DE SCHAAMTE VOORBIJ
Diep verborgen
In mijn oerwoud dichtbebost met stevige wortels en vast bladerdek
Een kleine parel te ontdekken aan de ingang
alvorens de donkerte van de tunnel je meetrelt
Lies De Landtsheer
De eeuwige salon
Is het mogelijk iemand tegen te komen die je nooit eerder hebt ontmoet, maar met wie je gelijk al een connectie hebt die zeer vertrouwd voelt? Die vraag kan ik positief beantwoorden, want volgens mij is dat inderdaad mogelijk, sterker nog, ik heb het zelf ervaren.
Ik herinner me een zomeravond op de dansvloer van een Amsterdamse tangosalon, door betrokkenen ook wel de milonga genoemd. Een plek voor dansliefhebbers maar ook voor dolende zielen; gescheiden mensen, mensen op zoek naar iets dat ze in hun leven nog niet hebben kunnen vinden. ‘Het verdriet waarop je kunt dansen’, zo worden sommige tango’s niet voor niets genoemd. Ze bieden immers een zoete ontsnapping aan de sleur van ons dagelijks bestaan.
Even waan je je de koningin van de dansvloer, als een goede danser jou mee de vloer op vraagt en het dansen als vanzelf gaat. Je vindt elkaar in deze omhelzing op muziek en hebt dus geen woorden nodig om met de vreemdeling tegenover je te communiceren. Gaat het dansen uiteindelijk toch vervelen? Dan is het zaak om, wanneer de muziek afgelopen is, de partner tegenover je vriendelijk doch beslist adieu te zeggen en je plek aan een van de tafeltjes aan de rand van de dansvloer gauw weer in te nemen.
Terug naar die zomeravond, waarbij ik op mijn hoge hakken aan de bar van de salon een glas wijn bestelde. Naast mij stond een man die ik nooit eerder had gezien. Hij droeg een zijden overhemd waarvan een van de borstzakken gescheurd was. Blijkbaar maakte hij zich niet druk over zijn uiterlijk. Hij vroeg me ten dans. Nadat ik m’n glas op de bar had geparkeerd, liepen we gezamenlijk naar de glanzende houten dansvloer, die de twee dansschoolhouders dezelfde middag nog met olie hadden opgewreven. De gekleurde plafondlampjes weerkaatsten erin.
Uit de luidspreker klonk opnieuw een tijdloze tango, Tigre viejo van Fresedo. Daar betraden wij, de decennia oudere man en de onbekende vrouw, de dansvloer en raakten we in vervoering van die vermaledijde tango. Dat passionele ritme van een traag brandend vuur. Een vuur dat nooit dooft, want altijd weer oplaait bij de aanvang van een volgende tangomelodie. De strijkers sleepten, de piano huppelde en de bandoneon toonde ons zijn verscheurde ziel. Als ik dit opschrijf, hoor ik het allemaal terug in mijn hoofd.
Zo begon onze bijzondere ontmoeting van nauwelijks vijf minuten. In een donkere danszaal ergens in Amsterdam Oost. Er zouden talloze ontmoetingen volgen. Altijd was daar op de achtergrond het geroddel aan de kant van dansers die soms langer dansten dan wij en zeurden over onze avantgardistische stijl, onze kleding, onze liefde, onze omhelzing. Vreemd eigenlijk, dat die ‘tangopolitie’ die ‘sociale’ dansavonden steeds wilde verstoren met onnozel geklets. Tijdens onze eerste ontmoeting was daar echter nog geen sprake van.
Dat kwam door de dansschoolhouders, die hun dansavonden zo zorgvuldig inrichtten dat hier geen plaats was voor gestoorde ego’s die alles wat niet op hen leek klein wilden houden. Het was in andere salons, de minder veilige plekken, dan ook zaak al hun giftige woorden direct van ons af te laten glijden en onverstoorbaar door te dansen; Dance me to the end of love, zong Leonard Cohen al zo treffend.
Nu dansen we niet meer, want mijn danspartner is stervende. Zijn levensenergie glipt weg. De krachtige leider bestaat niet meer en ook de volger die ik ooit was, is daarmee verdwenen. Maar onze tango zal voor eeuwig zijn.
Sabine van den Berg
Asterisk
Schrijf jij je naam met een asterisk en vind je geen woord dat rijmt?
Vervolg dan je weg langs het pad van de vredig verdraagzame menselijkheid
Je blijft mens dat is gewoon een feit
Dine Smet
Huppelkonijntje
mijn lief huppelkonijntje
jij schattig dier laat mij je temmen tot je pluist van plezier
Vluchtige vonken
vonken vliegen als vluchtige vuurvliegjes door de verlichte valavond en ik, verloren van verlangen wil de vonken voor je vangen
Alles in één
Ik vind jou onuitstaanbaar onweerstaanbaar, grandioos gezellig, afgrijselijk aanlokkelijk, irritant innemend, maniakaal mooi, schokkend schattig. Ben jij echt alles in één of gewoon schizofreen?
Liefde in vrije val liefde is springen zonder parachute en hopen dat je hart de val niet breekt…
Anoniem
Grijs
Op gevaar af om voor seut en “rechts” – brr wat vies – versleten te worden zeg ik het toch: “Ik ben ruim 50 jaar getrouwd met dezelfde man”.
Voilà, het is er uit. Dat lucht op. Ik ben een vrouw en ik ben gehuwd. Man, huisje, tuintje, kind.
Saai!
Denk je dat?
Niks van.
Neefje, in volle experimenteerperiode, oreerde ooit:
“Monogamie en trouw zijn niet meer van deze tijd” en rondde af met: “Afwisseling doet eten”.
“Zolang je zo denkt over het huwelijk hou je er best je handen van af.”, was mijn repliek. En ik schreef een lekker karamellengedicht met de ronkende titel: “Karamellenverse liefde”
Lieve lezer, ik hoor u denken: “bah, geen literatuur” en gelijk heb je.
Kapotte relaties en vierkant draaiende huwelijken leveren veel meer inspiratie tot literaire hoogstandjes. Met de standjes van een gewoon getrouwd stel krijg je geen fatsoenlijk kleurpallet vol. Grijs is alles wat rest.
Oei, wie schreef er over tinten grijs?
Hoeveel tinten grijs telt een doordeweeks huwelijk? Dat ga ik u niet verklappen. Maar grijs kan mooi zijn, zeker wanneer je in je oude dag naast mekaar op de schommelbank onder de kersenboom dodijnt. Soms levert het zelfs een noot bij de kersenboom op.
En dan komt het sukkelen. De oude dag. De derde huwelijksgelofte: “hulp en bijstand” doemt plots reuzegroot op. “Hulp en bijstand”, wie denkt daar serieus bij na als men in het wit en met veel tierlantijntjes in het huwelijksbootje stapt? Niemand toch?
“Trouw” en “Samenwonen” dat is gewoon content zijn. Dat is gelukkig zijn met de nodige inzet.Jawel, niks gaat vanzelf. Maar dat die inzet de aanzet zou worden tot hulp en bijstand als Alzheimer langskomt had ik niet zien aankomen.
De goede raad overspoelde mij als een tsunami: “Dat kun je niet.”, “Die zorg houdt niemand vol”, “Je moet aan jezelf denken”, enzovoort, enzovoort…
Niks van!
Ik weet wel, mijn man is geen boeleke van enkele kilo’s. Het is een volwassen man die niet meewerken kan. Maar ik heb handen aan het lijf. Ik haal een tillift in huis, een hooglaagbed, een rolstoel, wat ziekenhuisspullen en, ja, er komt zelfs een verpleegkundige langs. Maar ik blijf de regie in handen houden. Dit is ons huis.
- Een home? Assistentiewoning? - Geen sprake van!
Dit huis hebben ze samen gebouwd. Hier hebben wij een kersenboom in de tuin geplant en er een schommel aan gehangen voor de kinderen, de kleinkinderen. Punt.
Julia Beirinckx
Ik kan alleen maar hopen
Zolang ik mij herinneren kan, stel ik mijzelf de vraag.
Omdat het zo werd opgedragen? Dat antwoord is zo vaag.
Wat als ik iets bedenken kan? Hoe ik het liever wil.
Maar tegen beter weten in, houd ik het toch maar stil.
Ergens diep in mijn gedachten, sterft dan het idee.
Mijn levenslust en hoop, die sterven langzaam mee.
Waarom zou ik genoegen nemen? Met dit stil verdriet?
Omdat ik niet begrijpen kan, hoe jij de dingen ziet?
Moet ik dan maar mijzelf verraden? Zodat jij trost kan wezen?
Omdat jij niet het inzicht hebt? Om mij beter te lezen?
Moet ik dan maar toneeltje spelen? Niet mijzelf kunnen zijn?
Omdat het jou gelukkig maakt? Mijn innerlijke pijn?
Een vraag die ik niet hoef te stellen, kan jij het mij vergeven?
Dat ik het zelf in handen neem, waarvoor dat ik wil leven.
En wat ik ook wil wezen, de richting die ik neem.
Ik kies voor mijn geluk, dat is heus niet extreem.
Ik hoop dat jij begrijpen kan, dat alles wat ik ben.
Ontstaan is uit een liefde, waarin ik mijzelf erken.
Dat het mij gelukkig maakt, mijn eigen pad doorlopen.
Of jij dat respecteren wil, kan ik alleen maar hopen.
Heidi Geets
je bent voor de ...
je bent voor de vrouw
je voelt dat je daar van houd
je zoekt een weg en denkt veel
je bent ook maar een mens het is al lang dat je zegt dat ben jezelf
je voelt je anders kan er zelf niets aan veranderen
je bent lesbisch gebouwd eindelijk heb je er op vertrouwd aanvaard dat het zo verloopt is gegaan je kan het echt aanvaarden
je wilt de stilte de pijn doorbreken en zeggen tegen andere mensen er is niets verkeerds mee als je maar van iemand houdt man of vrouw of voor alle twee het wandelt met je mee
je bent de enige die jezelf goed kent dat went die voelt hoe je groeit
je vergeeft je geboorte
waarom je zo bent iemand met gevoelens steeds zoekend niemand anders kan het voor jou doen
je wilt de schaamte overwinnen roepen tieren er kunnen nieuwe dingen beginnen
je bent jezelf je identiteit
je zekerheid jouw lichaam je geest jouw zekerheid
je wilt seks maar het moet niet het is een hart dat telt met de persoon in wie je woont in wie je bent om dat je hem of haar kent
je besluit is eindelijk herboren niet meer verloren maar licht daarom dat gedicht mooi gezicht je hebt gewonnen van je strijd eindelijk zekerheid je bent blij nu weet je zeker niets houd je nog tegen
je bent voor de vrouw als je maar liefde krijgt van iemand houd dat is het voornaamste dan zal het goed zijn en leef je in harmonie
omdat je iemand graag ziet
je bent blij open te zijn
je leven is goed is fijn is mooi dus zet je door je bent niet gestoord het is een gevoel zo moet je het doen
zo wil je leven en op jezelf rekenen vertrouw je ziele - hart dan voel je het mag het is goed zoals het voelt zoals het groeit het is mooi zuiver het is eindelijk duidelijk je hebt het gered je bent geukkig content tevreden om een reden omdat je iemand bent een mens !!!
Anja
Je brein is flexibel
Geloof in jezelf!
Durf je eigen ding doen, zoek je eigen mening en kom ervoor op. Natuurlijk kan je je mening altijd veranderen, bijvoorbeeld door wat anderen zeggen, maar je kiest zelf wat je doet met praatjes van anderen. Denk niet te veel wat de anderen zullen denken van je kleren of tekening of andere dingen, doe wat jij denkt dat het beste is en waar jij je het beste bij voelt. En, heel belangrijk, wat jij denkt dat de anderen van je denken, denk jij alleen!
Durf. Je hoeft jezelf niet constant te bewijzen ten opzichte van anderen, jij weet wat je kan, dat is voldoende. Geloof in jezelf. Als je zegt dat je het toch niet kan, dan zal je het ook niet kunnen, probeer die gedachte om te draaien en zeg hardop dat het wel zal lukken. De wijze woorden van Pipi Langkous zijn hier op hun plaats: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.’ Prachtig, is het niet!
Vergelijk jezelf niet steeds met anderen en wees vooral jezelf. Behoud je eigenheid, durf jezelf zijn/tonen. Iedereen is uniek, gelukkig maar! Stel je voor dat iedereen blauw de mooiste kleur vond en alleen blauwe kleren zou dragen, zijn of haar boeken in het blauw kaften, alleen blauwe pennen, kleurtjes en stiften zou willen gebruiken… Dat zou saai zijn, denk je niet?
Bemoei je alleen met je eigen zaken, wanneer jij er zelf iets negatief door ervaart, is het ook jouw zaak. Wees beleefd, eerlijk en kom op voor jezelf en anderen.
Denk na over je goede kanten en over de dingen waar je nog aan moet werken. Probeer jezelf tegen te komen en leer uit elke ervaring. Ook negatieve ervaringen hebben nut, zo leer je jezelf beter kennen en kan je bedenken wat je volgende keer in die situatie zal doen.
Kom op tijd tot rust, zoek je buikademhaling terug op. We worden allemaal geboren met een goede buikademhaling, maar door het drukke leven, de vele hobby’s en andere ‘verplichtingen’, hebben we een geforceerde ademhaling. Hoog in je schouders ademhalen is niet gezond. Af en toe bewust zijn van je ademhaling, diep in- en uitademen waarbij je buik dikker wordt bij het inademen, zorgt ervoor dat je tot rust komt, dat je lichaam zich kan ontspannen.
Denk positief, probeer minstens tien keer per dag echt te lachen, soms kan je zelfs bij pech beter lachen dan huilen of kwaad worden. Haal uit elke negatieve ervaring iets goeds, wat heb je eruit geleerd? Hoe kan je een volgende keer reageren? Waarom ervaar je dat als negatief?
Denk niet dat jij de enige bent die dat meemaakt. Erover praten met lotgenoten of mensen die je toevallig tegenkomt of mensen die dicht bij je staan, is de sleutel tot aanvaarding.
Als je je verhaal kan delen met een lotgenoot, iemand die in hetzelfde schuitje zit of heeft gezeten, iemand die hetzelfde heeft meegemaakt, een collega, zal het je helpen, want pas dan weet je dat je niet de enige bent, dat je niet alleen bent met zo’n ervaring.
Gun jezelf een joker, je moet niet met alles meedoen, je moet niet alles kunnen. Als Facebook of Instagram of een andere hipe je niet aanstaan, moet je er absoluut niet met mee doen. Als lopen of koersen of een andere bezigheid je niet liggen, zoek dan iets dat iets voor jou is, eender welk ding waar je je goed bij voelt is oké.
Ga naar buiten, speel in de tuin, ga op ontdekking, maak een kamp met takken en bladeren, gebruik een loep om insecten te bekijken. Kom tot rust in de natuur, klim in een boom, lig in het gras, ga wandelen in een bos. De natuur is onze natuur, dus je vindt sowieso iets dat je leuk vindt in de natuur, al is het een boek lezen in je hangmat of gaan wandelen met je hond.
Plant een zaadje, geef het water en kijk wat het wordt. Blijf jezelf verwonderen over de magie van de natuur.
Sta steeds open voor anderen. Luister naar anderen, denk niet te snel je eigen ding, maar probeer je de dingen voor te stellen dat iemand je vertelt over zijn of haar ervaringen. Als je een verhaal hebt gehoord over iemand, wil dat niet zeggen dat dat de waarheid is, ieder heeft zijn eigen kijk op de dingen, ieder heeft zijn eigen standpunt. Als je gelooft in jezelf kan je ook in anderen geloven. Als je jezelf graag ziet, kan je ook anderen graag zien.
