… de RAN-special Business Women, een verzameling van vijftien inspirerende portretten van zakenvrouwen uit de regio Arnhem en Nijmegen. De verhalen en foto’s geven een inkijkje in het werkende leven van deze vrouwen. Enerzijds passeren hun successen, ambities, mindset en missies de revue, anderzijds vertrouwen ze ons een blik in hun verleden toe. Waar je vandaan komt, maakt je immers tot wie je nu bent!
“Laatst vroeg iemand me wat ik zakelijk gezien nog zou willen doen of bereiken. Dat vond ik best lastig te beantwoorden, want we doen al wat we zo graag doen”, aldus één van de geïnterviewden. Maar is het niet zo, dat een dergelijke vraag eigenlijk impliceert dat wat je doet niet voldoende zou zijn en dat je échte carrière nog zou moeten beginnen? Volkomen tevreden zijn met wat je doet en hebt… we lijken soms een beetje vergeten hoe dat moet.
Bovendien: ook al doe je precies wat je leuk vindt, dan wil dat absoluut niet zeggen dat je je daarin niet verder ontwikkelt. Iedereen ontwikkelt zich altijd, zowel professioneel als privé. De meeste geïnterviewden komen met zóveel verschillende branches in contact, dat ze continu bijleren.
Toch moeten vrouwen zich nog altijd bewijzen tegenover de buitenwereld en worden niet hetzelfde beoordeeld als mannen. Dat gevoel van moeten ‘opboksen tegen’ steekt bij veel van de geïnterviewden wel eens de kop op: “Dan werden we gezien als ‘die twee leuke dames’, maar we hebben keihard moeten werken om te staan waar we nu staan. Waarom worden we niet gezien om wie we zijn?!”
Veel van de geïnterviewden vinden het leuk om te zien hoe andere vrouwen in hun professie staan en hebben zich aangesloten bij diverse vrouwennetwerken. “Niet zozeer vanuit een gedachte dat je elkaar moet steunen of iets dergelijks, maar je hoeft elkaar ook zéker niet in de weg te zitten”, kunnen we in een interview lezen. “Generaties voor ons boden niet zoveel kansen aan vrouwen. Eerst werden vrouwen ontslagen als ze gingen trouwen, bij de generatie erna bij het krijgen van het eerste kind. Bij weer een volgende generatie werd tijdens sollicitaties gevraagd of er een kinderwens was en bouwden vrouwen geen pensioen op. Van daar zijn we gekomen en de huidige financiële zelfstandigheid is echt een groot goed. Ervaringen uitwisselen met andere vrouwen vind ik daarom waardevol. Het ontbreekt ons vrouwen soms nog wat aan bravoure.”
Toch is het ook wel een beetje een ‘ondernemersding’, dat altijd maar verder blijven kijken en niet stil willen blijven staan. Stuk voor stuk bezitten de geïnterviewden een ongelofelijke innerlijke drive! Met een glimlach kijken we terug naar waar we vandaan komen, gaan we de uitdagingen van vandaag met vastberadenheid aan, en kijken we vol verwachting uit naar wat de toekomst in petto heeft - en al die tijd zal dit magazine een trouwe metgezel zijn op jouw reis als business woman, vol wijsheid en empowerment! Bedankt voor jullie bijzondere gesprekken, waarin inspirerende en ook ontroerende verhalen werden gedeeld!
Namens het team van RAN Business
Heleen Kommers & Ber Pas
REDACTIE
1077D 6546 BB Nijmegen
Tel. (024) 360 92 88
6 Marlies Schuiling Uitvaartverzorging Kramer ‘Als ik niet elk jaar iets nieuws leer, steekt de onrust de kop op’
10 Angelique van Wissen H. Kroon Aannemersbedrijf
‘Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan’
UITGEVER
SALES
Anita van de Wetering, Bas Giling, Danielle Schoonenberg
REDACTIE Heleen Kommers
FOTOGRAFIE Mathijs Hanenkamp
VORMGEVING Rogier Teijgeler
DRUKWERKBEGELEIDING
Drukkerij Hendrix www.drukkerijhendrix.be
COPYRIGHT
Het auteursrecht op de in dit tijdschrift verschenen artikelen wordt door de uitgever voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen, vermenigvuldigd of gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever.
14 Diana van Kesteren Mediaz Creatie | Communicatie Over ondernemen, communiceren en een microvarken genaamd George
20 Mendy Tiemissen Mediaz Creatie | Communicatie ‘Ik leef mijn Droom’
24 Angelique Dikkers Aeres (v)mbo Velp
‘What you see, is what you get!’
28 Kim Arns Golfbaan landgoed Welderen
Als het balletje eenmaal rolt… rolt het jouw kant op!
32 Tjaja Weis Weis Events
‘Het is dat ik je gebaard heb’
37
Petra Willems SMB Willems
Van avontuurlijke tiener naar trotse topvrouw
41
Martine Grol Made by Media
‘Komen jullie naar Brussel of wij naar Nijmegen?’ -aldus het NAVO-hoofdkwartier
45
Nicole Provence-Donker Luzac Arnhem
‘Ik doe het goed, of ik doe het niet’
50
Maaike van Haaster Insurable
‘In een korte tijd veranderde mijn hele leven’ Met één niet-verzekerbare brand: de liefde
54
Kristin Schenkel Heisterborg International
‘Ik ben goed in plannen en weet hoe hoog de lat ligt’
59
Stella Posthumus Bank Ten Cate
‘Ik wil altijd in beweging blijven’
63
67
Juliëtte van Anken
Van Anken Makelaardij
Een nieuw thuis is… een nieuw gevoel en een nieuwe geur
Martine Tjepkema
Via Optima Gerechtsdeurwaarders
‘Je moet doen wat je hart je ingeeft’
‘Als ik niet elk jaar iets nieuws leer, steekt de onrust de kop op’
“Ik ben geboren en getogen in het Betuwse Driel en ben de jongste uit een gezin van vier kinderen. Ik heb twee oudere zussen en één broer. Mijn broer had het niet altijd even makkelijk met drie zussen, er werd gevraagd én ongevraagd advies gegeven over hoe hij zich moest kleden en wat voor liefdesbriefjes hij moest schrijven om meisjes in te palmen. Daar waren we heel goed in, maar zijn vriendinnetjes hadden het daardoor niet altijd gemakkelijk bij ons”, lacht Marlies. Op serieuze toon vervolgt ze: “In 2007 overleed plotseling mijn oudste zus en zes weken later haar partner. Daardoor heb ik twee super leuke bonusdochters. Met Dirk-Jan heb ik bovendien twee geweldige zonen: Bauke van vierentwintig en Hessel van zesentwintig jaar. Beiden de zesde generatie van Uitvaartverzorging Kramer. Hessel werkt volledig in het bedrijf, Bauke valt af en toe in. Marlies woont in Rozendaal met haar jongste zoon en haar twee honden. Precies tussen alle vier de vestigingen van Kramer in, Arnhem, Velp, Apeldoorn en Westervoort.
Uitvaartverzorging Kramer bestaat al sinds 1885 en is ooit gestart door een voorvader van DirkJan en in 1999 namen hij en Marlies het bedrijf over van zijn ouders. Toentertijd was het qua omvang een fractie van wat het nu is, maar het familiaire karakter ervan is altijd blijven bestaan. En zoals bij zoveel familiebedrijven worden medewerkers die feitelijk geen familie zijn, tóch zo gezien. Het verloop onder de medewerkers is minimaal. Twee collega’s zijn eigenlijk al lang met pensioen, maar willen nog niet thuis blijven zitten. Ze hebben heel veel ervaring en wij willen ze eigenlijk ook nog niet missen.
DE KRAMER FAMILIE
“We noemen ons team ook letterlijk ‘de Kramer Familie’”, aldus Marlies. “We zijn close met elkaar, de lijntjes zijn heel kort en iedereen kan voor elkaar invallen als de nood aan de man komt. Iedereen kan bijvoorbeeld een uitvaart regelen en voorgaan, rouwauto’s rijden en overledenen verzorgen. In coronatijd was dat natuurlijk ideaal.” Marlies vertelt verder dat Uitvaartverzorging Kramer heel veel in eigen beheer heeft. Denk dan onder meer aan een eigen drukkerij, wagenpark en kistvoorraad. “We kunnen daardoor altijd goed anticiperen en inspringen op onvoorziene situaties. Daarnaast kunnen onze uitvaartverzorgers het maximale leveren om een uitvaart heel mooi te maken omdat er achter de schermen een heel team klaar staat om te helpen. We hoeven niet voor
elk wissewasje in overleg met elkaar en daar zit echt onze kracht.” Jaarlijks volgen we ook diverse uitvaart-gerelateerde trainingen zodat we altijd maximaal de nabestaanden kunnen informeren. Tevens bezoekt Marlies jaarlijks de internationale uitvaartbeurzen zodat zo ook op de hoogte blijft op internationaal gebied. Kramer is aangesloten bij SIFH, dat is een internationale netwerkclub voor familiebedrijven in de uitvaartzorg en de SIFH organiseert jaarlijks een conferentie in diverse Europese landen. Tot de Kramer Familie behoren ook Marlies’ haar twee honden Bob en Jack. Ze gaan altijd mee naar kantoor en zorgen voor de nodige gezelligheid en afleiding.
ALLES VOOR DE LIEFDE…
Marlies was eenentwintig toen ze Dirk-Jan leerde kennen. “Ik werkte twee jaar in Spanje voor Sol Hotels en kwam hem tijdens een vakantie in Nederland tegen tijdens het uitgaan.” Marlies had altijd voor ogen ooit bij de politie te gaan werken, maar volgde bij nader inzien een opleiding tot hostess en kwam in de wereld van het toerisme terecht. “Realist als ik ben, zag ik mezelf dat werk niet meer doen als ik dertig zou zijn. Dus volgde ik een opleiding tot directiesecretaresse. En ook al was ik er heilig van overtuigd weer terug te keren naar Spanje, uiteindelijk bleef ik voor Dirk-Jan hier.” Ze liet daar zelfs een droombaan voor schieten. “Ik zou vanuit mijn nieuwe functie hotels voor de Holland International-gidsen
»
mogen controleren. Om te beoordelen of ze wel gidswaardig zouden zijn. Je begrijpt wel dat die hotels me met alle égards ontvingen. Hoewel Dirk-Jan en ik geen stel meer zijn, zijn we nog altijd beste vrienden. Wij werken samen en ondernemen met het hele gezin nog veel leuke dingen. Voor ons werkt dit.”
Na zes jaar als directiesecretaresse te hebben gewerkt voor de financieel directeur van Heinz in Elst, ging Marlies na de bevalling van Hessel aan de slag voor Uitvaartverzorging Kramer. Het team bestond in het begin uit Dirk-Jan, zijn moeder, een administrateur en één uitvaartverzorger. Vandaag de dag werken er vierentwintig mensen bij onze uitvaartonderneming. Als dochter van een brood- en banketbakker wist ze wel van aanpakken. En voor dag en dauw opstaan en ’s avonds pas thuiskomen nadat alles af is, was ze al gewend. Naast het reguliere werk dat bij een uitvaartonderneming komt kijken, verzorgt Marlies ook de styling van de vier locaties van Uitvaartverzorging Kramer. Dat doet ze zowel binnen als buiten de panden. Ik moet zeggen: het oogt echt sfeervol. Het gevoel dat ik er krijg, is huiselijk en warm. Dat kan zelfs troost bieden in een tijd dat je het gevoel van intimiteit en vertrouwdheid zo hard nodig hebt. “Mijn grootste hobby is het volgen van trainingen. Van kookcursus en bloemschikken tot interieurstyling en tuinarchitectuur, duiken, media trainingen, management en uitvaart-gerelateerde trainingen… elk jaar wil ik een nieuwe training volgen. Doe ik dat niet, dan word ik erg onrustig.” In de ruimte waar we zitten, hangt kunst van Marlies, want schilderen doet ze ook al. Verder gaat Marlies ook weleens alleen op vakantie met of zonder haar oude campertje. Dat tripje vindt plaats náást de jaarlijkse vakanties met het gezin. Een van haar laatste bestemmingen was drieënhalve week India.
