London Calling Times 30 Oktober 2015

Editie #05

vrijdag 30 oktober

Deze vijf bands mag je niet missen Je kent ze wel: van die lijstjes met vijf tips voor Pinkpop of Lowlands, waarin je vervolgens Foo Fighters én Queens of the Stone Age terugvindt. Oftewel: the usual suspects, je zou er zo een film over kunnen maken. Zo niet bij The Daily Indie op London Calling; wij geven je vijf tips om níeuwe indierock’n-roll te ontdekken. Oftewel: naar welke vijf bands moet je toe als Kurt Vile even niet meedoet?

Tekst Jelmer Luimstra

1

SWIM DEEP

Vrijdag 22:40, Main Hall Stel dat het Britse muziekblad NME nog de NME was geweest, en niet het advertentiekrantje van de HMH. Dan had niet Sam Smith, maar SWIM DEEP de cover gesierd. Moet wel, want SWIM DEEP is momenteel dé indiehype in Engeland. En terecht: begin deze maand verscheen hun tweede album Mothers. Dit is misschien wel de beste Britse plaat van dit jaar.

Hierop te horen: catchy Britpop-songs, vol jaren ’80- en ‘90-synthesizers, kopstemmen en echo’s. Experimenteel, terwijl altijd het liedje aanwezig blijft. Het beste nummer is ‘Fueiho Boogie’, een ruim acht minuten durende song die uitmondt in overstuurde trance. Ja, trance.

3

5

INHEAVEN

Vrijdag 22:05, Upstairs Hall

2

WHITE

Zaterdag 02:05, Upstairs Hall

En met de derde bandnaam in kapitalen begint het toch wel op te vallen; muzikanten hebben de caps lock uitgevonden. Toch, de ZuidLondense indieband INHEAVEN hoort in deze top 5 te staan. Ze maken fuzzy rock, die geïnspireerd lijkt door de jaren ’80. Zo hoor je The Psychedelic Furs en The Jesus and Mary Chain terug. Onlangs bracht INHEAVEN de single ‘Bitter Town’ uit; een episch nummer met een onheilspellend ritme, schreeuwerige zang, en dan opeens die fenomenale zin: ‘ignore the sycophantics, embrace the young romantic.’ En jawel, mr. young romantic Julian Casablancas is fan van INHEAVEN. Nu Amsterdam nog.

Dansbare new wave met veel saxofoons; begin jaren ’80 kon je er je lol niet mee op. De sound die bands als Shriekback en Pigbag toentertijd uitvonden, geldt nu als inspiratie voor het vijftal WHITE uit Glasgow. Snelle ritmes, funk en strakke jasjes; daar komt het in grote lijnen op neer. Deze jaren ’80-link is overigens niet zomaar uit de lucht gegrepen. Aan The Guardian vertelde zanger Leo Condie onlangs: ‘We zijn sterk beïnvloed door post-punk en het poptijdperk dat volgde.’ Verder noemde hij LCD Soundsystem en Bowie’s Low en Heroes als invloeden. Oftewel: intellectuele rockmuziek. Gaat dat zien.

Zondag 18:30, Main Hall (Tolhuistuin)

4

The Big Moon Vrijdag 19:00, Main Hall

Toen de Londense Juliette Jackson voor de eerste keer met The Big Moon op een klein kamertje in Stoke Newington repeteerde, moest ze huilen. Reden: ze wilde al zolang een band, en eindelijk had ze de juiste mensen gevonden.

Na een show van Palma Violets te hebben bijgewoond, wilde ze muziek maken en nadat ze Fat White Family had zien optreden, begon ze met schrijven. Ze kwam in contact met drie andere meisjes en begon The Big Moon. Dat was anderhalf jaar geleden. Inmiddels is The Big Moon al opgemerkt door verscheidene media, zoals NME en DIY Mag. Hun muziek valt te omschrijven als meerstemmige rammelrock met twee pop-invloeden.

