υπότιτλοι ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 06 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2019
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ KAI ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΔΗΜΟΣ ΔΡΑΜΑΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝH ΕΦΗΜΕΡIΔΑ ΤΟΥ 42ου ΦΕΣΤΙΒAΛ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ & 25ου ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ
Βροχή και ένταση στη Δράμα Μαζική η άφιξη επισκεπτών χτες και σήμερα στη Δράμα για τις τελευταίες μέρες του 42ου Φεστιβάλ Μικρού Μήκους της Δράμας. Σκηνοθέτες, συντελεστές ταινιών, δημοσιογράφοι και κινηματογραφόφιλοι ξεχύθηκαν στα μέρη της πόλης όπου χτυπά η καρδιά του φεστιβάλ και μαζί με τη μεταμεσονύχτια βροχή (που ανάγκασε δεκάδες κόσμου να στριμωχτεί κάτω από τις ομπρέλες των μαγαζιών και τα υπόστεγα σπιτιών) πρόσφεραν μοναδικά στιγμιότυπα της μεγάλης γιορτής. Μάλιστα ο μικρός πανικός που προκλήθηκε στα στέκια του φεστιβάλ όταν ο ουρανός άνοιξε δημιουργώντας αυθεντικό αγγελοπουλικό σκηνικό ανάγκασε αρκετούς παλιούς να ανατρέξουν στο παρελθόν ώστε να θυμηθούν πότε έζησαν για τελευταία φορά τέτοια κατάσταση. Σε επίπεδο ταινιών το πράγμα πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο και η διαπίστωση ότι η δεξιότητα στην τεχνική των Ελλήνων μικρομηκάδων έχει βελτιωθεί σημαντικά σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν είναι σχεδόν βεβαιότητα. Όσον αφορά το κομμάτι της θεματολογίας η αίσθηση ότι η θεματική της κρίσης που σχεδόν είχε μονοπωλήσει τα προηγούμενα χρόνια το ενδιαφέρον των κινηματογραφιστών που ανέβαιναν στη Δράμα αρχίζει να υποχωρεί σταδιακά έχει ισχυρή βάση. Και ποια είναι λοιπόν τα θέματα που ενδιαφέρουν τους νέους δημιουργούς; Η επίπονη διαδικασία της ενηλικίωσης (είτε πρόωρη, είτε αργοπορημένη, είτε αναδυόμενη, όπως σκιαγραφείται σε φιλμ σαν τα «Seawolf», «Waithood», «Γιος», «I’m Mackenzie» κ.ά.), η σχέση ανθρώπου – φύσης, η αναζήτηση ταυτότητας, το ερωτικό πεδίο, οι αποχωρισμοί, το τέλος της ανθρωπότητας. Όλα αυτά κάτω από το πρίσμα του βλέμματος που προσηλώνεται στο μέλλον (ακόμη και οι ταινίες που αφηγούνται το μετά της κρίσης), αν και υπάρχουν και οι λιγοστές εξαιρέσεις που ρίχνουν ματιές στο παρελθόν. Όπως οι ιστορικές αναφορές στον απελευθερωτικό αγώνα των Κυπρίων κατά των Άγγλων κατακτητών («Εξομολόγηση») και τον ελληνικό εμφύλιο με την «Παγίδα» του Βασίλη Γουδέλη. Η «Παγίδα» άναψε το φυτίλι στη σημερινή συνέντευξη που έγινε το πρωί στο Αίθριο, όπου άναψαν τα αίματα σχετικά με το πλαίσιο, την εργαλειοποίηση της γυναίκας και την επέλαση του ιστορικού αναθεωρητισμού. Κωνσταντίνος Καϊμάκης
02 02 Βασίλης Καρδάσης «Είναι αμαρτία να μείνει στα χαρτιά η σχολή κινηματογράφου» Μια κατατοπιστική συνέντευξη με τον πρώην πρόεδρο του ΕΑΠ και καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Κρήτης σχετικά με το πού βρίσκεται το θέμα της ίδρυσης της ακαδημίας κινηματογράφου στη Δράμα. Συνέντευξη στον Παναγιώτη Φρούντζο Φωτογραφία: Μαρίνα Αγγελάκη Πέρυσι, κύριε Καρδάση, ήρθατε στη Δράμα ως πρόεδρος του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου για την ίδρυση της ακαδημίας κινηματογράφου στη Δράμα. Φέτος ως διευθύνων σύμβουλος των εκδόσεων του ΕΑΠ, της πρώτης εκδοτικής προσπάθειας από πανεπιστήμιο στην Ελλάδα.
