Mezcal en de worm

Normaal gesproken hebben we het in Highlife over cannabis, maar soms maken we een uitstapje naar een ander opmerkelijk genots- of roesmiddel. Voor de goede orde: we willen je niet aan de drank helpen! In het verleden hebben we een artikel geschreven over absinth, en er is geen signaal binnen gekomen dat Highlife-lezers massaal van cannabis op absinth zijn overgestapt.

Absinth was vooral gewild onder Franse dichters en schilders aan het eind van de 19de eeuw. Onder invloed van dit drankje zou Van Gogh zijn oor hebben afgesneden. Sindsdien is het spul uiterst beladen en lang verboden geweest. Het was de schrijver Hafid Bouazza die me aanraadde het eens te proberen. “Wil je de goeie, ga dan naar De Vreng op de Nieuwendijk en zeg maar dat Hafid je gestuurd heeft.” Het effect bleek uitbundig. Stoned dankzij de

thujone en aangeschoten door de alcohol. En beide stoffen deden ook nog iets onbenoembaars samen. Een ervaring. Maar in tegenstelling tot Hafid heb ik het bij één poging gehouden. Met dank aan the day after.

Vriendelijke brombeer

Charles Bukowski (Buk) zette me aan om het eens met whisky te proberen. Deze vriendelijke brombeer claimde aan twee verslavingen te lijden: whisky en vrouwen. Over beide onderwerpen heeft hij aanstekelijk geschreven. Bukowski beweerde dat hij 'ook wel eens droog stond', waar-

mee hij dan bedoelde dat hij zich even beperkte tot bier. Jammer dat hij een beetje in de vergeethoek is geraakt. Van eigen bodem is A.F.Th. Van der Heyden, een schrijver bij wie leven en drank nauw met elkaar samen hangen. Lees er bijvoorbeeld de krakersroman Advocaat van de Hanen maar op na. Hoofdpersoon is een aan wodka verslaafde advocaat. Met veel inlevingsvermogen geschreven en één van de grote romans over alcohol!

Door: Feije Wieringa

Inspirerende boeken

Zo zie je maar dat boeken inspirerend kunnen werken, want na het (her)lezen van de ultieme drankroman Under The Volcano van Malcolm Lowry, die in dat boek een schitterend beeld schetst van een teloorgaande consul in Mexico, kwam ik op het idee om de lievelingsdrank van Lowry eens te

testen: mezcal dus, en niet mescal. Het wordt wel eens als mescal op de markt gebracht, vermoedelijk om de indruk te wekken dat er mescaline inzit, de psychedelische cactus. Dat is dus niet het geval. Mezcal is een Mexicaans distillaat, gestookt uit de agaveplant. In Mexico is het spul in elke cantina te krijgen, een volksdrank. Net als tequila, je weet wel, dat goedje dat je hoort te drinken met wat zout en citroen erbij.

In Mexico is het spul in elke cantina te krijgen, een volksdrank.

Azteken

In Nederland is het allerminst een volksdrank, dus op naar de betere slijter. Het merk: Gusano Rojo. Op het etiket staat een grappige tekening van een vrolijke worm met enkele kruikjes mezcal. Volgens de info op de fles is deze mezcal gemaakt van Agave Espadin, ook wel the plant of wonders genoemd. Het zou gaan om het oudste en meest originele distillaat van Mexico. De naam zou zijn afgeleid van

Mexcalli, het woord dat de Azteken gebruikten voor de Agave. Zij gebruikten de non-alcoholische agavedrank bij bepaalde rituelen. Ook wordt mezcal nog omschreven als nectar of the gods, iets wat de beruchte Herman Cortes zou hebben bedacht.

Geestverruimende eigenschappen

In de agaveplant bevindt zich vaak een larve die in de volksmond een worm wordt genoemd. Dus de worm die in de fles mezcal zit is geen worm, maar een vlinderstadium. Nou ja, een kniesoor die daarop let. Aan de worm worden geestverruimende eigenschappen toegedicht. Het beestje ligt op de bodem van de fles en het is de bedoeling dat je hem tijdens het laatste glaasje naar binnen werkt.

Smaakmaker

Agave maakt al meer dan tweeduizend jaar deel uit van de Indiaanse cultuur. Het werd gebruikt als smaakmaker en er werd een laag alcoholische drank van gebrouwen die vooral tijdens rituelen werd gedronken. Pas met de komst van de Spaanse veroveraars werd het Aga-

vemengsel voor het eerst gedestilleerd, dus de stelling dat de blanken de indianen met het vuurwater hebben opgescheept klopt wel. Tegenwoordig zijn er verschillende merken in de handel. De beste mezcals zijn niet industrieel, maar komen van kleine bedrijfjes die allemaal hun eigen recept maken. Het is een beetje vergelijkbaar met de whiskycultuur in Ierland en Schotland. Fabriekswhisky kost vaak weinig, maar een fles whisky uit een ambachtelijke stokerij is vele malen duurder en smaakt ook navenant beter.

Rare trip?

De fles raakte in een paar dagen tijd leger en leger. En de worm onderin kwam steeds dichterbij. Dat lokte me bepaald niet aan. Om te beginnen had hij een naargeestig uiterlijk. Niet een dier waar je graag je tanden in zou willen zetten. En ook de hallucinatoire

werking hield mij een beetje tegen. In wat voor rare trip zou ik nu weer verzeild raken? Maar ik zette me over beide obstakels heen.

Het is toch een kleine zelfoverwinning om die rotzak in je keel te laten glijden…

Langer gerijpt

Het alcoholpercentage van mezcal varieert. Het ligt tussen de 35 en 55 procent. Mijn Gusano Rojo deed 37% . Minder alcohol dan de gemiddelde whisky bevat en ongeveer hetzelfde als de aloude Hollandse jenever. De Gusano Rojo is lichtgeel van kleur en dat betekent dat hij wat langer gerijpt is. Er is ook witte, kort gerijpte mezcal in de handel, maar die is uiteraard scherper van smaak dan een wat oudere. In feite wijkt mezcal niet veel af van andere hoogwaardig gedestilleerde dranken.

Kwaliteit is duur, rommel is goedkoop. Met een prijs van 25 euro is 70 cl mezcal in Nederland aan de prijzige kant. Maar het moet worden gezegd, deze dronk makkelijk weg.

Bijzonder

Mezcal had bij mij, in tegenstelling tot absinth, geen geestverruimende werking. Maar onderschat hem niet. Na drie hele kleine glaasjes raakte ik in een licht roezige toestand, en had ik nog een extra glaasje genomen, dan was ik doodgewoon dronken geweest. En dat terwijl ik mijn hand niet omdraai voor vijf glaasjes jenever. De ene sterke drank is de andere dus niet. Met mezcal moet je uitkijken. Vermoedelijk is het drankje daarom zo populair bij die-hard alcoholisten. De smaak is bijzonder, niet echt lekker, maar ook niet onaangenaam. Zelf prefereer ik een oude whisky.

The kick inside

Om te voorkomen dat het beest in mijn keel zou blijven hangen, hakte ik hem in mootjes. En ik spoelde hem inderdaad met het laatste glaasje weg. Nu was het wachten op the kick inside. Maar die bleef uit. Toen ik research deed voor dit artikel, ontdekte ik dat de worm van oudsher voor de smaak wordt toegevoegd. Hoewel er onder gebruikers wilde verhalen de ronde doen, blijkt de worm geen psychedelische werking te hebben. Maar het drankje zelf geeft al zo'n speciale, vrolijke roes, dat je dat graag op de koop toeneemt. En het is toch een kleine zelfoverwinning om die rotzak in je keel te laten glijden…