Tijdschrift voor avontuur, cultuur en nieuwe wegen dat niet af te lezen. We passen ons aan aan de lokale gebruiken, maar als onze luidruchtige gastheer met ons op straat wil gaan dansen, besluiten we dat het een goed moment is om ons hotel eens op te gaan zoeken. De volgende dag wachten ons een paar onaangename verrassingen. Het regent licht en de laaghangende bewolking zorgt voor beperkt zicht. Bovendien is één van de reisgenoten ziek geworden en niet in staat om mee te wandelen naar de hooggelegen berghut Perelik (die zich bijna op 2000 meter hoogte bevindt). Ik ga per auto met de zieke wandelaarster naar Perelik, de rest van de groep hijst zich in regenkleding en loopt onder
leiding van Hristo I omhoog naar de berghut met een tussenstop op het op één na hoogste punt van de Rodopen (op bijna 2200 meter hoogte).
nog met zes wandelaars. Drie van de groep hebben ervoor gekozen wat extra rust te nemen door in Smolyan te blijven en twee dagen later in Srednogortsi weer aan te sluiten. In Srednogortsi sluit weer een nieuwe gids zich bij ons aan: Mihaela Kircheva uit Kardzhali. Zij leidt ons niet alleen naar een nieuwe berghut (Shadeetsa), maar zorgt ook middenin het bos voor een spontaan concert. Mihaela zingt voor ons, terwijl haar vriend Rozen haar begeleidt op fluit. Een sprookjesachtig tafereel. We luisteren aandachtig naar de betoverende klanken. Als een ruiter passeert, stapt hij af en voegt hij zich bij ons. Gelukkig hebben we na deze onvergetelijke ervaring nog vijf mooie wandeldagen voor de boeg.
Hristo Tumbev (Hristo II) en Rubino Aliev (Robo), twee extra Bulgaarse gidsen, voegen zich bij ons als we, op onze vierde wandeldag, beginnen aan de afdaling naar provinciehoofdstad Smolyan. Zij laten ons een mooie, nieuwe route zien, waarmee we ruim vier kilometer asfalt kunnen vermijden. In Smolyan nemen wij afscheid van Hristo I en Robo. Hristo II neemt ons mee op sleeptouw naar de dorpjes Polkovnik Serafimovo en Srednogortsi. We zijn dan 13