Geef complimenten, geef bloemen, schrijf een kaartje of een ellenlange brief, maak een tekening voor de mensen die je graag hebt of voor iemand die je iets wil geven om het eender waarom.
Laat de dingen op je afkomen, plan je dagen niet overvol, je moet niet alles doen dat je doet, zeg niet steeds dat je het druk hebt, want vaak heb je daar zelf grip op. Verwacht niet te veel, wees gefascineerd, geboeid door de dingen des levens, door verhalen, gebeurtenissen, de wetenschap, andere meningen.
Anoniem
Kut Transitie
Tussen mijn benen zit nog een ding.
Dat ding is kut en mijn kut is een ding.
Het is echt zo klote. Kut!
Kut kut kut, dit klote kut ding.
Laat ik het leven?
Moet het weg, om mezelf te zijn?
Kut kut kut, dit klote kut ding.
Kut, bevrijd me.
Theisens
Tessa
lief dagboek
Lief dagboek, Ik ben verliefd, hij is zo lief zijn naam, zijn lichaam zijn eerste borstharen en bakkebaarden zijn stem die overslaat net als mijn hart
lief dagboek, ik ben verliefd, help me alsjeblieft ik voel me onzeker, ik voel me overspoeld hoe kan ik weten of hij iets voor me voelt
lief dagboek, ik ben verliefd, radeloos in paniek ik wil op hem steunen, ik wil op hem leunen wil je mij schrijven hoe ik met hem de liefde kan bedrijven?
liefs Fenn
Hij
verrast me betast me verbrast me klampt vast tot ik barst tot ik breek het niet was wat het leek slapeloze nachten wat bleek
hij verkrachtte me
Anoniem
De handleiding van je ovulatiesticks
Er zijn weinig mensen in jullie omgeving die niet op de hoogte zijn van jullie zwangerschapsverlies. Zelfs de Bulgaarse poetshulp weet het. Dat komt hierdoor: op de dag waarop je tabletten moest nemen om de miskraam op te wekken, zou zij komen poetsen. Je man belde de dag voordien het dienstenchequebedrijf op, legde de situatie uit en vroeg of jullie de poetsbeurt konden annuleren. Dat kon, zei de vrouw van het bureau, maar jullie moesten sowieso betalen. Het geld zou overigens naar het bedrijf gaan, en niet naar jullie poetshulp.
‘We zouden graag hebben dat onze poetshulp wel betaald wordt,’ zei mijn man. En dan ‘uh-uh’, ‘uh-uh’, ‘oké’. Er was een compromis: ze zou twee uur komen werken, jullie zouden er vier betalen, het geld zou naar haar gaan.
Wanneer ze aanbelt, doet je man open. Jij ligt met buikpijn in de sofa. Ze komt de woonkamer binnen.
‘Alles goed?’ vraagt ze. ‘Goh, ik ben ziek,’ zeg je. ‘Zwanger?’
‘Niet meer.’ Tranen in je ogen. ‘Aaaaiiii…,’ zegt ze. ‘Ik ook gehad. Het gebeurt.’
Ze hangt haar jas over een stoel. Je man legt uit wat er afgesproken is met het poetsbureau. Ze knikt, haalt de stofzuiger uit en begint haar ronde.
Je blijft in de sofa liggen, bedenkt je dat er wellicht weinig is dat jullie poetshulp niet over je weet. Het gemak waarmee ze meteen de juiste lade opentrekt om zakdoeken op te bergen, ze kent de plek van de garde beter dan jij zelf. Je weet dat ze de ingelijste foto’s bekijkt op jullie dressoirkast en de familiebanden probeert te puzzelen. Soms brengt ze je een van de fotokaders die ze afgestoft heeft. ‘Zus?’ vraagt ze. Als haar Nederlands beter was geweest, had ze wellicht de liefdesbrieven van je man ontcijferd, die al jaren op je nachtkastje liggen.
Een paar weken later verschijnt ze in de woonkamer met de handleiding van je ovulatiesticks in haar handen. Ook die lag op je nachtkastje. Je zag haar nog nooit zo bedeesd.
‘Mag ik persoonlijke vraag stellen?’ ‘Ja hoor.’
Ze vraagt je om uit te leggen hoe de ovulatiesticks werken, ze begrijpt niet vanaf welke dag ze moet beginnen testen. In gebrekkig Nederlands voeren jullie een gesprek over jullie cycli. ‘Ik wil ook een baby hebben,’ zegt ze.
Nu weet je iets over haar cyclus, maar nog steeds niet over haar leven.
Lisa Delabie
Huiswerk
‘Cyclusmonitoring’ staat er bovenaan de formulieren die jullie van de fertiliteitsarts krijgen. Een blad met kruisjes naast de hormonen die je huishouding weer op orde moeten zetten. Een spuit om ervoor te zorgen dat de eisprong zeker plaatsvindt (‘haha, nu hebben zelfs mijn eicellen al faalangst’), capsules die je veertien dagen lang drie keer per dag ‘ per os’ kan innemen, maar toch beter vaginaal opsteekt. Ze ondersteunen de innesteling, houden de menstruatie tegen zodat je cyclus opnieuw wat langer duurt. Daaronder staan de data waarop jullie moeten ‘proberen’. De dokter noemt het ‘betrekkingen hebben’, jullie noemen het al snel huiswerk. Bij het laatste kruisje staat de datum waarop je een zwangerschapstest moet doen. De hormonen houden je menstruatie zo hard tegen dat alleen een artificiële test je kan vertellen wat de natuur al lang weet.
De dokter zet haar uitleg verder terwijl ze haar getuigschrift opmaakt. ‘Bij een negatieve test stop je met de hormonen, bij een positieve blijf je ze nemen en bel je voor een afspraak.
Ja?’
Ze tikt cijfers in, schuift jullie de betaalterminal toe.
Dokter,’ probeer je toch nog aan het einde van de intake, ‘kan mijn cyclus verstoord zijn door ons zwangerschapsverlies?’
Had je veel verdriet?’ vraagt ze, terwijl ze je voor het eerst tijdens haar consultatie aankijkt.
Je knikt.
‘Dan misschien wel, ja.’
Ze haalt haar schouders op, laat uitschijnen dat jullie probleem snel verholpen zal zijn.
‘Hopelijk is er geen volgende afspraak nodig,’ glimlacht ze. Jullie krijgen nog net geen bemoedigend schouderklopje.
Na de consultatie rijd je meteen naar de apotheek. Je durft de naam van de capsules niet hardop uit te spreken - het voelt als falen, net zoals je driemaandelijkse bezoekjes om een nieuwe voorraad foliumzuur. Telkens sta je daar terug, met je platte buik. Je schuift haar je identiteitskaart toe. Ze knikt, verdwijnt naar achter en legt het doosje op de toonbank.
‘Weet je hoe je het moet gebruiken?’
‘Ja.’
Ze geeft nog mee dat het terugbetaald wordt door de mutualiteit. Heel even ben je daardoor in de veronderstelling dat je blij moet zijn met dit prachtige doosje terugbetaalde capsules en je bedankt haar te enthousiast.
Lisa Delabie
Venus van Willendorf
Na ruim 300.000 jaar
vrouw 2.0
het nieuwste model diverse verbluffende upgrades
sensoren in de nek zonne-energie komt automatisch vrij
in bed bij voeten meer dan twee graden
kouder dan de rest van het lichaam
een alarmsignaal toegevoegd wordt vrouw 2.0 door een man in de rede gevallen dan klinkt direct Run the world van Beyonce
opstaand randje op de schouders geen afzakkende BH-bandjes onder de linkeroksel een USB-poort laptop, MP3-speler en telefoon direct via hartslag op te laden
extra arm en hand rechts in de taille niet voor afwassen of stofzuigen bij de versie man 71.8 zijn deze features
hopelijk eindelijk operationeel
het ultra-effectief systeem verbrandt calorieën uit chocolade of prosecco maar liefst 72% sneller
houding automatisch gecorrigeerd op basis van hakhoogte niet langer rugpijn brandende voetzolen
een discreet lampje op de hiel knippert de dag voor de menstruatie waarschuwing: beter geen witte broek
diverse extra’s zoals automatische lipstick-outfit matching borstfixatie tijdens het sporten pepperspray-ventiel op de elleboog en noodhamer voor glazen plafonds zijn separaat te bestellen.
Anoniem
Aan het kind dat ik nooit kreeg
Ik gun je een wereld maar niet deze
ik heb jou geofferd groteske uitputting erfzonde van de tijdgeest geen extra mens mijn afdruk verkleind
ik had van je kunnen houden je zou het me vast hebben geleerd mijn neus in je donkere haar steeds opnieuw de sokjes aantrekken die jij weer zou weggooien
ik ben dankbaar dat jij je niet opgedrongen hebt kansen hebt benut troebele momenten waarin liefde bezegeld moest
verdomme hoe had ik het moeten doen
zonder voorbeeld of rolmodel mijn opvoeding een doe het zelf project
ruimte die ik schoorvoetend in neem ineens weer bevechten plastic flesjes verdringen de wijnglazen in de kast leven op het ritme van jouw slaapjes
jij blijft liever op jezelf verspilt geen tijd aan wie er met een half been in staat daarin lijken we op elkaar
geen idee of het me gelukt was onvermoeibaar overvloedig geven ik heb altijd moeten smeken zie mij hoor mij koester mij
ik kan niet toestaan dat jij die korsten er weer af krabt maak jou niet verantwoordelijk voor het helen
ik laat je vrij.
Anoniem
Game over
Ik ben bang dat ik je té leuk ga vinden
maagd en boogschutter samen dat gaat niet werken
zo jammer dat je niet van skiën houdt
mijn ex heet ook Maaike en zij bleek een borderliner
er is geen directe tramlijn van mijn huis naar het jouwe
en ik haat overstappen
mijn hamster voelt jouw vibe niet
je lacht niet hard genoeg om mijn grappen
je haar is te lang
je haar is te kort
je tieten zijn te groot
je tieten zijn te klein
ik zoek iemand die op mijn moeder lijkt
maar niet te veel
ik zoek iemand voor geile pornoseks
maar niet te gretig want dan ben je een slet
je werkt teveel dus te weinig tijd voor mij
ik trek het niet als mijn vriendin mannelijke vrienden heeft behalve als ze homo zijn natuurlijk
je drinkt geen koffie dat is zo ongezellig
ik wil samen in het familiebedrijf van mijn ouders werken dat zie jij niet zitten
je wilt niet met mij mee naar technofeesten
ik denk dat ik bindingsangst heb
je verdient meer dan ik dat vind ik lastig
ik ben nog niet over mijn ex heen realiseer ik me nu die moedervlek in je gezicht vind ik wel storend
kun je nu nog niet zeggen of ik de ware ben
we kennen elkaar al drie weken
ik heb geen zin om mijn tijd te verspillen
jij slaapt aan de linkerkant van het bed
ik ook dat matcht niet
ik ben nog niet toe aan een relatie jij eet geen vlees en ik ken geen vegetarische recepten
ik val eigenlijk alleen op blonde vrouwen
maar ik vind je tof dus ik wilde je een kans geven
jij bent ZZPer dus dat is lastig met hypotheken
mochten we ooit gaan samenwonen je bent de perfecte vrouw voor mij
ik ben je alleen te vroeg tegen gekomen
misschien kunnen we beter vrienden blijven.
Anoniem
Porna
Pornhub Redtube xHamster
slaapfeestje met twee vriendinnen kussengevecht in jarretelles plots komt buurman binnen
volgende video vrouw met borsten als skippyballen zuigt vol overgave aan een dildo hoe zat dat ook alweer met weekmakers
volwassen vrouwen met twee staartjes in hun haar strenge schooljuffrouwen zonder slip
vingerende shemales met sadistisch lange nagels
automonteurs pizzabezorgers tandartsassistentes
stiefmoeders brandweermannen BBW’s secretaresses die zwoel hun bril uittrekken
MILFS politieagenten tienermeisjes cheerleaders met benen in de nek
horizontaal verticaal oraal anaal maximaal ketsen petsen soppen proppen
G spot P spot pispot hutspot latex groepssex kleenex vinex
vrouwen willen het anders next level erotiek in miljarden megapixels
kunstzinnige belichting in soft focus met een realistische verhaallijn
een gezellig plantje op het nachtkastje banner met slogan over body positivity
bloedknappe acteurs die voor de daad
klassiekers uit de wereldliteratuur citeren
tips voor het verwijderen van spermavlekken uit de lakens een kader met informatie over vrouwenrechten
en op de aftiteling een indicatie van het aantal calorieën dat zojuist is verbrand.
Anoniem
Maak niet dezelfde fout
Ik moet eenentwintig geweest zijn of misschien een paar jaar ouder . Ik had net mijn diploma Leerkracht Middelbaar Onderwijs behaald. Trots liet ik aan mijn lieve oma Anna het document zien. Ze zette haar leesbril met hoornen montuur op en las luid voor dat ik me vanaf die dag leerkracht Nederlands, Frans en zedenleer mocht noemen. Wat zedenleer was, begreep ze niet maar dat was volgens haar waarschijnlijk veel toffer dan Frans. Die taal beheerste ze echt niet. Wat kon ze zich kwaad maken op haar Waalse overbuurvrouw die geen Nederlands sprak. ‘Ze vertikt dat Devonneke.’
Dat oma het naliet om Frans te kunnen, vermeldde ze uiteraard niet.
Dan zette ze haar bril af en borg deze zorgvuldig in de brillendoos op. Ze streelde nog een keer over het document en gaf het dan terug aan mij. Ze gaf me een mysterieuze glimlach.
‘Wat is er oma?’
‘Kom even hier zitten Devon.’ Ze schoof naar de rechterkant van haar doorzakte, gebloemde zetel en ik ging naast haar zitten.
‘Lieve schat van me.’ Ze sloeg haar arm rond me. ‘Ik ben trots op je. Je hebt goed gestudeerd en je hebt altijd heel goed voor me gezorgd.’
‘Dankje oma, voor jou zorgen is heus geen opdracht. Je bent de beste grootmoeder.’
‘Ach ach, dat zeg je zomaar.’ Ze kneep in mijn schouder.
‘Wat is er oma? Ik voel dat er iets is dat je me niet wilt zeggen.’
‘Devon, ik word oud en zeg niet dat het niet is. Ik weet dat mijn jaren geteld zijn.’
Ik moest op mijn tanden bijten om haar tegen te spreken maar ze had gelijk. Oma was negenentachtig en ze takelde af.
Ze grinnikte. ‘Ik ben blij dat je zulke moeite doet om je mond te houden.’
Tranen prikten in mijn ogen, oh wat haatte ik dit. ‘Ik wil dat je nog lang bij me blijft oma.’
‘Ik weet dat je niet op de raad van deze oude vrouw zit te wachten.’
Weer grinnikte ze. ‘Maar hier komt het toch. Denk goed na over wat jij wilt en vooral wie jij bent.’
‘Dat doe ik toch, ik ben leerkracht nu en dat wou ik altijd worden. Ik heb een relatie en binnenkort ga ik in mijn eigen appartement wonen.
‘Allemaal heel goed maar onthoud één ding: wees jezelf en maak niet dezelfde fout als ik.’
‘Maar hoe?’ Verder dan dat geraakte ik niet want de jongens van mijn improvisatiegroep kwamen aangerend. Ze kwamen me halen voor ons optreden tijdens de proclamatie.