Door het volgen van trainingen investeert Marlies in haar persoonlijke ontwikkeling. Tijdens de mooie reizen die ze maakt kan ze weer helemaal opladen en verrijkt ze haar leven op een ontspannen manier. Maar denk maar niet dat Marlies het daarbij laat. Ook de ontwikkeling van haar omgeving vindt ze belangrijk. “Zowel het bedrijf als ikzelf zijn erg begaan met mensen die wat minder bedeeld zijn. Als bedrijf verzorgen we regelmatig uitvaarten in opdracht van diverse
gemeentes. Dat zijn uitvaarten voor mensen die daar geen geld of opdrachtgever voor hebben. Ik vind het ontzettend belangrijk dat ook zij een waardig afscheid krijgen. Vaak verzorg ik deze uitvaarten zelf en zorg dan altijd voor een persoonlijk woord, muziek, gedichten en bloemen.”
In principe verzorgt Marlies sporadisch uitvaarten. “Alleen als mensen expliciet naar mij vragen. Afgelopen zomer waren dat drie emotioneel hele zware uitvaarten. Eerst een hele goede vriend van ons. Daarna overleed mijn neef heel plotseling. Dat was heel zwaar, zowel privé als ‘zakelijk’. En niet lang dáárna moesten we afscheid nemen van de man van een sportvriendin van me. Het verdriet van de anderen raakt me enorm. Ik doe het met alle liefde, maar ben daarna helemaal gesloopt. Vandaar al die hobby’s denk ik, daar krijg ik weer positieve energie van. Naast golf ga ik naar de sportschool voor fitness en boksen. Ook skiën vind ik fantastisch en probeer dit nog zo lang mogelijk te blijven doen. Ik ben nu vijfenvijftig en ben benieuwd hoelang mijn knieën dit nog leuk gaan vinden.”
MAATSCHAPPELIJK NAUW BETROKKEN
De sociale inslag van Marlies vind je ook terug in haar bestuursfunctie bij Inner Wheel Arnhem Geldria. Deze serviceclub is een club van zelfbewuste en maatschappelijk betrokken vrouwen die de wereld een beetje beter willen maken. Dit gebeurt door het verlenen van financiële en fysieke steun aan goede doelen en aan elkaar. “Jaarlijks organiseert de serviceclub een aantal projecten waarvan de opbrengst gaat naar een van tevoren gekozen goed doel.”
ANDEREN EEN THUIS GEVEN
Verder verzorgt Marlies de website voor Stichting Blink. Deze stichting wil door geplande en spontane acties het leven van jongeren die op een jeugdzorglocatie wonen iets comfortabeler maken. De stichting wil hen het gevoel geven dat er aan hen gedacht wordt en probeert hen te helpen een stapje verder te komen in de maatschappij. “Blink ondersteunt jongeren die vanwege een licht verstandelijke beperking of ernstige gedragsproblematiek in een gezinsvervangende instelling wonen en vanuit thuis onvoldoende materiële steun krijgen. In het verleden heb ik er erg veel voor gedaan,
“Zowel het bedrijf als ikzelf zijn erg begaan met de minder bedeelden”
nu alleen nog het onderhoud van de website, want mijn agenda was overvol aan het raken.” En wat een passend thuis aangaat, is Marlies ook nog actief in de cliëntenraad van Zorgresidence Regina in Velp. “Men is er gespecialiseerd in hulp voor mensen met Alzheimer. Daar woont ook de moeder van Dirk-Jan.”
ONDERNEMER VAN HET JAAR
“Twee jaar geleden werd ik Ondernemer van het Jaar en werd ik gevraagd als secretaris in het bestuur van Ondernemend Westervoort. Aangezien ik moeilijk ‘Nee’ kan zeggen, doe ik dat sindsdien met veel plezier”, lacht Marlies. “Het is ontzettend leuk en op deze manier leer ik de gemeenschap veel beter kennen. Verder ben ik aangesloten bij RAN Business, en dan met name bij de jaarlijkse golfcompetitie. Dirk-Jan gaat meestal naar Business Meets.” Het sociale karakter van Marlies kun je gemakkelijk doortrekken naar het familiebedrijf. Familiebedrijven voelen zich van oudsher maatschappelijk betrokken. Medewerkers zijn doorgaans afkomstig uit de eigen regio en sponsoring van het plaatselijke verenigingsleven lijkt ontstaan te zijn binnen het familiebedrijf, zeker in landelijke gebieden.
Ik vraag of Marlies ook nog wel eens tijd heeft om te slapen als ze vertelt dat ze onlangs óók nog buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand (BABS) in Rozendaal geworden is en afgelopen zomer onder andere haar nichtje heeft getrouwd. “Ik trouw mensen en dat is echt héél erg leuk! Je mag even in het leven van een ander kijken. Het voorgaan bij een bruiloft of in een uitvaart kent een aantal belangrijke overeenkomsten. Beide zijn scharniermomenten in het leven.” Eén verschil is dat een uitvaart van a tot z geregeld wordt door ons. Je bent er van tevoren én nadien dagen erg druk mee. Als BABS heb ik een paar keer een gesprek met het toekomstig echtpaar en kom pas op de dag van de bruiloft écht in actie. Aan de ceremoniemeester de schone taak al het overige te regelen.” Zowel voor een bruiloft als uitvaart geldt: je kunt het nooit meer overdoen. Marlies vindt het mooi dat mensen je een dergelijke plechtigheid toevertrouwen.
En ik vind het bijzonder dat Marlies haar persoonlijke verhaal aan ons toevertrouwt.
‘Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan’
“Vroeger, toen ik nog klein was, werkte mijn vader in de bouw. We zagen hem eigenlijk alleen in de weekenden, want door de week vertrok hij altijd in alle vroegte naar zijn werk en wij lagen al op bed als hij ’s avonds thuiskwam. Op zondagen gingen we vaak een eindje rijden met de auto. Dat was toentertijd echt nog een soort uitje. We gingen dan naar de bouwwerken van mijn vader kijken. Ik vond dat altijd machtig mooi, met al die hijskranen.” Wat Angelique ook nog bijstaat, is haar ontdekking van de suikerklontjes in de bouwkeet. Die waren daarna steevast op.
Van de kleine Angelique gaan we fast forward naar het moment dat ze haar partner Hildo Kroon ontmoette. Ze waren allebei achttien. “We zijn samen groot geworden.” Dat dit niet alleen op hun opgroeien sloeg, maar ook op het bedrijf dat Hildo later nog zou starten, konden beiden nog niet voorzien…
DUIZENDPOOT
Hildo wist als jong broekie destijds nog niet goed wat hij precies wilde gaan doen. Angeliques vader nam hem een paar keer op sleeptouw. Zo kon Hildo kennismaken met de bouwwereld. Het sprak hem dusdanig aan, dat hij besloot naar de HTS te gaan. Angelique vond haar draai in de bancaire en financiële wereld. “Mijn carrière als haarstyliste was van korte duur. Dat was het toch niet voor mij. Nadat Hildo afgestudeerd was en al een tijdje als bouwkundig ingenieur bij een aannemer werkte, kwam hij op een avond thuis en deelde zijn plan om voor zichzelf te beginnen: H. Kroon Aannemersbedrijf. Ik had niet direct de ambitie om mijn loopbaan in het bankwezen op te geven, maar was wel nieuwsgierig naar hoe Hildo dat wilde gaan aanpakken. Al snel regelde ik alles achter de schermen. Ik zorgde er bijvoorbeeld voor dat hij al zijn inschrijvingen, certificeringen en diploma’s had, maar deed ook de administratie. Bij de bank was het mijn taak om telkens weer nieuwe afdelingen binnen de verzekeringswereld op te zetten. Die kennis gebruikten we om het eigen bedrijf op te richten. We wilden het een jaar proberen en daarna evalueren of het een verdere kans van slagen had.”
En dat had het. Op een gegeven moment was het bedrijf dusdanig gegroeid dat Angelique ook bij andere werkzaamheden bij moest springen. “Denk aan het inwassen van vloeren. Daar liep ik in mijn mantelpakje en hoge hakken”, lacht Angelique. “Twee vuilniszakken om die hakken en húp aan het werk!” Toen de bank ging reorganiseren, hield Angelique het voor gezien en ruilde haar pakje en hakken in voor een paar werkschoenen, spijkerbroek en trui met het logo van Kroon.” Ze volgde onder andere cursussen voor assistent-aannemer en interieurstylist en haalde haar KOB-diploma.
‘BUITEN SPELEN’
“We hebben beiden een stevig karakter, dus hoe zou dat gaan als vriendje en vriendinnetje samen in één bedrijf… Bovendien was mijn kennis minimaal. Ik wist dat een plank doorgaans van hout is, beton grijs en ik kende het verschil tussen een spijker en een schroef, maar daar had je het ook wel mee gehad.” Toch kwam al snel de vraag of ze met de bakwagen panlatten wilde halen. “Toen ik twee keer het verkeerde meekreeg, kwam ik terug en maakte duidelijk dat ze me maar beter het juiste konden leveren, anders zou ik elders gaan inkopen. En aangezien ze nog wat goed hadden te maken, mochten ze de lading meteen even vastknopen.” Hildo moet wel even grinniken bij haar terugkeer, want dat had hij zelf nooit voor elkaar gekregen. Vervolgens mocht Angelique mee ‘buiten spelen’: meelopen op de bouwplaats, regelen, organiseren… het ging haar goed af. Als ik reageer op Angeliques bescheidenheid door te stellen dat ze een
“Twee vuilniszakken om die hakken en húp aan het werk!”
onmisbare kracht was bij het opzetten en uitbouwen van het bedrijf en niet alleen wat op de achtergrond meedeed, wijst ze lachend op mijn recorder. “Dit wordt opgenomen hè?!”
In de loop der tijd groeiden het team en de portfolio. Tot Hildo in 2007 een zwaar motorongeval kreeg. “Dus op een maandagmorgen zei ik: ‘We zijn met vijf man, laten we maar gewoon beginnen. Ik had geen keus.” Maar hoe kwam ze bijvoorbeeld aan beton? “Ik begon te bellen en kreeg natuurlijk direct de vraag welke samenstelling het beton moest hebben. Dat ik die vraag überhaupt niet verwacht had, laat wel zien waar ik qua kennis stond. Heel veel partijen hebben me echt goed geholpen, dat staat buiten kijf. En op een gegeven moment wist ik zelf ook waar ik mijn materialen kon vinden.” Ga er maar aanstaan. Op een soort overlevingsstand leidde Angelique het bedrijf. Pas later beseft ze wat voor belangrijke beslissingen ze nam. “Want tja… ga maar eens in tegen een bouwkundig ingenieur aan de andere kant van de lijn. Toen Hildo na een aantal weken terugkeerde in een rolstoel, brak een periode aan dat ik hem overal naartoe reed. Zelf mocht en kon hij geen voertuig besturen. Maar wat héb ik veel geleerd van hem! Waarom pakte hij iets op een bepaalde manier aan, hoe keek hij tegen zaken aan? Dat soort vraagstukken. Ik tikte driftig mee en belde me een slag in de rondte.”
