De Spil, clubblad SV Milsbeek 4-22

Voorwoord Voorzitter SV Milsbeek

Voor u ligt de eerste kersteditie van de Spil in de vorm van een gedrukt exemplaar. Afgelopen jaar zijn we begonnen met de Spil in de vorm van een nieuwsbrief en hebben we het proces aangepast om meer te standaardiseren en het wat makkelijker te maken om ook zo de nieuwsbrief inhoudelijk te maken en te houden. We zijn erg blij met het resultaat zover en dank aan iedereen die hier een bijdrage aan levert.

Tijdens de pandemie is ook onze creativiteit op de proef gesteld en dit heeft inmiddels voor het 3e jaar op rij geleid tot een mooie uiteenzetting van onze jubilarissen. Ook in deze Spil zijn er weer een aantal jubilarissen die we graag in het zonnetje willen zetten. Gelukkig kunnen we dat dit jaar ook eindelijk weer doen tijdens de nieuwjaarsreceptie. We hebben besloten om alle jubilarissen van 2020, 2021 en 2022 dan te huldigen. We kijken hier erg naar uit.

De pandemie ligt gelukkig achter ons maar toch zijn we nog niet uit de zorgen. De oorlog in Oekraïne zorgt voor een sterkte inflatie en gaat gepaard met onzekerheid. Zoals we eerder in onze nieuwsbrief hebben aangegeven zal dit geen consequenties hebben voor de contributies echter zijn we wel genoodzaakt de prijzen in de kantine per 1 januari 2023 te verhogen. De grondstofprijzen zijn gestegen en SV Milsbeek heeft prijsverhogingen gehad in augustus van 6% en per 1 januari 2023 komt daar nog eens bijna 11% bovenop.

Een mooi resultaat afgelopen jaar is de samenwerking tussen SPES en VIOS. Het is mooi om te zien hoe de dorpen Milsbeek en Ottersum samenwerken om korfbal in deze regio continuïteit te kunnen bieden en dat dit ook nog steeds sterk competitief kan zijn. Een mooi visitekaartje richting de regio.

Samenwerken is een woord dat we vaker tegenkomen. Veel verenigingen hebben het lastig en zullen moeten gaan samenwerken om het hoofd boven water te houden. Dit is ook een thema wat binnen de gemeente wordt opgepakt. Om ons mooie sportpark SV Milsbeek centraal te kunnen stellen in de sportbeleving binnen de regio zijn we ook afgelopen jaar gaan kijken of Toerclub Gennep geen activiteiten zou kunnen starten vanuit ons sportpark. Dit om ook sport in de breedste zin van het woord te kunnen aanbieden. Helaas ziet nog niet iedereen dit zo, maar we blijven kijken naar hoe we ons sportpark verder kunnen benutten en we blijven hierover in gesprek met meerdere partijen. Tijdens de ALV zijn er weer vragen gesteld of de samenwerking bij korfbal ook vervolg gaat hebben bij voetbal. Dit zal alleen ter sprake komen als ook de urgentie hiervoor is. Op dit moment is dit niet zo en zijn daar ook zeker nog geen gesprekken over.

We blijven ook investeren in ons sportpark en kunnen met trots zeggen dat het inmiddels een parel binnen de gemeente Gennep aan het worden is. Ledverlichting, ballenvangers en onze recente investering in het geluid in en rondom de kantine. We moeten nog steeds een beetje wennen aan deze installatie, maar uiteindelijk zal het weer frustraties wegnemen.

We hebben een mooie club en kunnen daar met recht trots op zijn. Samenwerkingen binnen en buiten de vereniging werpen inmiddels hun vruchten af. We maken ons druk om details en als het om details gaat dan betekent dit dat de grote lijnen lopen en onder controle zijn.

Ook wil ik de sponsoren bedanken die nog steeds onze vereniging blijven steunen. Afgelopen jaar hebben we er weer een aantal borden mogen bijzetten en hebben we dankzij sponsoren SPES VIOS een flitsende start kunnen bezorgen met oogstrelende kleding.

Ik hoop jullie op onze uitgebreide nieuwjaarsreceptie 1 januari 2023 te mogen begroeten. Ik wens jullie allemaal een mooi uiteinde toe en geniet van het samen zijn. Fijne kerstdagen en een gezond 2023 namens het SV Milsbeek bestuur.

Met vriendelijke groet, Perry Houtepen

Samen kom je verder, het blijkt te kloppen!

Samen steeds professioneler

Al een paar maanden werken we inmiddels intensief samen met onze buren, VIOS. En het grappig is, het voelt al niet meer als de buren, het voelt meer als familie. Waar je graag mee samen komt, soms wat verbaasd opkijkt van de gewoonten en de aanpak, soms zelfs wat geïrriteerd raakt omdat jij het toch altijd anders deed. Maar waar je wel een ‘we horen bij elkaar gevoel’ voor ontwikkelt. Mooi om te zien.

Vanaf augustus gaan we samen vanaf de D jeugd. Dus onze hartenwens, om de samenwerking vanaf de jeugd op te bouwen ging in vervulling. Mooi, voor het eerst deelden we soms wel 3 teams per leeftijdsgroep in en konden we eindelijk meiden op hun eigen niveau laten spelen. Natuurlijk was dat niet altijd makkelijk. Immers het is niet zo

dat die niveaus zo eenvoudig af te bakenen zijn. Ben je dan de net iets mindere speelster in een 1e team of de beste speelster in een 2e team en als je dan in een 2e team zit, heb je dan nog wel kans om in een 1e te komen. Of, als je in een 1e zit, wil je er dan wel echt voor doen wat bij een 1e team hoort. Wennen, wennen, wennen.

Onze gezamenlijke JTC houdt haar oren en ogen open en probeert net een beetje te schuiven, een extra training te geven, de leidsters te coachen, zodat die samensmelting soepel verloopt. Ik kan niet anders zeggen, boven verwachting. Maar dat gaat dus niet zonder bloed zweet en soms tranen. Beste ouders, jullie mogen best wel weten hier zitten heeeeeeel veel uren begeleiding in, van indelingscommissies, van begeleiders van onze leidsters (ze worden inmiddels zelfs didactisch begeleid door Ilse Litjens en Rian van de Ven), gesprekjes na de training met speelsters die of iets hebben uitgehaald wat

niet kan of heel verdrietig zijn om iets wat er op de club gebeurde, clinics die onze jonge leidsters, soms nog maar 14 jaar, doorlopen om de kinderen nog beter te begeleiden. Niks voor niks zeggen we wel eens, maar deze meiden en dames doen dit dus wel, allemaal voor niks, na school, vóór hun eigen trainingen! Soms fietsen ze van de ene locatie naar de andere om eerst hun team te trainen en daarna zelf te trainen. Petje af zou ik zeggen. Kom je ze tegen, en heb je een schouderklopje over, denk dan even aan ze zou ik zeggen.

Samen herfstmeister

Krijgen de leidsters er dan niks voor terug, jawel hoor, waardering, zichtbaar plezier in het spelletje bij hun kinderen, teams die beter gaan draaien en last but not least echt mooie klasseringen zo voor de herfst. We konden al een groot aantal jeugdkampioenschappen vieren, elk in de eigen klasse en tellen als samenwerkende vereniging in de regio echt weer mee.

Senioren

Ook op senioren wedstrijd niveau gaat het goed. Ons eerste draait mee aan de top, buiten in de topklasse. Binnen 1 treetje lager. Ons tweede moet nog erg wennen, zit telkens net tegen de winst aan, dus had het qua klassering lastiger en ons derde speelt in de mid-

denmoot van de reserve overgangsklasse. Dat derde team is overigens een soort drielandenpunt-team, want daarin spelen speelsters van VIOS, de Horst en SPES samen alsof het nooit anders geweest is. De speelsters vinden elkaar ook buiten de wedstrijden meer en meer, kortom, ook op senioren niveau gaat het goed.

En soms is het lastig Gaat dan alles goed, nee, als je samengaat gaan er ook dingen mis of minder goed. Die wil ik ook benoemen. Natuurlijk hadden we vanuit SPES gehoopt dat in het eerste onze talenten gelijk goed mee konden en we een soort evenwichtige verdeling SPES VIOS in het eerste team op de mat konden brengen. Dat is nog niet het geval, onze SPES meiden moeten erg wennen aan het dynamische spel wat we nu spelen en laten we eerlijk zijn, hebben in de afgelopen jaren qua ontwikkeling veel tegenslag gehad, waardoor ze ook wat stil bleven staan. Dit nieuwe spelletje is voor hen wennen, evenals de stevige concurrentie, waardoor echt geselecteerd wordt, elk weekend opnieuw. Zeker, hier is best af en toe teleurstelling te zien en niet alleen bij de dames, ook bij de supporters en zelfs bij ons bestuur. Toch denken we dat deze situatie in de komende maanden gaat veranderen omdat onze meiden er alles aan doen om zich in 1 te spelen, onze technische

staf zelf graag een evenwichtige verdeling ziet en er dus alles aan doet om ze versneld te laten groeien in het spel en de supporters die nieuwe combinatie waanzinnig zal blijven aanmoedigen in de komende periode.

Ambitie en tijd over We zijn gestart met het binnenseizoen waar we ons graag meteen weer terugknokken de topklasse in. Daarvoor hebben we onze supporters heel erg hard nodig. Dus, heb je een zondagmiddag niks te doen, kom lekker naar Pica Mare en moedig de combinatie aan. Dat geeft ze vleugels. Overigens als je eens niks te doen hebt kun je natuurlijk ook andere superleuke activiteiten doen binnen de SV Milsbeek, bij korfbal, bij voetbal, in het bestuur, in de kantine. Samen houden we onze club overeind, nu en naar de toekomst toe. Fijne warme en gezellige feestdagen!

Marjo Vissers, voorzitter SPES

Hij komt hij komt….!

Zaterdag 26 november was het dan eindelijk zover. Na vele nachtjes vol spanning slapen, was het bezoek van de sint met hoofdpiet en vier hulppietjes aan de kids van onze korfbal en voetbalvereniging eindelijk daar. Zoals alleen de sint dat kan, kwam hij in stijl aan. Hij werd met de tractor in een mooi aangeklede kar voorzien van een comfortabele fauteuil door boer Geert gebracht naar onze kantine. Daar werd hij onthaald door de kinderen en hun ouders.

Eenmaal binnen kon het feest pas echt beginnen! Per team was er voor de kinderen quality time met sinterklaas. Kon er gekleurd worden, speelden we oudhollandse spelletjes en was er een lekkere cake om te versieren. Ook werd de sint getrakteerd op allemaal mooie dansjes. Sinterklaas

zou sinterklaas niet zijn zonder cadeautjes! Voor alle kinderen had hij een mooie bidon voorzien van logo en naam laten maken bij Kees Rietveld. Na nog even samen gedanst en gezongen te hebben was het dan toch echt weer tijd om de sint uit te zwaaien!

Het was een erg gezellige middag en wij kijken er naar uit om sinterklaas volgend jaar weer te mogen ontvangen op ons sportpark!

SV Milsbeek jo13 wint de 1e fase!

Waar we vorig jaar twee jo12 teams in de competitie hadden zijn de teams dit seizoen samengevoegd tot één jo13 team. Aan doelstellingen binnen het team geen gebrek. Kampioen worden met een hecht team en ook nog eens met mooi voetbal!! Dat waren de drie meest uitgesproken doelen, dus daar gaan we dit seizoen aan werken!

Gaaf te zien dat we dan ook hard op weg zijn om alle doelstellingen te gaan behalen. Maar we zijn er natuurlijk nog niet.

Ons oefenprogramma startte met een oefenwedstrijd tegen het altijd lastige Heijen. We moesten wennen aan elkaar, misten Ruben in de goal en ook was het veld heeeeel erg groot, we spelen dit seizoen tenslotte voor het eerst op een volledig veld met ook nog eens een grote goal. Goed om te zien dat er genoeg spelers zijn die de handschoenen aantrekken als het nodig is. Strijd hebben we deze wedstrijd zeker geleverd en dat was voor de trainers een prima basis om mee verder te gaan.

De 1e fase waren we ingedeeld in de 2e klasse. Dat was één klasse hoger dan waar Heijen speelde. Dus die eerste wedstrijd was er toch wel sprake van wedstrijdspanning….achteraf totaal niet nodig. We speelde namelijk goed en hebben de wedstrijd tegen JVC op één kwartje na prima gecontroleerd. Resultaat was 4-2 in het voordeel van Milsbeek.

Na deze wedstrijd hebben we Constantia uit met 1-3 verslagen, SJO Maasduinen opnieuw met 1-3 verslagen en wonnen we thuis met maar liefst 5-1 van Haps. Er zat dus een overwinning aan te komen van de 1e fase met nog één wedstrijd in het verschiet. Maar dan spelen de zenuwen toch wel een rol. We hadden de laatste wedstrijd uit tegen

EGS voldoende aan een gelijkspel om als 1e van het veld te lopen. Het liep helaas anders. Onze Ralf is absoluut het grootste van het team maar tegen EGS was Ralf zelfs klein. We speelde niet goed, liepen uit onze posities, verloren onze duels… het was gewoon zo’n wedstrijd die we allemaal wel eens hebben. Uiteindelijk hebben we in de rust gezegd dat wat er ook gebeurt wij er als team alles aan gingen doen om nog een resultaat te pakken. Strijd hebben we dan ook geleverd maar we werden helaas met 5-2 naar huis gestuurd…. Maar wat bleek. Onze concurrent JVC uit Cuijk had de wedstrijd ook verloren! Daarmee waren wij dus zeker van het winnen van deze 1e fase. De reactie van het team is te zien op de foto.. helaas waren

we voor de foto niet compleet want Ruben, Minne en Lotte staan er helaas niet bij.

