υπότιτλοι ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 07 ΣΑΒΒΑΤΟ 21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2019
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ KAI ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΔΗΜΟΣ ΔΡΑΜΑΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝH ΕΦΗΜΕΡIΔΑ ΤΟΥ 42ου ΦΕΣΤΙΒAΛ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ & 25ου ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ
Οι φράσεις που έγραψαν στο φετινό φεστιβάλ Άλλο ένα Φεστιβάλ φτάνει στο τέλος του. Σήμερα δίνονται τα βραβεία του 42ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας και από αύριο η ζωή αποκτά ξανά ρυθμούς κανονικότητας. Μέσα στην βδομάδα που πέρασε είδαμε πολλές ταινίες, γνωρίσαμε ενδιαφέροντες σκηνοθέτες, ζήσαμε νέες εμπειρίες. Κυρίως όμως κρατήσαμε τις αναμνήσεις εκείνες που ανανέωσαν για μια ακόμη χρονιά τους όρκους πίστης και αγάπης με την πόλη και το φεστιβάλ της. Αντί όμως να παραθέσουμε τα φιλμ ή τις εικόνες από το φετινό φεστιβάλ που κατέκτησαν περίοπτη θέση στην καρδιά μας (θα ήταν κάπως άδικο για τα υπόλοιπα φιλμ) επιλέγουμε να μοιραστούμε μαζί σας κάποιες φράσεις που ακούστηκαν και αυτομάτως έγραψαν στο θυμικό μας. «Μετανάστευση, το δεσπόζων ζήτημα της εποχής». «Με τη δικαιολογία του σουρεαλισμού μπορώ να κάνω ότι θέλω». «Μου πήρε ένα χρόνο να βρω τα λεφτά της ταινίας». «Δεν υπάρχουν νικητές σε ένα πόλεμο». «Το ζητούμενο είναι να βρεις τη σκηνοθετική σου ταυτότητα». «Ο κόσμος έχει πάντα ανάγκη μια καλή ιστορία και για αυτό η τέχνη δεν θα πεθάνει ποτέ». «Ο νιχιλισμός της νέας γενιάς». «Υπάρχει λόγος για τη σύγχρονη αναδυόμενη ενηλικίωση». «Αυτές οι χειριστικές μανάδες». «Η αφήγηση είναι οργανικό στοιχείο». «Τι λες βρε καραγκιόζη;». «Το σκυλάκι μας ακολουθούσε συνέχεια οπότε αναγκαστήκαμε το βάλαμε στην ταινία». «Η ενδοσκόπηση καμιά φορά βολεύει για τεχνικά κολπάκια αλλά κινδυνεύει να γίνει δυσνόητη». «Η Δράμα είναι πανέμορφη πόλη και το Φεστιβάλ της μοναδικό». Εις το επανιδείν. Κωνσταντίνος Καϊμάκης
02 02 Δίνουν ζωντάνια οι μικρομηκάδες οι οποίοι ξεκινούν τώρα την αγαπητική σχέση τους με τον κινηματογράφο και καταθέτουν τις πρώτες προσπάθειές τους σε μια πολύ δύσκολη όσο και απαιτητική τέχνη. Ο κινηματογράφος παίρνει στοιχεία από τη λογοτεχνία αλλά και η λογοτεχνία παίρνει πολλά από τον κινηματογράφο. Υπάρχουν μεταξύ τους πολύ ενδιαφέροντα αντιδάνεια. Τα «Ελαφρά ελληνικά τραγούδια» είναι μια σπουδή σε ελεύθερο μοντάζ. Είναι πραγματικά ιστορίες μικρού μήκους, οι οποίες συνδέονται ώστε να αποτελέσουν τελικά ένα σύνολο μεγαλύτερου μήκους. Αγαπάτε το σινεμά, κύριε Πανσέληνε; Από τη δεκαετία του ’50 όταν άρχισα να μπαίνω στις αίθουσες ξεκίνησε ένας έρωτας. Ιδιωτικά και εκτός αιθουσών είδα και πολύ γιαπωνέζικο σινεμά. Είχα επεκτείνει πολύ την ταινιοθήκη μου, όπου καταφεύγω πολύ συχνά μέχρι σήμερα. Έχω αραιώσει όμως τις επισκέψεις μου στις κινηματογραφικές αίθουσες. Κακό αυτό αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι πια έχω προβλήματα με τον κινηματογράφο.