Toen Hildo na zo’n tweeënhalf jaar terugkeerde, inmiddels zit hij weer lekker op de motor, vroeg Angelique hem wel eens plagend wat hij nou eigenlijk kwam doen. Dat leidde tot serieuzere vragen: waar worden we allebei blij van? Wat vinden we écht leuk? Voor Angelique geldt: hoe groter het probleem, hoe leuker ze het vindt. Het credo bij H. Kroon Aannemersbedrijf is: zolang Angelique niet op de bouwplaats komt, is er niets aan de hand. Komt ‘ZIJ’ dan is er een probleem. Sommigen zijn opgelucht, want weten dat er dan orde en structuur volgt, anderen slikken even een brok weg. Angelique en Hildo zorgden voor een heldere rolverdeling. Alles met betrekking tot techniek en het opnemen van het werk voor een klus doet Hildo, Angelique doet de finetuning van een project. “Soms dubben mensen over hoeveel lampen nodig zijn, of een deur wel of niet moet blijven. Ik schijn de gave te hebben om met een beter plan te komen, iets van een geheel andere kant te bekijken. Met andere ogen zogezegd. Ik ben er op gebrand kosten te besparen, voor ultieme efficiëntie te gaan, et cetera.” Maar ook medewerkers weten Angelique te vinden voor persoonlijk advies. Haar nuchtere kijk helpt velen verder en loopt als een rode draad door het bedrijf en de toch wel echte ‘mannenwereld’. “Soms moeten de heren wat getemperd worden, de andere keer juist een duwtje krijgen.” Stiekem is Angelique gewoon ook de bedrijfspsycholoog…
NUCHTER
“Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.” Is Angeliques nuchtere visie wellicht ook van toepassing op haar bezigheden en interesses buiten het werk? “Het is inderdaad mijn levensmotto. Kijk altijd naar kansen en mogelijkheden, niet zozeer naar onmogelijkheden. Het perfecte plaatje nastreven gaat gewoon niet lukken. En andere dingen die op je pad komen, zie je dan niet.” Lukt iets niet, dan kun je in een hoekje in de foetushouding gaan liggen huilen, maar dat lost niets op. Je kunt beter kijken waaróm iets niet lukt en daar op reageren en anticiperen. Niet iedereen zal dit even gemakkelijk kunnen, maar Angelique in elk geval wel!
Je zou wel kunnen stellen dat Angelique inmiddels gepokt en gemazeld is en wellicht daardoor zo sterk in haar schoenen staat. Haar vader overleed al op jonge leeftijd aan longkanker en tien jaar later verloor ze ook haar moeder. “Op negenenveertig jarige leeftijd kreeg ik borstkanker. Dat is gelukkig met een sisser afgelopen, maar je neemt het weliswaar allemaal mee in die rugzak. En toen Hildo weer op de been was, vond ik het schijnbaar nodig om van een bult af te skiën en een heup te breken. Dan kun je het heel zwaar maken en je afvragen waarom jou dat overkomt, maar daar is toch geen antwoord op.” Ik vergelijk mijn eigen werksituatie met die van Angelique en Hildo. Als ik ziek ben, heb ik door mijn loondienst de tijd en rust om ziek te zijn. Dat ligt voor zelfstandig ondernemers compleet anders. “Op zaterdag en zondag kunnen we ziek zijn.” Toch weet Angelique het direct in perspectief te plaatsen: “Als we het bedrijf niet hadden, weet ik niet wat er dan gebeurd was. Want je móét door en daar heb je toch een soort houvast en structuur door. En natuurlijk heb je wel eens een momentje dat je verzucht ‘houdt het nou nooit op?!’, maar ben je je ook bewust wat het ondernemerschap je brengt en wat je ermee kan? Zo ben ik aangesloten bij diverse damesnetwerken. Een daarvan is de Soroptimisten. Dit is de grootste serviceorganisatie van vakvrouwen ter wereld. Je zet je, samen met andere vakvrouwen in je eigen stad of regio, in voor de rechten van meisjes en vrouwen wereldwijd. Als je ziet wat je met je hele relatienetwerk kan betekenen voor anderen, is dat ontzettend waardevol.”
Die sociale inslag zie je vaak bij familiebedrijven. Angelique herinnert zich nog een voorval uit de tijd dat ze begin twintig was en uitzendkracht. Met Sinterklaas kreeg iedereen een chocoladeletter behalve zij. Het getuigt toch wel van enige moed dat ze haar chef duidelijk maakte dat nooit te zullen doen, mocht ze ooit leidinggevende zijn. “Zoiets heeft nou eenmaal impact op uitzendkrachten. Of iemand nu één dag bij ons werkt of al tien jaar, iedereen is bij ons gelijk! Je bent onderdeel van een heel team waar iedereen zijn of haar bijdrage levert. Alleen ben je sneller, maar samen kom je verder!”
Angelique van Wissen
MEndy en DIAna zijn de drijvende krachten achter Mediaz Creatie | Communicatie, een full service ontwerpbureau in Westervoort. Mendy is de creatieveling en ontwerpt alles, Diana is in haar element op commercieel vlak. “Van het leggen en onderhouden van klantencontacten, tot het schrijven van de meest uiteenlopende teksten, laat dat maar aan mij over!” Toen beide vrouwen collega’s waren bij een reclamebureau, dachten ze: “Dit kunnen we heel goed zelf en waarschijnlijk nog beter ook! We namen ontslag bij het reclamebureau en gingen beiden elders parttime aan het werk en troffen we voorbereidingen om voor ons zelf te beginnen. In 2002 was ons eigen bureau een feit. Daarna kwam het in een stroomversnelling en eiste Mediaz al snel onze volledige aandacht op.” Bij de bedrijven waar ze parttime werkten, vond men het zó jammer dat ze weggingen, dat Mediaz ze direct als klant mocht verwelkomen. Als dát nog niet veelzeggend is, dan is de Westervoortse eretitel ‘Ondernemer van het Jaar 2019’ het wel.
Het ondernemerschap heeft altijd in Diana gezeten en ook al komt ze niet uit een ondernemersfamilie, het had echter zomaar gekund. “Als ik ergens werkte, voelde het altijd een beetje als mijn eigen bedrijf. Ik was trots dat ik er werkte en voelde een sterke verantwoordelijkheid voor de dingen die ik er deed. Toen ik op een gegeven moment binnen de semioverheid kwam te werken, wist ik direct: ‘dit is niets voor mij!’. Om vijf vóór vijf werden computers afgesloten en om stipt vijf uur hadden mijn collega’s hun jas aan en fietssleutel in de hand.”
LEUKER KON ZE HET WEL MAKEN…
De overheid zag Mediaz echter wél zitten. Een van de eerste klanten was de Belastingdienst. "Tot de crisis van 2008 zijn we voor de Belastingdienst blijven werken, vanaf dat moment deed men alles intern.” Maar vervelen hoefde Diana zich bepaald niet. “Aan opdrachtgevers geen gebrek. We werken met veel plezier, maar met de bouwvakvakantie zijn we drie weken dicht.” Lachend: “Alhoewel de laptop wel altijd mee op vakantie gaat!”
NOOIT UITGELEERD
Hoe Diana haar vak is ingerold? “Dat ging per ongeluk. Ik kwam als Office Manager bij een reclamebureau terecht en deed daar van alles. Al snel mocht ik meedenken over nieuwe
campagnes en me bemoeien met het drukwerk. Ik kreeg dus heel veel mee van alle facetten van het bedrijf.”
Twee maanden later kwam Mendy bij het bedrijf werken en samen groeiden ze min of meer op binnen de reclamewereld. “En zoals gezegd, ging het na verloop kriebelen. Dan zagen we bijvoorbeeld potentieel in een bepaalde opdracht, maar had de klant daar onvoldoende budget voor. En wij wilden ‘dat andere bureau’ wel zijn dat het wél kon realiseren. Ik vind het mooi om als bedrijf mee te groeien met een startende klant. Je maakt samen een ontwikkeling door. Het leuke daarvan is dat je steeds bijleert. Zo zit een klant van ons volledig in pompen. Pompen voor boten, machinekamers, zwembaden, je kan het zo gek niet bedenken of er bestaat een speciale pomp voor. Nooit van het bestaan ervan geweten, maar stilletjes aan mag ik me best een pompenexpert noemen, want ik ben helemaal in het onderwerp gedoken. Nu wil het toeval dat mijn man voor een machinekamer een pomp nodig had. Niet hij, maar ik wist feilloos uit te leggen wat er exact nodig was en dat hij deze bij mijn klant kon aanschaffen.”
Een veilinghuis in Hilversum behoort ook tot de uiteenlopende portfolio. “Het maken van de veilingcatalogus escaleert bij mij steevast in talloze mini-onderzoekjes naar
alles wat ik aan fascinerends tegenkom. Je leert zo iedere dag bij. Bovendien waarderen klanten het enorm als je mee kan praten met de materie en niet zomaar opschrijft wat zij zeggen. Vakjargon is voor hen bijvoorbeeld volkomen vanzelfsprekend, maar een leek enthousiasmeer je niet met onbegrijpelijke termen. Alleen als je begrijpt waar het over gaat én de potentiële klant kent, kun je een goede vertaling maken.”
Om een goede vertaling te kunnen maken, moet je soms ook vragen durven stellen. Dat getuigt van een verlangen om te leren. Wees nieuwsgierig en misschien wel net zo onbevangen als een kind. Ook dat herkent Diana. “Wat niemand verwacht, is dat ik al drie kleinkinderen heb. Mijn eigen drie kinderen kreeg ik relatief jong. Rosa is de oudste en werkt in de zorg, Martijn is de middelste en is schipper en Fleur is de jongste en studeert Communicatie en woont nog thuis. En dan is er nog de liefde van mijn leven…. Casper! Hij werkt met veel plezier in de vastgoedbranche.”
Haar gezin, kleinkinderen en vrienden geven Diana oneindig veel inspiratie en good vibes. Ook haar collega’s en contacten op professioneel vlak dragen daaraan bij. Niet de wekker, maar haar passies zorgen ervoor dat Diana iedere dag met veel plezier aan de dag begint. Zelfs toen ze een tijdje ernstig ziek was en twintig weken lang chemo moest ondergaan. De dag na de behandeling was Diana alweer op kantoor, al was het maar voor een paar uurtjes. “Ik moest zo vaak naar het ziekenhuis en als ik op het werk was, was ik even niet ziek. Slechts een paar klanten had ik van mijn situatie verteld, dus de gesprekken met de overige klanten verliepen zoals altijd. Dat vond ik heerlijk!” Gelukkig gaat het met Diana’s gezondheid weer goed. Ze geniet er enorm van om gezellig samen met vriendinnen te gaan dansen, wijntjes te drinken en uit eten te gaan. Ook reizen doet ze heel erg graag. “Ik heb al behoorlijk wat landen bezocht.”
Diana is verder op vrijwillige basis actief in diverse commissies en besturen. “Ik verzorg de communicatie en PR voor Westervoort in Beweging, bij netwerkclub OCO zit ik in de
activiteitencommissie en organiseer ik evenementen en voor Ondernemend Westervoort ben ik als een van de oprichters en voorzitter verantwoordelijk voor de netwerkborrels. Bij verschillende netwerkclubs geef ik workshops. Ik vind het gewoon heel leuk om ’s avonds nog lekker te netwerken. Het gaat me niet eens om de handel die ik eruit zou kunnen halen. Als ze me nodig hebben, weten ze me wel te vinden. Ik ben erg sociaal ingesteld en vind het leuk mede-ondernemers te spreken. Als je elkaar kent, is de drempel laag om advies te vragen, even te sparren of knowhow te delen.
