A LITTLE SQUIRREL

The Little Squirrel

who did not want to be a squirrel

กระรอกน้อย

ผู้ไม่ต้องการเป็นกระรอก

เรื่องที่ 1 ช้าง นานมาแล้วมีกระรอกน้อยตัวหนึ่ง อาศัยอยู่ ในป่า แม้มันจะมีครอบครัวและ เพื่อนๆ แต่มันก็ ไม่มีความสุข “ฉันไม่อยากเป็นกระรอก” กระรอก พูดกับตัวเองขณะที่แกว่งตัวอยู่บนกิ่งไม้ “ฉันต้องการเป็นช้าง” มันปีนขึ้นไปบน ต้นไม้และมองหาช้างไปทั่ว ไม่ไกลจากที่ซึ่ง มันอยู่ มันเห็นฝูงช้างกํำาลังอาบนํำ้าในแม่นํำ้า กระรอกกระโดดลงจากต้นไม้และวิ่งอย่าง รวดเร็วไปที่ช้าง ช้างยืนกันอยู่อย่างสงบ และไม่ทันสังเกตเห็นกระรอกน้อย

“สวัสดี สวัสดี สวัสดีจ้ะช้าง” กระรอกน้อยพูดพลางกระโดดขึ้นๆ ลงๆ ช้างซึ่งกํำาลังเพลิดเพลินอยู่กับการอาบน้ํำาจึงลืมตาขึ้นข้างหนึ่ง แล้วก็หลับตาต่อโดยไม่สนใจตอบเจ้ากระรอกน้อย กระรอกจึงวิ่งไปหา ช้างอีกตัวที่ยืนอยู่ด้านนอกสุดของโขลง ช้างตัวนี้ดูแก่กว่าตัวอื่นๆ “สวัสดี สวัสดีจ้ะ” กระรอกกล่าวอย่างกระตือรือร้น “ฉันอยากเป็นช้าง” ช้างไม่ตอบอะไร “สวัสดีจ้ะช้าง ได้ยินฉันมั้ย” กระรอกถาม “ได้ยินๆ ฉันได้ยินแล้ว” ช้างตอบ “ฉันต้องการเป็นช้าง ช่วยหน่อยได้มั้ย” กระรอกตะโกนถาม ช้างมองมาที่กระรอกน้อยชั่วครู่และถามว่า “เจ้าพ่นน้ํำาด้วยจมูกได้มั้ยล่ะ” กระรอกพยายามแต่ “ฮัด.ด.ด..เช้ย” มันจามออกมา คงจะไม่ไหวแน่ “เจ้ายกท่อนซุงด้วยจมูกได้มั้ยล่ะ” ช้างถามขณะที่มันเคี้ยวหญ้า ด้วยความที่อยากเป็นช้างมาก กระรอกจึงยื่นจมูกไปใต้ท่อนซุง แต่ไม่สามารถขยับท่อนซุงได้แม้เพียงนิดเดียว “อืม” ช้างมองไปที่กระรอกน้อย “แล้วเจ้าแกว่งหางได้มั้ยล่ะ” ช้างถามกระรอก กระรอกตั้งใจทํำาอย่างดีที่สุด ใช่...แล้วมันก็แกว่งหางได้จริงๆ “ตอนนี้ฉันเป็นช้างแล้วใช่มั้ย” กระรอกถามอย่างมีความหวัง “ยังเป็นไม่ได้หรอก เจ้าไม่สามารถ พ่นน้ํำาออกจากจมูก หรือใช้จมูกยกท่อนซุงได้ แต่เจ้าก็มีบางอย่างที่เหมือนช้างนะ คือเจ้าแกว่งหางได้”

เรื่องที่ 2 นกพิราบแพทริเชีย เช้าวันต่อมากระรอกคิดกับตนเองว่า “เอาล่ะ เมื่อฉันเป็นช้างไม่ได้ ฉันก็ยังอยาก จะเป็นอย่างอื่นอีก ฉันไม่อยากเป็นกระรอก” มันเริ่มออกเดินทางขณะสังเกตเห็น ขนนกตกอยู่บนพื้น “อะฮ้า ฉันรู้แล้วล่ะว่าฉันอยากเป็น อะไร ฉันอยากจะเป็นนก” มันปีนขึ้นไปบนต้นไม้มองหานก ไม่ไกลจากที่มันอยู่ มีนกพิราบตัวหนึ่ง กํำาลังไซ้ทํำาความสะอาดขนของมันอยู่

“สวัสดีจ้ะ เธอที่อยู่ตรงนั้นน่ะ” กระรอกส่งเสียงเรียก “เธอรู้มั้ยว่าฉันมีชื่อนะ ฉันชื่อนกพิราบ แพทรีเซีย ฉันชอบให้เรียกชื่อฉันมากกว่า” นกพิราบกล่าวพลางไซ้ทํำาความสะอาดขนของ มันต่อ เจ้ากระรอกพยายามใหม่ “สวัสดี นกพิราบแพทรีเซีย” กระรอกพูดพลางกระโดดเข้ามาใกล้ๆ นกพิราบ

