Głos Polonii nr 74

6 GŁOS POLONII

www.glospolonii.net

Opowieści Lady Buni Jolanta Lipińska - lat 44, urodzona w Jarosławiu na Podkarpaciu, od pięciu lat na emigracji, zamieszkała w Nowym Jorku na Brooklynie. W Polsce pośredniczka w obrocie nieruchomościami.

W USA sprzątaczka, niania, opiekunka osób starszych. Jednym słowem Lady Bunia!

S¹siedzkie igraszki K

a¿­dy­kto­miesz­ka­w­blo­ku,­no­co­wa³­w­ho­te­lu,­al­bo­miesz­ka³­w­aka­de­mi­ku­chc¹c­nie­chc¹c­s³y­sza³­lub­by³­s³y­sza­ny­w­tym­naj­bar­dziej­in­tym­nym mo­men­cie.­Moi­zna­jo­mi­wy­bra­li­siê­w­gó­ry.­No­co­wa­li­na­pry­wat­nej­kwa­te­rze.­Go­spo­da­rze­mi­li­lu­dzie­z­szes­na­sto­let­ni¹­cór­k¹.­Po­ko­je­by­³y­tak­usy­tu­owa­ne,­¿e­moi­zna­jo­mi­za­œcia­n¹­mie­li­po­kój­cór­ki­go­spo­da­rzy.­Do­dziew­czy­ny­w­no­cy­przez­bal­kon­przy­szed³­ch³o­pak.­Co­tam­siê­dzia­³o­-­o­ma­³y­w³os­nie­obu­dzil­siê zna­jo­mych­syn.­Na­stêp­ne­go­dnia­ra­no­na­œnia­da­niu,­go­spo­da­rze­dziw­nie­spo­gl¹­da­li­na­mo­ich­zna­jo­mych.­By­li­prze­ko­na­ni,­¿e­ci­zaj­mu­j¹c­po­kój­wspól­nie­z­sy­nem po­zwo­li­li­so­bie­na­ta­k¹­sza­lo­n¹­noc.­Nie­mie­li­po­jê­cia,­¿e­u­cór­ki­by³­ch³o­pak.

S¹­siad­ka­mo­je­go­ko­le­gi­by­³a­obu­rzo­na­je­go­ka­wa­ler­skim­try­bem­¿y­cia.­-­„Pa­nie­Prze­mku,­cór­ka­ma­po­kój­tu¿­za­œcia­n¹­pañ­skiej­sy­pial­ni.­Je­stem­obu­rzo­na, pan­ja­de­pra­wu­je­przyj­mu­j¹c­u­sie­bie­tê­cy­ca­t¹­blon­dyn­kê,­któ­ra­tak­jê­czy.­Na mi­³oœæ­bo­sk¹,­Go­sia­ma­17­lat­i­uczy­siê­po­no­cach,­a­u­pa­na­ta­kie­or­gie!”­Kie­dy­ro­dzi­ce­wy­je­cha­li­do­sa­na­to­rium­Go­sia­zo­sta­³a­sa­ma­w­do­mu,­ca­³e­dwa­ty­go­dnie.­Uczy­³a­siê­pil­nie,­zda­je­siê,­¿e­prze­ra­bia­³a­Ka­ma­su­trê­z­oj­cem­swo­jej przy­ja­ció³­ki.­ Prze­mek­ œmia³­ siê­ do­ ³ez,­ a­ ro­dzi­ce­ gdy­by­ siê­ do­wie­dzie­li­ to­ by chy­ba­na­za­wa³­ze­szli.­ Je­den­z­mo­ich­s¹­sia­dów­mia³­seks­re­gu­lar­nie,­za­wsze­w­pi¹­tek­po­21.­Do­dzis nie­mo­gê­wyjœæ­z­po­dzi­wu,­¿e­tak­pre­cy­zyj­nie­mo¿­na­za­pla­no­waæ­chwi­le­mi­³o­snych­unie­sieñ.­Wi­daæ­nie­któ­rzy­s¹­zna­ko­mi­ci­w­pla­no­wa­niu­i­do­te­go­kon­se­kwent­ni.­U­nas­wszyst­ko­wy­my­ka­siê­spod­kon­tro­li,­ca­³e­¿y­cie­spon­tan.­Ca­³e­¿y­cie­s¹­sia­dów­do­ki­na­mu­si­my­wy­sy­³aæ.