Αλέξης Πανσέληνος «Ένας σκηνοθέτης είναι ένας συγγραφέας» Ο πολυβραβευμένος πεζογράφος Αλέξης Πανσέληνος – προσκεκλημένος στα Αίθρια Λογοτεχνικά Μεσημέρια για να παρουσιάσει στη Δράμα το πρόσφατο μυθιστόρημά του «Ελαφρά ελληνικά τραγούδια» (Εκδόσεις Μεταίχμιο)– μίλησε στους «Υπότιτλους» για τη σχέση του σκηνοθέτη με τον συγγραφέα. Συνέντευξη στη Μαρίνα Αγγελάκη
Είναι η πρώτη φορά που επισκέπτεστε τη Δράμα; Ναι,και τη βρήκα υπέροχη. Η πρόσκληση από το φεστιβάλ ήταν πολύ κολακευτική και η γνωριμία μου με την πόλη πολύ σημαντική για μένα γιατί η Δράμα, μέσα από διαβάσματα και από τους συγγραφείς και ποιητές τους οποίους γνωρίζω, μου ήταν αρκετά οικεία. Πριν από την παρουσίαση του βιβλίου σας σας είδαμε στην αίθουσα προβολής. Ποια είναι η εντύπωση που σχηματίσατε; Είναι πραγματικά ένα φεστιβάλ νεολαίας που δίνει ζωντάνια στην πόλη.
Τι είδους προβλήματα; Νομίζω ότι παραγνωρίζει τον παράγοντα διασκέδαση. Η διασκέδαση είναι μια πολύ υψηλή έννοια και ένα εκπληκτικό εργαλείο της τέχνης. Δεν μπορεί να διδάξει η τέχνη χωρίς να διασκεδάσει. Ο θεατής, ο αναγνώστης, ο επισκέπτης αιθουσών ζωγραφικής, ο ακροατής της μουσικής διδάσκεται μόνο μέσα από την αισθητική τέρψη. Και εκεί υπάρχει ένα πρόβλημα. Γίνεται ένα είδος επικέντρωσης στο θεματικό πυρήνα και έχει ξεχαστεί ο παράγοντας ο οποίος ορίζει τι μας ελκύει στην υπόθεση αισθητικά. Βέβαια κάθε κινηματογραφικό είδος έχει το κοινό του. Δεν υπάρχει ένας κινηματογράφος, όπως δεν υπάρχει μία λογοτεχνία. Πιστεύετε ότι καθώς αλλάζουν οι εποχές αλλάζει και η τέχνη; Πιστεύω ότι η τέχνη ανταποκρίνεται σε μεγάλο βαθμό και στα αιτήματα του καιρού. Ένα νεανικό κοινό σήμερα θέλει να δει έργα σαν αυτά που είδαμε στις προβολές εδώ. Θέλει διότι πιστεύει ότι το εκφράζουν. Ο κινηματογράφος όπως και η λογοτεχνία στηρίζονται στην αφήγηση. Στην αφήγηση –ήταν εμφανές και στις
03 03 προβολές που παρακολούθησα– οι Έλληνες υστερούμε. Δεν ξέρουμε ακόμη πώς να ξεκινήσουμε και να τελειώσουμε μία ιστορία. Είναι μια πολύ απλή άσκηση την οποία πρέπει να μάθει ένας νέος σκηνοθέτης –και ένας νέος συγγραφέας φυσικά. Πρέπει να πηγαίνει κάπου το έργο τέχνης. Η τέχνη έχει απαιτήσεις φόρμας και η φόρμα έχει απαιτήσεις εξελικτικής αφήγησης. Μπορείς να τη σπας, μπορείς να την ανακατεύεις, μπορείς να κάνεις πρωθύστερα, φλας μπακ, αλλά όλο αυτό κάπου πρέπει να πηγαίνει. Εκεί υπάρχει ένα θέμα το οποίο αντιμετωπίζουν και οι συγγραφείς αλλά περισσότερο οι σκηνοθέτες. Όσοι γνωρίζουν τα έργα σας λένε ότι «ακούγονται». Ναι, διότι η γλώσσα είναι τέτοια. Κάτι που μου το έμαθε ο πατέρας μου (σ.σ.: ο λογοτέχνης Ασημάκης Πανσέληνος) είναι να δίνω πολλή προσοχή στη γλώσσα, στο ύφος και στον ήχο της φράσης. Να μην υπάρχει ίδια λέξη στην ίδια παράγραφο, έλεγε ο Φλωμπέρ, στην ίδια σελίδα να μην υπάρχει ίδια λέξη. Εντάξει, σχήμα καθ’ υπερβολή αλλά κάτι σημαίνει. Σημαίνει, δούλεψέ το το πράγμα και μετά άκου πώς πέφτει στο αυτί. Λέει αυτό που θες; Συνδυάζεται με την ατμόσφαιρα της κατάστασης που περιγράφεις; Δίνει στοιχεία του περιβάλλοντος; Δίνει το φως της σκηνής; Δίνει το σκηνικό; Περιγράφει τον άνθρωπο; Τελικά σκηνοθετείς, ενίοτε πρωταγωνιστείς κιόλας αν γράφεις σε πρώτο πρόσωπο, κάνεις το κάστινγκ, κάνεις τη μουσική, κάνεις το μοντάζ. Είναι ένας σκηνοθέτης ο συγγραφέας. Και ένας σκηνοθέτης είναι ένας συγγραφέας. Απλώς αυτός έχει πολλούς βοηθούς διότι είναι πολύ δύσκολη η τεχνική δουλειά στον κινηματογράφο. Στην περίπτωση του συγγραφέα το «συνεργείο» του είναι πλάσμα της φαντασίας του.
υπότιτλοι
“A filmmaker is a novelist”