‘Ga maar kleintje.’ Oma zwaaide haar hand richting Marc en Gerd. Ik bleef staan, haar hand ging weer, dit keer dwingend, omhoog. ‘Ga maar kleintje.’
Oma kreeg gelijk, vier weken later stierf ze. In die weken ging ze snel achteruit en ik kreeg de kans niet om haar om meer uitleg te vragen. Welke fout had ze gemaakt en wou ze dat ik die ook niet maakte. En waarom moest ik mezelf zijn? Was ik dat dan niet? Een partner, een job, een hond en een huis. Dat klonk toch goed? Haar woorden verdwenen weken en dan waren ze er weer elke dag. Nooit begreep ik ze, tot mijn lief het uitmaakte. We waren al sinds ons eerste jaar hogeschool samen. Een donderslag bij heldere hemel, Dave vertelde me doodleuk dat hij een ander had. Ik wachtte op mijn verdriet maar er waren vooral vragen. Was ik nou blij dat hij weg was en wou ik al jaren dat hij het uitmaakte? Ik voelde me vrij. Waarom had ik nooit beseft dat ik niet gelukkig was bij Jasper? Niet veel later kreeg ik een hekel aan ons appartement en wou ik terug naar huis. Opnieuw naar Antwerpen, waarom had ik me laten overhalen om met Dave naar Brussel te verhuizen? Hij wou oorlogsjournalist worden en kreeg een contract bij de VRT. Net als oma begreep ik niet wat zedenleer was en wou het niet meer onderwijzen. Ik liet Dave met zijn nieuwe vlam en de hond achter en ging terug naar Antwerpen.
Opnieuw op zoek naar een job, een appartement maar niet naar een lief Ik had het wel even gehad. Oeps, op mijn nieuwe school kwam ik mijn oude schoolvriendin Julie tegen. We zijn al vijf jaar samen, gelukkig in ons appartement in Berchem met onze kat Nouma.
Eind goed alles goed? Welke fout had oma gemaakt? De zelfde als ik? Was ze verliefd op buurvrouw Michelle maar kon ze het haar niet zeggen omdat geen Frans sprak?
Caroline Elskens
Maanlicht serenade
Wel geteld was er 1 iemand waar op
hij kon vertrouwen
Toch verkoos die het gezelschap van de gezellige vrouwen
De pop koos voor de poppenspeler met de langste touwen
Die gang van zaken maakten hem onthouden om van zijn moeder te houden
Freud kon op hem bouwen
Alles wou hij neuken
Zijn kleine geile penis
Hield hem dan ook jeugdig
Compulsief gedrag
Dat zag hij als zijn vreugde
Het kon wel zijn
Zijn brein jeukte van de leugen
Vleugels van zijn onmacht
Gaf toe aan overdracht
Hij overnacht in het andere geslacht
Als het mag of als het past
Zijn gedrag was ongepast
Maar je zag dat er liefde school
In zijn broze schoonheid van zijn ongewone lach
Je krijgt wat je verwacht
Dat is dus zeer weinig
Meeste van zijn plannen
Ligt in de verlangens van zijn stijve
Hij blijft verwijten dat alle wijven hem treiteren
Door hem pijnlijk af te wijzen
Feitelijk zal niemand hem ooit begrijpen
Een tekort aan rijkdom
Zijn bankrekening evenaart zijn IQ
En hij was ook vrij dom
Voor de gewone schoonheid
Was hij Te ijdel
Jongens hoe zal ik ze beschrijven
Twee woorden: wij - ons
Hij wordt
De culminatie van zijn acties
Hij trok
Zelf de heftige reacties
Hij vocht
Maar hij zag niet
Hij vond
De discrepanties in zijn eigen alliantie
Tot zijn fantasie
Nee, lach niet
Want ik geef mezelf nu bloot
De naaktheid van de leugens
Laat me verlangen naar de dood
Vroeger had zijn moeder
Hem nog veilig op de schoot
Voeding van de borst
Verlost zijn dorst en bood hem valse hoop
Kindeke
Jij staat hier niet alleen
Leeftijd ging naar boven
En mama die verdween
Bewoog door de scholen
Mensen noemden hem meneer
Het kind vanbinnen werd verslind
Dat deed ook telkens zeer
Keer op keer
Werd hij er op gewezen
U bent nu een meneer
Anoniem
M/v/x
Ik had gezien hoe het zich inkapselde/ over ontluikend bewustzijn klauterde/ bleef hangen een onschuld openbaarde/ hoe het stukjes zelfredzaamheid de stad in smokkelde
Ik wou iemand vertellen over fluïde vormen/ het loslaten van geheimen/ uit de kast komen hoopte op de goedkeuring van een voorbijganger/ de aanvaarding van een nieuwe buur
Ik kende de kwetsuren/ in welke richting het zich zou begeven/ kende het huis waar het zich stil zou houden en ik wist dat het uiteindelijk zou breken/ een geslacht zou uitbraken
Ik wist dat anonieme seks vluchtig was/ maar oprechte liefde eeuwig durend
dat relaties onuitwisbare teleurstellingen kunnen voeden/ knuffels laten krimpen
Ik controleerde de buurt op gender/ om de diepte van een intiem verlangen te voelen een glimp van genegenheid te vangen/ het tintelen van een herwonnen stem te horen
Ik zag hoe meisjes hun frêle vingers in een knoop legden/ hun speelse blik verdunden hoe een fragiele jongen lantarenpalen lijmde/ een hand uitstak/ stil hijgend/ klaarkwam
Ik voelde wanneer ik diende te hoeden/ diende te paaien/ moest laten begaan het zoeken naar erkenning overhelde/ er onderhuids zuurstof nodig was/ luchtbellen
Ik boetseerde een vormloze identiteit naar mijn evenbeeld/ met bloederig verlangen ontrafelde de negen levens van een kat/ legde een ongekende wedergeboorte in de strijd
Ik doorprikte de illusie van een oprechte wereld/ in fluisterzachte lustpatronen/ LGBTIQA+ aanschouwde hoe een donker verhaal herschreven werd/ het witte canvas voor de toekomst
Ik besefte dat uitdoven niet in onze tijdsgeest aard/ dat angst kan verschrompelen schuilplaatsen een wig drijven tussen denken en durf/ verliezen ook een beetje winnen is
Sascha Beernaert
Ook achtergelaten
Ik ontmoette haar in de Ardennen. Het was donker, koud, en we waren allebei dertien jaar oud. Ze stond alleen tussen de bomen. Zodra ze me zag, vroeg ze me: “Hebben ze jou ook achtergelaten?”
Ik bevroor.
“Achtergelaten”? Ik had me nooit eerder bedacht dat dit woord mijn situatie zou omschrijven. “Ook”?
Van in het begin trok zij mij in haar wereld. We wandelden tussen de bomen door, ons pad slechts verlicht door mijn grote zaklamp, en ze vertelde mij over al het onrecht dat haar werd aangedaan. Het onrecht dat mij was aangedaan.
“Ook”.
Ach, ik overdrijf, ik overdrijf. We waren twee tienermeisjes die moesten samenwerken voor een schoolopdracht, en de rest van ons groepje was nergens te bespeuren. Ruzies, huilen, roepen… Men zegt dat dit normaal is voor meisjes van die leeftijd. Je laten meeslepen door emoties. Maar ik was geen meisje, en Minerva was anders.
Ik zat altijd met mijn neus in de boeken en sprak tegen niemand. Zij liet haar stem horen en greep elke warrige situatie vast om ze zorgvuldig te ontknopen. Sommigen noemden haar dramatisch, maar ze hadden alleen de kant van haar gezien die zij hen toonde. Ze kenden Minerva niet – huilende Minerva, telkens als iemand volledig verloren was. Kwade Minerva, als ze geconfronteerd werd met valse welwillendheid.
“Toen ik ruziede met mijn ex, heb ik hem zo hard geduwd, dat zijn schouder uit de kom ging”, vertelde ze. Ze lachte bits terwijl ze haar paardenstaart rechttrok.
Ze liet zich niet doen, was bang van niemand of iets – alles deed haar pijn, en toen ze me aankeek zag ik de vertrouwde angst in haar ogen. Ik was het gewoon: niemand kon zien hoe klein ze eigenlijk was. Dat was waarom ze met me optrok.
Ik was klein, bang. Ik wou alles goed doen, en niet slecht zijn. Perfect. Alles deed me pijn, daarom sprak ik tegen niemand. Minerva knikte begripvol.
“De wereld is oneerlijk.”
Ze ging advocate worden, op een dag. De laatste keer dat ik haar zag was in Rome. Nu zaten we in andere groepen. Ik liep de hele tijd achter de mijne – stille mensen hebben de neiging te verdwijnen. En toch… ik hield van Latijn en Romeinse cultuur. Je zou denken dat deze schoolreis makkelijk zou zijn. Toen Minerva hoorde dat mijn groep de opdrachten volledig had verknalt, draaide ze zich naar me om. Ze opende haar mond, maar zei niets. In de plaats daarvan vormden haar lippen een plechtige glimlach. Ik knikte kort, en heel even lichtten haar ogen op. Ze richtte zich weer tot de groep, en nam mijn hand vast.
Minervas wereld was eindeloos. “Het is gewoon zo” was geen container, daarom was ze vrij. Maar die vrijheid verontrustte mij. Als er geen “goed” en “slecht” bestond, waar moest ik dan naar kijken om mijn toekomst samen te stellen? Ik verlangde perfect te zijn, maar die perfectie werd alleen gemeten aan de hand van de container die Minerva doorbrak.
Betekende dat dan dat in Minervas schitterende ogen, ik niet voldeed? Doch, de manier waarop ze naar me keek, was liefhebbend. Evenveel als het me bang maakte, maakte het me gelukkig: in een wereld zonder maatstaf kon ik alsnog begeerd worden.
Cornelie
Onuitputbaar
Vrouw, jij met jouw onuitputbare energie
Met een zachte maar zekere stem
Roep jij: ‘boom, mens, dier, en een beetje magie’
Jij komt op, op voor jouw rechten, al loop je af en toe klem
In het doolhof van de natuur, verwikkeld in het machtsspel
van de mens die jou verplicht
Toch, jouw krachtige armen hunkeren, net zoals de toppen van ontélbare bomen
Reiken naar het haast onbeperkte zonlicht
Om te gaan voor jouw eindeloze dromen.
Soetkin De Vos Zonsondergangdromen
Pik in mijn mond
Het is niet meer van deze tijd. Dat een man over je beslist. Onze moeders en oma’s hebben op de barricades gestaan opdat wij alle vrouwen alle (seksuele) vrijheid hadden die zij niet hadden. En nu? Zijn we bevrijd? Kunnen we alles doen wat we willen. In theorie wel maar wat als ik zeg dat ik ervan houd dat een man over mij beslist tijdens de seks. Dan ben ik een freak of heb vast een bdsm fetisj. Ik heb vast een overheersende vader gehad dat ik me zo gedraag. Alsof het een toneelspel is die ik speel.
Nee, ik ben een vrouw en houd van mijn vrouwelijkheid. Ik houd van mijn heupen en borsten en houd ervan te spelen met mijn vrouwelijke seksualiteit. Buiten het bed maar ook vooral in mijn bed.
Ik wil mooie lingerie aan en dan zonder kleren maar met jas aan naar buiten gaan.
Ik wil graag een pik in mijn mond en dat hij zijn handen om mijn hoofd doet zodat ik een beetje moet kokhalzen. En ik wil graag bovenop zitten zodat hij kan zien hoe mijn borsten op en neer gaan tijdens het neuken. Ja! Ik wil respectvolle seks maar dan wel keihard. Net zo hard als zijn grote pik.
Ik wil als ik geil ben mezelf vingeren op het toilet op een saaie maandagmorgen. Ik wil zijn ballen helemaal in mijn mond en dan mijn tanden flossen met zijn schaamhaar. Ik wil een tong in mijn kont en een vinger in me, maar dat mag niet omdat ik een vrouw ben. Het mag wel maar ik moet er vooral niet over praten met anderen. Als het al over seks gaat moet ik doen alsof vanilleseks het lekkerste is wat er is. Ik moet me netjes gedragen en niet te ordinair. Ik moet seks geven maar het zelf niet te graag willen. Terwijl dat het leukste is. Dat je je helemaal verheugd op de hete avond of dag die gaat komen. Ik wil schaamteloos klaarkomen en dan de buurt bij elkaar schreeuwen. Ik wil zonder schaamte leven en vooral vieren dat ik een vrouw ben. Ik wil geen ja en amen. Ik wil ja en nu! En dat heel veel en heel graag. Maar dat mag niet want ik ben toch geen hoer, instaslet maar een moeder. En moeders willen dat niet. Deze mama wil dat wel. En het liefst wil ik daarvoor uitkomen. Dus bij deze. En sorry mam, dat je dit moet lezen. Want hoe vrijgevochten je ook bent, je wilt de details uit het seksleven van je dochter vast niet weten.
Chantal Kuipers
Dekselse deksels
niets past op mijn pot echt overal gezocht ik erger me rot
Mijn mals stoofvlees zucht naar luchtdicht alle maten alle soorten geen enkele zwicht
De pot op!
Alice Anders
Rode schoentjes
dansend door de nacht
tot in de vroegste uren
sta ik op pakkend mijn schoenen weer een nieuwe nacht getart doorwaakt
het verlangen naar steeds meer ontmoetingen en nieuwe passen jaagt me voor eeuwig
over die dansvloer m’n kleine voeten weten niet van ophouden
tot ze dan eind’lijk bloeden karmijnrood als in dat sprookje
Anoniem
Mens
Dans maar verder beste danser Jij
daar!
Ik heb geen woorden voor jou
Niet man niet vrouw
Vrouwman misschien?
Of manvrouw?
Het?
Die?
Hun?
Bij gebrek aan woorden, wanneer mijn taal mij in de steek laat
Dans maar verder
Buitengewoon persoon
Sepp Van Naelten
Voordat ik haar lichaam zag - zag ik
Haar ziel. Zeg me niet - ik kan niet liefhebben!
Dat is het enige wat ik kan
Met de top van mijn vinger raak ik haar Warme huid aan. Je verbiedt me
Met welk recht?
De vogel zingt voor iedereen - niet iedereen Luistert naar zijn liederen. Wij zijn anders
Met hetzelfde recht om te bestaan
Stap je met me mee in de boot van Charon? Nee
Je ontkent het niet - ik sterf op mijn manier
Dan heb ik het recht om op mijn manier te leven
VIII Anoniem
Vlucht
Ze wil vliegen
Hijgend kotst ze haar leven uit
Dag na dag
Vogels zijn licht
Anneleen Princen
wanneer je geen vrouw wilt zijn
En soms sta ik klaar
blootvoets met koffers in de hand
Ik trek het niet meer
En net wanneer ik mezelf ervan overtuigd heb dat ik het niet meer moet trekken besef ik dat het niet kan weglopen van jezelf
Ik slik dan maar de sleutel in spoel hem door met zoete tranen want kind, je zou blij moeten zijn met wie je bent en ik lees de rij aan clichés aan mezelf voor terwijl ik opnieuw begin uit te pakken want zo gaat het
en zo blijf het gaan
En ik huil mezelf in slaap
Wieg de gedachtes zachtjes met me mee want ze zijn deel van wie ik ben en dat is hoe vrouwen zijn
en dat is wat alleen mannen antwoorden wanneer je geen vrouw wilt zijn
Annoek Beyens
GROOTMOEDERS GROEN
Ik draag het verleden in mijn gezicht
De kleur van mijn ogen reflecteert grootmoeders groen
En mijn haar is een aaneenvlechting van lokken
geschonken door vrouwen
die ik nooit zal ontmoeten
Zij bloedden voor mijn toekomst
en stopten met bloeden opdat ik
hetzelfde zou kunnen doen
In mijn weerspiegeling leven zij voort
totdat de boom omgezaagd wordt
door gebrek aan vruchten
Hoe oneerlijk
die verantwoordelijkheid aan mijn takken te hangen
Hoe heerlijk
de culminatie van al die vrouwen in mijn schors te dragen
Maupie
Sinterklaaslijstje
hand in hand over straat
geen blikken over je rug
een arm om je schouders verstoken van messengetrek
oogschaduw kiezen in een kleur die zeemeermin schreeuwt
een sollicitatie zonder deadname of geblokkeerde lippen en longen
gedaan met struikelen over hakken gaten onzichtbaar in de weg
de vloeibare vragen voorbij ouders trots op je transformatie
Elise Vos
Mijn menswezen
Kon ik nu toch mens als in een wens zijn
helemaal vrij vast ik en jij of ben ik dan vrouw voor mij of voor jou is dat het kader dat mijn leven omlijnt dat soms danig verplicht schijnt kan ik niet beiden het hokje mens en vrouw van alle zijden houden van haar van hem niet raar geen rem soms wat minder kader wat meer vrij zodat een mens als in een wens houden mag van mij
Lorive poetry
Vrouw zijn
Voor mij betekent mens zijn mijn
vrouwelijkheid laten tonen en daar trots op zijn. Ik wil me niet inhouden omdat ik mannen anders opwind, volgens mijn vader.