Diana is te omschrijven als een communicatiespecialist en tekstschrijver, een netwerker, organisator, planner, spin in het web en iemand die excelleert in het organiseren en coördineren van verschillende taken en projecten. Ze is proactief, detailgericht en kan goed multitasken. Daarnaast beschikt ze over uitstekende planningsvaardigheden en is in staat om prioriteiten te stellen, deadlines te halen en middelen efficiënt te beheren. Ze creëert structuur om ervoor te zorgen dat alles soepel verloopt en dat taken op tijd worden voltooid. Ze begrijpt het belang van effectieve interne en externe communicatie.
Diana houdt zich bezig met WordPress websites, SEO teksten schrijven en social media campagnes. Of te wel… door het bedenken van doeltreffende concepten en het kiezen van de juiste communicatiekanalen zorgt ze er samen met Mendy voor dat de boodschap van een bedrijf of organisatie de doelgroep bereikt.
Mocht Diana nog een rustmoment kunnen vinden in alle reuring van het gezin, drukte op kantoor en bezoekjes aan de sportschool, dan is daar het jongste gezinslid: microvarken George. “Dat wil zeggen… toen we hem kregen, was het een microvarken, nu is het gewoon een varken! Hij weegt zo’n dertig kilo en heeft het formaat van een grote hond.” Net als de gemiddelde hond, slaapt George gezellig binnen in een bench. ’s Ochtends als iedereen weg gaat, vermaakt het beestje zich opperbest in zijn weitje. En komt er weer iemand thuis, dan mag hij weer mee naar binnen. “Zijn lievelingsplekje is voor de kachel. En bij mij op de bank, waar hij op klimt via een trapje.”
Diana van Kesteren Mediaz Creatie | Communicatie
“Alleen als je de materie en klant begrijpt, kun je een goede vertaling maken”
VERLIEFD…
Wat heeft Diana met varkens? “Eigenlijk helemaal niks”, lacht ze. “Maar toen we drie jaar geleden van Westervoort naar Loo verhuisden, hadden we best wat ruimte waarvan we niet goed wisten wat we ermee wilden doen.” De keuze viel op een microvarken nadat plannen voor een microspeeltuin voor de kleinkinderen van de baan waren. “Toen dachten we aan wat geitjes en kippen, maar die hadden de buren al.” Pauwen en ezeltjes passeerden de denkbeeldige revue en een minivarken de tijdlijn van een bekende op Facebook. “Dus ik gebeld en van alles gevraagd en daarna ging ik nog een paar keer op bezoek. Casper zag het al aankomen… ik werd verliefd. Op een heel klein hazelnootbruin varkentje. Op George.” Ken je de animatieserie over het vrolijke biggetje Peppa, dan ken je ook haar broertje George. Toen Diana’s kleinkinderen in het begin nog wel eens vroegen “of ze naar oma varken mochten”, moest er pedagogisch worden ingegrepen. Nu heet ze Oma George en dat klinkt vandaag de dag best vanzelfsprekend.
Dompel jezelf onder in een avond met zakelijk inzicht, gezelligheid en inspiratie op dinsdag 23 april om 16:30 uur bij Business Meets. Dit boeiende evenement vindt plaats in het Arsenaal 1824, gelegen in het bruisende hart van Nijmegen centrum. Het biedt een uitstekende gelegenheid om gelijkgestemde ondernemers te ontmoeten, te netwerken en te leren van doorgewinterde ondernemers uit de regio.
Onze enthousiaste gastheer, Tim van Delft, staat klaar om je hartelijk te ontvangen bij Arsenaal 1824. Geniet van een avond vol culinaire hoogtepunten en laat je inspireren door de succesverhalen van ervaren ondernemers.
Wat het evenement extra bijzonder maakt, is de unieke kans om je zakelijke netwerk uit te breiden. Tijdens het netwerken krijg je de mogelijkheid om in contact te komen met andere ondernemers, potentiële samenwerkingspartners en professionals uit diverse sectoren. De waardevolle connecties die je op deze avond opdoet, kunnen
van onschatbare waarde zijn voor de groei van jouw onderneming.
Kortom, er zijn genoeg redenen om je aan te melden! We kijken er naar uit om je te verwelkomen op Business Meets op dinsdag 23 april. Grijp deze kans aan om niet alleen je zakelijke kennis te versterken, maar ook om jouw netwerk te vergroten tijdens deze onvergetelijke avond.
Meld je snel aan via de onderstaande link en ontmoet ons op 23 april!
Locatie: Arsenaal 1824 in Nijmegen Datum: Dinsdag 23 april 2024
Tijd: 16:30 uur
‘Ik leef mijn
’
Een creatief kind was Mendy altijd al. En kind in een ondernemersgezin. “Ik had altijd al voor ogen ooit iets voor mezelf te willen doen. Maar wát precies, dat was nog niet helder.” Na de mavo volgde ze een tweejarige opleiding in grafische technieken. Toen ze via een kennis meer te weten kwam over Cibap in Zwolle, wist Mendy direct dat de vakschool voor vormgeving precies bood wat ze wilde. Dus zette ze op haar zeventiende een eerste stap richting zelfstandigheid, toen niet langer haar ouderlijk huis, maar een studentenkamer haar thuisbasis werd.
Het derde jaar van de opleiding brak aan en daarmee een stageperiode. Werkervaring was ze als jong broekie al aan het opdoen bij een uitgeverij. “Eigenlijk ben ik toen van baan naar baan gerold, ik had altijd wel wat leuks te doen en verloor vanaf dag één mijn hart aan dit vak. Ik kan echt zeggen dat ik mijn droom leef.”
DE TAAL VAN DE KUNSTENAAR
Mendy’s ouders hadden een elektro-installatiebedrijf met winkel. Altijd druk en altijd bezig met de zaak. “Het creatieve heb ik van mijn moeder. Zij wilde eigenlijk naar de kunstacademie. Creatie is mijn passie, ook in mijn vrije tijd. Ik schilder bijvoorbeeld heel graag en verdiep me in kunst. Ik houd van zoveel verschillende stijlen. Ik geniet van realistische kunst, maar ook van abstracte. Eens in de twee weken heb ik schilderles van een goede docent waar ik heel veel van leer. Hij daagt me uit om op een andere manier naar dingen te kijken. Hoe makkelijk hij schildert… Het is fijn om dit naast mijn werk te hebben.” Als Mendy iets voor een opdrachtgever creëert, doet ze dat vanuit diens wensen en perspectief. Gaat ze met haar eigen kunst aan de slag, dan is ze volkomen vrij. In de ruimte hangen diverse werken van haar. Wat me opvalt, zijn de uiteenlopende stijlen. Van realisme tot pointillisme, een schildertechniek waarbij stippen ongemengd op het doek worden geplaatst. Verder zie ik photo art en houten objecten. De taal van de kunstenaar spreekt ze vloeiend. En dat ontgaat ook kunstliefhebbers niet. Mendy exposeert haar nieuwe werken met enige regelmaat en die zijn dan tevens te koop.
De overige vrije tijd reserveert Mendy voor haar kinderen, familie en vrienden. Aan twee puberende tieners heeft ze haar handen vol. “Mijn dochter is erg creatief, maar zet zich daar nog een beetje tegen af”, lacht Mendy. “Ze wil natuurlijk niet zo zijn als haar moeder. Mijn zoon wist al heel vroeg dat hij loonwerker wilde worden en gaat zijn droom achterna. De enorme afwisseling aan opdrachtgevers en werkzaamheden is wat hem trekt en zijn doel is het hebben van een eigen bedrijf.” Zo zie je maar: het ondernemersvirus gaat over van generatie op generatie. “Als je iets écht wil en er helemaal voor gaat, dan komt dat goed. Mijn zakenpartner Diana en ik hebben elkaar daarin bij Mediaz ook altijd scherp gehouden: gefocust blijven, discipline houden en een soort bewijsdrang hebben, er helemaal voor gaan.”
BEWUSTE KEUZE
Een sterke drive waar op zakelijk vlak veel uit is voortgekomen. Toch hebben Mendy en Diana Mediaz bewust wat kleiner gehouden. “Maar we hebben wel de luxe dat we de spreekwoordelijke krenten uit de pap kunnen halen en hebben een segment dat goed bij ons past. En we weten wat we waard zijn. Laatst vroeg iemand me wat ik zakelijk gezien nog zou willen doen of bereiken. Dat vond ik best lastig te beantwoorden, want we doen al wat we zo graag doen.” Een dergelijke vraag impliceert eigenlijk dat wat je doet niet voldoende zou zijn en dat je échte carrière nog zou moeten beginnen. Maar ook al doe je precies wat je leuk vindt, dan wil dat absoluut niet zeggen dat je je daarin niet verder ontwikkelt. Iedereen ontwikkelt zich altijd, zowel professioneel
“Ik wil dat we gezien worden om wie we zijn: goede ontwerpers en slimme strategieuitdenkers”
als privé. Volkomen tevreden zijn met wat je doet en hebt… we lijken soms een beetje vergeten hoe dat moet. Wat dat aangaat, zouden we eerder een beetje meer als Mendy moeten zijn. “Het is wel een beetje een ‘ondernemersding’ denk ik. Altijd maar verder blijven kijken. Stilstaan is achteruitgang, dat idee. Maar we komen met zóveel verschillende branches in contact, we leren continu bij.”
SÁMEN MET DE KLANT EEN PROCES IN Tegenover de buitenwereld hebben ze zich echt wel moeten bewijzen. “Dan werden we gezien als ‘die twee leuke dames’, maar intussen moesten we opboksen tegen mannelijke vakgenoten. We hebben keihard moeten werken om te staan waar we nu staan. Ik wil dat we gezien worden om wie we zijn: goede ontwerpers en slimme strategie-uitdenkers. We gaan sámen met de klant een proces in en bijten ons erin vast. Persoonlijk en gedreven door wat de klant écht nodig heeft, dat is Mediaz.” In zekere zin kun je dat proces ook wel een beetje als een reis zien. Mendy en Diana leren telkens weer andere werelden kennen. Waar is een bepaalde branche op dat moment mee bezig? Hoe doet men de dingen en waarom op die manier? Ook al wordt het werk wat ze verrichten zeer gewaardeerd, zó zelfs dat ze de Westervoortse eretitel ‘Ondernemer van het Jaar 2019’ kregen toebedeeld, toch steekt dat gevoel van moeten ‘opboksen tegen’ nog wel eens de kop op. Mannen en vrouwen worden treurig genoeg nog altijd niet gelijk beoordeeld.
“Dat zagen we trouwens helemaal niet aankomen, die titel ‘Ondernemer van het Jaar’. Diana was bij een avond die daaraan vooraf ging en belde me opeens: ‘Je moet echt komen, we zijn genomineerd!’ Ik kon alleen maar denken: 'maar ik heb geen oppas!' De hele aanloop ernaartoe was erg leuk. Er kon online gestemd worden, dus al onze familie, vrienden, kennissen en ons hele netwerk benaderden we om op ons te stemmen. De twee andere genomineerden waren commercieel ook heel lekker bezig, dus het ging echt hard tegen hard, heel spannend tot het allerlaatste moment! Achteraf bleek de jury unaniem voor ons te zijn gegaan. Alle media-aandacht erna… het was zó leuk en we werden overstelpt met felicitaties, cadeautjes en bloemen. Reed je Westervoort binnen, dan kon de enorme bordbuster onderaan de brug je onmogelijk ontgaan. Ik kijk terug op een hele mooie tijd.”
