Be like your hero

Wil jij je laten inspireren door de sporthelden van nu? Op b-like vind je meer en meer mooie tips, tricks en explainers van Jip, Kiki, Jeroen en Frédérique waar je echt beter van kunt worden. Maar ook de beste game-moves en dagelijkse challenges. Waar wacht je nog op? Download de gratis app en start vandaag nog. Become better. Together.

Download de gratis app

Door Hans Hofstra

Zoals verwacht zou de nale om het landskampioenschap bij de dames spannend worden. Een spannende nalewedstrijd tussen SCHC en Amsterdam werd het ook. Beide teams bleven net zoals de eerste wedstrijd steken op een gelijkspel. Shoot-outs beslisten dat Amsterdam landskampioen werd. Voor de club was het de 21e keer, net zoveel als HC Den Bosch.

Voor het eerst zou dit jaar de nale van het landskampioenschap beslist worden over twee wedstrijden. In het verleden waren dit er drie. Het team die de meeste punten bij elkaar zou sprokkelen in twee wedstrijden, zou zich tot kampi- oen mogen kronen. Met het gegeven dat SCHC op eigen veld dit seizoen ongeslagen was en de reguliere competitie won, leken zij op voorhand de favoriet. De kaartverkoop voor de dames nale was dit jaar geslaagd. Het Wagener Stadion was niet uitverkocht, maar veel fans wisten wel de weg naar Amsterdam te vinden. De fans die een kaartje hadden bemachtigd konden vanaf minuut één genieten van een prachtig schouwspel, waarbij beide teams elkaar tot het uiterste testten.

Hester van der Veld zorgde in de tiende minuut voor de openingstre er voor Amsterdam. Niet veel later was het de jonge Mette Winter die Stichtsche weer op gelijke hoogte bracht. De van Oranje-

Rood overgekomen Fiona Morgenstern liet zien waarom zij belangrijk voor haar nieuwe club Amsterdam was. Vlak voor het vierde kwart zette zij haar ploeg op voorsprong. Yibbi Jansen was op haar beurt weer belangrijk voor SCHC en scoorde vlak voor tijd de gelijkmaker. Beide teams stonden na wedstrijd één op gelijke hoogte.

Amsterdam en SCHC gelijkwaardig De tweede nalewedstrijd in Bilthoven was tot de nok toe uitverkocht. Fans van beide clubs hadden zich al vroeg gemeld op het complex om te genieten van het weer, de sfeer en hun idolen. Een itsend begin voor SCHC zorgde voor een snelle openingstre er. Een snelle en prachtige aanval van de thuisclub zorgde al na 1 minuut voor de openingstre er. Laurien Leurink trok de bal naar haar backhand en haalde hard uit. De bal verdween in de touwen. De stadionspeaker kon zijn geluk niet op en liet door de luidsprekers horen: ‘Laat je horen als je voor Stichtsche bent!’. Een luid gejuich ging op in het stadion.

Amsterdam leek overrompeld, maar kon snel herstellen. Aanvallen van Pien Dicke en Trijntje Beljaars werden goed verdedigd. Zelf was het team dodelijk e ciënt door de eerste kans van de wedstrijd te verzilveren in de elfde minuut van de wedstrijd. Fay van der Elst haalde uit en liet Heerbaart kansloos.

Amsterdam mist strafbal Het was Amsterdam die de gelijkmaker misschien wel zag als een bevrijdende tre er. Het tempo ging omhoog door onder andere de sterk spelende Felice Albers. Fay van der Elst kon bijna haar tweede van de wedstrijd maken. SCHC bracht in het tweede kwart minder. Wel kreeg het één corner. De poging van Jansen werd door Veenendaal vlak voor de kruising uit de goal gehaald.

Ook de start van het derde kwart was voor Amsterdam. Sterker nog, het had moeten scoren. Een strafbal van Fay van der Elst belandde op de paal, waardoor de stand gelijk bleef. Vlak voor het vierde kwart kwam daar dan toch de voorsprong voor Amsterdam. Vanuit een ‘mislukte’ strafcorner ging de bal toch in de goal. Een hobbelbal van Stella van Gils kon niet goed worden ingeschat door keepster Heerbaart. Net zoals in de eerste wedstrijd stond Amsterdam vlak voor het vierde kwart op voorsprong.