“โอ๊ะ อย่าเข้ามาใกล้ฉัน ฉันเพิ่งทํำาความสะอาดขนเสร็จ ฉันไม่ต้องการให้กระรอกตัวไหนทํำาให้มันสกปรกอีก” นกพิราบกล่าว กระรอกยืนอยู่ห่างๆ ขณะถามต่อว่า “ฉันอยากเป็นนก เธอช่วยฉันได้มั้ย” “อืม ไม่แน่ ใจ เธอร้องเพลงได้มั้ยล่ะ” นกพิราบถาม กระรอกจึงเริ่มร้องเพลงทันที แต่นกพิราบร้องออกมาว่า “โอ๊ย หยุดทีเถิด เธอทํำาให้ฉันปวดหู เสียงร้องของเธอช่างแย่เสียจริง” แน่นอนว่า กระรอกไม่สามารถร้องเพลงได้ “บางทีเธออาจจะบินได้นะ นี่เป็นเรื่องสํำาคัญทีเดียวสํำาหรับการเป็นนก ลองดูสิ” นกพิราบแพทรีเซียแนะนํำา เจ้ากระรอกมองลงไปที่พื้นและรู้สึกกลัว พวกเขาอยู่บนต้นไม้ ค่อนข้างสูง แต่เมื่ออยากจะเป็นนก ก็ต้องบินให้ได้ ดังนั้นมันจึงกระโดด ตุ้บ! “โอ๊ย เจ็บ” กระรอกบินไม่ได้และตกลงมาบนพื้น “เอ้อ เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย” นกพิราบถาม “ฉันคิดว่าอย่างนั้น” กระรอกตอบขณะที่พยายามขยับขา ทุกส่วนยังคงใช้งานได้ดี กระรอกปีนอย่างกล้าหาญขึ้นไปบนต้นไม้อีกครั้ง “เธอรู้ไหม ฉันคิดว่าเธอพยายามพอแล้ว” นกพิราบแพทรีเซียพูด “ฉันรู้ว่าเธอเป็นกระรอก และฉันรู้ว่าเธอชอบเมล็ดพืช ถั่วและผลไม้ ซึ่งพวกนกก็ชอบเหมือนกัน ฉันบอกได้ว่า เธอมีอะไรเหมือนพวกเราเหมือนกัน ฉันต้องไปแล้ว ฉันมีนัดประชุมสํำาคัญ ขอให้โชคดีนะ” แล้วนกพิราบแพทรีเซียก็บินจากไป กระรอกมองตาม พลางรํำาพึงกับตัวเอง “เอาล่ะ แม้ว่าฉันไม่สามารถเป็นช้าง ไม่สามารถเป็นนกได้ แต่ฉันก็ ไม่อยากเป็นกระรอกอยู่ดี ฉันควรจะเป็นสัตว์อะไรดีนะ” มันเดินคิดขณะที่ยังไม่หายเจ็บจากการตกลงมาบนพื้น

เรื่องที่ 3 กบ

ในวันที่ท้องฟ้าแจ่มใส กระรอกน้อยเดินไปตามลํำาธาร มันกํำาลังครุ่นคิดว่า จะเป็นสัตว์อะไรดี “เป็นหนอนดีมั้ย” มันคิด “ไม่ดีกว่า ต้องน่าเบื่อแน่ เป็นแมลงเต่าทองล่ะ ไม่ดีกว่า มันตัวเล็กไป” แล้วมันก็คิดขึ้นมาได้ ไม่ไกลจากที่มันอยู่มีกบตัวหนึ่ง “เป็นกบน่าจะสนุกนะ” มันคิด “กบเล่นนํำ้าได้ทั้งวัน”

“สวัสดีจ้ะกบ สบายดีหรือเปล่า” กระรอกถาม “สวัสดี ฉันสบายดี เธอล่ะ” กบตอบ “ฉันสบายดี แต่อยากให้เธอช่วยหน่อย ฉันอยากเป็นกบ ฉันลองเป็นช้าง แต่ฉันทํำาได้แค่แกว่งหางเหมือนช้าง ฉันอยากเป็นนกแต่ก็บินไม่ได้ ฉันแค่ชอบกินผลไม้และเมล็ดพืชเหมือนนก ตอนนี้ฉันอยากเป็นกบ เธอช่วยฉันหน่อยได้มั้ย”

กบมองดูกระรอก “ตกลงฉันจะให้เธอลองดู จะเป็นกบได้เธอต้องว่ายนํำ้าเป็น” กบบอกและชี้ ไปที่ลํำาธาร กระรอกไม่แน่ ใจว่าตัวเองจะว่ายนํำ้าได้แต่มันก็อยากลอง มันวิ่งและกระโดดลงไปในน้ํำา ทันทีที่มันอยู่ ในนํำ้า มันใช้มือและขาของมันพุ้ยนํำ้า แต่มันก็ว่ายไม่ได้ มีแต่จะค่อยๆ จมลง มันตกใจกลัว และแล้วก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาดึงหางมัน ลอยขึ้น มันคือเจ้ากบนั่นเอง “เอาล่ะ ลืมมันไปเถอะ อย่าคิดจะว่ายน้ํำาอีกนะ ถ้าเธอยังไม่อยากตาย” กบบอก ขณะที่กระรอกไอและสํำาลักเพราะหายใจไม่ทัน เมื่อกระรอกผึ่งแดดจนตัวแห้งและรู้สึกดีขึ้นแล้ว มันก็พร้อมที่จะลองเป็นกบอีกครั้ง “พวกกบมีลิ้นยาวมาก ทํำาให้เราจับแมลงมาเป็นอาหารได้อย่างง่ายดาย ลิ้นของเธอตวัดถึงใบไม้นั้นได้หรือไม่” กบตวัดลิ้นให้ดูเป็นตัวอย่าง มันยื่นลิ้นที่ยาวมากแตะใบไม้ กระรอกลองทํำาดูบ้าง มันไม่สามารถแม้แต่จะใช้ลิ้นแตะจมูกตัวเอง “ไม่ได้ ฉันทํำาไม่ได้” กระรอกตอบอย่างเศร้าๆ “รอเดี๋ยวนะคิดออกแล้ว เธอกระโดดได้มั้ย” กบร้องถาม ใช่...นั่นมันเป็นสิ่งที่กระรอกทํำาได้ดีเลยล่ะ มันกระโดดไปรอบๆ ให้กบดู มันกระโดดจากหินก้อนหนึ่งไปยังท่อนไม้ จากท่อนไม้ไปที่รั้ว และกลับมาที่ก้อนหิน “ดีมาก” กบหัวเราะ “เอาล่ะ เธอมีอะไรเหมือนกบนิดหน่อยแล้ว” กระรอกดี ใจมาก แม้มันจะไม่สามารถเป็นกบจริงๆ ได้ แต่มันก็มีอะไรคล้ายกับกบอยู่บ้าง

