξιοποιήσει δημιουργικά. Ακόμη με τους εντατικούς ρυθμούς εργασίας δεν έχει το χρόνο να καλλιεργήσει τις διαπροσωπικές του σχέσεις, με αποτέλεσμα να επικρατεί στην κοινωνία μοναξιά, απομόνωση, φόβος και καχυποψία. Τέλος, εξίσου σημαντικές είναι και οι επιπτώσεις στο περιβάλλον, καθώς η υπερκατανάλωση προϊόντων εξαντλεί πρώτες ύλες από τη φύση.

Αλέξης Γκολφινόπουλος Γ4 Ο εθισμός του ανθρώπου στα υλικά αγαθά και η αφοσίωσή του σε αυτά έχει ως αποτέλεσμα τον υπερκαταναλωτισμό. Ο υπερκαταναλωτισμός καταστρέφει τις ανθρώπινες σχέσεις, καθώς ο άνθρωπος, μη δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στις αξίες της φιλίας και της αγάπης, χάνει τελικά και το ενδιαφέρον του για τον συνανθρωπό του.

Θοδωρής Βάνης Γ2

Όπως φαίνεται η διαφήμιση, είτε άμεσα όπως οι διαφημίσεις που προβάλλονται από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο είτε έμμεσα όπως οι διαφημίσεις που προβάλλουν με την παρουσία τους δημόσια πρόσωπα π.χ. ηθοποιοί, τραγουδιστές, επηρεάζει κατεξοχήν τους εφήβους. Τα πρότυπα είναι επίσης ισχυρός παράγοντας επηρεασμού, ενώ, ευτυχώς, τα ψυχολογικά προβλήματα τους ωθούν σε πολύ μικρό βαθμό προς τον καταναλωτισμό.

Αφιερώματα Η διαφήμιση ως μέσο ώθησης προς τον υπερκαταναλωτισμό Α. Στις μέρες μας οι έφηβοι είναι πολύ ευάλωτοι στο θέμα της κατανάλωσης προϊόντων και ζητούν πολύ περισσότερα από αυτά που η οικογένειά τους μπορεί να τους προσφέρει. Αυτός ο εθισμός στην αγορά προϊόντων τα οποία δεν προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό, είναι αποτέλεσμα κυρίως των διαφημίσεων. Οι διαφημίσεις παρουσιάζουν τα προϊόντα πιο ιδανικά από ό,τι είναι στην πραγματικότητα και παραποιούν σε ένα βαθμό τις δυνατότητές τους και το αποτέλεσμα που θα έχουν σε κάποιον αν τα χρησιμοποιήσει. Οι διαφημίσεις, ουσιαστικά, κάνουν κάποιον να νιώθει ότι ένα προϊόν είναι απαραίτητο, ενώ αν δεν του το είχαν προτείνει δεν θα σκεφτόταν ποτέ να το αγοράσει. Επίσης, οι έφηβοι ωθούνται στον υπερκαταναλωτισμό από τις παρέες τους, αφού επιθυμούν να μοιάσουν στους φίλους τους και να μην ξεχωρίζουν. Με αυτόν τον τρόπο, νιώθουν ότι είναι επιθυμητοί και ότι δεν αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα. Η διαμόρφωση, λοιπόν, δυνατού χαρακτήρα και προσωπικής κλίμακας αξιών είναι τα μόνα όπλα που μπορεί να διαθέτει κάποιος σε αυτήν την υπερκαταναλωτική κοινωνία και στις σειρήνες των διαφημίσεων.

Αναστασία Καραπανάγου Γ4 Β. Ζούμε σε μια εποχή που ο υπερκαταναλωτισμός από εκεί που πριν πέντε χρόνια έμοιαζε να βρίσκεται στο υπέρτατο σημείο που θα μπορούσε να φτάσει, έχει αρχίσει (αναγκαστικά) να περιορίζεται. Η οικονομική κρίση έχει προφανώς συμβάλει σε αυτήν την αλλαγή, αφού ο κόσμος κοιτάζει να φροντίζει για τα βασικά του έξοδα. Και λέγοντας βασικά, εννοώ τα έξοδα της επιβίωσης. Όταν, όμως, ένα απόγευμα κάτσεις στον καναπέ για να δεις την αγαπημένη σου εκπομπή και κάθε δέκα λεπτά μπαίνουν διαφημίσεις που κρατούν τουλάχιστον δέκα λεπτά, τότε όχι μόνο δεν μπορείς να την παρακολουθήσεις, αλλά οι διαφημίσεις σε παραπλανούν και τέλος δεν μπορείς να αντισταθείς. Γιατί, όταν βλέπεις το τοπ μόντελ να διαφημίζει το νέο μαγιό και να το αγοράζουν όλα τα παιδιά στο σχολείο σου, όχι δεν μπορείς να μη θελήσεις να το αγοράσεις! Το μόνο που θέλουν οι διαφημίσεις είναι να ταυτιστείς με τον πρωταγωνιστή. Και το καταφέρνουν, τις περισσότερες φορές δηλαδή. Όταν μια διαφήμιση δείχνει μια νέα και όμορφη κοπέλα να τρώει το γιαούρτι, το όποιο δείχνει υπέροχο φυσικά, και να το απολαμβάνει τόσο που να κλείνει τα μάτια της όσο το γεύεται και να κάνει ήχους που να αναδεικνύουν το πόσο της αρέσει, τότε αναρωτιέσαι ως τηλεθεατής: «Μα τόσο ωραίο είναι πια αυτό το γιαούρτι;», και την επόμενη φορά που θα πας στο σούπερ μάρκετ θα αγοράσεις δυο τρία, έτσι, απλώς για να το δοκιμάσεις. Το οκτάχρονο αγοράκι θα ζηλέψει το άλλο παιδάκι με το καινούργιο παιχνίδι που μόλις βγήκε στην αγορά, και θα κάνει τα πάντα για να πείσει τους γονείς του να του το αγοράσουν, και εκείνοι με τη σειρά τους, πώς να του το αρνηθούν; Αλλά αυτό είναι το σημαντικότερο, το να μπορείς να αρνηθείς. Καλά, ίσως στο οκτάχρονο αγοράκι να μην αρνηθείς, αλλά στο μαγιό αντιστάσου και μην το αγοράσεις, γιατί έχεις άλλα τρία και δεν σου χρειάζεται, όσο όμορφο κι αν δείχνει πάνω στο τοπ μόντελ! Πρέπει όλοι μας να βάζουμε όρια. Έτσι μόνο θα καταφέρουμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι όσοι είναι πίσω από το γυαλί, όσο αψεγάδιαστοι κι αν δείχνουν, δεν έχουν τίποτα καλύτερο από εμάς.

Σεμέλη Σαφού Γ5

Ο υπερκαταναλωτισμός ως κοινωνικό και περιβαλλοντικό πρόβλημα Στις μέρες μας ένα σημαντικό κοινωνικό πρόβλημα είναι ο υπερκαταναλωτισμός. Για να αντιμετωπίσουμε αυτό το φαινόμενο, πρέπει να εξετάσουμε από πού πηγάζει. Ένας πολύ σημαντικός παράγοντας, που οδηγεί στον καταναλωτισμό και συνδέεται άμεσα με τις παρέες, 32

Αφιερώματα είναι τα πρότυπα. Πολλές φορές κάποιος καταφεύγει σε αυτόν και κάνει περιττές αγορές, μόνο και μόνο για να αισθανθεί ότι ανταποκρίνεται στα πρότυπα ενός κοινωνικού συνόλου και τελικά αποτελεί μέρος του. Στον υπερκαταναλωτισμό ωθεί και η μόδα. Η μόδα, καθώς αλλάζει και της αποδίδεται σταδιακά όλο και μεγαλύτερη σημασία, επηρεάζει έντονα το καταναλωτικό κοινό. Αυτό το φαινόμενο είναι πολύ συχνό κυρίως στους νέους, οι οποίοι σε μια προσπάθειά τους να ακολουθήσουν τη μόδα που επικρατεί μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, οδηγούνται στον υπερκαταναλωτισμό . Επίσης, οι διαφημίσεις διαδραματίζουν ένα σημαντικό ρολό σε αυτό το πρόβλημα. Ο βασικός στόχος των διαφημιστών είναι να πετύχουν το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό πωλήσεων ενός προϊόντος μέσα από την διαφήμιση που θα δημιουργήσουν. Κατά συνέπεια, ο υπερκαταναλωτισμός είναι ένα λογικό και αναμενόμενο επακόλουθο της εκτεταμένης επιρροής των διαφημίσεων. Όπως όλες οι βλαβερές συνήθειες, έτσι και ο υπερκαταναλωτισμός έχει ορισμένες συνέπειες στους ανθρώπους και στο περιβάλλον. Σε ατομικό επίπεδο αυτή η συνήθεια είναι πολύ πιθανό να καταλήξει σε εθισμό και να γίνει στάση ζωής. Επιπλέον, μπορεί να προκαλέσει σοβαρές φυσικές καταστροφές, που σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να μην είναι αναστρέψιμες. Για παράδειγμα, οι βιομηχανίες που παράγουν συνεχώς περισσότερα προϊόντα για να καλύψουν τις ανάγκες του υπερκαταναλωτισμού, εκβάλλουν περισσότερα απόβλητα στο περιβάλλον προκαλώντας την υποβάθμισή του. Οπότε, για να αποφύγουμε όλα τα παραπάνω, θα πρέπει να λάβουμε την κατάλληλη και απαραίτητη ενημέρωση για αυτό το θέμα, ώστε να μπορέσουμε να περιορίσουμε αυτή τη συνήθεια. Επίσης, πολύ σημαντικό είναι να έχουμε αυτοέλεγχο και να αναπτύξουμε τη δημιουργικότητά μας μέσα από άλλες δραστηριότητες.

Μαρία Αθηνά Αντύπα, Δήμητρα Ζούλη Γ1

Ο υπερκαταναλωτισμός ως συνέπεια ποικίλων παραγόντων Στις μέρες μας όλο και περισσότεροι άνθρωποι και κυρίως νέοι καταναλώνουν όλο και περισσότερα προϊόντα με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα: στον υπερκαταναλωτισμό. Τι είναι όμως αυτό που οδηγεί τους νέους στον υπερκαταναλωτισμό;

Αφιερώματα Οι παράγοντες είναι πολλοί. Οι εμπορικές διαφημίσεις αποτελούν έναν βασικό παράγοντα προβάλλοντας τα προϊόντα ως ελκυστικά για να πείθουν πολύ εύκολα τους νέους να τα αγοράσουν, ακόμα και αν στην πραγματικότητα δεν τα έχουν ανάγκη. Ένας άλλος είναι τα πρότυπα διασήμων που προβάλλονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και στους οποίους οι νέοι θέλουν να μοιάσουν αγοράζοντας διάφορα προϊόντα. Η μόδα αποτελεί άλλον ένα παράγοντα που επηρεάζει τους νέους, καθώς θέλοντας να ακολουθήσουν τη μόδα οδηγούνται στο να αγοράζουν ρούχα, παπούτσια και άλλα. Υπάρχει βέβαια και παράγοντας που σχετίζεται με ψυχολογικούς κυρίως λόγους. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι αγοράζοντας υλικά αγαθά θα βρουν την πραγματική ευτυχία και θεωρούν τα ψώνια ως ένα είδος θεραπείας από την ελαφρά κατάθλιψη. Ο υπερκαταναλωτισμός προκαλεί μεγάλα προβλήματα τόσο στους νέους όσο και στον κοινωνικό τους περίγυρο. Οι νέοι αρχίζουν και χάνουν πλέον την πραγματική αξία της ευτυχίας και της αγάπης, καθώς νομίζουν ότι βρίσκουν την ευτυχία στα υλικά αγαθά. Όμως, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι άνθρωποι αρχίζουν να απομακρύνονται από αυτούς με τους οποίους είναι στενά συνδεδεμένοι. Σαν αποτέλεσμα οι νέοι καταλήγουν να είναι μόνοι τους παρέα με τα αγορασμένα αγαθά τους. Όμως και γι’ αυτό το πρόβλημα, όπως και για όλα άλλωστε, υπάρχουν λύσεις. Πρέπει οι νέοι να ιεραρχούν τις αγορές τους με βάση τον προϋπολογισμό τους και να αγοράζουν αγαθά σύμφωνα με τις βασικές τους ανάγκες, ώστε να υπάρχει μια ισορροπία. Τέλος πιστεύω πως πρέπει οι νέοι να ψωνίζουν με αυτοσυγκράτηση και να καταλάβουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στα πιο απλά, καθημερινά πράγματα και όχι στα πολλά υλικά αγαθά.

Ανώνυμο

Υπάρχει θετικός υπερκαταναλωτισμός; Η λέξη υπερκαταναλωτισμός αποπνέει μια αρνητική αύρα και γενικά χρησιμοποιείται για να περιγράψει την αρνητική κατάσταση στην οποία μας έχει οδηγήσει ο σύγχρονος τρόπος ζωής και το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα, μια κατάσταση δηλαδή στην οποία κανένα αγαθό δεν είναι ικανό να ικανοποιήσει την ακόρεστη επιθυμία μας να αγοράζουμε οτιδήποτε μας πλασάρουν οι διαφημίσεις. Ο υπερκαταναλωτισμός μάς μετατρέπει σε υποχείρια των εταιριών, της μόδας και τελικά του χρήματος. Γιατί το χρήμα έχει καταντήσει ένας θεός που κρίνει τη μοίρα των ανθρώπων, που τους δίνει δύναμη ή τους κάνει αδύναμους. Έτσι, το χρήμα έχασε το ρόλο του ανταλλακτικού μέσου και έγινε μέσο εξουσίας και το κέντρο της ζωής του ανθρώπου. Αλλά ο υπερκαταναλωτισμός έχει και τη θετική του πλευρά, εφόσον μέσω αυτού δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας. Και καθώς ο αριθμός των εργαζομένων αυξάνεται, αυξάνεται ταυτόχρονα και ο αριθμός των καταναλωτών, οπότε η οικονομία ενισχύεται. Σύμφωνα με τον δημιουργό της καπιταλιστικής οικονομικής θεωρίας, τον Κέινς, κάθε φορά που κάποιος αποταμιεύει 15 ευρώ, ένας τουλάχιστον άνθρωπος χάνει τη δουλειά του για μία ημέρα. Παρόλ’ αυτά, δεν θέλω να ισχυριστώ πως ο υπερκαταναλωτισμός είναι τελικά κάτι θετικό. Όταν μια κοινωνία στηρίζει την οικονομία της στην υπερκατανάλωση, δύσκολα μπορεί να βγει από τον φαύλο κύκλο, στον οποίο αυτή την οδηγεί: περισσότερη κατανάλωση, που ισοδυναμεί με περισσότερες θέσεις εργασίας, που ισοδυναμούν με περισσότερη κατανάλωση, που ισοδυναμεί με περισσότερες θέσεις εργασίας, και ούτω καθεξής...

Άρις Παπαδόπουλος Γ4

Δέσποινα Καρακώστα Γ2 35

Εφηβεία: μια δύσκολη περίοδος Μετά το πέρας της εφηβείας, πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν θα ήθελαν με τίποτα να την ξαναπεράσουν. Ο λόγος είναι απλός. Οι έφηβοι στην περίοδο αυτή παίρνουν ρίσκα, δεν σκέφτονται τις συνέπειες, αντιδρούν απότομα… Γενικότερα αισθάνονται και φέρονται διαφορετικά από τους μεγάλους. Όμως, τι πραγματικά γίνεται σε αυτή την τραυματική περιβόητη εφηβεία; Οι έφηβοι που περνούν αυτή την περίοδο, λόγω της ηλικίας τους δεν έχουν αποκτήσει εμπειρίες. Έτσι, νομίζουν ότι τίποτα δεν θα τους βλάψει, αφού βρίσκονται ακόμα σε αυτή την προστατευτική «φούσκα» των γονέων, μέσα στην οποία όλα είναι αγγελικά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι έφηβοι να είναι πιο ευάλωτοι σε προβλήματα αγνοώντας τις συνέπειές τους. Επίσης, τείνουν να έχουν μια υπεραισιοδοξία και έναν παρορμητισμό σαν να είναι οι κυρίαρχοι του κόσμου. Οπότε οδηγούνται σε λανθασμένες ενέργειες, που λόγω αυτής της υπερευαισθησίας και της ευάλωτης συμπεριφοράς τους, μπορούν να αποδειχτούν μοιραίες. Τέτοιες καταστροφικές ενέργειες είναι τα ναρκωτικά, το ποτό και το τσιγάρο, που καταναλώνονται για να επιβεβαιώσουν αυτή την υπεραισιοδοξία. Στην εφηβεία, η αντιπαράθεση των παιδιών με τους γονείς περιέχει πολύ μεγάλη ένταση. Οι έφηβοι από τη μία δείχνουν έναν «μικρομεγαλισμό», αφού θέλουν να γίνουν ανεξάρτητοι και να μην τους ελέγχει κανείς. Από την άλλη, οι γονείς θέλουν να προστατεύσουν τα μικρά παιδιά τους και μερικές φορές καταλήγουν -αν είναι υπερπροστατευτικοί- ενοχλητικοί, αφού τα ελέγχουν συνεχώς. Έτσι, αυτές οι δύο διαφορετικές καταστάσεις έρχονται σε αντιπαράθεση και δημιουργούνται αυτές οι συγκρούσεις. Βέβαια, όλα τα παραπάνω δεν θα συνέβαιναν, εάν δεν υπήρχε ο κύριος λόγος για τον οποίο οι έφηβοι αλλάζουν. Αυτός ο λόγος είναι οι ορμονικές διαταραχές. Εάν μπορούσαμε να φωτογραφίσουμε τις ορμόνες των παιδιών σε αυτή την ηλικία, θα παρατηρούσαμε ότι μοιάζουν με τρελά και ζωηρά ζώα, που θέλουν να ξεφύγουν από το κλουβί τους. Δηλαδή οι έφηβοι είναι τα άγρια ζώα, που θέλουν να ξεφύγουν από αυτή την τρελή και βαρετή, όπως την χαρακτηρίζουν, καθημερινότητα που ζουν. Η εφηβεία είναι μια από τις πιο δύσκολες περιόδους στη ζωή του ανθρώπου. Όμως, δεν θέλει προσπάθεια μόνο από τα άτομα γύρω από τους εφήβους. Κυρίως θέλει προσπάθειες από εμάς τους ίδιους. Άλλωστε, ας θυμηθούμε ότι όλοι έχουν περάσει από αυτά τα χρόνια και ξέρουν πώς νιώθουμε. Γι‘ αυτό πρέπει να τους καταλάβουμε κι εμείς και να τους βοηθήσουμε να μας αντέξουν. Γιατί κι αυτοί υπομονή κάνουν, όπως κι εμείς. Άλλωστε … Εφηβεία είναι, θα περάσει!

Νεφέλη Παπαγιαννοπούλου Β5

Διεκδικώντας τα δικαιώματά μου απέναντι στο παθητικό κάπνισμα Καθημερινά βρίσκομαι σε χώρους, όπου υπάρχουν άνθρωποι που καπνίζουν. Αυτό το γεγονός με ενοχλεί και με επηρεάζει αρκετά. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές και επειδή είμαι παιδί, ντρέπομαι ή φοβάμαι να ζητήσω από τον καπνιστή να σταματήσει. Κάποιες φορές πάλι έχω παρατηρήσει ότι όταν κάποιος ζητήσει από καπνιστές πολύ ευγενικά να σταματήσουν το κάπνισμα, εκείνοι συχνά προσβάλλονται και θυμώνουν, με αποτέλεσμα να μην σταματούν. Είμαι δεκαπέντε χρονών και κάθε τόσο ακούω στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο ή και διαβάζω σε άρθρα πόσο βλαβερό είναι το παθητικό κάπνισμα. Έχω αποφασίσει πλέον να ζητάω από κάποιον να σταματήσει να 36

Εφηβεία: μια δύσκολη περίοδος καπνίζει, όταν είμαι μπροστά. Γνωρίζω έναν κύριο που έχει ταξί, ο οποίος με μεταφέρει μαζί με άλλα παιδιά από το σπίτι στο σχολείο και το αντίστροφο. Αυτός ο κύριος ανάβει από δύο έως τρία τσιγάρα στη διαδρομή - πράγμα που με ενοχλεί ιδιαίτερα. Αλλά δεν έχω το θάρρος να του το πω! Βρήκα, όμως, έναν τρόπο να το αντιμετωπίσω. Κάθε φορά που ανάβει τσιγάρο, κάνω πως βήχω. Και δείχνει να το καταλαβαίνει. Επίσης, ένα χρόνο πριν η μητέρα μου άρχισε να καπνίζει. Αρχικά κάπνιζε ένα τσιγάρο την ημέρα. Θύμωσα τόσο πολύ με αυτό το γεγονός, που έψαξα μόνος μου στο διαδίκτυο και βρήκα πληροφορίες για το πόσο βλαβερό είναι το κάπνισμα και πόσο κάποιος εθίζεται, με αποτέλεσμα από το ένα τσιγάρο να φτάνει στο πακέτο. Το εκτύπωσα και της το άφησα στο κομοδίνο της. Τώρα πια η μητέρα μου δεν καπνίζει και είμαι χαρούμενος, γιατί έχω βοηθήσει κι εγώ σε αυτό. Για να είμαι ειλικρινής, την ενοχλησή μου από το κάπνισμα την εκδήλωσα μόνο σε αυτούς τους δύο ανθρώπους που ανέφερα, γιατί τους γνωρίζω καλά. Αλλά κάποιον με τον οποίο δεν έχω οικειότητα, ειδικά όταν βρίσκομαι σε ξένο σπίτι, δεν θέλω να τον επιπλήξω και προσπαθώ να είμαι ευγενής μαζί του. Δυστυχώς, λοιπόν, δεν θα διεκδικούσα με κάποιον τρόπο τα δικαιώματά μου, επειδή ντρέπομαι. Έτσι, θα περίμενα κάποιον άλλο να κάνει την παρατήρηση ή ο ίδιος ο καπνιστής να το καταλάβει μόνος του...

