tala í gegnum talstöð. Alþjóð gat því hlýtt á samtölin þannig að innihald þeirra var oft rýrt. Okkur í áhöfninni hafði ekki borist póstur lengi þannig að einu jólagjafirnar sem við fengum voru frá Kvenfélaginu Hrönn sem sendi öllum sjómönnum jólagjafir.” Erfið jól Þetta voru þó ekki einu jólin sem Sigrún átti eftir að eyða á sjónum því árið eftir var hún á Vesturlandinu og lét hún úr höfn á Þorláksmessukvöld. “Það var öðruvísi tilfinning en jólin áður. Við höfðum verið að lesta síld til Rússlands á Austfjarðarhöfnum og þar á meðal á Djúpavogi. Þá hitti ég í örskotsstund fjölskylduna og fékk jólapakka sem ég hafði með um borð. Þessi jól vorum við því á siglingu og gengum vaktir eins og aðra daga. Það var ekki mikill tími til að velta sér upp úr því að það væru jól. Við reyndum þó að gera okkur dagamun, fara í betri fötin og borða góðan mat.”
upp reyndi áhöfnin þó að gera sér glaðan dag og halda jólin hátíðleg. “Við skreyttum messann og klæddum okkur svo í betri fötin og borðuðum saman góðan mat klukkan sex.” Sigrún segir að hugurinn hafi óneitanlega hvarflað heim á þessari stundu. “Þarna hafði ég ekki hitt fjölskylduna mína í sjö mánuði og á þessum tíma var heldur ekki auðvelt að hringja heim. Þess í stað varð að
Þessi tvenn jól á sjó voru þó ekkert til að tala um miðað við jólin tveimur árum síðar. Hluti af áhöfninni sem hafði verið með Sigrúnu á Vesturlandinu var í áhöfn M/S Suðurlands þegar skipið fórst á jólanótt árið 1986. “Ég fékk hringingu á jólanótt frá útgerðinni þar sem þeir sögðu mér að Suðurlandið væri í hættu statt. Það var verið að búa okkur undir þær fréttir
sem við myndum fljótlega heyra í viðtækjum almennings. Það var hræðilegt að hugsa til þess að skipsfélagar mínir væru í orðsins fyllstu merkingu að berjast fyrir lífi sínu. Við biðum á milli vonar og ótta eftir nánari fréttum og tók sú bið mikið á. Nökkvi, sonur minn, átti mjög erfitt líka enda hafði hann verið með mér á sjónum um sumarið og þekkti alla þessa menn. Þær voru svo blendnar tilfinningarnar sem brutust út þegar við heyrðum að fimm þeirra hefðu bjargast en sex farist með skipinu. Á sama tíma gladdist maður yfir björguninni en fann til djúprar sorgar vegna þeirra sem fórust.” Þegar Sigrún er innt eftir því hvort að það hafi ekki hvarflað að henni að hætta á sjónum eftir þetta eða hvort hún hafi ekki fundið fyrir ótta er svarið mjög afdráttarlaust. “Nei það var aldrei spurning um að hætta og ég fann aldrei fyrir ótta þegar ég var sjó – það var sama hvað gekk á. Ég held að þetta sé bara eins og með lífið sjálft. Maður siglir bara áfram á sjálfstýringunni alviss um að ekkert muni henda mann og trúir því þar til annað kemur í ljós.”
Sigrún Svavarsdóttir.
Á leið um borð í Hvítanesið Í vinnu á vegum Landhelgisgæslunnar við að steypa sjómerki o.f. fyrir austan. SJÁVARAFL DESEMBER 2016
53