Kie­dyœ­mia­³am­za­œcia­n¹­bar­dzo­m³o­d¹­pa­rê.­Oj­by­wa­³o­tam­g³o­œno,­cia­gle prze­su­wa­³o­siê­im­³ó¿­ko­i­tak­ryt­micz­nie­ude­rza­³o­o­œcia­nê.­Jed­na­noc­by­³a­wy­j¹t­ko­wa,­d³u­go­jak­ni­gdy.­Ma­ra­toñ­czy­cy­ja­cyœ­czy­co?­Za­kil­ka­dni­spo­ty­kam s¹­sia­dów­na­spa­ce­rze,­¿ar­tu­je­my,­œmie­je­my,­coœ­tam­opo­wia­da­my,­ja­siê­œmie­jê, ¿e­ostat­nio­ktoœ­mia³­me­ga­go­r¹­c¹­noc,­a­sa­siad­mó­wi,­¿e­ostat­nie­dwa­ty­go­dnie by³­w­de­le­ga­cji.­Sa­siad­ka­by­³a­pur­pu­ro­wa.­A­ja,­no­có¿,­chcia­³am­za­paœæ­siê pod­zie­miê.­Ot,­¿y­cie.

Ko­le­ga­Ro­mek­go­dzi­na­mi­ci¹­ga³­psa­na­spa­cer,­od­k¹d­prze­szed³­z­psem­pod bal­ko­na­mi­ blo­ku­ nr­ 9­ na­ swo­im­ osie­dlu.­ Wpad³­ do­ nas­ do­ biu­ra­ na­stêp­ne­go ran­ka­i­opo­wia­da­z­wy­pie­ka­mi­na­twa­rzy:­-­„Dziew­czy­ny­nie­uwie­rzy­cie,­wy­sze­d³em­z­psem­na­spa­cer­po­pra­cy­ko­³o­17,­da­le­ko­nie­sze­d³em,­tyl­ko­za­blok pod­bal­ko­ny­i­na­gle­s³y­szê­ja­kieœ­krzy­ki,­jê­ki.­Jak­siê­ba­ba­dar­³a­mó­wiê­wam, do­bre­pó³­go­dzi­ny.­Pies­zro­bi³­co­mia³­zro­biæ,­ci¹­gnie­mnie­do­do­mu.­Do­brze,­¿e faj­ki­mia­³em­to­pa­li­³em­jed­ne­go­od­dru­gie­go­i­spa­ce­ro­wa­³em.­Kur­cze,­ale­mu­sia³­jej­ch³op­do­brze­zro­biæ.­Jak­skoñ­czy­li­to­s¹­sie­dzi­wy­szli­na­bal­kon­za­pa­liæ.”

Œmia­³y­œmy­siê­z­ko­le­¿an­k¹­w­g³os,­bo­Ro­mek­star­szy­od­nas­do­bre­dzie­siêæ­lat, a­opo­wia­da³­to­pod­eks­cy­to­wa­ny­jak­ma­³y­ch³o­piec­z­wy­pie­ka­mi­na­twa­rzy.­Oczy­wi­œcie­my­dur­ne­pod­krê­ci­³y­œmy­ko­le­gê­py­ta­j¹c:­-­„To­two­ja­¿o­na­tak­nie­krzy­czy?”­Ch³op­zdê­bia³,­spoj­rza³­na­nas­tro­chê­za­wsty­dzo­ny­i­za­cie­ka­wio­ny­za­ra­zem,­ju¿­mu­ko­sma­te­my­œli­po­tym­³y­sie­j¹­cym­³bie­cho­dzi­³y­i­siê­za­sta­na­wia³­jak jest­u­nas.­-­„Ro­mek,­ka¿­da­ko­bie­ta­krzy­czy­jak­jest­jej­do­brze.”

Któ­re­goœ­ra­zu­u­Goœ­ki­w­blo­ku,­s¹­sie­dzi­us³y­sze­li,­¿e­ktoœ­upad³­na­zie­miê­i krzy­ki­strasz­ne­krzy­ki,­ale­ciê¿­ko­by­³o­zro­zu­mieć­co­ten­ktoœ­krzy­czy.­Za­nie­po­ko­je­ni,­¿e­coœ­siê­sta­³o­we­zwa­li­po­li­cjê.­Nikt­nie­otwie­ra³­drzwi,­a­ewi­dent­ne­coœ siê­tam­dzia­³o.­Przy­je­cha­³a­stra¿­po­¿ar­na,­wy­wa­¿o­no­drzwi.­S³u¿­bom­i­s¹­sia­dom­uka­za­³a­siê­pa­ra­ba­rasz­ku­j¹­cych­ko­chan­ków.­By­li­tak­za­jê­ci­so­b¹,­¿e­na­wet­nie­za­uwa­¿y­li­wi­dow­ni.

