THE STUDENT PAPER
Ávarp Forseta SHÍ Address from the Student Council President Isabel Alejandra Díaz ÞÝÐING TRANSLATION Julie Summers MYND PHOTO Helga Lind Mar
Þegar ljóst var í vor að kórónuveirufaraldurinn hefði miklar og alvar legar afleiðingar fyrir stúdenta lagði Stúdentaráð fram nokkrar réttmætar kröfur. Ein helsta krafa ráðsins til stjórnvalda var að tryggja stúdentum rétt til atvinnuleysisbóta þar sem við blasti að yfirvofandi atvinnuleysi sökum faraldursins ætti líka við um stúdenta. Ráðið vísaði í þá staðreynd að stúdentar hefðu átt rétt á atvinnuleysisbótum, í námshléum, fram til ársins 2010 og að með því að öðlast þann rétt að nýju gætu þeir einfaldlega sótt aðstoð sem þau höfðu áunnið sér. Af launum stúdenta rennur nefnilega atvinnutryggingagjald í atvinnuleysistryggingasjóð, eins og hjá öllum vinnandi landsmönnum. Um er að ræða gjald sem heldur áfram að renna í sjóðinn þrátt fyrir að stúdentar eigi ekki rétt á aðstoð úr honum. Þessi krafa hefur hingað til mætt lokuðum dyrum og eru rökin m.a. á þá leið að of vandasamt sé að fara í stórar kerfisbreytingar. Kerfisbreytingarnar hafa þó verið allmargar síðustu mánuði sökum ástandsins, þær hafa hins vegar ekki náð til stúdenta. Það má túlka sem svo að k rafa stúdenta sé marktæk en hópurinn sem leggur hana fram, s túdentar, sé ekki stjórnvöldum marktækur. Kjarni málsins er sá að stúdentar hefðu ekki lent í þessari erfiðu stöðu ef þegar væri til staðar áreiðanlegt öryggisnet fyrir þá. Þeim hefur ekki einungis verið meinaður aðgangur að sjóði sem þeir eiga fullan rétt á, heldur hefur námslánakerfið ekki þjónað tilgangi sínum sem skyldi. Téð kerfi á að vera félagslegt jöfnunartæki sem veitir stúdentum námsaðstoð og tækifæri til framvindu og framlags. Þess í stað hefur það neytt stúdenta út í vítahring þar sem jafnvægið milli náms og vinnu er óútreiknanlegt. Stúdent er alltaf að taka áhættu, ákveði hann að fara á námslán með möguleika á skerðingu vegna þess að hann hefur verið að vinna samhliða eða ákveði hann að sleppa því og vinna meira til að sjá fyrir sér. Skörun þessara kerfa er þess að auki miskunnarlaus. Stúdent er nefnilega ekki heimilt að vera í meira en 12 einingum, samhliða vinnu, til að eiga rétt á stuðningi úr atvinnuleysistryggingakerfinu missi hann vinnuna. Á sama tíma verður stúdent að standast 22 einingar til að eiga
This spring, when it became clear that the corona virus pandemic would have serious repercussions for students, the Student Council made several just demands. The Council’s number one demand was that the government secure students’ right to unemployment benefits, as it was evident that the impending unemployment crisis caused by the pandemic would also affect students. The Council cited the fact that until 2010, students had the right to unemployment benefits during breaks from school, and argued that by regaining that right, students would simply be receiving the assistance they had earned. After all, students, just like all working individuals, pay part of their wages to the employment benefit fund. This fee continues to be paid into the fund, even though students have no right to receive assistance from it. So far, this demand has fallen on deaf ears, and the argument is to the effect of “it’s too complicated to make large systemic changes.” However, many largescale changes have been introduced over the past several months due to the current situation; they just haven’t benefitted students. This can be understood to mean that students’ demand is significant, but the group making it, students, are insignificant in the government’s eyes. The heart of the matter is that students would have never ended up in this difficult position if there was a solid safety net in place to protect them. Not only have they been refused access to a fund to which they absolutely have a right, but the student loan system has also failed to serve its intended purpose. This system is supposed to be a tool for social equality that assists students in seeking an education and gives them the opportunity to progress and contribute to society. Instead, the system has forced students into a vicious circle in which finding a balance between work and school is impossible. Students are always taking risks, whether they decide to take out loans with the possibility of cuts because they’ve also been working, or whether they decide to skip the loans and work more to provide for themselves. In addition, the way these systems work, it’s as if the right hand isn’t talking to the left, with serious consequences for students. You see, a student is not allowed to take more than 12 credits while working; otherwise, if they lose their job, they will not be entitled to support from the unemployment benefits system. At the same time, they must complete 22 credits in order to qualify for student loans. Because of this discrepancy, a large percentage of students fall between the cracks and end up with no options left to fall back on. Despite this reality, students have been neglected during the pandemic. Over nine months since the crisis began, a long-term solution to the student unemployment problem or the incongruity of these systems has yet to be found. If the call is not answered when the need is highest, when will it be answered? I have to wonder, because there was also no effort made to address students’ demand to
7
