Serie wedstrijden Oranje in Pro League in Eindhoven

Door Hans Hofstra

De Oranje-heren en Oranjedames hebben wisselende successen geboekt in de wedstrijden van de FIH Pro League. De Oranje-heren wonnen drie keer, maar kregen ook het grootste thuisverlies ooit. De Oranje-dames wonnen ook drie keer en speelden gelijk tegen Australië. Beide teams lieten meerdere spelers debuteren in de Pro League.

De Oranje-dames hadden al zes maanden geen o ciële wedstrijd in de Pro League gespeeld.

In het laatste duel werd Argentinië in het Argentijnse Santiago del Estero verslagen. Met maar vier gespeelde wedstrijden, moesten de Oranje-dames nog twaalf wedstrijden in één maand spelen om de serie in de FIH Pro League te volmaken. In de eerste wedstrijd stond China op het programma. De Chinese dames staan onder leiding van Oud-Oranje Bondscoach Alyson Annan. De bondscoach laat bij China nog weinig goede resultaten zien en staat met zestien gespeelde wedstrijden op tien punten. Ook tegen Oranje kreeg China het moeilijk.

Felice Albers en Luna Fokke scoorden al vroeg voor de ploeg van Paul van Ass. Joosje Burg en Marijn Veen scoorden in het derde kwart, waardoor Oranje ook de vijfde wedstrijd van de Pro League won.

Jochems en Zandee maken debuut Oranje leek in goede doen, want nog geen dag later werden de op papier goede Australische dames makkelijk van het veld geveegd. Met debutanten Marleen Jochems en Zandee won Oranje met maar liefst 7-2. Een monsterscore. Yibbi Jansen scoorde drie keer, Frédérique Matla twee keer en Pien Dicke ook twee keer.

Ook in de return tegen China hadden de Oranje-dames weinig moeite om de overwinning te pakken. Dit keer scoorde China twee keer. Oranje maakte er wederom vier. Yibbi Jansen scoorde dit keer twee maal. Matla en Dicke maakten de andere twee.

In het tweede duel tegen Australië had het team van Paul van Ass voor het eerste moeite om te winnen. Sterker nog, Australië hield Oranje op gelijke hoogte. Uiteindelijk wonnen de Aussies ook de shootouts, waardoor Oranje voor het eerst in de Pro League puntverlies leed.

Toch lijkt het verliezen van het bonuspunt tegen Australië geen grote gevolgen te hebben voor de Oranje-dames. De achterstand op koploper Argentinië is te overbruggen.

Meer debutanten bij Oranje heren

Ook heren-bondscoach Jeroen Delmee gaf in de wedstrijden van de Pro League meerdere debutanten een kans. Dit alles had te maken dat de spelers van Bloemendaal en Kampong rust kregen. Zij speelden tot afgelopen week nog wedstrijden om het landskampioenschap.

In de eerste wedstrijd tegen India mochten maar liefst zeven spelers hun eerste cap spelen. Drie van hen maakten in die wedstrijd ook de doelpunten. Duco Telgenkamp (twee keer), Boris Burkhardt en Pepijn Reyenga maakten de goals. Voor laatst genoemde was het extra bijzonder. Ook zijn broer Tijmen stond in die wedstrijd tussen de lijnen. Miles Bukkens, Timo Boers, Max de Bie en Sheldon Schouten waren de andere debutanten en speelden hun eerste minuten voor Oranje.

Grootste thuisverlies Oranje

Dat het spelen met debutanten een garantie is voor succes, bleek in wedstrijd twee al snel een utopie te zijn. De Oranje-heren speelden een zwakke wedstrijd en zag Australië dit hard afstra en. De grootste internationale thuisnederlaag werd geïncasseerd. Australië won met maar liefst 2-7. In deze wedstrijd speelde David Huussen zijn eerste wedstrijd voor Oranje. Een positief punt, Pinoké-spits Miles Bukkens liet zich zien en scoorde beide doelpunten voor Oranje.