Awarded novelist Alexis Panselinos, guest at this year’s Fair Literature Afternoons to present his recent novel “Greek light songs” (Metaichmio Publications) spoke to “Subtitles” about the filmmaker’s relation to the novelist. Is this your first time visiting Drama? Yes, and I think it’s wonderful. I was flattered to receive the invitation from the festival and it was important for me to visit Drama, because through readings and the writers and poets that I am familiar with, I felt like I knew the city. Before the presentation of your book, we saw you in the screening hall. What’s the impression you formed? It is a festival for the youth, which makes the city more lively. Short film directors, who now embark on their loving relationship with cinema and file their first attempts in a very difficult and demanding art, give life to the city. Cinema borrows elements from literature and literature borrows a lot from cinema. There is an interesting exchange there. “Greek light songs” is a study in free editing. It’s a series of short stories that are all interconnected in order to form a feature whole. Do you love cinema, Mr. Panselinos? In the 50s, when I started entering screening halls, a love began. Privately, not in film halls, I also watched a lot of Japanese cinema. I had a pretty expanded film archive, which I still turn to today. But my visits to the screening halls are now reduced. It’s bad, but I must admit that I am having problems with cinema now. What kind of problems? I think that it overexploits the factor of entertainment. Entertainment is a high concept and an amazing instrument of art. Art can’t teach without entertaining. The viewer, the reader, the visitor to an art exhibition, the listener to music, they are all educated through aesthetic pleasure. And that’s where the problem lies. It becomes a means of focusing on the thematic core and the factor that defines what attracts us aesthetically is forgotten. Of course, each film genre has its audience. There isn’t just one kind of cinema, as there is not one kind of literature. Do you think that as times change, art
Αρχισυντάκτης: Κωνσταντίνος Καϊμάκης Συντάκτες: Μαρίνα Αγγελάκη, Παναγιώτης Φρούντζος Mεταφράσεις: Nίνα Ζβε Σχεδιασμός: Αλέξης Κουβαριτάκης Εκτύπωση: artstudio
subtitles
Chief-Editor: Konstantinos Κaimakis Editors: Marina Angelaki, Panagiotis Frountzos Τranslations: Nina Zve Artwork: Alexis Kouvaritakis Print: artstudio
changes, too? I believe that art responds to the calling of the times to a large degree. A young audience today wants to watch the films we saw at the screenings here. They want to, because they think they express them. Cinema and literature are based on narration. It was evident in the films that I watched, that we Greeks have a problem when it comes to narration. We still don’t know how to start or end a story. It’s a very simple exercise that a young filmmaker or novelist needs to learn. A work of art needs to lead somewhere. Art demands form and form demands developmental narration. You can break it, mix it up, include flashbacks, but all this needs to lead some place. There is an issue there that both novelists and filmmakers (to larger extent) face. Those who are familiar with your works say that they can be… “heard”. Yes, the language is such. It’s something that my father (writer Asimakis Panselinos) taught me. To really place emphasis on the language, the tone and the sound of the phrase. To not have the same word twice in the same paragraph, to not have the same word twice in a page, Flaubert used to say. Okay, that’s a stretch, but it means something. It means that you have to work on the phrase and then listen to what it sounds like to your ear. Does it say what you want? Is it in chime with the atmosphere of the situation you are describing? Does it offer elements about the surroundings? Does it describe the light of the scene? The setting? The person? In the end, you direct, you sometimes star - if you write in the first person -, you do the casting, the music, the editing. The novelist is a director. And a director is a novelist. The difference is that the director has many assistants, because the technical aspect in cinema is difficult. In the case of the novelist, the “crew” is a creature of his imagination.
