https://ebooknice.com/product/the-thieves-of-shiny-
Here are some recommended products for you. Click the link to download, or explore more at ebooknice.com
(Ebook) Six Bad Things by Charlie Huston ISBN 0345464796
https://ebooknice.com/product/six-bad-things-2139856
(Ebook) Pretty Little Things: A Dark Mafia Romance (Thieves' Honor Book 1) by Brooke Harper ISBN B0BPWKZC17
https://ebooknice.com/product/pretty-little-things-a-dark-mafia-romancethieves-honor-book-1-53596782
(Ebook) The Complete poems of Emily Dickinson by Emily Dickinson ISBN B09RZVZ3Z2
https://ebooknice.com/product/the-complete-poems-of-emilydickinson-50586958
(Ebook) Biota Grow 2C gather 2C cook by Loucas, Jason; Viles, James ISBN 9781459699816, 9781743365571, 9781925268492, 1459699815, 1743365578, 1925268497
https://ebooknice.com/product/biota-grow-2c-gather-2c-cook-6661374
(Ebook) The Making of Things: Modeling Processes and Effects in Architecture by Frank Jacobus, Angela Carpenter, Rachel Smith Loerts, Justin M. Tucker, Randal Dickinson ISBN 9780367415204, 0367415208
https://ebooknice.com/product/the-making-of-things-modeling-processes-andeffects-in-architecture-32607420
(Ebook) Charlie Bumpers vs. the Teacher of the Year (Charlie Bumpers 1) by Bill Harley ISBN 9781561458479, 1561458473
https://ebooknice.com/product/charlie-bumpers-vs-the-teacher-of-the-yearcharlie-bumpers-1-9059768
(Ebook) City of Thieves by Alex London ISBN 9781338770643, 1338770640
https://ebooknice.com/product/city-of-thieves-48789092
(Ebook) House of Thieves by Charles Belfoure ISBN 9781492617891, 149261789X
https://ebooknice.com/product/house-of-thieves-9026038
(Ebook) Emily Dickinson and philosophy by Deppman, Jed; Dickinson, Emily; Noble, Marianne; Stonum, Gary Lee; Dickinson, Emily ISBN 9781107029415, 1107029414
https://ebooknice.com/product/emily-dickinson-and-philosophy-5266592
CHAPTER ONE: BUNCH GRASS, BLACK OAK, BRACKEN FERN
JUPA RUBBED HIS LEFT TEMPLE. These ravens? He glanced down to where he might climb off the path. Then his gaze ascended a dirt bank thick with the sere yellow of wild rye fallen upon itself.
Above, a bone-gray sky drifted closer in late afternoon and already shrouded verdant conifers higher up the mountain. The ravens flapped dusky circles about an oak tree, raucously. Alone atop the bank, the black oak stood in silhouette.
He stared at its tracery of leafless branches, his left thumb and fingers toying with the bristly strap of his mule-deer buckskin, a garment worn to bare leather in more than a few spots.
But these ravens, what were they krahnking about?
He hooded his eyes, his left palm tight to the spill of dark hair at his eyebrows. Did they know of something
hidden by the wild rye? He was on his way back to the caves of his people, the Miwokituls, and an evening meal of the sweet acorn porridge everyone would soon enjoy. After dark, in this eleventh moon, was when they ate around a fire on the commons. But that meal could wait.
The looping ravens--wings whumping overhead--teased with possibility. He heard that ravens often gathered in an oak--flapping up, off, and then back on the branches--making a commotion for what purpose only they truly knew. Dozens of them. An insistent cacophony of krahnking. The shaman Nyma said they were young
ravens socializing, getting to know each other before pairing off as mates.
Jupa squinted. The black gliders climbed and turned against the pearl sky. One flared, dropping to the ground, out of sight. One dark sentinel krahnked away in the tree. His throat tightened. These ravens--five of them-might be working a kill.
Maybe all the fierce whumps of strong wings, the head-thrusting krahnks were to protect a carcass from yet another unseen carnivore. Jupa's hand slipped off his forehead. He had to see for himself.
He leaned forward and pushed on his thighs. His stomach protested
hunger, again. But the meal back at the caves could wait. Off the well-trod, chalky dirt path, his feet plunged, trampling lank rye grass the wind had crippled, though it still rose knee-high. Any other time, the lowly cockle-burs would have stung his shins, but not then, so eagerly up the grass-clad bank he bounded.