Αυτό είναι αλήθεια. Δημιουργήσαμε έναν εκδοτικό οίκο επιστημονικού βιβλίου, ο οποίος ήδη έχει εκδώσει εφτά βιβλία ενώ έχει προγραμματίσει και άλλα πολλά. Έχουμε ποιοτικές εκδόσεις – το μαρτυρούν η αισθητική, τα εξώφυλλα, η επιμέλεια και η διόρθωση που κάναμε και βεβαίως οι συγγραφείς στους οποίους απευθυνθήκαμε, τα βιβλία που επιλέξαμε. Το εμβληματικό βιβλίο του Σπύρου Ασδραχά «Πρωτόγονη επανάσταση» και άλλα για τη γλώσσα, το λαϊκισμό, το οικονομικό έγκλημα, η διατριβή του Κοραή, το βιβλίο της Ιουλίας Πεντάζου («Ιστορία σε έκθεση»), το βιβλίο του Τζούκα για τον ανταρτοπόλεμο. Νομίζω ότι όλα αυτά όπως κι εκείνα που θα ακολουθήσουν θα αφήσουν το στίγμα τους στην ελληνική βιβλιογραφία. Ας δούμε την περίπτωση της ίδρυσης σχολή κινηματογράφου στη Δράμα. Είναι αρκετοί αυτοί που φοβούνται μήπως ματαιωθεί το πρότζεκτ.
Δεν είμαι απαισιόδοξος. Ας πούμε τα πράγματα όπως έχουν αυτήν τη στιγμή. Η διάταξη για την ίδρυση ακαδημίας κινηματογράφου με προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές στη Δράμα βρισκόταν στο σχέδιο που είχαμε υποβάλει στο υπουργείο Παιδείας. Σημειωτέον ότι η ίδρυση προπτυχιακών σπουδών απαιτεί την έγκριση του υπουργού. Δεν ισχύει το ίδιο για τα μεταπτυχιακά. Δυστυχώς αυτό δεν έγινε. Ενώ λοιπόν φτάσαμε κοντά στην πηγή –υπό την έννοια ότι δημιουργήσαμε μια τετραμελή επιτροπή με έγκριτους επιστήμονες και δημιουργούς, η οποία έφτιαξε ένα πρώτο σχέδιο προγράμματος– νερό δεν ήπιαμε. Το ΕΑΠ ζητούσε από την πολιτεία μόνο την έγκριση. Δεν ζητούσε πόρους. Το ΕΑΠ έχει τη δυνατότητα να υποστη-
ρίξει την ίδρυση και τη λειτουργία ακαδημίας κινηματογράφου στη Δράμα εξ ιδίων πόρων. Και βέβαια με χρηματοδοτήσεις που θα έπαιρνε από διάφορες πηγές (όπως από τα ευρωπαϊκά προγράμματα), αλλά όχι από το υπουργείο Παιδείας. Αυτό δεν έγινε δυνατό. Ας πάμε να δούμε ποια είναι η κατάσταση σήμερα. Η καινούργια διοίκηση του ΕΑΠ θα βρεθεί μπροστά στην πραγματικότητα: έχει υπογραφτεί ένα πρωτόκολλο συνεργασίας με το δήμο Δράμας. Θεωρώ ότι η καινούργια διοίκηση θα εξετάσει με το ίδιο πνεύμα που είχαμε κι εμείς τα πράγματα, θα υιοθετήσει το σχέδιο και θα επιδιώξει να το προχωρήσει σε συνεργασία τόσο με το Φεστιβάλ Δράμας όσο και με τους ανθρώπους του δήμου. Πέραν από τη μοναδικότητα του εγχειρήματος, που πιστεύω ότι είναι σημαντικό για την τέχνη του κινηματογράφου, νομίζω ότι θα είναι και μια τεράστια συμβολή στη δημόσια εικόνα του ΕΑΠ, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό (καθώς θα διαθέτει και ξενόγλωσσες σπουδές). Ο εκδοτικός οίκος και ο κινηματογράφος ήταν δύο παράλληλα πρότζεκτ που τρέχαμε. Το ένα, το εκδοτικό, το υλοποιήσαμε, το άλλο δυστυχώς έχει μείνει στα χαρτιά χωρίς να έχει εξασφαλίσει την έγκριση του υπουργείου Παιδείας. Είναι ένα μεγάλο πρότζεκτ… είναι αμαρτία να μείνει στα χαρτιά.