Κωνσταντίνος Χασιώτης Γ4

Εμείς και το αλκοόλ Ένα από τα σημαντικότερα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας είναι ο αλκοολισμός. Παρόλο που οι επιπτώσεις που επιφέρει η κατάχρηση του αλκοόλ είναι γνωστές, η διακίνησή του είναι νόμιμη και κοινωνικά αποδεκτή. Ποια είναι, όμως, η σχέση των νέων με το αλκοόλ; Δυστυχώς, οι νέοι βομβαρδίζονται από διαφημίσεις αλλά και προτροπές του στενού οικογενειακού τους περιβάλλοντος - παραδείγματος χάρη γονείς, ξαδέλφια, θείους - που τους ωθούν ακούσια στην κατανάλωση αλκοόλ από αρκετά μικρή ηλικία. Αρκετές φορές μάλιστα οι νέοι ωθούνται από τον κοινωνικό τους περίγυρο - λόγου χάρη γνωστούς, φίλους - στον αλκοολισμό. Επίσης, μερικοί χρησιμοποιούν το αλκοόλ και την «ευχαρίστηση» που αυτό προσφέρει ως μέσο αντιμετώπισης των ψυχολογικών τους προβλημάτων. Οπότε, έχουν καταναλώσει οινοπνευματώδη ποτά πριν ενηλικιωθούν, ενώ αρκετά είναι τα παιδιά που έχουν έρθει σε επαφή με το αλκοόλ πριν συμπληρώσουν την 37

Εφηβεία: μια δύσκολη περίοδος πρώτη δεκαετία της ζωής τους. Αυτή η εξοικείωση των νέων με το αλκοόλ σε συνδυασμό με την εύκολη πρόσβαση που τους προσφέρεται -εφόσον η διακίνηση του αλκοόλ είναι νόμιμη, ο οποιοσδήποτε (ακόμα και ανήλικοι) μπορεί να το προμηθευτεί- έχουν οδηγήσει στη ραγδαία ανάπτυξη του αλκοολισμού. Αρκετοί νέοι καταναλώνουν αλκοόλ σε εβδομαδιαία βάση και τελικά εθίζονται στην αλκοόλη. Η εξάρτησή τους αυτή έχει πολλαπλές αρνητικές συνέπειες. Η υγεία των περισσοτέρων κλονίζεται, αποκτούν καρδιοαγγειακές παθήσεις, κίρρωση του ήπατος και αυξάνεται η πιθανότητα ανάπτυξης μορφών καρκίνου. Τέλος, ο εθισμός τους στην αλκοόλη τους οδηγεί στην κοινωνική απομόνωση και στην απομάκρυνση από την οικογένειά τους.

Μανώλης Ζούλης Γ4

Ανορεξία Στη σύγχρονη κοινωνία πολλοί νέοι παλεύουν με ψυχικές ασθένειες. Πιστεύω πως μια σοβαρή τέτοια ασθένεια είναι η ανορεξία. Η ανορεξία είναι διατροφική και τελικά ψυχολογική διαταραχή, που χαρακτηρίζεται από το φόβο κάποιου να αποκτήσει βάρος και την εντύπωση ότι είναι υπέρβαρος. Πάρα πολλά παιδιά, κορίτσια συνήθως, πάσχουν από αυτή την αρρώστια. Και είναι πολύ λυπηρό, που ένας από τους παράγοντες που την ενισχύουν είναι η ίδια η κοινωνία. Επειδή για χρόνια έχει υπάρξει η αντίληψη πως η τέλεια γυναίκα είναι αυτή με λεπτό σώμα, πολλές κοπέλες οδηγούνται σε δίαιτες και αποκτούν την εμμονή να είναι αποδεκτές από την κοινωνία ως αδύνατες. Φτάνουν στο σημείο να έχουν παραισθήσεις και να πιστεύουν πως είναι πιο βαριές από όσο είναι στην πραγματικότητα. Για παράδειγμα, όταν κοιτάνε στον καθρέφτη, αντί να βλέπουν πόσο λεπτές είναι, βλέπουν ένα σώμα με λίπος, κάτι που πιστεύουν ότι δεν θα αλλάξει ποτέ. Συχνά άνθρωποι που πάσχουν από αυτή την ασθένεια, εκτός από το ότι ο μέσος όρος ζωής τους είναι χαμηλός, οδηγούνται συχνά στην κατάθλιψη ή ακόμη και στην αυτοκτονία. Κλείνονται όλο και περισσότερο στον εαυτό τους και ξεχνούν τον κόσμο και τους ανθρώπους που τους αγαπούν. Δυστυχώς, φταίμε όλοι που αυτοί οι άνθρωποι οδηγούνται σε αυτό το σημείο. Ακόμα και ως παιδιά μπορούμε να «προκαλέσουμε» αυτή την ασθένεια. Χωρίς να το θέλουμε, μπορεί ένα μικρό άκακο σχόλιο να αλλάξει τη ζωή ενός παιδιού για πάντα, γιατί μπορεί να επηρεάσει την ψυχολογική του κατάσταση. Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να τονίσω πως νέοι που έχουν αυτή την αρρώστια δεν χάνουν μόνο βάρος, αλλά και ένα κομμάτι της ψυχής τους. Πρέπει, λοιπόν, να περιορίσουμε δραστικά αυτή την ασθένεια και να ξεφύγουμε οριστικά από αυτό το στερεότυπο του 21ου αιώνα.

Στέλλα Σεχοπούλου Β2

Εφηβεία: μια δύσκολη περίοδος

Τι επάγγελμα να διαλέξω; Κάθε παιδί όταν είναι μικρό ονειρεύεται τι θα γίνει όταν θα μεγαλώσει, επηρεασμένο από το περιβάλλον του, τους συνανθρώπους του και γενικά τον κοινωνικό του περίγυρο. Μπορεί κάτι να δει στην τηλεόραση που να του αρέσει και να του κινήσει το ενδιαφέρον, όπως για παράδειγμα έναν ποδοσφαιριστή να βάζει γκολ και μετά όλοι να τον χειροκροτούν. Και συνήθως από εκείνη τη στιγμή και μετά, για κάποιο χρονικό διάστημα θέλει οπωσδήποτε να γίνει ποδοσφαιριστής - και το ανακοινώνει παντού με υπερηφάνεια, σαν να κέρδισε το λαχείο. Άλλα παιδιά πάλι τα επηρεάζει η οικογένεια σχετικά με το μελλοντικό τους επάγγελμα. Είναι ο πατέρας δικηγόρος; Και το παιδί δικηγόρος. Η μητέρα γιατρός; Και το παιδί γιατρός! Αυτό είναι λογικό, αφού το παιδί τον περισσότερο χρόνο του τον περνά στο σπίτι, μαζί με γονείς ή και αδέρφια. Έπειτα, και το περιβάλλον του παιδιού παίζει σημαντικό ρόλο. Αν είναι στην εξοχή ή στην ύπαιθρο υπάρχει η πιθανότητα να θέλει να ασχοληθεί με αγροτικά επαγγέλματα. Βέβαια, αφού η τεχνολογία έχει εξελιχθεί τόσο πολύ, λογικό είναι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, και ειδικότερα η τηλεόραση, να παίζουν πάλι το ρόλο τους. Αυτά ισχύουν όσο τα παιδιά είναι σε μικρή ηλικία, γιατί αργότερα, καθώς μεγαλώνουν, ανακαλύπτουν νέες δυνατότητές τους, καλλιεργούν το χαρακτήρα τους, ωριμάζουν. Τότε, ανάλογα με το τι τους αρέσει, μπορούν να διαλέξουν, με δική τους απόφαση τις περισσότερες φορές, τι θα κάνουν. Φυσικά, και τότε η οικογένεια προσπαθεί να επηρεάσει τα παιδιά και να τα κατευθύνει εκεί που θέλει. Έτσι, συχνά τα παιδιά δεν κάνουν αυτό που ήθελαν και που είχαν σκεφτεί να κάνουν όταν ήταν μικρά, με κάποιες βέβαια εξαιρέσεις, που επιμένουν να ακολουθήσουν το παιδικό τους όνειρο. Το επάγγελμα που θα διαλέξει κάποιος είναι απαραίτητο να του αρέσει, γιατί μπορεί να το κάνει για όλη του τη ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι που ασκούν ένα επάγγελμα που δεν τους ικανοποιεί, με αποτέλεσμα να πλήττουν. Επειδή ένα μεγάλο μέρος της μέρας το περνάς στη δουλειά σου, σου φαίνεται ότι και η υπόλοιπη ζωή σου είναι και θα είναι πληκτική για πάντα. Οπότε, σε αυτή την περίπτωση ταιριάζει η φράση «βαριέσαι που ζεις». Πιστεύω, λοιπόν, πως το επάγγελμα που θα κάνουμε πρέπει να το διαλέγουμε πολύ προσεκτικά, βασισμένοι στο τι μας αρέσει και τι θα μας αρέσει να κάνουμε στη ζωή μας!

Χάρης Καρύδης-Μαρωνίτης Α4 39

Οι απόψεις είναι πάντα σεβαστές Τεχνολογία: πρόβλημα ή αγαθό; Στην εποχή μας η τεχνολογία παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην κάλυψη των αναγκών μας. Αναπτύσσεται συνεχώς βελτιώνοντας την ποιότητα της ζωής μας. Συγκεκριμένα, η συνεχής ανάπτυξή της μας έχει προσφέρει πολλές δυνατότητες, όπως το να επικοινωνούμε μέσω του τηλεφώνου με συγγενείς και φίλους που βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά. Οι άνθρωποι, όμως, ήθελαν να μπορούν και να βλέπονται μεταξύ τους. Έτσι η τεχνολογία έπρεπε να βρει έναν τρόπο για να υλοποιήσει τις επιθυμίες τους. Και τότε δημιουργήθηκαν κάποιες εφαρμογές στον υπολογιστή που κάνουν ακριβώς αυτό, όπως για παράδειγμα το Skype. Επίσης, η πρόοδος της τεχνολογίας μάς διασκεδάζει με πολλούς τρόπους. Μπορώ να αναφέρω τη δυνατότητα να βλέπουμε ταινίες - και μάλιστα σε τρισδιάστατη μορφή. Από την άλλη, η τεχνολογία μπορεί να επιφέρει πολλές αρνητικές συνέπειες. Η υπερβολική χρήση και εκμετάλλευσή της μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλη σπάταλη χρημάτων καθώς και σε εθισμό. Τα άτομα που είναι εθισμένα σε ό,τι έχει να μας προσφέρει η τεχνολογία καταλήγουν να είναι αντικοινωνικά, αφού το μόνο που χρειάζονται είναι, ας πούμε, μια τηλεόραση και οι υλικές ανάγκες τους καλύπτονται πλήρως. Η τηλεόραση, βέβαια, δεν είναι παρά ένα παράδειγμα ανάμεσα σε πολλά... Εν κατακλείδι, πιστεύω ότι η τεχνολογία έχει διευκολύνει τον τρόπο ζωής μας, αλλά χρειάζεται ένα μέτρο στη χρήση της, αφού η εκμετάλλευσή της φέρνει πολλές αρνητικές συνέπειες

Πέτρος Σεχόπουλος Β3

Στερεότυπα περί φύλου Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί ότι ο ρόλος της γυναίκας και του άντρα στην κοινωνία έχουν αλλάξει και θεωρούνται πια ισότιμοι, αντίθετα με ό,τι συνέβαινε σε προηγούμενες εποχές. Μερικές φορές μάλιστα, η γυναίκα γίνεται αντικείμενο σεβασμού περισσότερο από τον άντρα, για παράδειγμα λέμε οι γυναίκες προηγούνται κ.τ.λ. Παρόλ’ αυτά, μήπως τα στερεότυπα για τους ρόλους του κάθε φύλου έχουν αρχίσει πάλι να αναπαράγονται μέσα από την οικογένεια και το σχολείο; Κατά τη γνώμη μου, η ανισότητα μεταξύ των δύο φύλων στα σχολεία τώρα πια έχει καταργηθεί τελείως. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι τα σχολεία στις μέρες μας έχουν γίνει μεικτά, δηλαδή υπάρχουν και αγόρια και κορίτσια και δεν διακρίνονται πια σχολεία σε αρρένων και θηλέων. Επίσης, στα σχολεία οι μαθητές μαθαίνουν να σέβονται ο ένας τον άλλον και δεν υπάρχει προτεραιότητα για τα αγόρια ούτε για τα κορίτσια. Ωστόσο, μπορούμε ακόμη να διαπιστώσουμε κατάλοιπα των παλαιότερων αντιλήψεων, σε περιπτώσεις που κάποιοι καθηγητές δείχνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον προς το ένα ή το άλλο φύλο. Όσον αφορά, όμως, τις οικογένειες, η αναπαραγωγή στερεοτύπων σε σχέση με το ρόλο των αγοριών και των κοριτσιών είναι πιο συχνή. Όταν σε μια οικογένεια υπάρχουν μόνο κορίτσια ή μόνο αγόρια, τότε οι γονείς τούς δίνουν την εντύπωση πως είναι πιο σημαντικά από το άλλο φύλο και πιο ικανά. Όμως, στις οικογένειες όπου υπάρχουν και αγόρια και κορίτσια, μαθαίνουν να εκτιμούν ο ένας τον άλλον και να αισθάνονται ίσοι. Αυτό, όμως, δυστυχώς, δεν συμβαίνει πάντα. Τέλος, πιστεύω πως όλοι είναι ίσοι με όλους και όχι μόνο ως προς το φύλο. Στα σχολεία αλλά και στις οικογένειές μας θα έπρεπε να μαθαίνουμε ότι όλοι είμαστε ίσοι.

Χλόη Παπαδάκη Γ5

Οι απόψεις είναι πάντα σεβαστές Θα φορούσες ποτέ το...σκύλο σου; Κάθε χρόνο εκατομμύρια ζώα θανατώνονται στο βωμό της μόδας. Αυτό συμβαίνει, καθώς πολλοί σχεδιαστές εκμεταλλεύονται την ωραιοπάθεια κάποιων που τους οδηγεί στο ντύσιμο με αληθινές γούνες, έτσι ώστε να ικανοποιήσουν τη ματαιοδοξία τους. Δηλαδή πιστεύουν πως φορώντας δέρματα από πτώματα ζωών θα μπορέσουν να εντυπωσιάσουν, αδιαφορώντας για φιλοζωικές ευαισθησίες και αγνοώντας πως για την παραγωγή μιας και μόνο γούνας έχουν θανατωθεί έως και 400 μικρά ζώα, τα οποία είχαν την ατυχία να γεννηθούν με όμορφη γούνα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Τα ζώα τα οποία χρησιμοποιούνται για την παραγωγή γούνας χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: τα ζώα που γεννήθηκαν σε αιχμαλωσία και τα άγρια ζώα τα οποία παγιδεύτηκαν κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν ζώα, όπως π.χ. το chinchila, καταδικασμένα να ζήσουν μια σύντομη ζωή στην αιχμαλωσία. Περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, αφού είναι παγιδευμένα σε μικρά κλουβιά τα οποία είναι εκτεθειμένα σε αντίξοες καιρικές συνθήκες. Τέλος, τα περιμένει αργός θάνατος με βασανιστικούς τρόπους, όπως με ηλεκτροπληξία, εισπνοή τοξικών αερίων, σπάσιμο του λαιμού ή γδάρσιμο ενώ είναι ζωντανά, ούτως ώστε η γούνα τους να διατηρηθεί σε άριστη κατάσταση ακόμα και μετά το θάνατό τους. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν ζώα όπως αρκούδες, ρακούν, αλεπούδες κ.τ.λ. Αυτά τα ζώα αιχμαλωτίζονται από ατσάλινες παγίδες κατά τη διάρκεια της ζωής τους στα δάση, με αποτέλεσμα να πεθαίνουν μετά από ώρες ή μέρες από αιμορραγία ή από μόλυνση. Η παραγωγή της γούνας, όμως, δεν στρέφεται μόνο κατά των ζώων αλλά και κατά του περιβάλλοντος, αφού για την επεξεργασία της έχουν χρησιμοποιηθεί χημικές ουσίες τοξικές για το περιβάλλον και καρκινογόνες για τους εργάτες που δουλεύουν στα εργοστάσια παραγωγής και επεξεργασίας της. Επίσης η υπερεκτροφή ζώων, όπως συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση, μολύνει τον υδροφόρο ορίζοντα. Παρόλο που οι φωνές των ακτιβιστών για την παύση αυτού του αιματοβαμμένου εμπορίου έχουν γίνει πολύ δυνατές, το ελληνικό κράτος συνεχίζει να χρηματοδοτεί ακόμα και σε περιόδους οικονομικής κρίσης αυτό τον κλάδο του εμπορίου, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να είναι το τρίτο μεγαλύτερο κέντρο διακίνησης γούνας μετά την Κίνα και τη Ρωσία. Αυτό συμβαίνει, καθώς είναι προφανές πως πίσω από αυτό το εμπόριο κρύβονται τεράστια οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Όμως, σε χώρες όπως η Νορβηγία έχουν παρθεί αρκετά μέτρα κατά της γούνας, όπως η απαγόρευσή της σε επιδείξεις μόδας ή ακόμα και η πώλησή της. Επίσης σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, όπως στη Σουηδία και την Ελβετία, έχουν θεσπιστεί αυστηροί κανονισµοί που οδήγησαν στη σταδιακή µείωση του αριθµού των εκτροφείων. Ακόμα κάποιες πολιτείες της Αμερικής έχουν απαγορεύσει την είσοδο γούνινων αντικειμένων σε αυτές. Θα έπρεπε όλοι μας να κάνουμε την εξής ερώτηση στον εαυτό μας: «Θα φορούσες ποτέ το σκύλο σου;» Τότε γιατί να «φορέσεις» άλλα ζώα, ενώ μπορείς να ντυθείς φθηνότερα αγοράζοντας ένα ρούχο από φυτικό ή συνθετικό υλικό; Γιώργος Στεργιόπουλος Γ4

Οι απόψεις είναι πάντα σεβαστές Προϋποθέσεις που αναστέλλουν τη δημοσιοποίηση ενός κειμένου Ο Ιταλός σκηνοθέτης Φεντερίκο Φελίνι είπε κάποτε ότι «η λογοκρισία είναι ένα είδος διαφήμισης χρηματοδοτούμενο από τις κυβερνήσεις». Από αυτή τη ρήση προκύπτει ένα μεγάλο ζήτημα όσον αφορά τη λειτουργία της λογοκρισίας στην κοινωνία, το κατά πόσον δηλαδή η λογοκρισία μάς ωφελεί και αν η λογοκρισία θα έπρεπε να ισχύει στην κοινωνία μας, όπως και σε ποιες μορφές. Λογοκρισία συναντούμε στις πιο γνωστές δικτατορίες, όπως ήταν αυτή του Αδόλφου Χίτλερ, αλλά, κατά κάποιον τρόπο, και στις θεωρούμενες ως τις πιο δημοκρατικές κοινωνίες, όπως είναι οι ΗΠΑ, όπου ο δημιουργός της ιστοσελίδας Wikileaks τιμωρήθηκε, επειδή δημοσίευσε τις απόρρητες κρατικές πληροφορίες. Πολλοί ισχυρίζονται ότι η λογοκρισία λειτουργεί ως μέσο πρόληψης δικαιολογημένων παραπόνων σχετικά με διάφορα θέματα. Για παράδειγμα, όλοι μας γνωρίζουμε ότι, αν βλέπαμε μπροστά μας τα έγγραφα με τη δημοσιονομική πολιτική της Ελλάδος και αν γνωρίζαμε τα μυστικά του ελληνικού κράτους, τότε σίγουρα θα είχαμε απελπιστεί από τα διάφορα περιστατικά διαφθοράς που θα αντικρίζαμε. Γι’ αυτό, όμως, και δεν πρόκειται ποτέ να δούμε αυτά τα έγγραφα - και το ελληνικό κράτος φροντίζει για αυτό. Ωστόσο, από τα παραπάνω προκύπτει η δικαιολογημένη και κοινή αντίδραση του λαού: όλοι έχουμε το δικαίωμα να γνωρίζουμε. Για παράδειγμα, στην Κίνα πολλά ύποπτα γεγονότα αποσιωπώνται «για το καλό του κόσμου». Όμως, ο κόσμος της Κίνας, έστω και κρυφά λόγω του καθεστώτος, ξέρει πως έχει την υποχρέωση να γνωρίζει, ώστε να αντιδράσει ανάλογα. Βέβαια, είναι δεδομένο πως η λογοκρισία προλαμβάνει αυτή την αντίδραση, αλλά είναι ηθική υποχρέωση προς το λαό να γνωρίζει όσα αποφασίζονται γι’ αυτόν, όπως και να κρίνει ο ίδιος ο λαός το δικό του συμφέρον. Από την άλλη, όμως, οι υποστηρικτές της λογοκρισίας παρουσιάζουν έναν καλό λόγο, για τον οποίο πρέπει να παραμένουν απόρρητα όλα τα έγγραφα με κρατικές πληροφορίες: τις εξωτερικές απειλές. Η διαρροή πληροφοριών για μια χώρα μπορεί να είναι αρκετή, ώστε μια άλλη εχθρική της να βρει την κατάλληλη ευκαιρία, για να χτυπήσει και να κατακτήσει διάφορα εδάφη που αρχικά δεν της ανήκαν. Συνεπώς, η προστασία από απειλές άλλων χωρών οδηγεί στην ύπαρξη μυστικών εγγράφων με πληροφορίες ενός κράτους, τις οποίες μόνο εκείνο πρέπει να διαχειρίζεται. Η λογοκρισία πολλές φορές λειτουργεί θετικά, ακόμη και σε μορφές που δεν γνωρίζουμε πως είναι λογοκρισία. Για παράδειγμα, η πρόληψη της παραπληροφόρησης και η προπαγάνδα αποφεύγονται μέσω… λογοκρισίας! Έτσι, χωρίς τις σημερινές μορφές λογοκρισίας, οι διαφημίσεις θα έλεγαν πέντε φορές περισσότερα ψέματα και οι πολιτικοί θα μας παρουσίαζαν μια πολύ πιο ουτοπιστική κατάσταση από αυτή που ήδη μας εξιστορούν. Άρα, η λογοκρισία προλαμβάνει συχνά μεγαλύτερα δεινά για το λαό. Κατά τη γνώμη μου, η λογοκρισία πρέπει να χρησιμοποιείται ως προστασία και αντίδραση σε βλαβερά γεγονότα και όχι ως φίμωση της αλήθειας. Μερικές φορές, όπως με τα απόρρητα έγγραφα, πρέπει να εμπιστευόμαστε τους πολιτικούς, αφού, αλλιώς θα διαρρεύσουν πληροφορίες που μπορεί να βάλουν την ακεραιότητα του κράτους σε αμφισβήτηση, ενώ η προπαγάνδα πρέπει να εξαλείφεται με κάθε πιθανό μέσο. Ωστόσο, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να φιμώνει για το συμφέρον του απόψεις οι οποίες δεν περιέχουν ψευδή στοιχεία. Συνοψίζοντας, διαπιστώσαμε όλοι ότι ο Φελίνι ήξερε κάτι παραπάνω όταν είπε πως «η λογοκρισία είναι ένα είδος διαφήμισης χρηματοδοτούμενο από τις κυβερνήσεις». Το θέμα, όμως, δεν είναι ποιος την χρηματοδοτεί, αλλά για ποιο σκοπό.