Now a young man, Jupa knew the others in his hamlet saw him as a hunter in the making. He had learned much from his elders among the Miwokituls, the people who lived in mountain caves. When ravens circled low like this, he was taught, they deserved special notice. Their slow
feathery glides usually meant a fresh kill. His eyes strained at the skeletal crown of the leafless black oak atop the hummock. At its foot, just out of sight, he was summoned by what his head held as a picture of a fallen mule deer, half-eaten. Jupa shot a glance higher up the mountain. The tawny, rangy cougar who lived there probably killed its hapless prey in a rage of tooth and claw.
The big cat would rip and devour flesh ravenously until, abruptly, it stopped, unable to stomach another mouthful. Then, often dragging the lifeless carcass to a tree, the cougar would leave it for a later meal. The
ravens, though, seemingly had ideas of their own about sharing the cougar's cache. This, of course, was all Miwokitul hunting lore Jupa had in his head as he thrashed through the last of the wild rye, ready to mount the bank. Suddenly, the ravens took off. Krahnking. Krahnking. Krahnking. A burst of whumps, then the dark, sinister gliders flying flat to the next black oak. A flaring of wings. A spreading of talons. A grappling to the skeletal branches. Jupa stumbled, picked himself up, sure the smell of death the black scavengers loudly enjoyed was about to engulf his nostrils.
But when the withered stalks
finally gave way, Jupa froze stock-still among a scattering of moldering leaves. The fallen form under the lone black oak was no mule deer. In the waning pearl light, he saw the otherness was not otherness. He choked. He could not, would not, utter the cry climbing inside. On the ground, the foot of the fallen figure wore a milkweed-stitched deerhide moccasin, a momko. His hunger, now nausea. His legs, heavy as stone, now would not move. Seeing more would add nothing. Seeibbng more would take nothing away.
The momko. His eyes would not leave that momko.
That one momko. Then slowly his rapt stare softened. Yes, the momko attached to a leg unnaturally bent. Jupa panted, breath on breath. Finally, the legs freed. A few hesitant steps forward. Again, the throat seized, held back something. The eyes glanced about for more.
He knelt beside the body. The thick, dark hair. The full beard. The steely eyes. The forehead scarred at the brow. The mouth, the missing teeth at the tight upper lip. The rabbit-skin blanket covering the body, a most prized possession. Jupa's mouth sagged and the salt of tears found his tongue.
"Pa," he said softly.
Then for the longest while, his head, still as his father's, held the emptiness. His father's head listed sideways. Jupa's ribs flexed and rose gently. Tears rolled off his cheeks. The two open, steely eyes had clouded over and now fixed on nothing. He palmed his tears.
He took a deep breath and bent lower. He let his eyes, fingers carefully scrutinize the body. For all the rowdy cacophony the ravens had been making, the body was surprisingly intact. He dragged his index finger across the softness of the cold clavicle and bit his
lower lip. Ravens were scavengers. Yet their hard, black beaks had not torn open the flesh. A spent body: eyes unblinking, nose and mouth waiting on the next inhalation.
Jupa rubbed his temple. When a cougar kills, its claws, its fangs rip flesh as quickly as the unfelt sharpness of an obsidian knife. Blood all over the ground. He wasn't killed by a cougar.
Jupa slid fingers through the coarse hair. Some grit in the shaggy strands-chalky soil. Nothing else. No blood. No bruising, no swelling, no skull break the back of the head. His father didn't fall, hit his head on a rock. Why is he dead?
He stood to his feet, legs tensed for the run back to the caves, his ma, Sawaja, and the other Miwokituls. But not before a picture in his head arrested him: "I'll see you soon," his pa had told him when he left, determined to bring back a basket of jumutu potatoes.
He glanced wildly about the prone body, the chalky ground, the skeletal black oak.
Tossed to the side, closer to the tree, the basket of twined rushes his ma had wove, flopped open, empty. He plunged forward, saw in the beatendown grass, half-hidden, the digging stick, a length of mountain mahogany, scraped barkless and sharpened to a
point. Again, he wiped away tears. He didn't even have time to dig for jumutu. He put the digging stick with the woven-rush basket to take them both away. He could not carry the body by himself. Heavy, bigger than he, he needed help. The ravens--now silent-would smell death, even at night. They would be back. He had to get his pa to the hamlet for a proper burial. He had no time to waste.
