Ψύχωση, της Sarah Kane
«Μια λογικότερη ζωή από αύριο»
Στην εισαγωγή της «Ιστορίας της τρέλας» ο Μισέλ Φουκώ παραθέτει τον Πασκάλ: «όλοι οι άνθρωποι είναι τόσο αναπόφευκτα τρελοί που, όποιος δεν είναι τρελός, είναι διπλά τρελός». Την ιστορία αυτής της «διπλής τρέλας» επιχειρεί να καταγράψει ο γάλλος διανοητής στη γνωστή του εργασία, η οποία θα αποκτήσει σημαίνουσα θέση εντός του πεδίου που ονομάστηκε αντιψυχιατρική. Ο Φουκώ χαρακτηρίζει την ψυχιατρική ως «μονόλογο της λογικής για την τρέλα», που επικράτησε από τη στιγμή που o κοινός λόγος έπαψε να διαλέγεται με τον ίδιο λόγο. Καλλιτεχνικό τεκμήριο αυτής της αναλογίας ανεστραμμένης θα μπορούσε να αποτελεί το θεατρικό έργο της Σάρα Κέην, 4.48 Ψύχωση: ένας μονόλογος της τρέλας για τη λογική. Τη δεκαετία του 1990 το αγγλικό θέατρο ευτύχησε να δει την ανάδυση ορισμένων νέων καλλιτεχνικών φωνών που ανανέωσαν το δραματουργικό του ρεπερτόριο. Συγγραφείς όπως οι Μαρκ Ρέιβενχιλ, Άντονι Νίλσον και Σάρα Κέην μεταξύ άλλων, έδωσαν νέα πνοή στο αγγλικό και παγκόσμιο θέατρο με την προκλητική θεματολογία των έργων τους. Σοκάροντας πολύ συχνά κοινό και κριτικούς, η δραματουργία τους δεν ταξινομήθηκε τυχαία ως «in yer face theatre», δηλαδή «θέατρο στα μούτρα». Από τους πρωτοπόρους της νέας γενιάς, η Σάρα Κέην ώθησε τις αναπαραστατικές δυνατότητες του θεάτρου στα άκρα, ανακαλώντας τα προτάγματα του Αρτώ και σαφώς επηρεασμένη από το θέατρο του παράλογου. Βασανισμοί, σεξουαλικές διαστροφές ακόμα και κανιβαλισμός περιλαμβάνονται σε έργα ενός ακραίου, συχνά αποτρόπαιου θεάτρου και υπηρετούν την αισθητική της πρόκλησης, χωρίς όμως αυτά καθαυτά τα στοιχεία να καθορίζουν τη δραματουργία της. Το 4.48 Ψύχωση είναι το κύκνειο άσμα της Σάρα Κέην. Η στερεότυπη ποιητική μεταφορά όμως μοιάζει ατυχής εδώ: το 4.48 Ψύχωση είναι μάλλον ο αγωνιώδης επιθανάτιος ρόγχος της. Η Κέην, ένα χρόνο μετά τη συγγραφή του θα αυτοκτονήσει στην ψυχιατρική