เรื่องที่ 4 ไก่ ในวันฝนตก กระรอกเข้าไปหลบอยู่ ในโรงนา มันนั่งอยู่บนขื่อใต้หลังคา มองลงมาที่สัตว์ต่างๆ พวกวัวกํำาลังนอนเคี้ยวหญ้า แมวนอนหลับอยู่บน ขอบหน้าต่าง ไม่ไกลจากแมวนัก แมงมุมตัวหนึ่ง กํำาลังยุ่งกับการสร้างใย

“สวยดีจัง” กระรอกกล่าวกับแมงมุม” “ขอบใจ ฉันใช้เวลาตั้งหลายชั่วโมงสร้างมันขึ้นมา” แมงมุมกล่าว ในมุมหนึ่งของโรงนา กระรอกเห็นครอบครัวไก่ ครอบครัวหนึ่ง พ่อไก่กํำาลังนั่งอยู่บนเสาไซ้ขนของมันไปมา ที่พื้นแม่ไก่กํำาลังคุ้ยเขี่ยไปรอบๆ มีลูกเจี๊ยบ 2-3 ตัวคุ้ยเขี่ยตามแม่ไก่อยู่ ใกล้ๆ “ดูมีความสุขดีนะ ฉันอยากจะเป็นเหมือนพวกเขาบ้าง” กระรอกคิด มันปีนลงมาและกระโดดไปที่รั้วใกล้ๆ พ่อไก่

“เธอมีครอบครัวแสนสุขนะ” กระรอกบอกพ่อไก่ “ขอบใจ ฉันเห็นด้วย” พ่อไก่ตอบ “ฉันอยากเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวของเธอด้วย ช่วยฉันหน่อยได้มั้ย” กระรอกถาม “ไปคุยกับภรรยาฉันสิ เธอรู้ทุกเรื่อง” กระรอกกระโดดลงไปและพูดกับแม่ไก่ “ฉันอยากเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวน่ารักของเธอ ฉันต้องทํำาอย่างไรล่ะ” “อ๋อ ถ้าอยากจะเป็นสมาชิกครอบครัวของฉันเธอต้องทํำา 2-3 อย่างให้ได้ อย่างแรกเธอต้องลองขัน เอ้กอี้เอ้กๆ เหมือนสามีของฉัน เขาทํำาได้ดีที่สุด” กระรอกกระแอมก่อนพยายามขัน “โอ้ยหยุดเถอะ ไม่เห็นเหมือนเลย” แม่ไก่ร้องออกมา “เธออาจจะออกไข่ได้นะ” “ฉันจะทํำาได้อย่างไรหละ” กระรอกถาม มันคิดไม่ออก “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน อย่างแรก เธอต้องไปหาที่นุ่มสบายสํำาหรับวางไข่ จากนั้นเธอก็รอจนรู้สึกว่าอยากจะออกไข่ เมื่อเธอรู้สึกอย่างนั้น เธอก็แค่ไข่มันออกมา” กระรอกจึงลองดู “ตรงนี้น่าจะเหมาะดี ตอนนี้ฉันก็แค่รอจนกว่ารู้สึกว่าจะออกไข่ ใช่มั้ย” เขาถามเพื่อความมั่นใจ “ใช่แล้ว แค่รอไป พอมี ไข่จะออก เดี๋ยวเธอก็จะรู้ได้เอง” ดังนั้น กระรอกก็เฝ้ารอและเฝ้ารอ เขารอแล้วรออีก ในขณะนั้นฟ้าก็เริ่มมืดลง และถึงเวลาที่ครอบครัวไก่จะเข้านอน ”เธอรู้สึกจะออกไข่หรือยัง” แม่ไก่ถาม “ยัง ฉันยังไม่รู้สึกอะไรเลย” “เอาล่ะ ฉันว่านะเธอออกไข่ไม่ได้หรอก แล้วเธอคุ้ยเขี่ยหาข้าวเปลือก ในฟางหญ้าบนพื้นได้มั้ยล่ะ” ได้สิ กระรอกต้องทํำาได้แน่ มันเก่งเรื่องค้นหาและสะสมอาหาร มันแสดงให้แม่ไก่ดู และแม่ไก่พูดขึ้นว่า “ดีมาก เธอทํำาได้เร็ว แต่แค่นี้มันยังไม่เพียงพอ สํำาหรับการจะเป็นสมาชิกในครอบครัวนี้ ทว่ามันเพียงพอที่จะเป็นเพื่อนที่ดีของเราได้” กระรอกมีความสุข มันยังไม่พบสัตว์ที่มันสามารถจะเป็นได้ แต่มันสามารถหาเพื่อนใหม่ได้

เรื่องที่ 5 ลิง

หลังจากกระรอกได้ผูกมิตร กับไก่แล้ว กระรอกก็เดินกลับ เข้าไปในป่า “เฮ้ย เจ้าตัวเล็ก จะไปไหนน่ะ” มันได้ยินเสียงตะโกนถาม ก่อนที่มันจะ ตอบ ลิงตัวหนึ่งกระโดดมาข้างหน้ามัน “เธออยากเล่นด้วยกันมั้ย มา ไปด้วยกัน” ลิงพูดเร็วปรื๋อขณะที่มันฉวยมือกระรอกน้อย และพากระโดดกลับไปที่ต้นไม้ ลิงลากกระรอก ขึ้นและลงต้นไม้จนกระรอกตะโกนออกมา “ฉันกระโดดเองได้” ลิงจึงหยุดทันที “อ้าว เธอกระโดดได้หรือ”