Λευτέρης Χατζηθεοδωρίδης Β1

Οι απόψεις είναι πάντα σεβαστές Εμπορευματοποίηση των εορτών Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερα παιδιά βλέπουν τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, τις ονομαστικές εορτές και τα γενέθλια σαν πηγή δώρων. Οι αμέτρητες διαφημίσεις των βιομηχανιών προσελκύουν όλο και περισσότερους καταναλωτές να αγοράζουν δώρα, όπως σοκολατάκια, παιχνίδια και διάφορα άλλα αντικείμενα. Είναι κλασική η στιγμή που μαζεύεται μια οικογένεια γύρω από την τηλεόραση για να παρακολουθήσει μια εκπομπή ή μια ταινία, και μόλις έρχεται η ώρα των διαφημίσεων και τα παιδιά βλέπουν τις λαμπάδες με τους αγαπημένους τους ήρωες ενθουσιάζονται και ζητούν αμέσως να τους τις αγοράσουν οι γονείς τους. Έτσι, μια οικογενειακή βραδιά καταλήγει σε έξοδα. Είναι πολύ συνηθισμένο, επίσης, ιδιαίτερα την περίοδο των εορτών των Χριστουγέννων, να προσφέρουμε δώρα ή κάποιο γλυκό σε όποιο σπίτι πηγαίνουμε, γιατί εάν συμβεί το αντίθετο, θα θεωρηθεί αγένεια. Είναι, όμως, όντως αγένεια; Για να μεταφέρουμε το γιορτινό κλίμα χρειάζονται δώρα; Θεωρώ πως όχι! Η ουσία είναι να μαζευτεί η οικογένεια και να φάνε όλοι μαζί και να περάσουν καλά, ενώ με τα δώρα η πραγματική ουσία εξανεμίζεται. Τα ΜΜΕ που «κάνουν καλά τη δουλειά τους» αναμεταδίδοντας όλες τις διαφημίσεις των εταιριών, πολλές φορές προκαλούν σύγχυση ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Δηλαδή, τα παιδιά βλέπουν το παιχνίδι που επιθυμούν να αποκτήσουν και όταν οι γονείς εναντιωθούν στην αγορά του, δημιουργούνται εντάσεις. Για να αποφευχθούν αυτές οι εντάσεις, οι γονείς αναγκάζονται να αγοράσουν το παιχνίδι με συνέπεια την εξαφάνιση της γιορτινής χαράς. Θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί και στη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, που τότε κάθε αγόρι προσφέρει στην κοπέλα του είτε λουλούδια είτε ένα λούτρινο αρκουδάκι που λέει «σ’ αγαπώ». Αυτό το θεωρώ ανούσιο, καθώς η αγάπη δεν εκφράζεται έτσι και δεν χρειάζεται τέτοιου είδους αποδείξεις. Συνεπώς είναι μια κατασκευή των εταιριών για να βγάζουν περισσότερα χρήματα. Τέλος, θεωρώ πως πρέπει όλοι μας να αποστασιοποιηθούμε από την αντίληψη που έχει δημιουργηθεί πως οι γιορτές συνδέονται αυτόματα με τα δώρα, και να κερδίσουμε έτσι την ουσία των εορτών, το οικογενειακό, φιλικό ή και ερωτικό κλίμα.

Καλαντζή Όλβια Γ2

Η έκθεση για τη Σμύρνη στο Μουσείο Μπενάκη, αφορμή για σκέψεις… Μια επίσκεψη στο Μουσείο Μπενάκη, και συγκεκριμένα στην έκθεση για τη Σμύρνη, θα μπορούσε να είναι λόγος προβληματισμού. Δεν είναι μόνο οι εικόνες, η ιστορία, η συγκίνηση των αφηγητών στο βίντεο που προβάλλεται, που συνεπαίρνουν τον αναγνώστη. Είναι μια λέξη, η λέξη κοσμοπολιτισμός, η οποία ακούγεται πολύ ενδιαφέρουσα. Η Σμύρνη υπήρξε παράδειγμα συνύπαρξης διαφορετικών πολιτισμών και πληθυσμών. Εκεί, οι αλληλεπιδράσεις ήταν φυσιολογικό φαινόμενο. Η πόλη αυτή είναι ζωντανή στη μνήμη μας, όχι ως η πιο κοσμοπολίτικη πόλη της εποχής της, αλλά ως ιδέα και τρόπος ζωής. Στη Σμύρνη, Έλληνες, Τούρκοι, Αρμένιοι, Εβραίοι και Ευρωπαίοι κυκλοφορούσαν, άλλοι με ρούχα από πανάκριβες πρώτες ύλες και άλλοι φορώντας παραδοσιακή ενδυμασία. Εκεί, ο επισκέπτης θα έβλεπε τα πιο μοντέρνα καπέλα, αλλά και φέσια. Μπορούσε κανείς να παρακολουθήσει όπερα, αλλά και να ακούσει τζαζ μουσική. Εκεί δοκιμάστηκε η συνύπαρξη, ο αλληλοσεβασμός και συντελέστηκε ανάπτυξη και ευημερία, σίγουρα όχι χωρίς προβλήματα, αδυναμίες, μικροψυχίες 43

Οι απόψεις είναι πάντα σεβαστές και προσωπικές βλέψεις. Αναμφίβολα, όμως, με κάποια αποδοχή μιας πραγματικότητας αξιοζήλευτης, που βασίστηκε στην αναγνώριση και το σεβασμό της διαφορετικότητας. Ο τρόπος ζωής στη Σμύρνη και ο κοσμοπολιτισμός της συναντάται συχνά και στη σημερινή εποχή. Τη διαφορετικότητα τη ζει κανείς καθημερινά, από τη διαφορετική καταγωγή και τις αντιλήψεις, έως και τα διαφορετικά μουσικά γούστα του καθενός. Δεν έχει νόημα να την κρύβει ή να προσπαθεί να την εξαλείψει, αλλά να την αποδεχτεί ως στοιχείο που προκαλεί ενδιαφέρον στη ζωή και ως ευκαιρία να αλλάξει ο ίδιος, όταν θεωρεί ότι θα έπρεπε ή ότι θα ήθελε. Ο κοσμοπολιτισμός συνδέεται άμεσα με την παγκοσμιοποίηση, φαινόμενο που στις μέρες μας παρουσιάζει πολλές και διαφορετικές διαστάσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν η ευκολία στη μετακίνηση και στην επικοινωνία, η ανάπτυξη της παιδείας και της πολιτικής σκέψης, η καταναλωτική κουλτούρα. Επιπλέον, ο κοσμοπολιτισμός καλεί όσους ενδιαφέρονται να δουν σήμερα προβλήματα, όπως η παγκόσμια φτώχια, η περιθωριοποίηση ομάδων πληθυσμού, οι μετανάστες και η κλιματική αλλαγή. Είναι όμορφο να έχει κανείς επιλογές, να μην καταδικάζει τον εαυτό του σε αντιλήψεις και τρόπους ζωής που του έτυχαν ή του επέβαλαν άλλοι. Οι άνθρωποι συνηθίζουν να φτιάχνουν μικρόκοσμους, μέσα στους οποίους κρύβουν τις αδυναμίες τους και προστατεύουν τους θησαυρούς τους. Στην πραγματικότητα, όμως, στερούνται της ευκαιρίας να ανοίξουν τα φτερά τους και να δουν τι υπάρχει έξω απ’ αυτούς, γιατί σύμφωνα με το Νίτσε «ο κόσμος είναι ακόμη πλούσιος και άγνωστος και αξίζει περισσότερο να χαθούμε, παρά να τον κατοικήσουμε ανάπηροι και φαρμακεροί» Η Σμύρνη είναι εδώ και προκαλεί τους ανθρώπους να σκεφτούν. Ο καθένας θα αποφασίσει τι θέλει. Αν μπορεί να ανταποκριθεί στην πρόσκληση αυτή, αν θα τη σβήσει από τη μνήμη του ή όχι κι αν θα δώσει στον εαυτό του την ευκαιρία να ζήσει στ’ όνειρό της.

Δάφνη Δούκα Α1

Είναι δυνατή η αλλαγή του κόσμου; Πολλά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα γύρω μας, ως παιδιά σίγουρα δεν τα καταλαβαίνουμε, ενώ για άλλα απλώς αδιαφορούμε, λέγοντας μέσα μας πως ο κόσμος των μεγάλων, της βιας, της σκληρότητας και της διπροσωπίας δεν μας αφορά. Όμως, ο συλλογισμός αυτός δεν είναι πάρα μια καλή δικαιολογία για να διώξουμε από τις συνειδήσεις μας την ευθύνη. Έτσι, στηριγμένοι σε μια ιδεολογία της αδιαφορίας, μαθαίνουμε μεγαλώνοντας να συμμορφωνόμαστε και να υπακούμε σε άγραφους νόμους, που μας λένε να στρίψουμε τα κεφάλια μας και να κοιτάξουμε αλλού, να ξεχάσουμε όσα ξέρουμε για την ισότητα, την αγάπη στον συνάνθρωπο και την αξία της ανθρώπινης ζωής (που είναι πάντα ανώτερη από τα χρήματα), με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε σταδιακά στην αντίληψη, πως όλα αυτά είναι πολύ μακριά μας. Και ο κόσμος δεν αλλάζει… Και ο κόσμος παραμένει ο ίδιος... Παραμένει ένας κόσμος γέματος ανισότητες, ένας κόσμος γέματος ψευδο-επαναστάτες στα λόγια και μικρομεσαίους ιδεολογικά ανθρώπους, νέο-αστούς που σκέφτονται μόνο τον εαυτούλη τους και αδιαφορούν για όσα δεν τους αφορούν, ζώντας μέσα σ’ένα πλαίσιο που έχουν ορίσει οι ίδιοι για τον εαυτό τους, ενώ αρνούνται να σκεφτούν ελεύθερα. Κάπου, όμως, μέσα σε όλους αυτούς τους καθημερινούς ανθρώπους βρίσκονται κάποιοι που μπορούν και 44

Οι απόψεις είναι πάντα σεβαστές αντιλαμβάνονται την ευθύνη τους να σκεφτούν διαφορετικά, να αμφισβητήσουν το κοινωνικοπολιτικό status quo και να οραματιστούν έναν διαφορετικό κόσμο. Δέχονται επίσης να κυνηγηθούν για τις ιδέες τους, να κατονομαστούν τρελοί απ’ όσους δεν μπορούν να καταλάβουν τη λογική τους. Και τέλος δέχονται να αλλάξουν την ιστορία. Γιατί για να αλλάξει ο κόσμος δεν χρειάζονται παρά ιδέες, οι οποίες θα οδηγήσουν σε μεγάλα έργα, που μέχρι να καταρριφθούν ξανά, θα φέρουν μια νέα εποχή. Το καθήκον το οποίο αναλαμβάνουν όσοι σκέφτονται τις καινούργιες ιδέες είναι θεμελιώδες και δύσκολο. Το καθήκον, όμως, των απλών ανθρώπων που επιζητούν αλλαγή είναι εξίσου σημαντικό, γιατί εκείνοι είναι που αναλαμβάνουν να κρίνουν τις ιδέες των πρώτων, να ακολουθήσουν τον σωστό, όπως και αν το ορίζει αυτό ο καθένας, δρόμο και να γίνουν η κινητήρια δύναμη της ιστορίας.

Άρις Παπαδόπουλος Γ4

Η δύναμη της συγγνώμης Το να λές «συγγνώμη» δεν είναι κάτι εύκολο για πολλούς ανθρώπους. Τους παίρνει χρόνο για να καταλάβουν την αξία και τη δύναμη της συγγνώμης. Στην αρχή, μπορεί να είναι πολύ υπερόπτες και αλαζόνες για να μπορέσουν να ζητήσουν συγγνώμη, αλλά σιγά σιγά το μαθαίνουν από το περιβάλλον τους. Πρέπει να καταλάβουμε, όχι μόνο ότι όλοι κάνουμε λάθη, αλλά και το πόσο ωραίο είναι να τα παραδεχόμαστε και να απολογούμαστε γι’ αυτά. Παρόλ’ αυτά, δεν είναι όλες οι απολογίες ίδιου τύπου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι Άγγλοι, οι οποίοι τείνουν να λένε συγγνώμη πολύ συχνά, για να ευχαριστήσουν τους ανθρώπους γύρω τους. Την εκφράζουν χωρίς κανένα πραγματικό συναίσθημα, απλά είναι ένας ευγενικός και εύκολος τρόπος για να αποφύγουν τυχόν παρεξηγήσεις. Αντιθέτως, όταν η συγγνώμη έχει ειλικρίνεια, τότε οδηγεί σε πραγματική επικοινωνία. Παλιότερα, όταν κάποιος ζητούσε συγγνώμη εθεωρείτο ότι ήταν σαν να υποχωρούσε, να έχανε ένα επιχείρημα ή να ήταν αδύναμος. Τώρα, όμως, οι καιροί έχουν αλλάξει. Οι άνθρωποι έχουν πλέον καταλάβει, ότι λέγοντας συγγνώμη δεν γίνονται ευάλωτοι, εκδηλώνουν δύναμη και όχι αδυναμία. Επίσης, η έκφραση συγγνώμης αυξάνει το σεβασμό των ανθρώπων για κάποιον, αντί να τον μειώνει. Τώρα πια έχει αλλάξει και το πότε λένε συγγνώμη τα δύο φύλα. Οι άντρες, παλιότερα, ήταν πολύ αρνητικοί στο να λένε συγγνώμη, επειδή πίστευαν ότι όλα τα κάνουν σωστά και ότι είναι ανώτεροι, ώστε να οφείλουν συγγνώμη σε κάποιον. Στις μέρες μας, όμως, οι άντρες καταλαβαίνουν πότε κάνουν λάθος και το παραδέχονται. Όσον αφορά τις γυναίκες έχει αλλάξει και η δική τους στάση ως προς το πότε ζητούν συγγνώμη. Παλιότερα έτειναν να την εκφράζουν πολύ συχνά, γιατί φοβόντουσαν μήπως στενοχωρήσουν τους άλλους. Αυτό δεν ισχύει πια. Οι γυναίκες τώρα έχουν περισσότερη αυτοπεποίθηση, γι’ αυτό είναι λιγότερο πρόθυμες να ζητήσουν συγγνώμη, όταν θεωρούν ότι δεν έχουν κάνει κάτι λανθασμένο. Για να μπορεί να κρατήσει μια σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, πρέπει και οι δύο να έχουν τη δύναμη να λένε συγγνώμη. Ο λόγος είναι ότι αυτούς που αγαπάμε, αυτούς είναι πιο πιθανό να πληγώσουμε. Έτσι η φράση «Αγάπη είναι να μη χρειάζεται ποτέ να λες συγγνώμη» είναι λανθασμένη. Στις σχέσεις, για να έχει μια συγγνώμη δύναμη, πρέπει να την εννοούμε πραγματικά. Τότε τι περιμένεις; Η πιο δύσκολη λέξη να πεις, είναι πάντα η πιο ανταποδοτική. Πες τη λοιπόν!

Χλόη Παπαδάκη Γ5 45

Οι απόψεις είναι πάντα σεβαστές Βία στα γήπεδα

Φανατισμός ή ιδεολογία της καταστροφής; Όλοι μας έχουμε παρακολουθήσει σκηνές βίας και απανθρωπιάς στα γήπεδα μέσω της τηλεοπτικής κάλυψης. Ως γνήσιος «παναθηναϊκός» που πηγαίνω από μικρός στα γήπεδα, έχω παρακολουθήσει πάρα πολλές φορές βία και συμπεριφορές που ταιριάζουν σε πιθήκους και όχι σε ανθρώπους. Κάθε χρόνο σε όλα τα ντέρμπι ακούω τουλάχιστον μία φορά την έκφραση «έχουν πάρει δρακόντεια μέτρα» για την ασφάλεια των παικτών και του κοινού, και κάθε φορά μέσα στο μυαλό μου γεννιέται η σκέψη: «Προφανώς και θα πάρουν δρακόντεια μέτρα, αλλιώς θα γίνει χαμός!» Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση, που μάλλον την θυμάται κάθε παναθηναϊκός, είναι τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στις 19/02/2011 μεταξύ Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού στο γήπεδο Γ. Καραϊσκάκης. Μετά το τέλος του αγώνα ο Ολυμπιακός είχε «νικήσει» 2-1, και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το γήπεδο είχε γεμίσει κανίβαλους και ανθρώπους που θα τους χαρακτήριζα προϊστορικούς. Το χειρότερο είναι, πως αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν μπει μέσα στον αγωνιστικό χώρο για να πανηγυρίσουν, αλλά για να χτυπήσουν τους παίκτες του Παναθηναϊκού. Τα εξωαγωνιστικά γεγονότα όλοι τα γνωρίζουμε. Ένα άλλο παρόμοιο γεγονός σημειώθηκε τον Φεβρουάριο του 2012 στον αγώνα Λεβαδειακός-Παναθηναϊκός, όπου οι συγκρούσεις μεταξύ των φιλάθλων και της αστυνομίας ήταν πραγματικά επικές. Βλέπουμε, ότι η βία στα γήπεδα δεν εκδηλώνεται μόνο μεταξύ των φιλάθλων, αλλά πολλές φορές συμμετέχει και η αστυνομία. Ένα τέτοιο γεγονός σημειώθηκε τον Δεκέμβριο του 2010 στον αγώνα Παναθηναϊκού-Πανσερραϊκού, που συνέπιπτε με τη μαύρη επέτειο των 2 χρόνων από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Οι δυνάμεις των ματ ήρθαν σε σύγκρουση με τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού. Όπως ήταν αναμενόμενο χρησιμοποίησαν χημικά, για να απομακρύνουν τους φιλάθλους, ενώ οι καημένοι οι υπόλοιποι φίλαθλοι και ποδοσφαιριστές σκούπιζαν τα μάτια τους που «έκαιγαν» και δεν μπορούσαν να σταματήσουν τα δάκρυα. Επίσης, βία στα γήπεδα δεν είναι μόνο οι συγκρούσεις μεταξύ των φιλάθλων ή των φιλάθλων και των αστυνομικών, αλλά βία θεωρείται και η λεκτική. Πάρα πολλοί ποδοσφαιριστές και μπασκετμπολίστες- ειδικά οι σκουρόχρωμοι- έχουν ακούσει ρατσιστικά σχόλια εις βάρος τους. Προσωπικά, μου γεννιέται το ερώτημα: «Αυτοί ποιοι είναι και για ποιο λόγο φέρονται έτσι; Από φανατισμό ή μόνο και μόνο για θίξουν τον παίκτη;» Έχω ακούσει πολλές θεωρίες. Έχω ακούσει, πως παντού είναι οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιες οργανώσεις . Άρα δεν το κάνουν από φανατισμό. Έχω ακούσει πως αυτοί οι άνθρωποι είναι συνεννοημένοι με τους αστυνομικούς και πως τα περισσότερα επεισόδια τα προκαλούν οι αστυνομικοί και αυτό αναδεικνύει, βέβαια, την ένδοξη Ελλάδα μας. Το πιο έντονο, όμως, συμβάν και το πιο τραγικό ταυτόχρονα είναι το γεγονός που συνέβη στην Αίγυπτο, όπου έγινε κανονικό λουτρό αίματος και το χορτάρι βάφτηκε κόκκινο. Την πρώτη Τετάρτη του Φεβρουαρίου του 2012, την ημέρα που σε όλες τις χώρες λένε «καλό μήνα», δολοφονήθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά 74 άνθρωποι. Στο Πορτ Σαΐντ αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα μεταξύ της Αλ Μασρί και της Αλ Αχλί βρήκαν τραγικό θάνατο 74 οπαδοί της Αλ Αχλί, μιας από τις μεγαλύτερες και πιο διάσημες ομάδες της Αιγύπτου. Δεν ήταν, όμως, ένα ακόμα περιστατικό «οπαδικής βίας». Ήταν το τελευταίο επεισόδιο μιας σειράς γεγονότων με θύματα νέους Αιγυπτίους, που ένα χρόνο μετά την εξέγερση της πλατείας Ταχρίρ, συνεχίζουν να αντιστέκονται δυναμικά στις δυνάμεις ασφαλείας, το στρατό και την αστυνομία της χώρας απαιτώντας την άμεση απομάκρυνση και παραίτησή τους από κάθε πολιτική πρωτοβουλία. Το βράδυ της πρώτης Τετάρτης του Φεβρουαρίου στήθηκε, λοιπόν, από τις αρχές μια καλοστημένη παγίδα για τους φιλοξενούμενους οπαδούς της Αλ Αχλί. 46

Οι απόψεις είναι πάντα σεβαστές Μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα κάνουν λόγο για εγκληματικά «λάθη» των αρχών ασφαλείας του γηπέδου αλλά και της αστυνομίας. Στην Ελλάδα η κατάσταση έχει αρχίσει να βελτιώνεται, καθώς η ΕΠΟ προσπαθεί να κινητοποιήσει τους παίκτες των ομάδων και τις ομάδες τις ίδιες, ώστε να σταματήσει η βία στα γήπεδα. Τελικά, όμως, νομίζω πως ποτέ δεν θα μάθουμε ποιοι είναι αυτοί που εκδηλώνουν τέτοιες συμπεριφορές και γιατί το κάνουν. Δεν θα μάθουμε ποτέ, αν πρόκειται για φανατισμό ή για ιδεολογία της καταστροφής.