Ik wil niet zacht en lief gevonden worden omdat een vrouw zo ‘moet’ zijn, volgens de maatschappij.
Ik wil mijn stem hard laten horen en wil niet emotioneel worden gevonden als ik opsta tegen onrecht op mijn werk.
Maar boven alles wil ik niet dat mannen met me als onbekwaam en hulpeloos bestempelen omdat ik borsten heb of omdat ik mijn verdriet toon als ik verdrietig ben. Ik wil een gelijkwaardig persoon zijn. We hoeven niet gelijk te zijn om elkaar met respect te behandelen.Ik wil geen ongevraagde hulp, maar we kunnen elkaar versterken in de dingen die we weten en doen.
Wat ik wel? Totale overgave in het leven en vooral in bed en dat een man mij keihard neemt tot ik geen adem meer krijg. Geen vanille seks en zacht en zoet zoals in vrouwenporno. Het is een fabeltje dat alle vrouwen dat willen want ik ben ook een vrouw.
Mijn lichaam wil genieten van harde seks waarbij hij mijn keel dichtknijpt als ik klaar kom. Waar ik voor uit mag komen dat ik hem het liefste zoveel pijp dat er geen zaad meer in zijn lichaam zit omdat ik dat geil vind.
En nadien wil ik niet horen dat ik een slet, een hoer, of een geil beest ben. Nee, ik geniet van seks met een X. Van klaarkomen op zijn pik omdat dat mijn liefdestaal is. Totale overgave en genieten van het feit dat ik een lichaam heb dat kan dansen, neuken en lief kan hebben.
Maar het is de maatschappij die me in een hokje dwingt waar ik me niet thuis voel. Die waar ik fulltime moet werken maar ook na het werk moet koken voor mijn gezin. Die vindt dat ik me degelijker moet kleden en of dat ik anders te makkelijk ben. Of te moeilijk. Dat ik veeleisend ben dan 'andere' vrouwen.
Boven alles wil ik doorgeven aan mijn kinderen dat ze met iedereen naar bed mogen gaan als diegene het ook wil. En dat ze niets tegen hun zin moeten doen en dat sex het lekkerste is als het een beetje vies is. Dat er dingen gebeuren die het leukste zijn tussen twee ( of meer) personen. Die je niet met je moeder wilt bespreken maar waar je altijd met plezier aan terug denkt. Het is maar SEX. Je kunt het niet fout doen.
Anoniem
Seks: Zalig of gevaarlijk
Het is geen geheim dat de laatste decennia een seksuele revolutie heeft plaatsgevonden, die voor meer seksuele vrijheid en acceptatie zorgde. Op het eerste zicht is dit een positieve evolutie, maar deze emancipatie brengt een onbesproken problematiek teweeg. We moeten ons afvragen wat de gevaren zijn en hoe deze kunnen vermeden worden.
Ondanks een aanhoudende seksuele revolutie is uit onderzoek gebleken dat de jongeren op latere leeftijd voor de eerste keer seks hebben. Jongeren bezitten verschillende motivaties om later met hun seksuele carrière te starten. Alsnog heerst een problematiek achter deze evolutie. Als de gevaren van seks worden besproken, wordt er vaak enkel gekeken naar meisjes en vrouwen. Toch is deze problematiek in gelijke mate aanwezig voor alle jongeren en volwassen. Multimedia is een factor die op bijna iedereen invloed heeft. Door erotische sites, films, programma’s, reportages, posts en zelfs in boeken en poëzie wordt seks als iets utopisch weergegeven. Deze media maakt een groot aantal mensen blind voor de gevaren achter seks en seksuele gedragingen. Er wordt vergeten dat een groot aantal jongeren lijdt onder een laag zelfbeeld, groepsdruk en de nood om bij een groep te horen, maar tezelfdertijd speciaal te zijn. Deze emoties en verlangens kunnen een invloed hebben op het seksuele gedrag van mensen.
Sommige zijn niet bewust van de verschillen tussen de drang naar aandacht, affectie en liefde of de wil naar seks. Als gevolg kunnen sommige, initieel op hun eigen verzoek, in ongemakkelijke of ongewenste situaties terecht kommen waar seksueel gedrag van hen wordt verwacht.
‘Ik voelde mij in een hoekje geduwd. Het leek alsof ik geen adem kreeg. Ik zie daarom ‘ja’, en liet het gebeuren.’
Verkrachting en aanranding zijn niet de enige bestaande vormen van ongewenste seksuele intimiteiten. Het woord ‘nee’ is namelijk niet altijd zo makkelijk uit te spreken. Velen zouden gemakkelijk een seksueel voorstel kunnen afwijzen, en zullen niet worden gedwongen tot verder seksuele handelingen. Toch is het voor sommige moeilijk een voorstel af te wijzen.
Heb je ooit iemand horen zeggen ‘Ik heb mezelf niet graag. Ik voel mij beter als iemand mij graag heeft’, ‘Als ik mij niet seksueel gedraag, verliest ze interesse’, ‘We waren al gestart. Daarom liet ik me doen tot hij klaar was.’ of ‘Ik voelde mij in een hoekje geduwd. Het leek alsof ik geen adem kreeg. Ik zie daarom ‘ja’, en liet het gebeuren.’? Dit zijn emoties die mensen niet snel van daken zullen roepen. Natuurlijk spelen angst en schaamte een rol in het tekort aan communicatie over dit soort traumatische gebeurtenissen. Toch is er bij velen vaak weinig besef dat ze op iets ingestemd hebben dat ze niet wilden. Dit besef komt pas dagen, maanden of zelfs jaren later.
Deze weinig besproken problematiek heeft niet veel oplossingen. Natuurlijk zouden mensen hier bewust van gemaakt kunnen worden op jonge leeftijd. Het zou bijvoorbeeld van thuis uit kunnen aangeleerd worden. Toch krijgen sommige kinderen en jongeren niet de nodige begeleiding van thuis, of hebben ouders niet de nodige ervaring en de band met hun kind om dit te bespreken. Op school zouden kinderen wel voldoende begeleiding kunnen krijgen indien dit in het onderwijsplan zou worden opgenomen.
Ook het onderwijs heeft veel vooruitgang geboekt op het vlak van seksuele opvoeding. Condooms worden naar de oren gesmeten, en jongeren zijn er zich bewust van dat chlamydia niet het nieuwe personage uit Game of Thrones is. Aangezien voortplanting en seks primaire behoeftes zijn, zal de ethische, emotionele en psychologische achtergrond van seks voor velen gedurende het hele leven van belang blijven. Het is aan het onderwijs om zijn leerlingen hierover voldoende vroeg te educeren. Mensen zouden bewust moeten worden gemaakt van de oorzaak van hun emoties, driften en het gedrag dat hieruit voortvloeit. Daarnaast zou er moeten aangeleerd worden wat het verschil is tussen aandacht, affectie en liefde enerzijds en seks anderzijds. Tenslotte zou er moeten aangeleerd worden dat iedereen zich op elk moment voor, tijdens en na een seksuele ervaring mag bedenken. Iedereen zou moeten leren ‘nee’ te zeggen. Niet alle jongeren zullen begrijpen waarom ze iets moeten leren dat door de maatschappij als normaal wordt beschouwd. Toch zou het kunnen dat de volwassen versie van dezelfde jongeren hier dankbaar voor zouden zijn.
Anoniem
Wordt seksisme, racisme, homofobie, transfobie aangeleerd?
Heb je het jezelf nooit afgevraagd?
Zou seksisme, racisme, homofobie en transfobie wetenschappelijk verklaarbaar zijn? En nog interessanter; zou het afgeleerd kunnen worden?
Onze bibliotheken staan vol met psychologisch onderzoek dat het gedrag van de mens kunnen verklaren. De fysioloog Ivan Pavlov ontwikkelde een theorie die op deze vragen een antwoord zou kunnen bieden. Hij ontwikkelde het begrip klassieke conditioneren als een verwijzing naar het verschijnsel waarbij een neutrale prikkel, die in eerste instantie geen reactie uitlokt, wordt gekoppeld aan een bepaalde reflex of gevoel. Deze theorie wordt al jaren gebruikt in de marketing, waarbij reclamemakers proberen de consument ertoe te brengen hun product te associëren met een bepaalde reactie of gevoel. Op deze manier wordt de kans groter dat de consument het product koopt.
Als de Pavloviaanse theorie wordt toegepast op de bovenstaande problematiek, dan zou de LGBTQIA2+ gemeenschap, vrouwen* en mensen met een specifieke huidskleur of origine als de neutrale prikkel beschouwd kunnen worden. Ergens in de ontwikkeling van sommigen mensen worden deze begrippen geassocieerd met slechten, neerbuigende en/of afkeurende gevoelens.
De belangrijkste vraag bij deze hypothese is waar de associaties vandaan komen. Het zou kunnen voortkomen uit opvoeding of maatschappelijke normen en waarden. Onze maatschappij mag misschien veel vorderingen hebben gemaakt de laatste jaren, toch komt uitsluitend gedrag veel vaker voor dan de meeste onder ons vermoeden of zich bewust zijn. Vele groepen uit de maatschappij keuren bijvoorbeeld nog steeds af dat vrouwen* meerdere partners in een korte periode hebben, terwijl mannen zoveel mogen experimenteren als ze willen. Vele bezitten het inzicht dat dit niet logisch is, maar toch geven sommige mannen de voorkeur aan vrouwen* met een lage body count en voelen een aantal vrouwen* zich ongemakkelijk bij de mogelijkheden tot experimenteren.
Zou klassieke conditionering hiervan de oorzaak zijn? Zou de manipulatie van ons onderbewust sterker zijn dan ons denken? Zou onze maatschappij de mens afkeurend gevoel laten associëren met hoge body counts bij vrouwen*? Zou dit de reden zijn waarom sommige mensen van de daken roepen dat iedereen gelijk is, maar toch steeds de voorkeur geven aan een partner met dezelfde huidskleur? Is dit de reden waarom mensen relaties tussen hetzelfde geslacht goedkeuren, maar het toch niet kunnen aanzien als een koppel op straat affectie toont? Zou dit de reden zijn waarom mannen transseksualiteit goedkeuren, maar nog steeds raar opkijken als een kennis een relatie start met een transvrouw*?
Er kan niet geconcludeerd worden dat uitsluitend gedrag enkel veroorzaakt wordt door conditionering, aangezien ook ander onderzoek antwoord zou kunnen bieden op bovenstaande vragen. Als conditionering effectief een invloed zou hebben, dan zullen deze gedragingen niet kunnen worden tegengehouden. Conditionering en stereotypering zijn een natuurlijk instinct van mensen. Conditionering zou wel gebruikt kunnen worden om LGBTQIA2+ gemeenschap, vrouwen* en mensen met een specifieke huidskleur of origine te associëren met positieve en accepterende gevoelens.
Op deze manier zou er een maatschappij kunnen gecreëerd worden, waarbij de normen en waarden worden nagestreefd die deze tijd als ethisch correct worden aangezien.
Deze techniek van leren lijkt een goed idee. Toch is deze theorie minder efficiënt als verwacht. Hierboven werd deze vorm van manipulatie afgekeurd. Er zou misschien een nieuwe visie worden ontwikkeld, maar dit wordt via exact dezelfde techniek gedaan als in het verleden. Dit maakt de wereld die we willen creëren niet veel verschillend van de wereld die we achter ons willen laten.
Kinderen en volwassenen hoeven niet gebrainwasht te worden. Er kan een nieuwe generatie gecreëerd worden waar mensen bewust worden gemaakt van hun denken, emoties, driften en gedragingen. Dit zou een generatie zijn die niet enkel leert onthouden wat het in boeken leest, maar die ook kritisch kan nadenken. Mensen zouden een eigen mening kunnen vormen, en zelf een evenwicht zoeken tussen gelijkheid en vrijheid. Dit zou een generatie moeten zijn die minder kwetsbaar is voor externe manipulatie en stereotypering. Natuurlijk zal niet iedereen zijn mening in lijn zijn met de boodschap van vrijheid, gelijkheid en acceptatie. Toch zou het een eerste stap zijn naar vrijheid van denken, vrijheid eigen mening en vooral vrijheid van eigen zijn.
Anoniem
Ze*
Dat een kamerplant geen water hoeft begrijpt ze als geen ander er groeien mensen aan haar muren zonder dat ze het zelf beseft zullen ze altijd blijven namen schrijven op plaatsen waar niemand ze kan horen want ze zoeken ze niet daar woont ze, verankerde huizen, iemand stapt er binnen en laat een voetstap vallen tot ze slapen gaat.
Anoniem
zij-vak
In het zijvak van mijn tas zitten een rekker, een speld, een bibliotheekpas
en een doordrukstrip met pillen. Die laatste had ik er niet per se gewild en
soms zijn het er zelfs twee: hormonen in een plastieken eierstok omdat de mijne hun doel lieten varen lang voor het vertikken van het gemiddelde aantal jaren
op mijn biologische klok.
En ik ben dan wel geen medisch expert, maar ik vind het vrij contrair om van een pauze te spreken voor iets dat je niet
opnieuw in gang kan steken.
Meno-stop dus, niet meno-pauze, wel meno-verwarring, meno-chaos, uitzonderingsclause.
Meno-moe, meno-lusteloos, meno-van-de-kaart, meno-prematuur-en-door-dewetenschap-onverklaard.
Dus zijn er die pillen die ik bij de apotheek moet afhalen, betalen opdat mijn botten me niet falen, opdat mijn hoofd mijn hoop gedachten niet vergeet, opdat ik ’s nachts niet slapeloos mijn bed uitzweet van angst die wordt begrepen in termen van on-vruchtbaarheid, of -tot ieders spijt- een oude ‘vrouw’ te zijn lang voor haar tijd. Maar zeg me, wat geraak je in een negatie kwijt als je de bevestiging niet benijdt?
Wat is identiteit als ze lijnrecht doorheen hokjes en etiketten snijdt? Het resultaat een dwarsdoorsnede van
dat zijvak van mijn tas, een rekker, een speld, een bibliotheekpas, en een doordrukstrip met pillen, normen van een ik die als zij, als die buiten on-, en zij-vakken om een leven tracht te vormen.