Aan doelpuntenmakers geen gebrek want er zijn maar liefst 10 spelers die in deze 1e fase het netje hebben laten bollen!

Ondertussen hebben we deze winst gezamenlijk gevierd door met het team een frietje en snack in de kantine van de SV te eten. Die kregen we van de supportersvereniging/club aangeboden. Super bedankt!

De sfeer is goed en we gaan ons als team weer klaarstomen voor de 2e fase.

Lees je dit en wil je op een zaterdag strijd, goed voetbal en een hecht team zien? Kom dan kijken naar de jo13!!

Groeten de trainers.

Sinterklaas in de kantine

Op donderdag 1 december bracht Sinterklaas met zijn hoofdpiet een bezoekje aan de SV Milsbeek kantine. Veel spelers, vrijwilligers en bestuursleden werden opbeurend of vermanend toegesproken.

En of dat nou over het uitschakelen van Duitsland op het WK ging, over foute muziek bij een kampioensfeest, over rode kaarten of teamuitjes met te veel alcohol: Sinterklaas is erg goed op de hoogte van het reilen en zeilen bij onze club.

Alle aanwezigen kregen broodjes hamburger aangeboden van en door de Supporters

Club en Peter en Margret zorgden dat de drankjes bleven komen.. ook die van de Sint!

Het was een ouderwets gezellig Sinterklaasavondje!

Lorenzo Zegers

Wie is zij

Wie is zij? Sofie Robben

Leeftijd: 7 jaar

Horoscoop: Schorpioen Team: F1 SPES

Trainer(s): Nina Sofie en Celine Ouders: Koen Robben en Katja Noij Broers/Zussen: Broertje Vince Lievelingskleur: Blauw en paars Lievelingseten: Pizza en Frietjes

Beste film: Bibi's Slijmfilm Leukste muziek: K3

Muziek waar je je voor schaamt: Foute Hollandse hits Coolste You Tuber: Meisje Djamila Wat wil je later worden: Juf Vetste vakantieplek: Rhodos Camping of hotel: Camping Gaafste stad: Utrecht Aanval of verdediging: Verdediging McDonalds of Sushi: McDonalds Dancing Queen of muurbloem: Dancing Queen

Naam: Lorenzo Zegers

Leeftijd: 11 jaar Ouders: Jacques en Rowena Broers/zussen: Heb ik niet Team: JO12

Hobby’s: Voetbal, YouTube kijken en TikTok kijken School: Basisschool de Drie Vijvers TV programma: Monster Tube Favoriete muziek: Flexxen van Boef

Beste vrienden: Daan, Tijmen, Milan, Jan en Jace

Goede eigenschap: Vaak vrolijk en gezellig

Slechte eigenschap: Ik kan niet tegen mijn verlies

Heeft een hekel aan: Rekenen

Waarvoor kunnen we je wakker maken: Om naar de Efteling te gaan

Favoriete club: NEC

Favoriete speler: Mbappé

Overschatte voetballer: Xavi Simons

Onderschatte voetballer: Weet ik niet

Beste trainer: Cor Derks

Mooiste tenue: NEC thuistenue

Lelijkste tenue: Feyenoord uit

Wie wordt kampioen van NL 2022/2023: Ajax

Mooiste wedstrijd: NEC-Ajax

Te vinden op Insta als: nvt

Tip aan de lezers: begin de dag met een lach

Wie is hij

Sofie Robben

Het zijn, ook voor sportverenigingen, roerige tijden. Na een lange periode waarin het Coronavirus een grote impact had op het (niet kunnen) sporten bij onze vereniging zorgen stijgende energieprijzen voor nieuwe onzekerheid. Thuis, maar ook voor SV Milsbeek, worden onderwerpen als 'duurzaamheid' steeds belangrijker. We spraken daarom met Ton Janssen en Roy Thissen over dit onderwerp, waar zij als vrijwilligers nauw mee verbonden zijn in hun rollen als accommodatiemanager en penningmeester. Wat volgde was een interessante kijk op wat er (vaak buiten beeld) aan werk verzet wordt binnen onze vereniging, ook op momenten dat er niet gesport wordt.

Waar kennen mensen in Milsbeek je van?

Ton: Ik werk bij de gemeente Gennep, met als hoofdtaak alles dat met riolering te maken heeft. Denk daarbij aan het afkoppelen van regenwater en andere duurzaamheidsmaatregelen, maar ook verstoppingen. Het zou echter ook kunnen dat mensen me kennen van onderhoud aan verkeersborden, wegen en hovenierswerkzaamheden voor de gemeente, want ook daar ben ik naast de rioleringswerkzaamheden wel eens mee bezig. Buiten mijn werk hebben mijn vrouw Lisette en ik drie kinderen (Rick, Rens en Myrthe) en ben ik zelfs al opa geworden.

avond vriendschappelijk in de zaal met mensen als Theo Beumeler, Thijs Hermsen en Piet Voss. Spelen blijft leuker dan kijken, en met leeftijdgenoten pas je je tempo aan en blijf je binnen je grenzen. Zeker in de zaal, waar het ook niet mis kan gaan door een sprint te trekken.

Roy: De kans dat men mij vanuit mijn werk kent is wat kleiner, want ik werk als IT consultant bij Fontys. Ik kom oorspronkelijk uit Groesbeek, en mijn vrouw Anouk uit Gennep. We woonden eerst in Wijchen en hadden het daar prima naar onze zin, maar toen er hier bouwgrond beschikbaar kwam zijn we verhuisd. Onze kinderen Maarten en Lucas zijn inmiddels 17 en 15, en via die weg zullen sommigen me ook kennen.

Ton: Rond mijn 18e ben ik begonnen als trainer van de jeugd, toen van jongens als Paul Reintjes en Frank Hubers. Ik zat in die tijd in het leger en had daar een hekel aan, dus ik was al lang blij dat ik vrijaf kon krijgen voor het begeleiden van het voetbalkamp in Wanssum. Later heb ik die rol ook vervuld bij de teams van mijn kinderen, maar op een gegeven moment ben ik gaan vlaggen.

Toen Bart van de Broek stopte als jeugdvoorzitter heb ik dat een tijdje gedaan, maar er werd ook al aan me getrokken voor een stuk beheer van de accommodatie. Uiteindelijk ben ik een jaar of 10 geleden, in de tijd van Rob Peperzak, overstag gaan, ook omdat ik op die manier iets voor het voetbal kan blijven betekenen - waar ik uiteindelijk toch de meeste affiniteit mee heb.

Wat denk je dat anderen er van weerhoudt om aan vrijwilligerswerk te beginnen of het te blijven doen?

Bij de sportvereniging kom ik al vanaf mijn 8e en heb ik gevoetbald tot mijn prinsenjaar in 2007. Toen ik op elke maandag na het voetballen met de lift naar de eerste verdieping ging op het werk vond ik het tijd om te stoppen, maar ondanks de blessures speel ik nog steeds op maandag-

Van het voetbalveld zullen de meesten me echter niet kennen, want ik heb maar één keer meegedaan met het 35+ team. Ik scoorde toen nog wel vlak voor tijd de gelijkmaker tegen Grave, dus je kan wel zeggen dat ik op mijn hoogtepunt ben gestopt. In het verleden heb ik tot mijn 32e bij Achilles gespeeld, en tegenwoordig doe ik vooral aan fitness en heb ik in de covid-tijd ook veel op de mountainbike gezeten.

Wat maakt dat je vrijwilligerswerk bent gaan doen?

Roy: Ik was aanvankelijk jeugdleider samen met Marcel Noy in de tijd dat William Emons jeugdvoorzitter was, en kwam later zelf met Paul Beelen, Pascal ten Haaf en Marc Rutten in het jeugdbestuur. Daarna heeft Perry me in 2017 gevraagd om als penningmeester toe te treden tot het SV bestuur, wat ik nog steeds doe naast een rol als 'assistent accommodatie manager' en het soms fluiten van een wedstrijd.

Roy: ik denk dat men de tijd die er voor nodig is misschien wel overschat, of liever geen verantwoordelijkheid wil nemen. Ik zou al blij zijn als iemand 1x per week de iPads zou willen bijwerken, of opnieuw kan installeren als het nodig is. Zou er niemand van een jaar of 20 zijn die het leuk vindt om dat 10 minuten per week te doen? Of denk aan het bijwerken van de slideshow op de schermen, wat je in een half uur per week kan doen - een kleine taak, maar misschien wel leuk om aan je CV te kunnen toevoegen als vrijwilligerswerk wanneer je jong bent.

Ton: Het zijn vaak dezelfde mensen die iets doen, maar ik denk dat er veel rondlopen die iets zouden willen doen maar niet weten hoe of wat - zelfs mensen die op dit moment niets met de club te maken hebben maar het sociale aspect fijn vinden. Even onder de mensen komen, en wat doen met en voor de gemeenschap.

In sommige gevallen moet je het stimuleren, zoals toen ik de jeugd heb aangezet om geld op te halen voor de Ronald McDonaldloop. Ik had beloofd om ongetraind mee te lopen als ze het streefbedrag van €1000 zouden ophalen, en dat hebben ze in de laatste minuten

"Ik was al lang blij dat ik vrijaf kon krijgen voor het begeleiden van het voetbalkamp"

"Zou er niemand van een jaar of 20 zijn die het leuk vindt om dat 10 minuten per week te doen?"

"Mijn wederhelft thuis moet er ook akkoord mee zijn, want uiteindelijk zijn we wel veel weg"

door: Marlies Lamers en Martijn Cobussen

voor de deadline gered. Ik kreeg na afloop mijn benen drie dagen lang niet meer omhoog, maar de doelstelling was wel behaald.

Roy: Je zou kunnen inventariseren en een lijst met taken kunnen maken, en vervolgens mensen actief kunnen benaderen voor een manier waarop ze iets zouden kunnen betekenen. Doe je dat niet, dan loop je er al snel tegenaan dat mensen tegenwoordig heel veel dingen hebben die ze in hun vrije tijd kunnen doen.

Je steekt veel tijd in het werk, maar wat haal je er eigenlijk uit?

Roy: We hebben een aantal mooie resultaten geboekt in de laatste jaren. Wat je aandacht geeft dat groeit, en het is fijn om te zien dat de energie die je er in stopt er ook uit komt. Anderen hoeven mij daar niet elke week een medaille voor op te spelden, want als je zelf ziet dat het goed gaat dan levert ook dat voldoening op.

Ton: Waardering speelt zeker mee, maar mijn wederhelft thuis moet er ook akkoord mee zijn, want uiteindelijk zijn we wel veel weg - die steun is dus belangrijk. En qua resultaten mogen we inderdaad ook niet klagen, waarbij uiteindelijk het begrip en de waardering vaak wel volgen. Denk maar eens aan de robotmaaier, waar veel weerstand tegen was toen ik er over begon. Maar uiteindelijk was de oude oplossing duur in het onderhoud, had je er een vrijwilliger voor nodig en was de coördinatie met name bij reparaties nogal omslachtig.

Omdat je niet bij 'het oude' blijft is er dan wel weerstand, maar het verdiende zich snel terug en past ook goed in onze investeringplannen die we in 2017 hebben opgesteld, onder meer rondom duurzaamheid en automatisering.

Het sporten op de club heeft de laatste jaren meerdere malen even stil gelegen. Wat betekent of betekende dat voor de accommodatie?

Ton: Ondanks het gebrek aan sport hebben de velden in die periodes toch onderhoud nodig, dus er waren niet minder werkzaamheden. Je bespaart op gas en electra, maar hebt tegelijkertijd ook minder inkomsten. Het waren geen leuke twee jaar, maar we hebben wel volgens onze begroting kunnen werken en veel werk kunnen verzetten. Zo zijn de kabels voor de beregening van veld 3 en 4 getrokken, is de bar in de kantine aan de beurt geweest, is het hekwerk vernieuwd en het wi-fi netwerk vervangen.

Daarnaast hebben we gewerkt aan de drainage van veld 3, hebben we een wiedeg gekocht om mechanisch onkruid te kunnen verwijderen, is er een tractor aangeschaft, ging er een doek om de papiercontainer en heeft de massageruimte nu een air conditioner. Ondanks het gebrek aan sportwedstrijden is er dus ontzettend veel gebeurd op en rondom de velden in die periode.

Roy: Financieel hebben we dat mogelijk kunnen maken door eigenlijk alle subsidies aan te vragen die er beschikbaar waren. Ook hadden we minder kosten voor trainers en in de winter werden er geen kostbare zalen gehuurd voor het korfbal.

Wat ons ook geholpen heeft bij die subsidies (zoals NOW, TASO en TVL) is dat er voor sommige subsidies gekeken werd naar de omzet die in het laatste volledige en vergelijkbare kwartaal gedraaid werd in 2019. Dat was het tweede kwartaal van het jaar, en daar vallen natuurlijk zaken als de seizoensafsluiting, de verschillende Super Sundays en evenementen als de Koningsnacht onder.

