The Dubbeez

The Dubbeez uit Almere / Amsterdam is een reggaegroep die graag nieuwe invloeden in hun muziek opneemt. Een zeskoppige familie die van elk optreden een feest maakt maar serieuze onderwerpen zeker niet uit de weg gaat. En blowen ze ook, zoals dat in reggae schijnt te horen?

Door: Arjan van Sorge

Daarover later meer, eerst even een stukje geschiedenis. De bandleden zijn allemaal midden twintig, bassist Olivia en drummer Earl zijn broer en zus, zanger Quincy is hun neef en zangeres Joanne, gitarist Milan en keyboardspeler Bobby worden min of meer als familie beschouwd. Vader Patrick Ramdat leerde Olivia bassen en Earl drummen, en was een tijdlang de geluidsman en regelaar van de band. Zelf speelde hij bas in o.a. de Nice Time Freedom Band en Tallawah. The Dubbeez is als formatie nu redelijk stabiel, ook al haakte zangeres Charissa een tijdje geleden af vanwege zwangerschap.

Serieus

Dat ze op de goede weg zaten, merkten ze bij The Dubbeez na hun optreden tijdens Battle Of The Bands op de Uitmarkt in 2013. Olivia: “We wonnen, kwamen in contact met onze boeker en door dat optreden zijn we serieus aan de slag gegaan.” Earl: “We waren al serieus bezig, maar toen kregen we een boost, we hadden bevestiging. Als reggaeband in Nederland heb je al wat minder zelfvertrouwen ten opzichte van pop en rockbands, want reggae is niet zo populair in Nederland.”

Vooroordelen

Olivia: “Je loopt tegen heel wat vooroordelen aan, ze gaan ervan uit dat je een bepaalde stijl speelt, alleen roots / Bob Marley-stijl, en dat je de hele dag door rookt.” Earl: “En dat je onderwerpen ook niet verder dan dat kunnen gaan.” Olivia: “Dat het geen groter publiek zal bereiken.” Earl: “Dat het niet dansbaar is, het is te relaxed.” Olivia verzucht: “Ja, zoveel frustraties...” Waarop iedereen lacht, het zit ze allemaal hoog maar relativeren kunnen de bandleden ook. Waarop Joanne nog wat verduidelijkt: “Het is niet een heel grote doel-

groep die naar reggae luistert. Het is ons doel om dat te verbreden.” Olivia: “Want als we hebben gespeeld op wat voor festival dan ook krijgen we toch goede feedback - oh ja reggae is eigenlijk best wel leuk.” Joanne: “Het geeft een heel andere kijk op reggae. En het is gezellig.” Olivia: “Sommige mensen weten niet eens dat het reggae is als ze ons zien.”

Deuren openen

Joanne denkt dat ze wel wat verandering hebben kunnen veroorzaken door op allerlei festivals te spelen. “Mensen zijn er wel opener over. Omdat onze nummers niet cliché reggae zijn, en als we eenmaal een optreden hebben maken we er een feestje van. Zodat de mensen die het niet gewend zijn naar reggae te luisteren, toch hun beeld hebben kunnen veranderen. In hedendaagse muziek zitten ook veel reggae-invloeden en dat opent ook weer deuren voor ons. Ze zien niet alleen Bob Marley als image van reggae, maar kijken ook verder. Dat maakt het makkelijker om geboekt te worden voor popfestivals, en andere podia te zien.”

Dronken

Een reggaenummer waarin iedereen straalbezopen wordt; het is niet echt gebruikelijk binnen reggae. Hoe komt zo’n track als Hangover tot stand? Joanne: “Door het te ervaren. Het is een van de clichés van reggaebands: die gasten drinken niet. Maar we zijn gewoon jonge mensen en spelen reggae. Ik was eigenlijk r&b, gospel, soul zangeres en ik hield altijd wel van reggae, toen Olivia me vroeg of ik ook nummers schreef. Ik had zoiets als een hangover ervaren en schreef er een nummer over. Ze dachten niet bekrompen over het onderwerp dus ik durfde het wel zo naar voren te brengen. Ik denk dat veel jongeren ooit zoiets als Hangover hebben ervaren, dat ze teveel op hebben.” Olivia: “We proberen reggae niet in een hokje te stoppen.” Joanne: “Vandaar dat we de onderwerpen waarover we schrijven zo breed en eerlijk mogelijk naar voren willen brengen. Het is een pure reflectie van wie we zijn.”