Fien De Block
Identiteit
De identiteit die ik aanneem is de identiteit die ik mij niet eigen mag maken.
Tegelijkertijd is het zij die mij versterkt en zij die mij verwoest.
Het is de onwetendheid van anderen en mijn eigen verlangen naar iets is wat niet kan en nooit zal zijn.
Toch omarmt ze mij als een onbestaande mantel, als iets onzichtbaar dat boven het begrip gaat. Als het enige ware in de onware wereld.
Wie zal bepalen wat kan en wat niet zal zijn?
Wie zal beslissen waarom niet en daarom wel?
Wie zal zich verheffen boven iets dat reeds deel uitmaakt van mij?
Het is mijn identiteit ook al noemt men ze onwaar.
Anoniem
Liefde is meer dan
liefde is meer dan jij en ik
het is de zon die op ons allen schijnt en de stroom die ons verbindt zodat elke ziel het vonkje vindt
het is de glimlach van een vreemdeling die met een vriendelijke hand op een schouder troost brengt en warmte biedt
liefde is een universele taal zonder limieten in tijd en ruimte en de kracht die bergen verzet om in één adem harten verzet
laten wij liefde delen en verrijkt de wereld want liefde is meer dan jij en ik en de essentie van ons bestaan
Willy Troch
Mijn knuffel
Jij was bij me toen ik bang was voor de monsters onder mijn bed.
Ik mocht je knuffelen als ik hoorde dat iedereen in huis weer boos op elkaar was.
Ik was altijd een te gevoelig meisje volgens anderen, maar jij vond dat niet erg, het was jouw taak om mij te troosten.
Als ik verdrietig was, knuffelde ik jou om me beter te voelen.
Ik nam je graag mee, maar ik begon te oud te worden, was ik echt zo oud al?
Ik groeide nog steeds zo snel uit mijn pyjama’s.
een paar jaar later lag jij nog steeds in mijn bed te wachten op mij, ik was 18 en nog steeds hield ik je graag vast.
Toen er voor het eerst een jongen in mijn bed lag, keek ik naar jou, je lag naast mij in hetzelfde bed.
Was dit dan het moment dat ik volwassen was? Moest ik je nu achter laten?
Mijn lichaam veranderde nog steeds zo veel.
Het kan toch niet al de tijd zijn?
Ik ben nu 21, ben ik dan nu eindelijk volwassen?
Of ben ik nog steeds het meisje van 8 die te veel huilde? Of het meisje van 12 die zich anders gedroeg? Of ben ik nog steeds het meisje van 18 die zelfstandig moest gaan worden?
Vertel me, wanneer is het tijd om jou weg te stoppen in een doos en op zolder te zetten?
Wanneer gaat jouw geur verdwijnen? De geur die me terug brengt naar onwetendheid.
Ik wil nog niet volwassen zijn.
Of wil het wel? Ik dacht dat de jaren zo langzaam gingen voor mij en sneller voor mijn oudere broer en zus.
Ik moest wachten, ik hoef nu niet meer te wachten, ik mag meedoen.
Meedoen in een maatschappij die me zou uitlachen als ze jou op mijn bed zien liggen.
Ik wil wel volwassen zijn, maar ik wil jou nog niet kwijt.
Ik wil nog niet mijn kamer binnen lopen en jou niet meer zien.
Ben ik ook volwassen als ik nog steeds met mijn knuffel slaap?
Anoniem
Lijm: Een Horrorverhaal
Ik begon met het kijken van horrofilms op een veel te jonge leeftijd. Een voorbeeld daarvan: House Of Wax. Ik keek naar Dalton, die de gedroogde was van Wade’s gezicht af probeerde te pellen, hoe hij per ongeluk de huid mee trok, en hoe de tanden, de spieren, de botten, het binnenste vlees nu allemaal aan de buitenlant zat. Wade had geen gezicht meer over. Nee, wilde ik nog naar Dalton schreeuwen, doe dat niet!
Ik was jong, en ik dacht, doe dat niet. Liefde en Schaamte zitten op een stoel. Liefde en Schaamte zitten op dezelfde stoel en er is geen deur in deze kamer en de ramen zijn bedekt. Liefde en Schaamte huilen, screeuwen, zijn vastgebonden aan hun stoel, vastgebonden aan elkaar, vastgelijmd. Hun enkels en polsen branden van het touw, huid trekt aan huid. Niet worstelen. Doe dat niet, Liefde.
Ze zijn een tweeling, is mij verteld, ze zijn zo geboren. Liefde ziet er verkeerd uit. Liefde is misvormd en miserabel. Gelukkig hebben we Schaamte om voor haar te zorgen, gelukkig weet Schaamte hoe je een leven op de stoel kan waarderen. Hun gebonden handen vinden elkaar en Schaamte’s duim streelt geruststellend over Liefde’s trillende palm. Er zitten ook andere figuren op deze stoel, maar er is niemand die dat ziet. Ze houden zich stil. Ze verbergen zich.
Bedek ze nu allemaal met was. Kijk hoe het droogt.
Een man verschijnt in de kamer en ik hoop dat hij zijn les heeft geleerd. Kijk naar hem, vindt hij ze afgrijselijk? Kijk naar hem, lijkt hij niet doodsbang voor Liefde? Kijk naar hem. Hij denkt dat dit zo hoort. Kijk nu naar hen, gebonden, gelijmd, in de was gezet. Kijk terug naar hem. Denkt hij er toch nog over om er iets aan te doen? Echt? Ja. Hij overweegt de was te pellen, liefde te bevrijden, bepijnen, haar binnenkant bloot te leggen aan de koude buitenwereld. Snel! Een van de figuren op de stoel opent haar mond, nog niet gedroogd, en zegt door haar vlijmscherpe tanden: ‘Denk je dat liefde zonder mij zou kunnen overleven, Dalton?’
In andere woorden: Nee. Doe dat niet.
Anoniem
Laten we stoppen
Laten we stoppen, Stoppen met het uitsluiten van mensen,
Ongeacht hun seksualiteit, Laat iedereen in zijn unieke waarde, Dat maakt onze wereld mooier, Toch?,
Of je nu lesbisch, homo biseksueel bent, Uiteindelijk… Zijn we allemaal mensen.
(creatieve held)
Sybrun
Schatkaart
Ik schrijf woorden op mijn hand
In de groeven van het leven
Met krullende letters
En puntjes op de i
Mijn pen rust even
Op het kruispunt
tussen duim en pink
Waar de inkt een stip vormt
Mijn handen openen
Lijnen van vreugde en verdriet
Als een schatkaart
De weg wijzend
Sabine Matthijs
Alleen zijn
Laat me even met rust
Laat me dansen met mezelf
uren aan een stuk
Laat me eenzaam slapen
zonder iemand naast me
Laat me afzonderlijk wandelen
langs de kust
Laat me koken voor één
Laat me even alleen
Louise Marie
Wat rest na de nacht
Het is de onrust die de avond dragen zal want ik heb zin
in het ritme onder de grond dansen mannen met een gezicht van staal met holle ogen vol van neonlicht en dat alles mag ik heb zin
in het schokken van een lichaam spatten licht en basdrum uit elkaar tot alleen mijn ongevulde vel overblijft en naar de bodem zinkt
nog een keer
verwachting verkracht verzachting, soms
in de metalen nasmaak van het donker komt dat binnen
Als het licht aangaat is in bed alles onveranderd
Amanda Bos
Zwarte vrouw in Europa
Als een ster in de nacht, zo schijn ik helder, Een zwarte vrouw, krachtig en fier.
Door eeuwen van strijd, door tranen en pijn, Verhef ik mijn stem, laat mijn waarheid zijn.
Soms voel ik me thuis, in de diversiteit, Een schat aan culturen, een wereldse nieuwsgierigheid.
Maar soms ook alleen, als een vreemde in het land, Gevangen in blikken, soms onbegrip aan de rand.
Mijn identiteit, een puzzel van verhalen, Geweven door tijd, door glorie en falen.
In de schaduw van geschiedenis' gewicht, Sta ik als zwarte vrouw, in het Europese licht.
Ik ben meer dan de labels, meer dan de stereotypes, en dans op het ritme van mijn eigen verhaal.
In een wereld die soms mijn identiteit onthaalt.
Ik omarm mijn kleur, mijn krullen, mijn stem als een ode aan mijn voorouders.
In mijn wezen weerklinkt de echo van strijd, Maar ook de belofte van een betere tijd.
Dus loop ik voorwaarts, met gratie en kracht.
Ik ben Lisa, een zwarte vrouw voor altijd in volle pracht.
Anoniem
Ik wou dat ik dichter was
Want dan bracht ik onder woorden wat er op mijn lippen brandt
Ik wou dat ik dichter was
Want dan vertelde ik in een glorieus werk over mijn roemloze jeugd
Ik wou dat ik dichter was
Want dan verduidelijkte ik met letterlijke woorden wat voor beeldspraak mijn uiterlijk bezit
Ik wou dat ik dichter was
Want dan rijmde ik op een natuurlijke manier over mijn kunstmatig bestaan
Ik wou dat ik dichter was
Want dan was ik nooit zo ver Ik wou dat ik dochter was
Want dan was ik nooit een zoon geweest
<-> Anoniem
mijn PURE ik
Ongeveer halverwege het leven aangekomen werd ik geheel onverwacht neergegooid. De aanvankelijk pronkende en ogenschijnlijk zo sterke vrucht leek aan de oppervlakte plots te verschrompelen en werd door de veel te snelle, te harde, te onpersoonlijke, te rationele, te stoere, te mannelijke maar vooral veel te grote wereld half verteerd uitgespuwd om met een smak in diens schaduw terecht te komen. Voeten stampten me achteloos verder weg en zelfs opzettelijk dieper in de mossige ondergrond waar ik roerloos achterbleef…
Ik dacht dit snel te fixen. Ik dacht mezelf te kennen. Ik dacht te weten met welke strategische stappen hieruit te geraken. Ik dacht, ik dacht, ik dacht… Denken aan 500 per uur. Maar voelen? Nee… niets. Zelfs geen verdriet, paniek of angst. Enkel een holle leegte waarin mijn gedachten echoden.
In de zichzelf verterende aarde lag die vrucht alleen maar met zichzelf te zijn.
En juist dat zijn in die vruchtbare aarde was mijn redding. Want langzaam, oh zo langzaam groeide er iets. Eén gevoel, minuscuul maar duidelijk… Nog één… En nog één… En toen schreef ik dit:
Door de spleetjes van het luik dwarrelt af en toe een streepje licht naar binnen. Onbewaakt en onverwacht maar oh zo welkom valt het op het binnenste van mijn ik… “Daar ben je, lieve schat!”
Twijfelend kom ik recht en voel: ‘Dit ben ik echt?!’
Door de kieren van mijn slaap sluipt in de verte een geluid. Nieuw maar toch vertrouwd lokt het mijn ogen tot spleetjes. Het klinkt zo voorzichtig bekend dat het me raakt en hoopt dat het me ontwaakt.
Door het wolkendek dat mijn ik afschermt wringt zich nu en dan een zonnestraal. Dankbaar wordt ze onthaald op de bleke huid van mijn kern. “Je mag warmte voelen, lieverd.” Langzaam komt de dooi en ik voel: ‘Wat ben ik mooi!’
- PUUR van Elke
Die oppervlakkig verschrompelde vrucht bleek in haar kern al zo lang verziekt, zodanig bedolven onder oneigen lagen dat het onbeschrijflijk moeilijk werd de pure vrucht van de indringers te onderscheiden. Er volgden maanden van groei, van (her)ontdekken, van leren kennen en (opnieuw) leren voelen.
Ik leerde iemand kennen; zo puur, zo écht, zo eerlijk, zo zacht en authentiek… Langzaam maar zeker groeit die vrucht uit tot een eigen levensboom, nu nog heel voorzichtig maar zo diep geworteld in haar eigenheid dat de kwetsbaarheid een kracht wordt. Door mildheid en aandacht, door ruimte en rust, door begrip en respect fysiek zo veel kleiner, maar in haar pure vorm zo veel sterker en juister dan die stoere, harde, snelle en veel te grote wereld die niet klopt.
Ik ben zo trots om te zeggen: “Die iemand ben ik!”
Ik wens eenieder de vruchtbare aarde toe en de innerlijke kracht om te ontkiemen tot de pure persoon die je altijd al was... vanbinnen.
Elke, februari 2024
Elke
Vrouw-zijn
is als voeten zoeken, in plassen bij heldere licht.
De bestemming trekt woordeloze rimpels.
18:47, of iets later. In de wieg werd ik gelegd en alle dagen en nachten, diep van binnen, wist ik de lucht dan fronste.
Geen gek zou ooit van me houden geen pap me koelen.
Ik zat bovenop als was ik het schutblad van het boek het lijf dat terugbeet.
Mijn mond verspreidde een smerige lucht
mijn ogen schoten tekort daar zette ik op voetstukken daar verslond ik de ratio.
Ik steeg uit, de benen het weerlicht en stikte in mijn bestaan.
De bast van mijn stam trok zich terug
mijn hout werd verblind liet de wormen dan binnen.
Het molm vindt het eeuwige perk de kikker in de regen de snottebel van de koe. Dof leeg brak water word ik.
Vrouw-zijn is als voeten zoeken enkel de wortels en de nare kamers weten
waar mijn wieg ooit stond.
Anoniem
Kwetsbaar Nonsens
Kwetsbaar Nonsens.
Creatief schrijver verwoord de binnenkant van een hersteld mens te kunnen worden.
Een theaterstuk vanuit het leven gegrepen, elk hoodstuk een verwoest mensenleven te veel.
Loop niet te zeiken over je smart, vertel me gewoon je geplaatst litteken van wat je hebt meegemaakt.
De pijn nemen we weg met een tas vol Dafalgene illusies.
Hopend dat je kwetsbaarheid verdwijnt in nostalgie van een luid gelach door een dader.
Gered door klassejustitie met onverwaarloosbare grote geldsommen van de arme zielenpoot.
Diegene die het niet kon betalen vanuit zijn overvolle cel.
Wachtend op zijn verdict een smaakvolle verkrachter te zijn.
Wacht niet op mij.
Ik ben ontoereikend in het schrijven van de echtheid in mijn teksten en verhaal.
Geef me de kans je duidelijk te zeggen wat ik eigenlijk niet wil bedoelen.
Onbeduidende beperkingen in mijn hoofd dat roekeloos op hol geslagen blijkt.
Mijn zoektocht van kwetsbaarheid lijkt duidelijk tot niets te willen komen, wanneer ik sluipend een nieuw slachtoffer lijk te hebben gevonden.
Toby Armoede woordkunstenaar Tony Blockx
op weg naar elkaar sneeuwt de auto wit de kamer ligt halverwege onze huizen nooit kunnen we elkaar onze stek tonen ik wil het wat rustig aan, had ik je gezegd
maar hoe heerlijk is het om ons te verstoppen wild te vrijen en dan weer zacht, te niksen ook mijn hoofd op jouw schouder. op de gang zingt de poetsvrouw, we grappen om de stofzuiger
al irriteert de herrie. ik besnuffel jouw huid zoet als koekjesdeeg ruik je, je voelt mijn blik en je ogen trillen zacht maar ik kan het niet laten om naar je te kijken. zo veel wil ik je
zeggen. in een wip vliegen onze luttele uren voorbij, jij mooie man. ach konden we maar wat extra tijd kopen, of hem bevriezen
ik wil huilen om wat niet kan - zo lief ben jij
201 Anoniem
Schreeuw + hielprik dat ben ik.
Ik oefen in slaap.
