Meschiya Lake is bad-ass

Meschiya Lake & The Little Big Horns

Meschiya Lake (spreek uit als ma-shi-ya) is een zangeres waar je niet omheen kunt in de revival van de lindyhop. De jaren twintig van de vorige eeuw ja, maar dan wel à la New Orleans van vandaag de dag.

Even lijkt het erop dat de nietsvermoedende bezoeker een tijdmachine is bin-

nengegaan bij het optreden van Meschiya Lake & The Little Big Horns in Paradiso, Amsterdam. Frisse meiden in kokette jurkjes en mannen met strakke kapsels,

bretels en feestelijke schoenen zwieren met elkaar door de grote zaal, en dansen

Door: Arjan van Sorge

geconcentreerd de passen die iedereen hier schijnt te kennen. In de twintiger en dertiger jaren van de vorige eeuw werd de lindyhop (of swing of jitterbug) mateloos populair, vooral toen Charles Lindbergh voor het eerst solo non-stop de

Atlantische Oceaan overvloog (Lucky Lindi Hops Atlantic!).

Haar stijl is variété en burlesque: onder de tatoeages, tot in het gezicht aan toe, vergeven van de piercings, en op hakken die kunnen doden.

En nu dus is de lindyhop weer helemaal terug van weggeweest, met de bijpassende kleding en muziek. Gezien het aantal dansscholen dat lindylessen geeft en de drukte bij de optredens van Meschiya Lake heeft het uitgaanspubliek er duidelijk zin in om zich onder te dompelen in nostalgie, en weer gezellig met elkaar te dansen in plaats van zich solistisch uit te sloven op machinale en vierkante beats. Aan alles is bij deze swingpartijtjes gedacht, en zo staat er in Paradiso weer een DJ met de loodzware 78-toeren platen te draaien. En een heuse band op het podium, met Meschiya als stralend middelpunt.

Muzikaal behang

In Paradiso heeft het publiek meer interesse voor potentiële partners en precieze passen, in plaats van voor de muziek. Dan sta je wel op het podium, maar je bent toch maar gewoon de begeleidingsband op een feestje, het muzikale behang... Aan de andere kant staan genoeg mensen te genieten van de vrolijke mix van jazz en blues, die naarmate de tijd verstrijkt een steeds feestelijker invloed op de muzikanten heeft. Het lijkt erop dat ze zich lekkerder zouden voelen in een stampvol klein café of op straat, maar langzamerhand steeds beter aan de podiumafmetingen van de nieuwe werkelijkheid gewend raken.

www.meschiya.com

Eigengereid

Zo sjiek als het publiek er uit ziet, zo variété en burlesque is Meschiya van stijl: onder de tatoeages, tot in het gezicht aan toe, vergeven van de piercings, op hakken die kunnen doden en met een strak glitterjurkje dat weinig tot niets meer aan de verbeelding kan overlaten. Haar stem schuurt en raspt, en qua postuur en mimiek heeft ze wel wat weg van Janis Joplin, ook een eigengereide en onaangepaste vrouw en altijd one of the boys. Die jongens trouwens: een gitarist, drummer, saxofonist, trompettist en sousafoonspeler, die er duidelijk aan gewend zijn om Meschiya alle ruimte te geven, maar ook uitgelaten hun deel van de lol tot zich nemen.

Glas eten

New Orleans is niet alleen de bakermat van de traditionele jazz, rauwe blues en Creoolse invloeden die samen tot de lindyhop leidden, maar tegenwoordig ook de stad van Meschiya. Ze begon haar carrière als rondreizende circusartiest in The Know Nothing Family Zircus Zideshow en End Of The World Circus met een act waarin ze glas en insecten at. Tot haar bijzondere repertoire hoorde verder nog een gevaarlijke vuurdans en modderworstelen. Die bad-ass attitude trok ze vanaf 2007 door in haar muziek, die op haar beurt weer perfect paste in de tradities van de Amerikaanse muziekstad numero uno, New Orleans.

Kaalslag

Daarvoor had ze in de straten van New York geleefd en een verslaving overwonnen – ze weet wat het is om de blues te hebben... Dat komt ook tot uiting in de documentaire True Family, die de Deense filmer Tao Nørager maakte over Meschiya’s veelbewogen leven (de film gaat maar tot 2010, net voor het grote succes zich aandient). De documentairemaker leerde Meschiya kennen vlak na de orkaan Katrina, die vreselijk huis had gehouden onder de bewoners, en het muzikale leven van New Orleans. Nørager zag haar als een van de overlevers die zich niet lieten kisten door het natuurgeweld en de daaropvolgende sociale en culturele kaalslag.