<< >>
In the eastern sky, a waxing halfmoon floated free of the mountain ridge and shone weak, cold light on the indifferent body. Jupa had returned to
the black oak with three Miwokitul men from the hamlet: Keleli the Elder and the two hunters who were out with Naketi recently: wiry Mojku and stout Lewi. Jupa leaned forward, hands on thighs, breathing hard. Nearby, Keleli the Elder set down his walking stick next to the corpse and muttered a word or two.
Keleli had been, without a doubt, the best Miwokitul hunter alive. He would easily read sign after sign and in his prime always knew the best places to hunt animals.
But Keleli no longer hunted. He didn't chase game animals. Age had slowed him, made his walking stiff and
labored. And so he was often seen with the walking stick he set down. Tall with wispy, white hair, he unhurriedly moved his hands across the body, appearing to search for signs of why Naketi lay dead. His fingers followed the contours of the stubborn form, as if he knew death well from the times beyond count he had been hunting.
"Your poor father, he comes to a sorry end, but not by beast. He's unmarked, see?"
"Yes. No blood," Jupa said.
The elder said nothing to Jupa's words and went back to examining the rigid body in shallow moonlight. The young Miwokitul tucked his hands
against a hollow, hungry stomach--he still had to eat. He glanced sheepishly at the others: Mojku and Lewi, both keen-eyed and ready, chests heaving lightly under their buckskins. They had to, as Jupa, wait for what Keleli the Elder decided was next.
His face listing right, Naketi lay with mouth gaping surrender. Buzzy black flies alit and scurried over the flaccid lips. Jupa wanted to hurry up. He scowled and his eyebrows tightened with impatience. Pa shouldn't rot here. Why can't we take him back, Keleli see him there?
Keleli slowly zigzagged the spread fingers of his right hand over Naketi's
lips, as if searching for traces Death might have left. Then quickly, he swot the air above the lips, shooing the buzzy flies. "How did your father die? Not by beast, we know that. But did his body give up? Were his lungs tired? His heart weak? Is that why he fell?"
Why do we stay and he ask such questions? Again, the picture in his head came back: Only that morning, the day like so many others, his pa set out, in good spirits. "I won't be long, I have a new place to look for jumutu," he said. Jupa winced that it could have been true.
"See these lips," Keleli said. "In the mouth too. I don't see blood. I don't see
vomit. Nothing. You hear what I'm saying?"
"No, what?" Jupa replied.
"Your father didn't die because his body gave up. Of this, I'm sure. I've seen death many times and always in the last, great battle, the body tries to fight it off." His right palm swotted the air above the corpse. "The body doesn't want to die. Why would it? You see, the body then fights back and throws off what it can, trying to escape. I always, with dying animals, see this. Sometimes a little, sometimes a lot. But no animal, no man dies peacefully, his mouth open this way." Keleli paused. "When the heart gives out. If
nothing else, he must dribble spit."
Jupa averted the elder's searching eyes and glanced away toward the moon, more unsure than ever why his pa had met Death like this. The pale moon. The skeletal oak. The sprawled corpse.
Keleli was palming Naketi's forehead. "The warmth of blood left his body before midday. But he is not yet cold. He's not been dead a day. That we already knew. He died today." Jupa felt lightheaded with hunger and less sure about these odd ways of finding truth. Keleli rambled on--one observation after another--none closer to why his pa died.
Random
documents with unrelated content Scribd suggests to you:
Terwijl onze groote Junius in zijn Batavia van hem getuigde, »dat hij was van eenen verhevenen geest, en dat hij zich in eenen netten en zuiveren stijl van schrijven zoo in dicht als in ondicht bij uitnemendheid deedt uitblinken.”
Ook als auteur heeft hij zich, naar aanleiding van deze getuigenis gunstig doen kennen, en zijne geschriften even als van Palaeonydorus in Valerius Andreas, Bibliotheca Belgica vermeld, regtigden Junius volkomen, tot het geven, van deze hoogstgunstige getuigenis.