“ใช่ ฉันกระโดดได้” กระรอกตอบหลังจากมันหายมึน จากการถูกเหวี่ยงไปมา มันแสดงให้ลิงดูว่า มันกระโดดได้ดีเพียงไร

“ว้าว เก่งจัง” ลิงชม ลิงรู้สึกประทับใจ และนั่นทํำาให้กระรอกยิ่งอยากทํำาให้ลิงดูมากขึ้น “ฉันปีนขึ้นต้นไม้เหมือนเธอได้ด้วยนะ ดูซิ อุ๊บ” กระรอกกระโดดขึ้นต้นไม้ “ว้าว” ลิงปรบมือเชียร์ “เธอเหวี่ยงตัวไปที่กิ่งไม้อย่างนี้ ได้มั้ย” ลิงถามกระรอกน้อย “ง่ายมาก” กระรอกตอบและมันก็เหวี่ยงตัว ไปบนกิ่งไม้ ด้วยกรงเล็บมือของมัน “หางของเธอล่ะ เธอสามารถโหนตัวโดยใช้หาง ได้มั้ยล่ะ” “ไม่ได้” กระรอกไม่สามารถทํำาได้เหมือนลิง ทํำาให้ มันรู้สึกเศร้า ตอนแรก มันคิดว่าในที่สุด มันก็เจอสิ่งที่มัน สามารถเป็นได้แล้ว มันเดินจากไปด้วยความผิดหวัง “เฮ้ เธอจะไปไหนน่ะ ไม่อยากเล่นกับฉันแล้วเหรอ” ลิงตะโกนถาม “ไม่ล่ะ ขอโทษนะ ฉันไม่อยากเล่นแล้ว เอาไว้วันหลัง ก็แล้วกันนะ” พูดแล้วกระรอกก็เดินจากไป

เรื่องที่ 6 เด็กชาย

เช้าวันหนึ่งกระรอกน้อยกํำาลังกินผลไม้อยู่ มันสังเกตเห็นเด็กชายคนหนึ่งกํำาลังเล่นอยู่ ในสวน เด็กชายกํำาลังประดิษฐ์เรือจากใบไม้และกิ่งไม้ เพื่อไปลอยเล่นในสระ กระรอกน้อยกระโดดเข้าไปหา เด็กชาย มันกระโดดขึ้นกระโดดลงเพื่อให้เด็กชายสนใจ

“เฮ้ เจ้านักกระโดดตัวน้อย” เด็กชายร้องออกมาด้วยความแปลกใจ “เจ้าอยากจะเล่นกับฉันใช่มั้ย” กระรอกผงกหัวขึ้น มันแอบหวังว่ามันอาจจะเป็นเด็กผู้ชายได้ด้วยวิธีนี้ พวกเขาเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนานทั้งวันจนกระทั่งเย็น “ลูกรัก ลูกอยู่ไหน กลับเข้าบ้านได้แล้ว ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว” แม่ของเด็กชายตะโกนเรียกจากช่องหน้าต่าง เด็กชายทิ้งเรือไว้และเดินเข้าประตูบ้านไป กระรอกเดินตาม ด้วยความหวังว่าจะได้เรียนรู้การเป็นเด็กผู้ชาย “ฉันจะกินอาหารเย็น เธอเข้ามาไม่ได้ เธอเป็นกระรอก เธอต้องอยู่นอกบ้าน ในบ้านไม่ ใช่ที่ของกระรอก ขอบคุณมากสํำาหรับวันนี้ และฉันหวังว่าเราจะได้พบกันอีก” เด็กชายกล่าวและก็เดินเข้าประตูบ้านไป “เฮ้อ ฉันคงเป็นเด็กผู้ชายไม่ได้อีกนั่นแหละ แต่อย่างน้อยเราก็ ได้เล่นสนุกด้วยกัน” กระรอกพึมพํำากับตัวเองแล้วก็ปีนขึ้นบนต้นไม้ และขณะที่มันกินผลไม้อยู่ มันมองผ่านหน้าต่างเห็นเด็กชายกํำาลังล้างชาม กระรอกยิ้มออกมา อย่างน้อยเป็นกระรอกก็ดีตรงไม่ต้องล้างชามนี่แหละ

เรื่องที่ 7 แมว

กระรอกน้อยอยู่กับเด็กชายสองสามวัน มันสนุกมากที่ ได้เล่นกับเขา วันหนึ่งเด็กชายสร้างรถลาก ที่กระรอกเข้าไปนั่งเล่นได้ วันต่อมาเด็กชายให้กระรอกกินมะม่วงมากเท่าที่กระรอกอยากกิน วันหนึ่งเด็กชายไม่อยู่บ้าน กระรอกจึงเดินไปบ้านข้างๆ เพื่อหาเพื่อนเล่น