04 Στη Δράμα νιώθεις την αγωνία της νιότης Ο κριτικός κινηματογράφου Δημοσθένης Ξιφιλίνος γράφει τις εντυπώσεις του από τις ταινίες του ελληνικού διαγωνιστικού προγράμματος. 42 χρόνια ελληνικού φεστιβάλ, 21 προσωπικής και σχεδόν αδιάλειπτης παρουσίας: δεν κρύβω ότι πίστευα και πιστεύω πάρα πολύ στη φόρμα της μικρού μήκους ταινίας, σ’ αυτήν της την ικανότητα να ανοίγει και να κλείνει την εικόνα και το θέμα που πραγματεύεται μέσα σε λίγα λεπτά. Είναι μεγάλο προσόν να ξέρεις να αφηγηθείς μια ιστορία σύντομα, αλλά και εξαιρετικά ευκολότερο να πειραματιστείς χωρίς να υποβάλλεις το θεατή σου σε μακράς διάρκειας «δοκιμασία». Κατανοώ την κρατούσα άποψη που θέλει το μικρό απλά να λειτουργεί ως εφαλτήριο για το μεγάλο, αλλά τάσσομαι και υπέρ όσων αφοσιώθηκαν στο να φτιάχνουν κινηματογραφικά δοκίμια και όχι μυθιστορήματα. Μετά από τούτη την εισαγωγή, ας πούμε και δύο λόγια για τη φετινή παραγωγή, εκφράζοντας πάντα και μόνο προσωπική άποψη. Αν θέλαμε να σταθούμε στα αρνητικά, δεν είχαμε φέτος τον ίδιο αριθμό ταινιών ελληνικής παραγωγής που να μπορούμε να μνημονεύουμε τα επόμενα χρόνια με θαυμασμό, όπως συνέβη με κάποια περσινά φιλμ. Επίσης, είχαμε αρκετά χρόνια να εντοπίσουμε τέτοια ξεκάθαρη υπεροχή των λεγόμενων «Ελλήνων του κόσμου» έναντι του λοιπού ελληνικού προγράμματος, μάλιστα ορισμένες εξ αυτών των παραγωγών είναι όντως υψηλής ποιότητας. Τέλος, ίσως το ντοκιμαντέρ να απαιτεί από τη φύση του χρόνο μεγαλύτερο των 10-15 λεπτών, μια που πρόκειται για ταινία τεκμηρίωσης - απόδειξης... Ωστόσο, στο 42ο Φεστιβάλ εμφανίστηκε επίσης μια πολύ πλούσια και ποικιλόμορφη παραγωγή animation (κινουμένων σχεδίων, όπως έχουμε μάθει να τα αποκαλούμε), που βάζει τον πήχη αρκετά ψηλά για τα επόμενα έτη. Ακόμα, μειώθηκαν αισθητά τα φιλμ, εκείνα για τα οποία θα αναρωτιόταν κανείς μετά την προβολή τους, πώς κατόρθωσαν να φτάσουν ως εδώ. Μετριούνται δηλαδή στα δάχτυλα ενός χεριού. Πάνω απ’ όλα, όμως, αυτό που δεν παύουμε να νιώθουμε στη Δράμα είναι η ζεστασιά των βραδινών συγκεντρώσεων στα συνήθη στέκια, η αληθινή συγκίνηση και η φορτισμένη ατμόσφαιρα στην τελετή έναρξης, η αγωνία της νιότης για το αν άγγιξε με το έργο της κοινό, κριτικούς κι επιτροπές. Κι αυτά υπερισχύουν όλων!
