25 Jaar Highlife: België

Er zijn nu meer blowers dan ik ooit voor mogelijk had gehouden

25 jaar cannabis in België

Er zijn in België de voorbije kwarteeuw ontiegelijk veel meer mensen beginnen blowen dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Jarenlang zag ik alleen spliffs op reggaeconcerten. In de clubs en op raves gebruikten ze andere illegale geestverruimers (of -vernauwers) en mensen van mijn generatie waren vaak overgeschakeld op alcohol. De kinderen en zo, u kent dat. Je moet ze wel een beetje goed opvoeden. Sommige vrouwen van vrienden met wie ik ooit aanzienlijke hoeveelheden wiet geconsumeerd had, vroegen mijn geliefde zelfs op licht verontwaardigde toon: 'Rookt die man van jou nu nog altijd wiet?' Terwijl hun eega intussen nog een Duvel bestelde.

Door: Karel Michiels

Die reactie typeert de hypocriete houding van mijn generatie. En het zijn mannen en vrouwen van mijn leeftijd die nu de dienst uitmaken in de politiek en de maatschappij. Mensen die perfect (zouden kunnen en moeten) weten dat het verbod op cannabis nergens op berust. Ze hebben zich net als de vorige generaties kritiekloos laten inpakken door de propaganda van de machthebbers. Liberalen en socialisten hebben begin jaren 2000 even de schijn gewekt dat ze het roer zouden omgooien, maar hun krakkemikkige gedoogbeleid heeft nooit een eerlijke kans gekregen. Teveel obstructie van de conservatieve partijen, zeker sinds de NV.A de grootste is. De Grote Leider van de NV.A slaagde er zelfs in om de War on Drugs nieuw leven in te blazen, en voor het hele land een nultolerantie af te kondigen. Hij is de zoveelste politicus die een persoonlijke morele kruistocht tot staatszaak verheft.

Politics = politricks

En toch respecteer ik Bart De Wever daarvoor. Je weet waar hij voor staat en hij zal niet licht van mening veranderen. Het zijn net de zelfbenoemde vrijdenkende en progressieve krachten in de Belgische politiek die een doorbraak in het drugdebat verhinderd hebben. Plots waren de liberalen tegen iedere vorm van gedogen en legaliseren, ook al stond de vader van de huidige premier Charles Michel in de jaren 90 mee aan de wieg van een wetsvoorstel in die richting. De Waalse socialistische leider Elio Di Rupo had toen zelfs al een heel plan op punt gesteld om de productie, verdeling en verkoop van cannabis wettelijk te regelen. De Vlaamse SP.A zette legalisering in de aanloop naar de verkiezingen van 2014 nog in het verkiezingsprogramma, omdat een meerderheid van de partijleden dat zo beslist had. Maar van de jongedame die het punt toen op de agenda zette, is sindsdien nooit meer iets vernomen. De partijtop noemde het een jeugdige onbezonnenheid en ging over tot de orde van de dag. Geen enkele socialistische politicus durft het woord cannabis nog maar in de mond te nemen, toch niet openbaar. Ja, in Wallonië, waar Di Rupo zijn oude plannen uit de kast heeft gehaald en opnieuw pleit voor legalisering. Vanuit de oppositie natuurlijk, niet in het minst om De Wever dwars te zitten. Politics = politricks heeft Peter Tosh mij lang geleden al geleerd, en het wordt er alleen maar erger op.

Karel Michiels in Jamaica (2009)

Optimist

Maar ondanks al die tegenwerking, de laffe houding van ouders, politici, rechters en politie, is het gebruik van wiet dus explosief gestegen. De jongere ge-

neraties zijn veel beter geïnformeerd en minder vatbaar voor leugens en misleiding. O ja, er zijn twintigers en dertigers die fanatiek blijven fulmineren tegen illegale drugs, ook in de politiek, maar die rechtse kramp zal altijd wel blijven opspelen. De War on Drugs is voor het rechtse kamp altijd een bindende factor geweest die nooit in vraag werd gesteld. Maar de meeste twintigers en dertigers die ik ken gaan niet langer mee in dat negatieve verhaal. Ook wie niet blowt, maakt geen punt van het gebruik van anderen. Dronkenschap wordt in die kringen minder gemakkelijk aanvaard. Veel jongeren zijn meer vertrouwd met de onmiskenbaar schadelijke gevolgen van overmatig alcoholgebruik dan met de zelden goed onderbouwde gevaren van blowen. Als geboren optimist kan ik alleen maar hopen dat die nieuwe generatie eindelijk een einde zal maken aan het absurde drugbeleid. Maar eerlijk gezegd verwachtte ik begin jaren 80 al hetzelfde van mijn leeftijdgenoten, en kijk wat een zootje zij ervan gemaakt hebben.

Vuur brandend houden

Hebben die 25 jaar columns en artikels over België in de Highlife dan eigenlijk wel iets uitgehaald, vraagt u zich misschien af. Ik overschat nooit mijn individuele bijdrage tot een maatschappelijke discussie, maar ik maak me wel sterk dat ik samen met andere mensen het vuur brandend heb gehouden, en geprobeerd heb om wat tegengewicht te bieden voor de aanhoudend negatieve en bevooroordeelde berichtgeving in de traditionele media. Denise Aerts, bezielster van de Belgische Cannabis Consumenten Bond (BCCB). José Vermeulen van growshop Flow. De dit jaar overleden Joep Oomen van Trekt Uw Plant en het team dat de organisatie nieuw leven heeft ingeblazen. Michel Degens van Mambo Social Club en andere activisten die zich inzetten voor de legalisering van mediwiet. Ik zie in verschillende media ook steeds meer Vlaamse columnisten opduiken die vrij en vrank voor hun mening uitkomen, naast een toenemend aantal opiniestukken uit sociale, medische, economische en wetenschappelijke hoek. Een mens zou er toch weer optimistisch van worden. Er zijn weinig onderwerpen waar ik liever over schrijf dan cannabis. Ik hoop dat ik het nog lang kan blijven doen, het liefst natuurlijk voor het enige blad dat nu al 25 jaar compromisloos op de barricaden staat voor legalisering.