De eretitel is een echte waardering voor wat Mediaz doet. Op haar beurt doet Mediaz veel voor Westervoort in de vorm van bijvoorbeeld sponsoring.
Genieten doet Mendy ook volop naast haar leuke werk bij Mediaz. “Samen borrelen of eten vind ik erg gezellig. Verder houd ik van lekker buiten zijn en reizen. Indrukken opdoen in andere landen en culturen en meegaan in die ritmes van alledag is heerlijk. Je helemaal onderdompelen, zeg maar.” Ziekte in Mendy’s omgeving heeft er voor gezorgd dat ze meer stilstaat bij het leven en de dingen die daarin werkelijk belangrijk zijn. “En daar ook de tijd voor nemen.” Vragen als wat vriendschap betekent houden haar bezig.“ Voor mij is het iets heel natuurlijks. Diana en ik zijn al ontzettend lang bevriend. Samen hebben we onze persoonlijke ontwikkeling én alle ontwikkelingen binnen ons vak doorgemaakt. We zijn als het ware samen volwassen geworden. Dat vind ik heel bijzonder en waardevol. We hoeven elkaar maar aan te kijken en we weten hoe de ander zich voelt. Aan een half woord hebben we genoeg.”
‘What you see, is what you get!’
Een dromerig meisje, creatief ook. Tegelijk onzeker en verlegen. Angelique komt uit een warm gezin waarin beide ouders hard werkten en niemand iets te kort kwam. Dat verlegen meisje is inmiddels in geen velden of wegen meer te bekennen. Terwijl we met elkaar bellen, krijgt Angelique een pakketbezorger aan de deur. “Het is maar goed dat je me niet kunt zien, want ik heb de krullers nog op de kop zitten”, lacht Angelique. “Ze zien me hier altijd met de krullers in.”
Het pakket bevat talloze horloges, waarover later meer.
Wat ze precies wilde met haar creatieve kant, wist Angelique niet goed. Kapster leek haar wel wat, ook om dat je dan iets voor andere mensen kunt betekenen. Want ook al was ze verlegen, tegelijk had Angelique een heel sociale kant. Een tijdje werkte ze op zaterdagen bij Slagerij De Haas, welbekend in Arnhem en omstreken. En geld verdienen sprak haar meer aan dan vervolgschoolbanken na het behalen van haar mavodiploma. Na een aantal jaren solliciteerde ze bij Lunchroom Bonheur, de eerste echte croissanterie in het overdekte winkelcentrum Kronenburg. Ook hier genoot Angelique volop van het menselijk contact en leerde ze bovendien Ton kennen. “Zorgen, van hot naar her vliegen… gewoon lekker bezig zijn! Aangezien de horeca me ook erg aansprak, startte ik na enige tijd een eigen ijssalon, ook in Kronenburg. Dat was heel hard werken: je moet je boterham verdienen met bolletjes ijs.”
Uiteindelijk verkocht ik de zaak en in 2000 begonnen Ton en ik GetCertified ICT Opleidingen. “In het begin deed ik dat alleen, want Ton had op dat moment nog een andere bezigheid. Het was eerst een franchise constructie, toen nog onder de naam IP Computer Trainingscentrum. Best spannend, want ik had eigenlijk helemaal geen affiniteit met computers, noch met opleidingen op dat gebied. Maar zolang ik een paar stapjes vóór bleef op mijn cursisten, was het al genoeg, want dan wist ik veruit het meeste van allemaal in het les-
lokaal.” Enige onzekerheid voelde Angelique wel, dus des te meer lef was ervoor nodig om er tóch maar even aan te gaan staan. “Ik kan keihard werken, al is het zestig uur in de week, maar Ton is van ons tweeën de echte ondernemer. Ik had alle vertrouwen in hem. Ook was het inmiddels geen franchise meer en hadden we GetCertified ICT Opleidingen opgericht.”
Rond 2006 begon Angelique zich echter wel wat eenzaam te voelen. Ze had geen collega’s en miste wat reuring. Het toeval wilde dat op dat moment een grote Amerikaanse partij bij GetCertified digitaal toetsen af wilde laten nemen. Door dat contract aan te gaan, konden Angelique en Ton naar een groter pand op een betere locatie verhuizen aan het Willemsplein in Arnhem. “Daar is het bedrijf pas écht groot geworden! We hebben het uiteindelijk zo’n twintig jaar gehad, in 2020 verkochten we GetCertified Opleidingen.” Angelique, die er ooit geen affectie mee dacht te hebben, praat er nu vol enthousiasme over en het werkt aanstekelijk!
Toen corona zich aandiende, ging Angelique voor de GGD werken. “Dat was hartstikke leuk, ook al was ik in eerste instantie bang voor het virus. De beelden vanuit Italië waren verschrikkelijk en ik huiverde voor de gezondheid van mijn ouders. Het was een heel bijzondere tijd. Met een mobiel team bezochten we mensen die zelf niet konden reizen. Dan kom je soms in heel schrijnende situaties terecht met erg
“Ik ben een mensenmens, altijd bezig en houd van leuke dingen”
veel eenzaamheid en bij mensen die zwaar vervuild zijn. Dat heeft me wel wakker geschud en staat nog op mijn netvlies! Na drie tijdelijke contracten hield dat werk op, anders was de GGD verplicht me in vaste dienst te nemen. Intussen ging de situatie weer enigszins terug naar normaal, dus de hoeveelheid werk werd ook minder."
En toen kwam vorig jaar januari Aeres (v)mbo Velp op Angeliques pad. Toen ze de groene/creatieve school binnen stapte, kon ze alleen maar denken “waarom bestond dit niet toen ik zo jong was?!” Lessen volgen is nog nooit zo leuk geweest. Studenten worden opgeleid tot onder meer hovenier, bloemist of interieurstylist. “Het is een geweldige school! Er zijn schapen en koeien.” Angelique vindt het heerlijk om met jonge studenten te werken. Ze zijn opgegroeid in de digitale wereld. Als er al iemand is die weet wat een cassettebandje is, dan blijft de relatie met een Bic-pen al helemaal een raadsel. In haar privéleven is aan jong grut ook geen gebrek: naast vijf kleinkinderen hebben Angelique en Ton één achterkleinzoon, echt heel bijzonder. Samen hebben Angelique en Ton geen kinderen, maar Ton heeft twee zoons.
Angelique heeft het liefst mensen om zich heen. Is het niet het gezin, dan zijn het wel vrienden. En ze houdt erg van netwerken. “Ik heb een rijk en breed sociaal
leven. Lange tijd was ik lid van de businessclub bij Golfbaan Landgoed Welderen. Ik houd niet van sporten, maar met golf ben ik toch actief én buiten. Mijn mobiele telefoon gaat dan uit, ik heb contact met degenen met wie ik drieënhalf uur over de baan loop. Ik deed ook altijd mee met de RAN Business competitie. Dat lukt nu niet meer met mijn vaste baan op school.”
En als Angelique en Ton ook maar even de kans krijgen, gaan ze op reis. “We zijn echte zonaanbidders, die zonnestraaltjes zijn heel belangrijk voor ons. Al jaren gaan we in de voorjaarsvakantie naar Aruba om er Carnaval te vieren, maar omdat ik nu gebonden ben aan de Nederlandse schoolvakanties, zouden we maar zeven dagen de tijd hebben voor Aruba. Dat is zonde, dus werd het dit jaar de zon in Egypte. Ook niet bepaald vervelend”, lacht Angelique. “Me heerlijk onderdompelen in een aantal luisterboeken.”
Soms loopt een vakantie echter toch iets anders… “Herinner je je orkaan Irma nog? Dat was de vierde tropische cycloon van het Atlantisch orkaanseizoen in 2017. Die orkaan reisde ons in de Caraïben achterna en zat ons op de hielen, heel heftig om mee te maken en dat zal ons altijd bijblijven.”
Angelique en Ton houden er verder van uitgebreid culinair te genieten. “Ik houd zowel van uiteten gaan als van koken. We eten nooit met het bord op schoot, altijd aan tafel en nemen er de tijd voor om onze dag met elkaar door te spreken. De maaltijdboxenbezorger ‘HelloFresh’ biedt uitkomst. Door de grote variatie in recepten bereid je ook eens iets anders dan de standaard bloemkool. En we zijn allebei druk, dus dat scheelt een hoop tijd met boodschappen doen. Ton is druk met WatchToCare® en ik werk vier dagen op school.”
Ten tijde van GetCertified waren Angelique en Ton al een beetje bezig met WatchToCare®. “Ton kan zich nooit lang focussen op één bedrijf. Hij is altijd bezig met nieuwe dingen en de verkoop van gps-horloges en noodknoppen voor ouderen en kinderen was zo’n ding. Ouderen moeten steeds langer op zichzelf blijven wonen, want verzorgingshuizen zijn er niet meer, althans steeds minder. Met een gps-horloge of gps-alarmkop zijn ze traceerbaar voor jou als kind of
ander familielid. Maar niet alleen traceerbaar: mocht iemand vallen, dan waarschuwt het horloge of knop met valdetectie de zelf gekozen “hulpverleners” via een app die je op de telefoon installeert. Wanneer kinderen hun gps-horloge afdoen, stuurt het direct een melding, zodat je als ouder kunt zien waar het horloge afgedaan is.” Het motto achter WatchToCare® is ‘You never walk alone’. En in plaats van alleen rondom huis werkt dit systeem overal in de wereld. Met het bedrijf gaat het voorspoedig. “Ton is heel inventief en goed in het opzetten van een bedrijf.”
Waar Angelique écht een enorme hekel aan heeft? “Aan mensen die mijn vertrouwen beschamen. Voor mijzelf geldt: ‘what you see, is what you get’ en ik ben van eerlijkheid. Een minpuntje? Dat ik af en toe een te grote mond heb en soms te snel zeg wat ik vind en daarna pas nadenk. Ik houd er niet van om mijn woorden eindeloos te moeten wegen. Toch kan ik er ook echt van wakker liggen als ik iemand onbedoeld gekwetst heb.” Ik heb Angelique leren kennen als een kleurrijke vrouw die veel in haar mars heeft. Als een mensenmens die altijd bezig is en van leuke dingen houdt.
Als het eenmaalballetje rolt… rolt het jouw kant op!
Drieënveertig jaar geleden werd in het Nijmeegse stadsdeel Lindenholt Kim Arns geboren. In de jaren die volgden speelde de kleine Kim er naar hartenlust met vriendjes en vriendinnetjes en vond als vroege leerling haar plekje op het Lindenholt College. De school lag lekker dichtbij huis en stappen met klasgenootjes deed ze later ook in Nijmegen. Toen ze op haar zestiende klaar was met de havo wilde Kim graag naar de Hogere Hotelschool. Maar dan moest ze intern naar Leeuwarden, Maastricht of Den Haag. “Na een bezoekje aan Leeuwarden zag ik me dat niet doen en besloot me eerst op de Middelbare Hotelschool in Wageningen in te schrijven. Ik kon gewoon thuis blijven wonen en met het OV naar mijn opleiding.”
Het derde jaar van de opleiding brak aan, tijd voor een stage. “Ik moest tien bedrijven aanschrijven en had er negen in de buurt uitgekozen. Als tiende vulde ik min of meer lukraak HotelRestaurant Kasteel Erenstein in Kerkrade in. Waar denk je dat ik geplaatst werd? Dáár!” Moest ze alsnog op kamers. Kim was nog net geen achttien, maar ze was lang. Daardoor werd ze vaak wat ouder geschat en het duurde niet lang voor ze nachtdiensten bij de receptie draaide. Toen bleek dat dat eigenlijk helemaal niet mocht, kreeg Kim de kans een kijkje te nemen op de salesafdeling. “Ik heb enorm veel geleerd bij dit mooie bedrijf.”