Φιλήμων Νομικός Γ5

Αστρολογικές προβλέψεις Θα συναντήσεις τον άντρα της ζωής σου, τα προβλήματά σου είναι στο δρόμο για την επίλυσή τους, ο μελλοντικός σου άντρας/γυναίκα είναι μπροστά σου αλλά δεν το βλέπεις, την επόμενη εβδομάδα θα κερδίσεις το λαχείο κ.τ.λ. Αυτές είναι οι πιο συχνές και κλασσικές προβλέψεις, που μπορούμε να δούμε στα κουτσομπολίστικα περιοδικά. Όμως, πραγματικά πιστεύετε ότι αυτές οι προβλέψεις μπορούν να ισχύουν για όλους τους ζυγούς ή για όλους τους παρθένους, δηλαδή για περίπου 1.000.000 ανθρώπους στην Ελλάδα; Κατά τη γνώμη μου, είναι πολύ σωστό που η αστρολογία δεν θεωρείται επιστήμη, όπως η χημεία και η φυσική ή τα μαθηματικά, γιατί η θέση και η κίνηση των άστρων προφανώς δεν μπορούν να καθορίσουν τη ζωή ενός ανθρώπου ούτε τις αποφάσεις που παίρνει. Ακόμη, θεωρώ πως δεν είναι λογικό να υπάρχει τυχερό χρώμα ή νούμερο. Αν κάποια πρόβλεψη βγει αληθινή, πιστεύω πως είναι μόνο σύμπτωση. Παρόλ’ αυτά, πολλές φορές όταν μας πουν ότι ο/η άντρας/γυναίκα που θα παντρευτούμε είναι μπροστά μας, όποιον/α και να δούμε θα πιστεύουμε ότι είναι αυτός/ή, πράγμα το οποίο μπορεί να μας οδηγήσει σε λανθασμένες αποφάσεις. Ωστόσο, αν και οι περισσότεροι άνθρωποι τα γνωρίζουν αυτά, δηλαδή ότι η τύχη του ανθρώπου δεν μπορεί να καθορίζεται από τη θέση των άστρων, διαβάζουν σχεδόν πάντα τις προβλέψεις στα περιοδικά. Μπορεί ακόμα και, σε ακραία περίπτωση, να επισκεφθούν ειδικό στην αστρολογία. Οι λόγοι για τους οποίους κατά τη γνώμη μου γίνεται αυτό είναι πολλοί. Αρχικά, πάντα στις προβλέψεις λένε κάτι θετικό, που θα αρέσει στους αναγνώστες. Γι’ αυτόν το λόγο πολλοί άνθρωποι διαβάζουν τις προβλέψεις, για να αισθανθούν καλύτερα και για να πιστέψουν ότι έχουν ελπίδα να καταφέρουν αυτό που θέλουν. Οι άνθρωποι που πιστεύουν στην αστρολογία, βρίσκονται συνήθως σε απόγνωση ή κατάθλιψη. Και γι’ αυτό, όταν βλέπουν στις προβλέψεις να αναφέρεται κάποιος διάσημος ταυτίζουν τον εαυτό τους με αυτόν, οπότε έτσι ανεβαίνει το ηθικό τους. Πιστεύω ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για να χαρεί κάποιος και πως οι προβλεψεις δεν είναι η μόνη λύση. Επίσης, θεωρώ πως η μοίρα του ανθρώπου βασίζεται στις αποφάσεις που παίρνει ο ίδιος και μόνο και όχι στις κινήσεις των άστρων. Χλόη Παπαδάκη Γ5

Συνέντευξη

«Υδάτινες ιστορίες» Θέμα του φωτογραφικού διαγωνισμού «Μεσόγειος SOS» Για έκτη συνεχή χρονιά το δίκτυο Μεσόγειος SOS διοργάνωσε πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό Καλλιτεχνικής Δημιουργίας (φωτογραφία, κολάζ, ζωγραφική) με κεντρικό θέμα την προστασία των υδατικών μας πόρων. Ο φωτογραφικός όμιλος του σχολείου μας συμμετείχε και διακρίθηκε με δύο πρώτα βραβεία: του Κωνσταντίνου Καραχάλιου (Λύκειο) και της Έλενας Μενελάου (Γυμνάσιο). Με αυτή την ευκαιρία, ως συντακτική επιτροπή του περιοδικού, κάναμε κάποιες σχετικές ερωτήσεις στην Έλενα. -Πώς προέκυψε το ενδιαφέρον σου για τη φωτογραφία; Από μικρή είχα μανία με τη φωτογραφία και γενικά με τις φωτογραφικές μηχανές. Είτε έβγαζα εγώ φωτογραφία είτε παρακολουθούσα προσεκτικά τους άλλους να φωτογραφίζουν. - Θεωρείς ότι ο όμιλος του σχολείου αύξησε το ενδιαφέρον σου; Πιστεύω πως ο όμιλος δεν μου αύξησε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον. Απλά με βοήθησε σε ένα μεγάλο βαθμό, καθώς είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ μέρη και να βγάλω φωτογραφίες που μόνη μου δεν θα μπορούσα. - Συμφωνείς με αυτό που λέγεται συχνά: “μία φωτογραφία ισούται με 1000 λέξεις;” Βέβαια, γιατί ο κάθε άνθρωπος βλέπει διαφορετικά την πραγματικότητα. Και αν κοιτάξεις οποιαδήποτε φωτογραφία, είναι αλήθεια ότι θα σου έρθουν 1000 ιδέες και άλλες τόσες λέξεις στο μυαλό. - Πιστεύεις ότι η φωτογραφία αποδίδει με ακρίβεια την πραγματικότητα ή ότι την αλλοιώνει τελικά; Πιστεύω πως είναι αδύνατη η απόδοση της πραγματικότητας με απόλυτη ακρίβεια, καθώς μία φωτογραφία μπορεί να τραβηχτεί από πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες, οπότε οπωσδήποτε αλλοιώνεται η πραγματικότητα - Νομίζεις ότι η φωτογράφιση χρειάζεται προετοιμασία και συγκεκριμένο θέμα; Όχι. Κατα τη γνώμη μου, δε χρειάζεται ούτε το ένα ούτε το άλλο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να έχεις τη 48

Συνέντευξη φωτογραφική μηχανή πάντα μαζί σου. Τα θέματα προκύπτουν κάθε στιγμή. - Στο διαγωνισμό της Μεσόγειος SOS θα συμμετείχες όποιο και αν ήταν το θέμα ή σε ενδιέφερε ιδιαίτερα το συγκεκριμένο; Ναι, θα συμμετείχα ανεξαρτήτως θέματος. Αυτό, όμως, που είχε επιλεχθεί με ενδιέφερε ιδιαίτερα καθώς τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι έχουν παραμελήσει την προστασία του νερού αδιαφορώντας για τη σημασία του στη ζωή μας. - Πόσο δύσκολο είναι να αποτυπώσει κανείς μία σταγόνα νερού; Το να αποτυπώσεις μια σταγόνα δεν είναι καθόλου εύκολο και είναι μια μακρόχρονη διαδικασία που απαιτεί πολλή υπομονή όπως και περίπου 100 φωτογραφίες το λεπτό. Ναι, μη σας ακούγεται περίεργο. Για να πετύχω τη μία σταγόνα προηγήθηκαν περιπου 400 φωτογραφίες που ήταν είτε κουνημένες είτε αποτύπωναν κάποιο άλλο σημείο. Η διαδικασία γίνεται ως εξής: απλά, χρειάζεται ένα ταψί με νερό και κάποιον να ρίχνει σταγόνες νερού στο ταψί. Μέσα στις 400 περίπου φωτογραφίες θα πετύχουν δύο ή τρεις. Τέλος, παράλληλα με την υπομονή, χρειάζεται και μια αρκετά καλή φωτογραφική μηχανή. - Θεωρείς ότι ο διαγωνισμός συνέβαλε στην ευαισθητοποίηση του κόσμου; Όχι ιδιαίτερα, γιατί δεν είχε γίνει αρκετά γνωστός, αλλά είμαι σίγουρη ότι ευαισθητοποίησε τα παιδιά που πήραν μέρος. - Έγινε κάποια έκθεση όπου είδε το κοινό τα έργα σας; Ναι, στο σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα έγινε 3ήμερη έκθεση και στο ίδιο μέρος έγινε και η απονομή των βραβείων. - Σκοπεύεις να ασχοληθείς και στο μέλλον με τη φωτογραφία; Η φωτογραφία είναι καθημερινή ασχολία για μένα και σκοπεύω να ασχοληθώ με αυτήν επαγγελματικά. - Σου ευχόμαστε κάθε επιτυχία.

Σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα «Αγανακτισμένοι...» Τα τελευταία χρόνια η χώρα μας κλονίζεται από μια πολύπλευρη κρίση, η οποία αναπτύσσεται κυρίως στον οικονομικό τομέα. Η κρίση αυτή αποτελεί αποτέλεσμα χρόνων κακής διαχείρισης από τις κυβερνήσεις που πέρασαν τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα και τις πρώτες του 21ου. Τα πολλά έξοδα της χώρας οδήγησαν σε δανεισμούς χρημάτων από τα Ευρωπαϊκά ταμεία, που όμως δεν μπορούν να ξεπληρωθούν λόγω των μηδενικών εσόδων και της μηδενικής ανάπτυξης της χώρας. Τα άδεια κρατικά ταμεία, σε συνδυασμό με τα υπέρογκα ποσά που χρωστά η χώρα, οδήγησαν τις τελευταίες κυβερνήσεις να εφαρμόσουν σκληρά μέτρα που πρότειναν οι υπόλοιπες χώρες, με σκοπό να αποκτήσουν έσοδα. Αρχικά ανέβασαν τους φόρους και εφάρμοσαν την έκτακτη εισφορά και το «χαράτσι», με τα οποία οι πολίτες επιβαρύνονται ακόμα περισσότερο οικονομικά. Επίσης, άρχισαν να απολύουν δημόσιους υπαλλήλους, οι οποίοι είναι υπερβολικά πολλοί για να μπορεί το κράτος να τους πληρώσει, ενώ το πιο πρόσφατο μέτρο είναι το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων καθώς και η ανταλλαγή τους, γεγονός με το οποίο θα καταφέρει η κυβέρνηση να μειώσει σε ένα σημαντικό βαθμό το χρέος της χώρας. Βέβαια, όπως είναι φυσικό, όλα αυτά τα μέτρα δεν θα άφηναν άπραγους τους ανθρώπους, που έβλεπαν το εισόδημά τους να μειώνεται συνεχώς, ενώ μερικοί κατέληγαν ακόμα και άστεγοι, αφού ξαφνικά βρίσκονταν χωρίς δουλειά και μισθό. Έτσι, συγκεντρώνονταν συχνά έξω από τη Βουλή για να διαμαρτυρηθούν, ώστε να περάσουν σε όλους τη δυσαρέσκεια

και την αγανάκτησή τους για ό,τι τους συνέβαινε. Οι εικόνες με τους Έλληνες να διαμαρτύρονται στην πλατεία Συντάγματος έκαναν το γύρο του κόσμου και πολλοί άνθρωποι προσπάθησαν να δείξουν τη συμπαράστασή τους στην Ελλάδα. Εκτός από τους Έλληνες αγανακτισμένους υπάρχουν πολλοί άλλοι σε όλο τον κόσμο που και αυτοί εκφράζουν τα προβλήματά τους στις κυβερνήσεις τους. Ένα πρωτότυπο είδος αγανακτισμένων, που τους τελευταίους μήνες έχει γίνει γνωστό παγκοσμίως, είναι η ομάδα κάποιων χάκερς με το όνομα Anonymous, οι οποίοι πετυχαίνουν με τις ικανότητές τους στην πληροφορική να περάσουν το μήνυμα αγανάκτησης όλων των ανθρώπων. Πρόσφατα μάλιστα οι Anonymous κυκλοφόρησαν ένα βίντεο, το οποίο προσπαθούσε να ξεσηκώσει τον ελληνικό λαό και να κατακρίνει την ελληνική κυβέρνηση. Εκτός από τα επαναστατικά τους βίντεο οι Anonymous εμπλέκονται και στην παράνομη διείσδυση σε πληροφορίες μεγάλων φορέων παγκοσμίως, όπως της Sony και του Αμερικανικού Πενταγώνου, ενώ έσπασαν και τους κωδικούς του ελληνικού Υπουργείου Δικαιοσύνης, στέλνοντας έτσι ένα ηχηρό μήνυμα στην ελληνική κυβέρνηση. Όποιες και να είναι οι προσπάθειες που έχουν γίνει από πολλά κράτη για την αντιμετώπιση της κρίσης, το φαινόμενο είναι πλέον εξαιρετικά κρίσιμο και το σίγουρο είναι πως όλοι θα υποφέρουμε για πολύ καιρό ακόμα.

Εμμανουήλ Παπαγεωργίου Β5

Σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα Άστεγοι όχι! Ένα από τα κοινωνικά προβλήματα που τελευταία ταλαιπωρούν τις μεγαλουπόλεις είναι αυτό των αστέγων, που συνεχώς αυξάνεται ο αριθμός τους. Κάποιες στατιστικές τούς ανεβάζουν ακόμη και σε 20.000. Επίσημη καταγραφή δεν μπορεί να γίνει, καθώς ούτε και οι ίδιοι το επιθυμούν για διάφορους λόγους, γι’ αυτό και ο αριθμός τους παραμένει απροσδιόριστος. Ίσως δεν έχει και σημασία. Αυτό που μετράει είναι το γεγονός ότι όλοι πια καθημερινά «σκοντάφτουμε» πάνω σε κορμιά τυλιγμένα με κουβέρτες, όταν κυκλοφορούμε στο κέντρο της Αθήνας. Η έλλειψη στέγης και βασικών αγαθών που οδηγεί στην πείνα και στην εξαθλίωση είναι το βασικό αίτιο των καθημερινών αυτών εικόνων. Τα αίτια που έχουν οδηγήσει στην αύξηση του φαινομένου τα τελευταία δύο χρόνια είναι κατά κύριο λόγο οικονομικά. Η ύφεση, η ανεργία, τα δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα έχουν ωθήσει πολλές κατηγορίες πολιτών στους δρόμους. Εκτός από τα οικονομικά υπάρχουν, βέβαια, και τα κοινωνικά αίτια: άνθρωποι χωρίς οικογένεια ή διωγμένοι από την οικογένειά τους, μετανάστες, αλλά και λίγοι που αρέσκονται στο συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους είχαν από πριν ψυχολογικά προβλήματα και άλλοι απέκτησαν ζώντας σ’ αυτή την αθλιότητα. Κάποιοι επιζητούν την ανθρώπινη επαφή και βοήθεια, είναι καλοπροαίρετοι, υπάρχουν, όμως, και άλλοι που φοβούνται ή ντρέπονται για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει και είναι απλησίαστοι. Η τύχη αυτών των ανθρώπων είναι συνδεδεμένη με τα καιρικά φαινόμενα που επικρατούν. Γι’ αυτό μάλιστα το φετινό χειμώνα, που το κρύο και η παγωνιά είχαν εγκατασταθεί στη χώρα μας, είχαμε για

πρώτη φορά θανάτους, σε αντίθεση, βέβαια, με τις πιο ψυχρές χώρες, όπου κάθε χειμώνα ο αριθμός των νεκρών αστέγων είναι ιδιαίτερα μεγάλος. Η εκκλησία, το κέντρο υποστήριξης για τους αστέγους(ΚΥΑΔΑ), οι μη κυβερνητικές οργανώσεις αλλά και εθελοντές στηρίζουν με α ν θ ρ ω π ι σ τ ι κο ύ τύπου παροχές αυτή την ευάλωτη κοινωνική ομάδα. Η χώρα μας έχει ελλειμματική προνοιακή πολιτική, με αποτέλεσμα να στέλνει χιλιάδες αστέγους στο φαύλο κύκλο του κοινωνικού περιθωρίου, ενώ δεν υπάρχει καμία δράση για την πρόληψη του φαινομένου. Οι λίγοι κρατικοί ξενώνες μπορούν να φιλοξενήσουν ελάχιστους αστέγους, συνεπώς πολλοί βρίσκουν καταφύγιο σε κλειστά γυμναστήρια, όπως αυτό του Ρουφ που προσφέρει στέγη σε 25 αστέγους, ή απλά στα πεζοδρόμια. Ωστόσο, ο απλός κόσμος ανταποκρίνεται στις εκκλήσεις βοήθειας είτε με ρουχισμό είτε με τρόφιμα ή ακόμα και με χρηματικές δωρεές. Ειδικότερα φέτος, που το κλίμα ψύχους ενίσχυσε το κύμα αγωνίας για την τύχη αυτών των ανθρώπων, η ανταπόκριση ήταν πρωτοφανής. Ο τύπος και η τηλεόραση αναφέρονται συχνά στο φαινόμενο παρουσιάζοντας προσωπικές ιστορίες αστέγων με ιστορικό κοινωνικών προβλημάτων, με στόχο να συγκινήσουν και να ευαισθητοποιήσουν τους αναγνώστες – τηλεθεατές. Σε αντίθεση με την προσπάθεια, όμως, το πρόβλημα εξακολουθεί να υφίσταται και να διογκώνεται, ενώ οι αρμόδιοι αρνούνται να το αντιμετωπίσουν.