Ook haalden we via het televisieprogramma "Echt waar?!" €12.500 op, en kregen we van de vriendenloterij vlak daarna ook nog eens de melding dat we €10.000 hadden gekregen als Club van de Week. Tel daarbij op dat de WOZ voor verenigingen grotendeels werd afgeschaft en dat het opheffen van de Stichting Trefpunt '68 voor ons ook nog zorgde voor een extra impuls, en we hebben een paar mooie meevallers gehad vlak voordat de coronaperiode begon.

Ton: Vergeet ook onze vrienden de papiercontainers niet, die jaarlijks €18.000 tot €20.000 opleveren, en evenementen als de luizenmarkt.

"Het waren geen leuke twee jaar, maar we hebben wel volgens onze begroting kunnen werken en veel werk kunnen verzetten"

"Als regels ondanks mijn inzet aan de laars worden gelapt, is dat pijnlijk - als vrijwilliger kun je daar moedeloos van worden"

Staand achter Willie Berns, Ton Janssen

Zittend achter vlnr: William van Wees, Frans Kersten. Bas Driessen, Patrick Janssen, Patrick Kösters, Eric Hoesen Voor vlnr: Marcel van Gasteren, Rob Konijn, Maurice van den Hoogen, Edwin Driessen, Tonny Grutters, John Wannet

wanneer het Trefpunt niet beschikbaar was, en je ziet ook dat verenigingen hun deuren open stellen voor kinderopvangdat kan dus ook.

Waar moeten we alert op blijven met elkaar? Roy: Je hebt met veel vrijwilligers te ma

mocht er geen thee geschonken worden. Als die regels dan ondanks mijn inzet aan de laars worden gelapt, is dat pijnlijk - dat moeten we niet willen voor elkaar want als vrijwilliger kun je daar moedeloos van worden. Dat geldt voor mij ook - je moet niet te vaak dat soort dipjes hebben, want dan blijft het

dat staat los van de coronaperiode en de stijgende energieprijzen. Uiteraard zijn we daar niet blind voor, en moeten met elkaar bewust zijn: train zo veel mogelijk samen op één veld, doe niet alle lampen aan en doe ze weer uit wanneer je klaar bent. Dat gaat al beter, maar dat knopje moet bij sommigen nog even om.

Achter vlnr Toon Verbeet. Gerrie Keukens, Pieter Verbroeken, Ton Janssen, Jean Philip Kitslaar, Roel Brouwers, Geert Voss, Marcel Janssen, Peter Janssen, Tien Verwees. Voor vlnr John van de Ven, Jean Pierre Gerrits, Mark Vissers, Arthur Hoesen, Jan Wagelmans, Marcel Noy

Samen bouwen aan onze leefomgeving

Jubilarissen 2023

Op 1 januari worden zoals elk jaar, onze jubilarissen in het zonnetje zetten. Corona stak Een stokje voor de huldigingen van afgelopen jaren. Komende nieuwjaarsreceptie zal dit worden ingehaald en zullen er een dertig jubilarissen worden gehuldigd. Een aantal ‘nieuwe’ jubilarissen stellen we graag aan jullie voor op de volgende pagina’s. Dank aan de interviewers, het zijn mooie verhalen geworden, sommige wat uitgebreider dan een ander en sommige met één foto en van sommige ontvingen we een heel fotoboek. Erg leuk allemaal. Veel leesplezier!

Ook de redactie van ‘De Spil’ feliciteert alle jubilarissen!

Laat de “oude garde” een voorbeeld zijn voor de jeugd!

Dit jaar hebben wij bij de afdeling voetbal 3 personen die maar liefst 70 jaar lid zijn. We hebben dan ook het interview in een drieluik gehouden en Harrie Thissen (van de petjes), Leo Wijnhoven (van de pottenbakkerij) en Toon Cobussen op een donderdagavond in de kantine uitgenodigd. Voordat we überhaupt aan het interview in de bestuurskamer beginnen komen aan de tap onder het genot van een bakje koffie de verhalen al boven.

De interesse voor voetbal bij Harrie was kiezen tussen op het land werken of voetballen achter de school op de klompen, toen Opa (kiske) Emons voetbalschoenen meenam is Harrie ook direct lid van de voetbalclub geworden. Leo is tegelijk met vriend Henk Wagelmans lid geworden waar ze tussen de middag altijd samen voetbalden op de potjesfabriek, uiteindelijk werd Leo keeper. Toon voetbalde altijd op de Langstraat langs de Dörpel op zijn gewone schoenen want met 14 kinderen hadden ze bij de familie Cobussen niet veel. Pap Cobussen was daar niet blij mee en Tante Ida moest eerst de sokken breien voordat Toon lid kon worden.

Naast hun carrières hebben onze jubilarissen ook nog hun beste beentje(s) voor onze club uitgestoken, Harrie is samen met Leo en Jan Jacobs leider van het 4e geweest en heeft in 1968 de aanzet van de eerste sponsoren, als voorloper voor de reclameborden, gemaakt. Daarnaast heeft hij jarenlang in het hoofdbestuur gezeten en is ook nog eens 30 jaar materiaalman geweest. De zolder van Riet was regelmatig te klein. Ook was Harrie bekend van het ‘dynamische duo’ wat toen altijd voor de interviews in het clubblad zorgde. Leo is jarenlang leider en secretaris van het 4e elftal geweest. In die tijd moest een elftal zijn eigen broek nog ophouden door zijn eigen contributie te

eigen feestavond. Een mooie tijd. Later is Leo nog leider van het 2e geweest samen met Martien Lukassen en bestuurslid van de supportersclub. Toon heeft samen met Henk Wagelmans het 6e opgericht, eerst als speler en later als leider. Ook is Toon nog leider geweest van het 3e samen met Piet Jacobs en later met Wim Wellens. Met Wim draait hij nog steeds om de 4 weken kantinedienst op de donderdagavond en hij springt bij als er iets extra´s bij de club wordt georganiseerd.

De mooiste herinnering van Harrie is het kampioenschap van het 4e elftal in 1971. Toen speelde Milsbeek 4 nog regelmatig tegen 1e elftallen. Tegen het 1e elftal van Menos , Landhorst werd het kampioenschap behaald waarna een legendarisch feest in Milsbeek losbarstte. Het persoonlijke hoogtepunt van Harrie is echter het ontvangen van de zilveren speld van de KNVB voor zijn verdiensten van onze vereniging. Als we Toon naar zijn hoogtepunt vragen begint hij te glunderen als hij vertelt over zijn kopgoal a la Bep Bakhuis na een voorzet van broer Sjaak die door Toon met een snoekduik werd afgerond. Ook Leo begint te vertellen over het kampioenschap van het 4e , wat automatisch zijn hoogtepunt betekende. Wat hem naast de feesten is bijgebleven dat sommige tegenstanders gewoon op “bouwschoenen “ speelden.

De heren hebben het lang volgehouden bij SV Milsbeek. Na 25 jaar in het bestuur te hebben gezeten, is Harrie nog steeds elke dag op het voetbalveld te vinden als lid van de onderhoudsploeg. “Niet zo moeilijk” zegt Leo, alle wedstrijden met vrienden naar het 1e kijken, altijd veel plezier gehad met de vrouwen erbij. Helaas werd de motivatie minder toen er mensen wegvielen. Ondanks Toon’s actieve carrière bij de tennisclub heeft de voetbalclub altijd als vrijwilliger op hem kunnen rekenen,

De anekdotes vliegen over de tafel, Harrie vertelt over een wedstrijd van het beruchte 4e elftal in ’t Oventje. Omdat zij daar met het 1e elftal speelden werd er op een KNVB scheidsrechter gewacht, deze was te laat en toen uiteindelijk Lambert Jacobs op de proppen kwam was de wedstrijd snel beslist. Hard gelach, want een penalty was door Lambert snel gegeven. Ook vertelde Harrie over de tussenstop van Thei van Schaijk als leider van de A: op de heen- en terugweg werd er een borreltje gedronken terwijl de jongens op de fiets buiten stonden te wachten. Als je met Jan en Cor Groenen gevoetbald hebt was het altijd feest, zegt Leo. Ook zijn optreden als Sinterklaas staat nog in Leo’s geheugen gegrift. Toon is nog altijd trots op het feit dat hij samen met broer Sjaak deel uitmaakte van de selectie van de beroemde kampioensploeg uit de jaren ’60. Een bijzonder team met specifieke voorwaarden.

Harrie vindt het een mooie verandering ten opzichte van vroeger is dat we meer leden hebben en dat we naast het voetbal ook andere dingen organiseren. Toon ziet dat alles professioneler wordt, een moderne accommodatie van alle faciliteiten voorzien. Ze missen soms ook wel eens de gezelligheid van vroeger, dat is een nadeel. Leo ziet dat SV Milsbeek een vooruitstrevende vereniging is, helaas blijft de demografische ontwikkeling achter, wel ziet hij weer veel Milsbeekse jongens in het 1e en dat doet hem goed.

Als we onze jubilarissen vragen of er nog iets ter sprake gebracht moet worden zijn ze het alle drie eens dat dit niet van toepassing is, wil Harrie graag benadrukken dat hij hoopt dat het goed met de club blijft gaan en vooral dat hij er nog jaren van kan genieten. Toon hoopt dat hij zich ook in de komende jaren nog verdienstelijk mag maken voor de club en dat de “oude garde” een voorbeeld mag zijn voor de jeugd die dit hopelijk in de toekomst op gaat pakken. Leo vindt dat SV Milsbeek trots mag zijn wat er aan de Zwarteweg gerealiseerd is, vooruitstrevend en gezond. Maar het meest onder de indruk is Leo van de cohesie binnen onze vereniging, en niet alleen op voetbalgebied.

Wij bedanken de heren voor hun tijd, inzet en prachtige verhalen en feliciteren hen met hun 70 jarig jubileum .

Namens bestuur afdeling voetbal , Frank Derks en Theo Hendriks

Harrie Thissen, Leo Wijnhoven en Toon Cobussen, 70 jaar lid

Jubilaris Frans van Bergen, 60 jaar lid

Frans van Bergen viert dit jaar zijn 60-jarig jubileum bij SV Milsbeek. Dat Frans onze vereniging een warm hart toedraagt blijkt wel uit zijn vele verdiensten voor de club. Met zijn technische achtergrond en gouden handjes is hij bijna dagelijks op de club te vinden, zijn meest recente klussen waren het mede aanleggen van de led-verlichting en de nieuwe geluidsinstallatie. Niet voor niets werd hij afgelopen seizoen verkozen tot Clubman van het Jaar.

We spraken met Frans over zijn 60 jaar bij SV Milsbeek, beginnende met zijn jeugdtijd. Frans: “Het was altijd fijn om te voetballen in mijn jeugd. Eigenlijk voetbalden we in die tijd elke dag, na school gingen we direct naar buiten om te voetballen achter de school. Lid worden van de voetbalclub was voor mij een geweldig moment. Ik weet het nog als de dag gisteren, dat ik me aanmeldde bij Jan van den Hoogen, bij Lina achter aan de zijdeur”.

Wat is je beste herinnering tijdens je carrière? Frans antwoordt direct: “Het kampioenschap met de B-jeugd, Gerrit Hoenselaar was traininer. In Haps werden we kampioen. Later werd ik nog een keer kampioen met het 5e elftal.” Om er lachend aan toe te voegen dat hij verder weinig bereikt heeft. Zijn vrouw Marga vult aan dat zij nog een keer bloemen had meegenomen naar een kampioenswedstrijd, maar dat de wedstrijd helaas verloren ging. Ze heeft de bloemen daarna maar aan de tegenstander gegeven. Oude herinneringen, dat was al zo’n 40 jaar geleden.

Hoe heb je het zo lang volgehouden? Wat hield je vast bij SV Milsbeek ? “Voetbalplezier en dorpsgevoel, dat is SV Milsbeek voor mij. Na mijn actieve carrière ben ik altijd bij mijn team en bij de vetera-

nen betrokken gebleven als leider en als vlagger. We hebben een mooie vereniging. De derde helft is hét uitje, op zondag ga ik graag met Hein Dinnissen en Henk Oldenhof naar ’t urst kijken. Vooral ook om na de wedstrijd gezellig wat te drinken.

Verder ben ik door de weeks bijna dagelijks op de club te vinden. Na mijn pensioen was het vijf dagen per week, sinds ik oppas op mijn kleinkind is het nog 4 dagen. De koffiepauzes van de ochtendploeg zijn geweldig, met prachtige discussies gaat het dan hard tegen hard. Ik luister er graag naar”.

Vertel eens een anekdote uit de oude doos, die je nooit bent vergeten . “Het grappigste moment was tijdens een uitwedstrijd in Reek. In ons team speelden destijds de broers Laemers, Piet en Gerrie. Een eeneiige tweeling, zelfs wij als teamgenoten hadden nog wel eens moeite om hen

uit elkaar te houden. De ene was rechts, de andere links, dat was het grootste verschil. Een van hen kreeg in die wedstrijd een rode kaart. Na de wedstrijd hebben we hen naast elkaar gezet en vroegen de scheids wie hij er af had gestuurd. Hij had geen flauw idee maar koos toevallig de goeie. We hebben er allen smakelijk om gelachen en de kaart werd geseponeerd.”

Heb je nog een boodschap voor de club, of voor alle SV leden die de sportvizier met kerst lezen?

“Ik zou graag alle leden willen vragen om een beetje vrijwilligerswerk te doen. Het is een moeilijke tijd voor de club, laten we ons allemaal even inzetten. Samen moeten en kunnen we het runnen, we hebben zo’n mooie vereniging.

Ik wens alle lezers fijne kerstdagen. Blijf gezond, en alle goeds voor 2023.”