Nadat deze geleerde aldus een reeks van jaren, tot nut en wetenschappelijke opleiding van anderen zijn beste vermogen had veil gehad, stierf hij, in dezelfde plaats waar hij zoo uitermate schitterde, te Leuven op den 11 Augustus des jaars 1578,3 dus op zes en zestig jarigen leeftijd. Het stoffelijk omhuldsel waarin zijne groote ziel gehuisd had, werd ter ruste gelegd in de Leuvensche St. Pieterskerk. Twee en dertig jaren daarna (in 1610) heeft zijn leerling Georgius van Oostenrijk, die toen Cancelier dier hooge school was, uit dankbaarheid voor het onderwijs, hem door Valerius geschonken, in voornoemden tempel, een praalgraf laten oprigten,4 met het volgende opschrift.5
D. O. M.
CORNELII VALERII
ULTRAJECTINI
OSSA
HEIC CONDITA & CONSUMPTA: NOMEN
ADSCRIBERE ALIENA PIETAS VOLUIT, AN ALIENA TAMEN?
A. DISCIPULO VENIT. ET QUANTUS ILLE QUI VENIT: MERUIT
JUVENTUTEM BELGICAM ORE & STYLO.
Dat is:
IN COLLEGIO TRILINGUI
DOCUIT,
NON MINUS DESERTUS UTILISQUE, POSTQUAM LOQUI DESIIT, QUAM CLARUS & ÆTERNUS,
POSTQUAM SCRIBERE. GEORGIUS AB AUSTRIA
PRÆPOSITUS HUJUS ECCLESIÆ ET ACADEMIÆ CANCELLARIUS
NEGLECTUM XXXII. ANN.
MONUMENTUM PRÆCEPTORI P. C.
ANN. M D C X.
VIXIT ANN. LXVI. DOCUIT XXI.
OBIIT MDLXXIIX. III. EID. SEXT.
Aan den besten en grootsten God!
CORNELIUS VALERIUS, des Utrechtenaars beenderen
Liggen hier ter Verteringe bewaard. Een naam, der Onsterflijkheid toegewijd door den Eerbied van een Vreemden, Evenwel niet van eenen onbekende, Want het geschiedt door zijnen Leerling, En wat was hij niet waardig, voor wien het geschiedt? Hij toch heeft alles verdiend van de gansche Nederlandsche Jeugd, door onderwijs en schriften. In de Oeffenschole der drie talen met zoo veel ijver Leerarende, Dat hij niet minder welsprekend en nuttig was, na dat hij ophield te spreken; dan hij beroemd was en vereeuwigd,
na dat hij ophield met schryven.
GEORGE VAN OOSTENRIJK,
Proost dezer Kerke, en Cancelier der hooge schole, heeft een XXXII jaren lang verwaarloosd
Gedenkteeken voor zijnen Leermeester laten oprigten
In het jaar M. D. C. X.
Hij Leefde LXVI. Leeraarde XXI jaren
Stierf in ’t M. D. LXXIIX jaar, den XI van Oogstmaand.
Men zou zich nu kunnen laten verleiden, dat, naar aanleiding van dit grafschrift, onze Leuvensche Hoogleeraar te Utrecht zoude geboren zijn, doch wij kunnen dit wederleggen, en wel hiermede:
Ten 1. daar alle schrijvers Cornelius Valerius als te Oudewater geboren, vermelden, en
Ten 2. dat Utrecht zich nooit de eer heeft aangematigd, dat hij dáár geboren zou zijn.
Het laat zich overigens vrij goed verklaren, waarom onze stadgenoot, op dat grafschrift Utrechtenaar genoemd wordt, immers, alle geestelijken wierden toen ter tijd genoemd, wat hunne geboorteplaats of eerste studie betrof, naar het kerkelijk regtsgebied waaronder zij behoorden. Oudewater nu, het is hiervoren reeds meermalen aangetoond, behoorde toen nog kerkelijk onder Utrecht en van daar dan ook, dat hij door zijnen dankbaren leerling, die Proost van St. Pieter te Leuven was, Utrechtenaar genoemd werd.
Op een geëtst portret, dat van dezen geleerde bestaat, komt hij om dezelfde reden als Utrechtenaar voor, en onze wederlegging daaromtrent is als boven.
Aan het hoofd van deze afbeelding staat:
Decessit Louan III Idus Aug. CIↃ IↃ LXXIIX Act. LXVI. (daarna het portret en waaronder het volgende lofschrift.) Cornelius Valerius Ultrajectinus orator et poeta, Quisquis es, et magni nescis decora alta Valeri,
Adspice magnorum nomina clara virûm L i p s i u s hunc coluit, S c h o t t u s , C a n t e r u s et omnes Belgica nobilitas est venerata ducem.
