RZECZY WSPÓLNE • PISMO REPUBLIKANSKIE
nr 1/2010
najistotniejszych konserwatywnych doświadczeń ostatniego dwudziestolecia, a więc w pierwszym wypadku zaangażowania konserwatystów w politykę i prób sprawowania władzy w państwie, a w drugim przypadku głębokiego wejścia w akademickie debaty o problemach metapolitycznych oraz w kulturę i w tworzenie mediów. Istotną różnicą miałby tu być twórczy dialog pomiędzy tymi dwoma perspektywami, w odróżnieniu od pamiętanego z lat dziewięćdziesiątych konfliktu pomiędzy konserwatyzmem politycznym i kulturowym, których zwolennicy wiele wysiłku wkładali w unieważnienie strategii działania strony przeciwnej.
168
Konserwatywny instytucjonalizm ma więc się koncentrować na administracyjno-prawnej tkance państwa. Wychodzi z refleksji o jego słabości, bezwładności i nieefektywności, szuka rozwiązań dla wzmocnienia państwa, wydźwignięcia go z nędzy postkomunizmu, dopasowania do nowych wyzwań, i zarazem do polskiej kultury i tradycji. Jest to szkoła poszukiwań dróg konserwatywnej modernizacji, nowej kultury politycznej, która byłaby w równym stopniu odległa socjalistycznemu paternalizmowi, liberalnemu konstruktywizmowi i antypaństwowym postawom libertarian. Formułując takie stanowisko, Matyja szeroko cytuje Roberta Krasowskiego, Jadwigę Staniszkis,