London Calling Times 01 November 2015

Editie #07

zondag 1 november

A view from the crowd

Marco (42), Danny (43) en Remco (37) uit Amsterdam Kwamen voor: Bully

Daan (28) uit Arnhem en Aliesje (27) uit Amsterdam Kwamen voor: Pumarosa

“Het was goed hard, erg strak gespeeld en zat goed in elkaar. Alicia Bognanno is de female version of Kurt Cobain!

Aantrekkelijker dan Kurt Cobain, ook. Ze klinkt als L7 ofzo, van die New York noise. Geen typische muziek uit Nasville.”

“Het was heel indrukwekkend. De zangeres had ons te pakken terwijl we er echt niet voor in de stemming waren. We zijn heel lang niet naar concerten geweest en luisteren meer naar pop.

Hier klopte het gewoon ineens.”

Aldo (28) uit Mexico, Izzy (20) uit Londen en Iliana (23) uit Griekenland Kwamen voor: Kurt Vile “De show was te gek, maar het publiek was zo saai! We denken ook dat Kurt best langer had willen spelen, maar het publiek was het zat. Dat voelde je echt. We hadden wel meer willen dansen dan we nu hebben gedaan.”

Social media: #LC15

Bill Ryder-Jones? Eerlijk waar: ons zei die naam ook niets. Toch heeft deze NoordEngelse singer-songwriter, die vandaag London Calling afsluit, een aardig rock-‘n-rollCV. Hij was namelijk tot 2008 de hoofdgitarist van de Britse band The Coral. Je zou het niet verwachten: de ingetogen singer-songwriterpop van Ryder-Jones lijkt mijlenver verwijderd van de uptempo Britpopsongs van The Coral. Maar goed, zijn smaak is dan ook wat veranderd. Zo liet hij zich voor zijn plaat ‘If…’ beïnvloeden door klassieke muziek.

WHITE opende gisteren in de bovenzaal van Paradiso een kanon aan jaren ’80-wave.

Goed fout, maar het ging vooral ook lekker los.

Maar terwijl je daar stond te springen, dacht je wellicht: ‘WHITE’? What about the name?

We kunnen je geruststellen: je ging gister niet los op een concert van nationalisten. Volgens The Guardian heeft de band zijn opvallende naam niet gekozen vanwege zijn provocatieve karakter, maar vanwege het sterkte gevoel en het contrast met hun kleurrijke karakters.

Bill Ryder-Jones

issue #21

€4

Interviews: The Maccabees, Ducktails, FIDLAR, PiL, Silicon & YAK + Muziektips, Albumrecensies, Concertagenda en meer! www.thedailyindie.nl

Editie #07 zondag 1 november 2015

Live Report Day 2

Gezien: Chastity Belt, Plastic Mermaids, Bully, Lower Dens, Kurt Vile & the Violators, WHITE

Bands met horrormake-up of elfjespakken?

Alleen tijdens Halloween. Gisteravond leek het in Paradiso wel op een new romanticsfeestje in 1981. The Daily Indie baande zich een weg door de make-up-parade, en deed verslag.

Foto’s Sabrine Baakman Als één band de hype waar moest maken, dan was het wel Chastity Belt. Deze vier dames uit Seattle brengen op deze bijzondere Halloween-avond (de meisjes zijn zelfs verkleed als elfjes) voor het eerst een bezoek aan onze hoofdstad. De band, die zijn punk-imago al snel ontkracht met schattige bloemenoutfits, maakt lekker in het gehoor liggende niks-aande-hand-nummers die neigen naar upbeat slackerpop. Ondanks de aandoenlijke uitstraling van de meiden, schuwt Chasity Belt de ruige thema’s niet: de nummers gaan over vagina’s en onenightstands. Leadzangeres Julia Shapiro mag nog wat werken aan haar stem, maar Chastity Belt houdt zich prima staande.

