KIN

“We hebben elkaar als band gevonden”

KIN is een Engels/Nederlandse band uit Groningen waarbij dreampop, triphop en new wave een mooie mix aangaan. Snelle en drijvende bas en drums, sprankelende gitaarlijntjes, maar ook melancholie en onderhuidse spanning worden zo vervlochten dat een vloeiend geheel ontstaat.

tekst: Arjan van Sorge foto’s: Jan Westerhof

Het begon allemaal met Kim Foster en Maike Doornebosch, die elkaar al kenden voordat Kim vanwege de liefde van Manchester naar Groningen verhuisde. Kim had wat solooptredens maar dacht dat het beter zou zijn met een band, en zo kwamen Jouke en Peter erbij, voor twee shows. Kim: “En nu zijn we alweer zo’n drie jaar als band bezig.”

Het pad volgen

“Het is nu geen soloproject meer, we zitten er allemaal voor 25 procent in en dat is veel leuker. We nemen van te voren wat ideetjes op, en gaan in de oefenruimte met z’n allen aan de slag. Ik was eerder ge-

wend om liedjes te schrijven in mijn slaapkamer, en die dan later met de band te spelen.” Het nieuwe album SLOWTV is volgens Kim en Maike minder intellectueel van opzet dan de voorgangers. Kim: “Als we een idee hadden volgden we het pad en lieten het liedje zichzelf schrijven, in plaats van dit of dat moet nu gebeuren, het refreintje moet daar of de structuur moet zo.” Maike: “Het zijn geen gebruikelijke popliedjes geworden, het zit allemaal wat anders in elkaar.” Kim: “Als een ononderbroken stroom van gedachten.”

Zelfde sfeer

Wat opvalt is dat de tien tracks op SLOWTV allemaal dezelfde sfeer ademen. Kim: “We hebben elkaar als band gevonden, en er viel van

alles samen op het goede moment. Ons geluid heeft zich ontwikkeld omdat we elkaar beter leerden kennen.

De liedjes van KIN zijn doortrokken van een rock ‘n roll vibe, maar ook gevoelig, melancholiek en ambientachtig, vriendelijk en daarnaast met een donker randje.

En we hebben het album in vijf dagen opgenomen in Manchester, de intensiteit en het deliriumachtige van zestienurige werkdagen hoor je er waarschijnlijk aan af. Uit bed, de studio in, tot vier uur ’s ochtends opnemen en dan weer je nest induiken. En tussendoor nog naar de pub natuurlijk - gelukkig was de studio om de hoek van waar we verbleven...”

Kiezen voor het avontuur

“We hadden ook in Groningen kunnen opnemen, maar we kozen voor

het avontuur in Manchester. Het was extatisch, te gek, en soms wat moeilijk. Maar we waren heel gefocust, want je hebt zo weinig tijd, je kunt niet echt goed over iets nadenken, of heroverwegen. Het is als tegen een muur aanlopen, je kan niet terug. Daar zat wel wat angst: wat als we ons overhaasten? Drukken we niet te hard door omdat we zo weinig tijd hebben? Maar we waren goed voorbereid, en we wisten precies wat we wilden doen.”

Emotionele uitwerking

De liedjes van KIN zijn doortrokken van een rock ‘n roll vibe, maar ook gevoelig, melancholiek en ambientachtig, vriendelijk en daarnaast met een donker randje. Kim: “Ik houd van muziek die droevig doet klinken, maar die ook extatisch en overweldigend is, zoals bij Radiohead, Bjork, Portishead en Sigur Ros. Je krijgt een rush van sero-

tonine, maar er gebeurt ook wat lieflijks. Het drijft je emoties naar een punt waarop het allemaal wat explodeert.”

Ik was in de Himalaya, en daar krijg je de meest pure, te gekke, hemelse en vette hasj.

Gedisciplineerd

Muziek dus die goed samengaat met wat wiet of hasj, maar in de band zelf is de drummer de enige die blowt. Kim: “Het is een grote roker en hij is er vrij fanatiek in. Maar hij is ook heel gedisciplineerd, hij rookt nooit als we oefenen, pas als we klaar zijn. En alleen maar na de show en niet voor of tijdens. Ik begrijp het wel, want als je high bent en je zingt en speelt, dan voelt dat fantastisch, als het goed valt dan. Maar het verbetert niet noodzakelijkerwijs je skills, en zeker niet als drummer. Maar zingen en stoned zijn, dat is geweldig. Daar heb ik ooit nog eens een gratis maaltijd in India aan overgehouden.”