In Drama you can feel the anguish of the youth Film critic Dimosthenis Xifilinos writes about the movies of the Greek competition program. 42 years of Greek cinema, 21 years of personal, almost constant presence. I will not hide that I have always believed in the short film form, in its ability to open and close the image and its subject matter in only a few minutes. It is a great talent to know how to narrate a story shortly and extremely easier to experiment without subjecting your viewer to a long duration “test”. I understand the prevailing view that the short film works as the springboard to the feature film, but I also stand with those who devoted themselves to creating cinematic essays and not novels. After this introduction, let me share a few thoughts about this year’s production, expressing my personal view. If we want to stick to the negative aspects, this year, there wasn’t the same number of Greek production films, which he would remember in awe in
the following years, as was the case with some of last year’s films. Also, it had been years since we saw such a clear domination of the so called “Greeks of the world” compared to the rest of the Greek program, and in fact, some of these productions are of high quality. Finally, perhaps the documentary requires more than 10-15 minutes time by its nature, since it’s a substantiation film… However, the 42nd Festival saw a rich and diverse animation production (animated films, as we call them) that sets the bar pretty high for years to follow. Also, the films that make people question how they got here after their screening, were significantly reduced. One can count them on the fingers of one hand. But most of importantly, what we can’t stop feeling when in Drama, is the warmth of the evening get-togethers at the usual spots, the emotional and charged atmosphere during the opening ceremony, the anguish of the youth about whether its work touched the audience, the critics, the juries. And these are the things that prevail!
Εξαιρετικό δείγμα γραφής Ο Γιάννης Φραγκούλης, κριτικός κινηματογράφου και μέλος της FIPRESCI μιλάει για τις ταινίες του φετινού διεθνούς διαγωνιστικού προγράμματος. Ο κινηματογράφος αντικατοπτρίζει τις πτυχές της ζωής του ανθρώπου. Αν αυτό είναι αλήθεια, στη φετινή διοργάνωση του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα, επαληθεύεται με τον πιο όμορφο τρόπο. Οι 67 ταινίες από 60 χώρες, οι περισσότερες πολύ καλές και κάποιες από αυτές αριστουργήματα, μας αφηγήθηκαν ανθρώπινες ιστορίες που είναι τα πραγματικά προβλήματα που υπάρχουν στους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Προβλήματα στις ανθρώπινες σχέσεις, τρομοκρατία, εγκληματικές πράξεις, αυταρχισμός, από τις αρχές και από τους ίδιους τους γονείς, περιθωριακές συμπεριφορές, σχέσεις γονέων και παιδιών είναι κάποια από αυτά. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι με αφορμή αυτές τις ταινίες ξεκίνησαν πολλές συζητήσεις που έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη συμπεριφορά. Μας προβλημάτισαν, κάποιες μας εξόργισαν, άλλες μας έκαναν να γελάσουμε, γλυκά ή πικρά, μάς παρότρυναν να σκεφτούμε με φιλοσοφικό τρόπο τη ζωή μας. Το κινηματογραφικό κείμενο μπορεί να παρουσιαζόταν στην οθόνη, συνέχιζε όμως να είναι ζωντανό και μετά από την προβολή της ταινίας στις συζητήσεις του κοινού. Όντως αυτή θα πρέπει να είναι η λειτουργία του κινηματογράφου. Το διεθνές διαγωνιστικό τμήμα μάς ξάφνιασε με ευχάριστο τρόπο. Παρά τις ενστάσεις που μπορεί να έχει κάποιος, όσον αφορά στις ελληνικές ταινίες που συμμετείχαν σε αυτό -κάποιες πολύ καλές ταινίες του εθνικού διαγωνιστικού τμήματος δεν συμμετείχαν στο διεθνές- η εικόνα μιας πολύ καλής διοργάνωσης παραμένει αναλλοίωτη. Ίσως μετά από πολλά χρόνια, είχαμε εξαιρετική ποιότητα ταινιών, μεγάλη ποικιλία θεματολογίας, ένα καλό δείγμα της παγκόσμιας κινηματογραφίας στην εξέλιξή της και ισορροπία μεταξύ του εθνικού και του διεθνούς διαγωνιστικού τμήματος, όσον αφορά στην ποιότητα.