Met nog één kwart te gaan en een beter Amsterdam, leken de kaarten geschud te zijn. Yibbi Jansen ontving in korte tijd een groene en een gele kaart. Stichtsche wankelde. Gek genoeg leek de thuisploeg na de gele kaart opeens vleugels te krijgen. Aanvallen volgden, maar kansen kwamen er niet.

Nadat Yibbi Jansen vijf minuten over haar zonden had nagedacht, kwam zij weer in het veld. Het zorgde voor nog meer gevaar richting de goal van Amsterdam. Een mooie aanval over rechts kwam bij Pien Dicke terecht, die van dichtbij de bal langs Veenendaal werkte.

Bilthoven hield haar adem in. Zouden zij nu eindelijk dit seizoen het landkampioen- schap mogen vieren? Of was het ‘underdog’ Amsterdam die de titel mee naar huis zou mogen nemen? Beide teams kwamen uiteindelijk niet verder dan een gelijkspel. Shoot-outs moesten bepalen wie de nieuwe landskampioene zou worden.

Shoot-outs

Albers liet zien waarom zij vorig jaar FIH speelster van de wereld was geworden. De snelle spits scoorde meteen aan de zijde van Amsterdam. Nu was het tijd voor de andere Oranje-international en ondertussen superster, Yibbi Jansen. Een zekerheidje voor SCHC zou je zeggen, ondanks dat de middenveldster niet goed in de wedstrijd zat. De poging van Jansen zag er onzeker uit. Een backhandschot werd vrij gemakkelijk gestopt door Veenendaal. Het bleek de mentale nekslag voor SCHC te worden.

De speelsters van Amsterdam maakten geen fout. Moes, Veen en Verschoor scoorden. Bij SCHC mistte ook Mette Winter, waardoor de eindstand op 1-4 bleef staan.

Wederom kon SCHC, nadat het eerste werd in de reguliere competitie, geen landskampioen worden. Net als vorig jaar waren de verschillen in de nale klein. Dit keer was Amsterdam de gelukkige van de twee. De ploeg was uitzinnig van vreugde, trok het shirt aan waarop stond ‘Landskampioen 2022-2023’ en vierde tot diep in de nacht feest.

Voor speelster Stella van Gils was het de eerste keer dat zij landskampioen werd. De voor Amsterdam spelende was in de finale van het landskampioenschap belangrijk door haar ploeg aan de leiding te zetten. SCHC maakte iets later alsnog de gelijkmaker, waardoor beide ploegen de shoot-outs moesten spelen. Voor van Gils was het nagelbijten tijdens de shootouts: ,,Het was super spannend. Tijdens de shoot-outs durfde ik niet te kijken. Ik werd misselijk van de spanning. Toch was ik al vroeg op die ochtend van een ding zeker. ‘Wij gaan kampioen worden’. Uiteindelijk werden wij dat dus ook”, aldus de gelukkige van Gils.

Door Lisa Deen

Van degradatie met Oranje-Rood naar het winnen van de landstitel met Amsterdam. Hockeyster Fiona Morgenstern (27) vloog in krap één jaar tijd van het ene naar het andere uiterste.

Zelfs weken na het binnenslepen van de landstitel vindt Morgenstern het nog lastig om haar emoties onder woorden te brengen. ,,Dit is gewoon supervet”, lacht ze. ,,Deze titel doet me heel veel. Ik besloot afgelopen seizoen om na tien jaar weg te gaan bij Oranje-Rood. Dat we toen ook nog eens degradeerden maakte het extra verdrietig, want zo wilde ik mijn club helemaal niet verlaten. De overstap naar Amsterdam maakte ik vooral om mee te kunnen doen om de titel. Dat je dan in je eerste seizoen al kampioen wordt, is gewoon bizar.”