De vrijdagavond van London Calling heeft een heilig tintje

L

aten we het op toeval houden, want je zou zeggen dat de duivel hiermee gespeeld heeft. Op een of andere manier hebben de programmeurs van London Calling het namelijk voor elkaar weten te krijgen om vier bands op te boeken met een religieus getinte verwijzing in hun naam. Misschien was het jullie ook al opgevallen nadat je Spiritualized, Holy Holy, INHEAVEN en LA Priest op het programma hebt zien staan. Wij vinden het bewust of onbewust - in ieder geval erg knap gedaan. Gods wegen blijken namelijk maar

weer eens ondoorgrondelijk te zijn, want niet alleen de bandnamen lenen zich mooi voor een gelovig thema, laten we in dit geval ook de venue niet vergeten. Want naast dat Paradiso de tempel voor popmuziek is, is het uiteraard ook de oude kerk van de Vrije Gemeente. Totdat de hele boel eind jaren zestig gekraakt werd door een stelletjes hippies dat een eigen club wilde.

En daar zijn we hen nog steeds dankbaar voor, want zowel bands als publiek hebben hier ontzettend veel mooie avonden beleefd. Wij slaan alvast een kruisje voor de komende drie dagen!

Beach Baby

Hipsterhoesjes maken; daar zijn ze goed in bij het Londense viertal Beach Baby. Op hun Limousine EP zie je de vier jongens in Hawaiian shirts tegen een roze achtergrond staan. Hun muziek past ook typisch binnen het hipsterplaatje van gitaarbands: beetje grunge-invloeden, wat eighties-invloeden en dromerige gitaarlijntjes à la Mac DeMarco.

Waarom we Beach Baby zo bijzonder vinden?

Tsja, heb je de Instagram-foto’s van onze redactie wel eens gezien? De muur is zeg maar nog net niet roze geverfd. Het gaat trouwens best aardig met Beach Baby; ze hebben er net een Amerikaanse tour langs New York City en Los Angeles opzitten.

issue #21

€4

Interviews: The Maccabees, Ducktails, FIDLAR, PiL, Silicon & YAK + Muziektips, Albumrecensies, Concertagenda en meer! www.thedailyindie.nl

Editie #05 vrijdag 30 oktober 2015

Interview

London Calling-programmeur

Ben Kamsma Ben Kamsma is al jarenlang the man with the plan als het aankomt op de programmering van jouw favoriete festival. We wilden wel eens weten hoe ‘ie het toch elk halfjaar weer flikt om London Calling vol te zetten met zulke fijne bandjes. Dus belden we hem. En hoewel we Ben troffen in de hectiek van ‘de laatste loodjes’, wilde hij de London Calling Times best wat insider secrets verklappen.

“ London Calling is nog steeds een goede samenvatting van de Engelse popscene”

Tekst Robin van Essel Ha Ben! Is het druk, die dagen voor het festival?

“Ja, er gingen wat dingen mis. Lushes kon misschien niet komen omdat een bandlid geen paspoort bleek te hebben. Die moest dat nog regelen.

Dat soort dingen. Of hij het gaat redden? Dat weten we morgen, haha.”

Ben je tevreden met de line-up?

“Ja, vooral met de leuke headliners en kleinere, nieuwe Engelse bandjes die we hebben weten te strikken, zoals Pumarosa en LA Priest. Ook The Big Moon en Marlon Williams vind ik heel goed.”

Wat moest het festival deze keer volgens jou worden?

“Het wordt steeds lastiger om veel mensen naar een festival met onbekende bands te krijgen, dus ik had me bedacht dat ik ver van tevoren headliners wilde vinden. Dat was het masterplan. Kurt Vile konden we vrij snel bevestigen en daarop voortbouwen. Dat zorgt dat je minder haast hebt en betere beslissingen neemt.”

Ben je pas na de editie in het voorjaar begonnen?

“Nee! Ik ben nu alweer bezig met de volgende editie in het voorjaar, dat loopt altijd door. Ik zit in een hotline met allerlei artiesten en moet steeds beslissen wat ik wil bewaren en later neerzetten. Natuurlijk is het ook afhankelijk van de beschikbaarheid. Engelse bands kun je meestal wel zover krijgen. Bands uit de VS of Australië moeten we vroeg vangen.”