Μαρία Μωραϊτάκη Β5

Σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα Κατάχρηση της δημοκρατίας Πρόσφατα οι «Financial Times» έκαναν μια έρευνα για το πόσο διεφθαρμένοι είναι οι πολιτικοί στις Ευρωπαϊκές χώρες. Η Ελλάδα ήταν πρώτη με ποσοστό 98%. Πώς λοιπόν γίνεται μια τέτοια χώρα να μην είναι ασταθής και να μην οδηγηθεί σε πτώχευση ή έστω κρίση; Η Ελλάδα είναι μια χώρα που έβγαζε πολλά χρήματα από τον τουρισμό. Σήμερα για να μπορέσει ένα κρουαζιερόπλοιο να δέσει στα λιμάνια μας, πρέπει ένας ορισμένος αριθμός ατόμων που δουλεύουν σ´αυτό να είναι Έλληνες. Αυτό, όμως, δεν συμφέρει τις εταιρείες αυτές, καθώς οι Έλληνες επιθυμούν υψηλό μισθό σε αντίθεση με τους υπόλοιπους. Έτσι, οι εταιρείες δεν τους προσλαμβάνουν, οπότε τα κρουαζιερόπλοια δεν δένουν στα ελληνικά λιμάνια και η τουριστική κίνηση περιορίζεται σημαντικά. Λένε πως η χώρα μας είναι εύφορη και ιδανική για κτηνοτροφία. Πιστεύω πως είναι αλήθεια, αλλά, τα κτηνοτροφικά μας προϊόντα δεν εξάγονται προς άλλες χώρες, καθώς οι φόροι κοστίζουν τελικά πιο πολύ από το ίδιο το προϊόν. Ένα σχετικό παράδειγμα είναι αυτό της «Alumil», που έκλεισε το εργοστάσιό της στην Ελλάδα και το μετέφερε στη Βουλγαρία καθώς οι φόροι ήταν απαγορευτικοί. Αυτό σημαίνει πως 400 άτομα έχασαν τη δουλειά τους και πως μια πολύ μεγάλη ελληνική επιχείρηση έφυγε από τη χώρα

όπου γεννήθηκε. Αν, λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση έκανε το περιβάλλον ευνοϊκό προς τις επιχειρήσεις, όχι μόνο αυτές που είναι εδώ θα παρέμεναν, αλλά και άλλες θα επένδυαν στη χώρα μας. Αυτό θα είχε θετικές συνέπειες για μας, καθώς θα δημιουργούνταν νέες θέσεις εργασίας. Καλό θα ήταν το κράτος να προσέξει περισσότερο το θέμα της φορολογίας καθώς και το άμεσα σχετιζόμενο θέμα της φοροδιαφυγής. Ειδικά το τελευταίο, αν καταφέρει να το ελέγξει, τα έσοδά του θα αυξηθούν σημαντικά. Τέλος, με την απλοποίηση της γραφειοκρατίας, θα διευκολυνθούν οι διαδικασίες και όλα θα κυλήσουν πιο ομαλά. Βέβαια, το μεγαλύτερο πρόβλημα στη χώρα μας εξακολουθεί να είναι η διαφθορά, η οποία αν δεν εξαλειφθεί καμία βελτίωση δεν θα μπορέσει να πραγματοποιηθεί. Μάνθος Κωτσιόπουλος Β5

Η εικόνα της Ελλάδας στις άλλες χώρες Σίγουρα θα έχετε δει και ακούσει στις ειδήσεις τις διάφορες εικόνες ή απόψεις που έχουν κάτοικοι/ πολίτες άλλων χωρών για μας, ή θα έχετε ρωτήσει κάποιο φίλο σας από το εξωτερικό ποια είναι η άποψη που έχει διαμορφωθεί στη χώρα του για μας. Το να σχηματίζουμε συγκεκριμένη εικόνα για κάποιο λαό 52

είναι συχνά «επικίνδυνο», γιατί τις περισσότερες φορές κάνουμε γενικεύσεις, βασιζόμαστε σε στερεότυπα και οδηγούμαστε στη δημιουργία προκαταλήψεων. Οι εικόνες που έχουν για την Ελλάδα οι ξένοι είναι συχνά ευκαιριακές ή συγκυριακές, ανάλογα με τις

Σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα επιτυχίες ή τις αποτυχίες της χώρας μας σε κάποιο συγκεκριμένο τομέα και χρονική περίοδο. Εξάγονται συμπεράσματα που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα ή ανατρέπονται με την πάροδο του χρόνου.(Πρέπει να τονίσω βέβαια ότι αυτό δεν ισχύει μόνο στην περίπτωση της Ελλάδας, αλλά αναφέρω την Ελλάδα λόγω της οικονομικής ύφεσης που βιώνει και η οποία έχει οδηγήσει στη διαμόρφωση πολλών προκαταλήψεων, που διαρκώς υπονομεύουν κάθε προσπάθεια για ανάκαμψη και πρόοδο). Για να τεκμηριώσω τα αναφερθέντα θα αναφέρω μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Από το 2008 έχει αρχίσει η πορεία της Ελλάδας προς την οικονομική κρίση. Σε χώρες όπως η Γερμανία, η Αυστρία, η Ολλανδία υποστηρίζεται ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες, εκμεταλλεύονται τις επιδοτήσεις, τους πόρους του δημοσίου και αγοράζουν πολυτελή αυτοκίνητα και σπίτια ζώντας μια πολυτελή ζωή, μια ζωή που δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές τους δυνατότητες. Και θεωρείται ότι δεν τους αξίζει να βρίσκονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για τον πρόσθετο λόγο ότι εξαπατούν με ψευδή στοιχεία τους ευρωπαίους εταίρους. Αυτή η άποψη, βέβαια, είναι λανθασμένη. Οι Έλληνες σε γενικές γραμμές δουλεύουν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον Ευρωπαίο πολίτη, δεν παίρνουν τους υψηλότερους μισθούς και σε καμία περίπτωση δεν είναι τεμπέληδες. Πάνω απ’ όλα, όμως, δεν μπορούμε να καταδικάσουμε ολόκληρο τον ελληνικό λαό, επειδή κάποιοι απατεώνες εκμεταλλεύτηκαν τις επιδοτήσεις ή τους πόρους του δημοσίου. Δεν θέλουμε να πέσουμε κι εμείς στην παγίδα της γενίκευσης. Πολλοί Έλληνες εργάζονται με συνέπεια, καταδικάζουν φαινόμενα διαφθοράς, αγωνίζονται για την πρόοδο και την αξιοκρατία. Βέβαια, πρέπει να

πούμε ότι οι ίδιες χώρες που τώρα μας επικρίνουν είχαν μια εντελώς διαφορετική εικόνα για την Ελλάδα την περίοδο της Δικτατορίας. Τότε που η Ελλάδα βίωνε τη Χούντα, ήταν για τους ξένους η χώρα των πολιτικών αγώνων που πάλευε ν’ αντισταθεί απέναντι στους δικτάτορες, που διεκδικούσε τη δημοκρατία και την ατομική αξιοπρέπεια, που είχε σημαντικούς εκπροσώπους στις Τέχνες και τα Γράμματα. Το συμπέρασμα στο οποίο θέλω να καταλήξω δεν είναι ότι η Ελλάδα είναι καταπληκτική χώρα, την οποία οι «κακοί» ξένοι λαοί κατηγορούν χωρίς λόγο. Το συμπέρασμα στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι ότι θα πρέπει να αποφεύγουμε να σχηματίζουμε εικόνες για ένα λαό με βάση τις συγκυρίες αλλά, αντίθετα, θα πρέπει να φροντίζουμε να διαμορφώνουμε μια σφαιρική γνώμη γι’ αυτόν γνωρίζοντας τον πολιτισμό και την ιστορία του διαχρονικά. Όπως δεν μπορούμε να λέμε ότι οι Γερμανοί – ανεξαιρέτως – είναι «φασίστες», έτσι δεν μπορούμε να λέμε ότι οι Έλληνες είναι «τεμπέληδες» ή «απατεώνες». Από την άλλη πλευρά, αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι θα πρέπει να προβάλλουμε διαρκώς το «ένδοξο παρελθόν» μας και να επαναπαυόμαστε σε δάφνες άλλων, όπως κάνουν πολλοί συμπολίτες μας. Το παρελθόν περιέχει και λάθη από τα οποία πρέπει να διδαχθούμε. Η εικόνα ενός λαού πρέπει να διαμορφώνεται από το παρελθόν και το παρόν του και έχει να κάνει με τις προσπάθειές του να προοδεύει συνεχώς, αλλά και να συνυπάρχει με τους άλλους λαούς.

Κυριάκος Μαριδάκης Γ2

Διάλογος με τα περσινά μας Βήματα Ο λόγος ενός θεϊστή Όταν μια καλοκαιρινή μέρα ξεφύλλιζα τα «Βήματα» του 2011, την προσοχή μου τράβηξε αμέσως το άρθρο του Μάριου Χριστοδούλου «Ο λόγος ενός άθεου». Σε αυτό περιλαμβάνονται επιχειρήματα υπέρ του αθεϊσμού και μία κριτική για τις κοινωνικές επιπτώσεις της θρησκείας. Το παρόν άρθρο αποτελεί συνέχεια στο θέμα που άνοιξε ο Μάριος, δηλαδή στο αιώνιο και πολύ σημαντικό ερώτημα για την ανθρωπότητα «Υπάρχει Θεός;», με τη διαφορά ότι παρουσιάζει τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς, δηλαδή αυτής των θεϊστών. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί υπάρχει το σύμπαν; Γιατί υπάρχουν όλα όσα βλέπουμε και όχι το τίποτα; Όλα όσα άρχισαν να υπάρχουν πρέπει να έχουν έναν δημιουργό που τα έφερε σε ύπαρξη, αφού τίποτα δεν προέρχεται από παρθενογένεση ή είναι αιώνιο, τουλάχιστον κάτι υλικό. Για παράδειγμα, το παρόν άρθρο γράφτηκε από μένα. Από πού, όμως, ήρθε το σύμπαν; Το σύμπαν δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του Bing Bang, άρα έχει αρχή και δεν είναι αιώνιο, συνεπώς έχει και έναν δημιουργό ο οποίος και ως δημιουργός του χρόνου και της ύλης (αυτά τα δύο φυσικά μεγέθη δημιουργήθηκαν μαζί με το σύμπαν) είναι εξ ορισμού άχρονος και άυλος. Το μόνο ον που ταιριάζει σε αυτή την περιγραφή είναι ο Θεός. Στο μάθημα της φυσικής μαθαίνουμε επίσης ότι υπάρχουν μερικές φυσικές σταθερές που έχουν παραμείνει με ίσο αριθμητικό μέτρο από την αυγή του σύμπαντος, η k (9*109) ή η βαρυτική δύναμη. Αυτές οι σταθερές εμφανίστηκαν αυθαίρετα στην αρχή του σύμπαντος χωρίς κανέναν λόγο για τον οποίο να έχουν αυτές τις τιμές, συνεπώς μπορούμε να πούμε ότι θα μπορούσαμε να υποθέσουμε πως είναι δυνατό να είχαν διαφορετική τιμή. Επιστήμονες έχουν όμως καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι αν αυτές οι σταθερές άλλαζαν έστω και στο ελάχιστο, το σύμπαν δεν θα επέτρεπε την ανάπτυξη ζωής και πως ένα τέτοιο σύμπαν είναι πολύ πιο πιθανό από αυτό στο οποίο ζούμε. Γιατί; Ο Stephen Hawking υπολόγισε ότι αν η ταχύτητα επέκτασης του σύμπαντος μειωνόταν κατά 1019 θα κατέρρεε σε μία τεράστια πύρινη σφαίρα. Ο Paul Davies εκτίμησε πως μία αλλαγή στη δύναμη της βαρύτητας κατά 10100 θα απαγόρευε ένα σύμπαν που επιτρέπει ζωή. Οι άθεοι συχνά αποδίδουν το παραπάνω φαινόμενο στην τύχη, όπως κάνουν και για το θέμα της εξέλιξης, αλλά οι πιθανότητες εναντίον αυτής της άποψης είναι απείρως περισσότερες από τις υπέρ ενός σύμπαντος με ζωή. Αναλογιστείτε ακόμα την ηθική. Ο ρώσος συγγραφέας Dostoevsky είχε πει: «Αν δεν υπάρχει Θεός, τα πάντα είναι επιτρεπτά». Αν απομακρύνουμε τον Θεό και τις αντικειμενικές ηθικές αξίες (π.χ. μη σκοτώσεις) από την ηθική, τότε όλες οι πράξεις μας είναι ηθικά αδιάφορες ή σχετικές. Για παράδειγμα, στον πολιτισμό των Ίνκας τον 12ο αιώνα ήταν λογικό και σωστό να θυσιάζονται άνθρωποι, ενώ στην Ευρώπη την ίδια περίοδο αυτές οι πράξεις απαγορεύονταν ρητά. Δεν γίνεται και οι δύο πολιτισμοί να είναι ηθικά σωστοί, αφού έρχονται σε άμεση αντιπαράθεση: ο ένας ή άλλος θα είναι σωστός, ή κανένας από τους δύο. Σε έναν κόσμο χωρίς αντικειμενικές ηθικές αξίες το παραπάνω ηθικό δίλημμα θα ήταν σχετικό. Αν ζούσαμε στην κοινωνία των Ίνκας, οι πράξεις μας θα ήταν ηθικές, ενώ αν ζούσαμε στην Ευρώπη θα ήταν ανήθικες και κατακριτέες. Μπορούμε έτσι να συμπεράνουμε πως χωρίς αντικειμενικές ηθικές αξίες που πηγάζουν από μία θεϊκή παρουσία -αλλιώς τι βαρύτητα θα είχαν;- ο κόσμος θα βυθιζόταν σε ένα χάος. Ένα άλλο σημαντικό ερώτημα αυτού του θέματος είναι εάν η επιστήμη έχει ακυρώσει το Θεό. Αρχικά σε αυτό το σημείο οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι: η επιστήμη μελετά τις «πώς» ερωτήσεις, όπως˙ πώς εξελιχθήκαμε ή πώς βλέπουμε, ενώ η θρησκεία τις «γιατί», όπως γιατί υπάρχει το σύμπαν ή γιατί ζούμε. Σε κανένα σοβαρό επιστημονικό κείμενο δεν θα βρει κανείς το επιχείρημα πως ο κόσμος δημιουργήθηκε κατά 54

Διάλογος με τα περσινά μας Βήματα τύχη, αφού αυτό το συμπέρασμα στέκει αυστηρά επιστημονικά, όσο το επιχείρημα πως ο Θεός δημιούργησε το σύμπαν. Υπάρχουν ακόμα άτομα που για να πειστούν για την ύπαρξη ή μη ύπαρξη του Θεού απαιτούν πείραμα και επιστημονική μέθοδο, ενώ την ίδια στιγμή πιστεύουν χωρίς καμία αμφιβολία στα αξιώματα των μαθηματικών και σε άλλες διάφορες αριθμητικές αποδείξεις, παρά το γεγονός πως τα πρώτα δεν αποδεικνύονται θεωρητικά και ότι οι δεύτερες, όπως απέδειξε ο Kurt Gödel, είναι ανεπαρκείς και μη πλήρεις. Τέλος, οφείλω να υπενθυμίσω στους θερμούς υποστηρικτές της αυστηρής επιστήμης μια φράση των μαθηματικών «η ανυπαρξία απόδειξης δεν συνιστά απόδειξη ανυπαρξίας». Δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι ξέρει πως δεν υπάρχει Θεός, μόνο και μόνο επειδή δεν υπάρχουν επιστημονικές αποδείξεις. Μιλώντας ακόμα για τις κοινωνικές επιδράσεις της θρησκείας πρέπει να διαχωρίσουμε τον σκοπό αυτής από τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιήθηκε για πολιτικούς και οικονομικούς λόγους. Ο σκοπό της είναι να φέρει την ανθρωπότητα κοντά στο θεϊκό στοιχείο, να της δώσει δύναμη να ξεπερνά τα εμπόδια που συναντά και να την κάνει καλύτερη σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς. Δυστυχώς, όμως, η θρησκεία έχει χρησιμοποιηθεί με τέτοιον τρόπο, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Μάριος στο άρθρο του, ώστε να καθίσταται αφορμή στον αγώνα του ανθρώπου για δύναμη και εξουσία πάνω στον άλλον άνθρωπο. Αυτό, όμως, βεβαίως και δεν αποτελεί επιχείρημα για την ανυπαρξία του Θεού. Συνοψίζοντας, θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι: η ύπαρξη ή η μη ύπαρξη του Θεού δεν μπορεί εξ ορισμού να αποδειχθεί μέσω μιας αυστηρής επιστημονικής μεθόδου, αφού αποτελεί ερώτημα της Μεταφυσικής. Aυτό, όμως, δεν σημαίνει ταυτοχρόνως ότι οι δύο απόψεις δεν μπορούν να παρουσιάσουν ορθολογιστικά φιλοσοφικά επιχειρήματα. Η απάντηση στο ερώτημα αν υπάρχει Θεός είναι τελείως προσωπική και ξεχωριστή για τον καθένα. Οτιδήποτε και αν πιστεύει κάποιος, πρέπει να αναλογιστεί τα επιχειρήματα και της άλλης πλευράς, ώστε να αποφασίσει με λογική, νου αλλά και συναίσθημα σε ένα από τα πιο σημαντικά ερωτήματα της ανθρωπότητας.

Ραφαήλ Ζούλης Γ3

Χριστίνα Κόγιου - Παπανικολάου Γ4 55

Σελίδες ιστορίας Α. Η ιστορία μιλά- Τα παιδιά προσεγγίζουν την ιστορία μέσα από προφορικές μαρτυρίες συγγενικών τους προσώπων. Σεμέλη Σαφού, Γ5: συνέντευξη με τον πατέρα της Γιώργο Σαφό, σχετικά με το πραξικόπημα των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου 1967. Ερώτηση: Πόσο χρονών ήσουν και τι έκανες την 21η Απριλίου 1967: Απάντηση: Ήμουν έξι χρονών όταν έγινε το πραξικόπημα, πρώτη δημοτικού πήγαινα. Θυμάμαι,τα ξημερώματα από 20 προς 21 Απριλίου φώναξαν τον πατέρα μου στο νοσοκομείο για έναν άρρωστο. Όταν ξύπνησα το πρωί της 21ης Απριλίου για να πάω σχολείο, εκείνος είπε στη μητέρα μου πως καθώς γυρνούσε είδε τανκς στο δρόμο. Κατάλαβα πως δεν ήταν καλό αυτό. Όταν, όμως, βγήκα από το σπίτι για να πάω σχολείο και δύο στρατιώτες από την απέναντι γωνία που βρισκόταν το κτίριο της Αστυνομίας και της Κ.Υ.Π. μού είπαν, «Σήμερα δεν έχει σχολείο», το μόνο που ένιωσα ήταν χαρά. Άκουγα τους μεγάλους που χρησιμοποιούσαν τη λέξη πραξικόπημα ή διάλυση μα δεν καταλάβαινα και πολλά. Για τις επόμενες μια-δυο μέρες το σχολείο έμεινε κλειστό. Ερώτηση: Τι θυμάσαι από την εξέγερση του Πολυτεχνείου; Απάντηση: Όταν έγινε η κατάληψη του Πολυτεχνείου ήμουν 12 χρονών, μαθητής πλέον της 1ης Γυμνασίου. Μέναμε ακόμη πίσω από το Πολυτεχνείο, άρα βρισκόμασταν στο κέντρο των γεγονότων. Περνούσα από εκεί όταν γυρνούσα από το σχολείο, οπότε έβλεπα τους φοιτητές που φώναζαν συνθήματα, τραγουδούσαν... Από τα παράθυρα του Πολυτεχνείου, επί της οδού Στουρνάρη, πετούσαν καλάθια με σκοινιά και πήγαινε ο κόσμος και τους εφοδίαζε κυρίως με φαγητά. Θυμάμαι που ερχόντουσαν οι μαμάδες των φοιτητών σε μας τα μικρά και μας δίνανε φαγητά να βάλουμε μέσα στα καλάθια. Αν το έκαναν εκείνες, θα τις σταμάταγαν οι αστυνομικοί. Ενώ εμείς, σαν μικρά που ήμασταν, τρέχαμε γρήγορα, τα βάζαμε στα καλάθια και όσο και να μας κυνηγούσαν δεν μας έπιαναν. Το απόγευμα της 16ης Νοεμβρίου πήγαμε με τα αδέρφια μου στο φροντιστήριο, στην οδό Διδότου. Καθώς επιστρέφαμε σπίτι το απόγευμα είχαν αρχίσει να ρίχνουν δακρυγόνα. Τη νύχτα εκείνη και μετά την εισβολή των τάνκς στον πανεπιστημιακό χώρο πολλοί φοιτητές χτυπούσαν τα κουδούνια των σπιτιών για να κρυφτούν. Χτύπησαν και το δικό μας κουδούνι όσοι από τη γειτονιά ήξεραν ότι ο πατέρας μου ήταν γιατρός - για να βοηθήσει τους τραυματίες. Τις επόμενες μέρες ακούγαμε πυροβολισμούς. Κανείς δεν μπορούσε να βγει για 10 μέρες έξω και τα σχολεία έμειναν κλειστά. Εκείνο το καλοκαίρι έγινε το πραξικόπημα στην Κύπρο. Αν και επανήλθε η δημοκρατία στην Ελλάδα, δυστυχώς ακολούθησε η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Η επταετία της δικτατορίας άφησε βαθιές πληγές στην Ελλάδα αλλά και μια μεγάλη ανοιχτή πληγή στην Κύπρο.