VAN KERKRADE NAAR CURAÇAO
Toen was daar het vierde jaar en een meer volwassen Kim ruilde Kerkrade in voor Curaçao. “Ik had de smaak van het studentenleven inmiddels te pakken en met een vriendin nam ik de stap de wijde wereld in. Mobieltjes bestonden nog niet, dus eens per week ging ik naar Punda, de oudste wijk van de hoofdstad Willemstad, om met het thuisfront te bellen. Eigenlijk moest ik in dat laatste opleidingsjaar een managementstage doorlopen, maar in de Cactusclub waar ik werkte, hadden ze zo’n functie niet. Wat hebben we een luizenleventje gehad bij deze leuke strandtent! We lagen de hele dag in de zon te bakken, rond vijf uur bedienden we de gasten en om elf uur trokken we naar Mambo Beach. Poepiebruin kwam ik terug in Nederland!”
GEEN KNIKKENDE KNIEËN MEER
Het plan voor de Hogere Hotelschool liet ze varen. “Om nóg een keer alles uitgelegd te krijgen… ik was er wel klaar voor
om het vak uit te voeren. Bepaalde vakken die ik had gehad op de Middelbare Hotelschool zoals marketing en sales vond ik enorm interessant en besloot daarom commerciële economie aan de HEAO te gaan volgen. Dat kon weer lekker in mijn vertrouwde Nijmegen.” Voor het eerst in haar leven was jonkie Kim op haar twintigste juist een van de oudsten. Dat gaf haar als verlegen meisje wat moed. Knikkende knieën bij presentaties behoorden tot het verleden, Kim pakte voortaan vol vertrouwen de microfoon.
BESTE VRIENDINNEN
Het zoeken van een nieuw bijbaantje was het volgende waar Kim zich op stortte. Bij BurgGolf Wijchen zocht men een parttime receptionist. “En daar is mijn carrière binnen de golfwereld begonnen, kan ik nu zeggen.” Want Kim heeft de branche sindsdien nooit meer verlaten.
In het derde jaar van de HEAO was het wederom tijd voor een stage. Die doorliep ze succesvol op de salesafdeling van BurgGolf Wijchen. “Ik organiseerde er ook golfevenementen en hield me bezig met de businessclub. Toen een collega van de boekhouding met zwangerschapsverlof ging, nam ik haar taken over. We zijn nog altijd beste vriendinnen.”
BIJGELOVIG? HEILIG OVERTUIGD!
Ook al zegt Kim niet bijgelovig te zijn, ze is er heilig van overtuigd dat de dingen lopen zoals ze moeten lopen. Inmiddels had ze ervaring op zo’n beetje alle afdelingen van BurgGolf Wijchen en haar studie liep ten einde. Nóg een collega ging met zwangerschapsverlof en keerde daarna niet terug. De fulltime positie bij van Sales & Events kwam vrij en Kim kon zo doorstromen. Woonruimte was ook zo gevonden: in
»
“Ik was pas achtentwintig, nog steeds ‘het jonkie’ vergeleken met de anderen”
Beek-Ubbergen kwam onder het appartement van een vriendin een ander appartement leeg te staan. Kim kon lekker op zichzelf blijven wonen, ze was dat immers al gewend sinds Curaçao.
TOCH EEN ‘DINGETJE’…
Ook al had Kim het reuze naar haar zin bij de golfbaan, ze wilde méér. Managementtaken lagen haar wel en als ze dat bij BurgGolf Wijchen had kunnen uitbouwen, was ze zeker gebleven. Die mogelijkheid was er echter niet en dus reageerde Kim op een vacature voor een fulltime baan op de afdeling Sales & Events bij Golfbaan Landgoed Welderen in Elst. “En toen ging manager Anton met pensioen. Ik voelde me vereerd dat de familie Vink mij als opvolger vroeg. Daar hoefde ik geen seconde over na te denken! Toch was het wel even een ‘dingetje’. Was ik eerst onderdeel van het team, nu kreeg ik een aansturende rol ten opzichte van mijn collega’s. Ik was pas achtentwintig, nog steeds ‘het jonkie’ vergeleken met de anderen.” Toch verliep het allemaal soepel. “De lijntjes zijn kort binnen het familiebedrijf. Ik overleg met name met Dirk-Jan Vink en zijn zus Ellemieke, beiden mede-eigenaar.”
TWEEDE KINDJE, TWEEDE LOCATIE
En wat moeten we weten van Kim als het aankomt op haar privéleven? Toen ze vierentwintig was, leerde ze Jan-Willem kennen en sindsdien zijn ze samen. Dochter Isa werd verwelkomd toen Kim eenendertig was. Haar taken werden tijdelijk intern overgenomen en bij terugkomst ging Kim één dag in de week minder werken. “Dat was geen enkel probleem. Ik heb hart voor de zaak
en krijg altijd gedaan wat nodig is. Jan-Willem begint zijn werkdagen vroeg en is dan ook eerder thuis dan ik. Daardoor heb ik alle tijd voor de businessevents die met enige regelmaat in de avonduurtjes plaatsvinden. Al snel volgde ons tweede kindje, Senn. Hij is inmiddels alweer negen!” Wat ook volgde, was een tweede locatie. De manager van Landgoed Bleijenbeek vertrok en Kim nam ook hier de managementtaken op zich. “Dankzij enthousiaste en bekwame collega’s verliep dat allemaal heel voorspoedig.” Kim heeft echt een hands on-mentaliteit: “Is een collega van de receptie ziek, dan draai ik die diensten. Dreigt de berg afwas steeds hoger te worden, dan spring ik daar weer even bij.” Ze lacht: “Komt de hotelschool ook nog van pas!” Door de afwisseling voelen de zeventien jaar die Kim nu alweer bij deze golfbaan werkt als veel korter aan. Time flies…
FRAPPANT
“Mijn hele werkende leven speelde zich af binnen de golfwereld”, vertelt Kim. “En dat toeval heeft achteraf gezien goed uitgepakt. Ik weet nog dat ik ooit op mijn zeventiende via JWM Horeca Uitzendbureau bij Golfbaan The Duke
Business Club in Nistelrode werd geplaatst. Hoe frappant is dat? Blijkbaar ben ik voorbestemd voor golfbanen. Ik stond er in de bediening en weet nog dat iemand een ‘Gele Peter’ bestelde. Dat bleek een mix van bitter lemon en jus d’orange. Ik ben het nooit meer vergeten.”
Kim vertelt dat ze in haar privéleven eigenlijk nooit met golf te maken heeft. Niemand in haar sociale omgeving beoefent de sport. “Ik vind het leuk om tijdens een business dag mee te spelen, maar daar blijft het bij.” Aanstormend golftalent ligt ook niet bij de kinderen: Senn is gek op voetbal en Isa vindt vooral de werkzaamheden óp de golfbaan interessant. Ze helpt mama graag een dagje op de receptie. En zo’n enthousiaste collega wil iedereen wel!
Tussen alle bedrijven door blijft er genoeg tijd over voor leuke dingen, gezelligheid en lekker samenzijn met het gezin, familie en vrienden. De wereld ontdekken en veel ondernemen staat centraal in Kims agenda. Voor het creëren van mooie herinneringen. After all, those ‘putt’ a smile on your face!
Kim Arns Golfbaan landgoed Welderen
‘Het is dat ik
Op een wat grauwe dag bezoek ik Tjaja. Dat grauwe verdwijnt echter als sneeuw voor de zon, zodra ik binnenstap bij Weis Events, haar bedrijf. Ik word met een uitbundige lach verwelkomd en nadat we het even over de honden van de buren hebben gehad en een kop thee hebben ingeschonken steekt Tjaja van wal. Een wild uitgaansleven, een wekker die desondanks en onverbiddelijk in alle vroegte afgaat en een eigen eventbureau zullen de revue passeren, ook de verklaring van de kop van dit artikel, maar Tjaja begint bij het begin…
Als vijftienjarige puber begon ik als stagiair bij Hennes & Mauritz. Mijn moeder werkte daar ook al sinds mijn achtste en zij had in eerste instantie zo haar twijfels, want het was erg hard aanpoten binnen het grote concern. In mijn beleving verwacht H&M namelijk dat je je werk op één zet en dat pas daarna je privéleven komt. Toch besloot ik er op mijn zestiende te gaan werken toen ik als ondersteunende kracht gevraagd werd.”
Na haar middelbare school volgde Tjaja een BBL-opleiding gericht op detailhandel met de specialisatie Mode & Textiel.
“Welke meid vindt kleding nou niet leuk en H&M destijds niet helemaal geweldig?! Ook treden veel kinderen min of meer automatisch in de voetsporen van hun ouders. Ik werkte vier dagen en ging één dag naar school. Alhoewel… die ene dag school werd nogal eens door mij en mijn vriendinnen geskipt. Dan gingen we een dagje winkelen in Den Haag of zo.” Als ze haar moeder moet geloven, was ze een fijne lieve puber, maar een die liever niet naar school ging. “Donderdag tot en met zondag stappen, je kent het wel.”
STAPPEN TOT JE ER BIJ NEERVALT
“Toen ik inmiddels twee jaar bij H&M werkte, groeide ik al snel door van verkoper naar back-up controller en uiteindelijk in de zelfstandige rol van controller. Na een aantal jaren werd mijn moeder zelfs mijn leidinggevende toen zij, in het filiaal waar ik werkzaam was, de rol van storemanager kwam vervullen.” Ook al zag Tjaja de schoolbankjes niet zo zitten, ze maakte als jonkie toch best snel stappen in haar ontwikkeling. “Administratief werk lag me wel. Om zeven uur ’s ochtends moest ik al aanwezig zijn op kantoor om kassa’s gereed te maken en administratie door te spitten, dat soort dingen. Als ik ging stappen, was ik om half zeven thuis.
Vervolgens stapte ik om kwart voor zeven de bus in en om zeven uur zat ik achter mijn bureau. Als ik nu ga stappen, ben ik twee dagen daarna nog moe!”
Haar moeder kon zakelijk en privé heel goed gescheiden houden en Tjaja heeft enorm veel van haar geleerd. Toch verschillen beiden op één belangrijk punt. En dat is ondernemen. “Mijn moeder kon op een gegeven moment ondernemer worden door van haar vader de kroeg Old Dutch in Arnhem over te nemen maar deed het niet. Ze koos voor een goede basis in verband met de kinderen, in plaats van het kroegleven waar ze zelf in opgroeide. Ook zekerheid speelde een rol. Ondernemen is en blijft toch altijd risico’s met zich meebrengen. Diezelfde inslag van “zekerheid” heb ik heel lang met me meegedragen. Tegelijk is mijn moeder een heel krachtige vrouw en hebben zij en H&M me gemaakt tot wie ik nu ben. Het kwam natuurlijk wel eens voor dat collega’s vervelende dingen over hun leidinggevende, mijn moeder, zeiden. Ik deed er verder niet veel mee, maar ik heb wel moeten leren om daar destijds mee om te leren gaan als jonge meid en werknemer van je moeder. Laatst had ik het er toevallig met mijn broer nog over. Ik zou namelijk een pensioenfeest voor mijn moeder organiseren. Vanaf de eerste dag dat ik zelf bij H&M werkte, heb ik mijn moeders carrière meegemaakt. Niet helemaal tot het einde trouwens, want ze is geëindigd bij een filiaal in Spanje.”
