5 minute read
Lang Leve Kunst Naoberschap in beeld
lang leve Kunst & Naoberschap
Kunst als instrument om de levenskwaliteit van ouderen te verhogen. Werkt dat? Na jarenlang succesvolle projecten organiseren en faciliteren zeggen we volmondig: ja! Lang Leve Kunst en Naoberschap van Amphion is al sinds de start in 2014 een voorbeeldproject en een van de projecten van de landelijke organisatie Lang Leve Kunst. Het begrip Naoberschap geeft uitdrukking aan een belangrijk cultuuraspect van de regio. Een begrip dat elke Achterhoeker
kent én vaak ook voelt. TEKST: BeatriJs ouweHand • FoTogRAFIE: MaartJe onstenk
Lang Leve Kunst en Naoberschap is een samenwerkingsprogramma van Sensire, Markenheem, Liemerije, Attent, Herbergier, Kruiswerk Achterhoek en Liemers, Slingeland Ziekenhuis en Cultuur & Erfgoedpact Achterhoek en wordt ondersteund door het Sluyterman van Loo Fonds, Stichting RCOAK en Fonds voor Cultuurparticipatie.
thérèse langenhoff is 82 jaar (gevoelsfactor 65!) en woont in doetinchem. Meer dan dertig jaar volgde ze met veel plezier bij amphion Cultuurbedrijf (toen nog Gruitpoort) schilder- en tekenlessen. de zeer gewaardeerde docent mocht zich niet met haar werk bemoeien, laat staan eraan komen. er iets over zeggen kon gelukkig wel. Nu fietsen wat moeizamer gaat, geniet ze thuis van kunstactiviteiten.
‘m ijn dochter heeft me opgegeven voor Kunst aan de Keukentafel. Ze vond dat ik maar eens in actie moest komen. En dankzij kunstenares Ankie is dat gelukt. Samen met haar teken en schilder ik. Zonder haar kom ik tot bijna niets, behalve lezen. Ankie is een ontzettend vriendelijke meid uit Ulft. Ze komt altijd met de bus naar me toe, behalve die keer dat het hagelde, toen bracht haar man haar met de auto. Tja, en terug natuurlijk weer met die bus… Ik kijk ernaar uit dat ze komt, gezellig! In haar rugzak sleept ze van alles mee: een doos met mooie krijtjes, kleine tubetjes verf gerangschikt op kleur, papier en nog veel meer materialen. Ankie bedenkt een opdracht en samen gaan we aan de slag, lekker rommelen. Na zo’n anderhalf uur is een opdracht wel ongeveer af. Dan is het ook lang genoeg geweest, want ik kan niet meer zo lang aan die keukentafel zitten. Het is plezierig om creatief bezig te zijn, weer eens wat anders dan de afwas. Ankie heeft van de kunstwerkjes een boekje gemaakt, prachtig. Ze heeft het ‘Vreemde wezens van Thérèse Langenhoff’ genoemd. Een toepasselijke titel, want ik barst van de fantasie. Die had ik als kind al: in vlekken en strepen zie ik meteen van alles. Voor mij zijn de kunstuurtjes met Ankie nu voorbij. Ik hoop zó, dat ze terug mag komen, anders suf ik in.”
evert Goverde is 67 jaar en woont in Hummelo. waar je hem ook tegen het lijf loopt, meneer Goverde is altijd in voor een praatje en regelmatig te strikken voor een activiteit. Zo ook voor Jonge rotten en oude spruiten van lang leve kunst en naoberschap, waarbij leerlingen van het voortgezet onderwijs en ouderen met elkaar in gesprek gaan. ‘V ier keer heb ik meegedaan met dit project en ik heb ervan genoten! En: de leerlingen ook. Het mooiste van dit soort gesprekken is dat je heel veel van jonge mensen kunt leren. Over hoe ze leven, hoe ze naar de wereld kijken, wat er in hen omgaat. In het begin verschuilen ze zich nog een beetje, soms letterlijk in hun hoodie. Het is goed je te realiseren, dat jongeren gewend zijn op een heel andere manier te communiceren. Een-op-een in gesprek gaan met een onbekende oudere is nieuw voor hen, maar als je zelf het gesprek op gang brengt en aangeeft dat ze alles mogen vragen, dan voelen ze zich al snel vrijer. Ik vond het verrassend te merken dat het in de loop van een gesprek steeds makkelijker ging. Open en geïnteresseerd. Ik sprak met twee meisjes over het op jonge leeftijd verliezen van een vriend. Dat verhaal raakte. Een van hen komt uit de Oekraïne en heeft veel dierbare familieleden achter moeten laten. Ook zij weet wat verlies is. Daar hebben we met elkaar over gesproken. Ik heb ervaren, dat de interesse voor de ouderen er écht wel is, ook omdat die veel interessante dingen doen en dat spreekt de jongeren aan. De jeugd leeft anders, maar eigenlijk zijn ze niet zo heel anders!”
ans aardenburg is 97 jaar en woont in een verzorgingshuis in doetinchem. Puzzelen en lezen gaat niet meer zo goed. Mevrouw aardenburg is zeer slechtziend geworden, waardoor de meeste van haar bezigheden compleet zijn weggevallen. een groot gemis. Gelukkig zijn er de luisterboeken van de bieb. en niet zo lang geleden kwam ze in contact met de voorleesbrigade van amphion Cultuurbedrijf. ‘Z o’n drie jaar lang heeft meneer de Graaf (94 jaar), die ook in dit tehuis woont, mij iedere zondagmiddag de zondagse preek voorgelezen. Die werd me toegestuurd door de Catharinakerk. Nu het voorlezen wat moeizamer gaat, hebben we er een punt achter gezet. Gezellig koffiedrinken houden we erin natuurlijk. Onlangs kwam Machteld van Amphion aanwaaien, een schat. Zij heeft me enthousiast gemaakt voor de Voorleesbrigade. En nu komt vrijwilliger Margot een aantal weken achter elkaar bij mij op bezoek. Ze neemt allerlei boeken, bundels en de krant mee, dus er valt veel te kiezen. Margot springt van de hak op de tak met al die verschillende verhalen en gedichten. Lekker laten springen, dat bevalt me wel. De vrolijke verhalen van Annie M.G. komen voorbij, maar we gaan ook de diepte in met een gedicht of een krantenartikel. Ik heb nog nooit iemand zo schitterend horen voorlezen als Margot, een kunst op zich! Ze maakt er een hele voorstelling van en legt de klemtonen zo prachtig. Meneer de Graaf schuift ook altijd aan. Theedrinken doen we niet hoor, zonde van de tijd. Het halve uur is zo voorbij, véél te kort. We verheugen ons iedere keer weer enorm op de komst van Margot. Mooi voorgelezen worden is net zo genieten als wanneer je zelf leest.”