-­„Pa­ni­Ba­siu,­czy­zna­pa­ni­tych­no­wych­z­dru­gie­go­piê­tra?”­-­za­gad­nê­³a­s¹­siad­kê­Ber­ta.­-­„Nie­znam.”­-­„Oni­s¹­okrop­ni!”­­-­„Dla­cze­go­okrop­ni?­S¹­mi­li k³a­nia­j¹­siê.”­­-­„Pa­ni­Ba­siu,­oni­cia­gle­TO­ro­bi¹­na­sto­le­w­ja­dal­ni­i­w­³a­zien­ce.­Mój­Ja­siek­ju¿­nie­mo­¿e­s³u­chaæ.­Bez­wstyd­ni­i­to­tak­w­dzieñ,­pa­ni­so­bie­wy­obra­¿a?­Jak­tak­mo¿­na?”­­-­„Ale¿­Ber­to,­m³o­dzi­s¹­le­piej,­¿e­s³y­chaæ­jak­siê­ko­cha­j¹­ni¿­by­siê­mie­li­k³ó­ciæ.­Tyl­ko­siê­cie­szyæ.”­­­-­No­wie­pa­ni,­k³ó­c¹­to­siê­ci­z czwar­te­go.­Za­wsze­w­³a­zien­ce,­mój­po­zna­je­j¹­po­g³o­sie.­Ile¿­to­ona­...­ujów­na tym­ch³o­pie­wie­sza.­No­mó­wiê­pa­ni,­nie­do­uwie­rze­nia­i­za­wsze­w­³a­zien­ce!”

Ber­ta­z­mê­¿em­ko­³o­piêæ­dzie­si¹t­ki,­nie­m³o­dzi,­nie­sta­rzy,­ale­wi­daæ,­¿e­etap­sza­lo­ne­go­po­¿y­cia­ich­chy­ba­ni­gdy­nie­do­ty­czy³.­ -­„Mo­jej­przy­ja­ció³­ki­na­sto­let­ni­syn­ma­po­my­s³y­nie­z­tej­zie­mi.­Kie­dyœ­za­py­ta­ny­ dla­cze­go­ nie­ ma­ za­da­nia,­ od­po­wie­dzia³,­ ¿e­ ro­dzi­ce­ tak­ g³o­œno­ upra­wia­li seks,­¿e­nie­móg³­siê­sku­piæ.­Na­uczy­ciel­ka­po­dob­no­za­nie­mó­wi­³a.­Sa­siad­ka­mi opo­wia­da­³a,­¿e­piê­tro­wy­¿ej­ma­bar­dzo­g³o­œnych­s¹­sia­dów,­a­w³a­œci­wie­s¹­siad­kê.­Po­¿y­cie­sek­su­al­ne­siê­tam­uk³a­da­bar­dzo­do­brze,­prak­tycz­nie­ka¿­de­go­dnia.

Naj­gor­sze­ jest­ to,­ ¿e­ sy­pial­nie­ ma­j¹­ nad­ po­ko­jem­ na­sto­let­nie­go­ ch³op­ca.­ Nie mia­³am­po­je­cia,­któ­rzy­to­s¹­sie­dzi.­Miesz­kañ­w­blo­ku­du­¿o,­lu­dzi­nie­znam,­ty­le co­z­win­dy­lub­pral­ni.­Któ­re­goœ­wie­czo­ru­wra­ca­my­z­pa­pie­ro­sa­i­je­dzie­z­na­mi w­win­dzie­s¹­siad.­Znam­go­z­wi­dze­nia­ta­ki­œmiesz­ny,­wy­gla­da­na­bar­dzo­spo­koj­ne­go­i­ci­che­go.­Ob­sta­wia­³am,­¿e­sta­ry­ka­wa­ler­i­to­ta­ki­jesz­cze­nie­ru­sza­ny.

Jak­by­to­po­wie­dzieæ,­pier­do­³a­ta­ka­z­grzy­wecz­k¹­uli­za­n¹­na­bo­czek.­Wy­sia­da­my z­win­dy,­a­sa­siad­ka­mi­mó­wi:­-­„To­ten!”­-­„Co­ten?­-­py­tam.­-­„Je­go­¿o­na­tak siê­drze!”­Jak­to­po­zo­ry­jed­nak­bar­dzo­mo­g¹­my­liæ.­Te­raz­mam­s¹­sia­dów­sa­mych­sta­rusz­ków­wiêc­ich­nie­s³y­chaæ.­Z­na­szej­stro­ny­klat­ki­ci­cho­i­spo­koj­nie.

Tu­to­pew­nie­na­nas­na­rze­ka­j¹.­ n

Dwutygodnik Polonii kanadyjskiej w Kolumbii Brytyjskiej