Kleurrijke mix van stijlen

Door: Peter van Sparrentak

De Canadese kunstenares Lilyluciole heeft een heel eigen stijl. Ze gebruikt sjablonen, maar ook collageachtige affiches, die ze thuis heeft gemaakt met spuitbus, sjablonen en verf. Deze zijn een kleurige mengeling van portretten en grafische figuren. Bij sommige ervan mixt ze elementen uit de Afrikaanse en Aziatische beeldtaal door elkaar.

Je woont in Montreal, Canada, maar komt oorspronkelijk uit Parijs?

Ik woon sinds 2008 in Montreal, maar heb sindsdien een paar keer tussen beide steden heen en weer gependeld. Ik ben geëmigreerd naar Canada, maar beschouw mezelf Frans.

Je werkt met verschillende technieken?

Ja, ik gebruik een mix van verf, collage, stencils [sjablonen] en paste-ups. De mix van verschillende technieken is voor mij een bewuste keuze. Ik wil mezelf niet beperken in manieren om me uit te drukken.

Maak je alleen kunst op straat of ook schilderijen, T-shirts en dergelijke?

Al mijn werk hangt op straat op de muren. Ik ben daar in 2011 mee begonnen. Het is mijn keuze om op deze manier mijn werk aan de mensen te laten zien. Vorig jaar juli heb ik op uitnodiging in een galerie geëxposeerd, maar dat is niet de manier waarop ik graag mijn werk laat zien.

Heb je een kunstopleiding gedaan?

Ik heb aan de universiteit in Parijs een studie visuele kunsten gedaan (schilderen, tekenen en fotografie). Ook heb ik een jaar architectuur gestudeerd.

In je werk combineer je portretten van mensen met grafische elementen. Van welke mensen gebruik je beelden of eigengemaakte foto’s?

Ik portretteer vooral vrouwen, het zijn mensen die ik ken, vrienden en

Favela São Paulo, Brazilië (foto: Eric Maréchal)

soms bekendheden. Deze mensen kies ik uit, omdat ze de emoties die ik wil overdragen goed vertolken. Mijn werk is heel persoonlijk. Het is voor mij een manier om te vertellen over dingen die ik heb meegemaakt. Zowel leuke als minder leuke dingen. Ik wil hiermee mensen die mijn werk zien inspireren.

In één van je werken zie ik een foto van Grace Jones.

Dat heb ik gemaakt in een verlaten ziekenhuis. Daar heb ik zelf twee jaar eerder als patiënt gelegen voor een operatie. Dat was een ingrijpende ervaring. Ik wilde nu op een andere manier de ruimte innemen. Mijn keuze viel op haar, want ik vind haar een mooie zwarte vrouw met een krachtige uitstraling.

Ik zie op een foto waar je posters aan het plakken bent, dat je zelf ook donker getint bent. Wat zijn je roots?

Mijn vader is Afrikaans en heeft een zwarte huidskleur, mijn moeder komt uit Europa. Door mijn gemixte afkomst ben ik altijd geïnteresseerd geweest in verschillende culturen. Invloeden daarvan kun je terug zien in mijn werk: de kleuren, de keuze van beelden, de motieven. Ik ben ook begonnen met het mixen van Aziatische en Afrikaanse culturen in mijn collages. Ik probeer twee culturen, die ogenschijnlijk zo verschillend zijn, met elkaar te vermengen.

Hoe kom je eigenlijk aan je kunstenaarsnaam?

Dat zijn twee samengevoegde namen, geïnspireerd door mensen om me heen. Luciole is Frans voor ‘vuurvlieg’. Omdat ik alleen ’s nachts op straat mijn werk achterlaat, vond ik dat een aardige benaming.

Ben je niet bang om als vrouw ’s avonds of ’s nachts de straat op te gaan?

Nee, ik hou juist van de avond en nacht. En ik wil nu eenmaal mijn werk op straat aan mensen laten zien.

Je maakt schilderingen met spuitbus en stencils. Daarnaast gebruik je veel paste-ups, zelf gemaakte posters.

Ja, vaak heb ik werk van tevoren thuis gemaakt. Daardoor heb op straat niet zo veel tijd nodig. De affiches

maken kost veel tijd, dus dat moet vaak vooraf gebeuren. Soms schilder ik ter plekke. Het leuke daarvan is dat voorbijgangers nieuwsgierig worden en met je in gesprek gaan. Die dialoog heb ik ‘s nachts niet, als ik snel affiches opplak.

Wat zijn je favoriete plekken om iets op te hangen?

Ik hou erg van leegstaande panden. De muren vind ik mooi. Die zijn verweerd door de tijd en het stadsleven. Die muren vertellen al een verhaal op zichzelf. Verder hang ik ook graag mijn werk in achterstandswijken. Ik zou nog wel op meer natuurlijke plekken willen werken, zoals parken.

Zie je jezelf als deel van een beweging van vrouwen, die hun eigen kunst op straat laten zien, tussen een meerderheid van mannen?

Omdat ik als vrouw op straat kunst maak, maak ik automatisch al deel uit van die beweging. Ik heb meegedaan aan enkele evenementen, die zich richtten op vrouwelijke street art. De scene wordt erg gedomineerd door mannen en vind ik soms ook agressief. Dat zie ik meer hier in Montreal, en minder in Parijs. Ik vind het belangrijk dat ook vrouwen hun kunst op straat laten zien.

Wat vind je zo leuk aan street art?

Ik ben altijd creatief geweest en heb moeten zoeken naar een plek om mijn werk te laten zien. Voor mij is dat op straat. Ik hou van het idee van vrije uitwisseling en de anonimiteit. Ik vind dat kunst gratis zou moeten zijn voor iedereen, zonder commerciële belangen.

Waar haal je inspiratie vandaan?

Dat zijn veel dingen: kunst, muziek, geluiden, het dagelijks leven, de natuur…

Je hebt deelgenomen aan The Art Fabric, een kunstcollectief dat internationale street art combineert met maatschappelijke betrokkenheid. In samenwerking met bewoners hangen zij kunst op in buurten waar daklozen, sociaal zwakkeren en armen wonen.

Ik denk dat veel kunstenaars vergeten dat ze een positieve invloed kunnen hebben op de samenleving. Succes ligt niet alleen in de hoeveelheid kunst die je verkoopt. The Art Fabric is een initiatief van Eric Maréchal, een Franse street artfotograaf en Fabi Futata, een Braziliaanse fotografe. Meer informatie daarover kun je vinden op: www. theartfabric.com. Kunstenaars van heel de wereld kunnen werk insturen. In samenwerking met de bewoners kiezen zij plekken om de affiches op de muren te plakken. Zo hebben er paste-ups van mij gehangen in Argentinië, Mexico, Brazilië en New York.