Bir İbret Hikayesi

İlk aldıklarından itibaren yaklaşık 2 ay geçmişti. Bu zaman diliminde kampingden hiçbir yere hareket etmemişlerdi ve şimdi Abadan’dan Berlin’e kadar sürecek binlerce kilometrelik bir yolculuğa çıkıyorlardı.

Tabii yine tanıdıkların %90’ı bu konuyu iyi düşünüp düşünmediğini, henüz çok acemi olduğunu, önce İran’da gezip, bu seyahati 3-5 yıl sonra yapmasının daha iyi olabileceğini, İran’ın Avrupa’dan daha güzel olduğunu, bu ekonomik kriz ortamında şimdi seyahate para harcamanın hiç akıllı işi olmayacağı gibi onu teşvik edici ve yüreklendirici beyanlarda bulundular!

Hele yaşlı akrabalar, bütün kazandıkları paralarını gezip tozmaya harcayarak çar-çur ettiklerini, para biriktirmeleri için bu seyahat işini artık bırakmaları gerektiğini söylüyorlardı. İlk seyahate başladığı günden itibaren duymaya alıştığı bu beyanlar onun seyahat şevkini kırmıyor aksine daha da kamçılıyordu.

Kuddusi Bey, kampingde kaldıkları bu 2 aylık sürede artık birçoğu sabit yazlıkçı konumuna dönüşen karavancıların anılarını dinledi.

Dinlemeyi seven birisi olarak ta bundan büyük keyif alıyordu. Çünkü tecrübenin ve yaşanmış deneyimlerin hiç de yabana atılmayacak bir birikim olduğunun farkındaydı.

Daha önce dolaşmalarına karşın artık yerleşik düzene geçen komşularının arasında üç tanede emekli albay bulunuyordu. Albayların anılarını dinlerken pilot olanının; Yolda giderken dikkat et karavanı devirirsin demesiyle şaşırdı.

Karavanın devrilmiş bir hali varmı diye çaktırmadan albayın karavanının sağına soluna göz gezdirip yamuk yumuk ararken, albayın eşinin: -Tabii karavanı da jet gibi kullanırsan devirirsin,