γές, έξω από το εκλογικό τμήμα βρήκα έναν παλιό συμμαθητή και δεν θυμόμουν πού τον ξέρω… Αγνώριστος, χωρίς μαλλιά, με προγούλια και κοιλιά, με γυαλιά και κουτσαίνοντας, με πλησίασε ψελλίζοντας: «Στην Αγία Τριάδα δεν έμενες;» «Ναι!...».
Τρούλλη, καλλιγραφικά, με μαύρο και μελανί μολύβι και μελάνι μελανοδοχείου και με ζωγραφιές από τις φίλες και συμμαθήτριες στα ελληνικά
τα μαθητικά-σχολικά χρόνια για πολλούς μαθητές και
Στο δίμηνο Μαΐου-Ιουνίου κάθε χρόνου, όταν τελειώνουν
φοιτητές, πολλοί άνθρωποι ζουν και το δράμα των μεγάλων
αποχωρισμών φίλων και συμμαθητών, που δημιουργήθηκαν
στις σχολικές αίθουσες και τα προαύλια σχολείων, γυμνα-
σίων, λυκείων και πανεπιστημίων. Οι δρόμοι και οι ζωές
χωρίζουν προς άγνωστη κατεύθυνση. Οι νέοι άνθρωποι
τραβάνε διαφορετικούς δρόμους στην προσωπική, οικογενειακή και επαγγελματική ζωή. Λίγοι κρατάνε τους δεσμούς για τα επόμενα χρόνια. Κάποιες παρέες κρατάνε λίγο, κάποια τηλεφωνήματα και επιστολές αραιώνουν σιγά σιγά,
κάποιες συναντήσεις σε γιορτές και γάμους και ύστερα σιω-
πή… Ακόμα και έρωτες! «Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες»,
που έγραψε ο Γιώργος Παπαστεφάνου, με μουσική Γιάννη
Σπανού, ήταν ένα τραγούδι που εξέφραζε κάτι για χρόνια
αυτά τα συναισθήματα. «Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες,
τώρα βροχή, μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες, τώρα σιω-
πή…» τραγούδησε η Αρλέτα.
Έτυχε, σε μια γιορτή σχολείου, βλέποντας δύο παιδιά
να αποχαιρετιούνται, να θυμηθώ στιγμές και μνήμες που
κι εγώ έζησα φεύγοντας για σπουδές από το Αγρίνιο στην
Αθήνα… Πάνε χρόνια που ξέχασα συμμαθητές. Στις εκλο-
Από ένα συλλεκτικό παλιό άλμπουμ που βρήκα σε ένα
μπαούλο της δασκάλας πεθεράς μου Ελπίδας Αναγνωστάκη-Νταγαδάκη, μητέρας της γυναίκας μου Μαρίας, μεταφέρω εδώ γράμματα που απευθύνονταν σε μια Μαρία
Τρούλλη από τα Χανιά, στο σπίτι της οποίας βρέθηκε ένα
καλλιγραφικό άλμπουμ με επιστολές συμφοιτητριών της
στο Αρσάκειο Παρθεναγωγείο στην Αθήνα. Εν Αθήναις
κ.λπ. 1905, τάξις Γη, διδασκαλικό τμήμα Βον, Αρσάκειο
Παρθεναγωγείο…
Η Μαρία Τρούλλη είχε σπίτι στο παλαιό λιμάνι των Χανίων. Ήταν πολλά τα γράμματα προς τη φιλτάτη Μαρία
σου, τη φίλη σου, την αγαπώσαν σε, μέμνησο της φίλης σου, μη με λησμονήσεις, την τότε υπάρξασαν συμμαθήτριάν σου, η υπεραγαπώσα σε, έρρωσο και ενθυμού, η αχώριστος φίλη σου… Εν Αθήναις, εν Χανίοις, εν Πειραιεί… Όλα αυτά το έτος 1905. Σήμερα, το 2023, όλα στη σιωπή, σκιάς ασθενέστερα, ονείρου απατηλότερα… Ούτε αποδέκτες, ούτε αποστολείς! Και όμως η φίλη της Μαρίας Τρούλλη έγραφε: «Όλα τα άνθη μαραίνονται, ζιμπούλια και ία, εν μόνον δεν θα μαρανθή, η φιλία μας - Πηνελόπη Ι. Μελαμπιανάκη - Χανιά». Ας διαβάσουμε μαζί τα γράμματα του 1905:
«Ενθυμού τον σχολικόν μας βίο, ον διήλθαμεν μαζί!»