Aub. Miraeus.
DE GESCHIEDKUNDIGE GERARDUS DE ROO.
Ofschoon wij den juisten tijd van zijne geboorte en overlijden niet geboekstaafd vinden, zoo aarzelen wij toch niet, dezen naar ouderdom van geboorte in onze reeks nu te laten volgen. Hij is bekend als groot historicus, »van een uitmuntend verstand, en geene gemeene geleerdheid, en was opziener der Bibliotheek van Ferdinand, Aartshertog van Oostenrijk en heeft zich als Chronijk Schrijver van dat gewest gunstig onderscheiden.”6
PROFESSOR
RUDOLPHUS SNELLIUS VAN ROOIJEN.
Deze geleerde, uit een adelijk geslacht geboren, aanschouwde alhier in het jaar 1547 het eerste levenslicht, en bragt later een gedeelte zijner jeugd te Marpurg in Hessen aan het onderwijzen van kunsten en wetenschappen met lof door. Na verscheidene reizen door Europa volbragt te hebben, heeft hij zich het meest op de geneeskunde toegelegd, doch had zich ook bijzonder bekwaam gemaakt, in de Grieksche en Hebreeuwsche talen. Nadat hij uit Marpurg vertrokken was, werd hij aan de Hooge School te Leiden bevorderd, tot Hoogleeraar in de wiskunde en Oostersche talen; hij bekleedde die betrekking zóó uitmuntend en met zóó veel ijver, dat hij de
hooge achting van den Prins van Oranje en den Landgraaf van Hessen verwierf. Nadat hij gedurende 34 jaren aldus tot heil zijner medemenschen gearbeid had, en hij zich ook als schrijver gunstig had doen kennen, stierf hij te Leiden in 1613, op 66 jarigen leeftijd. Zijne assche rust in de groote kerk alhier, en het opschrift van zijn grafmonument, hebben wij op bladzijden 180 en 181 hier voren ter neder geschreven.
PROFESSOR
JACOBUS ARMINIUS.
De vader van dezen alom bekenden inboorling van Oudewater heette Herman Jacobszoon en was messenmaker van beroep, terwijl zijne moeder zich Angelica Jacobsdochter noemde. Arminius bekwam dus bij zijn doop in 1560, den naam van Jacobus Hermanszoon. Toen hij echter later als Theologant een grooten naam verwierf, werd hem, naar het Latijn, den naam van Arminius gegeven, zooals toen ter tijde onder de geleerden gebruikelijk was.
Reeds in zijne prille jeugd, werd hij vaderloos, en ter opleidinge tot zich genomen, door Theodorus Aemilius, priester te Oudewater, die echter tot de nieuwe leer was overgegaan. Deze naar Utrecht wijkende, nam zijnen jeugdigen beschermeling met zich, alwaar hij hem eene wetenschappelijke opleiding bezorgde. Niet lang daarna stierf Aemilius, toen zijn gunsteling nog slechts 15 jaren oud was. De reeds bekende en vermaarde Rudolphus Snellius van Rooijen, zijn stadgenoot, trok zich zijner aan, en nam hem met zich naar Marpurg. Doch ook dáár werd zijn jeugdig gemoed weldra verontrust, door de heillooze mare, dat zijn geboortestad door de Spanjaarden was ingenomen. Hij reisde derwaarts, doch zag zijne moeder, zijn broeder en zijne zuster niet weder; zij waren gevallen onder ’s vijands moordend staal.