Oranje-heren tonen veerkracht

Knap genoeg toonde Oranje al snel veerkracht. In de tweede wedstrijd tegen India werd er gewonnen met 3-2. Hoedemakers, Burkhardt en Telgenkamp scoorden voor Oranje. De heren uit India werden daardoor twee keer op een nederlaag getrakteerd.

Met angst en beven werd er door Oranje gekeken naar de return tegen Australië. De oor wassing een paar dagen geleden was nog niet vergeten. Knap genoeg liet Oranje zich nu wel zien. Door doelpunten van Timo Boers, Duco Telgenkamp (beiden scoorden twee keer) en Tjep Hoedemakers, won Oranje met maar liefst 5-2. Door deze overwinning lijkt de ploeg nog kans te maken op de titel in de FIH Pro League. Foto’s Roel Ubels

Door Rijcko Treep

Tranen van vreugde, verdriet en trots. Pinoké-aanvoerder Jannis van Hattum liet zijn emoties de vrije loop nadat hij met zijn ploeg voor het eerst in de clubgeschiedenis de landstitel had gegrepen. In de finale van de play-offs op 29 mei zorgden de Amstelveners voor een daverende verrassing door Bloemendaal met 4-0 te verslaan. De titel maakte veel los bij Van Hattum, die tijdens het feestgedruis meermaals aan zijn vader dacht. ,,Ik weet zeker dat hij hartstikke trots op me is.”

Het besef is nog steeds niet helemaal doorgedrongen, vertelt Van Hattum een kleine maand na de mooiste dag uit zijn hockeycarrière. Als hij terugdenkt aan de desbetreffende dag verschijnt er meteen weer een glimlach op zijn gezicht. ,,Het is een bijzonder gevoel”, vertelt Van Hattum nadat hij een slok van zijn cappuccino heeft genomen. ,,Elke dag stuurt iemand uit het team een appje in de groepsapp hoe mooi het is dat we kampioen zijn geworden. We leven nog steeds in een roes.”

Dat de eerste titel in het 93-jarige bestaan van de club groots gevierd moest worden, was één ding wat zeker was voor de spelers van Pinoké. Ze trakteerden zichzelf op een rondvaart door de grachten en werden gehuldigd door de gemeente Amstelveen. ,,Het is meer een soort feestweek geworden. Het is mooi om te zien hoe trots iedereen op elkaar is en wat zo’n prestatie met de club en de mensen om je heen doet. Natuurlijk zal het besef binnenkort wel gaan indalen, maar ik denk dat de glimlach in de voorbereiding op het nieuwe seizoen nog steeds aanwezig is.”

Sprookje

Het verhaal van Pinoké - een fusieclub van Pinokkio en O.K. - mag gerust een sprookje worden genoemd. Vorig seizoen bereikte het team van coach Jesse Mahieu voor het eerst in de geschiedenis de playoffs, waarin het in de finale ten onder ging tegen Bloemendaal. Dit seizoen ging het allesbehalve rimpelloos voor de Steekneuzen, die pas in de laatste speelronde het vierde en laatste play-off-ticket veiligstelden. ,,Na de uitschakeling in de EHL zijn er wat harde woorden gevallen en is er een en ander veranderd in de staf. Daarna zijn we beter gaan spelen”, vertelt de 27-jarige speler.

Hoewel de opdracht loodzwaar was, rekende Pinoké dankzij een dubbele overwinning (3-1 en 2-1) af met Kampong. ,,De manier waarop we speelden, gaf veel vertrouwen. We gingen met een lekker gevoel de finale in”, doelt Van Hattum op de wedstrijd tegen Bloemendaal. Het was precies hetzelfde affiche als een jaar eerder. ,,Zij hadden in april de EHL gewonnen, dus we wisten dat we flink aan de bak moesten. De eerste wedstrijd ging goed. We speelden weliswaar met 1-1 gelijk, maar voor ons was dat een goede uitgangspositie.”