Jubilaris Geert Verbroekken, 50 jaar lid

Al een halve eeuw is Geert Verbroekken lid van SV Milsbeek. Hoewel hij zijn actieve carrière als spits al vele jaren geleden moest opgeven vanwege knieproblemen, is hij onze club altijd trouw gebleven.

Hoe ben je in het voetbal terecht gekomen en wat vond je er leuk aan?

Geert: “Vroeger was er eigenlijk niks anders dan voetbal. Ik heb er toen ook wat afgevoetbald. Ik wist me geen raad om naar huis te komen na school, om lekker te gaan ballen met jongens als Arthur Beer en Paul Theunissen”.

Ben je naast je carrière nog actief (geweest) binnen onze vereniging?

Geert, lachend: “Ja spelend bij de veteranen, haha. Maar zonder gekheid, helaas niet. Het was erg moeilijk om mijn blessureleed te verwerken. Ik kon ook geen wedstrijden gaan kijken, dan had ik veel te veel drang om weer mee te doen. Maar dat ging niet meer.”.

Wat is je beste herinnering tijdens je carrière?

Geert: “Dat was mijn eerste wedstrijd ooit in ‘het urst’. Ik moest nog 15 worden toen ik mijn debuut maakte tegen VIOS in Beugen.

En hoe, ik scoorde mijn eerste goal, met een omhaal. Dat vergeet ik nooit meer. Er stond toen ook een foto in de krant maar die kan ik niet meer vinden. Ons mam bewaarde alles, ze had boeken vol knipsels, maar dit ben ik helaas kwijt. Een andere mooie herinnering was dat ik samen met mijn broers Pieter en Henk samen in het 1e elftal speelde. Ons mam was de trouwste supporter, ze ging overal mee heen.

Vertel eens een leuke anekdote uit de oude doos?

Ik herinner me nog heel goed een wedstrijd met de A in Heijen, Jo Peeters was onze trainer en hij zette mij reserve. Wat was ik kwaad, ik was altijd enorm fanatiek. Ik viel in bij een 0-1 achterstand, en we wonnen met 8-1. Ik scoorde alle 8 de goals, en was nog steeds boos. Ja, ik was een heetgebakerde speler, mijn vrouw vond het maar niks. Ik was altijd aan het ‘knoajen’ tijdens de wed strijd. Maar dat mocht, wanneer je na de wedstrijd alles maar vergat.

Legendarisch was ook een weekendje Mui derberg, onder trainer Henri van Haaren. ’s Nachts vond iemand een poederblusser, de hele school zat onder.

Wat is er ten goede veranderd in het voetbal? Geert: “Eigenlijk is tegenwoordig alles beter. Wat hebben we in Milsbeek nu toch een prachtige velden. Vroeger speelden we alleen op knollenvelden, dan moesten we letterlijk de wei in. We hadden een trainingsveld zonder gras. En bij het veld op de Rijksweg moesten we douchen in een “vèrkesbak”. In Milsbeek hebben we nu een prachtige accommodatie, met robotmaaiers toe.”

Wim Cillessen een Ottersummer die al 50 jaar lid is van SV Milsbeek

Als ik op een zonnige zaterdagochtend naar Ottersum rijd voor dit interview vraag ik mij af hoe deze Ottersummer bij SV Milsbeek is gekomen. Het antwoord laat niet lang op zich wachten.

Wim, inmiddels 82 jaar, steekt meteen van wal. Wim werkte destijds bij Emons in Milsbeek en werd door Sjang gevraagd om te komen voetballen. Wim die daarvoor nooit een bal had aangeraakt leek het wel gezellig en is zo lid geworden van SV Milsbeek.

Wim is geboren in Groesbeek. Hij werkte eind jaren 60 als chauffeur en deed de bevoorrading van winkels. Zo kwam hij ook in Susteren waar Gerda werkte. Na vele bakjes koffie vroeg Gerda hem of hij ook naar de kermis in Susteren wilde komen. Bij de kermis bleef het niet. Inmiddels zijn Wim en Gerda 54 jaar getrouwd en hebben 2 zonen en 1 dochter en 3 kleinkinderen. Omdat er in Groesbeek geen woning te koop was kwam men in Ottersum terecht waar ze sinds 1968 wonen.

Na een aantal jaren zelf gespeeld te hebben werd hij leider van onder andere het 6e team. Dit deed hij samen met Piet Lamers. Hij heeft mooie herinneringen aan deze tijd met spelers zoals Ronnie Rutten, Peter Paul Kersten en Willy Mans. Het hoogtepunt was echter het kampioenschap met het 7e elftal in 1994. Vooral het feest en de tocht met de heuse praalwagen is hem bij gebleven.

Na zijn actieve loopbaan bij SV Milsbeek is hij de club altijd blijven volgen en steu nen. Vanwege een fietsongeluk moet hij nu even verstek laten gaan, maar hij helpt nog steeds een keer in de maand mee in de kan tinedienst op zondag. Ook is hij een trouw bezoeker van de thuiswedstrijden van het 1e elftal en volgt de resultaten op de voet. Op de vraag hoe hij het zo lang volhoudt bij SV Milsbeek is het vooral de gezelligheid die hem naar Milsbeek doet komen. Hij is in het verleden vaak gevraagd om naar Achates te komen maar de gezelligheid en gemoede lijkheid houd hem bij SV Milsbeek.

Wim is altijd actief geweest en nog steeds. Zo was hij 35 jaar lid van het zangkoor Cecilia in Ottersum. Ook 25 jaar actief als vrijwilliger op de Norbertus bus die hij tot zijn 80e bestuurde en nog steeds een keer per maand als begeleider. Tegenwoordig is biljarten zijn passie wat hij drie keer in de week doet. Actief blijven en je inzetten is ook de boodschap die Wim wil meegeven. Dit is belangrijk om te blijven doen. Het houd je fit,

door: Hans de Bruin

Blijf elkaar vooral complimenten geven!

Loes van Bergen-Emons is zeker geen onbekende bij SPES, ze is al vele jaren actief als speelster én vrijwilligster. Ook Loes is 40 jaar lid van onze vereniging

Loes is op haar 6e gaan korfballen, omdat er volgens eigen zeggen niets anders was en alle meisjes, waaronder haar vriendinnen, gingen korfballen. Ze heeft ook nog even getennist, maar dat was het toch niet voor Loes. In de jeugd speelde ze vele jaren samen met goede vriendin Ellis in het zelfde team, een ‘Wereldteam’! Ze wonnen alle wedstrijden en werden ieder jaar kampioen! Ze zijn dan ook vele jaren als team samen blijven spelen en aan deze tijd heeft ze hele goede herinneringen, ook aan haar trainsters uit die tijd.

Loes herinnert zich ook nog een belangrijke wedstrijd in Eindhoven om het landskampioenschap. Ze mocht mee als reserve bij de senioren 1, maar moest gelijk starten ivm blessures. Ze weet nog dat ze toen toch gewisseld werd en dat ze vervolgens groot in de krant stond met een roos, terwijl ze de wedstrijd verloren hadden. Dit is nog altijd een ‘bijzondere’ herinnering voor Loes.

Eenmaal bij de senioren heeft ze een poos in 1 en 2 gekorfbald, maar zelf heeft ze de leukste herinneringen aan de senioren 3, waar ze echt een hele gezellige tijd heeft gehad. In de Corona tijd is ze even gestopt omdat ze ook last kreeg van een blessure aan haar achillespees en vriendin Ellis ook stopte. Inmiddels is ze toch weer gaan korfballen en

speelt ze met veel plezier bij de Midweek 3 op woensdagavond.

Loes ziet zichzelf vooral als een aanvalster in het veld, ze heeft altijd van ver kunnen schieten en daarnaast kan ze haar vak ook op een goede manier sturen en motiveren. Wat betreft het vrijwilligerswerk is ze jaren actief geweest als jeugdleidster en coach, dit heeft ze ook nog gedaan toen haar twee dochters Isa en Maud gingen korfballen. Samen met o.a. Ellis heeft ze ook jaren het Jeugdkamp van SPES georganiseerd. Vanuit het jeugdleidster en coach zijn, is Loes bij de JTC terecht gekomen en inmiddels maakt ze onderdeel uit van de TC. Daarnaast doet Loes al jaren de ledenadministratie van SPES.

Natuurlijk is ze ook vaak langs de lijn te vinden bij de wedstrijden van haar dochters. Samen met man Remi, is ze ook regelmatig in Wageningen waar dochter Isa bij het gemengde korfbal speelt. Loes zit hier heel wat relaxter op de tribune te kijken dan wanneer ze een wedstrijd van SPES kijkt, waar o.a. dochter Maud bij speelt. Van dameskorfbal heeft ze dan toch net iets meer verstand!

Woorden die bij Loes te binnen schieten als ze aan SPES denkt zijn Sport, Plezier en Spel, maar ook Samenwerking, Team en Vrijwilligers. Maar naast SPES en korfbal heeft Loes ook nog andere bezigheden. Zo werkt ze al vele jaren als kinderverpleegkundige 3 dagen per week in het Radboudumc op de ‘DOK’ en kookt ze als vrijwilligster al zo’n 8 jaar met 4 geestelijk beperkte mensen bij haar thuis.

De reden dat Loes het al 40 jaar volhoudt bij SPES is het sporten in een team, ze is geen type voor een individuele sport of de sportschool. Daarnaast korfbalt één dochter nog bij SPES en is ze als vrijwilligster erg betrokken gebleven bij SPES. Men houdt het langer vol bij een vereniging door zelf het heft in eigen handen te nemen als je iets wil veranderen en door naar de juiste personen toe te gaan als je iets wilt of ergens mee zit, denkt Loes. Positieve veranderingen aan korfbal vind Loes de ‘Schotklok’, hierdoor zit er meer snelheid in het spel. Daarnaast is het ook leuk dat er tegenwoordig bij de F-jes altijd geschoten mag worden, ook al is het verdedigd, het doelpunt telt. Dit maakt het spel voor deze jonge spelers veel aantrekkelijker.

Tot slot spreekt Loes de hoop uit dat er over 20/30 jaar ook nog altijd met veel plezier gekorfbald wordt en voor nu: blijf elkaar vooral complimenten geven!

Loes wenst alle lezers van de Sportvizier hele fijne feestdagen en een mooi en sportief 2023!

Yvonne van der Valk, al 40 jaar SPES-clubicoon

Ik app Yvonne om haar te interviewen voor de kerstspecial. 40 jaar al? met een wat warrig kijkende smiley, appt ze terug. Ontzettend lang is dat natuurlijk en nog steeds speelt ze, coacht ze, is ze gedreven moeder langs de lijn bij haar dochter Nadia, die in de A1 de sterren van de hemel speelt. Ik weet eigenlijk niet of haar spel lijkt op dat van Yvonne. De passie en het tot het gaatje willen gaan voor een overwinning. Die wel, die heeft ze gewoon geërfd. Lees maar wat Yvonne daar zelf over zegt.

Hoe ben je bij korfbal terecht gekomen ? “Toen ik 6 jaar was, gelijk toen het kon, ging ik op korfbal”. Ik vroeg haar of ze toen direct al kwam bovendrijven als talent. Kon ze het meteen ? Dat vindt Yvonne lastig om van zichzelf te zeggen, maar ze doorzag het spel wel snel, was balvaardig en heel belangrijk, ze wilde winnen, altijd, bij elk spelletje. Dat gaat eigenlijk vanzelf als je opgroeit in een gezin met allemaal jongens, vertelt ze, dan wil je elk (sport) spelletje winnen. Ze vertelt dat ze ook geen sport wilde doen die ze niet kon. Die drang om te willen winnen was immers te groot. Is het alleen winnen ? In het gesprek wordt duidelijk dat ze echt het maximale uit zichzelf wil halen op sportief gebied. Tot het uiterste wil gaan.

Wat is je beste korfbalvaardigheid ?

“Ik was eigenlijk heel breed en beheerste alle onderdelen van het korfbalspel goed. Was niet in 1 onderdeel veel beter dan in een ander onderdeel, beetje allrounder. Wel was ik een goede spelverdeler en was ik daarnaast vaak topscoorder”. Ze had natuurlijk ook een neus voor de kansen denk ik en was zuiver in de afronding.

Welke wedstrijd kan je je nog herinneren als de dag van gisteren ?

“Eigenlijk geen enkele wedstrijd specifiek. Het zijn er zoveel geweest. Toen ik naar de selectie ging speelden we hoofdklasse en in dat jaar promoveerden we naar de topklas-

se. Daarna speelden we ons eerste NK, ‘best of three’. “Dat jaar verloren we”, vertelt Yvonne, “maar daarna wonnen we veel en vaak. Elk jaar werden we wel op een onderdeel kampioen. Mooie jaren waren dat. “

Welk team was je leukste team ?

“Ik speelde van jongs af aan in hetzelfde team, we werden ieder jaar kampioen. Zodra ik in het eerste speelde, ging de strijd door maar dan met compleet andere medespeelsters, nog meer gedrevenheid. Ik heb geregeld onenigheid gehad met de scheidsrechters maar dat hoorde bij mijn spel. De beleving was vroeger heel anders. We hadden er alles voor over om te winnen, we misten geen trainingen, hadden veel vertrouwen in onze trainer(s). Veel minder discussie was er. Wij waren goed in het spelletje, de trainer bepaalde de tactiek. Op dit moment speel ik in de midweek, met mijn dochter Noëlle in hetzelfde vak. Moeder en dochter in 1 team, wij voelen elkaar blind aan. Dat is wel echt speciaal. Die winnaarsmentaliteit zit er nog steeds. Voor elke wedstrijd ben ik nerveus en wil ik hem echt winnen’’. Ik zelf (Marjo, red.) probeer me voor te stellen of ik met 1 van mijn dochters in 1 vak nog zo goed mee zou kunnen, kansloos denk ik . Sommige dingen moet je je niet proberen voor te stellen, merk ik dan :).