Zeg eens AAAAAAAP. Tot Z het alfabet van mijn lijden. Taal kraakt me.
Ik moet leren zwijgen! Een roep uit haar mond. Een uitroepteken in de mijne.
Een vraag op mijn lippen, ingeslikt. De vraag ligt tijdens de nacht in maagzuur.
Op het klasbord een toets, toets, toets in het lokaal stuitert juf krachtbal ik hoor zo nu en dan mijn stem die in de lucht blijft hangen.
Ik bloed en zwijg. Heb alle katers lief.
De mijne likt mij niet waar ik het wil.
Mijn lichaam is vies, vuil waarin ik schuil.
In een hotel schiet hij in mij met het wapen dat hij tegen mijn zij had gedrukt.
Dan het besef. Ik wil leren praten. Ik moet niets begraven. Niet mijn woorden, noch mijn vader, noch het ongeluk dat hij niet had. Kwaad ben ik! Mijn geheim kwijlt in goed gesloten mond.
Katers worden mannen. Vadervuist. Broer plakt mij tegen de muur. Raakt de inborst van mijn kleine borsten.
Van A tot Z kan ik uit het lijden door bevrijding. Ik lees, leer spreken.
Taal maakt me. Ik kom in mijn kracht. Klaar.
Mensen zijn geen muren. Mensen zijn als vuur om mij te warmen. Ik wil mens worden. Vrouw.
Volledig. Vrij.
Blij met mijn komst.
Ingrid Strobbe
“Wat voor soort kaas ben jij?” En andere persoonlijkheidstesten
Astrologie, de Myer-Briggs persoonlijkheidstest, Hogwartshuizen, … Terwijl de oudere generatie meer focust op afkomst, klasse, religie en wat voor job iemand uitoefent, kijken we nu nog verder en dieper in iemands ziel. Ben je een dagdromer of eerder een realist? Katten- of hondenliefhebber? Doe je aan hamsteren of ben je een minimalist?
Mijn generatie is nou eenmaal opgegroeid met de vreemde persoonlijkheidstesten van BuzzFeed. What type of cheese are you? Het internet en sociale media blijven verschillende labels uitvinden om jezelf te kunnen etiketteren. Ben je meer een bruh girl of eerder een UwU girl? Ben je misschien helemaal geen meisje of jongen en juist non-binair? Meer dan ooit beseffen we dat identiteit niet statisch is, maar kneedbaar. Vloeibaar. We bestaan immers uit 70% water.
We doen aan constante zelfdiagnose. Mijn attachment style is angstig-vermijdend. Mijn love language is quality time. Ben ik misschien autistisch? Laat ik maar een powerpoint presentatie maken voor mijn psycholoog waarbij ik mijn trauma’s en persoonlijkheidskenmerken uiteenzet zodat het makkelijker is voor haar om mij te analyseren. Spoiler: het was inderdaad autisme. Dankzij het internet weet ik nu wat er met mij scheelt en dat ik niet de enige ben. Thank God for those TikTok girlies.
Maar waar ligt de grens? Ben ik besluiteloos omdat ik een weegschaal ben of is dat een excuus? Vervullen wij de selffulfilling prophecy die zegt dat wij ons gedragen volgens het etiket dat ons wordt opgelegd? Wint de natuur in het nature-nurture-debat? Gaan wij allemaal hetzelfde lot als Oedipus tegemoet?
En wat als anderen onze identiteit niet accepteren? Voor Annelien ben ik te Turks, voor Ahmet te Westers. Volgens sommigen ben ik niet echt autistisch, maar gewoon “raar”. Dan ben ik weer niet vrouwelijk genoeg. En waarom mogen we niet verschillende dingen tegelijk zijn? Misschien ben ik gewoon Turks én Westers, autistisch én “ gewoon raar”, vrouwelijk én mannelijk tegelijk. So what als ik in een gothic kleedje naar een Turkse bruiloft wil gaan? Of als ik op mijn eigen bruiloft geen bruidskleed, maar een smoking wil aandoen? Of misschien ben ik wel aseksueel en wil ik helemaal niet trouwen.
Eén ding staat vast: wij hebben vandaag de dag eindelijk de vrijheid om zelf te kiezen wie we (willen) zijn. Tot een paar decennia geleden was dat niet het geval. Religie en geslacht werden vooraf bepaald door anderen. Mensen die queer waren moesten dit geheim houden en alsof doen dat ze hetero waren. Vrouwen werden gezien als “niet volwaardige mannen”.
Als je autistisch was, kon je maar beter maskeren, doen alsof je erbij hoorde. Nu, meer dan ooit, durven we openlijk zijn wie we zijn. Albert Camus zei ooit: “The only way to deal with an unfree world is to become so absolutely free that your very existence is an act of rebellion”.
Dankzij Black Lives Matter en de MeToo beweging hebben gemarginaliseerde groepen eindelijk hun vrijheid en autonomie kunnen opeisen. Woorden die hen stigmatiseren, zoals het n-woord en dergelijke, staan niet meer in ons woordenboek. Validisme in ons taalgebruik is eindelijk uit ten boze. We gebruiken alsmaar meer genderneutrale woorden. We strijden niet alleen voor de erkenning van onze eigen identiteit, maar ook voor anderen. Voor de moslimvrouwen in Frankrijk die worden gedwongen om hun hoofddoek af te zetten. Voor de vrouwen in Iran die juist worden gedwongen om ze op te zetten. We strijden ervoor zodat iedereen zélf de keuze kan maken.
Dilara Kabak
Bronzen beeld
Stel dat ik een bronzen beeld zou zijn, zou ik als beeld een beetje boffen en ben ik groot of juist heel klein en lig ik ergens te verstoffen?
Stel dat ik een bronzen beeld zou zijn, draag ik dan stoer een fraai gewaad of sier ik hoerig een fontein als liggend naakt in vol ornaat?
Stel dat ik een bronzen beeld zou zijn, zou ik me dan kapot vervelen of zou ik dagelijks heel fijn in bronzenbeeldentuinen spelen?
Stel dat ik een bronzen beeld zou zijn, dan graag massief en niet zo hol, mijn lichaam in een mooie lijn van onder slank, van boven vol.
Stel dat ik een bronzen beeld zou zijn, dan zou ik nooit meer menstrueren, want beelden hoeven geen vagijn, ze zullen hooguit oxideren.
Stel dat ik een bronzen beeld zou zijn, zou ik dan ledematen missen en doet dat daar dan ook nog pijn? Wie mag dat eigenlijk beslissen?
Straks denkt zo’n kunstenaar vilein: – je weet hoe dat soort types zijn –Geen kut? Dan krijg jij ook geen brein!
Dan zou ik nooit meer kunnen praten zelfs niet in staat zijn hem te haten om wat ik levenslang moet laten.
In bronstijd zal ik nooit meer paren en die toestand duurt dan jaren. Nee, laat dat bronsidee maar varen…
Nu ik nog helder denken kan, is mijn advies: maak maar een man!
Anoniem
Grensbewaking
De nacht houdt zijn gereedschapskist gesloten, verdronken is het licht, de onderbuik staat stil, de warmte van het lustprieel verdreven.
Ik schreef je brieven zonder zegel (ik geef pikante foto’s niet zonder boete vrij, onwetend dat genot van spreidstand zwaar wordt overdreven).
Je nam het recht van eerste nacht niet kalmpjes en ritste zonder gids met dwang mijn schaamteloosheid weg, je eiste liefde en een opendeurbeleid.
Het dekbed is met sporen van gebruik voor noppes af te halen; de woede gooi ik bij het vuil. Nu nog de nacht.
Laurens Hoevenaren
IJsberen
Wel, er is de eeuwige vriendin die ik in mijn fantasie heb, die ik omwille van alles verdraag, geen concurrente maar een vriendin die boven alle twijfel en bezorgheid verheven staat, een vriendin die zo mooi is als de mooiste onder meisjes, met lange haren en met een gebruind lichaam, met een intelligent gezicht en met handen die me omwille van alles willen vastgrijpen, om me te troosten en om zich over me te ontfermen. Zij heeft recht op al mijn ontboezemingen. Zij ziet mij. Zij doet mij voelen en zij voelt op haar beurt mijn gevoelens. Ik geef haar meer dan ze kan stelen. In haar schoot rust ik om mijn onbelemmerde keuzes. Ik rond de kliffen van mijn eigen persoonlijkheid volgens de paden van haar eigen onherbergzame oorden. Ik ben haar slaap en zij de mijne. Ik ruik haar voortdurend om me heen. We vertellen elkaar alles, ook wat we niet willen horen en dat verontrust ons niet. Ik ben niet bang om haar angsten te kennen, ze te betreden. Ik veroordeel niets van de dingen waar ze behoefte aan heeft. Ik ervaar alles wat ze nodig heeft en dan geef ik het aan haar. We zijn het eens over jaloezieën en we vliegen erom heen om de gedaante ervan te ontwaren en er dan een gepast antwoord op te geven. Daartoe trekken we aan touwtjes en benadrukken we het luchtpistool van onze vertrouwelijkheid.
We gebruiken het om onze locatie vrij te geven, een gekozen woord, een ongeveinsd gebaar.
Ik ga buiten me om om dit meisje te begrijpen en om haar lief te hebben. Voor onze kinderen moeten we glanzend als wind met onze rompen schudden als schepen in een orkaan en schapen op het droge. We moeten bedrijvigheid vertonen, bezigheid uitdragen, drukte uitstralen. Het leven vertraagt en versnelt volgens gestage verveling net zoals volgens buitensporige uitspattingen. Maar een ijsbeer wankelt niet, zijn pootsporen bevriezen in het poolgebied en vullen zich vervolgens weer met sneeuw. Zijn logge lijf waggelt, hij glijdt in en uit het koude water, alleen zijn vacht is dik genoeg tegen het (on)herkenbare gevaar. Gewilligheid behoeft geen keuze, we drukken ons in diens warme vacht. Teddyberen en poppen zijn levensgezellen, gezinsuitbreiding is het sluitend antwoord op misantropie. Zoals zeehonden vliezen dragen tussen hun klauwen, zo boren nieuwgeborenen zich een weg doorheen onze naar besluitvaardigheid wenkende wateren
Het is niet aardig om steeds hetzelfde te verwachten. In alles bestaan er pieken en dalen, in velerlei geval worden ruzies gedempt met de jaren. Soms zijn ze nietbestaande. Dat lijkt voor ons het geval te zijn.
Alven
Ekster
Opgesloten. Verstopt. Alleen. Onveilig.
In een "kast" waar je uit moet komen.
Lef en kracht heb je daarvoor nodig, niets meer dan dat.
Men noemt het een keuze.
Maar is het een keuze als jij, gewoon jezelf wilt zijn
Of om je eigen geluk te (her)vinden.
Het is geen keuze om te voelen wat jij voelt en hoe je je wilt uiten.
Het is wel een keuze om te kiezen voor je eigen geluk, trots te zijn op wie jij bent.
Niet meer opgesloten en niet meer verstopt in deze maatschappij.
Men denkt, daar is hun strijd gestreden.
Ze kunnen nu gelukkig zijn.
Men denkt niet verder na.
Stopt je moeiteloos in een hokje.
Daar ben je dan uit de "kast", in een hokje.
Besef dat als jij dit doet, iemand in een hokje plaatsen.
Besef wat jij creëert met je woorden en met je daden. In een hokje. Opgesloten, verstopt. Alleen. Onveilig.
Bedankt dat jouw mening, jouw oordeel, jouw vooroordeel ons het afneemt om volledig en veilig ons zelf te mogen zijn.
Eva Maas
Ik ben anders, maar weet het niet.
In mijn hoofd bouw ik mijn eigen realiteit. Ik speel mijn zelfgemaakte film in mijn hoofd opnieuw en opnieuw af. Ben ik niet tevreden dan spoel ik terug en verander ik het einde. Ik schrijf, schrap, schaaf bij, en ga verder. Als een auteur die zijn manuscript vorm geeft. Mijn hoofd is een bibliotheek vol met verhalen. Verhalen die me gezelschap houden, wanneer ik alleen ben.
Ik ben anders, maar weet niet waarom.
Ik ben anders. Elke dag beklim ik een berg. Ik doe mijn best, maar mijn best is niet goed genoeg. Ik hoor er niet bij, maar weet niet waarom. Hoe meer ik mijn best doe, hoe verder ze afstand van me nemen. Ik sluit me af van een wereld die mijn niet lijkt de accepteren. Een wereld waar ik niet lijk thuis te horen. Waarom kan ik niet gewoon ‘normaal’ zijn?
Ik ben anders, maar wil dat niet. “Iedereen heeft een eigen pad om te bewandelen. Maar jouw pad zit vol met losse stenen. In jouw leven zullen er altijd drempels zijn, die je moet overwinnen…” Het is niet eerlijk. Waarom krijg ik dit pad toegediend? Waarom is mijn leven opgebouwd uit obstakels die ik dien te overwinnen. Ik wil dit niet.
Ik ben anders en dat is mijn sterkte.
Ik ben anders en dat maakt me sterk. Ik kan dingen die niemand anders kan. Ik zie de wereld op een andere manier die veel mensen niet kunnen vatten. Ik heb mijn kwetsbaarheden, maar weet hoe ik hier mee moet omgaan. Ik val, maar sta altijd terug op. Het maakt me sterker; elke dag opnieuw. En dat is mijn sterkte.
Ik ben niet anders, maar uniek Ik wist lang onder de radar te blijven, maar nu is het mijn tijd om te stralen. Om mijn diagnose onder ogen te zien. Ik bén niet mijn diagnose. Ik héb een diagnose. Het is een deel van mij, maar bepaalt niet wie ik ben. Ik ben wie ik ben. En dat is een uniek persoon. Een persoon die mensen wil helpen hun stem te vinden. Een persoon in een wereld vol unieke mensen.
Nikki Lynn Hunt
de meidoorn heeft een open wonde haar bladeren liggen zwart op de grond een laken voor haar wortels
ik weet niet of ze dit overleeft tussen de rotsen krioelt een rouwstoet van mieren die haar groeten de geur van verval kruipt in een rij
door het slaapkamerraam
ik heb de namen van alle kruiden geleerd maar weet niet hoe de ziekte heet
ik weet niet hoe je haar geneest
ik zoek op mijn scherm naar tips tegen ongedierte en hoe je kan genieten als er iemand aan je zit
’s nachts kruipen de mieren in de jurken op het wasrek en ik bedek mijn voeten zodat niemand me uit bed trekt
ik houd mijn linkerarm vast alsof mijn biceps los zou komen mijn armvet een losse klep
ik weet dat ik sterk ben toch lijkt het onecht
dat ik naar buiten kan in het donker
om te kijken naar de meidoorn
dat ik me aan haar voeten kan leggen tot het wegebt dat ik van haar kan houden ook als ze sterft
als ik mijn vuisten ontspan valt er gruis uit mijn handen als ik cirkels teken zijn de lijnen gekarteld
ik heb de namen van alle kruiden geleerd maar niet hoe je een wonde heelt
Meidoorn Anoniem
Een jas in het daglicht
Ik sluit de voordeur, en ik adem terug. In mijn opluchting laat ik me op de grond zakken. Eigenlijk was dit niet zo erg. Toch? Ik raap mezelf terug op, en wandel de woonkamer in. Met tegenzin worstel ik me uit m’n nieuwe jas. Vandaag was de eerste keer dat ik een uitgesproken damesjas buitenshuis durfde dragen. Dit is wat ik wou. Maar hoe goed het ook voelt om m’n meer androgyne kant te omarmen, hoe beangstigend het ook is om mezelf bloot te stellen aan die enge wereld vol meningen.