An excellent impression Giannis Fragoulis, film critic and member of the FIPRESCI, talks about the films in this year’s international competition program. Cinema reflects aspects of human life. If that’s true, it’s confirmed in the most beautiful way in the international competition section of this year’s Short Film Festival in Drama. The program’s 67 films from 60 countries, most of them very good, some of them masterpieces, narrated human stories about the real problems that people around the world face. Problems in human relationships, terrorism, criminal acts, autarchy, from the authorities and parents, marginalized behavior, relationships between children and their parents are just some of them. What’s important is that the films sparked a lot of discussions on human behavior. They made us think, some of them infuriated us, others made us laugh, in a sweet or bitter way and they urged us to think about our lives in a philosophical way. The cinematic text may have been presented on screen, but it was still alive after the screening, in the audience’s conversations. Cinema should actually function in this way. The international competition section surprised us in a good way. In spite of the objections by some about the Greek films that participated in it, that some very good films of the national competition section didn’t participate in the international section, the image of an excellent edition remains. After lots of years, perhaps, we had films of excellent quality, great diversity in terms of themes, a good sample of global cinematography in its making, and balance between the national and international competition sections in terms of quality.
05
06 A database for Greek cinema Kostas Konstantinidis, member
of the Festival in Drama for many years and film critic, writes about a film website he came up with, which covers the whole spectrum of Greek cinema.
Μια βάση δεδομένων για το ελληνικό σινεμά O Κώστας Κωνσταντινίδης, από χρόνια μέλος του Φεστιβάλ Δράμας και κριτικός κινηματογράφου, γράφει για την κινηματογραφική ιστοσελίδα που εμπνεύστηκε και καλύπτει όλο το φάσμα του ελληνικού σινεμά. Ο κινηματογράφος ανέκαθεν ήταν η τέχνη που αγκάλιαζε τα όνειρα του λαού, ήταν το μέσον για τα ταξίδια μας στη χαρά και τη λύπη, στην ευτυχία και τη δυστυχία, στο γέλιο και το δάκρυ. Από το 1914 που ολοκληρώθηκε η πρώτη ελληνική ταινία (η «Γκόλφω» σε σκηνοθεσία του Κώστα Μπαχατόρη) έως σήμερα πολλά άλλαξαν. Από το βωβό κινηματογράφο περάσαμε στον ομιλούντα, από τον ασπρόμαυρο στον έγχρωμο, από τις δύο διαστάσεις στις τρεις και τελικά στην ψηφιακή επεξεργασία. Η τεχνολογία αναπτύσσεται ραγδαία και ο κινηματογράφος, παιδί κι αυτός της εποχής, αξιοποιεί τις δυνατότητες που του παρέχει για να δημιουργεί πειστικούς κόσμους που κινούνται παράλληλα ή διεμβολίζουν την πραγματικότητα. Για τους ανθρώπους που εργάστηκαν στον ελληνικό κινηματογράφο, τους σταρ, αλλά και τους λιγότερο αναγνωρίσιμους εργάτες της 7ης τέχνης, για τη μαγεία και τη χαρά που γεύτηκαν γενιές ολόκληρες από αυτόν είναι αναγκαία η καταγραφή αλλά και η δημόσια χρήση του. Είναι βέβαιο πως η δημοσίευση της διαδικτυακής βάσης δεδομένων του ελληνικού κινηματογράφου, το www.grmdb.gr, μπορεί να προσφέρει τόσο στον απλό χρήστη όσο και στον πλέον απαιτητικό δημοσιογράφο-ερευνητή, φοιτητή και δημιουργό, πρόσβαση σε ενδελεχή και εξειδικευμένη πληροφόρηση. Ευελπιστώ ότι η προσπάθεια αυτή θα βοηθήσει στη διεύρυνση των γνώσεων σχετικά με τον ελληνικό κινηματογράφο, την κατανόηση της ιστορικής του διαδρομής, αλλά και την προβολή όχι μόνο των ανθρώπων που εργάστηκαν στον ελληνικό κινηματογράφο και έλαμψαν με την παρουσία τους, αλλά και εκείνων που εργάστηκαν πίσω από τις κάμερες. Στο www.grmdb.gr μπορείτε να βρείτε 57.405 Έλληνες δημιουργούς (μέχρι αυτή τη στιγμή καθώς, κάθε επόμενο 24ωρο τα δεδομένα αλλάζουν) από 74 ειδικότητες, οι οποίοι έγραψαν και εξακολουθούν να γράφουν την ιστορία του εγχώριου σινεμά με 3.754 μεγάλου μήκους και 7.438 μικρού μήκους ταινίες, κάποιες εκ των οποίων έχουν θεωρηθεί αριστουργήματα. Αναλυτικά η βάση δεδομένων περιλαμβάνει: τίτλο ταινίας, εταιρεία παραγωγής, συντελεστές, φιλμογραφίες, υπόθεση, συμμετοχές σε φεστιβάλ / βραβεία, φωτογραφικό υλικό (αρχείο με 20.059 φωτογραφίες ταινιών, καθώς και 4.292 φωτογραφίες συντελεστών), οπτικοακουστικό υλικό.
