Wijk- en speeltuinvereniging Stadspolders wint vrijwilligersprijs! Jaarlijks worden in Dordrecht vrijwilligersprijzen uitgereikt. Dat gebeurde op 7 december 2023 tijdens het vrijwilligersfeest. De Wijk- en speeltuinvereniging Stadspolders kreeg de Talentprijs, als waardering voor hoe zij met hun vrijwilligers omgaan. We spraken hierover met Tineke Hoffman, voorzitter. Verrassing Tineke vertelt dat ze op 7 december ziek was en niet van plan was om naar het vrijwilligersfeest te gaan. Ze kreeg echter telefonisch dringende verzoeken om te komen en ging daarom uiteindelijk wel. Er was van te voren geen nominatie bekend gemaakt en voor haar was het een grote verrassing dat de Wijk- en speeltuinvereniging Stadspolders die avond één van de vrijwilligersprijzen kreeg. Tineke vindt het een hele eer en zegt met overtuiging: “onze vrijwilligers hebben het zelf verdiend.” De vakjury heeft deze prijs toegekend en motiveert dat zo: ‘De zeer kleine groep vrijwilligers van de Wijk- en speeltuinvereniging Stadspolders krijgt het voor elkaar om een centrale plek te zijn voor alle kinderen in Dordrecht. Er wordt veel aandacht besteed aan de ontwikkeling en inzet van de vrijwilligers. Zo krijgt iedereen essentiële cursussen (EHBO en
reanimatie) en er wordt gewerkt met een “maatjes” systeem. Ze hebben diverse overleggen, iedereen wordt betrokken en ze evalueren gezamenlijk hun activiteiten en inzet. Men helpt en coacht elkaar en er wordt gekeken naar waar wiens kracht ligt en dus het beste inzetbaar is.’ Wat doen jullie voor en met vrijwilligers? Tineke: “Onze organisatie draait volledig op vrijwilligers. Momenteel zijn dat er tien, inclusief de bestuursleden. Die vrijwilligers zetten zich flink in. Zij zorgen voor een gastvrije sfeer waarin iedereen welkom is, zowel kinderen als volwassenen. Dat kan zijn om te spelen in de buitenspeeltuin in de zomerperiode, maar ook voor allerlei activiteiten die het hele jaar door in het gebouw georganiseerd worden. Wij geven onze vrijwilligers de gelegenheid om zich te ontwikkelen en we stimuleren dat ook. Zo kunnen ze cursussen volgen, bijvoorbeeld EHBO, reanimatie, maar ook over ‘gastheer/vrouw zijn’, of over bestuurlijke werkzaamheden. Er is in de af-gelopen jaren met de vrijwilligersgroep een goede en veilige werkomgeving opgebouwd waarin respect en vertrouwen belangrijk zijn. In regelmatige werkoverleggen worden alle aspecten van het
werk besproken en iedereen kan en mag daar zijn/haar inbreng hebben. Als een vrijwilliger zelf een activiteit wil organiseren, dan kan dat ook. Zo bleek één van de vrijwilligers een vroegere schaakkampioen te zijn en hij geeft nu schaaklessen aan kinderen. Soms moeten we iemand afremmen die te veel wil doen. Zo beschermen we onze vrijwilligers ook. De groep vrijwilligers is een hechte groep geworden die er voor elkaar zijn en dat gaat soms verder dan het werk op de speeltuin.”
Zijn er meer vrijwilligers nodig? Tineke: “Het aantal vrijwilligers bepaalt wat we kunnen doen en hoe vaak we open zijn. Gelukkig zijn er in 2023 enkele vrijwilligers bijgekomen en op dit moment hebben we ook weer enkele aanvragen gekregen. Maar we hebben voldoende ideeën voor activiteiten en kunnen nog best acht à tien vrijwilligers erbij gebruiken. Onze vrijwilligers dragen bij dat gasten een leuke tijd hebben in de speeltuin. Zij zijn het gezicht van de speeltuin en daarom is het belangrijk dat zij enthousiast, beleefd en
klantvriendelijk zijn. Als iemand vrijwilliger wil worden moet hij/ zij ook een VOG kunnen overhandigen. Als vrijwilliger zet je je in, maar je krijgt er veel voor terug als je gasten blij en tevreden naar huis ziet gaan.” Voor meer informatie zie: www.speeltuinstadspolders.nl
Arie Kuperus
‘De camera is mijn maatje geworden.’ In de serie over kunstenaars die in Stadspolders wonen hebben we deze keer voor het eerst een gesprek met een fotograaf. Connie de Haan is nog maar vijf jaar bezig met fotografie, maar heeft er ontzettend veel plezier in en zij maakt van foto’s hele kunstzinnige beelden.