Β. Ο Πόλεμος στον 20ου αιώνα. 1. Η καθημερινή ζωή στην Αγγλία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Φιλήμων Νομικός Γ5

Στις 3 Σεπτεμβρίου 1939 η Αγγλία, μετά από ανακοίνωση του τότε πρωθυπουργού Neville Chamberlain στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, κηρύσσει τον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας. 56

Σελίδες ιστορίας ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ: Κατά τη διάρκεια του πολέμου τα παιδιά έπρεπε να φροντίζουν μόνα τους τον εαυτό τους, καθώς συχνά οι μπαμπάδες τους ήταν στον πόλεμο και οι μητέρες τους δούλευαν. Πήγαιναν κανονικά σχολείο, όπου εκτός από τα κανονικά μαθήματα εκπαιδεύονταν για το πώς θα έπρεπε να αντιδρούν κατά τη διάρκεια των εναέριων επιδρομών∙ όταν ακούγονταν οι σειρήνες, τα παιδιά έτρεχαν στα καταφύγια που ήταν ειδικά σχεδιασμένα. Το σχολείο προσέφερε στα παιδιά δωρεάν ένα μπουκάλι γάλα και φαγητό με πολύ χαμηλό κόστος. Ωστόσο, ένα πράγμα παραμένει ίδιο και τότε και τώρα: οι ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Κατά τη διάρκεια του πολέμου πολλά παιδιά είχαν μεταφερθεί για λόγους ασφάλειας μακριά από τις πόλεις και ο μόνος τρόπος για να επικοινωνήσουν με τους γονείς τους ήταν με γράμματα. Το ίδιο εξάλλου έκαναν και άνδρες που υπηρετούσαν την πατρίδα τους στα πολεμικά μέτωπα. Συχνά ο ταχυδρόμος έσπερνε τον πανικό, καθώς πολλές φορές τα γράμματα έφερναν την είδηση του θανάτου ενός μέλους της οικογένειας. Το 1940 η τότε πριγκίπισσα Ελίζαμπεθ - σε ηλικία 14 χρόνων - μετέδιδε μηνύματα μέσω επιστολών στα παιδιά που είχαν εκτοπιστεί. Βιβλιογραφία:http://www.bbc.co.uk/schools/primaryhistory/ http://www.bbc.co.uk/schools/primaryhistory/ world_war2/ http://www.bbc.co.uk/schools/primaryhistory/world_war2/daily_life/ http://www.bbc.co.uk/ schools/primaryhistory/world_war2/the_war_effort http://www.bbc.co.uk/schools/primaryhistory/world_ war2/growing_up_in_wartime/

2. Ψυχρός πόλεμος και επιστήμες Ιωάννα Ζημιανίτη Γ5 Εισαγωγή

Με τον όρο «ψυχρός πόλεμος» αναφερόμαστε στον ανοιχτό αν και ελεγχόμενο ανταγωνισμό που αναπτύχθηκε ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Ξεκίνησε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και έληξε με την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Ο πόλεμος αυτός θα μπορούσαμε να πούμε ότι διεξήχθη στο πλαίσιο μιας ιδεολογικής πάλης, αφού οι ΗΠΑ ήταν σύμβολο του καπιταλισμού, ενώ η Σοβιετική Ένωση αντικατόπτριζε τον κομμουνισμό. Την εποχή εκείνη, λόγω του ανταγωνισμού των δύο χωρών εξελίχθηκαν και οι επιστήμες. Διαστημικός Αγώνας Η Σοβιετική Ένωση και οι ΗΠΑ ξεκίνησαν έναν τεχνολογικό και επιστημονικό αγώνα για την κατάκτηση του διαστήματος. Ξεκίνησε το 1957, όταν η Σοβιετική Ένωση έθεσε σε τροχιά τον πρώτο τεχνητό δορυφόρο της γης, τον Σπούτνικ 1. Οι δύο υπερδυνάμεις, όμως, δεν αρκέστηκαν στις δορυφορικές αποστολές, αλλά λίγα χρόνια αργότερα πραγματοποίησαν και επανδρωμένες αποστολές. Η Σοβιετική ένωση έστειλε τον πρώτο άνθρωπο στο διάστημα (Γιούρι Γκαγκάριν) στις 12 Απριλίου του 1961. Ακολούθησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες που αποφάσισαν να στείλουν τους πρώτους ανθρώπους στο φεγγάρι. Έτσι, στις 29 Ιουλίου του 1969, ο ΄Εντουιν Όλντριν και ο Νιλ Άμστρονγκ πάτησαν το πόδι τους στη σελήνη. Τότε, ο Άμστρονγκ είπε «Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα άλμα για την ανθρωπότητα». Η κούρσα των εξοπλισμών Ένας άλλος τρόπος που χρησιμοποίησαν οι δύο υπερδυνάμεις για να αναδείξουν την ανωτερότητα τους ήταν η κούρσα των εξοπλισμών. Λόγω αυτού του τεράστιου ανταγωνισμού, μέχρι το 1980 είχαν συσσωρευτεί πάνω από 54.000 όπλα, τα οποία επαρκούσαν για την εξαφάνιση πολλές φορές κάθε μορφής ζωής στη Γη. Πρωτοπόροι αυτή τη φορά θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν οι Αμερικανοί, οι οποίοι το Νοέμβριο του 1952 κατασκεύασαν μια βόμβα υδρογόνου που εξερράγη στα νησιά Μάρσαλ του Ειρηνικού. Λέγεται ότι η δύναμη της βόμβας αυτής ήταν 1000 φορές μεγαλύτερη από την ατομική βόμβα που έπεσε στη Χιροσίμα. Τον Αύγουστο της επόμενης χρονιάς εξερράγη άλλη μια βόμβα υδρογόνου - αυτή τη φορά στο βόρειο παγωμένο ωκεανό - από τη Σοβιετική Ένωση. Ωστόσο, τα τεράστια ποσά ενέργειας που απελευθερώθηκαν κατά τη διάρκεια αυτών των εκρήξεων είχαν μεγάλες επιπτώσει μέσω των ραδιενεργών καταλοίπων. Άραγε, ο ανταγωνισμός και η ανάδειξη της ανωτερότητας είναι ένα αρκετά καλό κίνητρο για τη διαστη57

Σελίδες ιστορίας μική εξερεύνηση; Η δαπάνη τεράστιων χρηματικών ποσών για 1.700 διαστημικές εκτοξεύσεις μήπως είναι λίγο υπερβολική, την ώρα που τα χρήματα αυτά θα μπορούσαν να σώσουν μια ολόκληρη ήπειρο από τον υποσιτισμό; Όπως και σε άλλες επιστημονικές ανακαλύψεις, ίσως να πρέπει να βρεθεί η χρυσή τομή ανάμεσα στην αναζήτηση της επιστημονικής γνώσης και στα όρια της ηθικής χρήσης της. Βιβλιογραφία: Πάπυρος - Λαρούς – Μπριτάννικα, Wikipedia , Περιοδικό Time – Η ιστορία του 20ου αιώνα- Ο Ψυχρός Πόλεμος, news247.gr/.../otan_epefte_to_teixos_toy_verolinoy.1395466.html

Γ. Ιστορικές προσωπικότητες Simone de Beauvoir, μια γυναίκα στα χρόνια του ανδροκρατούμενου κόσμου. Μαρία Ραβαζούλα Γ2 «Δεν γεννιέται κάποιος γυναίκα, αλλά γίνεται». Αυτή είναι η χαρακτηριστική φράση που διατύπωσε η Simone De Beauvoir στο έργο της Το Δεύτερο Φύλο (Le Deuxième Sexe). Γεννημένη στο Παρίσι στις 09/01/1908, έζησε μια πολυτάραχη ζωή με πολλά σκάνδαλα και επιτυχημένες εκδόσεις γνωστών βιβλίων, ενώ έμεινε στην ιστορία ως η φεμινίστρια που άλλαξε τον κόσμο των γυναικών. Σπούδασε στην École Normale Supérieure στο Παρίσι, όπου και γνώρισε τον υπαρξιακό φιλόσοφο και μακρόχρονο σύντροφό της Jean Paul Sartre. Η Simone De Beauvoir ήταν αρκετά ευέλικτη ως συγγραφέας, εξίσου ικανή ως φιλόσοφος, μυθιστοριογράφος, πολιτική δοκιμιογράφος καθώς και βιογράφος. Στο πιο γνωστό της έργο, το Δεύτερο φύλο, εξέφρασε τις καθοριστικές για τον κόσμο φεμινιστικές απόψεις της. Στο κεφάλαιο με τίτλο «Γυναίκα: μύθος ή πραγματικότητα;» έλεγε ότι οι άντρες είχαν μετατρέψει την πραγματική γυναίκα σε μιαν Άλλη προσθέτοντας γύρω της μια αύρα μυστηρίου. Έλεγε επίσης ότι οι άντρες χρησιμοποιούσαν ως δικαιολογία το ότι δεν καταλαβαίνουν τις γυναίκες και τα προβλήματά τους, ώστε να μην τις βοηθήσουν. Τέλος, κατά την Beauvoir, η ύπαρξη προηγείται της ουσίας. Επομένως, δεν γεννιέται κανείς γυναίκα, αλλά γίνεται. Στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου συνεργάστηκε με τον Jean Paul Sartre στην έκδοση της πολιτικής εφημερίδας Les Temps Moderns, όπου εξέδωσε και το πρώτο μέρος του Δεύτερου Φύλου. Πέρα από την εκδοτική της δραστηριότητα, η Simone De Beauvoir χρησιμοποίησε την εφημερίδα ως πλατφόρμα για να παρουσιάσει μερικά από τα έργα της. Παρέμεινε εκδότρια έως το θάνατό της. Το έργο και η σκέψη της είναι βαθιά επηρεασμένα από τους Rene Descartes, Mary Wollstonecraft, Immanuel Kraft, Georg Hegel, Edmund Husserl, Søren Kierkegaard, Karl Marx, Friedrich Nitzsche, Jean Paul Sartre και Marquis de Sade. Πέθανε στις 14/04/1986 από πνευμονία και θάφτηκε δίπλα στον Jean Paul Sartre στο Cimetière du Montparnasse στο Παρίσι. Χωρίς αμφιβολία είναι μια από τις μεγαλύτερες Γαλλίδες στοχαστές ολόκληρης της ιστορίας. Βιβλιογραφία: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CE%BD_%CE%BD%CF%84%CE %B5_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%81 http://en.wikipedia.org/wiki/Simone_De_Beauvoir

Σελίδες ιστορίας Δ. Ιστορία και Αρχιτεκτονική Η ιστορία του BAUHAUS Μιράντα Αποστολάκου Γ2 Κατά την άνοδο του Hitler στην εξουσία και την κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου πάρα πολλοί διανοούμενοι και επιστήμονες, όπως ο Α.Einstein, o S.Freud, o B. Brecht, κ.ά. αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη Γερμανία για πολιτικούς λόγους και να βρουν καταφύγιο σε κάποια άλλη χώρα. Δεν ήταν, όμως, μόνο οι διανοούμενοι και οι επιστήμονες που δέχτηκαν ένα σοβαρό πλήγμα εκείνη την εποχή, αλλά και η μεγαλύτερη και σημαντικότερη σχολή αρχιτεκτονικής. Το Bauhaus. Το Μάρτιο του 1918 ο Walter Gropius ανέλαβε την ηγεσία της Σχολής Τεχνών της Βαϊμάρης και την ένωσε με την πρώην Σχολή Τεχνών και Επαγγελμάτων για να φτιάξει το «κρατικό Bauhaus της Βαϊμάρης». Ο Gropius ήταν απόλυτα συντονισμένος με το πνεύμα της εποχής όταν, μετά την καταστροφή του πρώτου πολέμου και την κατάρρευση της παλαιάς τάξης με στόχο τη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας, σκόπευε να χρησιμοποιήσει την τέχνη του για την οικοδόμηση μιας νέας ανθρωπότητας που θα εκφραζόταν μέσα από την τέχνη. Και πράγματι! Το Bauhaus ακόμη και σήμερα είναι συνώνυμο του ριζικού εκμοντερνισμού της τέχνης. Δεν υπήρξε κανένας τομέας της ζωής που δεν επιχείρησε να μεταρρυθμίσει ή να επανασχεδιάσει το Bauhaus. Δεν περιορίστηκε μόνο στην αρχιτεκτονική και τις καλές τέχνες αλλά και στο χορό, το θέατρο, τη φωτογραφία, το σχέδιο, ακόμα και τα παιχνίδια! Ενώ το Bauhaus γινόταν κορυφαία πολιτιστική δύναμη στη γερμανική αλλά και στην ευρωπαϊκή avantgarde, δεχόταν παράλληλα και αυξανόμενες πολιτικές πιέσεις. Η προοδευτική κατεύθυνση της σχολής των τεχνών ήταν ένα αγκάθι στο πλευρό των συντηρητικών δυνάμεων, οι οποίες ενισχύονταν για ακόμα μία φορά. Με την άνοδο του Hitler και των Ναζιστών το Bauhaus έκλεισε λόγω των φιλελεύθερων απόψεων που υποστήριζε καθώς και του μεγάλου ποσοστού Εβραίων φοιτητών και καθηγητών που υπήρχαν στη σχολή. Έτσι, το Bauhaus μεταφέρθηκε στην Αμερική και λειτούργησε εκεί και μετά το τέλος του πολέμου. Μπορεί οι Ναζί να κατάφεραν να επιτύχουν το κλείσιμο της σχολής, αλλά η εξάπλωση των ιδεών της δεν σταμάτησε ποτέ. Σήμερα το Bauhaus δεν λειτουργεί. Σημασία, όμως, δεν έχει τι ήταν το Bauhaus, αλλά το τι άφησε πίσω του. Από το Bauhaus βγήκε μια γενιά σπουδαίων αρχιτεκτόνων που άλλαξε για πάντα την πορεία της μοντέρνας αρχιτεκτονικής, όπως ο Carl Fieger, o Hans Fischli, o Adolf Meyer, o Mark Stam και ο Hans Wittwer, που θα μείνουν για πάντα στην ιστορία και θα θαυμάζονται για τα έργα τους. Βιβλιογραφία: «Η ιστορία της σύγχρονης αρχιτεκτονικής» του H.F. Hullmann, εκδ.: ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ (2008) «Bauhaus» του Hans Engels, εκδ.: PRESTEL(2006)

Τα κείμενα, που γράφτηκαν μέσα στο πλαίσιο του μαθήματος της Ιστορίας, επιμελήθηκε η καθηγήτρια κ. Κωνσταντίνα Ανδριανοπούλου.

Μήπως είμαστε... λογοτέχνες; Ο Μάκης είναι ρινόκερος Το παρακάτω κείμενο είναι μια έκθεση που έγραψα κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Η εκφώνηση ήταν η εξής: Αφού εξηγήσεις τι εννοεί ο συγγραφέας με τον όρο «ρινοκερίτις» [Κώστας Βούλγαρης, Ρινοκερίτις!..., Ένας αιώνας χρονογράφημα 1989-1999], να περιγράψεις μια συμπεριφορά / ένα συμβάν που να σου θυμίζει αυτή την «ασθένεια». Ποια ήταν η αντίδρασή σου; Πού αποδίδεις αυτή τη συμπεριφορά; Από τη στιγμή που τον γνώρισα μου το ξεκαθάρισε: «Είμαι ρινόκερος». Όχι βέβαια με τα λόγια, αλλά με το βλέμμα. Θα μπορούσε να είναι ιδέα μου, αλλά με τα χρόνια επιβεβαιαώθηκε· ο Μάκης Γεωργιάδης ΕΙΝΑΙ ρινόκερος. Όχι ότι έχω τίποτε ενάντια σ’ αυτά τα παχύδερμα· ίσα ίσα, που τα λυπάμαι που τα παρομοιάζω με το Μάκη. Απλά νομίζω ότι είναι τρανό παράδειγμα πάσχοντος από τη ρινοκερίτιδα για την οποία μιλά ο Κώστας Βούλγαρης στο ομώνυμο χρονογράφημά του. Σύμφωνα με τον χρονογράφο, η ρινοκερίτις είναι μια ασθένεια. Όχι όμως μια ασθένεια όπως όλες οι άλλες, αλλά μια που μετατρέπει τους Έλληνες σε ρινόκερους· όχι σε αληθινούς ρινόκερους, αλλά σε μεταφορικούς. Σε ρινόκερους που λόγω του παχιού τους δέρματος δεν αισθάνονται τίποτα, σε ρινόκερους που ενδιαφέρονται μόνο να τραφούν. Και πράγματι, η συμπεριφορά του Μάκη Γεωργιάδη είναι ακριβώς αυτή. Ξεκινάει πάντα κάνοντας μια επίθεση φιλίας σ’ εσένα – το υποψήφιο θύμα. Αυτό, όμως, που πραγματικά τον ενδιαφέρει είναι να ανακαλύψει τα προτερήματα και τα ελαττώματά σου, ώστε να σ’ έχει στο χέρι. Αφού ολοκληρώσει το πρώτο στάδιο, αποκηρύττει την επίθεση φιλίας του και νιώθει πλέον ότι έχει το δικαίωμα να μιλά προκλητικά και να σε κοροϊδεύει μπροστά στα μάτια σου, μόνο και μόνο για να σου τη σπάσει. Μιλάμε δηλαδή για έναν πολύ επιδέξιο ρινόκερο, όχι για κάποιον τυχαίο. Το χειρότερο με το Μάκη, όμως, είναι ότι, ενόσω συνεχίζει και έχει αυτή τη συμπεριφορά, πού και πού ξεθάβει μερικά ψήγματα της αρχικής του «φιλίας» μόνο και μόνο για να σου ζητήσει χάρες. Και καθώς έχει τα αποτελέσματα της αρχικής «αναγνώρισης» γνωρίζει πολύ καλά σε ποιους τομείς μπορείς να τον βοηθήσεις. Με τόση υποκριτική ικανότητα που έχει θα μπορούσε κάλλιστα να παίξει στο θέατρο του παραλόγου το «Ρινόκερο» του Ιονέσκο ή ακόμα να γίνει και πολιτικός. Αυτό που πραγματικά σιχαίνομαι σ’ εκείνον είναι η ατέρμονη υποκρισία και το απεριόριστο θράσος του. Έχει, όμως, και την ικανότητα να σε φέρνει σε δύσκολη θέση και να μην ξέρεις πώς να αντιδράσεις – αν δεν είσαι φυσικά κι εσύ ρινόκερος. Εγώ πάντως, όταν επιβεβαίωσα ότι είναι ρινόκερος, τον ξαπόστειλα και έπαψα να του μιλάω, εκτός κι αν θέλω να του σχολιάσω τη συμπεριφορά του (κι ας του μπαίνει από το ένα αυτί και του βγαίνει απ’ τ’ άλλο) ή μου απευθύνει το λόγο. Παρ’ όλα αυτά, όταν με θέλει στο τηλέφωνο, αδυνατώ να του το «κλείσω στα μούτρα» -αν και πολύ θα το ήθελα- γιατί τότε θα φανεί πως εγώ είμαι ο ρινόκερος. Ένα εύλογο ερώτημα που μπορεί να τεθεί είναι τι προκαλεί όλη αυτή τη συμπεριφορά, τι προκαλεί τη ρινοκερίτιδα. Ο Κώστας Βούλγαρης αποδίδει την εξάπλωσή της κυρίως στα ΜΜΕ που την προβάλλουν μέσα από εκπομπές, σίριαλ, διαφημίσεις και λοιπά. Δεν διαφωνώ απολύτως, αλλά το παράδειγμα του Μάκη μού δίνει το δικαίωμα να προσθέσω πως πολλοί Έλληνες γεννιούνται ρινόκεροι, δεν γίνονται. Γι’ αυτό έχει άλλωστε η χώρα μας τα χάλια που έχει. Και, δυστυχώς, ο Μάκης είναι μόνο ένας ρίνοκερος ανάμεσα σε εκατομμύρια...

Κίμων Σούρλας - Κοτζαμάνης Β2

Μήπως είμαστε... λογοτέχνες; Κοινωνικό έργο Ήτανε δύο παιδάκια που βρήκαν λίγο ψωμάκι και το εκόψανε σε δύο κομματάκια αφού πεινούσαν, τα παιδάκια. Το φάγανε γρήγορα ολόκληρο το καρβελάκι και μείναν μόνα τους στο πεζουλάκι να κοιτάνε το καπάκι, που ήθελε ένα γυαλισματάκι. Τα καημένα, τα λυπόμουνα πολύ ήταν σίγουρα εκεί από το πρωί αφου ζητιάνευαν υπομονετικά και λέγαν «Όχι, άλλο! Όχι πια, δεν μπορούμε τα ορφανά.». Τα λυπηθήκαμε κι εμείς και τα στείλαμε αλλού σ’ ένα δρόμο κεντρικό για να ζήσουν αρκετά και να κάνουνε καλό σε όλο τον κόσμο τον κακό που φιλόπτωχος δεν είναι πια και έχει χάσει κάθε είδους ανθρωπιά μέσα στης πόλης τα πλεονεκτήματα τα κακά τα αποκτήματα. Κι ας δεν ήτανε καλοί ζητιάνοι τους στείλαμε άρον – άρον κι ήταν σαν τσαρλατάνοι για να κάνουνε καλό ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΡΓΟ τ’ ονομάζω εγώ αυτό.

Ο τοίχος Ήταν Σεπτέμβρης πρωινό Που το τμήμα μας γνώρισε το δάσκαλό του Τα μαθήματά μας άρχισαν υπό κανονικές συνθήκες Αλλά ψιλο-κατέληξαν σαν σκουριασμένες ξύστρες Λόγω φασαρίας και Μερικής βλακείας. Οι μέρες όμως πέρναγαν και ήτανε πολλές Μέχρι που ήρθε η στιγμή Που γκρέμισε αυτό Που είχε χτίσει το τμήμα μας Έναν τοίχο ψηλό κακής επικοινωνίας, Και στη θέση του φύτεψε Τοίχο μιας γνώριμης φιλίας.

Θοδωρής Βάνης Γ2

Έργα παιδιών της Γ΄ γυμνασίου

Μήπως είμαστε... λογοτέχνες; Tο μαθηματάκι Κάθε Τρίτη και Τετάρτη Πέμπτη και Παρασκευή κάνουμε ένα μαθηματάκι πάντα τέλειο πολύ στο καλό μας σχολειάκι σε αίθουσες διαφορετικές πλούσιες, ευρύχωρες και ανοιχτές. Μας μαθαίνουν για τον Ρομαντισμό σε σχέση με τον Εθνικισμό και για τον Διαφωτισμό σε σχέση με τον Ορθολογισμό. Μας μιλούν με υπομονή πάντα λένε να γράφουμε σ’ ένα χαρτί αυτά που λένε συνεχώς που θα μας τα ζητήσουν τελικώς… Δεν θέλουν να βαριόμαστε καθόλου θέλουν να περνάμε όλοι καλά αλλά μέσα απ’ των γραμμάτων τ’ αγαθά! Τους αρέσει ο Διαφωτισμός και πολύ ο Ρομαντισμός η Λογοτεχνία και η Ιστορία. Μας μαθαίνουν Αρχαία Γλώσσα και δεν θέλουνε πολλά παρά μόνο τα βασικά. Είναι δάσκαλοι σωστοί άξιοι και πολύ καλοί τους αρέσουν τα παιδάκια αλλά δεν θέλουν να’ ναι άτακτα πολύ για να μην θυμώνουν και τα μαλώνουν αφού είναι τόσο ευγενικοί. Θοδωρής Βάνης Γ2

Καραπανάγου Αναστασία Γ4

Διάφορα αλλά όχι... αδιάφορα Μια πρόταση Στην εποχή μας, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και σύμφωνα και με έρευνες συγκοινωνιολόγων, έχει μειωθεί αισθητά η χρήση των Ι.Χ. Έτσι, πολλοί άνθρωποι προτιμούν να μεταβαίνουν στον προορισμό τους επιλέγοντας άλλα μέσα μεταφοράς. Μια προσιτή λύση είναι η χρήση των ποδηλάτων. Τα ποδήλατα, σε αντίθεση με άλλα μέσα μεταφοράς, είναι φιλικά προς το περιβάλλον, αφού δεν εκπέμπουν ρύπους. Με τη χρήση τους, επίσης, γυμνάζει κανείς το σώμα του και βελτιώνει τη φυσική του κατάσταση. Το σημαντικότερο, βέβαια, και αυτό που πιθανόν θα οδηγήσει κάποιους στη χρήση του, είναι τα μηδενικά του έξοδα. Ούτε καύσιμα ούτε έξοδα συντήρησης. Ειδικά σήμερα που οι άνθρωποι δέχονται συνεχώς μειώσεις στους μισθούς τους και τα νοικοκυριά στριμώχνονται ολοένα και περισσότερο οικονομικά, το συγκεκριμένο πλεονέκτημα των ποδηλάτων μόνο απαρατήρητο δεν θα περάσει. Γι’ αυτό μπορούμε να πούμε ότι το ποδήλατο είναι ένα αρκετά «σύγχρονο» μέσο μεταφοράς. Από την άλλη, σίγουρα δεν είναι ιδανικό για μεγάλες αποστάσεις, και κάποιοι «τεμπέληδες» μπορούν να πουν πως ό,τι δεν πληρώνεις με τα λεφτά, το πληρώνεις με κόπο και ιδρώτα. (Αν και εξαιτίας της οικονομικής κρίσης πιστεύω ότι ελάχιστοι θα υπερασπίζονταν αυτή την άποψη). Ακόμα ένα πρόβλημα που συναντάται ιδιαίτερα στη χώρα μας είναι η έλλειψη ποδηλατοδρόμων ή έστω μικρών χώρων, όπου οι ποδηλάτες θα μπορούσαν να κινούνται χωρίς να βρίσκονται στην ίδια λωρίδα με άλλα αυτοκίνητα, κι έτσι να νιώθουν περισσότερη ασφάλεια. Παρόλα τα εμπόδια, αρκετοί άνθρωποι θα ξανασκεφτούν το ενδεχόμενο της χρήσης των ποδηλάτων, ώστε να μεταβούν π.χ. στη δουλειά τους ή σε κάποιον άλλον επιθυμητό προορισμό. Εξάλλου, η χρήση τους δεν πρόκειται να προκαλέσει αρνητικές συνέπειες, και αυτό ίσως οδηγήσει και την πολιτεία να βοηθήσει, ώστε να δημιουργηθούν κάποιοι χώροι για τους ποδηλάτες στα πρότυπα άλλων μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών.