In tegenstelling tot vorig seizoen werd het landskampioenschap niet meer beslist in een best of three, maar werden er maximaal twee wedstrijden gespeeld. Dat zou in dit geval betekenen dat de winnaar van de tweede wedstrijd zich tot landskampioen zou kronen. ,,Eén of twee keer winnen bij Bloemendaal; dat is nogal een verschil. Natuurlijk was de opdracht nu ook pittig, maar we hadden er het volste vertrouwen in dat we daar konden winnen.” Dat vertrouwen was terug te zien op het veld. In een wedstrijd waarin alles lukte, maakte Pinoké korte metten met Bloemendaal. Na 60 minuten spelen stond er maar liefst 0-4 op het scorebord en kon het feest beginnen. ,,Waanzinnig, niet normaal. We hadden ons geen betere wedstrijd kunnen bedenken. Alles viel goed bij ons, terwijl het bij hun allemaal net niet lukte.” De ontlading was groot bij de spelers en supporters, die in grote getale naar Bloemendaal waren afgereisd. ,,Aan alles zag je dat het de mensen heel veel deed.”

Ook Van Hattum hield zijn emoties niet in bedwang. Direct na het laatste fluitsignaal gingen zijn gedachten naar zijn vader René, die elf maanden geleden overleed aan de gevolgen van melanoomkanker. ,,Het is pijnlijk dat m’n vader het niet heeft kunnen meemaken, maar we weten hoe trots hij zou zijn geweest en hoe bijzonder hij dit had gevonden. Op de tribune gaven we elkaar een dikke knuffel en zeiden tegen elkaar: volgens mij is hij nu wel van z’n wolk gedonderd.”

Van Hattum, die sinds 2014 bij Pinoké actief is, herinnert zich de ontlading toen de club vorig seizoen voor het eerst in de

“Hij is misschien niet de meest opvallende speler, maar met zijn drive, overzicht en fijnbesnaarde techniek heeft Jannis wel degelijk een groot aandeel in het kampioenschap.”

Pinoké-coach Jesse Mahieu heeft louter positieve woorden voor zijn aanvoerder, die de afgelopen jaren een ‘enorme switch’ heeft doorgemaakt. “Van heel kritisch zijn op zichzelf, naar leiding geven op een positieve manier”. Als je ziet hoe hij de jonge jongens oppept of ferme woorden gebruikt om de groep aan te spreken, is dat bewonderenswaardig. “Hij is nog altijd maar 27 en ik ben ervan overtuigd dat hij nog veel meer in huis heeft.”

Mahieu herinnert zich nog goed hoe de 18-jarige Van Hattum als veelbelovende speler binnenkwam. “Hij was in het begin een beetje bleu, maar heeft zijn positie in de groep vrij snel afgedwongen.” Hij was niet bang om dingen te zeggen en geschiedenis de play-o s haalde. ,,Iedereen was heel emotioneel, juist omdat hij er nog bij was. We wisten dat hij niet lang meer te leven had en dan beleef je alle momenten heel intens. Ik had het ontzettend mooi gevonden als we samen die cup konden vasthouden, maar dat is er helaas niet van gekomen. Gelukkig heeft hij de vele hoogtepunten van vorig jaar nog met ons beleefd.”

Eendagsvlieg

Volgens Van Hattum was zijn vader op de hoogte van zijn persoonlijke ambities. ,,Hij wist dondersgoed dat we geen eendags- verantwoordelijkheid te nemen. Drie jaar na zijn komst durfde Mahieu het wel aan om hem aanvoerder te maken. Niet alleen omdat Pinoké in die tijd een ‘duiventil’ was, maar ook omdat Van Hattum daar volgens Mahieu de ideale persoon voor was. “Hij kende de club goed en de jongens.” “ Daarnaast had hij een neutrale kijk op de zaak, dat vond ik ook niet onbelangrijk.”

