Labrehuis was een intermezzo: "Heel normaal om zelfstandig te wonen"

Ellie Feijen en Peter de Kunder

“Heel normaal om zelfstandig te wonen”

“Het voelt heel normaal om zelfstandig te wonen. Het is net als vroeger, alleen wonen we nu met z’n drieën.” Hoe huiselijk kan het zijn? Ellie Feijen en Peter de Kunder op de Echternachlaan aan tafel achter een mok koffie. De kamer en keuken zijn netjes ingericht en opgeruimd en de open balkondeur laat een verkoelend briesje binnen.

“Eén jongen van Changes woonde hier al, die heeft de kamers boven”, beduiden ze. Een hondenbench verraadt nog een vierde ‘bewoner’: Shivah, een nog schuchter rondscharrelende puppy.

“We hebben allebei iets met honden, dus we konden het niet laten…..”

Het is duidelijk, de opvangtijd in het Labrehuis is voor Ellie en Peter een intermezzo geweest na moeilijke tijden.

Ze hebben er met resp. negen en acht MEI 2018

maanden ook best lang gezeten, maar de opvang is niet iets wat bij hun leven hoort. Hun eigen boeltje hebben voelt vertrouwd. “Bij ons gaat het goed. We komen allebei uit Woensel, dus het is fijn om juist hier weer te kunnen wonen.”

HOE HEBBEN JULLIE DE OVERSTAP ERVAREN? “Dat was erg dubbel. Je wilt graag op jezelf wonen, dat is een hele vooruitgang, maar je laat ook wat achter. Eigenlijk ging het ook veel te snel. Donderdag kregen we de sleutel en vrijdag sliepen we hier al.

En je wilt niet weten hoe het er hier uitzag: een bende! Het eerste wat we deden was poetsen, het vet van de muren steken en verstopte putjes

doorspoelen. Het stond ook vol met spullen. Er bleken allerlei problemen te zijn geweest met de vorige bewoners. We hebben aangekaart hoe we het hier aantroffen, dus daar wordt wel iets mee gedaan.* En bij het poetsen en opruimen kregen we in elk geval volop hulp van de Klus- en Verhuisdienst en de medewerkers van Vastgoed & Services. Dat was wel fijn.”

HOE WAS HET OM HET LABREHUIS ACHTER JE TE LATEN? “Dat was best moeilijk. Je bouwt daar toch een band op met mensen.

Op de laatste avond zijn er veel traantjes gevloeid. Niet alleen bij de bewoners, ook bij de begeleiders.

Zij sluiten toch ook een stuk van hun leven af.”

‘Ik kom je halen, hè’, zei hij. Hij en Piet Dupont, mijn trajectbegeleider, omhelsden me ook toen het weer goed met me ging.

Ze waren daar zo blij om. Dat deed me veel, die betrokkenheid.” Peter: “Martien begeleidt me nu bij de voorbereiding op een rugoperatie die ik deze zomer moet ondergaan. Dat is een hele steun.”

DUS GEEN INSPANNENDE BEZIGHEDEN VOOR JE DE KOMENDE TIJD?

HEBBEN JULLIE SINDSDIEN NOG CONTACT? Ellie: “Ja, met een bepaalde groep zeker. We helpen elkaar met praktische dingen en wisselen verhalen uit.

Peter en ik zijn ook een luisterend oor voor anderen. Want sommige mensen hebben het moeilijk. In het Labrehuis heb ik bijvoorbeeld veel gesproken met een jongen met dranken drugsproblemen. Die coachte ik een beetje. Ik heb de begeleiding nog gewaarschuwd: houd die jongen in de gaten, die gaat het moeilijk krijgen.”

Peter: “Vergeet ook niet dat mensen in het Labrehuis geen omkijken hadden naar eten. Nu moeten ze hun leefgeld daar aan besteden en zien uit te komen. Dat valt niet mee.” Ellie: “En ze moeten ook ineens alles zelf doen, boodschappen, koken. Voor ons is dat geen probleem, maar niet iedereen was al zover. En mensen lopen ook tegen van alles aan. We hebben hier nog een jongen laten mee-eten die door wisseling van gemeente een maand lang geen inkomsten had. Zoiets doen we gewoon: elkaar helpen.”

LATEN WE HET VIZIER WEER OP JULLIE RICHTEN: HOE GAAT HET SAMEN? Ellie: “Prima. Alleen wonen is niks voor mij, dus wat mij betreft is het een goede oplossing. We doen ook veel dagelijkse dingen samen. Het is

trouwens knap van Peter dat hij veel geduld met mij heeft. Want ik ben nogal druk en leef in een hoog tempo.

Hij is een stuk rustiger.” Peter knikt: “Ik zou op mijn eentje niet vereenzamen, maar alleen is ook maar alleen, hè.

Deze constructie bevalt me goed. Ellie is spontaan en eerlijk. Enne…. gaat ze te hard, dan plak ik haar gewoon achter het behang, haha”.

EN DE WOONBEGELEIDING, HOE ERVAREN JULLIE DIE? “Och, Martien van der Aa, daar hebben we het mee getroffen. Het is echt een mensenmens. Hij heeft een hart van goud en is oprecht geïnteresseerd in hoe het met je gaat.” Ellie: “Toen ik in het Labrehuis nog maar 47 kilo woog, was Martien ook al een grote steun voor me. Hij zag erop toe dat ik kwam eten.

Peter: “Nee, er wacht me eerst een revaliatieperiode. Maar wellicht kan ik mettertijd het vrijwilligerswerk op het motorcrossterrein De Landsard weer oppakken. Betaald werk zit er niet meer in, ik heb een WIA-uitkering.” Ellie: “Ik ben nu gastvrouw bij Sibelius, waar we voor de woningbouw vrijwilligerswerk willen opzetten. En ik ben voorgedragen bij de Centrale Cliëntenraad van Neos. Lijkt me heel leuk en zinnig werk.”

EN HOE KIJKEN JULLIE NU NAAR HET LEVEN? Peter: “Ik hoop natuurlijk dat het goed gaat met de operatie en de revalidatie. En verder is het: laat het leven maar komen.

Ik wil niet in het verleden blijven hangen.”

Ellie: “Ja, zo sta ik er ook in. Wat geweest is is geweest. Ik kijk vooruit, niet meer achteruit.”

Shivah helpt hen daarbij; hij kijkt vragend omhoog. Overduidelijk een lege maag of een volle blaas. Of daar NU iets aan kan gebeuren….

• De voorgaande bewoner heeft ondanks afspraken hierover de ruimtes niet fatsoenlijk achtergelaten. Inmiddels is intern afgesproken nog strenger toe te zien op het naleven van afspraken hieromtrent. Door de uiterst korte periode waarbinnen Ellie en Peter het Labrehuis moesten verruilen voor hun nieuwe woonplek werden zij geconfronteerd met de situatie. Omdat ze het positief oppakten hebben we hen gecompenseerd met enkele spulletjes. En uiteraard hebben we ook geholpen de ruimtes te poetsen en op te ruimen.

MEI 2018