Flow op de beat

“Er zijn nummers ontstaan uit jammen,” vervolgt Joanne. “Quincy schrijft ook en hij heeft vaak zijn tekst al in gedachten, hij schrijft het dan op, we komen oefenen en hij vertelt hoe hij het in zijn gedachten heeft, hoe hij het wil laten klinken. Ik kom vaak op een refrein en daar worden dan akkoorden bij gezocht. Ik heb misschien wel tekst maar ik weet nog niet hoe ik het qua flow op de beat moet zetten of hoe de muziek gaat klinken, want ik speel zelf geen instrument. Met de akkoorden komt het nummer zo tot stand en wordt het aangepast tot het een goed gevormde song is.”

Open minded

Als het over wiet en hasj gaat vallen de vier bandleden wat weg. Joanne doorbreekt de stilte: “I’m guilty, ik heb wel eens wat gerookt, en af en toe doe ik dat nog. Het is niet perse een lifestyle voor mij, dat het iets wekelijks of dagelijks is, maar ik ben er niet vies van.” Olivia: “Het is bij mij ook geen lifestyle. Ik ben er niet tegen, ik heb geen vooroordelen tegen mensen die roken, maar drugs is geen lifestyle voor ons, net zoals drank. We zijn wel open minded.” Joanne: “En we zijn jong, we willen ook niet doen alsof we superheilig zijn, het is realiteit, net als in onze muziek, en zo leven we ook.”

Highlife

Quincy blowt wel af en toe, ja: “Ik kwam de Highlife ook tegen toen ik een keertje wat ging halen. Blowen is niet iets wat je moet doen maar het kan gewoon, ik heb er ook niks tegen. Mijn ervaring met een hangover trouwens is dat ik wiet ging combineren met alcohol, en dat liep nogal verkeerd af...” Joanne: “Soms krijg je het idee dat het bij een reggaeband bijna verplicht is.” Earl: “Als mensen erachter komen dat je het niet doet reageren ze vaak zo verbaasd, alsof het standaard is voor iemand met dreadlocks om dat te doen.” Olivia: “Het is de norm.” Earl: “Ik snap niet waarom eigenlijk.”

Nat en vies

Quincy: “Ik heb wel gehad dat iemand zo een joint in mijn mond stopte na een optreden. Helemaal nat, echt vies. Nee zo hoeft dat niet voor mij.” Iedereen lacht en er wordt hard iiieeuuw gegild. Maar Joanne herstelt al snel: “We hebben de afspraak dat we niet roken of drinken als we optreden of met muziek bezig zijn. Ook niet met oefenen. We willen dat iedereen helder is, en nuchter.” Earl: “Mijn vader heeft veel muzikanten meegemaakt die dat wel deden bij oefenen of optredens, en die presteerden daardoor niet goed, ze vergaten dingen. Hij heeft ons geleerd om daar rekening mee te houden, en het gewoon te verbieden rondom de muziek.” Olivia: “Anders word je een groep mensen die eerst een uur jointjes gaat draaien en wat drinken, of twee uur, en dan een half uurtje gaat spelen. Discipline en verantwoordelijkheid naar de muziek toe is dan beter, om dat te voorkomen.” Earl: “Ik heb wel eens wat hasj en wiet geprobeerd, maar doe het niet meer. Het kost veel geld, er gewoon geen lifestyle er van maken is het beste denk ik. Meningen verschillen.”

Jamaica

Naast zo’n dertig optredens te hebben gedaan afgelopen zomer, deden The Dubbeez eerder mee aan de Amsterdamse Popprijs, de Popronde en laatst nog de World Reggae Contest, waarvan de finale plaats vond in Polen. The Dubbeez wonnen en kunnen daardoor begin 2017 vertrekken naar Jamaica, waar ze studiotijd hebben gekregen. Tot nu toe brachten ze wat clips uit en een EP met vijf nummers, maar de verwachting is dat er eind volgend jaar een album uitkomt. Voor tussendoor staan er nog een single, clip en live opnames gepland, om de aandacht niet te laten verslappen.

The Dubbeez zijn onder meer te zien op Noorderslag, 14 januari in Groningen. Voor andere data check facebook: the dubbeez