Foto Jelmer de Haas

Waarom is er een zondag bijgekomen?

“We verwachten zo’n vierhonderd mensen, dus we wilden naar een andere locatie en we vonden het leuk om de Tolhuistuinzaal ook weer te gebruiken na London Calling Loves Concerto afgelopen mei. We gaan daar ook voor het eerst de Indiestadpas verkopen en er staan wat onbekendere artiesten. We nodigen een aantal mensen zelf uit, het is een beetje een afterparty in de middag en de vroege avond.”

London Calling Partners

Wat ga je dit weekend zelf doen?

“Ik ga alleen maar bandjes kijken. Zodra de bands gaan spelen, is het werk gedaan en hoef ik alleen nog maar handen te schudden. Easy!”

Wat is je belangrijkste afweging?

“London Calling blijft een ontdekfestival, dus als de band net een plaat of een paar singletjes uit heeft, is dat leuk. Een band met meerdere platen heeft toch alle paden al bewandeld. Maar het is moeilijk aandacht te krijgen met alleen maar onbekende bands. Daarom plak je de echte ontdekkingen achter de juiste headliners, om het oneerbiedig te zeggen. Maar we willen vooral zo veel mogelijk goede, jonge bands die het publiek ook leuk vindt.”

Spiritiualized is de vreemde eend in de bijt hè? Die zijn al dertig jaar bezig.

“Klopt, maar die komen niet zo vaak naar Nederland. En drones zijn nu ook weer in en dit is toch wel één van de vaandeldragers van dat genre.

Jason Pierce was al met Spacemen 3 een artiest die veel invloed heeft gehad op bands van nu. Ik merk ook dat de jongere bands het leuk vinden om met zo’n naam op het podium te staan.”

Er staan al een tijdje niet alleen meer Engelse bands op het programma en nu ook zo’n grote naam. Ben je de horizon van London Calling aan het verbreden?

“Die horizon is nooit smal geweest, we zijn altijd zo flexibel mogelijk en kijken verder dan de waan van de dag. Als het past binnen het programma, wil ik het gewoon kunnen doen. We hebben dit jaar trouwens wel weer veel Engelse bands. Even tellen… Acht van de 35 bands zijn niet Engels. Dat valt reuze mee, je kan zeggen dat London Calling nog steeds een goede samenvatting is van de Engelse popscene.”

z z u B The Wist je dat LA Priest eigenlijk Samuel Eastgate is, oftewel: de zanger van voormalig Late of the Pier? Ging je in 2007 en 2008 vaak uit, dan kun je meepraten over de vraag der vragen: waarom hield Late of the Pier er na die geniale plaat Fantasy Black Channel plotseling mee op? Wel, na twee jaar touren kreeg Eastgate genoeg van het ‘rockband zijn’. Hij reisde de wereld rond, langs IJsland, Amerika en Canada, en bracht uiteindelijk dit jaar een soloplaat uit: Inji. Als LA Priest gaat Eastgate trouwens volledig elektronisch. En ja, dat is best even wennen.

Colofon Ricardo Jupijn, Jelmer Luimstra, Mabel Zwaan, Robin van Essel & Kevin Smink.

Circa Waves heeft een hekel aan One Direction. In een interview met Digital Spy vergelijkt Sam bands als One Direction met de iconen van vroeger. ‘Ik voel me er slecht over dat er bijna geen iconen meer zijn,’ zegt bassist Sam Rourke. ‘De iconen in de jaren ’60 en ’70 waren erg cool, maar wat heeft onze generatie geproduceerd?’ Gitarist Joe Falconer reageert veelzeggend op hem: ‘Ik weet niet of de jongens van One Direction in de toekomst uit zullen groeien tot iconen. Ze worden dan waarschijnlijk net zo gezien als Tony Hadley en Spandau Ballet.’ Om in Spandautaal te reageren: TRUE!