Voor de Amsterdamse hockeysters was het de kroon op een beladen seizoen. ,,Ik denk dat iedereen wel weet dat we niet de meest ideale seizoenstart kenden. Na een week was het niet eens duidelijk of we nog wel een coach hadden.”

Coach Robert Tigges zette zichzelf in de voorbereiding namelijk twee weken buitenspel om zichzelf en de spelersgroep ruimte te geven. Voor Morgenstern, die pas net was overgestapt naar de Amsterdamse club, was die periode extra lastig. ,,Ik was net nieuw en nog aan het wennen bij de club. Al vrij snel kwam ik erachter dat er best veel speelde uit voorgaande seizoenen”, legt ze uit. ,,Als team en staf heb- ben we aan het begin van het seizoen wel pittige gesprekken met elkaar gehad. We hebben de tijd nodig gehad om onze weg te vinden. Daar waren we vooral de eerste seizoenshelft mee bezig.”

Tweede seizoenshelft

Pas in de tweede seizoenshelft kwam de Amsterdamse ploeg meer op stoom. ,,Vooral richting het einde, met topwedstrijden tegen SCHC en Den Bosch, konden we meten waar we echt stonden. We wisten ook: we hebben nog een seizoenshelft en daarin moeten we het doen. Het geloof begon steeds meer te groeien.” Morgenstern zelf groeide in de loop van het seizoen als mens en als speelster. ,,Ik heb dit seizoen heel veel geleerd. In eerste instantie moest ik me aanpassen en mijn plek vinden, dat is iets waar je je weg in moet vinden.”

Makkelijk was de overstap van OranjeRood naar Amsterdam namelijk niet, erkent ze nu. ,,Ik heb het denk ik best onderschat. Je denkt dat je wel eventjes van club wisselt, maar het is veel meer dan dat. Naast mijn oude vertrouwde club liet ik namelijk ook mijn vrienden, familie en mijn sociale leven in Eindhoven achter. Daar heb ik het wel moeilijk mee gehad.”

,,Daarnaast kom je ook nog eens in een nieuw team waarin je moet vechten voor je plek. Ik speelde tien jaar bij OranjeRood, stond daar bovenaan in de hiërarchie. Alles was binnen mijn comfortzone. Bij Amsterdam ging ik daar plotseling ver buiten. Dat was niet altijd even makkelijk.”

Toch is ze blij dat ze de stap heeft gezet. ,,Je gaat ook relativeren en nadenken waarom je het spelletje zo leuk vindt en waarom je bent overgestapt. Uiteindelijk ben ik zowel fysiek als mentaal gegroeid bij Amsterdam.”

Op haar plek

Inmiddels is ze helemaal gewend aan haar nieuwe omgeving. ,,Ik voel me heel erg op mijn plek hier. Eindhoven zelf mis ik niet zozeer. Ik mis vooral de mensen die daar wonen: mijn familie en vrienden. Maar ik weet dat vriendschappen niet worden bepaald op afstand. In die zin is het een kwestie van veel contact houden.”

Nu ze vakantie heeft, is er meer tijd om weer even langs te gaan bij vrienden en familie, maar stiekem denkt Morgenstern alweer aan het volgende seizoen. ,,Natuurlijk willen we volgend jaar die titel weer pakken”, lacht ze. ,,Ik ben heel benieuwd, want als je ziet hoe we het dit seizoen ondanks een lastige start uiteindelijk hebben ge ikt, dan is er heel veel mogelijk.”

In het pre-olympisch jaar hoopt Morgenstern in ieder geval bij Amsterdam een inke bijdrage te kunnen leveren. ,,Met Oranje of Parijs ben ik nu nog niet bezig”, erkent ze. ,,Vorig jaar heb ik tot het WK bij de Nederlandse selectie gezeten. Als je het WK niet haalt en er vervolgens weer een nieuwe bondscoach komt, is het maar afwachten hoe het allemaal loopt. Dit seizoen was niet het makkelijkste seizoen, maar wel het seizoen waarin ik het meeste heb geleerd. Ik ben gegroeid bij Amsterdam, maar volgend seizoen wil ik nog veel beter. Daar ga ik me op focussen. Dan zien we vanzelf wel wat er van komt.”