03 03 Vasilis Kardasis “It will a shame for the film school to remain on paper” An informative interview with former Dean of the Hellenic Open University and professor at the University of Crete about the establishment of a Film Academy in Drama. Interview to Panagiotis Frountzos Photo: Marina Angelaki Last year, Mr. Kardasis, you came to Drama as Dean of the Hellenic Open University in order to establish a Film Academy in Drama. This year, you are here as the CEO of HOU’s publications, the fist publishing endeavor by a university in Greece. It’s true. We created a publishing house for scientific books that has already published seven books and has many more in line. We have publications of high quality – it shows in the aesthetics, the covers, the editing and proofreading and of course, in the authors we addressed and the books we chose. Spyros Asdrahas’ iconic book “Primitive Revolution”, along with others on language, populism, financial crimes, Korais’ thesis, Ioulia Pentatzou’s book (“History in show”), Tzoukas’ book on guerilla war. I think that all these, just like the ones to follow, will leave their mark in Greek literature. Let’s examine the establishment of a film school in Drama. Several people fear that the project will be cancelled. I remain optimistic. Let’s see how things are right now. The layout for the establishment of a Film Academy offering undergraduate and postgraduate studies in Drama was in the plan we had submitted to the Ministry of Education. We should note that for undergraduate studies, one needs the approval of the Minister. The same does not apply to postgraduate studies. Unfortunately, we didn’t get it. While we got extremely close – in the sense that we created a four-membered committee with respected scientists and authors that created a first draft of a program – we didn’t make it. HOU wanted only the approval of the state. We weren’t asking for resources. HOU can support the foundation and operation of a film academy in Greece with its own resources. Along with funding from various sources (such as European programs), but now from the Ministry of Education. This was not rendered possible. Let’s examine what the situation is like today. The new administration of HOU will face this reality: a cooperation agreement with the Municipality of Drama has been signed. I believe that the new management will look into things in the same spirit that we did, adopt the plan and seek to implement it in collaboration with the Festival in Drama and the people in the municipality. It is a unique project, important for the art of cinema, which in my opinion will contribute to the public image of HOU, both in Greece and abroad (since it will include English courses). The publishing house and cinema were two projects we were running simultaneously. We managed to carry out one of them, the publishing house, but the other remains on paper, not having secured the Ministry’s approval. It’s a big project… It would be a shame for it to remain on paper.
υπότιτλοι
Αρχισυντάκτης: Κωνσταντίνος Καϊμάκης Συντάκτες: Μαρίνα Αγγελάκη, Παναγιώτης Φρούντζος Mεταφράσεις: Nίνα Ζβε Σχεδιασμός: Αλέξης Κουβαριτάκης Εκτύπωση: artstudio
subtitles
Chief-Editor: Konstantinos Κaimakis Editors: Marina Angelaki, Panagiotis Frountzos Τranslations: Nina Zve Artwork: Alexis Kouvaritakis Print: artstudio
ΤΑ ΓΕΝΈΘΛΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΆΣ LES DELPHINES (ΓΑΛΛΊΑ)
Όταν είδα την πρόσκληση για το φεστιβάλ σκέφτηκα, «Δράμα; Τα "Γενέθλια της γιαγιάς" δεν είναι δράμα. Δεν μπορώ να κάνω αίτηση». Μετά ανακάλυψα το όνομα της πόλης σας. Όταν ήρθε το γράμμα της αποδοχής η συνεργάτιδά μου είπε: «Κοίτα, είμαστε δράμα, μας επέλεξαν σε ένα δραματικό φεστιβάλ». «Δεν είναι δραματικό φεστιβάλ» της απάντησα, «είναι το Φεστιβάλ της Δράμας!» Σας ευχαριστούμε που μας δεχθήκατε στο φεστιβάλ σας στη Δράμα και βρεθήκαμε εδώ!
GRANDMA’S BIRTHDAY LES DELPHINES (FRANCE)
We are a duet and it is funny how we get here. When I first saw the submissions for the Festival, I thought: "Drama ? ‘Grandma’s birthday’ is not a drama. I can’t apply!». And I discover your city name ... When we received the selection letter, my partner told me: "See! We are a drama, we have a selection in a drama festival!". I answered: "Well, it’s not in a drama festival, it’s in the Drama Festival!". Thank you for receiving us in your Festival in Drama and we are here!