Hoe heb je het zo lang volgehouden?

“Ik wilde presteren en binnen het korfbal kon dat. We hadden een goed team, en ik kon bij korfbal het maximale uit mezelf halen en met het team het hoogst haalbare bereiken. Iedere zondag het wedstrijd en teamgevoel, de spanning, dat zorgde ervoor dat ik lang door wilde gaan. Nu kickboks ik ook. Als ik moet kiezen waar mijn passie op dit moment ligt zou dat kickboksen zijn. Juist omdat ik ook in die sport mezelf tot het uiterste kan drijven, echt stuk gaan in de sport die ik doe, alles eruit halen, alleen mis je hierbij het wedstrijd gevoel”. Als ik haar

dat hoor vertellen dan is dat een sportbeleving waar menigeen een voorbeeld aan kan nemen. Opeens begrijp ik waarom ze zo goed was al die jaren en het lang volhield op hoog niveau.

Wat is je belangrijkste tip voor SPES?

“Het samengaan met VIOS is een goeie zet. We halen daarmee een goed team van trainers naar onze selectie toe, die ons als gezamenlijke club hogerop kan brengen. We ontwikkelen ons weer echt, zowel in de jeugd als bij de selectie. De trainer staat boven de groep”. Daar staan we samen even bij stil. “Vroeger”, zo vertelt ze, “was de trainer heel duidelijk ‘de baas’”. Hij bepaalde wat er gebeurde. Je sparde als aanvoerster met de trainer, maar in the end bepaalde hij. Dat respect voor elkaar is belangrijk. De trainers zetten de lijnen uit en bepalen wie er speelt en hoe er wordt gespeeld. De speelsters blinken uit in wat zij het beste kunnen, namelijk wedstrijden winnen. Het is belangrijk die rolverdeling vanaf de jeugd al in te brengen. Misschien heb je af en toe wel een vader of een moeder met verstand van korfbal erbij nodig om een team te (helpen) coachen, juist om iets meer ontzag al voor coach en trainers al jong aan te leren”. Ze geeft het niet echt als tip, maar ik heb hem wel zo opgevat. Eens over nadenken wat we hiermee kunnen.

Wat wil je nog kwijt aan de SV leden die de kerst-special lezen?

“Fijne jaarwisseling, lekker blijven sporten, da’s gezond en blijf vooral je club een warm hart toedragen. Dat hebben ze nodig, we moeten het samen toch overeind zien te houden”. En daar kan ik me natuurlijk alleen maar bij aansluiten.

jubilaris Eefje Hubers, 40 jaar lid

Wil je jezelf even een klein beetje voorstellen

Ik ben Eefje Hubers, geboren en getogen in Milsbeek waar ik tot mijn 21e heb gewoond. Ik ben 47 jaar en getrouwd met een Korfrakker. Met Elles woon ik in Uden. Ik werk als leerkracht op Jenaplanschool de Canadas in Boxmeer en ik ben werkzaam bij stichting Join-Us (een stichting die eenzaamheid onder jongeren wil tegengaan) als begeleider van een groep jongeren. Ik ben voor van alles te porren, o.a. voor het op pad gaan met ons camperbusje.

Hoe ben je bij korfbal terecht gekomen Ik was 5 jaar, bijna 6 en ging net als mijn vriendinnetjes korfballen.

Wat deed je het liefst, aanval of verdediging?

Aanval, een stuk leuker dan verdedigen. Hoewel de bal onderscheppen of een andere goeie actie in de verdediging maken ook leuk was, stond ik liever niet te lang in de verdediging. Ik was vooral een spits. Volop bewegen en schieten. Ik vond het heel leuk om met mijn vak samen goeie acties te maken, waar dan weer mooie doelpunten uitkwamen. En ik genoot er ook van het andere vak dit te zien doen.

Wat was je beste korfbalvaardigheid?

Schieten, vooral van afstand, maar ook van dichterbij. Een aantal teamgenoten hebben in onze topjaren verschillende awards gewonnen. Wat ik een hele eer vond is dat ik zelf ook een keer de publieksprijs voor beste aanvalster van de Topklasse heb gewonnen. We zijn ook nog een keer genomineerd voor de sportploeg van het jaar van de Provincie Limburg. De mannen van de handbalploeg die Europees Kampioen waren geworden hebben toen helaas van ons gewonnen maar onze nominering was een enorme erkenning.

Welke wedstrijd kan je je nog herinneren als de dag van gisteren en waarom?

Ik kan me meerdere wedstrijden goed herinneren. We hebben met ons team zoveel mooie, spannende wedstrijden gespeeld en bijzondere momenten meegemaakt. De gewonnen finales waren te gek. Maar vooral de blijdschap en het plezier dat we met elkaar hadden, heb ik goed onthouden. En ook het doorgaan tot het eind, nooit al denken dat je hebt verloren.

Het voor de eerste keer in de spotlights op komen lopen in de binnen finale in Eindhoven of de finale buiten in Bennekom waar het snikheet was en we tegen Korfrakkers

moesten op het grotere veld van het gemengd, super zwaar. Of de spannende buiten finale waar Ilse Litjens de golden goal scoorde. Of een doodgewone wedstrijd waar ik in beide bovenbenen een ijsbeentje kreeg van een hele lange tegenstander. Ik kon amper lopen, moest toch nog in het veld blijven staan. Ik kreeg de bal aangespeeld en heb toen staand, vlakbij de lijn, de bal omhoog gemikt en gescoord en meteen daarna viel ie nog een keer door de mand. Was wel een leuke afstraffing.

Vertel eens een anekdote uit de oude doos, die je nooit bent vergeten. We hadden een thuiswedstrijd in de sporthal in Groesbeek. Ik had die nacht amper geslapen en verschillende dingen genuttigd die normaal gesproken niet handig zijn voor een wedstrijd. Ik kon het zelf ook niet geloven, maar ik had toen 10 keer gescoord. Heb ik nooit meer kunnen evenaren, ik kwam nog niet eens in de buurt, maar ik durfde deze actie daarna eigenlijk ook niet meer te herhalen…

En de keer dat we met het eerste en tweede team naar België op trainingskamp gingen, ben ik ook nooit meer vergeten. Dat was op een groot sportterrein waar ook een buckelpiste was. We hadden een team gezien dat daar op een houten plankje van de piste afgleed. Dat kunnen wij ook en nog wel beter, dachten wij. De eerste paar ritten gingen goed bij de anderen. Daarna ging ik achter Lia van Haren zitten. Al na de eerste hobbel gleed ik van het plankje af, maar ik heb Lia vastgehouden totdat we beneden waren. Het ging ook zo snel. M’n teamgenoten stonden flink te lachen toen ze checkten wat de schade was. Ik voelde het natuurlijk zelf ook al, er was aardig wat vel verdwenen. Mijn rokje daarentegen was puntgaaf. Het nieuws ging als een lopend vuurtje en toen we dat weekend een oefenwedstrijd hadden wist ook de tegenstander en de scheidsrechter wat er was gebeurd. Ik kon niet meedoen, zat geloof ik op een zwemband. Vele weken later hadden we weer dezelfde scheidsrechter. “En? Hoe is het met je billetjes” vroeg hij? “Weer mooi roze” was mijn antwoord.

Vond je het altijd leuk of zijn er mindere periodes geweest, kun je daarover vertellen?

Ik vond het eigenlijk altijd leuk. Ik genoot van het spelen in de zaal en ook van wedstrijden buiten met mooi weer. Ik was iets minder enthousiast als het koud was en/of regende en we zelfs op gras bij enkele clubs moesten korfballen.

Mindere periodes zijn wel de periodes geweest van enkelblessures. Vooral de laatste, die ook het langste duurde en waarbij ik in het gips zat. Toen merkte ik bij het weer terug op niveau komen dat de rek er bij mezelf uit was en dat ik het steeds moeilijker vond om het allemaal op te brengen. Het moment van stoppen bij het eerste kwam voor mezelf toch nog vrij onverwacht. Tijdens een wedstrijd tegen Swift (op het Emons toernooi), tegen wie we ook speelden toen ik die blessure opliep (ik had notabene precies dezelfde tegenstander) brak er iets in me en heb ik besloten om te stoppen bij 1. Dat was een moeilijke beslissing, vooral omdat ik zo’n tof team had en ik het spelletje nog heel leuk vond. Toen heb ik het seizoen afgemaakt in het tweede en daarna ben ik gestopt.

In welk team heb je het fijnste gespeeld en waarom?

Ik heb meer dan 15 jaar in het 1e gespeeld. Daar heb ik het allerfijnste gespeeld. Voor die tijd kan ik het me minder goed herinneren. In het eerste had ik altijd zin om wedstrijden te spelen. We creëerden samen een super team. Vele jaren hebben we met weinig wisselingen in samenstelling gespeeld. Dat schept een band. We wisten wat we aan elkaar hadden en waren heel goed op elkaar ingespeeld.

Net voor en tijdens corona heb ik in de zaal bij de midweek gespeeld met veel oud teamgenoten. Oude tijden herleefden weer een beetje. Je weet nog precies hoe iedereen beweegt en welke acties er worden gemaakt of althans worden geprobeerd. Het lijf voelde alleen wat krakkemikkiger. (bij mezelf dan…)

Hoe heb je het zo lang volgehouden? Wat hield je vast bij SPES?

Het plezier dat we tijdens trainingen en wedstrijden hadden en ook buiten het korfbalveld, maakte dat ik het zo lang heb volgehouden. We hadden een heel gezellig, hecht team. Met een aantal mensen was (en ben) ik buiten het korfballen om ook goed bevriend. En het spelletje zelf is ook zo leuk, heerlijk dat schieten en vooral raak schieten.

Ik ben, nadat ik gestopt was, altijd vriend van SPES gebleven, omdat ik de club een warm hart toedraag en er zoveel mooie tijden heb beleefd. Ik blijf toch een SPESser in hart en nieren.

10. Hoe zou je SPES in vijf woorden omschrijven?

Hoe ik het toen beleefd heb: vooruitstrevend, gedreven, gezellig, trouwe supporters, Simply the best. Ongeveer 5 woorden ;)

Hoe kunnen we leden die al zo lang lid zijn voor de club behouden?

Ik heb eerlijk gezegd geen idee. Ik denk dat het ook te maken heeft met waar je (oud)leden gaan wonen en hoe zij hun leven verder indelen. Dat hangt bij mij ook samen met de binding met de club.

En ze nog uitnodigen om mee te helpen bij de luizenmarkt, hét SPES event van het jaar!

Wat is er ten goede veranderd in het korfbal volgens jou en wat had eigenlijk behouden moeten blijven?

Daarvoor ben ik te lang weg en heb ik het

allemaal minder op de voet gevolgd, om hier een zinnig antwoord op te geven. Wel heb ik het jammer gevonden om te zien dat dameskorfbal nooit echt is opgepikt en voor vol is aangezien door de korfbalbond. Er is veel gedaan door het dameskorfbal, door diverse clubs, om te laten zien dat het potentie had en we vooruit wilden. Helaas is dat niet echt opgepakt, waardoor je nu ziet dat het dameskorfbal aan het krimpen is en er veel fusies zijn, waaronder bij SPES zelf.

Wil je nog iets kwijt aan alle SV leden die de sportvizier lezen.

Geniet van het sporten, het bewegen en het knallen met een gezonde drive. Heb vooral veel lol met elkaar, op het veld, in de kleedkamer en daarbuiten.

Ellis Spikmans-Hubers 40 jaar en Robert Koster 25 jaar lid

Een interview tussen 2 jubilarissen zagen wij niet zo zitten. Gewoon koffiedrinken en kletsen over ons korfbal verleden en natuurlijk ook over nu, want daar raken wij elkaar misschien nog wel het meest.

Wij zijn Robert Koster en Ellis Spikmans-Hubers en 25 en 40 jaar lid van SPES.

Robert is lid geworden als één van de eerste vrienden van SPES. Een club die werd opgericht net na de fusie met voetbal. Hij was natuurlijk al veel langer betrokken bij korfbal, want getrouwd met Ilse. Zeg maar vanaf 1982. Toen was Ellis 6 jaar en werd dus lid van SPES. Dat is een mooie kruising.

Robert ging al kijken toen hij nog verkering had met Ilse, naar wat toen nog drievaks-korfbal was. Dat waren nog eens tijden! Ilse was een jonkie en stond met coryfeeën als Berna Tillemans, Anneke van Dinther en Coos Lamers in het veld. Robert moedigde vrolijk aan en leerde de regels van het spel van zijn matties Wim Lamers en Rob ten Haaf. We bevinden ons in deze tijd nog op het oude veld aan het verloren land, met de “prachtige” accommodatie en de gezellige kneuterigheid.

Ellis werd in diezelfde tijd lid van SPES. want dat deed iedereen. Met een zelfgenaaid rokje en rood shirt van Wilie van de Loo, lekker aan de slag met haar vriendinnetjes als Loes en Yvonne. Training kregen zij jaren van Madeleine Theunissen. Die leerde hen de kneepjes van het vak en vele kampioenschappen door de hele jeugd heen volgden.

