Dokuz Yüz Doksan Dokuzu Veren Allah Birini De Verir Nasrettin Hoca bir zaman her gece, ―Ya Rabbi bana bin altın ver, dokuz yüz doksan dokuz olursa almam.‖ diye dua etmeyi adet edinmiş. Komşusu Agop Efendi her gece Hoca‘nın duasını işitirmiş. Hocanın nasıl davranacağını merak edip, bir kese içine koyduğu dokuz yüz doksan dokuz altını dua ettiği sırada Hoca‘nın bacasından içeriye atmış. ―Bakalım Hoca ne yapacak.‖ diye bacadan dinlemeye başlamış. Hoca duasının kabul olduğuna pek çok hamd ü sena ederek, son derece saygıyla bacadan düşen altını almış. Sayıp bakmış ki, dokuz yüz doksan dokuzdur. Hiç vaziyetini bozmayarak, ―Dokuz yüz doksan dokuzu veren Allah birini de verir.‖ demiş, hemen kabullenmiş. Komşusu beklemediği bu davranış karşısında Hoca‘nın evine koşup gülerek ―Hoca Efendi şu bizim altınları geri ver.‖ demiş. Hoca ciddi bir tavırla, ―Agop Efendi, sen deli mi oldun, benden ne parası istersin, ben senden para aldım mı ki?‖ demiş. Komşusu, ―Canım Hoca Efendi, senin her gece ısrarla duan üzerine bakalım Hoca sözünde duracak mı diye bacadan o parayı ben attım‖ dese de Hoca alaya alıcı tavrıyla gülerek, ―Be Komşu, şu uydurduğun masala kendin inanıyor musun? Tecrübe için insan bir adamın bacasından bu kadar parayı atar mı? Cenab-ı Hak bunca yalvarma ve duam nedeniyle gözle görünmeyen hazinesinden bana onu bağışlamıştır.‖ demiş.
168