ΓΙΑ ΧΡΌΝΙΑ ΠΛΆΓΙΑΖΑ ΝΩΡΊΣ ΙΆΚΩΒΟΣ ΠΑΠΑΔΌΠΟΥΛΟΣ
Μέχρι που φτάνουν τα όρια της επιλογής στη ζωή και στο θάνατο; Ύστερα από δύο χρόνια έρευνας με ασθενείς που πάσχουν από τη νόσο του κινητικού νευρώνα, σε περίοδο οικονομικής κρίσης, νιώθω περήφανος που καταφέραμε να ρίξουμε λίγο φως σε μια ομάδα συμπολιτών μας οι οποίοι είναι οι αφανείς ήρωες της καθημερινότητας.
FLICKERING SOULS SET ALIGHT IAKOVOS PANAGOPOULOS
What are the lines of choice in life and in death? After two years of research with patients suffering from motor neurone disease (ALS), during a period of economic crisis, I feel proud that we managed to shed some light to a group of our fellow citizens, who are the everyday life unseen heroes.
ΓΡΑΊΓΟΣ ΑΛΈΞΑΝΔΡΟΣ ΚΌΝΤΟΣ
Είναι μια ταινία - μωσαϊκό (σαν αυτά τα πατώματα που θυμάμαι από παιδί) εμπειριών και εξιστορήσεων που με έχουν σημαδέψει, το βίωμα της απώλειας και το ειδικό βάρος που αυτή κουβαλά. Είναι χαρά μου που η ταινία έχει την ευκαιρία να επικοινωνήσει με το κοινό της Δράμας και τους συμμετέχοντες δημιουργούς και φίλους.
GRECALE ALEXANDROS KONTOS
The film is a mosaic, like the floors we remember from childhood, a blending of memories and stories that have stayed with me over the years, the experience of loss and the specific weight it carries. It gives me pleasure to communicate, through my film, with Drama’s audience and all the fellow participants and friends.
ΚΛΕΟΝΊΚΗ ΆΝΝΑ ΑΝΤΩΝΟΠΟΎΛΟΥ
Η «Κλεονίκη» είναι μια καταγραφή του μονοπατιού της ζωής μιας γυναίκας 102 χρόνων. Μέσα της κουβαλά μνήμες από έναν τρόπο ζωής που τείνει να εξαφανιστεί και που μόνο ο απόηχός του φτάνει στις μέρες μας. Είναι μια ταινία για τη μνήμη που χάνεται.
CLEONIKI ANNA ANTONOPOULOU
“Cleoniki” is the recording of the life of a woman of 102 years. She carries memories from a way of life that tends to disappear, of which only the vague recollection remains. It’s a film about a memory that is fading.
Η ΓΩΝΊΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΈΤΗ Director's point of view ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΜΑΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ / ΕDITING: MARINA ANGELAKI
Η ΑΠΕΛΕΥΘΈΡΩΣΗ ΤΟΥ ΧΆΡΑΛΝΤ ΚΒΊΣΤ ΜΕΛΊΝΑ ΜΑΡΆΚΗ
ΣΤΟ ΔΩΜΆΤΙΟ ΓΕΩΡΓΊΑ Μ. ΣΩΤΉΡΧΟΥ
Η ταινία εξερευνά τις σχέσεις και τον πόνο που μπορεί να προκαλέσουν με τη μορφή της αγάπης χωρίς ανταπόκριση. Είναι μια ιστορία που σπάει τις νόρμες και απευθύνεται στην ανθρώπινή μας φύση – εκείνη που μας λέει πως πρέπει πάνω από όλα να βάλουμε την αυτοπραγμάτωση.
Με τις ταινίες μου καλύπτω την ανάγκη μου να μιλήσω μέσα από τους ήρωές τους για θέματα που με απασχολούν έντονα. Το «Στο δωμάτιο» είναι μια ιστορία τριών ανθρώπων, διαφορετικής ηλικίας, οι οποίοι δίνουν μάχη με τη συνείδηση και τις πεποιθήσεις τους. Με όσα λέγονται και όσα υπονοούνται καλούνται να αντιμετωπίσουν επώδυνα διλήμματα.
THE LIBERATION OF HAROLD KVIST MELINA MARAKI
IN THE ROOM YEORGIA M. SOTIRHOU
This film is an exploration of relationships and the pain they are capable of causing in the form of unrequited love. It’s a story that goes against convention but speaks to our human nature – that which tells us that we must pursue our self fulfillment above all else.
With my films, I cover my need to speak about subjects I am concerned about through my characters. Three people, in different ages, struggle with their conscience and beliefs. With everything that’s said and implied, they are called to deal with painful dilemmas.