Θοδωρής Μπαλούγιας Β5

Μια μουσική πρόταση “ROCK n’ROLL vs POP” Στη φωτογραφία ο τραγουδιστής των AC/DC Bon Scott (κάτω) και ο κιθαρίστας Angus Young (πάνω) σε περιοδεία του συγκροτήματος το 1979 στην Αμερική. Κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει με το γεγονός, ότι η μουσική που οι περισσότεροι ακούνε σήμερα δεν έχει καμία σχεδόν σχέση με αυτή των 60’s και 70’s, τότε που επικρατούσε το rock ‘n roll και τα blues. Η μουσική του 21ου αιώνα, η γνωστή μας pop, έχει καταφέρει να επικρατήσει των προαναφερομένων σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό. Παρακάτω εξηγώ τους λόγους, για τους οποίους θεωρώ ότι η pop μουσική είναι ένα σκουπίδι μπροστά σε μεγαθήρια rock συγκροτήματα που άλλαξαν τα πάντα, μέχρι και τον τρόπο που ζούμε ή σκεφτόμαστε σε ορισμένες περιπτώσεις. Θα ξεκινήσω παίρνοντας τα πράγματα με τη σειρά τους. Δεν ήμουν ανέκαθεν φανατικός του rock n’ roll. Θυμάμαι, αντιθέτως, τον εαυτό μου να ακούει από μικρός ραδιοφωνικούς σταθμούς, οι οποίοι έπαιζαν κυρίως dance επιτυχίες. Η αλήθεια είναι πως επηρεάστηκα σε αυτό από την μητέρα μου, η οποία μεγάλωσε 63

Διάφορα αλλά όχι... αδιάφορα ως έφηβη τη δεκαετία των 80’s (χρυσή εποχή της disco). Φίλοι μου, όμως, από το σχολείο άρχισαν να με παρακινούν να ακούσω κάποια τραγούδια των Beatles, τους οποίους θεωρώ σήμερα το πιο σημαντικό συγκρότημα για τη εξέλιξη της μουσικής του 20ου αιώνα. Μέσω των «σκαθαριών» αγάπησα την αγνή μουσική, ενώ μετέπειτα γνώρισα και άλλα συγκροτήματα, όπως τους Led Zeppelin, Pink Floyd, Guns n’ Roses, Queen κλπ. Όσο περνούσε ο καιρός τόσο περισσότερο απομακρυνόμουν από την pop μουσική και έδειχνα μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την ποιοτική μουσική. Η λέξη που χαρακτηρίζει την pop είναι η εμπορευματοποίηση. Εκείνοι που τάχα θεωρούνται καλλιτέχνες χωρίς να έχουν ταλέντο, κυνηγούν το κέρδος και τη φήμη. Τα τραγούδια που ερμηνεύουν τις περισσότερες φορές τα γράφουν άλλοι, οι οποίοι έχουν επίσης οικονομικά συμφέροντα. Μια από τις πιο γνωστές pop τραγουδίστριες είναι η Rihanna, τα τραγούδια της οποίας ακούγονται στα ραδιόφωνα όλου του κόσμου. Λόγω, όμως, της μεγάλης της φήμης και των αμέτρητων εσόδων της άρχισε να προκαλεί με τις εμφανίσεις της, τη συμπεριφορά της κ.ά., ώστε να παραμείνει στο προσκήνιο της δημοσιότητας. Σχεδόν όλα τα Μ.Μ.Ε. ασχολούνται αρκετά συχνά μαζί της. Η δίψα, εξάλλου, για φήμη και χρήματα χωρίς κόπο και προσπάθεια οδηγεί τους ανθρώπους σε τέτοιες ενέργειες. Και αυτό, όμως, δεν ισχύει μόνο για την Rihanna αλλά και για τις υπόλοιπες pop τραγουδίστριες, όπως τη Lady Gaga, τη Fergie κ.τ.λ., τα τραγούδια των οποίων ναι μεν μένουν αρκετό καιρό στα charts, αλλά μετά από μερικά χρόνια κανείς δεν τα θυμάται. Μιλάμε ουσιαστικά για μουσική με ημερομηνία λήξης. Αντιθέτως, rock συγκροτήματα, όπως αυτά που προανέφερα, έχουν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στην ιστορία της μουσικής μέσω των τραγουδιών τους, τα οποία ο κόσμος αγάπησε και δεν τα ξέχασε ποτέ. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους θα τα μεταδώσουν στις επόμενες γενιές, οι οποίες καλούνται να διαφυλάξουν το στοιχείο της αληθινής μουσικής. Εκείνης δηλαδή με πραγματικά μουσικά όργανα και φωνητικά δίχως πολλαπλές ηλεκτρονικές επεξεργασίες ώστε να αρέσει περισσότερο στον κόσμο. Και φυσικά μην ξεχνάμε πως για να φτάσουν στο σημείο που είναι τώρα τα συγκροτήματα, έκαναν πολλές θυσίες για να το πετύχουν, χωρίς να αποσκοπούν στο βρόμικο κέρδος. Κάτι που αγάπησα στο rock n’ roll ήταν το συναίσθημα που υπήρχε στις μελωδίες. Μέσα από τα τραγούδια οι καλλιτέχνες εξιστορούν αληθινά συμβάντα, που βίωσαν ακόμα και οι ίδιοι. Έρωτας, όνειρα, χιούμορ είναι μερικά από τα στοιχεία που συμπεριλαμβάνονται σε κάθε τέτοιο τραγούδι. Τα στοιχεία αυτά πιστεύω πως είναι κομμάτι ακόμα και της δικής μας ζωής. Η φράση του John Lennon πως «τα τραγούδια γράφονται για να «εξηγηθούν» τα συναισθήματα όλων των ανθρώπων και όχι αυτά των μουσικών» με επηρέασε αναμφισβήτητα σε αυτή μου την άποψη. Έχοντας ακούσει όλα τα είδη rock κατέληξα πως το αγαπημένο μου ήταν το rock n’ roll, που λανθασμένα νομίζει ο περισσότερος κόσμος πως περιορίζεται στις δεκαετίες των 50’s και 60’s. Λαμπροί συνεχιστές του αποτελούν οι AC/DC, οι οποίοι εμφανίστηκαν στα μέσα της δεκαετίας των 70’s με όρεξη και πάθος για 64

Διάφορα αλλά όχι... αδιάφορα rock n’ roll. Αρχικά έπαιζαν σε πολύ μικρούς συναυλιακούς χώρους, χωρίς να τους ξέρει κανείς έξω από την Αυστραλία, όπου δημιουργήθηκαν. Με το πέρασμα, όμως, των χρόνων άρχισαν με κόπο και ατέλειωτες συναυλίες σε Αμερική και Ευρώπη να κατακτούν την αγάπη του κόσμου, χάρη στο ταλέντο τους και την αγάπη τους για το rock n’ roll. Παρόλο που και σήμερα πολλοί διαφωνούν και θεωρούν τους AC/DC ένα metal συγκρότημα, οι αδερφοί Young (κιθαρίστες του συγκροτήματος) ποτέ δεν ασχολήθηκαν με άλλο είδος μουσικής. Οδήγησαν όμως το rock n’ roll σε ένα άλλο πιο ηλεκτρικό και σκληρό επίπεδο. Και αυτή ήταν η συνταγή της επιτυχίας για τη μπάντα. Για μένα οι AC/DC δεν είναι απλώς ένα μουσικό συγκρότημα. Είναι κάτι πολύ παραπάνω: ένας τρόπος ζωής και μια εξάρτηση που δεν την κόβεις. Παρόλο που πέρασαν μόνο 6 μήνες από τότε που άρχισα να ασχολούμαι μαζί τους, νιώθω σαν φανατικός από χρόνια. Νιώθω περήφανος που είμαι πια ένας γνήσιος Rocker και δεν ακούω pop μουσική, όπως έκανα παλιά. Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω πως σκοπός του άρθρου μου δεν ήταν να σας πείσω να μην ακούτε pop μουσική, άλλα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις και τις απόψεις μου σχετικά με τα παραπάνω θέματα. Στην περίπτωση, όμως, που θα θέλατε τώρα που ήρθε το καλοκαίρι να αλλάξετε τη μουσική που ακούτε (όποιο είδος και να είναι αυτή) θα σας πρότεινα ανεπιφύλακτα να ανακαλύψετε τους AC/DC, γιατί κατά τη γνώμη μου πραγματικά αξίζει να ασχοληθείτε μαζί τους, παίρνοντας μια γεύση για το τι πραγματικά είναι hard rock n’ roll !

Ορφέας Πρωτοψάλτης Β2

Μια προτροπή Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης έχει χαρακτηρίσει χιλιάδες ανθρώπους ως καταζητούμενους, όπως ήταν ο Osama Bin Laden ή ο Μουαμάρ αλ Καντάφι. Όμως, ο κορυφαίος καταζητούμενος για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας είναι ένας άγνωστος, που του αποδίδεται το όνομα Joseph Kony. Το έργο του είναι η απαγωγή από την Αφρική περισσότερων από 30.000 παιδιών όλων των ηλικιών από το 1998 μέχρι σήμερα. Μικρά παιδιά 5 ετών στρατολογούνται, για να εξαπολύσουν επιθέσεις σε οικισμούς της Αφρικής. Σκοτώνουν ανθρώπους, απάγουν κι άλλα παιδιά και κλέβουν τα λιγοστά τρόφιμα που έχουν οι μικρές αφρικανικές κοινότητες. Τα κορίτσια μετατρέπονται σε αντικείμενα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από το στρατό του Kony. Ο στρατός αυτός ονομάστηκε από τον αρχηγό του « Lord’s Rescue Army » (Στρατός Σωτηρίας του Κυρίου). Τα εγκλήματα που διαπράττει, τα αποδίδει ο Kony στο θεό και άρα πιστεύει πως είναι θεάρεστα, αφού γίνονται για χάρη του Κυρίου . Στις μέρες μας, όμως, αυτό το έγκλημα δεν μπορεί να παραμείνει κρυφό. Ένας Αμερικανός, ο Jason Russell, έχει αρχίσει μια εκστρατεία εναντίον του. «Kony 2012», αυτή την ονομασία έδωσε στην εκστρατεία του. Παράλληλα, δημιούργησε την οργάνωση «Invisible Children», ελπίζοντας πως με τη δράση της μέχρι το τέλος του 2012 ο υπ’ αριθμόν ένα καταζητούμενος από διεθνές δικαστήριο θα έχει συλληφθεί. Τα χιλιάδες παιδιά που έχει στρατολογήσει ο Κony θα ελευθερωθούν και, φυσικά, δεν θα είναι υποχρεωμένα πια να υποφέρουν από τα καθημερινά βασανιστήρια που σήμερα περνούν. Ο Jason Russell άρχισε τη μάχη εναντίον του Kony, όταν γνώρισε ένα παιδί από την Αφρική, τον Jacob, και άκουσε την ιστορία του. Ο Jacob στρατολογήθηκε από τον Joseph Kony μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του. Το έγκλημα του Kony αυτή τη φορά δεν ήταν μόνο η απαγωγή των δύο παιδιών, αλλά και η σκληρή δολοφονία του μεγαλύτερου αδελφού του Jacob μπροστά στα μάτια του, τη στιγμή που προσπαθούσε να το σκάσει. Ο Jason Russell μαζί με την «Invisible Children» προσπαθούσαν για χρόνια να κάνουν γνωστό το «έργο» του Κονυ, ώστε να συλληφθεί. Επικοινωνούσαν με πολιτικούς για να στείλουν βοήθεια στην Αφρική, αλλά η απάντησή τους ήταν πάντα αρνητική. Όμως, φέτος έγινε η αλλαγή. Η «Invisible Children» κατάφερε να κοινοποιήσει τη δουλειά της μέσω διαδικτύου. Κατάφερε διάσημες προσωπικότητες, όπως η Rihanna και η Nina Dobrev, να προωθήσουν την εκστρατεία «Kony 2012». Έτσι, σήμερα, το video που έφτιαξε η «Invisible Children» το έχουν παρακολουθήσει πάνω από 70 εκατομμύρια άνθρωποι. Κατάφερε, δηλαδή, να κάνει αυτό που πριν από λίγα χρόνια φαινόταν ακατόρθωτο. Ο πρόεδρος της Αμερικής δεσμεύτηκε να βοηθήσει μόνο εάν έβλεπε πως ο κό65

Διάφορα αλλά όχι... αδιάφορα σμος ενδιαφερόταν. Και ο κόσμος πράγματι ενδιαφέρθηκε. Έτσι, έχει ήδη στείλει μια ομάδα Αμερικανούς στρατιώτες στην Αφρική και έχει συμφωνήσει να κάνει πολύ περισσότερα. Δουλειά μας είναι να κάνουμε κι εμείς τον Kony γνωστό με κάθε τρόπο, είτε κοινοποιώντας το video στο Facebook, είτε κολλώντας poster στους δρόμους. Αυτός ο εγκληματίας πρέπει να τιμωρηθεί. Για να τιμωρηθεί, βέβαια, πρέπει πρώτα να βρεθεί . Αλλά αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της υπόθεσης, αφού ο Kony γνωρίζει για το έργο της «Invisible Children». Δήλωσε μάλιστα πως θα αλλάξει τακτική, ώστε να αποφύγει τη σύλληψη. Αλλά θα αλλάξουμε κι εμείς τη δική μας. Κι έτσι, ο Joseph Kony θα έχει συλληφθεί μέχρι το Δεκέμβριο του 2012 για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας

Άννα Μουρούζη Β5

Polyphonica Σήμερα στην Ελλάδα ζουν πολλά ταλαντούχα παιδιά, ελληνικής ιθαγένειας και ξένα, τα οποία δεν έχουν τη δυνατότητα να καλλιεργήσουν το ταλέντο τους. Για να βοηθηθούν τα παιδιά αυτά να καλλιεργήσουν το ταλέντο τους, ιδρύθηκε το 2011 μια μη κυβερνητική οργάνωση, η Polyphonica. Ως πρώτη δράση η Polyphonica δημιούργησε μια χορωδία, η οποία απευθύνεται σε παιδιά και σε νέους που ζουν στην Ελλάδα και ανήκουν σε ευπαθή κοινωνικά στρώματα. Στόχος αυτής της οργάνωσης είναι η ανάδειξη του εθελοντισμού, της ανθρώπινης συνεργασίας και η καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού. Ακόμα, η Polyphonica επιδιώκει να προσφέρει στα παιδιά αυτά τη δυνατότητα να συμμετάσχουν στην κοινωνία της γνώσης και της δημιουργίας. Η Polyphonica είναι μια οργάνωση που ιδρύθηκε πρόσφατα, αλλά θέλει να επεκτείνει το πεδίο δράσεών της. Γι’ αυτό και οι εθελοντές είναι ευπρόσδεκτοι. Και οι τρόποι με τους οποίους κανείς μπορεί να βοηθήσει είναι πολλοί. Αρχικά, μπορεί κάποιος να γίνει χορηγός και να προσφέρει όσα χρήματα εκείνος κρίνει. Επιπλέον, υπάρχει ο θεσμός «των φίλων», που με μια μικρή ετήσια οικονομική επιβάρυνση ο «φίλος» ενημερώνεται και παρακολουθεί. Τέλος, μπορεί κάποιος να βοηθήσει βρίσκοντας χορηγούς όχι μόνο σε χρήματα αλλά και σε είδος. Θα με ενδιέφερε να συμμετάσχω σε αυτή την οργάνωση, καθώς θεωρώ πως ο καθένας αξίζει να καλλιεργεί τα ταλέντα του. Ακόμα, αφού το πεδίο δράσεων της οργάνωσης είναι στην Αττική, μπορώ παρακολουθώντας συναυλίες να είμαι σίγουρη πως η κάθε προσπάθεια αποφέρει καρπούς. Εξαιτίας της οικονομικής κρίσης υπάρχουν πολλά παιδιά που σταματούν τις εξωσχολικές τους δραστηριότητες. Συνεπώς, ο αριθμός των παιδιών που ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν αυξάνεται συνεχώς. Θα ήθελα να προσφέρω τη βοήθειά μου με το να γίνω «φίλος» της οργάνωσης. Ωστόσο, στο μέλλον, όταν ίσως θα έχω περισσότερο χρόνο, θα ήθελα να ψάξω και για άλλους εθελοντές και χορηγούς. Έχοντας παρακολουθήσει μια συναυλία της χορωδίας, αισθάνομαι βέβαιη ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να συμμετέχει σε δραστηριότητες στις οποίες μπορεί να αποδώσει. Με το να γίνει γνωστή η Polyphonica, όλο και περισσότερα παιδιά θα έχουν αυτή τη δυνατότητα.

Ιωάννα Ζημιανίτη Γ5 66

Διάφορα αλλά όχι... αδιάφορα! Ένα άθλημα Το Parkour είναι ένα άθλημα το οποίο απαιτεί αντοχή, ισορροπία, ταχύτητα και δύναμη. Μπορεί να το ασκήσουν άνθρωποι από μικρές ηλικίες 8-10 χρονών μέχρι και μεγάλες 40-50 χρονών. Το Parkour είναι η τέχνη του να αντιμετωπίζεις με ακροβατικό τρόπο, σαν να ήταν εμπόδια, αντικείμενα που σε περιβάλλουν, όπως παγκάκια, φράχτες, τοίχους, ώστε να μη σε σταματάει τίποτα. Το Parkour το χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι από παλιά, για να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις σε μικρό χρονικό διάστημα. Ο αθλητής Parkour δρα από το πείσμα του και από την πρόκληση που αισθάνεται μόλις βρεθεί μπροστά σε εμπόδιο, ενώ νιώθει την αδρεναλίνη του να ανεβαίνει στα ύψη την ώρα που πραγματοποιεί αυτές τις διαδρομές. Φυσικά, υπάρχει και το ρίσκο της αποτυχίας. Αν σκέπτεται ότι μπορεί να αποτύχει, θα αποτύχει σχεδόν σίγουρα. Είναι το θάρρος του, που τον κάνει να πηδήξει από τη μία ταράτσα στην άλλη και να μη σταματήσει στην άκρη της. Αν ασχοληθείς με το Parkour, κατά τη διάρκεια της διαδρομής αισθάνεσαι πως αψηφάς τη βαρύτητα και πως αγγίζεις τα όρια των ικανοτήτων σου. Είναι ένα μοναδικό συναίσθημα που σε γεμίζει ικανοποίηση και σε κάνει να αγαπάς αυτό το σπορ. Οι αθλητές Parkour χωρίζονται σε τρείς κατηγορίες. Σε αυτούς που κάνουν περισσότερα άλματα και επιδείξεις παρά διαδρομές, στους δρομείς που κάνουν μόνο διαδρομές και ελάχιστες επιδείξεις και στους freestylers που κάνουν επιδείξεις κατά τη διάρκεια μιας διαδρομής, που είναι, βέβαια, και το πιο δύσκολο. Εγώ κατατάσσω τον εαυτό μου στους δρομείς. Το Parkour είναι και ομαδικό άθλημα, καθώς τα μέλη της ομάδας βοηθούν τα υπόλοιπα σε διάφορα εμπόδια που μπορεί να έχει μια διαδρομή. Στη δική μου ομάδα είμαστε τρία μέλη μαζί με μένα, και κάποιες φορές τέσσερα. Έχω τρέξει αρκετές διαδρομές. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά μας είναι οι ηλικιωμένοι που μας περνούν για κλέφτες, και μια φορά μάλιστα κάλεσαν την αστυνομία. Δεν τους κατηγορώ, απλώς νομίζω πως αντιδρούν υπερβολικά, γιατί δεν έχουν συνηθίσει το θέαμα. Με αυτό το άρθρο δεν επιθυμώ να παρακινήσω όλα τα παιδιά να δοκιμάσουν το Parkour, διότι είναι αρκετά επικίνδυνο. Απλά, ήθελα να δώσω μερικές πληροφορίες γι΄αυτό το κατά τη γνώμη μου υπέροχο άθλημα και να μεταδώσω λίγη από τη χαρά που αισθάνομαι, όποτε τα καταφέρνω.

