Królewna Orlica, fot. Anna Łoś
W Królewnie Orlicy zostały wykorzystane surowe środki wyrazu. Zadanie było o tyle trudniejsze, że w tekście Tadeusza Micińskiego nie padają konkretne informacje o przestrzeni, w jakiej realizuje się dramat. Witkowski skonstruował więc przestrzeń zamkniętą, przypominającą więzienie, miejsce, na które ludzie są skazani w wyniku oblężenia. Zadbał o to, by najważniejszym punktem granicznym sceny był jej sufit, wyraźnie zaznaczony, budujący przytłaczającą atmosferę, przypominający o braku możliwości ucieczki. Pomysł na kostiumy wypływał z inspiracji steatralizowanym i przerysowanym światem. Elementy strojów zostały stworzone z tekturowych pudeł i papieru. Dla ciekawego porównania, właściwie skontrastowania, warto skupić się na nieco odmiennej od tych typowych scenografii Witkowskiego. W Białym małżeństwie Tadeusza Różewicza, spektaklu realizowanym przez Krystynę Meissner we Wrocławskim Teatrze Współczesnym, dekoracje wybuchają wielością kolorów, materiałów i rekwizytów. Lingwistyka utworu zobowiązuje do budowania świata kiczu i groteski. W tym
akurat spektaklu Witkowski podjął się gry z kiczowatym światem. W jego projekcie kicz zderza się z rzeczywistością hipernaturalistyczną. Tło dla plastikowych grzybów i krzewów stanowi skomponowany z różnych obrazów oleodruk. Z tego wielobarwnego malowidła przedstawiającego realistyczny pejzaż leśny zdają się wychodzić nimfy i fauny, nęcąc swoją erotyką. Użyta prawdziwa woda dała efekt trójwymiarowości tła. W tej właśnie wodzie, w centrum inscenizacyjnych wydarzeń, znajduje się duży, drewniany konfesjonał, wokół którego rozgrywa się znaczna część spektaklu. Choć to tylko niektóre z inscenizacyjnych dzieł Andrzeja Witkowskiego, określają one istotę całego jego dorobku. We wszystkich swoich pracach próbuje on bowiem oddać realizm opowiadanych historii. Teksty, w których przestrzeń nie jest opisana, ceni sobie szczególnie, bo świetnie wychodzi mu ożywianie niedookreślonych światów. Jednak w kreowaniu rzeczywistości scenicznych wyznaje zawsze zasadę, że scenografia jest przede wszystkim sztuką użytkową.
Królewna Orlica, fot. Anna Łoś
39