Hierop keerde hij terug naar Hessen, eene toen ter tijd nog al aanmerkelijke reis, vooral als men haar te voet bij gebrek aan geld, zoo als Arminius, moest afleggen. Dan om de troebele tijden naar Rotterdam gevlugt zijnde, geraakte hij aldaar in gunst van Ds. Petrus Bertius, die hem daarna met diens zoon naar Leidens pas gestichte Hooge Schole zond, waar hij van zijn studie-tijd een zoo ijverig gebruik maakte, dat toen de Magistraat en de Predikanten hem naar Amsterdam zonden, hij onder bescherming genomen werd van de hoofdlieden van het Kramers-gilde. In het jaar 1582 werd hij op kosten van Amsterdam naar Genève gezonden, alwaar hij zich vermaarde mannen tot vrienden maakte, doch ook vele vijanden bekwam, omdat hij de wijsbegeerte van Ramus met ijver verdedigde. Om laatstgenoemde rede ging hij naar Bazel, alwaar hij weldra zoodanig de aandacht der geleerden tot zich trok, dat Jacobus Grijnaeus, Theologiae Professor aldaar dikwijls onder zijn gehoor kwam. Ja—vermeldt van Kinschot—dit ging zoo ver, dat de gemelde Hoogleeraar, wanneer er in de openbare disputen een moeijelijk stuk voor kwam om op te lossen, zich niet ontzag, om Arminius midden onder de andere studenten staande, toe te roepen en te zeggen »Laat mijn Hollander voor mij antwoorden.” Nadat de Godgeleerde faculteit vervolgens aanbood, hem op hare eigene kosten te doen promoveren, weigerde hij uit zedigheid die eer, en keerde weder naar Genève, waar hij nogmaals drie achtereenvolgende jaren met vlijt zijne studie voortzette. Daarop ondernam hij in 1586 met Adrianus Junius eene reis naar Padua, om den Hoogleeraar Jacobus Zabarella aldaar te hooren; toen zij daarna Rome en menige andere Italiaansche stad bezocht hadden, keerden zij nogmaals weder naar Genève terug.
Na eenigen tijd aldaar vertoefd te hebben, kwam hij in het jaar 1587 te Amsterdam, dewijl hij vroeger, om de protectie van die stad genoten, zich verbonden had, wanneer hij daartoe geregtigd was, niet dan met toestemming van den Magistraat in eene andere stad te prediken. Den 4 Februarij 1588 promoveerde Arminius aldaar, tot Doktor in de Theologie, en den 21 Julij werd hij tot Predikant te Amsterdam beroepen, op 28 jarigen leeftijd. Hij maakte zich echter al meer en meer vijanden, want in leeringen en geschriften, was hij bekend, het met Galvinus en Beza volstrekt niet eens te zijn, op het punt van onwederstaanbare vrije genade en volstrekte praedestinatie, waardoor hij dan ook de grondlegger werd van het
Remonstantismus, en vooral met Gomarus, die zijne grootste tegenstrever in het land was, in groote onmin geraakte. Een en ander gebeurde echter geruimen tijd, nadat hij 14 jaren lang predikant te Amsterdam geweest zijnde, met groote moeite en op bijzondere voorspraak van Anthonius Thysius, in het jaar 1603 tot Professor aan de Hooge School te Leiden beroepen was, willende de Amsterdamsche Predikanten hem niet ontslaan, dan onder voorwaarde, dat hij met Gomarus in tegenwoordigheid van de Synodale Gedeputeerden in gesprek zoude treden, dat plaats had en ten gunste van onzen stadgenoot uitviel. Te Leiden aangekomen, maakte hij weldra veel opgang, en geraakte zoodanig in aanzien, dat hij in Januarij 1605 tot R e c t o r M a g n i f i c u s benoemd werd, doch in het volgende jaar legde hij het Rectoraat weder neder, terwijl hij bij die gelegenheid eene oratie over »het verschil in de Godsdienst” deed.
Zijne geschillen met Gomarus, namen echter zoodanig in hevigheid toe, dat beide meer dan eens voor den Hoogen Raad te ’s Gravenhage ontboden werden, om hunne stellingen te wederleggen. Ieder dezer mannen had natuurlijk zijne aanhangers, maar terwijl beide partijen al hun vermogen aanwendden ter verdediging hunner zaak, werd Arminius door zoo veel werken afgemat en door zijn veel bewogen leven verzwakt, door hevige koortsen aangetast, die derwijze toenamen, dat hij den 19 October 1609 in den mannelijken leeftijd van 49 jaren overleed—nadat hij zes jaren het Professoraat bekleed had.
Hij was op dertig jarigen leeftijd gehuwd geweest, met zekere mejufvrouw Reäal, dochter van een Amsterdamsch Schepen, en liet hij bij zijn overlijden zijne echtgenoot negen kinderen na. De weduwe ontving van de Staten »uit zonderlinge gunst,” voor de goede diensten aan de Hooge School te Leiden door haar man bewezen, uitgenomen ’s mans jaarwedde, nog eene van drie honderd ponden (het pond à 40 grootten).7
Dus was het leven van den grooten Remonstrant, die hoewel vele vijanden gehad hebbende, van een aantal vermaarde tijdgenooten de hoogste lof en genegenheid ontving; immers op 28 jarigen leeftijd, werd hij reeds genoemd, »de vijl der waarheid, de wetsteen der verstanden en het snoeimes der aangroeijende dwalingen.”