Een aantal jaren later kwam Ellis Robert tegen bij het eerste van SPES. Zij mocht op jonge leeftijd invallen bij het team van Ilse. Dat was ook zo ongeveer de tijd dat we bij SPES langzaam hebben toegewerkt naar korfballen op het hoogste niveau met de nodige kampioenschappen. Dit alles onder de bezielende leiding van Rikie van de Hoogen en een zeer gemotiveerde harde kern, bestaande uit ouders van de speelsters en Robert. Robert en Ellis kijken hier beiden op terug als een prachtige tijd. Veel winst, af en toe verlies, maar altijd groeien.

Dit is ook de tijd dat Robert zijn beste uitspraak deed RRRRRREBOUND!!!! Maar dat is misschien meer een herinnering van Ellis. Daarnaast ontstonden in die periode ook de eerste gesprekken richting een fusie met voetbal vanuit de wens om de accommodatie te renoveren. Robert heeft hier zeker ook een actieve bijdrage aan geleverd, met anderen in een voortrekkersrol, waarin de belangen van SPES goed werden bewaakt en behartigd. Hierdoor werd SPES de eerste vereniging met een kunstgrasveld in dameskorfbal waardoor het niveau nog verder werd verhoogd en verstevigd. SPES pakte de zaken steeds professioneler aan: een mooie accommodatie, een mooie tribune, mooie tenues, professionele begeleiding. Eerst Henk Deegens en later Johnny Vervoort (in een heel lang dienstverband) waarna gloriejaren volgden. De fusie betekende voor Ellis ook de start van haar relatie met Twan Spikmans. Een mooie metafoor voor de stevige samensmelting tussen een dames- en een herenvereniging.

Voor Ellis waren dit

jaren

lekker korf-

een fijne tijd met het hechte

Vele prijzen werden behaald. Eerst op het veld met finales in de vorm van best of three. Dat betekende ook af en toe een uitputtingsslag. Hoogtepunt was zeker de eerste winst van de zaalfinale, nadat SPES hier al twee keer de finaleplek had bemachtigd, maar nog niet de landstitel. Voor Robert was dit de tijd waarin hij teambegeleider werd en het team en de trainer bijstond en vele randzaken invulde en oploste. Het is bijna niet te beschrijven wat het winnen van een zaalfinale op een podium, zoals dat in Eindhoven is, betekent voor een sporter, maar ook voor een supporter. Na jarenlang investeren door speelsters, maar zeker ook door hun partners, geeft het een enorme kick om de beker omhoog te houden. Enorme betrokkenheid in Milsbeek. Samen in een bus, een kampioenslied. Alles waarin een klein dorp groot kan zijn!

de

van

ballen, hard trainen en

team.

Ergens in al deze fantastische euforie, kreeg Ellis een knieblessure. Na een operatie en revalidatie, weer terug in het team, maar nooit meer op het door haarzelf gewenste niveau. Gelukkig waren er ook andere plekken waar Ellis haar kwaliteiten vanaf dat moment in kon zetten. Eerst als speelster en aanvoerster van het tweede en later als speelster van de midweek. Ergens tussendoor de A en andere jeugdteams nog getraind, vele jaren het jeugdkamp georganiseerd, samen met Loes. En één termijn in het bestuur zitting gehad.

Robert had ondertussen aan Rikie beloofd, dat als hij meer tijd zou krijgen, hij haar zou komen ondersteunen in het bestuur. Die ruimte kwam toen Robert en Ilse in 2003 hun bedrijf verkochten en Robert de daad bij het woord voegde. Hij begon als bestuurslid technische zaken. Toen Rikie stopte als voorzitter, nam hij het stokje over, eerst als interim, later als voorzitter. Belangrijkste taak voor Robert in het bestuur was en is nog steeds het vertegenwoordigen van onze vereniging in de regio en bij KNKV. Daarnaast was hij vele jaren lid en voorzitter van de TC en betrokken bij het werven en aanstellen van diverse trainers. Na introductie van de schotklok is hij ook nog actief als juryvoorzitter. Inmiddels is Robert opgevolgd door Marjo en is hij nu weer bestuurslid van SPES.

Ellis is inmiddels na jaren zeer actief te zijn in Jeugd Technische Commissie, sinds 2 jaar voorzitter van TC/JTC.

Vanuit deze functies zijn zowel Robert als Ellis betrokken geweest bij de eerste verkennende gesprekken, zo’n twee en half jaar geleden, met VIOS. Zij zagen beiden de noodzaak van een samenwerking met een buurvereniging om de nodige vormen van korfbal aan te kunnen bieden, zonder het besef uit het oog te verliezen dat dit voor iedereen veel betekent en gepaard gaat met emotie. Niet in de laatste plaats bij Ellis en Robert zelf. Want het rood-zwart-hart klopt nog altijd.

Dan nu toch nog wat interviewvragen:

Vertel eens een anekdote uit de oude doos, die je nooit bent vergeten. De Luizenmarkt!!!

Enorme klus, veel gezelligheid, gekke bezoekers, mooie afterparty! En natuurlijk: Vele handen maken licht werk. De jeugdkampen!!!

Mooi programma, weinig slapen, veel zingen en voor de begeleiding: mooie afterparty! Ook hier: veel werk, maar ook veel plezier.

Hoe heb je het zo lang volgehouden?

Wij realiseren ons dat inzet bij een vereniging in de intensiteit zoals wij dat doen, alleen kan met de volledige steun van partner en kinderen. Het is fijn om de tijd en ruimte te krijgen. Het is ook fijn als je gezin ook lid en/of betrokken is bij de vereniging. Dat is aardig gelukt: van Robert speelt Tom in het 1ste van voetbal en is bestuurslid jeugdzaken en Yara heeft op het hoogste niveau gespeeld bij SPES om daarna verder te geen

in het gemengd. De kinderen van Ellis zijn alle drie actief in de jeugd bij SV Milsbeek. Teun speelt voetbal in JO 19, Sophie korfbalt bij SPES-VIOS in de B1 en is ook trainster en coach bij de E1 van SPES. Ralf speelt in JO 13.

Hoe zou je SPES in vijf woorden omschrijven?

Sterk, Verbindend, Sociaal, Gezellig en wil om te winnen.

Hoe kunnen we leden die al zo lang lid zijn voor de club behouden?

Plezier bieden met voldoende ruimte om de sport te kunnen bedrijven. Vanuit onze functie kunnen wij daar optimaal in faciliteren. Wijzelf hebben plezier in onze vrijwilligerstaak en dat is zeker een voorwaarde om het werk bij deze club te blijven doen. Met ons drijft deze vereniging op vele vrijwilligers, die allen hun taak op een mooie en goede manier uitvoeren. Dat houdt SPES en de SV sterk.

Wat is er ten goede veranderd in het korfbal volgens jou en wat had eigenlijk behouden moeten blijven?

Door diverse spelregelwijzigingen is het spel dynamischer en daarmee aantrekkelijker geworden. Het grote scheidsrechterscollectief dat we ooit hadden, wordt zeer gemist.

Wil je nog iets kwijt aan alle SV leden die de sportvizier met kerst lezen. We wensen de leden alle geluk en gezondheid.

Take it easy en geniet van het leven.

Staand vlnr: John Vervoort, Rianne Bindels, Ellis Spikmans, Judith van den Broek, Irene ten Haaf, Caroline Lamers, Caroline Bindels, Tamara Wijers, Robert Koster Zittend vlnr: Lia van Haren, Lianne ten Haaf, Eefje Hubers, Chris Thijssen, Anja Ambrosius, Yvonne van der Valk, José ten Haaf

Mariska van Gelder-van den Hoogen (42 jaar lid)

Mariska van den Hoogen is geen onbekende bij SPES en het KNKV. Haar roots liggen in Milsbeek en als oudste dochter van Pieter en Rikie van den Hoogen-Bindels, heeft ze bijna haar hele jeugd op het korfbalveld doorgebracht, ze is daar als het ware opgegroeid, zegt ze zelf! Het was dan ook niet gek dat ze lid van SPES werd zodra dat kon.

Als zes jarig meisje is ze samen met haar nichtje Rianne Bindels gaan korfballen en dat hebben ze vele jaren samen gedaan. Op haar 20e verhuisde ze naar Arnhem voor haar studie en kwam korfballen op een lager pitje te staan. Een tijdje heeft ze nog in Arnhem door de week getraind, zodat ze in het weekend bij SPES kon blijven korfballen, eerst nog bij senioren 1 en later nog bij de senioren 2 en 3.

Op haar 31e kwam ze weer naar Limburg en ging ze in Gennep wonen, ze trouwde met Jan en samen kregen ze 4 zonen, Seth (15), Caspar (13) en de tweeling Gijs en Floris (12). In die tijd is ze in de Midweek gaan spelen, waar ze tot zo’n 3,5 jaar geleden met veel plezier gekorfbald heeft met vele oude teamgenoten van ´vroeger´. Momenteel werkt zij als zorgondernemer en runt zij gezinshuis Ohana. Daarnaast is ze raadslid in de gemeente Gennep en zwaait na ruim drie jaar af als voorzitter volleybalvereniging Flamingo’s.

Al sinds haar jeugd is ze een fanatiek korfbalster geweest, zo maakte ze deel uit van verschillende regionale selectie teams toen ze bij de junioren speelde.

Ook kan ze zich nog heel goed haar eerste wedstrijd (drie vaks) bij de Senioren 1 herinneren. Ze was 15 jaar en speelde bij de junioren, waar ze op zaterdag een flinke blessure aan haar vinger op liep. Maar haar debuut bij de senioren 1 op zondag wilde ze voor geen goud niet missen, dus zei ze dat de blessure wel mee viel. Met een flink ingetapete vinger heeft ze uiteindelijk de hele wedstrijd uitgespeeld, het verwijderen van de tape was echter al zeer gevoelig. De vinger bleek gebroken en zo lag het korfballen dus een flink aantal weken stil!

Mariska speelde vooral als spelverdeler waarbij ze vooral in de aangeef en rebound te vinden was en door haar lengte en overzicht in het veld moest ze vaak de lange dames van de tegenpartij met goed gedoseerde durf verdedigen.

De mooiste herinneringen heeft ze aan haar tijd in de Senioren 1, in de jaren ‘90-’95. In deze periode klom SPES op tot de hoogste klasse in het dameskorfbal en werd voor de eerste keer Landskampioen via een ‘Best of three’ tegen Rosolo.

Naast zelf korfballen heeft Mariska ook vele vrijwilligers taken bij SPES vervuld. Ze heeft in de Jeugdcommissie gezeten, is nog even wedstrijdsecretaresse geweest en heeft verschillende jeugdteams getraind, waarvan de Junioren A op hoog niveau. Daarnaast is Mariska als bestuurster actief geweest, eerst een aantal jaar als adviseur omdat een bestuursfunctie niet verenigbaar was met haar functie bij het KNKV. Toen ze hier in 2016

niet meer werkzaak was, trad ze toe tot het bestuur en is ze tot april 2019 bestuurslid geweest. In deze periode was ze ook weer actief als trainer/coach samen met Nienke Dercks.

Trefwoorden waar Mariska bij SPES aan denkt zijn: Familie, Betrokken, Prestatiegericht en Ambitieus. Doordat ze zelf niet in Milsbeek woont, en haar kinderen allemaal basketballen in Gennep, merkt ze dat de binding met de club langzaam verdwijnt. Zelf voelt ze zich nog wel verbonden met SPES omdat het zolang onderdeel van haar leven is geweest, maar ze merkt dat, doordat je niet meer in Milsbeek woont en je veel van de korfballers niet meer kent en jongere generaties haar niet meer kennen, dit minder wordt. Mariska ziet bij veel sporten, maar vooral waar dames sporten, dat er in sportende ledenaantallen een gat zit tussen de 30 en 40 jaar. Naast een carrière komen er andere prioriteiten en vaak een gezin bij. Sporten in teamverband komt dan op een laag pitje te staan. Hierdoor mis je ook vrijwilligerskader dus daar valt volgens haar nog zeker wat te halen.

Het is belangrijk dat sporten en lidmaatschapsvormen mee zich blijven ontwikkelen met en aanpassen aan de tijd waarin we leven. Een goede ontwikkelding bij het korfbal vindt zij de afschaf van het derde vak en de vele spelregels waardoor korfbal aantrekkelijker is geworden om te spelen en om naar te kijken.

Tot slot zegt Mariska dat we trots mogen zijn op het verenigingsleven in het dorp en dit ook moeten blijven waarderen. Het is een sociaal cement wat behouden moet blijven!

Al je vrienden zijn er, dus ga je zelf ook

Nadat we vorig jaar voor de eerste keer een drieweg interview gehouden hebben, deed zich dit jaar opnieuw een mooie gelegenheid voor. Deze drie jubilarissen zijn namelijk generatiegenoten van lichting ’75-’76 en allemaal 40 jaar lid! Onder het genot van een kopje koffie met koek is het volgende interview met Twan Spikmans, Perry Houtepen en Stefan Thissen tot stand gekomen.