Door Natasja Weber

Oranje-Rood-man Ton van der Velden is een vrijwilliger die elke club zich zou wensen. Hij stelde een klusteam samen en richt zich met een grootschalig duurzaamheidsproject op het besparen van kosten.

Het is donderdagochtend 9.15 uur als de eerste mannen van het klusteam het clubhuis van Oranje-Rood komen binnenlopen. Voordat ze hun handen uit de mouwen gaan steken is het eerst tijd voor koffie terwijl Ton van der Velden, de grote roerganger van de klusclub, de plannen voor vandaag bespreekt. De stemming zit er goed in bij de zes gepensioneerde mannen die elkaar al jarenlang kennen van de Eindhovense vereniging.

Ton van der Velden begon het klusteam een jaar geleden met een paar hockeyvrienden. Inmiddels is het uitgegroeid tot zes mannen die eens in de twee, drie weken alles op en rond het sportpark en het clubhuis van Oranje-Rood aanpakken. Van het repareren van goals en reclameborden, tot het aanbrengen van nieuwe stopcontacten en het rechtleggen van loszittende tegels. Oranje-Rood beschikt al langer over een klusteam dat op maandagavond in touw is, maar vanwege de trainingsactiviteiten kan er niet overal veilig gewerkt worden. Dus was er behoefte aan versterking. Op voorspraak van clubmanager Babette van der Velden, zijn dochter, kwam Ton een keer praten om wat opknapwerk te doen. ,,Babette en exploitatiemanager Dolf Koch hadden een lijstje met 10 punten voor de velden 1 tot en met 4. Vervolgens ben ik een rondje gaan lopen langs deze velden en had ik 40 grote en kleinere klussen verzameld. Na een rondje clubhuis had ik er nog 25 aan toegevoegd. Met de velden 5 tot en met 8 erbij kwam ik al snel op 120 à 130 punten die aandacht verdienden.’’

Lekker buiten

Van der Velden benaderde een paar oude hockeymaten met wie hij bij de senioren en veteranen had gespeeld – en die over gouden handen beschikken – en de klusclub was geboren. ,,Gaandeweg meldden zich steeds meer mannen aan. We zijn lekker de hele dag buiten, het is gezellig zo onder elkaar, ’s middags kunnen we aanschuiven voor een lunch en aan het eind van de dag, als de pijp leeg is, drinken we een biertje.’’

Als de instructies op deze donderdagochtend duidelijk zijn, lopen de mannen naar de klusruimte beneden naast de kleedkamers. Fred Huigen en Ton Molkenboer gooien een winkelwagen van de Lidl vol met tangen, sleutels, handschoenen, een slijpschijf en een anti-roest spuitbus. Zij gaan zich buigen over een hekwerk op veld 6 waarbij het deurtje blijft hangen op een omhoog gekomen tegel. In een minuut of 20 hebben ze het euvel verholpen. ,,Oh oh, wat mooi. Het ziet er weer fantastisch uit’’, zegt Huigen terwijl hij het deurtje open en dicht doet. ,,Hebben jullie het ook al gelakt?’’, vraagt Van der Velden die de boel even komt inspecteren. ,,Jazeker, ook al gedaan.’’ En op naar de volgende klus.

Ondertussen zijn Ed Latour en Dirk de Rooij bezig met de renovatie van de videotoren op veld 3. En Harrie Simkens buigt zich over de elektrakasten van veld 1 die hij voorziet van sloten. Een jaar na de start van de klusclub behelst de lijst van actiepunten 423 klussen waarvan er inmiddels 298 zijn afgevinkt. ,,Elke week komen er punten bij, maar na een klusdag kunnen we er ook weer een stuk of 15 wegstrepen’’, vertelt Van der Velden die opmerkt dat zijn club nog zeker meer mankracht kan gebruiken.

Hockeyfamilie

De 65-jarige Ton van der Velden komt uit een echte hockeyfamilie die van oudsher Oranje Zwart een warm hart toedroeg. Zijn ouders speelden er, hijzelf en ook zijn vier kinderen voordat OZ in 2016 fuseerde met buurman EMHC. Twee van zijn dochters, Daphne en Babette van der Velden, speelden jarenlang in Dames 1 van Oranje Zwart en Oranje-Rood.