ZEKERHEID OF RISICO?
Het enige waarin Tjaja écht wezenlijk verschilt van haar moeder, zijn de financiën en de daaraan gerelateerde zekerheid. “In plaats van dat mijn ouders plezier maken van het geld
dat op de bank staat, betalen ze er liever direct een woning mee, zodat wij later niet met een hypotheek zouden zitten. Alles moet vooraf tot in de details uitgedacht en geregeld zijn, zelfs nu ik al lang op eigen benen sta.” En Tjaja staat niet alleen op eigen benen, ook heeft ze een eigen bedrijf opgericht: Weis Events. “Al toen ik bij H&M werkte, organiseerde ik feesten in mijn vrije tijd. Dat waren verzoekjes van particulieren. Maar ook bij het filiaal van H&M waar ik werkte, wisten ze me goed te vinden als er een bedrijfsfeestje georganiseerd moest worden.”
Na achttien jaar trouwe dienst, nam Tjaja op haar zesendertigste ontslag bij de modeketen. De laatste twee à drie jaar waren minder leuk. Want ook al doe je bijna twee decennia lang je werk voortreffelijk, een dergelijke wereldspeler speelt de zaken strategisch gezien hard en zakelijk. “Eigenlijk praat ik er nooit over, maar toen heb ik toch echt wel een flinke burn-out gehad. Alles lijdt eronder… ook het hele gezin, maar vooral mijn man Benjamin. In mei zijn we twaalfenhalf jaar getrouwd en al ruim twintig jaar samen, maar in die tijd verwaarloosde ik mijn relatie wel. Zelfs gezellig een kopje thee drinken met een vriendin werd door de burn-out een opgave, waardoor ik afspraken negen van de tien keer afbelde. Het meest opmerkelijke wat ik me uit die tijd herinner, is dat ik totaal mezelf kwijt was. Ik voelde me waardeloos en begreep niet wat anderen nog wél in me zagen. Het is een cliché, maar waar: je verliest veel mensen die het dichtst bij je staan, omdat ze je niet begrijpen.”
In haar laatste drie jaren bij H&M zocht Tjaja al enige tijd naar een andere baan en volgde ze diverse opleidingen om haar blik te verbreden. Een nieuwe baan vinden bleek toch best een uitdaging te zijn. Werkgevers zagen door haar lange staat van dienst haar loyale kant, maar vonden over het algemeen dat Tjaja daardoor ook te weinig had gezien, ondanks diverse rollen die zij binnen H&M had vervuld. Even proefde ze nog aan de vastgoedbranche. Het verlangen om als jonge meid al
“Ik heb echt een zwak voor maatschappelijke evenementen”
een eigen evenementenbureau te hebben was er altijd nog, maar begon toen echt weer te knagen. “Alle wijze woorden van mijn moeder over zekerheid schoof ik op dat moment terzijde en was bereid een droge boterham te moeten eten als de zaken anders zouden lopen dan verwacht en gehoopt. Ik zette mezelf op de eerste plek, want ik besefte inmiddels wel dat als ik niet voor mezelf zou zorgen, ik dat ook niet voor een ander kon doen.”
Tjaja ging er vól in. Er kwam een website voor zowel particuliere als zakelijke feesten en ze rondde met een dikke voldoende de opleiding hbo Eventmanagement in een sneltreinvaart netjes af. Bij particuliere feestjes miste ze echter al snel iets. “Die hebben, bruiloften uitgezonderd, door de regel genomen geen boodschap, er zit geen duidelijke doelstelling achter. Ik wil juist een boodschap creatief vertalen in een evenement.” De boodschap die Tjaja met de evenementen van Weis Events organiseert, is inmiddels luid en duidelijk overgebracht door buitengewoon tevreden klanten aan potentiële nieuwe feestvierders. Echter, één ongenode gast luisterde naar de naam corona. “Toen ben ik op locatie en vanuit huis personeelszaken en bedrijfsvoering gaan doen voor onder meer zorginstellingen. Gewoon, uurtje factuurtje. Dat was ontzettend leuk, maar toen de boel uiteindelijk weer open ging, kon ik niet wachten!”
BECA BOUW
Het toeval wil, dat Tjaja in tijd van corona ook ondersteuning bood bij bouwbedrijven. Benjamin werkte op dat moment al vanaf zijn zestiende jaar in de bouwsector. Samen besloten ze tijdens corona Beca Bouw B.V. op te richten. “Ook mijn man liep al zo lang met een jongensdroom. Tot dan toe was ik net mijn moeder. Is dit wel verstandig? We moeten eten, wonen, maar na eenmaal het wiel zelf uitgevonden te hebben als
ondernemer en tijdens corona, dacht ik er echter anders over en deze zomer bestaat Beca alweer drie jaar. Al die tijd zei mijn moeder plagend tegen me: het is dat ik je gebaard heb, want anders…”. De puntjes laten we door jou als lezer invullen. Inmiddels is ze apetrots op Tjaja. Tjaja kan recht voor haar raap zijn en houdt van een ‘what you see, is what you get’-mentaliteit. Als ze soms eens te direct is, verzucht haar moeder haar gevleugelde woorden… maar mét een knipoog natuurlijk!
Als ik weer buiten sta, is de zon inmiddels doorgebroken. Ik denk dat dat door Tjaja komt. Zij weet van alles een feestje te maken, ook van ons gesprek. Beter spreek ik van een mooie ervaring. Die creëert Tjaja met haar eventbureau graag voor je. Al met al is “leven zonder feesten als een lange weg zonder kroegen”, daar wees de Griekse geleerde, astronoom en filosoof Democritus ons zo’n driehonderd jaar vóór Christus al op. Daar is niets oppervlakkigs aan en Tjaja biedt bovendien ook graag een boodschap. “Ik heb echt een zwak voor maatschappelijke evenementen. Met een stichting die ik heb, organiseer ik events voor scholen en wijkfeesten voor gemeenten. Op die manier laat ik ook nog minderbedeelden een evenement bezoeken om hen dezelfde ervaring te geven als diegenen die achteloos een kaartje kopen.” Tjaja besluit: “Ik had mijn leven nooit anders willen doen! Benjamin en ik doen wat we leuk vinden en zijn sinds een jaar ook werkgever.” Het feestje was geslaagd en het is ook nog niet láng afgelopen…
Tjaja Weis
Weis Events
Op een ontspannen én tegelijk sportieve manier netwerken in een prachtig groene omgeving? Dat klinkt goed, toch? Laten onze golfdagen nou precies dát bieden en die wil je daarom zeker niet missen!!
Wat kun je verwachten? Een flight bestaat uit maximaal vier personen. De catering wordt zowel vooraf als in de baan verzorgd. Een afsluitende borrel met prijsuitreiking vindt ná de wedstrijd plaats. Een gezamenlijk diner sluit het jaar af.
De inloop is vanaf 14.00 uur en de flights slaan vanaf 15.00 uur af met een shotgun. De prijs voor deelname is € 435,-. Je kunt trouwens ook op ieder gewenst moment gedurende de reeks instappen. Neem dan even contact met ons op over de kosten.
De Golfcompetitie van RAN Business is al jarenlang een beproefd concept. Golf blijft een mooie manier van ontmoeten. Er ontstaan goede gesprekken
in een ontspannen sfeer, waarbij je ook nog aan je vitaliteit werkt.
Bij de RAN Business Golfdagen staat het spelelement centraal. Daarnaast zijn de dagen een uitgelezen kans om op een informele manier en in een prachtige omgeving te netwerken.
Wo 3 april: Landgoed Welderen Elst
Wo 8 mei: Burggolf De Berendonck
Wo 5 juni: Landgoed Bleijenbeek Afferden (L)
Wo 3 juli: Landgoed Welderen Elst
Wo 11 sept: BurgGolf De Berendonck
Wo 9 okt: Landgoed Welderen Elst (Finale met BBQ)
Op haar zestiende wilde Petra Willems niets liever dan de reiswereld in. Nu staat ze aan het hoofd van schoonmaakbedrijf SMB Willems, dat ze van haar ouders overnam. “Als onstuimige boogschutter wilde ik de wereld verkennen, het avontuur aangaan", vertelt Petra. De geschiedenis liep iets anders en inmiddels leidt ze samen met haar man Tim het familiebedrijf met ruim duizend medewerkers. Die taak combineert Petra tegenwoordig met een gezinsleven én de reislust, die nooit is verdwenen.
Ik was op mijn zestiende klaar met mijn middelbare school en ik wilde erop uit, de wereld in”, zegt Petra. “Mijn moeder Marga zag dat natuurlijk niet zo zitten en ook mijn vader Rinus was niet enthousiast. Na wat onderhandelingen sloten we een deal; ik mocht naar het buitenland, maar ik moest dan wel een particuliere opleiding volgen.” Petra meldde zich aan bij een opleiding in Den Bosch. “Tijdens de screening op een aantal toelatingseisen zakte ik als een baksteen voor het schriftelijke examen Duits. Nu kan ik erom lachen, maar toen was ik verdrietig en mijn ouders blij!”
ONDERNEMERSFAMILIE
Haar ouders boden Petra aan om in het familiebedrijf te komen werken. Dat aanbod sloeg Petra in eerste instantie af. Het paste niet in het avontuurlijke plaatje dat ze voor zich zag. “We hebben er veel over gepraat met elkaar. Ik ben opgegroeid in een ondernemersfamilie, werken is bij ons altijd belangrijk geweest. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ritme een mens goed doet. Uiteindelijk besloot ik om een tweejarige opleiding te volgen. Eén dag in de week ging ik
naar school en vier dagen werkte ik in het bedrijf van mijn ouders.”
En zo begon in 1998 Petra’s carrière bij SMB Willems. Toiletten schoonmaken, administratief werk en af en toe een locatiebezoek, het hoorde allemaal bij haar eerste verkenning van het bedrijf. Haar ouders omschrijft ze als strenge maar rechtvaardige leermeesters. “Destijds was er al een goede basis met zo’n honderd medewerkers", vertelt Petra. “Ons speelveld was Arnhem en omstreken en de portefeuille bestond uit bedrijven in het mkb en een aantal scholen en kantoorpanden. Alles werd nog uitgewerkt op de typemachine. Er is in al die jaren veel veranderd.”
Binnen twee jaar groeide Petra uit tot de rechterhand van haar vader. Ze rondde haar opleiding succesvol af. Het was tijd voor een fulltime functie met meer verantwoordelijkheden. En na de keuze om onderdeel te worden van het familiebedrijf, kwam haar ambitieuze karakter naar boven.
“Nu weet ik wat écht belangrijk is en dat maakt me een rijk mens”
Naast haar baan startte Petra met de opleiding HBO Facility Management. “Ik heb nooit echt hoeven leren tijdens mijn schoolperiode", zegt Petra. “Aanwezig zijn was al genoeg. Voor mij was de middelbare school een wereldtijd, tot grote frustratie van mijn vader. Maar voor de hbo-opleiding moest ik flink aan de bak. Gelukkig rondde ik die studie in drie jaar af, naast mijn fulltime baan. Ik was er op mijn negentiende klaar voor om langzaam het bedrijf van mijn ouders over te nemen.”