หน้าบ้านนั้น มีแมวตัวหนึ่ง กํำาลังหลับอยู่กลางแดด บางทีมันอาจจะเป็นแมวได้ มันยังไม่เคยลองเป็นแมวดูเลย กระรอกเดินตรงไปหาแมว “สวัสดี ฉันอยากลองเป็นแมว ช่วยฉันหน่อยได้มั้ย” กระรอกถาม แมวส่งเสียงหาวและตอบกลับมา “ได้ แต่ไม่ง่ายนะ เธอรู้มั้ย เป็นแมว นี่มันพิเศษจริงๆ แมวเป็นสัตว์พิเศษมากนะ” “ฉันรู้ ฉันรู้ นั่นคือเหตุผลที่ฉันอยากเป็น แมวไงล่ะ” “ตกลง” แมวพูด “เอาล่ะมาดูว่าเธอมีความเป็นแมวแค่ไหน เธอชอบนอนกลางวันหรือเปล่า” เป็นเรื่องง่ายสาหรับกระรอก เพราะถึงมันชอบวิ่งเล่น แต่มันก็ ไม่ปฏิเสธการนอนหรอก “แน่ล่ะ ฉันชอบงีบหลับ” กระรอกบอกแมว “อืม” แมวพึมพา ขณะที่มันเลียอุ้งเท้าของมัน “แล้วเธอ....ชอบเหยียดแขนขาหรือเปล่า” แมวถาม “ชอบสิ” กระรอกตอบ พลางบิดขี้เกียจให้แมวดู “ดู ใช้ได้นะ เอาล่ะ เธอชอบกินหนูหรือเปล่า” “หา เธอว่าไงนะ” กระรอกถามอย่างประหลาดใจ “ฉันถามว่า เธอชอบกินหนูหรือเปล่า ก็อย่างนี้ ไง เธอต้องเริ่มด้วยการจับมัน เล่นกับมันสักประเดี๋ยว แล้วก็กินมัน” “ไม่เอาหรอก ฉันไม่กินสัตว์อื่น” กระรอกตอบ มันรู้สึกผะอืดผะอม “ก็แล้วแต่เธอนะ แต่ว่าถ้าอย่างนั้น เธอก็เป็นแมวไม่ได้แน่นอน” แมวพูดและเดินจากไป กระรอกรู้สึกดี ใจที่ ไม่ได้เป็นแมว ตลอดชีวิตของมันไม่มีทางที่จะกินสัตว์อื่นได้หรอก

เรื่องที่ 8 กระรอกสมบูรณ์แบบ

กระรอกน้อยคิดถึงความฝันของมันที่จะค้นหาสัตว์ที่มันสามารถจะเป็นได้ บนต้นมะม่วง มันเกาะอยู่บนมะม่วงผลใหญ่ ตอนแรก มันตั้งใจจะกินมะม่วงนั้น แต่เพราะมันมัวแต่คิด เลยลืมเรื่องมะม่วงไป แล้วมันก็ ได้ยินเสียง “เฮ้ ถ้าเจ้าไม่ต้องการกินมะม่วงนั้น ยกให้ฉันได้ไหม” กระรอกน้อยมองหาต้นเสียง และพบกระรอกแก่สีเทา ตัวหนึ่ง “หึ อะไร ที่ ไหน ใครน่ะ” กระรอกน้อยถามอย่าง สับสน “เจ้ามัวคิดอะไรอยู่จนกระทั่งลืมมะม่วงอร่อยๆ ที่เจ้านั่งทับอยู่” “อ๋อ ลุงเองเหรอ ฉันเฝ้าค้นหาสัตว์ที่ฉันจะเป็นได้ มานานแล้ว” “สัตว์ที่เจ้าสามารถจะเป็นได้หรือ” กระรอกแก่ถามอย่างงุนงง

“ใช่แล้ว คุณลุง ตอนแรกฉันพยายามจะเป็นช้าง แต่ฉันเหมือนช้างแค่ตรงที่สามารถแกว่งหางไปมาได้ ฉันพยายามจะเป็นนก แต่พบว่ามันไม่ ใช่ความคิดที่ดีนัก ฉันตกจากต้นไม้เมื่อพยายาม จะบินเหมือนนกและเจ็บตัวไปหลายวัน ฉันแค่ชอบกินผลไม้และเมล็ดพืชเหมือนนก หลังจากนั้น ฉันก็พบกบ และพยายามอย่างมากที่จะเป็นกบ ในที่สุดก็พบว่า สิ่งเดียวที่ฉันมีเหมือนกบ ก็คือฉันกระโดดได้ เมื่อฝนตกฉันไปหลบอยู่ ในโรงนาและได้เห็นไก่หลายตัว ครอบครัวไก่ดูมีความสุข ฉันเลยอยากจะเป็นไก่ แต่สิ่งเดียวที่ฉันมีเหมือนไก่ คือฉันคุ้ยเขี่ยหาอาหารได้ หลังจากนั้นฉันก็เข้าไปในป่า และได้พบลิงตัวหนึ่ง แม้ฉันจะมีอะไรเหมือนลิงหลายอย่าง แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันทํำาไม่ได้เหมือนลิง คือใช้หางห้อยโหนไปตามต้นไม้ ฉันก็เลยเป็นลิงไม่ได้ จากนั้นฉันได้พบเด็กชายคนหนึ่ง ซึ่งฉันได้เล่นกับเขาอย่างสนุกสนาน แต่เด็กชายอาศัยอยู่ ในบ้าน ขณะที่กระรอกอย่างฉันใช้ชีวิตอยู่นอกบ้าน ข้างบ้านเด็กชายมีแมวตัวหนึ่ง แม้ฉันจะมีอะไรเหมือนแมวหลายอย่าง แต่สิ่งซึ่งฉันไม่สามารถทํำาได้ คือการกินสัตว์อื่นเป็นอาหาร ฉันไม่มีวันกินสัตว์อื่น ฉันเลยไม่อยากเป็นแมว ฉันเลยมานั่งเศร้า เพราะไม่รู้ว่าจะเป็นอะไรดี ฉันคงจะเป็นสัตว์อื่นไม่ได้” กระรอกแก่ตั้งใจฟัง และหลังจากเงียบอยู่ชั่วครู่ ก็พูดขึ้นว่า “กระรอกน้อยที่รัก เจ้าแกว่งหางได้ เจ้าชอบกินผลไม้และเมล็ดพืช เจ้ากระโดดได้ เจ้าคุ้ยเขี่ยหา อาหารได้ เจ้าไม่ ใช้หางของเจ้าไว้ห้อยโหน เจ้าใช้ชีวิตอยู่นอกบ้าน และเจ้าไม่กินสัตว์อื่นเป็นอาหาร ที่ฉันพูดมาทั้งหมดนี้ถูกหรือเปล่า” “ถูกต้อง” กระรอกน้อยตอบ “ฟังดู เจ้าเป็นกระรอกสมบูรณ์แบบแล้ว ทํำาไมเจ้าต้องวิตกและอยากเป็นสัตว์อื่น ในเมื่อเจ้ามีคุณสมบัติหลายอย่าง ที่ทํำาให้เจ้าเป็นกระรอกที่ดีมาก” กระรอกแก่ยิ้มและมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจของกระรอกน้อย