Η ΑΠΌΣΤΑΣΗ ΑΝΆΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΌ ΚΙ ΕΜΆΣ ΒΑΣΊΛΗΣ ΚΕΚΆΤΟΣ
ΒΊΑΙΗ ΕΞΊΣΩΣΗ ΑΝΤΏΝΗΣ ΝΤΟΎΣΙΑΣ
THE DISTANCE BETWEEN US AND THE SKY VASILIS KEKATOS
VIOLENT EQUATION ANTONIS DOUSSIAS
Είχα την τύχη πάντα να έχω κοντά μου ανθρώπους –τόσο όταν γυρίζω τις ταινίες μου όσο και μετά–, γι’ αυτό ήθελα να κάνω μια ταινία για όλους αυτούς που είναι μόνοι αλλά αναζητούν το «μαζί». Πρόκειται για ένα ρομάντζο δρόμου για όσους δεν έχουμε αποδεχτεί ακόμη ως κοινωνία ότι αξίζουν να είναι μαζί. Αν το σινεμά έχει κάποια δύναμη να αλλάξει αυτό, εγώ θα συνεχίσω να κάνω ταινίες.
I was lucky enough to always have people close to me, both while shooting my films and after. This is why I wanted to make a film for all those people who are alone but seek togetherness. It is a street romance for those that we have not yet, as a society, accepted that deserve to be together. If cinema has some power to change that, I will keep making movies.
Ακολουθώ μια ανάποδη σειρά στις τελευταίες δύο ταινίες μου. Πρώτα δημιουργώ έναν κόσμο βασισμένο στο έργο ενός καλλιτέχνη και κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας αναδύεται μια ιστορία. Φυσικά, δεν είναι η ιστορία που θα είχε στο μυαλό του ο καλλιτέχνης αλλά είναι αυτή που υποβλήθηκε σ’ εμένα με την εμβάθυνση στο έργο του.
In my last two films, I worked backwards. First, I create a world based on the work of an artist and during that process, a story is born. Of course, it’s not the story the artist might have had in mind, but is the one that I got by delving deeply into their work.
05
ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΝ; ΝΤΕΠΟΝ! Ο κριτικός κινηματογράφου και μέλος της προκριματικής επιτροπής του ελληνικού
τμήματος 42ου Φεστιβάλ Δράμας Ρόμπυ Εκσιέλ γράφει για την αγωνία της διαδικασίας επιλογής και για τις διχογνωμίες για τον αριθμό των συμμετοχών σε ένα φεστιβάλ. OFF GUARD ΝΤΆΙΝΑ ΠΑΠΑΔΆΚΗ
Η ταινία δημιουργήθηκε τη στιγμή που εξερευνούσα σκοτεινά μονοπάτια και πίσω από τις κλειστές πόρτες του υποσυνείδητού μου για το λόγο της ύπαρξής μου. Η τρομακτική εμπειρία της εσωτερικής πάλης με παρελθόν, παρόν, μέλλον, όνειρα, φόβους, προσδοκίες και περιορισμούς, ζωή και θάνατο, με ώθησε να σκηνοθετήσω αυτή την ταινία και μέσω αυτής να διηγηθώ το συγκεκριμένο προσωπικό μου ταξίδι.
OFF GUARD DAINA PAPADAKI
"Off guard” was created when I was examining dark alleys between closed doors of my subconscious, searching for the meaning of my existence. The scary experience of the internal struggle with the past, the present, the future, dreams, fears, expectations and restrictions, life and death, made me want to direct this film and narrate my personal journey.
