Kunst in de buurt
Van Emmen tot in de stad Groningen ligt een rug van zand in het landschap: de Hondsrug. Herman Lamers (1954) woonde ten tijde van zijn afstuderen aan Academie Minerva op deze zandrug: in de Viaductstraat, de meest noordelijke straat van onze buurt. Hij woonde daar en liet zich inspireren door dat souvenir van de ijstijd. De twee beelden die van die inspiratie het resultaat zijn staan er nu 30 jaar. En ik vind ze nog steeds niet mooi. In Drenthe draagt De Hondsrug Hunebedden, bouwsels van grote ruwe rotsblokken, daar ruim 5000 jaar geleden op elkaar gestapeld. Als een soort echo van deze oerstenen plaatste Herman Lamers zijn uit beton gegoten oervormen op het noordelijke uiteinde van de Hondsrug. Het zijn zijn eerste beelden, „eigenlijk‟ restvormen die daar zomaar uit de grond komen", zoals hij ze zelf omschrijft. Maar je kunt ze ook zien als „ruwe rauwe restanten van een menselijk figuur‟. En het is juist deze onbepaaldheid van betekenis waarnaar hij op zoek was. De beelden spreken een eigen taal en laten zich niet gemakkelijk 'lezen'. Inderdaad hebben ze iets dat zich niet op laat lossen, iets dat niet te maken heeft met hun betekenis, maar met wat ik zie. Ik zie vormen die iets heel willekeurigs hebben, en dan een ander soort willekeurigheid dan die waarmee de natuur vormt. De keien waarmee een hunebed is gebouwd hebben een willekeurige, door natuurkrachten ontstane vorm, en toch straalt die vorm iets vanzelfsprekends uit. Die eigenschap missen de Viaductstraat-werken van Lamers in mijn ogen. Het lijkt alsof Lamers het belang van 'vorm' heeft willen ontkennen en dat toch heeft willen doen door een beeld wilde maken. 38