“จงคิดให้ดีระหว่างทางกลับบ้านไปหาครอบครัวและเพื่อนๆ ของเจ้า พวกเขาคงจะคิดถึง เจ้ามาก ส่งมะม่วงมาให้ฉันได้แล้ว เพราะเจ้าคงไม่อยากจะกินมันนัก” กระรอกน้อยนิ่งเงียบขณะยื่นมะม่วงให้กระรอกแก่อย่างเต็มใจ และกระโดดลงจากต้นไม้ อย่างเงียบๆ และยังคงเงียบอยู่ขณะเริ่มออกเดินทาง แต่ทุกย่างก้าวที่มันเดิน มีความรู้สึกหนึ่งเกิดชัดมากขึ้นทุกทีๆ “ใช่แล้ว” กระรอกน้อยคิด “ใช่แล้วฉันเป็นกระรอกที่ดีมาก” กระรอกน้อยยิ้ม มันยิ้มไปตลอดทางที่มันเดินทางกลับบ้าน ที่ซึ่ง ครอบครัวและเพื่อนๆ ยินดีมากที่ ได้พบมัน อีกครั้งหนึ่ง

Chapter 1 The elephant Once upon a time there was a little squirrel. He lived in a forest and although he had family and friends, he was not happy. “I don’t want to be a squirrel” he said to himself while he was swinging on a branch. “I want to be like an elephant!” he climbed up the tree and searched the horizon for any elephants. There, not far from him he saw a herd of elephants. They were taking a bath in the river. He jumped down the tree and quickly ran to the elephants. The elephants were all very calm and didn’t seem to notice the little squirrel. “Hello! Hello! Hello! Elephant!” the little squirrel said as he jumped up and down. An elephant opened one eye as he was enjoying the shower he was giving himself. Then, without answering the little squirrel, he closed his eye again. The squirrel ran up to another elephant. This one seemed to be older than the other and was standing more to the side.

“Hello! Hello!” the squirrel said enthusiastically. “I want to be an elephant!” The elephant gave no reaction. “Hello elephant! Do you hear me?” the squirrel then asked. “ Yes, yes, I heard you.” “I want to be an elephant. Can you help me?” The elephant looked at the little squirrel for a while and then asked: “Can you blow water through your nose?” The squirrel tried but- HATSJOOO- started sneezing.

No, that was not going very well. “Can you lift a tree trunk with your nose?” the elephant asked while calmly chewing on some grass. Eager to become and elephant, the little squirrel put his nose under a tree trunk. It didn’t move an inch. “Hmm,” the elephant looked closely at the little squirrel. “Can you wiggle your tail?” he then asked. The squirrel did his best and… yes! He could wiggle his tail! “Am I now an elephant?” he asked hopefully. “No. you cannot blow water through your nose or use your nose to lift a tree trunk. But, what you have in common with an elephant is that you can wiggle your tail.”

Chapter 2 Patricia the Pigeon The next morning the squirrel thought to himself: “ Ok. If I cannot be an elephant I want to be something else. I don’t want to be a squirrel.” He started walking as he noticed a feather on the ground. “Aha, now I know what I want to be. I want to be a bird.” He climbed up the tree to find a bird. Not far from him a pigeon was cleaning her feathers. “ Hello you over there!” the squirrel called out. “I have a name you know,” the pigeon replied. “My name is Patricia the Pigeon and I prefer you call me by my name.”

Then she continued cleaning her feathers. The squirrel tried again. “Hello Patricia the Pigeon,” he said as he jumped closer to her. “ Oh no! Don’t come closer. I have just finished cleaning my feathers and I don’t want some squirrel to make them dirty again.” The squirrel stayed at a safe distance as he asked: “I want to be a bird, can you help me?”

“Hm…not sure. Can you sing?” Immediately the squirrel started singing but the pigeon cried out: “Oh no! Stop! You are hurting my ears. That sounds awful!” Well, that was clear-he could not sing. “Perhaps you can fly. That is quite an important aspect of being a bird you know.

Try it.” Patricia suggested. The squirrel looked down and was a little scared. They were quite high up the tree, but if he wanted to be a bird, he should be able to fly. So he jumped. BOOM! “Ooo, that hurts” he thought. He did not fly at all, he just fell down. “Eh, are you ok?” He heard the pigeon ask. “Yes…I think so” he answered as he tried to move his legs. Yes, everything was still working.

So he bravely climbed up the tree again. “You know, I think you have tried enough” Patricia said. “I know a little about squirrels you know, and I know you like seeds, fruits and nuts. Well, we birds like that too so I guess you could say you have that in common with us. I have to go now, I have an important meeting. Good luck to you.”