Iets nieuws na mijn pensioen ‘Ik ging vijf jaar geleden met pensioen en wilde iets anders gaan doen dan de jeugdzorg waarin ik altijd werkzaam was. Foto’s maken leek me leuk en ik volgde een beginnerscursus fotografie, want ik wist niets van sluitertijden, van diafragma’s en dergelijke. Tot die tijd fotografeerde ik alleen in vakanties. In die cursus ontdekte ik al snel dat je met foto’s veel meer kunt zeggen dan alleen een plaatje van de werkelijkheid te maken. Zo had
de cursusleider een serie foto’s gemaakt van directeuren naast hun stoel. Een serie zegt dan veel meer dan een individuele foto. Dat je met een beeld zoveel meer kunt vertellen intrigeerde mij enorm en zorgde ervoor dat ik heel actief met fotograferen aan de slag ben gegaan.’ Wat fotografeer je vooral? ‘Ik wandel veel en neem altijd mijn camera mee. Ik hou van de natuur en dat levert vaak foto’s op, maar allerlei voorwerpen kunnen mijn aandacht trekken. Ik kijk anders om mij heen als fotograaf, vaak alsof ik door de lens kijk. Ik probeer daar creatief in te zijn. Zo kan ik van een schimmel op een prullenbak honderden foto’s maken vanuit allerlei hoeken. Normaal kijk je op ooghoogte, maar het kan heel verrassend zijn om eens door je knieën te zakken. Ik werk in kleur, maar vooral zwart-wit. Als ik thuiskom ga ik mijn foto’s bewerken en dan worden het vaak abstracte beelden waarin de oorspronkelijke foto niet of nauwelijks herkenbaar is. Dat zal niet iedereen aanspreken, maar mij boeit het enorm. Fotograferen is zo een creatief maakproces wat me veel plezier oplevert.’ Enthousiast en aanstekelijk Connie vertelt heel enthousiast
over haar hobby en ze steekt daar anderen mee aan. Zo vertelt ze dat al meerdere mensen in haar omgeving ook zijn gaan fotograferen. Ze is bescheiden over haar eigen producten, zou zichzelf geen kunstenaar noemen. Ze leert veel op de fotoclub in Dordrecht (Dordtse Amateur Fotografen Vereniging) waar ze over technieken leert, over hoe te kijken en waar de deelnemers elkaar ook feedback op gemaakte foto’s geven.
voor fotografen die met een foto een verhaal laten zien dat tot actie en tot maatschappelijke verandering leidt, bijvoorbeeld de foto van het napalmmeisje in Vietnam. Onlangs was ik op een tentoonstelling met foto’s over de raakvlakken tussen de Joodse en de Islamitische cultuur. Daar-
mee toonde de fotograaf de verbinding en dat was een krachtige boodschap. Dat vind ik geweldig. Voorlopig ben ik nog te onervaren voor zulke iconische foto’s, maar al kijkend en fotograferend ontdek en leer ik veel.’ Arie Kuperus
Wat wil je laten zien? ‘Mij gaat het om de essentie weer te geven. Daarom bewerk ik de foto en wordt het vaak onherkenbaar, abstract. Sfeer vind ik ook belangrijk. En het moet vooral mooi zijn. Een foto moet indringend zijn, je moet ernaar blijven kijken, erin blijven hangen. Soms is een foto snel klaar en soms ben ik uren bezig’ Voor wie en hoe verder? ‘Ik fotografeer puur voor mezelf en heb niet de neiging om mijn foto’s aan iedereen te laten zien. Ik toon ze op de fotoclub en een enkele keer werk ik mee als de club ergens foto’s mag exposeren. Dat is voor mij genoeg. Het creatieve maakproces levert voor mij de voldoening op. Ik heb heel veel bewondering
Februari 2024
Polderkrant
7