Ik wou dat ik het makkelijker kon maken. Niet per se voor mezelf, al zou dat een fijn gevolg ervan zijn. Maar voor jou. Was ik een eloquenter persoon, zou ik misschien die vastgeroeste gedachte over de ‘traditionele’ binaire genders voorgoed in de prullenbak kunnen gooien met een sterk betoog. Was ik een poëtischer ziel, dan had ik misschien niet eens woorden nodig.
Het begint te schemeren, een ideaal excuus om de gordijnen al wat vroeger dicht te doen. In het duister voel ik mezelf tot rust komen. Ik begeef me naar de slaapkamer, en begin me uit te kleden. Het nadeel van een kast met gigantische spiegels is dat ik meteen weer geconfronteerd wordt met dat lichaam van me.
Het ziet er zo typisch mannelijk uit, ook wanneer ik uit gewoonte m’n genitaliën negeer. Wie me naakt ziet, ziet een man (ben ik niet) met een bierbuik (ik drink amper), een stoppelbaard (die groeit zo snel terug) en een doffe blik (het kost allemaal zoveel energie).
Hoe goed het ook voelt om mezelf het label non-binair te kunnen geven, het voldoet niet. Gender is een sociaal construct, maar je kan helaas niet geboren worden in een non-binair lichaam. En dit lichaam, dat voelt niet als thuis. Nochtans moet ik het hiermee doen: dit is het lichaam dat me door dit leven draagt. Heb ik al overwogen om in transitie te gaan?
Absoluut. Daar heb ik me ook voor aangemeld bij het UZ Gent. De wachttijd is… drie jaar. En geduld is niet mijn sterkste punt.
Ik rommel wat in de kast, en haal er uiteindelijk een kleedje uit, trek het aan, en kijk opnieuw in de spiegel. Nee, vandaag is het niet de dag hiervoor. Mijn contouren doen het kleedje op de verkeerde plaatsen spannen, wat dan weer mijn gevoel dat ik in het verkeerde lichaam zit keihard doet opflakkeren. Die jas, dat was het hoogtepunt vandaag. Nu is het tijd voor comfy kledij, ook al betekent dat op dit moment een broek en hoodie.
Natuurlijk ben ik me ervan bewust dat ik als non-binair persoon niet androgyne hoef te zijn. Mijn genderidentiteit hangt niet af van de kleren die ik draag of van de make-up op mijn gezicht. Maar hier herhaal ik mijn wens van eerder: ik wou dat ik het makkelijker kon maken. Want hoe leg je uit aan iemand die is opgegroeid met een uitgesproken beeld van wat een man of een vrouw is, dat die eigenlijk vrij is om die ideeën los te laten? Hoe ont-leer je wat generatie na generatie ingepeperd is?
Ik keer terug naar de woonkamer, en kruip onder een dekentje in mijn zetel. De vlucht naar YouTube is ingezet, waar ik gelijkgestemde mensen met een druk op de knop kan terugvinden. Bewust negeer ik de commentaren onder de video’s, waar ‘woke’ nog steeds gezien wordt als een scheldwoord, en ik geniet van het feit dat ik niet alleen ben. Er ontwikkelt zich een gevoel van trots, dat vandaag ook gelukt is. Morgen draag ik m’n jas opnieuw.
Lannoo
Christopher
Een dag uit niemands leven
Je staat op en trekt kleren aan. Welke doen er niet toe. Als ze zijn afgestemd op het weer, is het in orde.
In de badkamer glimlach je in de spiegel naar je schoonheidsideaal. Zoals je borsten en schaamhaar krijgt tijdens je puberteit, krijg je rimpels en zakken je borsten bij het ouder worden. Dit is de normaalste zaak van de wereld. Geen grijs haar op je hoofd dat eraan denkt daar iets aan te willen veranderen. Plastisch chirurgen helpen mensen die verminkt zijn. De rest van de bevolking laten zij onaangeroerd.
Je poetst je tanden, kamt je haren en klaar. Schmink is voor kinderfeestjes.
Je ontbijt gezond. Zo vormen jij en je lichaam een ijzersterk team. Ontwikkelen er zich tumorcellen in je borst? Dan kleurt je tepel felrood. Bevruchting of niet? Jij beslist. Met een druk in je navel werp je een inwendige kuisheidsgordel op. Wil je graag een kind? Dan weerklinkt er een belletje in je hoofd op je meest vruchtbare moment. Ben je zwanger? Dan weet je dat onmiddellijk, net als de exacte geboortedatum. Niemand hoeft nog op stokjes te plassen. Na negen maanden moet je even flink niezen en daar is de baby.
’s Middags trek je de winkelstraat in. Na een 3D-scan van je onderlichaam gaan er lichtjes branden boven de broeken die je perfect zullen passen. Niemand spreekt nog over maatje zesendertig. Een broek past of ze past niet.
Je gaat naar huis en trekt je carnavalskostuum aan voor de stoet vanmiddag. De zin ‘Met die kleren vraag je erom’ wordt enkel vandaag gebruikt wanneer je, verkleed als een wafel, slagroom op je hoofd krijgt gespoten door je vrienden.
Je praat met wat mensen. Elke drang om te behagen is je vreemd. Als je ‘ja’ denkt, zeg je ‘ja’, als je ‘nee’ denkt, zeg je ‘nee.’ Mensen waarderen je eerlijkheid. Een bitch is gewoon een vrouwtjeshond.
Onderweg naar huis koop je een magazine over wetenschap, kunst, gezondheid of iets anders dat je boeit. Sinds het verbod op tijdschriften met een hyperfocus op diëten, is de markt uitgebreid met heel wat interessanter leesvoer. De woorden crash, jojo en shake verwijzen voor jou naar respectievelijk een ongeval, speelgoed en een dansmove.
‘ s Avonds ga je joggen langs het kanaal of in het park. In de herfst en winter is het donker, maar dat deert je niet. Je geniet van de lichtjes die weerspiegelen op het wateroppervlak naast het verlaten industrieterrein en van de ruisende bomen in het slecht verlichte park. Maar vandaag is het weekend en je gaat uit. Je laat je drankje onbewaakt achter terwijl je losgaat op de dansvloer. Terug aan de bar merk je dat iemand er iets in heeft gedaan: een papieren parasolletje. Je draagt een diep uitgesneden topje boven een strakke jeans. Je ziet hoe de blikken van een groepje feestvierders blijven plakken aan de discobal boven je hoofd.
Nog in feestroes fiets je in je eentje naar huis in het midden van de nacht door een donker bos. Voor je het weet, zet je je fiets al aan je voordeur. Wanneer je de sleutel in het slot draait, hoor je geritsel in de lage struiken achter je. Een zwerfkat schiet de donkerte in. Achter je sluit je de deur van het huis waarin je altijd veilig bent, ongeacht wie er samen met je woont.
In je wereld die niet bestaat.
Anoniem
knipoog
je hoeft het niet te weten
waar woorden je ontbreken je mag me strelen en je mag wenen leg je tranen op mijn benen
als je niet vindt waar het schuilgaat
waar je ’s nachts je raadsels haalt scherp dan je vinger met mijn tong en laat haar wijzen naar de wonde
laat mijn lichaam voor je zorgen
knipoog sluit je ogen
laat me raken
raak me aan
Anoniem
Zoekgeschiedenis
de nieuwe meisjes kijken opengesperd naar de vrouwen die we als duiven uit de lucht schieten buikveren hangen in hun wimpers blijven achter een oogbal steken, etteren daar nog jaren en wij kijken naar die meisjes die wij ooit waren met opgestoken duimen masseren we wendbare schouderbladen
scanderend tegen hun achterhoofden, sta rechtop in die knellende uniseks schoenen, hier zijn geen gevaren
houdt iemand lijsten bij van de bungelende lijven aan de afgrond
van de inboxen als dreigende kliffen, van de gladde, onbeluisterde berichten ze leerden ons lezen zodat wij het zouden begrijpen: in de wind val je makkelijk en diep
zoekt iemand nog stockfoto’s van gelukkig ogende vrouwen
in een goedbetaald beroep? pers daar in een ontkennende kramp
een rolmodel uit, laat de beelden verspreiden
voor je je zoekgeschiedenis wist, en daarmee alles uitveegt, de kuilen vult, de poten ringt
Emilie De Witte
Er heerst iets in mij
Er heerst een stilte in mijn
hoofd, Zodra ik je naam zie staan,
Laat ik onbewust al het negatieve gaan, Zo zit ik dan, helemaal verdoofd.
Er heersen gedachten, Ik betrap mijzelf op een glimlach, Een opbouwende hartslag?
Iets dat mijn pijn doet verzachten.
Er heerst een verlangen naar je stem, Ik kan dit nooit beu geraken, Ik hoop niet dat ik ga ontwaken, Toch moet ik soms drukken op de rem.
Er heerst een interesse naar je leven, Toch wil ik niet plakkerig overkomen, Dus blijf ik in mijn eigen bubbel
lopen, Dat is het minste wat ik je kan geven.
Er heerst een tweestrijd, Delen wat ik doe, Wie weet doet het er niet toe, Dus hou ik het in mij, voor ik mij teveel smijt.
Er heerst een gevoel, Dit kan ik niet plaatsen, En ook niet overhaasten, Wat een warboel.
G.G.
functioneel bloot
To be naked is to be oneself. To be nude is to be seen naked by others and yet not recognised for oneself. –John Berger (Ways of Seeing)
Gisteren was ik functioneel bloot, door en voor u gecreëerd ik was blote borst, blote buik, blote bil, blik op bloot
ik was bijvoegelijk bruikbaar en breekbaar, net dat tikkeltje meer
ik was olieverfschilderij nude, strategisch geplaatst stukje vlees in de woonkamer van menig politiek veelzeggend man of pornografisch afrukbare pagina uit een negentiende eeuwse roman
ik was ronduit, voorovergebogen, langs achter, uitgespreid, in het lang in het wit, in het wit, in het maagdelijk, haarloos en spierwit nooit centraal, wel gecentreerd, altijd mooi passend bij het florale behang
ik was beautifully on display, never to touch my own breast, completely still object
ik was verdeel me onder de toeschouwer tot de toeschouwer over mij heerst ik was your way of seeing, onderworpen aan de male gaze.
Vandaag ben ik onafhankelijk naakt, vrouwelijkheid gemaskeerd ik ben mevrouw, mijnheer, mevrouw, nee mijnheer
ik ben bruut, bruusk, breng verwarring, heb mijn beeldschone lichaam in menig ogen op een volkomen foute manier geportretteerd
ik ben olieverfportret naked, zeker van het voetstuk waarop ik mezelf op mijn eigen voorwaarden drappeer
ik ben eenentwintigste eeuwse vrouwelijke tepel op Instagram
geheel krachtiger, gevaarlijker, confronterender dan die van de man want ik voed, ik eis op, ik produceer, ik ben een borst rond of hangend of niet aanwezig of parmantig ik ben beautifully queer, touch my own breast, and body, and bum
touch my own breast, my body, my bum, ik ben persoonlijk plezier ik constateer mezelf, zie mezelf nu eens te meer ik ben diverse ways of seeing, een uitkomst van mijn eigen female gaze.
Morgen ben ik – en niet voor de eerste keer – olieverfkunstwerk woman ben ik mijn eigen kunstenaar centraal spreekt mijn borst, buik, bil, blik klare taal
dan heb ik mezelf van the eye of the beholder ontdaan dan ben ik naakt in alle vormen, niet bloot dan geef ik mezelf naakt in alle vormen, niet bloot
dan ben ik wat ik zelf aanschouw: ik ben onafhankelijk naakt, ik ben vrouw.
Mel(anie) Asselmans
Pornocategorie
iedereen is een pornocategorie het is de horoscoop van onze generatie. welke pornocategorie ben jij? top of bottom, dom of sub, twink, kies je kink; alle mensen zijn geil maar sommigen zijn meer geil dan anderen. belgen zoeken graag french + asian + lesbians + teens + stepmoms + milfs. misschien moeten moeders zich toch zorgen maken.
iedereen is een pornocategorie en iedereen kan zichzelf zien maar sommigen zijn minder dan anderen. of te veel meer. meer vernederd + neergedrukt.
kut. ben ik een fetish? wissen
mensen na het komen hun zoekgeschiedenissen? mijn vrienden zijn een pornocategorie.
ze zijn grappig + warm + hebben jobs in de zorg, de kunst, de klas. ze zijn gigantisch genereus + creatief + lief + op het internet geliefd: ontkleed tot op het bot, ontveld tot enkel skelet, onthemeld tot sterrenstof geen probleem niemand kijkt
kunnen we doen alsof
Bo Vanluchene
Identiteit
Ik was mijn identiteit voor een tijdje kwijt, Mezelf terug vinden was wel even een strijd.
Ik kwam jou tegen, Ook al was ik eerst nog een beetje verlegen.
Eerst zag ik jou niet staan, Maar ik kon jou ook niet meer laten gaan.
Opnieuw sta ik weer stil bij een belangrijk feit, ik besef hoe belangrijk ik mag zijn 1 ding is zeker ik wil mezelf nooit meer kwijt.
Met mijn spiegelbeeld en schaduw kan ik lachen en kan huilen, En op een sombere dag kan ik me er achter schuilen.
Aangenaam, N.writer is mijn naam.
N.writer
Gevlekte Hyena
Jij hebt geen geslacht en geen enkel ander label is op jou te kleven zoals sperma tussen mijn vingers plakt
Gevlekte vrouwtjeshyena waarvan de clitoris even groot is als de mannelijke penis
Jij bent het die stijf wordt en bepaalt wanneer gepaard wordt, jij beslist of je je onthaart of openbaart want wie vrede heeft met zichzelf spuit vrede en aantrekkingsnevel over anderen
Likken en laten likken. Ziedaar jouw seksidentiteit: iemand die doet kronkelen en als neveneffect daar zelf van kronkelt – wat geeft dat als we allebei zo denken?
Je schept kunst met woorden en daden zonder gereduceerd te kunnen worden als kunstenaar want je handtekening is onleesbaar en wie ongehoord is krijgt van jou net stem
Maar als je spreekt kan het niet anders dan dat er geluisterd wordt, en alle pioenrozen barsten open, seringen kruipen in je hals, het frisgroen van de natuur weerspiegelt in het donker van je ogen
Als jij lacht houden alle dieren hun adem in want zie, dit is het aards paradijs
Je stemt me hoopvol, deelt hoop uit met hopen
Als echtgenote ben je gedoemd tot bedriegen en als moeder voel je jezelf tekortschieten omdat moederschap jou ook tekort doet: leer je zoon dat ook hij meer is dan zoon
Je bent niet autistisch maar voelt je wel thuis bij wat je ervoor behoedt normaal genoemd te worden, want waarom zou je dat nu willen? Zijn is zoveel meer dan op een akkoordje gegooid te worden door wie mag werpen
Je springt uit je vel zoals een rups en je ontsnapt zoals een sprinkhaan wanneer je hem probeert te vangen in het meise gras dat niet gemaaid wordt
Je ontglipt aan vastgehouden worden, als paling in hand, als korrel in zand
Omdat je je zo slecht kan concentreren, schilder je een blad in je werkschrift helemaal rood. Is dat het bloed van liefde uit je hart of waren het je regels, je regels voor ons spel
Je voelt zoveel dimensies waar anderen geen toegang toe hebben maar je wil zelf zo toegankelijk zijn dat iedereen je bespringt, je raakt zwanger van andermans gebrek aan verbeelding
Ondanks en dank zij alles, blijf je inspireren, mij misschien nog het meest
Want ik mag de labels van je aftrekken en mezelf aftrekken met de gedachte dat we elkaar gelijktijdig verslinden als hyena’s, aanzwellend tot voorbij onze optelling, voorbij mijn bevlekte opwelling
Otto Verdrongen
AARDS PARADIJS
Wij zijn van aarde.