Helemaal laten gaan

“Ik was flink stoned geworden, ging naar een restaurant en daar stond een gitaar. Ik dacht dat het de bedoeling was dat mensen er op konden spelen, dus ik deed een paar liedjes. Er kwam nog een gitarist bij en mensen begonnen op van alles en nog wat te drummen, en ik liet me helemaal gaan met zingen. Yes! Toen ik wegging wilde ik afrekenen, maar de eigenaar weigerde mijn geld.” Ze lacht: “In die tijd was dat zo ongeveer mijn best betaalde show!”

Blowen doet ze nu niet meer, maar tijdens haar studie aan de kunstacademie in Bristol rookte ze veel hasj. “Ik had daarvoor al wat geblowd, maar toen begon het pas echt. Lezen en blowen was echt

mijn ding. Af en toe kwam er ook wel eens wiet voorbij, en nog wat andere dingen. Een paar jaar later deed ik filosofie in Londen, en van daaruit ging ik naar India. Natuurlijk! Ik was in de Himalaya, en daar krijg je de meest pure, te gekke, hemelse en vette hasj. Terug in Engeland was skunk het enige dat ik kon krijgen, dat had de markt helemaal overgenomen. En hasj en wiet zijn niet echt legaal daar, dus je had weinig keuze.”

Onderdrukking an emoties

Kim maakte haar studie filosofie af, en trok voor zo’n zes weken in bij haar ouders op zolder. “Daar ben ik ermee gestopt. Ik was er helemaal vanaf. Er kwamen gelijk allemaal liedjes naar boven, en dat kan kloppen want skunk onderdrukt je emoties. Hoe het met hasj zit weet ik niet, maar je emotionele reacties worden met skunk helemaal gecomprimeerd en als je dan stopt, dan volgt er een explosie, van alles komt los.”

We hebben het album in vijf dagen opgenomen in Manchester, de intensiteit en het deliriumachtige van zestienurige werkdagen hoor je er waarschijnlijk aan af.

Het hield op

“Maar toen begon ik pas echt goed, elke dag, zoals sigaretten. Omdat er alleen maar skunk verkrijgbaar was, werd ik daar verslaafd aan. Maar ik werd er ook flink paranoia van, het begon echt met mijn hersens te kloten. Met hasj had ik me waarschijnlijk een stuk beter gevoeld... Dat hydrospul is niet echt goed voor je hoofd, geloof ik. Dat zeg ik nou wel, maar het was tegelijkertijd ook heel leuk. En toen hield het op met tof te zijn.”

Een signaal

“Ik herinner me dat een vriendin bij me was en dat de dealer even langskwam. Ik kende hem vrij goed, we zagen elkaar de hele tijd. Hij woonde om de hoek en was 18 jaar of zo. Afijn, ik keek naar haar zak met wiet en zei: in die van jou zit meer! En in die van mij zitten teveel takjes! Ik had echt zo’n gevoel van: dit is niet genoeg. Waarop zij zei: ben je gek geworden, je lijkt wel een verslaafde! Dat was dus een signaal. En ook: als mensen lol zaten te maken en ik begreep niet waar ze om lachten, dan kreeg ik het idee dat ze me voor de gek zaten te houden, ik voelde me buitengesloten. Alles ging lange tijd alleen maar over mij, verschrikkelijk.”

Het is een tragedie

“Wel gek ja, ik verhuis op een gegeven moment naar het land van de coffeeshops en dan blow ik niet meer... Het is een fucking tragedie. Maar ik heb er mijn ervaringen mee gehad, ik heb er goeie en minder goeie tijden mee meegemaakt, en ik denk nog steeds dat hasj een prima drug is. Ik heb er dus helemaal niets op tegen, en de geur ervan is heerlijk. Maar ik heb er geen zin meer in. Er zijn andere manieren om je zo te voelen.”

Poorten gaan open

“Drugs beïnvloeden wat er bij jou naar buiten komt, en de wijze waarop je de dingen ziet. Ik heb nog nooit LSD of psychotrope stoffen genomen, maar ik ben waanzinnig gefascineerd door wat voor effect ze kunnen hebben. Ik heb vaak genoeg bij vrienden aangedrongen om heel precies te beschrijven wat ze hebben meegemaakt. Ik weet niet of er iets geopenbaard wordt of dat het gewoon iets van jezelf is, maar ik denk dat er door drugs heel wat poortjes kunnen opengaan.”

www.kinnoise.com