Patricia the pigeon flew away and as he watched her go the squirrel thought to himself: “Ok. So I cannot be an elephant or a bird. But I also don’t want to be a squirrel. What animal can I be?” And still a little bit painful from the fall, he walked off, wondering what he could be.

Chapter 3 The frog It was a nice and sunny day when the squirrel was walking along a creek. He was contemplating what animal he could be. “What about a worm?” he thought to himself. “No better not. That must be boring. How about a ladybug? No, too small.” Then he had a better idea.

Not far from him there was a frog. “A frog must be fun” he thought. “They can play with water the whole day.”

“Good afternoon frog. How are you?” the little squirrel asked. “Good afternoon, I am fine. How about you?” “Oh, I am fine but I need your help with something. I want to become a frog. I already tried to be an elephant but the only thing I have in common with an elephant is that I can wiggle my tail.

Then I tried to be a bird but that also was no success. We only share our love for fruits and seeds.

Now I want to be a frog. Will you help me?” The frog looked at him. “Ok, I will try. To be a frog you have to be able to swim” the frog said as he pointed at the creek. The squirrel was not sure about his swimming skills but he wanted to try. He ran and jumped. As soon as he was in the water he moved his arms and legs but it didn’t help him very much. He only went deeper. He got scared but then he felt a hand on his tail pulling him up. It was the frog. “Ok, forget that.

You don’t want to get yourself killed over it,” the frog said as the little squirrel was coughing and catching his breath. When the sun dried off the squirrel, he felt good enough to try something else. “We frogs have long tongues. That way we can catch insects very easy. Can you reach that leaf over there with your tongue?” The frog showed him what he meant. He rolled off his very long tongue and touched the leaf. The squirrel tried. He could not even touch his own nose with the tip of his tongue! “No, I cannot,” the squirrel said sadly. “Wait! I know something! Can you jump?” asked the frog. Yes! That he can do very well and the squirrel jumped around to show the frog. He jumped from a rock to a tree trunk. From the tree trunk to a fence and back to the rock. “Very good!” the frog laughed. “Well, that makes you a little bit a frog!”

The squirrel was very happy although he could not be a real frog. At least he was a little bit like the frog.

Chapter 4 The chickens On a rainy day the squirrel was hiding in a barn. He was sitting on a ridge of the roof looking down at all the animals. The cows were lying down and chewing on some hay. A cat was sleeping on a windowledge. Not far from him a spider was making a web.

“That’s a nice one!” the squirrel said to the spider.

“Thank you. I have spent many hours working on it” the spider replied. In a corner of the barn the squirrel saw a family of chickens. A rooster was sitting on a pole arranging his feathers. On the floor a hen was scratching around with a few chickens following her example. “That looks like fun. I would like to be a part of that family,” the squirrel thought. He climbed down and jumped on the fence next to the rooster. “Nice family you have there,” the squirrel said to the rooster. “Thank you. I could not agree more,” the rooster answered. “I would like to be a part of it. Can you help me?” the squirrel asked.

“Talk to my wife. She knows everything.” The squirrel jumped down and said to the hen: “I would like to be a part of your lovely family. What do I need to do?” “Well to be a part of my family you have to be able to do a few things. Maybe you can first try to make a cock-a-doodle-doo sound like my husband can do as the best.” The squirrel cleared his throat and tried: “o, no stop! That sounds nothing like it,” the hen cried out. “Maybe you can make an egg?” “Eh, how do I do that?” the squirrel asked. He has no idea. “Well first you look for a nice soft place to put it. Then you wait until you feel one coming. If you feel that, you push it out.” The squirrel tried. “Ok, this looks like a nice place. Now I just wait until I feel one coming, right?” he asked to be sure. “Yes. Yes. Just wait. You will know.” So, the squirrel waited. And he waited. He waited some more and then some. In the meantime it became dark and the family wanted to go to sleep. “Do you feel one coming yet?” the hen asked. “No, I feel nothing.” “Well, I guess we better conclude you cannot lay eggs as well. Can you scratch and look for grain between the hay on the floor?” Yes, he most certainly could. He was very good at finding and collecting food. He showed the hen and she said: “Very good. You are quick. Well, it is not enough to be part of the family but it is enough to be a good friend.” The squirrel was happy. He still did not find an animal he could be but he did make new friends.

Chapter 5 The monkey After he made new friends with the chickens the squirrel walked back into the forest. “Hey you little one! Where are you going?” he heard somebody shout. Before he could answer a monkey jumped in front of him. “Do you want to play? Come, let’s go!” the monkey spoke fast as he took the squirrel by the hand and jumped back in the tree. The monkey dragged the little squirrel up and down the tree until the squirrel cried out: “Stop, I can jump myself!” The monkey stopped.

“Huh? You can jump?!” “Yes, I can jump,” said the squirrel as he calmed down from being swung back and forth, up and down. He showed the monkey how good he could jump.

“Wow, that’s great” the monkey cheered. He was impressed and that encouraged the squirrel to show him more. “I can also climb up and down the tree like you, look!” Hop. There he went up the tree. “Wauw!” the monkey clapped and cheered. “Can you swing on a branch like this?” he asked the little squirrel. “Easy,” was the answer and he showed how he could swing on a branch with each paw he had. “How about your tail? Can you swing on that too?” No, the squirrel could not and it made him very sad. He thought he finally found an animal he could be. Disappointed he walked away. “Hey! Where are you going? Don’t you want to play anymore?” the monkey called after him. “No, I am sorry but I don’t feel like playing anymore. Maybe some other time.” And the squirrel walked away.

Chapter 6 The boy One morning the squirrel was eating some fruits when he noticed a boy playing in a garden. The boy was making little ships of wood and leafs to sail in the pond. The little squirrel jumped next to the boy and jumped up and down to get his attention. “Hey you little jumper!” the boy said surprised.