Van der Velden is een vrijwilliger die iedere vereniging zich zou wensen. De gepensioneerde technische projectmanager is niet alleen anderhalve dag per week bezig als roerganger van het klusteam, ook is hij gevraagd om zich actief in te zetten voor een duurzaamheidsproject van OranjeRood. De club heeft zich als doel gesteld de meest duurzame hockeyvereniging van Nederland te worden. Het project is opgesplitst in drie aandachtsgebieden: energie en water, waste en mobiliteit. Van der Velden richt zich op energie en water. ‘Mijn passie’, zoals hij zelf zegt.

Voor Van der Velden was het logisch om te beginnen met het opvragen van alle facturen voor gas, water en licht. ,,Meten is weten. Gissen is missen’’, gooit de vrijwilliger er niet voor het eerst zijn stokpaard- jes uit. Veldverlichting vormt veruit de grootste kostenpost. De kosten voor het besproeien van de watervelden zijn daarentegen relatief laag. ,,Dat doen we met ontijzerd grondwater dat we oppompen en dat kost vrijwel alleen elektraverbruik’’, licht Van der Velden toe.

Ledverlichting

Hij becijferde dat het vervangen van de gasontladingslampen van de veldverlichting door ledverlichting op jaarbasis 37 procent aan kilowattuur bespaart. Bij Oranje-Rood beschikt alleen het hoofdveld over ledverlichting, de overige zeven velden niet. ,,Als we op al onze velden ledverlichting aanbrengen, levert dat ongelooflijke besparingen op. Maar hier tegenover staat wel een investering van enkele tonnen. En wie gaat dat betalen?’’ Hetzelfde geldt voor het aanbrengen van extra zonnepanelen, zoals Van der Velden graag zou willen zien.

Ook op kleinschaliger gebied zijn er vele besparingen mogelijk, achterhaalde hij. ,,Neem bijvoorbeeld onze koffieautomaten. Die stonden dag en nacht aan, terwijl bijvoorbeeld hierboven bij de businessclub doordeweeks niemand komt. Dat scheelt zo enkele duizenden euro’s per jaar’’, concludeert Van der Velden die wekelijks een dag bezig is met het duurzaamheidsproject. Het is een project van een lange adem waarbij ook de samenwerking wordt gezocht met partners van de hockeyclub uit het bedrijfsleven en met de gemeente Eindhoven. ,,Het gaat niet alleen om de kosten’’, besluit Van der Velden. ,,Het gaat ook over de toekomst: hoe wil je een hockeyvereniging duurzaam en operationeel blijven runnen?’’

Een zomer om nooit te vergeten met BP College!

HOCKEY SUMMER CAMP

Leonidas, Rotterdam 17 t/m 21 juli | 24 t/m 28 juli

HOCKEY SUMMER DAYS

HC Zwolle 24 t/m 26 juli

Het is duidelijk, we kunnen er niet meer omheen. Alastair Cox (Facilities and Quality Programme Manager) is glashelder. Op de Olympische Spelen in 2028 in Los Angeles zal er alleen gespeeld worden op waterloos kunstgras. Al eerder zullen veel internationale toernooien overgaan naar velden die niet meer besproeid hoeven worden.

Misschien is de primeur van MHC Weesp op 13 juni jl. met een bijna dagvullend programma georganiseerd door instalatiebedrijf CSC Sport en kunstgrasleverancier Green elds, daarom wel historisch. Vanuit de hele wereld waren vertegenwoordigers aanwezig bij de ‘lancering’ van het eerste kunstgrasveld dat geen water nodig heeft en toch zo dicht mogelijk komt bij de eigenschappen van een echt waterveld.