Υπό καταρρακτώδη βροχή που διαπερνά θαρρείς ακόμα και το ελενίτ πάνω από τα τραπέζια του Φίκα, καμιά δεκαριά συνάδελφοι, μισομούσκεμα και μισοαγκαλισμένοι σε ποζισιόν αλληλοπροστασίας από τα φαινόμενα, συζητάμε για τις ταινίες του εθνικού που προβλήθηκαν το βράδυ της Πέμπτης. Αλλού συμφωνούμε, αλλού όχι. Μία όμως είναι η διαπίστωση, όπως πάντα. Ο καθένας επεξεργάζεται τα δεδομένα ενός φιλμ όπως νομίζει. Και 500 ταινίες ετησίως να βλέπεις, και τη σφαιρικότερη άποψη για το σινεμά να θεωρείς πως έχεις, και την ιστορία του απ’ έξω και ανακατωτά να πιστεύεις πως γνωρίζεις, και το i.q. σου μετρητές να καταργεί, πάλι κατά το δοκούν θα ερμηνεύεις ένα κινηματογραφικό έργο. Κατά το τί σου συνέβη την προηγούμενη νύχτα (ή χρόνια πριν, εκεί και τότε, όπως προτείνει η ψυχανάλυση), κατά το πώς κοιτάς τους ανθρώπους, κατά το πώς βλέπεις τη ζωή. Όσο υπάρχει άποψη πάνω στην άποψη, το αντικειμενικό θα παραμένει εξορισμένο στη σφαίρα του μεταφυσικού. Και οι δέκα φιλμόπληκτοι πελάτες του Φίκα θα μπορούν κάλλιστα να μιλούν για δέκα διαφορετικές ταινίες κουβεντιάζοντας για μία μονάχα, παρότι όλοι το ίδιο (αντικειμενικά) βρεμένοι. Αναλόγως και σε οποιαδήποτε κριτική επιτροπή. Και πόσο μάλλον σε μια προκριματική. Τα μέλη της οποίας έχουν να αλληλογνωμοδοτήσουν όχι για δύο σεάνς 10-12 ταινιών, ούτε για τις κάποιες δεκάδες ενός τμήματος, αλλά για 240+, προκειμένου για τις υποβληθείσες μικρού μήκους του φετινού εθνικού. Που αμέσως-αμέσως θα εκτοξευθούν στις 1200+ αν δεχθούμε τα παραπάνω, κι αν κανένα από τα πέντε μέλη δε συμφωνεί με κανένα άλλο σε καμία ταινία. Και όλ’ αυτά, με γνώμονα άλλον έναν αριθμό που πρέπει πάντα να έχουν κατά νου: Πού θα καταλήξει το φίλτρο; Σε καμιά 75αριά όπως πριν λίγα χρόνια, όπου έχανε η μάνα το παιδί; Στο πιο μαζεμένο των 60, όπως φέτος, που για άλλον είναι νούμερο δημοκρατικό, και για άλλον σταθερά ξεχειλωμένο; Σε ένα πιο μεσαίο 35-40, που θα συνεχίζει να φιλοξενεί τάσεις και φωνές ετερόκλιτες χωρίς να σνομπάρει κάποια; Ή σε ένα σφιχτότατο 20άρι, που άλλος το λέει ελιτισμό, κι άλλος άποψη; Υπάρχει ακριβής ρετσέτα; Νομίζω πως όχι, όσο δε θα βρίσκεται ποτέ κανένας γιατρός να τη γράψει. Ούτε εδώ, ούτε εκεί, ούτε στο μεγαλύτερο κινηματογραφικό φεστιβάλ του κόσμου, ακόμα και θεματικό.
What of it all? Paracetamol! Film critic and member of the Preselection Jury of the Greek section of the 42nd Short Film Festival in Drama, Robbie Eksiel, writes about the anguish of the preselection process and the discordance about the number of participations at a festival.
IDENTITY ΠΆΝΟΣ ΠΑΠΠΆΣ, ΔΈΣΠΟΙΝΑ ΧΑΡΑΛΆΜΠΟΥΣ
Δύο φαινομενικά ασύνδετα γεγονότα συμβαίνουν ταυτόχρονα: μια γυναίκα διαπιστώνει ότι το πρόσωπό της αλλάζει και ένα νέο αναψυκτικό διανέμεται δωρεάν. Όλοι τρέχουν να το δοκιμάσουν. Όλοι, εκτός από αυτή την πεισματάρα γυναίκα. Ένας παράδοξος και οδυνηρός τρόπος αντίστασης στον αυταρχισμό και στη μαζική κουλτούρα.
IDENTITY PANOS PAPPAS, DESPINA CHARALAMPOUS
Two seemingly unrelated events occur simultaneously: A woman discovers with horror that her face changes and a new soft drink is distributed free of charge. Everyone is running to try it. Everyone, except this stubborn, unstable woman. A paradoxical yet painful way of resisting authoritarianism and mass culture.