“Would you like to play with me?” The squirrel nodded his little head and silently hoped that he maybe could become a boy this way. They played joyfully the whole day and it became evening. “Darling, where are you? You have to come home, we are having dinner now!” the boy’s mother called out of the window. The boy left his ships alone and walked to the door.

The squirrel followed, still hoping to learn how to be a boy. “I will have dinner now but you cannot come in. You are a squirrel and you belong outside. Inside a house is no place for a squirrel. Thank you very much for today and I hope to see you again,” the boy said and he walked through the door. “Oh, I guess I cannot become a boy too. Well, at least we had fun together,” the squirrel mumbled to himself. He climbed back up the tree and while he was eating his fruits he could see the boy through the window. The boy was doing the dishes and the squirrel smiled. At least you never had to wash the dishes as a squirrel!

Chapter 7 The Cat The little squirrel stayed with the boy for a few days. It was a lot of fun to play with him. One day the boy made a wagon and the squirrel could ride in it. The other day the boy let the squirrel eat as much of a mango as he wanted.

When the boy was not home one day the squirrel walked to the neighbors to find somebody to play with. In front of the house a cat was sleeping in the sun. Maybe he could be a cat. He hadn’t tried that yet so the squirrel walked up to the cat. “Good afternoon. I would like to be a cat. Can you help me?” he asked. The cat yawned and answered: “Well, that is not easy you know. Being a cat is very special. Cats are very special.” “I know, I know. That is why I would like to be one.” “Ok,” said the cat, “Let’s see how much cat you have inside. Do you like to sleep during the day?” That was an easy one. He loved to play and run around but a good nap he would never say no to. “Of course I like to take a nap” he told the cat. “Hmm,” the cat mumbled as she licked her paws. “Do you…like to stretch your arms and legs?” she then asked. “Yes” he answered and showed her some of his stretching. “Looks convincing. Do you like to eat mice?” “Huh? What did you say?” the squirrel asked, surprised. “I said do you like to eat mice? You know, first you catch them, then you play a little and then you eat them.” “No! I don’t eat other animals!” the squirrel said, feeling a little sick. “Well see for yourself but then you can definitely not be a cat,” the cat said and wondered off. Eating other animals! Now he was happy he could not be a cat. Never in his whole life could he eat other animals.

Chapter 8 The perfect squirrel The little squirrel was thinking about his quest to find an animal he could be. He was sitting in a mango-tree on top of a big mango. At first he intended to eat the mango but because he was thinking so much, he forgot all about the mango. Then he heard a voice say: “Hey if you are not going to eat that mango, can you give it to me?” The little squirrel looked up and saw an old, grey squirrel. “Hm? What?

Where? Who?” the little squirrel replied, confused. “What are you thinking about that you forget all about that delicious mango you are sitting on?” “Oh uncle.

For a long time I have been looking for an animal I can be.” “An animal you can be?” asked the old squirrel, a bit puzzled. “Yes uncle. First I tried to become and elephant but all I have in common with an elephant is that I can wiggle my tail. Then I tried to become a bird but that also was not such a good idea. Falling out of that tree hurt me for a long time. We only share our love for fruits and seeds. After that I met a frog and I tried my luck with him. We discovered that the only thing I have in common with a frog is that I can jump. When the rain came I was hiding in a barn and there I saw some chicken. It looked like such a happy family so I thought, maybe I can be a chicken. Well, all we share is that we both are good in scratching and searching for food. After that I went back into the forest where I met a monkey. With him I had a lot in common. There was one thing though, I could not do and that was swing on my tail. So, I could also not be a monkey. Then I met a boy whom I could play very well with but he lives in a house. His neighbor was a cat and although I also had a lot in common with her there is one thing I could never do. A cat eats other animals!

Well I could never eat other animals so I’d better not become a cat. Now I am here feeling sad because I don’t know what I can be. I cannot be anything!”

The old squirrel had been listening carefully and after being silent for a while he said: “My dear boy. You can wiggle your tail, you like fruits and seeds, you can jump, you scratch and search around for food, you don’t use your tail for swinging, you need to live outside and you don’t eat other animals. Am I right about that?” “Yes,” answered the little one. “To me that sounds like the perfect squirrel! Why worry about being someone else when you have so many qualities that all make you a very good squirrel?!” The old squirrel smiled and looked at the surprised face of the little one. “Think about that on your way home to your family and friends. They must have missed you. And now, please give me the mango because you are still not eating it.” Speechless was the little squirrel as he willingly gave his mango away. Speechless he was as he jumped down the tree. Speechless as he started walking, but with every step he felt something getting stronger inside him. “Yes,” he thought. “Yes, I am a very good squirrel!” And he smiled. He smiled all the way home where his family and friends were very happy to see him again.

This book is made for everyone who loves stories.

It’s about a little squirrel who tries to find his true self.

Isn’t that a struggle for us all?

Find out how the squirrel learns how to trust himself and most of all, I hope you will enjoy the story.

It was written for the children of Tridhaksa School and is now published for all of us. jasmijn mulder เรื่องและภาพ jasmijn mulder แปลเป็นไทย คุณป้าอุษา ครูหวีด ครูนงค์ เรียบเรียง แม่เป๊าะ แม่เจ๋ แม่จุ๋ม พิสูจน์อักษร แม่เปีย พิมพ์ที่ Icon Print 0 2933 5581-3 โรงเรียนแสนสนุกไตรทักษะ 226 ถนนประดิษฐ์มนูธรรม แขวง/เขตวังทองหลาง กทม.10310 โทรศัพท์ 0-2559-3446, 0-2530-7790-1 e-mail: tridhaksaschool@yahoo.com, http://www.tridhaksa.ac.th