Inmiddels is Van Hattum uitgegroeid tot een belangrijke schakel in het team van Mahieu en wordt hij omschreven als een complete, stijlvolle speler die alle basistechnieken goed beheerst. “Hij heeft iets verbetens in zich. Waar hij vroeger nog weleens wat schoonheidsfoutjes maakte, is dat nu nagenoeg uit zijn spel verdwenen. Ik sluit zeker niet uit dat hij nog een kans gaat krijgen bij Oranje. Hij heeft er al eens dicht tegenaan gezeten en als hij zo stabiel blijft presteren, is het zeker mogelijk.” vlieg wilden zijn. Ik heb altijd gezegd dat ik ooit eens landskampioen wilde worden en dat is nu gelukt. Ik weet zeker dat hij hartstikke trots op me is”, aldus de middenvelder, die zijn vader omschrijft als een onwijze hockeygek. ,,Hij heeft alles voor me mogelijk gemaakt, bracht me overal naartoe en wilde overal bij zijn. Hij ademde hockey.”

Op de vraag welke levenslessen Van Hattum van zijn vader heeft meegekregen, hoeft hij niet lang na te denken: ,,Als je anderen vraagt hoe ik in het leven sta, zullen ze zeggen dat ik heel positief ben. Ik geef nooit op, doe altijd mijn stinkende best en zal vooral niet bij de pakken gaan neerzitten. Ik weet hoe positief m’n vader in het leven stond. Hij vond alles leuk en genoot van de dingen die hij deed. Mij zul je ook niet snel chagrijnig op het veld zien, omdat ik weet hoe snel het leven kan veranderen. Als je heel erg in zak en as gaat zitten, gaat het je niet veel verder brengen.”

Reis

Met zijn positieve instelling is Van Hattum een belangrijke schakel in het elftal van Pinoké. Niet voor niets werd hij zes seizoenen geleden gebombardeerd tot aanvoerder, een rol die naar eigen zeggen goed bij hem past. Van Hattum is niet de speler van de technische hoogstandjes of de vele doelpunten, maar is tactisch sterk en stuurt en spoort zijn teamgenoten continu aan. ,,Ik vind het leuk en bijzonder dat ik aanvoerder van dit team mag zijn, maar daar til ik niet te zwaar aan.”

Als leider van een ‘heel jong team’ behoedde hij Pinoké in 2018 voor degra- datie door in de play-outs ternauwernood overeind te blijven. Ruim vijf jaar later boekte hij met diezelfde club het grootste succes uit de historie. ,,Het kan snel gaan”, lacht hij. ,,Toen we er net in waren gebleven, was het mijn ultieme doel om kampioen te worden met dit team. Ik wist niet of het ging lukken, maar ik wilde er alles aan doen om het voor elkaar te krijgen. Dat ik de hele reis heb meegemaakt, maakt deze titel extra mooi.”

Nu Van Hattum zijn ‘stoute droom’ heeft bewerkstelligd, is de honger naar méér prijzen alleen maar groter geworden. Behalve een nieuwe landstitel en een succes in de EHL heeft hij een interlandcarrière nog niet uit zijn hoofd gezet. ,,Dat zou ik heel graag willen, alleen al omdat m’n vader dat waanzinnig mooi had gevonden”, vervolgt Van Hattum. ,,Als dat lukt, ga ik zeker een traantje laten. Ik ga niet roepen dat ik erbij hoor of al een interland had moeten spelen. Mijn carrière is nu al uniek. Ik zal er niet minder trots op zijn als het er niet van komt.”

Na een succesvolle eerste editie vorig jaar startte afgelopen april de tweede editie van ‘Leukste Team van Nederland’. Doen er weer zoveel teams mee? Welke acties bedenken ze dit jaar om te kunnen winnen? En stemmen net zoveel mensen op hun favoriete team…? Allemaal vragen vooraf waar we als organisatie nu de antwoorden op hebben. In één woord kunnen we zeggen: WOW! Wow, wat hebben de teams die meededen gestreden! Wow, wat waren de teams creatief!

Wow, wat hebben jullie, de teams, veel stemmen opgehaald! Maar uiteindelijk is en blijft het een competitie en om te winnen heeft het leukste team de meeste stemmen nodig.