Cinema was always the art that embraced the dreams of the people, the means for our journeys in joy and sorrow, happiness and misery, laughter and tears. From 1914, when the first Greek film was completed (“Golfo” by Kostas Bahatoris) until today, a lot has changed. From silent films, we now have speaking ones, from black and white, we now have colors, from two dimensions, we went to three and, finally, we now have digital editing. Technology is evolving rapidly, and cinema, a child of the times, utilizes the potential it offers in order to create convincing worlds that move in parallel with reality or penetrate it. For the people who have worked in Greek cinema, the stars, and the less recognized workers of the 7th art, for the magic and the glee it has offered generations, it’s recording and public use is essential. The online database of Greek Cinema, www.grmdb.gr, can offer a simple user, as well as the most demanding journalist-researcher, student and filmmaker, access to detailed and specialized information. I hope that this effort will help in broadening knowledge about Greek cinema, understanding its historical route and promoting not only the people who worked on the field and shined on the big screen, but also those who worked behind the cameras. On www.grmdb.gr, you can find 57,405 Greek creators (right now, because the data changes every day) of 74 specialties, who wrote and keep writing Greek cinema history with 3,754 feature and 7,438 short films, some of which have been considered masterpieces. The database includes: film title, production company, cast and crew, filmographies, synopses, participations in festivals / awards, stills (an archive of 20,059 film photographs and 4,292 photos of cast and crew), audiovisual material.
. . . π κλ etc...
subtitles ISSUE NUMBER 07 SATURDAY SEPTEMBER 21, 2019
CULTURAL ORGANISATION SHORT FILM FESTIVAL IN DRAMA MINISTRY OF CULTURE AND SPORTS MUNICIPALITY OF DRAMA
DAILY NEWSPAPER OF THE 42st GREEK & 25th INTERNATIONAL DRAMA SHORT FILM FESTIVAL
The phrases of this year’s festival Another Festival is about to end. Today is the award ceremony of the 42nd Short Film Festival in Drama and tomorrow, life is getting back to normal. During this week, we watched a lot of films, met interesting directors, lived new experiences. But mostly, we kept these memories that renewed the vows of loyalty and love with the city and its festival for yet another year. Instead of laying out the films or images from this year’s festival that gained a place in our hearts (it would be unfair to the rest of the films), we chose to share with you some phrases that were heard and earned a place in our minds. “Migration, the dominating issue of our times”. “Under the excuse of surrealism, I can do what I want”. “It took me a year to find the money for the movie”. “There are no winners in a war”. “The thing is to find your directing identity”. “People will always need a good story, and this is why art will never die”. “The nihilism of the new generation”. “There is a reason for modern submerging coming of age”. “These manipulative mothers”. “Narration is an integral component”. “What are you talking about, you buffoon?”. “Our dog wouldn’t stop following us, so we had to include it in the film”. “Introspection may be good for gimmicks, but risks becoming incomprehensible”. “Drama is a beautiful city and its festival is unique”. Until next time. Konstantinos Kaimakis