Παναγιώτης Μαρκόπουλος Γ2

Διάφορα αλλά όχι... αδιάφορα Και ένα πασίγνωστο τρίγωνο Πριν ξεκινήσω ακόμα, θα ήθελα να πω ότι το παρακάτω κείμενο είναι μια μετάφραση που έκανα από ένα σχολικό αγγλικό βιβλίο, και μάλλον στους περισσότερους από εσάς θα φαίνεται γνωστό. Αλλά δεν πειράζει και τόσο, ε; Εκεί πέρα έχουν συμβεί διάφορα ενδιαφέροντα μα και παράξενα γεγονότα, που ακόμη μέχρι σήμερα μας είναι ανεξήγητα. Θα σας αναφέρω μόνο δύο. Από τότε που οι πρώτοι ναύτες έβαλαν πλώρη, χιλιάδες χρόνια πριν, ο ωκεανός έχει γίνει μια πηγή μύθου και μυστηρίου, γεμάτος με ανεξήγητες δυνάμεις και παράξενα πλάσματα. Οι ναύτες μέσα από τα χρόνια έχουν διηγηθεί ιστορίες για γοργόνες - πλάσματα μισά άνθρωποι και μισά ψάρια. Οι αρχαίοι Έλληνες έχουν μιλήσει για την Κίρκη, που οδηγούσε τους ναύτες στο θάνατό τους. Σε παλιούς σκανδιναβικούς θρύλους βλέπουμε το Κράκεν, ένα φρικιαστικό τέρας με πολλά πλοκάμια που κατέστρεφε πλοία και σκότωνε τα πληρώματά τους. Σε πολύ πιο πρόσφατες εποχές, ιστορίες αναφερόμενες στο γνωστό Τρίγωνο των Βερμούδων (περιοχή που βρίσκεται κάπου ανάμεσα στη Βερμούδα, Φλόριντα και Πουέρτο Ρίκο, που αν κοιτάξουμε στο χάρτη σχηματίζει ισοσκελές τρίγωνο) έχουν γίνει διάσημες. Κάποια πολύ παράξενα γεγονότα έχουν συμβεί εκεί, το οποία κατανοούμε πολύ λίγο. Μια από τις πιο παλιές ιστορίες για το Τρίγωνο των Βερμούδων έλαβε χώρα στις 4 Δεκεμβρίου 1874. Εκείνη την ημέρα το πλοίο De Gracia έπλεε στην περιοχή, όταν διασταυρώθηκε με το Mary Celeste. Και τα δύο πλοία είχαν ξεμπαρκάρει από τη Νέα Υόρκη ένα μήνα νωρίτερα. Το πλήρωμα του De Gracia έπαθε σοκ καθώς πλησίασαν το άλλο πλοίο - ήταν αμέσως ξεκάθαρο, ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Καταρχήν, παρόλο που δεν υπήρχε άνεμος, τα πανιά του Mary Celeste ήταν κατεστραμμένα. Ακόμη πιο παράξενο ήταν το γεγονός ότι κανένας δεν ήταν στο τιμόνι. Το πλήρωμα του De Gracia ανέβηκε στο Mary Celeste, για να δει τι έχει συμβεί. Όταν ανέβηκαν, φώναξαν ρωτώντας αν ήταν κανείς εκεί. Δεν πήραν απάντηση. Όταν πήγαν πάνω στο κατάστρωμα, το πλήρωμα έβγαλε το τρομακτικό συμπέρασμα ότι το πλήρωμα του Mary Celeste θα πρέπει να είχε εγκαταλείψει το πλοίο βιαστικά. Παιχνίδια ήταν απλωμένα πάνω στο κρεβάτι του καπετάνιου, λες κι ένα παιδί είχε διακοπεί κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού του. Παρόλο που η σωστική λέμβος έλειπε, τα τρόφιμα του πλοίου και το προσωπικά υπάρχοντα του πληρώματος φαίνονταν να είναι στη θέση τους. Αν το πλήρωμα είχε εγκαταλείψει το πλοίο, θα πρέπει να το έκανε με μεγάλη βιασύνη, με τίποτα παραπάνω από τα ρούχα που φορούσε. Δεν υπήρχε καμία εξήγηση στο ημερολόγιο του πλοίου - ούτε καν το παραμικρό που θα μπορούσε να δώσει υποψίες για να λυθεί το μυστήριο. Δεν υπήρχε καμία αναφορά παράξενου συμβάντος σε κανένα από τα ντοκουμέντα ή τις καταγραφές που βρέθηκαν. Τώρα, περισσότερο από 100 χρόνια μετά, πολλοί ακόμη πιστεύουν ότι η εξαφάνιση του πληρώματος του Mary Celeste προκλήθηκε από την κατάρα του Τριγώνου των Βερμούδων. Ανά τους αιώνες, το Τρίγωνο έχει συνεχίσει να προκαλεί θύματα. Και δεν είναι μόνο ότι πλοία έχουν χάσει το δρόμο τους – αεροπλάνα, επίσης, έχουν μυστηριωδώς εξαφανιστεί. Το πιο διάσημο γεγονός παράξενης εμπειρίας στο Τρίγωνο των Βερμούδων τον τελευταίο αιώνα δόθηκε από τον Μπρους Τζέρνον, που έμεινε γνωστό ως «πτήση 17». Στις 4 Δεκεμβρίου 1970 (κατά τύχη ίδια ημερομηνία με το γεγονός Mary Celeste!) o Τζέρνον και ένας συμπιλότος απογειώθηκαν με το αεροσκάφος τους από το νησί Άνδρος στις Μπαχάμες και κατευθύνονταν για την παραλία Παλμ στη Φλόριντα. 68

Διάφορα αλλά όχι... αδιάφορα Το πρώτο σημάδι ότι αυτή δεν θα ήταν μια συνηθισμένη πτήση, ήταν ένα περίεργο σύννεφο που μεγάλωνε με μεγάλη ταχύτητα. Οι πιλότοι προσπάθησαν να το αποφύγουν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Σε μηδαμινό χρόνο, το σύννεφο τους είχε περικυκλώσει τελείως. Τότε ο Μπρους παρατήρησε ένα άνοιγμα στο σύννεφο και έστρεψε το αεροσκάφος προς αυτό, ελπίζοντας να βρουν ένα δρόμο για να φύγουν. Αντίθετα, το αεροσκάφος φαινόταν να αναπτύσσει ταχύτητα, καθώς μια παράξενη δύναμη το ωθούσε. Για μερικά λεπτά, ο Τζέρνον και ο συμπιλότος τους “γεύτηκαν” μια αίσθηση έλλειψης βαρύτητας, σαν να βρίσκονταν στο διάστημα. Γύρω στα 20 δευτερόλεπτα μετά, το αεροσκάφος είχε ξεφύγει από το σύννεφο. Όμως, τότε ήταν που βρήκαν τους εαυτούς τους περιτριγυρισμένους από μια ασπροπράσινη ομίχλη. Ο Τζέρνον στράφηκε προς το σύστημα ελέγχου και ξαφνιάστηκε, όταν είδε ότι ο εξοπλισμός δεν λειτουργούσε πια σωστά. Η πυξίδα γύριζε ανεξέλεγκτα και ήταν ανίκανος να έρθει σε επαφή με το ραντάρ στο αεροδρόμιο της παραλίας Παλμ. Μέσα από την ασπροπράσινη ομίχλη ο Τζέρνον παρατήρησε έδαφος κάτω από το αεροπλάνο. Έβγαλε το συμπέρασμα, ότι θα έπρεπε να πετάνε πάνω από τα νησιά Μπικίνι. Αλλά, λεπτά αργότερα, αφού είχαν προσγειωθεί, ανακάλυψαν ότι στην πραγματικότητα βρίσκονταν στην παραλία Παλμ! Πώς μπορούσε να είχε συμβεί αυτό; Οι προηγούμενες πτήσεις του για την παραλία Παλμ δεν είχαν ποτέ διαρκέσει λιγότερο από 75 λεπτά, ενώ τώρα είχαν φτάσει σε μόλις τα 47 λεπτά! Επιπλέον, είχαν χρησιμοποιήσει πολύ λιγότερα καύσιμα, από όσα συνήθως χρειαζόταν για το ταξίδι. Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Τζέρνον έμαθε περισσότερα για το Τρίγωνο των Βερμούδων και τα πολλά παράξενα συμβάντα στην περιοχή. Όμως, μέχρι σήμερα, δεν είναι ξεκάθαρο τι συνέβη σε αυτόν και στον συμπιλότο του, και ο Τζέρνον συνειδητοποιεί πόσο τυχεροί ήταν που είχαν καταφέρει να αποδράσουν. Έτσι κι αλλιώς, λίγοι είναι αυτοί που έχουν περάσει από το Τρίγωνο των Βερμούδων ζωντανοί, για να μας πουν τί τους συνέβη.

Στέλλα Γαβαλά Β2

Διακοσμητική σύνθεση Γ΄ Γυμνασίου 69

Επιτέλους ελεύθερος χρόνος! Γιατί είναι ο ελεύθερος χρόνος σημαντικός για τους ανθρώπους; Οι ρυθμοί της σύγχρονης ζωής είναι εξαιρετικά γρήγοροι και απαιτητικοί, με αποτέλεσμα να μην αφήνουν πολλά περιθώρια για ελεύθερο χρόνο. Ωστόσο, ο ελεύθερος χρόνος είναι πολύ σημαντικός για τη ζωή του ανθρώπου. Πρώτα απ’ όλα, όταν ο άνθρωπος διαθέτει ελεύθερο χρόνο, μπορεί να ασχολείται με τα χόμπι του. Υπάρχουν πολλές κατηγορίες χόμπι, π.χ. ο αθλητισμός, η μουσική, η ζωγραφική, το διάβασμα κ.ά. Όταν ο άνθρωπος έχει χρόνο να ασχοληθεί με αυτά, πολλά από αυτά λειτουργούν προς όφελός του. Παραδείγματος χάρη, ο αθλητισμός βοηθάει στην άσκηση του σώματος και την εξάσφαλιση καλής φυσικής κατάστασης. Όταν έχεις ελεύθερο χρόνο και τον αφιερώνεις σε αυτό που πραγματικά σου αρέσει, χαλαρώνεις και απομακρύνεσαι από όλες τις πηγές άγχους και στρες της καθημερινότητας. Ηρεμείς ψυχικά και πνευματικά, ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου και επιστρέφεις πιο δημιουργικός στη ρουτίνα σου. Δεν είναι, όμως, μόνο τα χόμπι που σε κάνουν να ηρεμείς. Όταν έχεις ελεύθερο χρόνο, μπορείς να επικοινωνείς περισσότερο με την οικογένειά σου και τους φίλους σου. Με τον τρόπο αυτό αποφεύγεις την αποξένωση από τον κοινωνικό σου περίγυρο. Για όλους τους παραπάνω λόγους το να έχει κανείς ελεύθερο χρόνο είναι πολύ σημαντικό, επειδή του προσφέρει πολύτιμες χαλαρωτικές και δημιουργικές στιγμές μέσα στην καθημερινότητά του.

Σωτήρης Ντέγκας Γ5 Αφιέρωση στον Νίκο Α.

Επιτέλους ελεύθερος χρόνος!

The Avengers Η ταινία «The Avengers», (σε ελληνική μετάφραση «Οι εκδικητές») που προβλήθηκε πρόσφατα στους κινηματογράφους, έσπασε τα ταμεία στις πρώτες μέρες προβολής της. Πρόκειται για δράσης, αμερικανικής παραγωγής την οποία σκηνοθετεί ο Joss Whedon, με πρωταγωνιστές τον Robert Downey Jr., τον Chris Evans και την Scarlett Johansson. Σύμφωνα με την υπόθεση της ταινίας, όταν ο εξόριστος πρίγκιπας του Άσγκαρντ έρχεται στη γη και κλέβει το τεσσαράκτιο, μια ατέλειωτη πηγή ενέργειας, η οργάνωση Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α συγκεντρώνει τους Εκδικητές, μια ομάδα υπερηρώων, για να σώσουν τον πλανήτη. Η ταινία ξεχωρίζει για ορισμένα της στοιχεία. Αρχικά, τα προηγμένης τεχνολογίας εφέ και η τρισδιάστατη απεικόνιση καθηλώνουν το κοινό. Επίσης, η ερμηνεία των ηθοποιών είναι αρκετά ρεαλιστική, γεγονός που οφείλεται και στο ότι τα ίδια πρόσωπα έχουν πρωταγωνιστήσει στις ομώνυμες ταινίες των ηρώων που υποδύονται, π.χ ο Iron Man. Τέλος, σημαντικό είναι και το ότι τα περισσότερα από τα τοπία είναι προϊόν επεξεργασίας του υπολογιστή. Παρ’όλα αυτά, μπορούν να εντοπιστούν ορισμένες βασικές αδυναμίες. Πιο συγκεκριμένα, η πλοκή της ιστορίας είναι αρκετά απλοϊκή και επαναλαμβανόμενη, δηλαδή δεν διαφέρει πολύ από αυτήν άλλων ταινιών στις οποίες παρουσιάζεται έντονη καταστροφολογία εξαιτίας κάποιου «κακού» ή λύσεις τις οποίες δίνουν οι κλασικοί χαρισματικοί και ευσυνείδητοι υπερήρωες. Ακόμα, τα μηνύματα της ταινίας είναι στην πλειοψηφία τους αρκετά επιφανειακά και προβλέψιμα: ο κακός που συνήθως είναι και αλαζόνας τιμωρείται, ενώ η αυτοθυσία των καλών ανταμείβεται. Συμπληρωματικά, ανεξάρτητα από αυτά τα αρνητικά στοιχεία τα οποία συναντούμε συχνά στις ταινίες αυτού του είδους, θεωρώ πως αξίζει να πάτε να την παρακολουθήσετε στο σινεμά μαζί με την παρέα σας, αφού τα εφέ της είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά στη μεγάλη οθόνη και υπερκαλύπτουν τις όποιες αδυναμίες της.

Βασιλική Παπαδοπούλου Β5

Επιτέλους ελεύθερος χρόνος! The hunger games

Το «The hunger games» ή αλλιώς με τον ελληνικό τίτλο «Αγώνες πείνας» είναι, όπως όλα δείχνουν, η νέα μεγάλη επιτυχής μεταφορά από βιβλίο στη μεγάλη οθόνη, μετά το «Harry Potter» και το «Twilight». Οι αγώνες πείνας αναφέρονται σε μια σκοτεινή εκδοχή της κοινωνίας του μέλλοντος, όπου πάνω από τα ερείπια της Βόρειας Αμερικής έχει δημιουργηθεί ένα νέο κράτος, το Panem. Αυτό το κράτος αποτελείται από 12 πόλεις και διοικείται μόνο από μία, την Κάπιτολ, η οποία έχει ως σκοπό να υπενθυμίσει στις υπόλοιπες πόλεις ότι αυτή έχει «το πάνω χέρι». Διαλέγει, λοιπόν, κάθε χρόνο ένα αγόρι και ένα κορίτσι από κάθε πόλη της χώρας και τα υποχρεώνει να συμμετάσχουν στους θανατηφόρους Αγώνες Πείνας, που διεξάγονται κάθε χρόνο και μεταδίδονται τηλεοπτικά σε όλη τη χώρα. Στη δωδέκατη πόλη η πρωταγωνίστρια Katniss προσφέρεται εθελοντικά να αντικαταστήσει την μικρότερη αδελφή της στους αγώνες. Μέσα στην ταινία φαίνεται ο αγώνας της Katniss να διατηρήσει τον εαυτό της αλλά και τον καινούργιο της φίλο Peeta, ο οποίος τραυματίζεται κατά τη διάρκεια των αγώνων, ζωντανό . Και ο αναγνώστης του βιβλίου αλλά και ο θεατής της ταινίας θα παρατηρήσουν, ότι το ενδιαφέρον τους διατηρείται σταθερό. Όμως, κατά τη γνώμη μου, επειδή και έχω διαβάσει το βιβλίο και έχω δει τη ταινία, η ταινία δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί στις υψηλές προσδοκίες των αναγνωστών του βιβλίου, που τελικά αποδεικνύεται κατά πολύ ανώτερο. Διαβάστε το, λοιπόν!

Γιώργος Στεργιόπουλος Γ4

Επιτέλους ελεύθερος χρόνος! The Return Το περασμένο καλοκαίρι διάβασα το δεύτερο βιβλίο της Victoria Hislop με τίτλο Τhe Return, (ο τίτλος της ελληνικής έκδοσης: Ο Γυρισμός). Όπως όλα τα βιβλία της συγγραφέως, έτσι και αυτό αφηγείται μια ιστορία στο παρελθόν μέσω μιας άλλης που διαδραματίζεται στο παρόν. 2001. Η Sonia ζει στην Αγγλία μαζί με τον άντρα της. Η ζωή της δεν έχει κανένα ενδιαφέρον και είναι μια συνεχής ρουτίνα, μέχρι που αρχίζει μαθήματα salsa. Ο χορός την μαγεύει, αλλά πιο πολύ το flamenco που της έδειξαν μια μέρα στο μάθημα οι καθηγητές της στη salsa. Και έτσι αποφασίζει να πάει στη Γρανάδα για ένα μήνα με την κολλητή της και να κάνουν μαθήματα flamenco. Στη Γρανάδα γνωρίζει τον Miguel, ιδιοκτήτη ενός μικρού cafe, ο οποίος της αφηγείται την ιστορία της Mercedes. 1931. Η εξαμελής οικογένεια Ramirez, αποτελούμενη από τους γονείς Pablo και Contsa και τα τέσσερα παιδιά τους Antonio, Ignacio, Emilio και Mercedes, ζει την τέλεια ζωή στη Γρανάδα. Διατηρούν ένα καφέ και είναι όλοι αγαπημένοι μεταξύ τους, μέχρις ότου τους χωρίσει ο εμφύλιος, όπως συνέβη βέβαια και στην υπόλοιπη Ισπανία. Το συγκεκριμένο βιβλίο μού φάνηκε πολύ ενδιαφέρον, γιατί μέσα από την ιστορία, που εξελίσσεται υπό ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, μαθαίνουμε για την πραγματική ιστορία του εμφύλιου πολέμου ανάμεσα στους φασίστες και τους δημοκράτες. Ταυτόχρονα βλέπουμε πως οι αντιλήψεις εκείνης της εποχής μπορούν να διαλύσουν στην κυριολεξία μια οικογένεια! Τέλος τα συναισθήματα που σε γεμίζουν όταν διαβάζεις αυτό το βιβλίο είναι τόσο έντονα, που αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι εσύ ο ίδιος μέσα στο πεδίο της μάχης, στη συγκεκριμένη περίπτωση στη Μαδρίτη. Αυτό το βιβλίο είναι για όλους όσοι ψάχνουν αυτό το καλοκαίρι ένα καινούργιο «beach-book» και θα το συνιστούσα αναμφισβήτητα, ιδίως στα αγγλικά!

Μαρία Ραβαζούλα Γ2

Επιτέλους ελεύθερος χρόνος! Hugo ***1/2 Το νέο έργο του διάσημου σκηνοθέτη Martin Scorsese, σε αντίθεση με το Dark Shadows, μόνο απογοήτευση δεν ήταν. Η ταινία ακολουθεί την ιστορία ενός ορφανού, που κατοικεί μέσα στο σιδηροδρομικό σταθμό του Παρισιού κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου. Το αγόρι αυτό στην αναζήτησή του για τα χαμένα κομμάτια μιας μηχανής την οποία συναρμολογούσε με τον πατέρα του, πριν αυτός πεθάνει, γνωρίζει την εγγονή του διάσημου κινηματογραφιστή Georges Méliès και τον ίδιο τον Méliès, ο οποίος έχοντας γνωρίσει τη σκληρότητα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου έχει αφήσει πίσω του την καριέρα του ως κινηματογραφιστή και έχει πουλήσει τις πιο πολλές μπομπίνες από τις ταινίες του, για να γίνουν τακούνια παπουτσιών. Η ταινία παρότι δεν έχει και το πιο σφιχτοδεμένο σενάριο, έχει εξαιρετική φωτογραφία, που κερδίζει και τον πιο απαιτητικό θεατή.

Melancholia**** Η νέα ταινία του Lars von Trier, η οποία εξαιτίας προκλητικών δηλώσεων του σκηνοθέτη απείχε από πολλά μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ, είναι εξίσου καλή με τα προηγούμενα αριστουργήματά του Antichrist και Dogville. To έργο αρχίζει με τον κόσμο να τελειώνει και τελειώνει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Στο ενδιάμεσο ο Trier παρουσιάζει την ιστορία μιας ψυχολογικά διαταραγμένης νύφης που μετανιώνει για το γαμο της, την ιστορία της αδελφής της, του άντρα της και του γιου τους, με τους οποίους συγκατοικεί από τη νύχτα μετά το γάμο μέχρι και το τέλος του κόσμου, για το οποίο ήδη γνωρίζουν και οι ίδιοι από το μέσον περίπου του έργου. Το έργο είναι καθαρά φιλοσοφικό και εξετάζει τις τελευταίες στιγμές των χαρακτήρων πολύ μεθοδικά και αργά, αλλά και με μεγάλη σοβαρότητα. Οι ερμηνείες εκπληκτικές, η σκηνοθεσία το ίδιο. Φεύγοντας από την αίθουσα, το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι το πώς θα περνούσες εσύ τις τελευταίες σου ώρες πάνω στη γη, κάτι στο οποίο αποσκοπούσε ο Trier από την αρχή του έργου.

Άρις Παπαδόπουλος Γ4