Hoe ben je bij SV Milsbeek terecht gekomen en hoe zag je voetbalcarrière eruit? De drie heren zijn eensgezind in hun mening dat voetbal vroeger de enige optie was om je sportief te vermaken op de Milsbeek. ‘Trainen was een uitje’ en ‘wat moest je binnen doen’ zijn kreten die voorbij komen, waarbij ook aangetekend wordt dat ‘dat tegenwoordig wel anders is’. Er werd in elk geval altijd veel lol gemaakt tijdens voetbal activiteiten, ondanks, of misschien wel dankzij, het feit dat het geen talenten generatie was. Het was in elk geval zo dat ‘Onze ouders hoefden ons nooit te pushen’.

Perry heeft het 6e gehaald en Twan en Stefan het 3e. Stefan heeft ook nog even in de 35+ gespeeld en bewaart daar goede herinneringen aan.

Ben je na(ast) je actieve carrière nog actief geweest binnen onze vereniging?

In deze categorie zijn de drie heren allemaal zeer actief (geweest). ‘We waren overall inzetbaar’ zegt Perry, ‘het werd met de paplepel ingegeven’. Van het clubblad rapen in de kelder bij CNC via de kerstkaarten actie en het oud-papier ophalen, Stefan, Twan en Perry zijn overal wel betrokken geweest. Daarnaast zijn Stefan en Twan beide als jeugdleider en trainer

actief geweest. Ook tegenwoordig zijn ze allemaal nog zeer actief en zichtbaar als vrijwilliger: Stefan als trainer van Milsbeek 2, Twan als vaste kantine medewerker, en Perry als voorzitter van de SV.

Wat is je beste herinnering tijdens je carrière? Twan, Stefan en Perry zijn samen ooit kampioen geworden met de C1. Ze werden ongeslagen kampioen met meer dan 100 doelpunten voor, onder leiding van Theo Hendriks. Verder weet Perry zich te herinneren dat hij ooit bijna kampioen was met de A1: ‘Zaten we ‘s morgens voor de wedstrijd al aan de tomatensoep...’.

Stefan weet zich te herinneren dat er ook wel kattenkwaad uitgehaald werd. De lampen van het trainingsveld werden uitgezet (deze moesten dan eerst 20 min afkoelen voor ze weer ingeschakeld konden worden! MR). Verder is er ook wel eens vuurwerk op het trainingsveld gegooid.

Perry vertelt dat hij ooit met een aantal jongens bier dronk vóór de wedstrijd. Dit viel zowel bij de trainer als tijdens de wedstrijd bij de jongens zelf niet goed! Verder had Perry ooit een trainer

die zo boos was op een training dat tijdens een toespraak zijn kunstgebit eruit vloog.

Twan kan zich nog herinneren dat hij actief leerde te ‘punteren’ van Gerrit Hoenselaar. ‘M’n tenen doen nu nog pijn!’

Hoe heb je het zolang volgehouden, wat hield je vast bij SV Milsbeek?

Hierover waren de mannen het eens: Ze voelen zich zeer sterk verbonden met de club. ‘Al je vrienden zijn er, dus ga je zelf ook’ vertelt Twan. Verder komen er kreten als: ‘vriendschap’ en ‘hart voor de club’ voorbij.

Wat is de belangrijkste tip aan SV Milsbeek voor de toekomst?

Perry noemt hier samenwerking als sleutelbegrip. ‘Kijk wat je samen kunt doen met andere verenigingen’.

Twan legt de focus op vrijwilligers: ‘Ben trots op je vrijwilligers en stimuleer vrijwilligerswerk’.

Stefan denkt dat we het vooral leuk moeten houden voor de jeugd, ‘dat is de toekomst van de club’.

Wat is er ten goede veranderd in het voetbal en wat had eigenlijk behouden moeten blijven?

Op deze vraag antwoorden de heren weer eensgezind: ‘De accommodatie en faciliteiten voor voetbal zijn zeer verbeterd door de jaren heen’. Verder wordt het jeugdbeleid genoemd: ‘Vroeger deden ze maar wat’.

Heb je nog een boodschap voor de SV leden die deze sportvizier met de kerst gaan lezen?

Twan, Stefan en Perry wensen alle lezers fijne feestdagen toe, en hopen iedereen weer snel te zien op de club!

Twan Spikmans, Perry Houtepen en StefanThissen 40 jaar lid

Vlnr: Twan Spikmans, Stefan Thissen, Perry Houtepen.

René Groenen al 40 jaar actief

Ten tijde van het interview zit René vanwege een medische ingreep aan zijn hand thuis. De ingreep is geslaagd en hij heeft de tijd om mij uitgebreid te woord te staan. Het niet kunnen werken en tijdelijk wat ‘onthand’ zijn bevalt hem minder en is ook niet zijn aard. Stil zitten is geen eigenschap die bij René past. Dat blijkt wel uit het gesprek dat volgt.

René is geboren en getogen in Milsbeek. Als 8 jarige is hij door zijn vader Jan aangemeld als lid bij SV Milsbeek. Jan voetbalde ook en jaren later heeft hij zelfs nog met zijn vader in de veteranen gespeeld. In de jeugd doorliep René alle jeugdteams, waarna hij de overstap maakte naar de senioren. Als A-speler mocht hij één keer mee met het 1e team. Echter verder dan de bank kwam hij niet en kreeg ook geen speelminuten. Dat is

hem destijds wel tegengevallen. René hoopt dan ook dat het tegenwoordig anders gaat en iedereen aan het spelen toekomt. Dit is belangrijker dan het resultaat en niveau dat er gespeeld wordt. Daarmee behoud je het plezier en houd je ook alle spelers aan boord.

Na de jeugd heeft hij een aantal jaren in het 4e seniorenteam gespeeld en nog wat later bij de veteranen. Wel was hij daar naar eigen zeggen een van de jongste. Toen zoon Rob ook ging voetballen bij SV Milsbeek werd René jeugdleider samen met onder andere Harrie Thijssen. Hij heeft dit altijd met zorg gedaan en nam dit serieus. Ook omdat dit verantwoordelijkheid met zich meebracht. Van die tijd is hem bijgebleven dat er ouders waren die hun kinderen in pyama naar het veld brachten en weer vertrokken. Dat heeft hij nooit begre -

pen. Betrokkenheid en interesse is wel het minste wat je als ouders kunt tonen.

Na zijn actieve voetbalcarriere is René altijd betrokken gebleven bij de club en heeft zich op verschillende manier ingezet. Zo was hij vlagger bij het 3e team en tot voor kort ook bij het 1e. Dat dit niet zonder gevaar is blijkt wel uit een uitwedstrijd in Katwijk met het 3e team. Bij deze beslissingswedstrijd vlagde hij voor een duidelijk buitenspel doelpunt wat niet met applaus werd ontvangen. Door de sfeer die toen ontstond zweette René peentjes. Naar eigen zeggen was hij onderwerp van het journaal ‘s avonds geworden als hij zelf niet het hoofd koel had weten te houden. Hij heeft dan ook respect voor de vrijwilligers die deze taken op zich nemen. Tegenwoordig helpt hij ook graag de onderhoudsploeg met hand en spandiensten. Door zijn werk kan hij hier nu nog niet veel tijd aan besteden. Maar René weet zeker dat als hij gestopt met werken is we hem nog vaker aan het werk zullen zien op ons mooie sportcomplex. Vele handen maken licht werk en volgens René is dat iets wat belangrijk is om de club in stand te houden. Het verenigingsleven is sowieso het cement van een dorp als Milsbeek. Iedereen die daar zijn steentje aan bijdraagt is goed bezig en onmisbaar.

Hij komt graag op de club en hoopt dat de club nog jaren zal bestaan zodat hij als pensionado ook nog wat om handen heeft. Iets voor de club doen is niet alleen gezellig maar ook dankbaar.

Sebastiaan Thijssen: 40 jaar lid!

Wat vind je positief aan SV Milsbeek als club?

Hoe ben je in het voetbal terecht gekomen, wat vond je er vroeger leuk aan?

Ik ben op mijn 6e begonnen voetballen net als mijn vriendjes toen.

Aan welke (jeugd)trainer bewaar jij de warmste herinnering?

Ik denk toch wel Tom Wollenberg.

Wat doe je momenteel binnen de vereniging?

Niks, ik ben steunend lid

Wat is jouw beste herinnering uit jouw voetbalcarrière?

We zijn ooit een keer kampioen geworden in de jeugd, dat was toch wel het hoogtepunt.

Ik heb het er altijd na mijn zin gehad, ben er nu al jaren niet meer geweest maar heb er leuke herinneringen aan.

Heb je nog een leuke anekdote uit de oude doos, die alle lezers willen horen? Niet echt anekdotes, we zijn in de B en de A

op een aantal buitenlandse toernooien geweest. Dat was wel echt altijd feest, daar heb ik leuke herinneringen aan.

Heb je een leuke kerstboodschap aan alle lezers van de Sportvizier?

Ik wil iedereen een warme kerst wensen en een gezond 2023!

Sebastiaan beantwoordde online wat vragen:

Jubileuminterview Tom Laemers en Jeroen Eeren: 25 jaar lid

Zoals bijna iedereen van hun leeftijd begonnen Tom en Jeroen rond hun zesde met voetballen. In een gouden generatie met jongens als Niek Lamers, Remco Langeveld en Rob Paffen begonnen ze onder de bezielende leiding van Harrie Laemers aan hun carrière bij SV Milsbeek.

Tom begon in de F-jes als keeper en Jeroen als linksback, later wisselden ze van positie. Tom ontwikkelde zich tot een spijkerharde linksback, de positie welke hij nu nog steeds bekleed in het derde elftal. Jeroen ontwikkelde zich tot een prima schone-broek-keeper.

Het eerste elftal hebben ze nooit mogen halen, al heeft Jeroen er naar eigen zeggen één keer heel dichtbij gezeten.

Van hun zesde tot hun achttiende doorliepen ze samen alle jeugdelftallen. Vele trainers passeerden de revu waaronder Theo Brinkhof, het duo Wilko Mans en Rik van Schaijk en het duo Bas Janssen en Daan Emons.

Jeroen woonde naast Bas en Daan kwam Jeroen en Bas altijd ophalen in zijn Seat Ibiza. Hier was in de kofferbak geen plek voor de tassen, omdat daar een dikke subwoofer in lag. Achterin gepropt reden ze vervolgens naar hun uitwedstrijden. Toeterend naar iedereen die ze tegen kwamen, om vervolgens de andere kant op te zwaaien.

Ook herinneren ze zich Bert, Ben én Ritchie Lekatompessy als goede trainers. Jeroen poetst tot op de dag van vandaag zijn tanden onder de douche omdat Ritchie exact hetzelfde deed en bij Ben was het altijd latje trappen voor een mars.

Jeroen volgde daarnaast keeperstraining. Jan Hendriks trainde hem jarenlang en in de A-jeugd nam hij onder leiding van Twan Centen deel aan de keeperstraining van het eerste elftal. Dit deed hij samen met Francois Stevens, Ronald van den Broek en Michel Smits.

Tom verkaste na de jeugd direct naar de lagere elftallen en ging in het vierde voetballen. Jeroen keepte nog een seizoen in het tweede en kwam daarna ook in het 4e elftal van trainer Piet ten Haaf terecht.

Op donderdagavond werd er toendertijd nog fanatiek getraind. Na een uurtje partijspel werd er snel gedoucht en een ‘’zehner’’ bij Sjaak gelapt. Een paar uur later vertrokken ze dan vaak nog naar d’n Dörpel met nog wat wisselgeld van dat tientje in de zak.

Na een paar zware blessures en een begin nende carrière in de horeca besloot Jeroen op zijn 23e zijn keepershandschoenen aan de wilgen te hangen. Heel vaak komt Jeroen niet meer op het sportpark, maar door zijn werkzaamheden bij de Fabriek in Heijen krijgt hij

wel weer steeds meer mee van het reilen en zeilen op de club. Een rentree sluit hij in de toekomst dan ook zeker niet uit. Tom is zoals eerder gezegd nog steeds actief in het derde elftal. Trainen gebeurt uitsluitend bij hoge uitzondering en gewonnen wordt er nauwelijks, maar het is wel altijd gezellig. Begin van dit seizoen waren ze dicht in de buurt van een bekersprookje, na een 0-2 achterstand kwam het team terug tot een 2-2 gelijkspel, maar de Stormvogels bliezen het kaarsje na de penaltyserie uit. Inmiddels staan ze met 1 schamel puntje gedeeld laatste, maar in de kleedkamer wordt alweer uitgebreid gespeculeerd over de avonturen tijdens het Pinksterweekend. Tijdens Pinksteren gaat het derde elftal namelijk altijd een weekend weg naar het buitenland. Vele anekdotes gooit Tom hierover op tafel welke helaas binnenskamers moeten blijven.

Vragend naar positieve ontwikkelingen binnen SV Milsbeek benoemen ze de aanpassingen aan de kleedkamers, dat alle seniorenelftallen tegelijkertijd thuis spelen en vinden ze het een goede ontwikkeling dat de club veel energie en geld steekt in duurzaamheid. Als ze dan toch een verbeterpuntje moeten noemen vinden ze dat de zelfgeknoopte snoepzakjes van vroeger weer terug moeten komen!

Tot slot hopen ze dat alle lezers de club trouw blijven en wensen de heren iedereen een sportief en gelukkig 2023!

25 jaar jubilaris : Jan Konings

Al 25 jaar is hij een gouden kracht bij onze club. Jan Konings is een echte clubman geworden, waar zou onze vereniging staan zonder hem? Kartrekker bij de supportersclub, aanleggen van een extra veld, en het opzetten van de prachtige tribune, het zijn slechts een paar prachtige regels in een opsomming van zijn lange staat van dienst. Samen met zijn vaste kompaan Jan Janssen is hij een vertrouwd gezicht in de kantine.

