Editie #06
zaterdag 31 oktober
Kurt Vile omarmt zijn duistere momenten Na het zonnige ‘Wakin On A Pretty Daze’ keert Kurt Vile met ‘b’lieve i’m going down’ weer terug naar een donkerder geluid. Hij vertelt over de night vibe en zijn grote held Nick Cave. Tekst Petra Huijgen Zijn telefoon wil niet met het wifi-netwerk verbinden, vertelt Kurt Vile, wanneer hij opkijkt van de tafel en zijn lange haar uit zijn gezicht veegt. “Jammer. Ik wilde het toch proberen voor je begint. Even een paar berichten versturen.” Hij heeft twee jonge dochters en een vrouw thuis in Philadelphia en het reizen valt hem steeds een beetje zwaarder. “Gelukkig krijgen mijn dochters thuis les. Dat maakt het wel iets makkelijker om ze tussendoor te zien. En gelukkig is er meestal wifi.” Hij zou nog wel wat koffie willen, besluit hij: “Kan dat? Wil jij ook? Dan vraag ik het even.” YouTube Na het ongekend goed ontvangen ‘Wakin On A Pretty Daze’ was de druk voor ‘b’lieve i’m going down’ op z’n minst hoog. Nonchalant als beroepsslacker Vile overkomt, vertelt hij dat hij zich wel degelijk van die druk bewust was: “Ik voelde me soms paranoïde tijdens het opnemen. Zo was ik opeens bang dat ik mijn gitaar niet meer goed gestemd kreeg. En als ik hem wel had gestemd, was ik nog steeds bang dat ‘ie vals was.” Dan is de piano, dit album een prominentere plek heeft gekregen, een fijne bijkomstigheid. “Het voelt net alsof ik een trap aan het beklimmen ben. Iedere keer komen meer mensen naar mijn shows, worden er meer albums verkocht. En krijg ik meer en betere reviews.” Die reviews leest hij allemaal. Dat is weleens
Foto Sophie Hemels
anders geweest, in tijden dat hij minder zelfverzekerd was en overal over twijfelde. “Toen was ik nog jong. Of ja, eigenlijk heb ik het maar over een paar albums geleden.” Inmiddels leest hij zelfs de commentaren op Facebook en YouTube. Vile lacht hardop wanneer hij dat vertelt. “YouTube is het ergst. Daar zitten alle haters die echt niets te doen hebben en de hele dag alleen maar haat uit hun computer laten rollen.” Het is een paar seconden stil en dan is er opnieuw die korte, bulderende schaterlach. “Dat is toch mooi. Stel je voor: dat je hobby is
Social media: #LC15
om te haten op, bijvoorbeeld, Kurt Vile.” Night Vibe ‘b’lieve i’m going down’ grijpt qua sfeer nog het meest terug op ‘Smoke Ring For My Halo’ (2011). Waar de sfeer op ‘Wakin on a Pretty Daze’ (2013) relatief zonnig was, had Vile bij dit album juist een night vibe voor ogen. De wat duistere titel heeft daar volgens Vile niets mee te maken: “Ik ben helemaal geen down persoon. Ik vind mezelf juist positief en ik hou van humor. Maar ik ben wel realistisch, dus moet je ook duistere momenten omarmen.” Viles liedjes ontstaan vrijwel altijd, zoals hij
muziek, maar die wel door zijn inspiratiebronnen werden gebruikt. “Ik heb bijvoorbeeld mijn vrienden tot vervelens toe naar Steely Dan laten luisteren. Daar kan ik ontzettend van genieten”, gniffelt hij. “Zij begrijpen het niet, maar ik vind Steely Dan fantastisch.” Nick Cave Ook luisterde Vile voor zijn pianospel goed naar Randy Newman en naar pianokoning Nick Cave. Vile veert op wanneer de naam van Cave valt. Zijn ogen beginnen te glimmen. “Ach, Nick. Hij is voor mij een soort Black Elvis. Een levende legende: onbereikbaar en
“ Stel je voor: dat je hobby is om te haten op, bijvoorbeeld, Kurt Vile.” dat zelf omschrijft, ‘vanzelf’. Voor dit album was dat bij voorkeur ‘s nachts, wanneer iedereen sliep, met een gitaar op de bank. The magic hour. Het woestijnachtige national park Joshua Tree, een van de locaties waar Vile het album opnam, was zo’n magische plek, waar die night vibe als vanzelf in zijn liedjes sloop. “Ik had in m’n hoofd dat dit een spacey, psychedelisch folkalbum zou worden. Dat past bij Joshua Tree. Ik ben enorm groot liefhebber van traditionele folk, maar we leven inmiddels wel in two thousand… something, whatever. Het zou zonde zijn om al m’n inspiratie maar uit die oude folk te halen. Er is zo veel meer.” Op dit ‘b’lieve i’m going down’ zijn ook de piano en banjo te horen, instrumenten die nooit eerder erg prominent aanwezig waren in Viles
ongrijpbaar.” Een keer was Vile dichtbij een ontmoeting met zijn held. “Ik mocht voor hem openen en zat tijdens zijn soundcheck in de zaal van het theater waar we zouden spelen. Hij liep over het podium en onze blikken leken elkaar heel even te kruisen.” In plaats van te glimlachen, voelde Vile zich zo geïntimideerd dat hij trillend ineen dook in zijn stoel. “Daarna heb ik hem niet meer gezien.” Hij zucht. “Ik vind het moeilijk om over Nick te praten, omdat hem het allerergste is overkomen.” Eind juli overleed de vijftienjarige zoon van Cave na een val van een klif. “Mijn grootste wens was altijd om hem te ontmoeten. Ik denk veel aan hem en zijn verlies. Hij is zeker een ander persoon nu en zal nooit meer de oude worden. Maar misschien, misschien zal ik hem ooit nog ontmoeten. Over een tijdje.”
issue #21
€2*
Interviews: The Maccabees, Ducktails, FIDLAR, PiL, Silicon & YAK + Muziektips, Albumrecensies, Concertagenda en meer! *Te koop bij de merchtafel