Het is, aldus Alastair Cox, het begin van een noodgedwongen revolutie die in een sneltreinvaart moet doorontwikkelen de komende jaren. Noodzakelijk vanuit duurzaamheid - zelfs in West-Europa hebben we straks een tekort aan water - maar ook voor het behoud van de mondiale positie van de hockeysport. India (en ook Pakistan) zijn weggezakte grootmachten die op deze manier weer kans maken om echt aanspraak te maken op Olympisch goud. Broodnodig om überhaupt als hockeysport de Olympische status te behouden. Vanuit de FIH zijn alle eisen voor een waardig waterloos kunstgrasveld nauwkeurig omschreven. Alle facetten die het hockeyen op een goed waterveld nu zo aantrekkelijk maken voor kijkers en spelers zelf zijn daarin meegenomen. De uitdaging ligt nu dus bij de kunstgrasleveranciers om dit te ontwikkelen. CSC Sport Green elds heeft de absolute primeur met hun ‘Greenelds Pure EP’.

Voordat de nieuwsgierigheid van alle hoogwaardigheidsbekleders beloond werd met het betreden van het nieuwe veld, was er een seminar met meerdere sprekers. Zo ook hockeylegende Floris-Jan Bovelander (alias Flop), die met zijn Bovelander Foundation inmiddels bijna 10 jaar veel goed werk doet om het hockeyen in India op de kaart te houden en de jeugd daar te stimuleren te gaan hockeyen. ,,Sinds de Olympische Spelen van 1976 in Montreal, waar voor het eerst op kunstgras gespeeld werd, is de hockeywereld veranderd. Het is niet voor niets dat recordhouder van goud bij de mannen, India, alleen maar zwartwit foto’s van die successen heeft.” FlorisJan kan als geen ander benoemen wat het belang is van waterloze velden: ,,Eigenlijk is de mondiale hockeysituatie nu niet eerlijk. Als je geen toegang hebt tot kunstgrasvelden loop je mijlenver achter. In de regio Amsterdam liggen meer kunstgrasvelden dan in heel India.”

Tijdens onder andere de lezing van Colin Young (research and development director van Ten Cate, Grass het moederbedrijf van Green elds) werd duidelijk dat we mooi op weg zijn, maar dat dit ook pas een begin is.

Er is nu veel tijd en energie gestoken in de toplaag, het kunstgras zelf, maar alles wat daaronder ligt, is nog hetzelfde als bij een gewoon waterveld. Uiteindelijk moeten kunstgrasvelden echt vele malen goedkoper worden beamen zowel Alistair als Floris-Jan. En dat zit voor een groot deel in de onderlaag. ,,Dat moet gewoon kunnen. Het verschil tussen het goedkoopste kunstgras en het duurste is nog altijd minimaal in vergelijking met het verschil tussen het goedkoopste kunstgras en de ‘zandveldjes’ waar nu op gespeeld wordt in India,” aldus Flop. ,,En natuurlijk moet het ook recyclebaar zijn. Van oude velden weer nieuwe velden maken… dat moet toch te doen zijn?!”

Veel sneller

En dan is het zover, we mogen het nieuwe veld betreden. De eerste bevindingen? De groene toplaag lijkt nog minder op echt gras, omdat het geen sprietjes meer zijn, maar bijna een soort bredere bolletjes. De stuit lijkt goed - dus 3D hockey moet prima lukken, maar het veld is vooral veel sneller. ,,Het is interessant om te zien wat dit met de evolutie van het spel zelf gaat doen. Het aangeven van de strafcorner zal bijvoorbeeld harder gaan, dus uitlopers eindigen nog meer in een niemandsland”, aldus oudhoofdklasse speler Matthijs Verhoef (Salesmanager Hockey CSC Sport Green elds). ,,Ik ben ook wel benieuwd wat het gaat doen met de ontwikkeling van het schoeisel. Op deze velden heb je echt minder proel nodig. Misschien kun je straks wel met tennisschoenen gaan spelen.”

Critici zijn bang dat alle aanstaande ‘vernieuwingen’ in de hockeysport de sport geweld aan doen. Floris-Jan tackelt die angst: ,,Hockey brengt mensen samen, brengt zoveel plezier. Wij als hockeyers zullen ondanks alle veranderingen de kernwaarde van het spel bewaken. Dat gaat echt nooit verloren.”