Uit lichamelijkheid in lichaam gegroeid hebben wij aarde in het bloed.
Wat de man, van zichzelf vermoeid, aan de vrouw komt plukken, Is bloedflets en aardezwaar.
Langs ieder levenskanaal in grond en lucht en water eten wij elkaars mineraal.
Ik ben van aarde en ik ben aarde-dronken…
iedere vinger zuigt een leven aan mijn mond schuimt naar ’t overvolle mijn oren suizen van wild ruim en alle spieren zwellen open van al ’t ruim’ en al ’t wilde maatloos overdaan.
Ik ben van aarde en weet van mijn bestaan.
Alida Lyssens
Heliocentrisme
Geen grip meer op mijn hart
Geen vuist meer om mijn pols
Graven naar brokstukken kwijt op weg van mij naar u Kruimels achterna de afgrond ver voorbij
Vleugels gehavend maar niet langer geknipt
Weifelend uitgeslagen en eindelijk eens rond mijzelf
Nooit nog een andere zon in mijn sterrenstelsel
Nooit nog een zwart gat tot alles donker, koud en kil
Aan het eind van ons universum Herbegint mijzelf
Maïté Liekens
Siroop van venusharen
wij rookten lange pijpen en andere stuff
toen het nog mocht
rug tegen rug in het hooi en achter de duinen
bloemetjes en bijtjes waren nog echt
rokjes lekker zoet
we beminden elkaar op straat zonder gêne
als na die bevrijdingsdag
onze rook danste
met de vliegende insectjes en wij met elkaar
we slikten en snoven de gelukzaligheid
en ook de gelukspil
onze tongen kusten elkaar
rollend in het gras
en in onze mond
we vreeën kronkelend op de eettafel onder de indische rubberplant
daarna dronken we siroop van de venushaar en smolten in elkaar jij schilde sinaasappeltjes en we aten ze vanuit onze ronde borsten en navels
nu nadert ons lichaam hoogzwanger van herinneringen de middernacht
maar onze ziel danst immer nog giechelend met de rijzende zon
Moet Nesoet
‘Je hebt weer zin om te leven’ zei ze.
Tijdens mijn vakantie kan ik altijd alles aan.
De wereldproblematiek? Ik los ze op, mevrouw.
Ik maak plannen om alles achter te laten en boek net geen ticket naar de andere kant van de wereld.
Daar schijnt de zon namelijk altijd net iets feller.
Fuck it is de enige gedachte die door mijn hoofd raast.
Ik ben voorbestemd voor grote dingen.
Ik ben geprogrammeerd om te denken dat elk moment een feest moet zijn.
Ik wil steeds meer, steeds harder leven.
Elk moment moet benut worden.
Ik wil branden, doorrazen, verwoesten, platwalsen en weer opbouwen.
Niet meer naar beneden.
Nooit meer terug.
Ik kick op snelheid, maar zit gevangen in een lichaam dat te traag is om de ratrace vol te houden.
Mijn generatie is moe.
Hoe kan je balanceren tussen het patriarchaat omverwerpen en een job van 9 to 5.
Grootse dromen en idealisme hangen samen burn-out, depressie en urenlange therapie.
Ik maak mezelf kapot met people pleasen en lijd aan de zwaarste vorm van het imposter syndroom. ‘Je hebt weer zin om te leven’, zei ze.
Maar hoe kan ik leven als zelfs de afwas doen een onmogelijke opdracht lijkt.
Fuck it is wat ik elke dag zou moeten denken. En ja, ik heb weer zin om te leven.
Maar dan alleen als ik mag kiezen hoe.
Sophie Desimpel
#haiku
|het kasteel gewekt
in geen tijden nog zo dicht bij de lente|
|voert ze de muren dronken, vouwt mensen open laat bloeiers bloeien|
|alle vrouwen en mannen in mij scheuren zich los uit het behang|
Nikki Petit
duo
een hoofd met twee monden de ene zwijgt, de andere kijkt en zegt wat krachtig is
zinnen kunnen snijden, botsen voor afstanden zorgen maar ik verkies de dialoog
de tijd om me weg te cijferen is voorbij, mijn stem staat niet meer in de schaduw
de schaamte liet ik achterwege want in gesprekken ligt de basis van wederzijds begrip
begrijp me niet verkeerd, ik sta op mijn strepen en heb respect voor jou en jij en iedereen
vrouwen
door een bos van stilte keek ik zocht gezichten, was ongeduldig
bij de horizon rustte mijn toekomst ik schudde haar wakker
rende op de paden, at rode vruchten ging verder, plofte bezweet neer
thuiskomen was eenvoudig, ik vond de pijlen naar het warme nest
een guitig kind op zorgzame armen zekerheden vielen weg, lang geleden
jouw lach, zonder te beseffen op mijn lippen, groene ogen knipperden
dezelfde weg van meisje naar vrouw ooit wandelen we samen, mama
madame, meneere
ben ik de vrouw die je zoekt in de straten van steden ik glijd door de massa heen kijk niet om laat geen kruimels na beweeg als wolken bij onweer op dreef
ik kleef niet aan hoeken
krimp bij koude gloei in de middaghitte strooi mijn woorden op de straatstenen in cirkels stap je hoopt me te kruisen vindt flarden van zinnen
geef me de ruimte om mezelf te zijn als vrouw, om te spreken te begrijpen, te luisteren en ik ga mee over bergen en water door de lucht met lippen die zingen naar een plek die de onze wordt
Anoniem
“Not like other girls”
A couple of years ago, in the middle of quarantine, I decided to shave my head. I tied my long blonde locks into ponytails and handed my brother the buzzing razor. I have never been overly attached to my hair. When I was sick of the blonde, I dyed it blue. Then pink, then purple, then black, then red. It turned mossy green once. Was not my intention. Did not really care. Eventually the unnatural colors became mundane, so I decided to shave it all off. My brother got a buzzcut shortly after I did. Yet he was never told how pretty his hair was before he shaved it all off. No one was ever startled by my brother’s bald head or called him “ a brave boy.” He was not “different from other girls.” Neither was I, of course. But when I was younger, that was all I ever wanted to be. Not like other girls.
I used to hate pink. Or at least that was what I used to tell myself. Because pink was for girls and who would ever want to be a girl? In my mind, white girls were weak and soft, emotional, and gentle. I wanted to be strong and brave and careless. I wanted to feel free. Not bound by society’s manacles or constraints. That is not to say that men are not, but whatever girls do, is always seen as lesser. Everything girls like, ends up being classified as inferior. No, I did not want to be a girl. So, I replaced pink by black; I preferred to play sports with the guys instead of listening to the gossip and stories girls had to tell.
Even when I became older and started to refer to myself as a feminist I continued this rejection of the feminine. I appreciated pink but “it just wasn’t for me,” I stopped mocking boy bands, but preferred music made by 40-year-old screaming, sexist men who probably hadn’t washed their hair in two weeks. Skirts and colors were not welcome in my closet anymore either. Both of these things were too cute, too soft and I wanted to be strong and respected. Back then I hadn’t yet realized almost all the strongest people in my life were women.
I have never wanted kids. My brother doesn’t either. However, he was never told he would change his mind when his “hormones kicked in”. No one was ever disappointed in him. Even though I am academically more successful than him, it is his job to increase the family’s capital and mine to continue the bloodline. The more I get told such things, the more I refuse to ever have kids, purely out of spite. Am I petty and stubborn? Yes. But sometimes spite feels like my only fuel.
I did not want to be a girl, but at the same time I despised men. I stopped moving out of the way for them and enjoyed the disgruntled looks I got when they walked straight into me.
I started manspreading on public transport, because why can’t women take up as much space as men? Does it have the same effect as an angry kid stomping their foot on the floor? Probably. Is it petty payback? Yes. But these small acts were what granted me a way of going against the system, against the norm. These seemingly insignificant decisions were what gave me a feeling of autonomy and resistance. A feeling of freedom.
I did not want to be a girl, but I didn’t actually want to be a man either. I just wanted to be treated as one. I tried so hard to be the opposite of what girls were supposed to be that I lost the meaning of who I truly was. I was still being controlled by the very thing I tried my best to escape from. By rejecting these norms and expectations, I based my entire personality off of the one thing I did not want to be. Not because I despised women but because I despise the way society treats them. I call myself a feminist but for most of my life I have feared all that is feminine. How could I show appreciation for women while simultaneously repressing that entire part of my being? Only recently have I realized my internal misogyny was not rooted in a hatred for women but in a feeling of injustice. A hatred for how women are being treated and portrayed. It was rooted in appreciation for women and in the knowledge that they deserve better. Now, I proudly call myself a feminist ánd a woman.
Elisa DJ
Aardverschuiving
Ik ben niet het verlengde van jouw wensen.
Ik ben een doel, niet een middel,
ik ben de oorzaak, niet het gevolg.
Ik ben het epicentrum. Zie je de aarde barsten?
Alles wat je over me denkt, verdwijnt tussen de geulen.
De stofdeeltjes stijgen op en vullen je longen,
je stikt in je verscholen verwachting van mij.
Ik ben de harde hand, de gouden rand,
ik beweeg me voort in het hoogste percentiel,
ik ben de uitschieter op de grafiek,
meet me maar aan de mannelijke mediaan.
Voel je de aarde onder je voeten wegzakken?
Ik ben een drager, ik ben de aanhef van een verhaal,
ik teken, ik breng tot leven,
ik denk niet mee, ik denk zelf,
ik bedacht, lang voor je sprak.
Wanneer het je eindelijk begint te dagen
hoeveel levens zich op mijn te brede schouders schragen, zul je beseffen dat mijn oppervlak niet het einde is, maar slechts mijn begin Myriem
El-Kaddouri
Blazers
Ik solliciteer voor een functie.
Afgekeurd.
Door mijn glanzende lange lokken?
Pixie cut.
Door de glitter op mijn oogleden?
Saai, kleurloos.
Geen rok, geen lak, geen hak, is het nu 'stoer' genoeg?
Verhul die smalle schouders van je!
Ah, blazer.
Het jasje, een octaaf lager, ik ben binnen.
Daar waar testosteron zich mengt in espresso.
Daar waar grappen stammen uit een verleden eeuw.
Daar waar schouderdiscriminatie domineert.
Wat wil je daarmee zeggen?
Je stropdas zit scheef.
Ik doe de blazer uit, stroop mijn pofmouwtjes op.
Ik zal minister-president zijn op roze hakken.
Mare
Krokuschronologie
Kraak de bloesem open van een magnolia in maart en mijn zintuigen krols als de benen van een lange dagboog in spreidstand. drink het vlierbloesemsap met gekomde handen richt mijn kruin naar de lonkende zomer. er zijn dagen geweest waarop ik wist waarom mijn hart sneller sloeg dan anders. vandaag is het moeilijker om te begrijpen waarom ik ondanks, waarom ik ondanks nog steeds, waarom ik ondanks nog steeds vloei als drank door een wijnvat nu er, sinds er, dan anders, minder dromen zijn dan anders.
Dus schuldgevoel valt binnen als spijt van een onenightstand gepleegd om het zeuren te dempen. de buren werken zich in het zweet en ik, tijd afgekocht bij de overheid maak plaats om te kijken. vandaag staat de magnoliaknop dikker dan gisteren. dikker dan eergisteren. dikker dan daarvoor en daarvoor toen de winter de knoppen deed zwijgen als een welbespraakt kind in de kleuterklas. we deden samen een winterslaap en leefden van weerzin voor de lichamen die zodanig ontregeld waren dat ze niet meer op het ritme van de natuur moesten leven. wee hen. wee zij die de tijd niet kregen om de buik van de knop in verwachting van blad te bestuderen te liefkozen alsof het een slapend kind was.
Zijn we nijdig voor de dingen die we zonder wederzijdse toestemming in elkaar opzoeken. liefde dronkenschap vrede ontregeling. was ik maar zou ik maar had ik maar een zichtbare ziekte. was het maar ongehoord om een mening over dit lichaam te hebben was het maar, met het blote oog te ontwaren en herkenbaar, vindbaar als de seizoenswisseling of het kiemen van een blad. zo wiegen ook de straatlichten langzaam leggen de eenzame bewoners in slaap. zijn zo toch met een ander verbonden omdat we ons oor bij dezelfde nacht te luisteren leggen. ik bedrijf de liefde met de denkbeeldige mensen op visite in dit sociaal isolement:
Leg je hoofd tussen mijn denkbeeldige palmen
Tussen lucht en water door spiering en pees
Op de plek waar de schaduw van de grootste maan van Jupiter
Zo lijkt ook je sproet op het keerpunt van je wang aan je eigen oog ontsloten Stond op hees de zeilen ging door op gevoel zonder denken
Op de plek waar de schaduw van de grootste maan van Jupiter Zo afgezonderd
(zij/hun)
Ella De Mesmaeker
Difference
I know you’re not looking at me
I know you’re looking at your disability of seeing Colours
You are denying a colourful pallet
Trying to paint a scenery with One Colour
Trying to see One Colour in a Rainbow
Depriving yourself of beauty
Trying to be colourblind
I know you ' re not looking at me
That your hatred isn't meant for me
Stop hurting yourself, tormenting a perfectly Healthy Brain & Body
Let your Eyes see the beauty
And enjoy a colourful scenery
And then look at me again
Blind
I deprived myself from wearing Colours
Making myself wear neutrals or Black
Hoping I wouldn’t crack
Wishing it made you Colour blind
Because in my mind
I thought it would Mask
My Colour 2
And in a way it made me just like you
Judgement only hurts cause I judged myself
If I wouldn’t judge myself I would Pity you
Cause al those colours in the World
And you only put Energy in Mine?
In a way that really makes you blind
Inner war
I’ve been where you are
I feel your inner war
Physically here but your mind feels so far
Hoping to feel sane again
But doubting the when
Wishing you could be your inner friend
But The mixture of emotions doesn’t blend
Trying to receive a letter that’s never been send
Feeling like it will never be enough
And life for you is just to rough
I’ve been where you are
And the distance now is less far
You can be whole just the way you are
Rebekka Royes
Rebelle bouwt aan een samenleving waar alle vrouwen* zich goed in hun vel voelen, en onbeschaamd zichzelf kunnen zijn. We doorbreken taboes en verenigen vrouwen en groepen via verschillende actuele thema’s, die zich op het snijpunt van gender, gezondheid en opvoeding bevinden. We zijn toegankelijk, inclusief en streven naar gelijke kansen voor alle vrouwen in alle aspecten van hun dagelijks leven. Daarvoor schakelen we het volume van de vrouwelijke stem hoger. Of hun protest nu groots of net heel klein is.
De keuze voor de asterisk (*) bij het woord vrouw past voor ons binnen genderinclusief taalgebruik. We willen namelijk dat iedereen bij Rebelle zichzelf kan zijn. Lees hier alles over ons standpunt.
Zin in een van onze activiteiten? Bekijk ze hier allemaal.
Vragen, opmerkingen of dromen? Deel ze met ons via info@rebelle-vzw.be
Meer Rebelle?
V.U.: Isa Verlaenen | Rebelle vzw | Sint-Jansstraat 32-38 | 1000 Brussel | T: 02 515 04 81 W: www.rebelle-vzw.be | E:info@rebelle-vzw.be | Ondernemingsnr.: 0412 830 713 | RPR Brussel