De aanstekelijke single ‘Time To Go Home’ doet het publiek enigszins opleven, maar de bovenzaal wordt niet afgebroken vanavond, wat jammer is. (Jente Lammerts)

Kurt Vile

In de Main Hall is het uit Isle of Wight afkomstige Plastic Mermaids aan het spelen. Deze vijf in glitterpakjes gehulde mannen maken intens bombastische, eclectische pop. De bandleden zijn superenthousiast, en dat werkt: het praatgrage, doch geringe publiek wordt er stil van. De bandleden wisselen continu van instrument (aan synthesizers nooit genoeg toch?), waardoor het publiek geboeid blijft kijken. Wanneer één van de gitaristen er ook nog een strijkstok bij pakt om de meest gekke melodieën uit zijn stratocaster te produceren, is het voor ons duidelijk: deze band verdient het niet om voor een halflege zaal te staan.

(Jente Lammerts) Een schreeuwende Gwen Stefani met The Smiths-gitaren en hier en daar een Howlerachtige track, dat is Bully. Hoewel dat misschien klinkt als een match made in hell, is het tegendeel waar. De band uit Nashville, waarbij zangeres Alicia Bognanno het stembandtartende middelpunt vormt, heeft zelfs alleen maar nummers die indiehits zouden kunnen worden. Het is jammer dat dit er alleen niet voor zorgt dat de zaal losgaat. Van begin tot eind blijft het makkelijk om zonder kleerscheuren een biertje te halen, terwijl bij een band als Bully het vloeibare goud je natuurlijk eigenlijk om de oren zou moeten vliegen. (Gea Bruinsma) De grote zaal van Paradiso heeft dit weekend nog niet voller gestaan dan tijdens het optreden van de Amerikaanse indieband Lower Dens. Het aantal personen op het podium daarentegen blijft slinken. Lower Dens begon namelijk met een bezetting van vijf personen, waarna een lid uit de persfoto’s werd gefotoshopt. Nu zijn ze nog maar met z’n drieën – plus computer dan. En ja, die muziek uit een doosje: we zouden liegen als dat niet te merken is. Toch is Lower Dens solid als altijd: geen opsmuk, maar lichtvoetige doch sinistere muziek waarbij de band streeft naar perfectie en vol-

WHITE

Lower Dens

ledigheid. De in het zwart gehulde band, onder leiding van Jana Hunter, straalt sereniteit en controle uit. Je merkt dat ze meer ervaring hebben dan de net beginnende London Calling-bands, maar toch overtuigt deze afgeslankte vorm van Lower Dens niet volledig. Wat mist is toch het echte bandgevoel. (Mabel Zwaan) Kurt Vile & the Violators mogen we gerust dé act noemen waardoor de London Calling-zaterdag uitverkocht raakte. Hoewel Vile wel vaker optreedt in Nederland, is het bijzonder om hem in de poptempel te zien optreden. Met zijn nieuwe album ‘B’lieve I’m Goin Down…’ en een grote collectie cultklassiekers weet Vile het publiek op zijn eigen lome wijze mee te sleuren. Hoogtepunt is een bombastische versie van het nummer dat zijn doorbraak betekende: ‘Wakin on a Pretty Day’. (Mabel Zwaan) Stond Bryan Ferry daar nou in de bovenzaal van Paradiso? En die band achter hem, was dat Duran Duran? Of Spandau Ballet? Nee, het was WHITE. Vanaf de eerste seconde doet de band uit Glasgow er alles aan om uit te stralen dat ze larger than life gaan worden. Zanger Leo Condie, met een fout wit jasje en dito scheiding, beweegt als, ja, Elvis. Zijn band speelt een mooie verzameling popsongs die zo op een oude, bekraste Best of the 80’s-Plaat had gepast. Maar bottom line: het werkt. In de bovenzaal voltrekt zich dan ook al snel een opvallend tafereel: er ontstaat een moshpit op new romantics-pop. Die zagen ook wij niet aankomen.

(Jelmer Luimstra)

London Calling Partners

Bully Colofon Ricardo Jupijn, Jelmer Luimstra, Gea Bruinsma, Jente Lammerts, Mabel Zwaan, Robin van Essel, Sabrine Baakman & Kevin Smink.