Nicole Maalsté

Nederlandse lente

Istanbul, juni 2013. De strijd van een groepje activisten tegen het omhakken van een paar bomen in een pietluttig parkje in de Turkse metropool ontaardt in een massaal volksprotest. Bijna een burgeroorlog. In Parijs brengt het voornemen om het homohuwelijk mogelijk te maken meerdere keren meer dan 100.000 mensen op de been. Dan weer zijn ze voor, dan weer zijn ze tegen.

Nederlanders kijken daar een beetje hoofdschuddend naar. Tegen het kortwieken van een heel bos in Zuid-Limburg dat moest wijken voor een Amerikaanse vliegbasis, kwa-

men een paar jaar geleden amper een dozijn natuuractivisten in het geweer. Ondanks hun vasthoudendheid ging dat bos gewoon tegen de vlakte. En zelfs het grootste deel van de Biblebelt haalt inmiddels zijn schouders op over het homohuwelijk, zolang ze zelf maar mogen weigeren om de trouwambtenaar te zijn.

Overgave

Anderzijds komen veel Nederlanders wel met veel overgave op de been als het gaat om stille tochten of speurtochten naar verdwenen kinderen. Dan blijkt Nederland

ineens toch massaal blijk te kunnen geven van verontwaardiging. Ik heb zelf wel eens de indruk dat het er bij veel mensen meer om gaat om d´r bij te zijn geweest, dan dat ze nou werkelijk zo begaan zijn met het slachtoffer. Of misschien is het ook wel een manier om opgekropte emoties op een of andere manier te kunnen uiten.

Maar opkomen voor de goede zaak of bepaalde rechten leidt niet meer tot massale protesten. Hebben we het te goed? Of zijn we misschien murw geslagen en geloven we niet meer in de kracht van de massa? Als je de strijd tegen het cannabisverbod wilt winnen, moet je je niet alleen richten op mensen die willen blowen. Net als het in Turkije niet om een paar bomen in een parkje gaat, moet het hier niet alleen om blowers gaan die een jointje willen roken. Maar om het recht om zelf te mogen bepalen wat je in je lijf stopt. Tegen overheidsbemoeienis! Dan pas creëer je een massa die indruk maakt op de overheid. De politiek moet het idee hebben dat ze stemmen kunnen winnen of verliezen. Wellicht dat er dan een keer beweging komt in het cannabisdebat. Tijd voor een Nederlandse lente!?

Activisme is uit. We ondertekenen hoogstens nog wel eens een digitale petitie.

Overtuiging

Er zijn nog wel demonstraties op het Malieveld. Maar dat is meer voor de vorm. Touringcars vol aangevoerd demonstratievolk komt dan een dagje Den Haag doen, en brengt ‘en passant’ met wat voorgeprinte bordjes een half uurtje in beeld wat het doel van de dag eigenlijk was. Het betreft dan meestal wat grijsaardige geprepensioneerde FNV’ers of wat verdwaalde studenten. Heel even wordt er dan nog flauwtjes met de petjes van de demonstrerende club gezwaaid, maar veel overtuiging is er nooit te bespeuren.

Onvrede

De kroning van Beatrix leidde in de jaren tachtig nog tot heftige protestacties in Amsterdam. Dit jaar verschenen er bij de ambstaanvaarding van Willem Alexander welgeteld twee actievoerders op de Dam, die hun onvrede over het koningshuis op een omhoog gehouden kartonnen bordje hadden geschreven. O ja, er waren ook nog wat republikeinen elders in de stad die toestemming van de gemeente hadden om ver buiten het centrum uiting te geven aan

hun anti-koningsgezindheid. Met muzikale optredens probeerden ze nog wat volk te trekken, maar meer dan anderhalve paardenkop kwam er niet op af. Op de Cannabis Bevrijdingsdag zie je min of meer hetzelfde gebeuren.

Als er geen bekende band op het programma zou staan, zou je er waarschijnlijk niet meer volk aantreffen dan the usual suspects.

Activisme is uit. We ondertekenen hoogstens nog wel eens een digitale petitie. Maar zelfs dat levert lang niet altijd het gewenste aantal handtekeningen op. Waar is onze betrokkenheid gebleven?