In 1737—en niet eerder—is het portret van dezen Hoogleeraar bij dat der Professoren aan de Academie te Leiden gediend hebbende, gevoegd geworden.
De nagedachtenis van zijn 200 jarige dood werd nog op den 22 October 1809 door Ds. Stolker te Rotterdam feestelijk herdacht, in een leerrede over Hebr. 13 vs. 7; terwijl omstreeks dezen tijd eenige aanzienlijke
Remonstranten het plan gehad hebben, te Oudewater, vóór zijn reeds door ons beschreven geboortehuis, een standbeeld op te rigten, dat echter om het terrein geen doorgang heeft gehad.8
Dr. ABRAHAM VAN STIPRIAAN LUÏSCIUS.
Deze geleerde, een zoon van den edel Achtbaren Heer Herman van Stipriaan, in leven Schepen enz. dezer stad, en vrouwe Agatha Copper, werd geboren te Oudewater den 10 October 1763, en is te Delft overleden den 2 Mei 1829. Deze beroemde g e n e e s h e e r , deed in October 1787 aan de Leidensche Hoogeschool zijn doctoraal examen, vestigde zich in 1788 te Delft, alwaar in 1789 ook de post van Lector in de scheikunde door hem werd aanvaard. Voorts werd hij in 1790 benoemd door de koninklijke
Maatschappij van geneeskunde te Parijs, tot derzelver buitengewoon correspondent, in 1791 tot lid van het Bataafsch Genootschap der proefondervindelijke Wijsbegeerte te Rotterdam, in 1792 tot lid van het Zeeuwsch Genootschap der Wetenschappen te Vlissingen, in 1794 tot lid van de Hollandsche Maatschappij te Haarlem, in 1802 tot lid van het provinciaal Utrechtsch Genootschap van kunsten en wetenschappen; in 1809 correspondent der eerste klasse van het koninklijk Instituut, in 1819 lid van dezelfde klasse, in 1824 corresponderend lid van het Bataviaansch Genootschap, in 1825 lid der Maatschappij van Nederlandsche Letterkunde te Leiden en in 1826 Ridder der orde van den Nederlandsche Leeuw.
Hij was van 1801 tot in 1814 vice president van de provinciale
Geneeskundige Commissie, gevestigd te ’s Gravenhage, en daarna tot aan zijnen dood president van dezelve, en tevens lid van de regering der stad Delft.
Met het beantwoorden van prijsvragen in verschillende vakken van geleerdheid heeft hij, zoo binnen als buiten den lande, grooten roem verworven, en ten slotte deden zijne vele geleerde geschriften en de zoo gelukkige uitoefening der geneeskunde in deszelfs uitgebreiden omvang, hem al vroeg onder de grootste geneesheeren van ons vaderland stellen.9
Voorts dienen nog onder de benoemde mannen van Oudewater gerangschikt te worden:
Wijlen de schout-bij-nacht DE JONG VAN RODENBURG.10
De Rotterdamsche burgemeester M. VERROEN enz. enz.
Onder de nog levende noemen wij met achting:
den oud-resident van Tagal op Java J. A. VRIESMAN, ridder der orde van den Nederlandschen Leeuw enz., enz.,
den hoofd-Ingenieur van den Waterstaat N. I. VAN DER LEE te Deventer,
den priester J. BAALE, oud Biechtvader aan het Zweedsche hof van H. M. de Koningin,
den oud Missionnaris op Curaçao, gem. Sancta Rosa J. J. PUTMAN, nu R. K. Priester en Kanunnik te Utrecht, en
den bekenden schrijver R. C. H. RÖMER, Dtr. in de theologie en predikant te Deil en Enspijk.
Op bladzijde 164 dezes werks, mijne geachte lezers, eindigden wij de o n b e s c h r e v e n g e s c h i e d e n i s van het oord onzer beschrijving, zijnde wij alstoen genaderd aan anno 1265, het jaar waarin de b e s c h r e v e n g e s c h i e d e n i s van Oudewater aanvangt.
