André Beckers

Grensstreek

Op 12 juni 2013 diende de strafzaak tegen de opstandige Maastrichtse coffeeshophouders. Drie eigenaren en vier personeelsleden moesten verantwoording afleggen voor het feit dat ze op bevrijdingsdag de deuren weer hadden geopend voor buitenlanders.

De Officier van Justitie meldde dat ook hij wil dat de rechtbank duidelijk maakt of het ingezetenencriterium juridisch houdbaar is. Hij erkende dat er wordt gediscrimineerd, maar

stelde dat hiervoor een rechtvaardigingsgrond bestaat. Te weten het terugdringen van drugstoerisme. Maar ja, hoe verkoop je dit sprookje als die rare norm bijna nergens in het land wordt gehandhaafd? Tegen de coffeeshophouders werd een forse eis geformuleerd. 150 uur werkstraf, betaling van een geldboete van € 5.000 en 1 maand gevangenisstraf geheel voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaar. Ter vergelijking. Op een themazitting tegen straatdealers werd 15 uur werkstraf geëist en volstond de Politierechter met oplegging van een geldboete van € 50. Uiteraard wees ik de rechtbank op dit schril contrast. Op 26 juni 2013 doet de rechtbank uitspraak.

Er werd bij mij in de zaak gedanst en er vielen tranen van blijdschap.

Raar beleid

De zitting eindigde met het laatste woord van de verdachte. Ik laat dit keer in mijn column mijn cliënt Stephan graag aan het woord. Hij verwoordt treffend hoe wij in de grensstreek tegen dit rare beleid aankijken. Stephan: “Ik ben in Tongeren geboren en in Petit Lanaye opgegroeid. Petit Lanaye ligt hier vlak over de grens op exact 3700 meter van hartje Maastricht. Ik woonde dan

wel in België, maar ik heb mijn jeugdjaren in Maastricht doorgebracht. Mijn ouders deden hier hun boodschappen, we kochten hier onze kleren, we gingen hier naar het zwembad en de bioscoop, en ga zo maar door. Eigenlijk gebruikten we alle faciliteiten van de stad Maastricht die we in Petit Lanaye niet hadden. We reden dan ook meerdere malen per dag over de grens, die er weliswaar niet meer was sinds de oprichting van de Benelux. Eigenlijk een grens die er maar 120 jaar is geweest, als je bedenkt dat Petit Lanaye tot 1831 bij het Koninkrijk der Nederlanden hoorde en toen nog Klein Ternaaien heette.”

Vrijheid ontnomen

“Zo hebben de inwoners van Petit Lanaye ook 30 jaar lang de vrijheid gehad om van coffeeshops in Maastricht gebruik te maken. Een vrijheid die nu weer ontnomen wordt sinds er op 1 mei 2012 weer een grens ontstond. En niet zomaar een grens, het is een grens die je als inwoner van Petit Lanaye niet meer mag passeren. Een grens met hele rare regels, in mijn ogen zwaar discriminerende regels. Ik krijg het de jongens waarmee ik opgroeide, mijn vrienden, familieleden, exwerknemers en vaste klanten die vlak over de grens in België wonen dan ook niet uitge-

legd waarom iemand uit Groningen, of een Duitse, Spaanse of zelfs Chinese student die hier tijdelijk verblijft wel plezier in een coffeeshop mag hebben, en zij niet. Dat zij het afgelopen jaar naar Rotterdam, Nijmegen of Amsterdam moesten rijden om een coffeeshop te bezoeken, konden ze ook al niet begrijpen. Waarom daar wel en hier niet?”

“Gelukkig mag een klein deel van hen weer de Maastrichtse coffeeshops in doordat ze nog steeds een Nederlands paspoort of rijbewijs bezitten, maar ik vind het nog steeds te triest voor woorden dat de meesten hun inkopen nog moeten doen op zolderkamertjes in Maastricht, of dat ik ze zelfs bij mij voor de deur moet zien kopen bij een straatdealer.”

“Ondanks dat ik hier nu moet komen, was 5 mei voor mij een geweldige dag. Het was een dag van vreugde en vrijheid. Er werd bij mij in de zaak gedanst en er vielen tranen van blijdschap. Het was een dag om nooit te vergeten. Ik hoop dan ook dat er een einde komt aan het ingezetenencriterium (wat door sommigen in België ook wel het apartheidsregime wordt genoemd) en dat de grenzen weer zullen verdwijnen zodat wij onze eigen mensen niet hoeven te discrimineren.”

Laatste nieuws: De rechter heeft helaas bepaald dat coffeeshops geen wiet aan buitenlanders mogen verkopen. Discriminatie blijft dus bestaan. De coffeeshops gaan in hoger beroep.