Under heavy rain that seems to pass through the roof covering the tables at Fikas, about a dozen of us halfwet and half-embracing one another, in order to protect ourselves from the weather phenomena, talk about the films of the Greek program that were screened on Thursday evening. We agree at some points, we disagree at others. But, as always, one thing is certain. Each one of us processes a film the way he or she likes. You can watch 500 films a year, you can believe you have a full overview of cinema, you can think you know its history by heart and have an IQ that exceeds all measuring devices, but you will still interpret a film as you see fit. Depending on what you experienced the previous night (or years ago, there and then, as psychoanalysis suggests), how you look at people, how you see life. As long as opinions exist, the objective will remain exiled in the sphere of the metaphysical. And those ten film enthusiasts at Fikas will still be talking about ten different films, while discussing one, though being equally (objectively) wet. It’s the same with juries. Let alone a preselection jury, the members of which have to decide no for two sequences of 10-12 films, or some dozens of a section, but for 240+ films, the short submissions for this year’s Greek program, that is. Which will easily skyrocket to 1200+ if we accept what’s mentioned above, and if none of the five members agree with any of the rest about any films. And all that, taking one number into consideration: Where will the filtering end up to? To about 75, like a few years ago when chaos prevailed? To a more restrained 60, like this year, which seems like a democratic number for some and like a stretch for others? To a moderate 35-40, which would continue to include trends and promiscuous voices without snubbing any? Or a tight 20, which some see as elitism and others as a stance? Is there an exact recipe? I think that there isn’t, as long as a doctor isn’t prescribing it. Neither here, nor there, nor at the biggest film festival in the world, even a thematic one.
06 Dropping by Drama Nikos Theodosiou, founding member of Neaniko Plano and Artistic Director of Camera Zizanio, shares his impressions of this year’s Festival.
Περνώντας από τη Δράμα Ο Νίκος Θεοδοσίου, ιδρυτικό μέλος του Νεανικού Πλάνου και καλλιτεχνικός διευθυντής της Camera Zizanio, καταγράφει τις εντυπώσεις του από το φετινό Φεστιβάλ Δράμας. Πέρασα από τη Δράμα. Πήγα στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους. Είδα ταινίες. Και ξένες και ελληνικές. Λίγες όμως. Με τόσες λίγες δεν μπορείς να βγάλεις συμπεράσματα. Μια γεύση μόνο παίρνεις. Και μια αίσθηση αποχτάς. Οι ξένες ήταν ταινίες «ανοιχτών οριζόντων». Όχι πως ήταν γυρισμένες σε εξωτερικούς χώρους. Ανοιχτές στις κοινωνίες, στους προβληματισμούς των ανθρώπων, στα αισθήματά τους. Αντίθετα οι ελληνικές είχαν «κλειστούς ορίζοντες». Σαν να ήταν «ταινίες δωματίου». Ακόμη κι όταν ήταν γυρισμένες αποκλειστικά σε εξωτερικούς χώρους. Χώροι με «κλειστές πόρτες». Αμυδρά φωτισμένοι. Λίγες οι εξαιρέσεις. Στην κουβέντα με τους σκηνοθέτες την άλλη μέρα πάλι αυτοί οι κλειστοί ορίζοντες (χωρίς εισαγωγικά τώρα). Να προσπαθούν με δυσκολία να εξηγήσουν αυτό που ήθελαν να πουν με την ταινία τους. Λόγια λειψά. Τόσο πολύ έχουν στενέψει τα πράγματα στην Ελλάδα; Αυτήν τη φορά δεν είχα ταινία. Είχα βιβλίο. Στην παρουσίασή του μαζί με άλλα λογοτεχνικά βιβλία στο Αίθριο του Φεστιβάλ δεν ήταν κανένας από τους διαγωνιζόμενους σκηνοθέτες.
I dropped by Drama. I went to the Short Film Festival. I watched films. Both foreign and Greek. A few, though. You cannot draw conclusions with a few. You only get a taste. You only acquire an impression. The foreign films were of “open horizons”. Not that they were shot outdoors. They were open to their societies, the concerns of the people, their feelings. In contrast, the Greek films were of “closed horizons”. It was as if they were “room films”. Even when they were entirely shot outdoors. Spaces with “closed doors”. Dimly lighted. A few exceptions. In my discussion with filmmakers the next day, again these closed horizons (no quotation marks this time). They were struggling to explain what they wanted to say with their film. Skimpy words. Have things in Greece become so tight? This time I didn’t have a film. I had a book. None of the competing directors was present at its presentation along with other literary works at the atrium of the Festival.
Ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός στο φεστιβάλ
Ο Ελληνικός The HellenicΕρυθρός Red Σταυρός Cross atστο theφεστιβάλ Festival
Για άλλη μια χρονιά ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός – Περιφερειακό Τμήμα Δράμας στηρίζει ενεργά και παρέχει υγειονομική κάλυψη στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους. Το δυναμικό του Ερυθρού Σταυρού ανταποκρίθηκε με τη συνέπεια που το διακρίνει στα καθήκοντά του.