Door omstandigheden kon het interview met Jan helaas nog geen doorgang vinden. In onze volgende nieuwsbrief De Spil komen we hier uitgebreid op terug, maar we willen bij deze Jan alvast feliciteren met zijn jubileum en dank uitspreken voor de vele verdiensten. Wel hebben we foto's van het jubileumfeest van de supportersclub, waarbij hij in het zonnetje gezet werd. We zijn benieuwd naar zijn eigen verhalen.

klein erboven: Judith van de Broek, 25 jaar lid Mijn eerste landstitel was de mooiste

Wil je jezelf even een klein beetje voorstellen Ik ben Judith van den Broek, ik woon met Julan samen in Nijmegen en afgelopen september is ons kindje, Mosi, geboren. Ik werk vanuit een systemische benadering als projectmanager en (team)coach op de HAN en freelance als coach bij Parre & Deden Consultancy.

Hoe ben je bij korfbal terecht gekomen Als 7-jarige verhuisden we met ons gezin van Nijmegen naar Milsbeek. Ik wilde eigenlijk voetballen, maar dat mocht toen nog niet als meisje! Er bleef toen niet zoveel over qua sporten, dus werd het korfbal. Achteraf niet erg, want dat pakte goed uit.

Wat doe je het liefst, aanval of verdediging?

De afwisseling maakt het juist leuk. In de aanval kun je scoren of mooie, slimme ballen geven. En in de verdediging kun je je tegenstander opvreten. Dat vind ik allemaal leuk!

Wat is je beste korfbalvaardigheid?

In m’n jaren in het eerste team stond ik denk ik het meest om m’n verdedigen bekend, daar ben ik een paar keer voor genomineerd als beste verdediger van de topklasse. Maar ik ben zelf het meest tevreden over m’n mentaliteit en kracht. (Beide zijn wel een tikkie afgezwakt de laatste jaren).

Welke wedstrijd kan je je nog herinneren als de dag van gisteren en waarom?

Dat is natuurlijk mijn eerste landstitel. Dat was op het veld, volgens mij 2005. Johnny Vervoort was coach, we waren dat seizoen de underdog omdat veel goede speelsters dat seizoen ervoor waren gestopt, Eefje Hubers, Anja Ambrosius, Lia van Haren, José ten Haaf. Yvonne van der Valk was zwanger dus deed ook niet mee. Stromende regen tijdens de wedstrijd en het ging gelijk op. Ik stond tegen Monique van de Ven van DKE, waar ik in de laatste minuten nog een best vieze overtreding op maakte die gelukkig

niet werd gezien door de scheids. Ilse Litjens scoorde uiteindelijk het winnende doelpunt met een golden goal. Super mooi.

Vertel eens een anekdote uit de oude doos, die je nooit bent vergeten. De trainingskampen in Genk aan het begin van het seizoen. Van Johnny mochten we daar ‘s avonds best feesten, als we er ‘s ochtends maar weer stonden. Dus met partners in crime Yvonne, Noortje Philipsen en Mayke Jansen gingen wij tot in de vroege uurtjes naar de dichtstbijzijnde club. Maar de volgende dag wel tot het uiterste gaan om de onderlinge circuits te winnen.

Vond je het altijd leuk of zijn er mindere periodes geweest, kun je daarover vertellen?

Ik heb in de jeugd en onder Johnny altijd enorm plezier gehad bij Spes. Voor mij persoonlijk, maar naar mijn mening ook voor de club als geheel, is er een kantelpunt gekomen met de komst van Arno Theunisse. De manier waarop onder zijn leiding een aanvoerderswissel heeft plaatsgevonden is zacht uitgedrukt voor alle betrokkenen ongelukkig verlopen. Dit heeft het onderling vertrouwen in het team enorm beschadigd. Ik denk dat geen enkele speelster of bestuurslid uit die tijd hier positief op terugkijkt.

In welk team heb je het fijnste gespeeld waarom?

Aan de seizoenen 2010 en 2011 heb ik de meeste mooie herinneringen. We trainden toen gedeeltelijk samen met het tweede en hadden een super selectie. We waren SUPER GOED! Haha! We wonnen de zaal in 2010, volgens mij haalden we ook de triple en we hadden vooral mega veel lol.

Hoe heb je het zo lang volgehouden? Wat hield je vast bij SPES?

Nou, ik ben er dus ook even tussenuit geweest. Nadat Arno vertrok heb ik onder Petra Steenhuizen nog een seizoen geprobeerd

het plezier weer terug te krijgen. Ik kon de investeringen die je moet doen, in tijd en alles wat je qua sociaal leven moet laten, steeds moeilijker opbrengen. Dat werkt dan natuurlijk niet en om die reden ben ik toen gestopt. Na wat jaren kickboksen en Crossfit bleef ik de wedstrijden wel echt enorm missen. Ik droomde er zelfs nog vaak van! Dus toen bff Yvonne vroeg of ik niet een keer met het midweekteam wilde mee doen, met veel van mijn oud teamgenoten was dat natuurlijk makkelijk beslist. En het lijkt écht weer net zoals vroeger! (We zijn dus wéér SUPER GOED, zij het op een iets ander niveau)

Hoe zou je SPES in vijf woorden omschrijven? Sport Plezier En Spel zijn er maar vier en is natuurlijk lekker makkelijk. Maar daar hou ik het toch lekker bij.

Hoe kunnen we leden die al zo lang lid zijn voor de club behouden?

Mijn advies: Eer de leden die je club in het heden en verleden (hebben ge)dragen. Ben transparant ook al betekent dat je soms een moeilijk gesprek hebt.

Wat is er ten goede veranderd in het korfbal volgens jou en wat had eigenlijk behouden moeten blijven?

Ik ben er qua betrokkenheid te lang uit om daar echt iets zinnigs over te zeggen. Ik vond de schotklok een toevoeging voor de snelheid van het spel. Owja, en die golden goal. Dat maakt een finale toch wel episch.

Wil je nog iets kwijt aan alle SV leden die de Sportvizier met kerst lezen?

Lekker cliché, maar alle goeds en gezondheid. Ook al gebeurd er van alles in de wereld, waar je geen invloed op lijkt te hebben.

foto landstitel van 2011 op het veld.

In je eigen familie, in je eigen club en in je eigen dorp kan je bijdragen aan verdraagzaamheid en duurzaamheid en als iedereen dat doet zijn we zo van de problemen af!

Julan, Mosi en ik.

Anja Hermers-Ambrosius 25 jaar lid

We hadden allemaal dezelfde motivatie en ambitie

Wil je jezelf even een klein beetje voorstellen Ik ben Anja Hermers-Ambrosius woon in Milsbeek, met Koen en onze 3 kids Stan, Nina en Fenne op de vagevuurweg. Ik ben in Middelaar bij Astrantia begonnen bij de pupillen. Daar heb ik alle jeugdteams doorlopen en meegedaan met districtkorfbal toen nog onder leiding van mevr Joost Bodewes. Op mijn 16e, toen we verhuisden naar Milsbeek, ben ik bij Spes gekomen. Petra Steenhuis begon toen aan haar avontuur bij Spes en nam me op in het eerste team. Ik heb vervolgens zo’n tien jaar gespeeld in het team wat zich sindsdien ontwikkelde als “one team” en waarmee we menig veld-, zaal- en bekerfinale mochten spelen en daar ook nog verschillende van wonnen. De meeste seizoenen waren o.l.v Johnny Vervoort die ons enorm veel heeft geleerd. Een fantastische tijd!

Als vrijwilliger heb ik de teams van mijn 2 meiden getraind en gecoacht vanaf de welpen tot de D. Inmiddels spelen zij in de D en de C. Sinds verschillende jaren maak ik deel uit van de (J)TC. Dit seizoen coach ik waar nodig de C1 en begeleid ik de trainsters van de F1. Sinds een paar jaar korfbal ik zelf in VIOS/Spes Midweek 1 en kunnen we het niet laten om ook hier voor de winst te gaan.

Hoe ben je bij korfbal terecht gekomen?

De meisjes gingen korfballen en de jongens gingen voetballen in die tijd.

Wat doe/deed je het liefst, aanval of verdediging?

Ik ben wel een aanvaller, doelpunten scoren met elkaar vanuit een mooie gezamenlijke actie is toch een fijn gevoel. Maar verdedigen vind ik zeker zo belangrijk. Als je geen doelpunten tegen krijgt kun je nooit verliezen. Mijn persoonlijke doel was dan ook altijd om mijn eigen tegenstander op 0 te houden.

Wat is/was je beste korfbalvaardigheid? Ik denk mijn snelheid en mijn balvaardigheid.

Welke wedstrijd kan je je nog herinneren als de dag van gisteren en waarom?

Ik kan me nog een wedstrijd in de aspiranten(D) herinneren Astrantia-Eendracht. Ik, de altijd fanatieke (die de tegenstander geen meter ruimte geeft en zodoende mijn meisje continu op de hielen zat), kreeg een snauw van mijn Mokse meisje: “ ik heb geen lollie aan m’n kont hangen”. Op dat moment, daardoor, had

ik voor het eerst in de gaten dat er verschil zit in beleving en fanatisme bij speelsters. Ik was daar erg van onder de indruk. Daarnaast, wat ik natuurlijk nooit vergeet, zijn de zaalfinales die we speelden met Spes1. De weg er naar toe, de voorbereiding, het er voor 100% voor gaan met z’n allen, de betrokkenheid van het publiek en de harde kern, de ambiance in de sporthal en natuurlijk het Spes-lied “rood en zwart” speciaal voor ons gemaakt en gezongen door Sanne en Juliette.

Vertel eens een anekdote uit de oude doos, die je nooit bent vergeten. Toen we ons geplaatst hadden voor de zaalfinale hadden we op de opleiding fysiotherapie een praktijkles “immobiliseren”. We kregen les van een gipsverbandmeester. We waren met Spes1 serieus bezig met de voorbereidingen: analyses van wedstrijden van de tegenstander, bedenken wie tegen welke tegenstander ging spelen, welke beginballen we gingen gebruiken, etc etc. De avond na de les op school kwam ik naar de training met mijn arm in het gips en vertelde ik met een strak gezicht dat ik op school van de trap gevallen was. De reacties op de gezichten van mijn teamgenoten en bij Johnny waren fantastisch; ze tuinden er volledig in. Ik ben toen naar de wc gevlucht om daar te kunnen lachen (ik hield het niet meer) om vervolgens nog even mijn toneelstukje te kunnen volhouden voordat ik liet zien dat het nep was.

Vond je het altijd leuk of zijn er mindere periodes geweest, kun je daarover vertellen? Ik had echt nooit zin om te trainen. Eenmaal daar was het onder elkaar leuk en deed ik altijd mijn best. Maar er moest ook een beetje geklooid en geklierd worden. Moesten we doen wie het snelste 20 scoorden; ik raakte altijd de tel kwijt maar riep er dan bv altijd eentje meer dan Yvonne;)

In welk team heb je het fijnste gespeeld waarom?

Spes1. We hadden allemaal dezelfde motivatie en ambitie en behaalden daarmee ons doel: kampioen Topklasse en zelfs winnaar finales zaal, veld en beker. De saamhorigheid, het begrip voor elkaar, allerlei emoties die met elkaar gedeeld werden, het vertrouwen etc dat zorgde voor de beleving. Dit met de behaalde prestaties zorgt voor onvergetelijke ervaringen.

Hoe heb je het zo lang volgehouden? Wat hield je vast bij SPES?

Hetgeen hier boven geschreven. Maar ook destijds de nieuwe, huidige, accommodatie met een heus kunstgrasveld.

Hoe zou je SPES in vijf woorden omschrijven? Korfbal, Plezier, Ontwikkelmogelijkheden, Verbinding en Individu

Hoe kunnen we leden die al zo lang lid zijn voor de club behouden? Gebruik maken van hun ervaring.

Wat is er ten goede veranderd in het korfbal volgens jou en wat had eigenlijk behouden moeten blijven?

Wat onze eigen vereniging betreft de samenwerking met VIOS. Schotklok; verplichte doelpoging, aanvalsgericht, waardoor zodoende niet meer kunnen rekken van tijd. Bij de jonge jeugd het 4-korfbal (F en E) waarin gespeeld wordt in een veldje zonder middenlijn waarbij ze 4-4 spelen en heen en weer rennen naar beide korven. In de F wordt er niet afgefloten voor verdedigd waardoor de kleine spelers leren in balbezit elke bal die ze krijgen als scoringsmogelijkheid te benutten. Hierdoor doen ze meer succeservaringen op wat natuurlijk stimuleert. In de E is dit niet meer en moet de speler om te kunnen scoren zich vrij spelen. Bij de allerkleinste de superspeler (5e speler) die ingebracht wordt bij een negatief verschil van 3 doelpunten waardoor er meer gelijkwaardigheid ontstaat en de verschillen minder groot worden. Wordt het verschil in doelpunten minder dan 3 dan moet de superspeler er weer uit. Behouden had eigenlijk het 3vaks korfbal want dan had Marjo nu nog bij de recreanten meegedaan.

Wil je nog iets kwijt aan alle SV leden die de sportvizier met kerst lezen. Ik wens iedereen fijne kerstdagen en een gezond en sportief 2023 waarin we allemaal ons steentje blijven bijdragen naar eigen mogelijkheden om de vereniging bloeiende te houden.

B