Wij hebben toen—als onzes inziens het beste geschikt om de ontwikkeling der stad te kunnen nagaan—de voornaamste gebouwen van Oudewater beschreven, zoowel wat hunne gedaante, als geschiedenis betrof, gingen de regeringsvorm en regeringspersonen kortelijk na, die hier waren of nog zijn, en besloten met de vermelding der voorname en geleerde mannen, die in de plaats onzer beschrijving het eerste levenslicht aanschouwden.
Veel is er echter nog, dat wij in deze hoofdstukken niet konden inlasschen. Zoo hebben wij, bij voorbeeld slechts vlugtig, of in het geheel niet kunnen gewagen, van belegeringen, van rampen, brand en ziekten, die het stadje te verduren had, van den bloei en welvaart die het vervrolijkte, enz. Wij hebben bijna geen personen of corporatien hunne treurige of niet treurige rollen zien afspelen, hen niet handelende kunnen laten optreden, en aangezien wij dit alles nu, volgens ons plan nog willen beschrijven, in de gelegenheid gesteld door meerdere oorkonden, handvesten, enz. enz. dan waarvan wij reeds gewaagden, zoo hopen wij dit alles kortelijk te schetsen, in het volgende hoofdstuk, dat wij om bovengenoemde redenen, willen noemen zoo als hier achter volgt.
Zie hen allen vermeld bij Johannes Trethemius ↑
Val: Adreae Bibleotheca Belgica, tom. II, pag. 708. ↑
Boxhorn, tooneel van Holland, pag. 313. ↑
Batavia Sacra, Dl II fol 266 ↑
Val. Andreae, Bibl. Belg. tom. I, pag. 221, bij G. R. van Kinschot, beschrijving van Oudewater, blz 137 en 138 ↑
Van Kinschot blz. 141. ↑
Resol. van Holland van 3 Dec. 1609 fol. 285.
Wij hebben dit levensverhaal kortelijk naar van Kinschot gevolgd.
Op het Gemeente Archief alhier, berust nog een eigenhandigen brief van Arminius, om de Wed van Ds Petrus Bertius (Pieter de Bert) in Oudewater komende wonen, in hunne bescherming te nemen gedateerd 5 Mei 1607. ↑
Verder verwijzen wij naar Kasper Brandt, Historia vitae Jacobi Arminii Amst 1705 ↑
In F. Allan „De stad ’s Gravenhage en hare geschiedenis,” vinden wij nog gewag gemaakt van den bekenden Watergeus Gerrit Gerritsen als te Oudewater geboren Zie pag 38. ↑
Prof Scheltema, heeft van dezen grooten man, in de werken van het Nederlandsch Letterkundig genootschap, waarvan hij Lid was, op eene waardige wijze, eene biographische schets geleverd. ↑
OUDEWATER
EN HET LEVEN IN OUDEWATER.
V 1265 1860.
„Dat ic de waerheit so verclare, Dat men weten moete dat ware.”
Melis Stoke
Oudewaters naamreden hebben wij in onze geologische schets reeds getracht te verklaren.
Oudewater is gelegen in het zuidoostelijk gedeelte van Zuid-Holland, aan den Hollandschen IJssel, en ligt hemelsbreedte een uur afstands van Schoonhoven en Woerden, terwijl het met deze laatste plaats eenen driehoek vormt.1
Zooals hiervoren reeds gebleken is, zou—volgens de getuigenis van den oudheidkundigen Arnoldus Buchelius—dit plaatsje omtrent het jaar 1265, door Henrik van Vianden, den 38sten Bisschop van Utrecht tot eene stad verheven zijn, als wanneer door hem aan de inwoners, benevens het burgerregt nog vele voorregten en privilegiën zouden zijn geschonken.2
Zooals men dus bemerkt, behoorde Oudewater reeds zeer vroeg, ook wat het landsgebied betrof, onder het beheer der Bisschoppen van Utrecht; totdat in het jaar 1280 »in den avont der feeste Sinte Pauwels in den winter” (24 Januarij), Jan, Graaf van Nassau en Bisschop van Utrecht, deze plaats nevens andere steden, voor een zekere somme gelds, aan zijnen neef graaf Floris den V verpandde, om de vele diensten hem bewezen, met dat voorbehoud nogtans, dat hij of de andere bisschoppen die na hem komen zouden, deze panden weder zouden mogen lossen.3
Tengevolge dezer verpanding, behoorde Oudewater nu onder Holland en wel onder het oude Noord Holland, want deze landstreek werd alzoo genoemd, omdat zij ten noorden van den IJssel lag.4