Για For άλλη yet another μια χρονιά year, the ο Ελληνικός Hellenic Red Ερυθρός Cross Σταυρός – Regional – Περιφερειακό Unit of Drama Τμήμαactively Δράμας supports στηρίζει ενεργά the Short καιFilm παρέχει Festival υγειονομική and offersκάλυψη health care. στο Φεστιβάλ The staffΤαινιών of the Μικρού Red Cross Μήκους. fulfilled Το δυναμικό its duties του withΕρυθρού the diligence Σταυρού it is distinguished ανταποκρίθηκεfor. με τη συνέπεια που το διακρίνει στα καθήκοντά του.
THINGS TO DO ON... ON SATURDAY 21/9
11.00 Αίθριο των γραφείων του φεστιβάλ Παρουσιάσεις σκηνοθετών – Q&A
11.00 On the Festival Premises Film Director’s Presentation – Q&A
12.30 Αίθριο των γραφείων του φεστιβάλ Κριτικός σχολιασμός – αποτίμηση του διεθνούς διαγωνιστικού τμήματος από την ιστορικό του κινηματογράφου Manuela Cernat
12.30 On the Festival Premises Grand Temoin – A critical evaluation of the International Competition by film historian Manuela Cernat
13.00 Αίθριο των γραφείων του φεστιβάλ Κριτικός σχολιασμός – αποτίμηση του εθνικού διαγωνιστικού τμήματος από την ιστορικό και θεωρητικό του κινηματογράφου Ιωάννου Αθανασάτου
13.00 On the Festival Premises Grand Temoin – A critical evaluation of the national competition by cinema historian and theorist Ioanna Athanasatou
13.30-14.00 Κινηματογράφος Ολύμπια Κινηματογραφικά Αφιερώματα – Επιλεγμένες ταινίες από την πανευρωπαϊκή εκστρατεία EU & ME 14.00-17.00 Κινηματογράφος Ολύμπια Κινηματογραφικά Αφιερώματα Βραβευμένες ευρωπαϊκές ταινίες EFA – Short Matters 2018 19.30 Δημοτικό Ωδείο Τελετή λήξης – Απονομή βραβείων
ΚΥΡΙΑΚΉ 22/9
19.00 Κινηματογράφος Ολύμπια Προβολή των φετινών βραβευμένων ταινιών
13.30 - 14.00 Olympia Cinema Special Screenings – Selected films from paneuropean campaign EU & ME 14.00 - 17.00 Olympia Cinema Special Screenings European Film Academy EFA Awards – Short Matters 2018 19.30 Municipal Conservatory Closing and Awards Ceremony
SUNDAY 22/9
19.00 Olympia Cinema Screening of the awarded films 2019
subtitles ISSUE NUMBER 06 FRIDAY SEPTEMBER 20, 2019
CULTURAL ORGANISATION SHORT FILM FESTIVAL IN DRAMA MINISTRY OF CULTURE AND SPORTS MUNICIPALITY OF DRAMA
DAILY NEWSPAPER OF THE 42st GREEK & 25th INTERNATIONAL DRAMA SHORT FILM FESTIVAL
Rain and tension in Drama The last days of the 42nd Short Film Festival in Drama see an influx of visitors. Directors, cast and crew members of films, journalists and film enthusiasts flooded the parts of the city where the Festival’s heart beats, and together with the midnight rain (that forced tens of people to crowd under the umbrellas of the cafés and the sheds of the buildings) offered unique images of this great celebration. In fact, the panic created by the pouring rain, which created a scenery as if taken out of a Theo Angelopoulos’ film, forced quite a few oldtimers to try to remember the last time they experienced a similar situation. In terms of films, things are getting better and better, and it is now a certainty that the skills of Greek short film directors have significantly improved compared to the recent past. Regarding the themes selected, the sense that the subject of the crisis, which had monopolized the filmmakers’ interest during the past years, is beginning to abate, is strongly factual. So, what are the subjects that new filmmakers are interested in? The painful process of coming of age (whether prematurely, or late, or emerging, as profiled in films like “Seawolf”, “Waithood”, “Son”, “I’m Mackenzie” and others), the relationship between man and nature, the search for identity, love, goodbyes, the end of humanity. All these under the prism of a gaze fixed on the future (even the films that narrate the day after the crisis), although there are some exceptions that look at the past. Like the historical references to the Cypriots’ fight for freedom against English occupiers (“Confession”), and the Greek Civil War with Vasilis Goudelis’ “The trap”, which was the spark in today’s press conference, when things got heated regarding the framework, the turning of women into tools and the onset of historical revisionism. Konstantinos Kaimakis