De meeste leeftijdsgenoten waren met hele andere dingen bezig dan een bedrijfsovername. Als kind groeide ze op in het familiebedrijf en Petra wist wat ze wilde. “Ik had een ander leven dan mijn vrienden op die leeftijd", legt ze uit. “Terugkijkend was ik toen nog te jong om te beseffen waar ik aan begon. Maar ik was heel gemotiveerd en had een duidelijk doel voor ogen.” Petra's vader had soms nog zijn twijfels, het was nog niet vanzelfsprekend dat Petra het stokje zou overnemen. “Ik had soms last van de ouderwetse stempels", zegt Petra. “Ik was een dochter, in de ogen van mijn ouders nog een meisje. Wilde ik niet trouwen en een gezin stichten?
Hoe vaker ik dat hoorde, hoe eigenwijzer en gedrevener ik werd om er een succes van te maken.”
Petra was niet alleen van plan om de zaak over te nemen, ze had ook een duidelijke visie. Die week op sommige punten af van de visie van haar ouders. “Als dochter van de baas moest ik me misschien nog wel meer bewijzen dan een ander", aldus Petra. “Al kon ik mijn argumenten nog zo goed onderbouwen, toch vonden mijn ouders het spannend.”
Uiteindelijk besloot Rinus het familiebedrijf te verkopen aan een externe partij, tot ongenoegen van Petra. “In die tijd deed een landelijk schoonmaakbedrijf een aanbod voor overname. Mijn vader overwoog het aanbod serieus, maar voor mij was dat onacceptabel. Ik had de keus gemaakt om helemaal voor de zaak te gaan. Ik volgde er een opleiding voor en had mijn buitenlandplannen on hold gezet. En nu dit...”
Ondanks Petra’s aandringen hield haar vader voet bij stuk. De verkoop van het familiebedrijf werd voorbereid. “Toen de grote dag aanbrak, stapten mijn vader en moeder als eigenaren in de auto om de verkoop te beklinken", herinnert Petra zich. “Daar gingen ze en ik bleef verdrietig achter. Ik wist dat het ongeveer veertig minuten rijden was en na twintig minuten pakte ik de telefoon. Ik vertelde mijn vader dat de
verkoop nooit gevolgen zou hebben voor onze relatie, maar dat ik zeker wist dat ik het bedrijf zélf wilde overnemen.”
Petra hing op, ze had er alles aan gedaan om haar ouders te overtuigen. De verdere afloop lag niet langer in haar handen. “Rien, wat nu?", vroeg Marga in de auto aan haar man. In stilte nam Rinus de eerste afslag en parkeerde de auto. Na tien minuten nadenken startte hij de auto weer met de woorden: “Blaas het hele zooitje maar af”. Ze maakten rechtsomkeert.
Petra voelde daarna de druk om van de overname een succes te maken. Met haar ouders sprak ze een overnametraject van tien jaar af. “Mijn vader wilde dat ik SMB Willems één keer zo groot zou maken. Gelukkig is dat meer dan gelukt”, lacht Petra. “In één maand halen we tegenwoordig net zoveel omzet als destijds in een heel jaar. Mijn ouders zijn heel trots. Maar het was zeker niet de gemakkelijkste weg, het waren tien pittige jaren. De basis stond al als een huis, maar ik zag ook nog verbeteringen zoals op het gebied van certificeringen. En ik ben trots op het resultaat, bijvoorbeeld dat we inmiddels een erkend leerbedrijf zijn.”
Drie jaar na het allesbepalende telefoontje aan haar vader kwam Petra haar man Tim tegen. Het klikte, óók met haar ouders. Tim werkte als bouwkundig ingenieur bij een bouwproject- en managementbureau en was van plan om een eigen bouwadviesbedrijf te starten met een vriend. Petra stelde aan Tim voor om zijn plannen één jaar on hold te zetten en een kijkje in de keuken van SMB Willems te nemen. “Toen gebeurde er iets heel bijzonders”, vertelt Petra. “Mijn vader kreeg er nog meer zin in. De nieuwe dynamiek deed wonderen en gaf iedereen weer energie. We bouwden het bedrijf verder uit en verkenden nieuwe branches, bijvoorbeeld specialistische reiniging in de zorg. Het was niet altijd makkelijk om met elkaar het territorium te bepalen. Soms wilde ik het anders doen dan mijn ouders, daar wilde ik ook de gelegenheid voor krijgen. Het was uitdagend, maar we hebben het gered.”
Jarenlang staken Petra, Tim, Rinus en Marga al hun energie in het bedrijf. Maar in 2013 kwam het leven van de familie op zijn kop te staan, nadat Petra de diagnose borstkanker kreeg. Het was een heftige tijd, maar gelukkig was ze er wel op tijd bij. “We kwamen uiteindelijk sterker uit de strijd”, vertelt »
Petra. “In 2017 werd onze oudste dochter Lexie geboren en voelde ik: 'hier gaat het om'. In 2018 verwelkomden we onze tweede dochter Ivy. En in 2020 was ons gezin compleet met de komst van onze zoon Dez.” Toch kwam het gezin opnieuw voor uitdagingen te staan. Na heupproblemen bij Ivy, bleken alle drie de kinderen erfelijk belast met heupdysplasie. Zoon Dez moest daarnaast vóór zijn eerste verjaardag een ingrijpende operatie ondergaan aan zijn hoofd.
ONBETAALBAAR
Petra zegt anders in het leven te staan door wat het gezin moest doormaken. “Ik doe alles veel bewuster. Ik ben dankbaarder en maak mijn keuzes weloverwogen. Ik geniet intenser dan vroeger en ik kan dingen veel meer waarderen. Nu weet ik wat écht belangrijk is en dat maakt me een rijk mens. Ik combineer werk met het gezin door tijdens schooltijden op kantoor te werken en verder doe ik veel vanuit huis. Vanaf februari zitten alle drie de kinderen op de basisschool en dan hebben we de tropenjaren wel achter de rug. De zorgen blijven, ook mijn ouders zijn recent beiden geconfronteerd met borstkanker, maar we leven en gaan nog hele mooie dingen met elkaar doen! Samen herinneringen maken is onbetaalbaar.”
Inmiddels hebben Petra en Tim alweer een tijdje de onderneming volledig overgenomen van Rinus en Marga. Maar alle vier zetten ze zich nog dagelijks in voor het familiebedrijf. SMB Willems telt inmiddels 1.000 medewerkers, 25 rayonmanagers en een gedreven staf en managementteam. Petra en Tim hebben hun draai gevonden als directie van SMB Willems. “Dat hebben we wel moeten leren”, vertelt Petra. “Eigenlijk is het bedrijf al lang niet meer van ons, maar van de mensen die er werken. Iedereen binnen ons bedrijf is goud. Ik ben trots op wat we met z’n allen bereikt hebben!”
Martine was als kind altijd al een creatieveling. Ook had ze ‘iets met televisie maken’. Wat precies, daar had ze toen ze klein was nog geen beeld bij, maar in ieder geval iets achter de schermen. Die interesse kwam wellicht doordat haar ouders tv kijken als ontspanning zagen en dat verkozen boven het lezen van een boek. Als ondernemers hadden ze een druk bestaan en konden op die manier hun hoofd leeg maken.
“Mijn eerste echte boek las ik op mijn twintigste. Ik las voor die tijd altijd samenvattingen van samenvattingen en ben daar ook mee geslaagd voor mijn havo.”
Van jongs af aan waren twee dingen duidelijk voor Martine. Ze wilde ondernemen en ze wilde de tv-wereld in. “Toen ik klein was, hadden mijn ouders restaurants in Apeldoorn. Vanaf dat ik tweeënhalf jaar was, ging ik met mijn vader mee en liep ik met een dienblaadje en een schortje met grote portemonnee in de bediening. Mijn oudere broer ging soms ook mee en werkte als afwasser. Als kind vind je het fantastisch om mee te doen met de grote mensen.”
KLAAR VOOR OVERNAME
“Ondernemen is mij met de paplepel ingegoten. Toen ik zes was, verkochten mijn ouders de restaurants en kochten ze Camping Heumens Bos in Heumen. Daar zaten een restaurant, snackbar, winkel, tennisbanen, speeltuinen en zwembaden bij. Mijn ouders hebben de toenmalige gemeentecam-
ping van drie naar vijf sterren gebracht. Buiten schooltijd werkte ik van jongs af aan mee. Op latere leeftijd ging ik mee met de bewaking, werkte ik op de receptie, in het restaurant en in het recreatieteam. Toen ik zeventien was, runde ik het restaurant, omdat de manager uitviel. Op mijn twintigste wilde ik na mijn studie de camping overnemen.”
TOT DE VERBEELDING SPREKEND
Toch kwam daar verandering in. “Als er maar ergens een filmpje te zien was van achter de schermen bij de tv-wereld, zat ik aan de buis gekluisterd. Het was voor mij een magische wereld, een wereld die niet grijpbaar was.” In die tijd was het ook niet helemaal duidelijk welke beroepen er allemaal waren. Daarnaast zagen Martines ouders het nog niet helemaal voor zich, werken in de tv-wereld, dus naar de filmacademie ging ze uiteindelijk toch maar niet.
“Ik liet zijn vragen op me inwerken en uiteindelijk beantwoordde ik ze met een ‘Nee’”
Martine besloot een hbo-opleiding in toeristisch management bij de Nationale Hogeschool voor Toerisme en Verkeer (NHTV) in Breda, te gaan volgen. “Dat was dé opleiding die je deed als je een recreatie-onderneming wilde overnemen. Mijn ouders waren in een jubelstemming dat ik de camping wilde overnemen, maar hebben me nooit gepusht.” Maar toen Martine eenmaal daar studeerde, vroeg een vriend van haar die bij hen werkte of ze altijd wilde werken als anderen vrij waren. “Die vraag kwam wel even binnen! Hij vroeg bovendien of ik mijn kinderen dat wilde aandoen. Ik had wel een kinderwens, maar het was eigenlijk nog een ver-vanmijn-bed-show. Toen ik kind was, had ik de mooiste speeltuin aller tijden, we hadden een fantastische ‘achtertuin’ en geen dag was hetzelfde. Ik ontmoette altijd nieuwe speelkameraadjes en mensen uit verschillende culturen, maar aan al dat harde werken, zat ook een keerzijde. Mijn ouders werkten 24/7 en we woonden op de camping, een park van zestien hectare, met twintig man personeel en in de zomer tweeduizend gasten. Een compleet dorp. ’s Nachts waren er wel eens inbraken, brand of stroomstoringen en dan moest je je bed weer uit. Er was altijd werk en je moest altijd ‘aan staan’. Ik liet zijn vragen op me inwerken en uiteindelijk beantwoordde ik ze met een ‘Nee’”.
VERANTWOORDELIJKHEID
Toen haar ouders een jaar later op vakantie gingen en de camping in Martines beheer achterlieten, gebeurde er iets dat voor Martine de doorslag gaf. “Ik was een half uur van het park af. Toen ik terugkwam, stond er een ambulance, omdat er een kindje bijna verdronken was in het zwembad. Dat hakte er flink in bij mij. Het is goed afgelopen, maar het idee dat ik daar verantwoordelijk voor was, vond ik op mijn eenentwintigste té heftig. Ik had er nog niet eerder bij stilgestaan dat er op een camping doden kunnen vallen, ook al had ik al van alles meegemaakt.”
EINDELIJK BIJ DE OMROEP!
Na wat omzwervingen besloot Martine Psychologie te gaan studeren. Mensen helpen was wat ze wilde en al jaren deed op de camping. “Toen ik de studiegids van de Radboud Universiteit bekeek, zag ik Communicatiewetenschap staan. Mijn hartje begon sneller te kloppen. Stiekem hoopte ik dat ik ooit toch nog bij de tv kon gaan werken. Ondanks dat boeken lezen niet mijn sterkste kant was, ging het studeren me goed af door hard te werken. Maar toen ik werd geconfronteerd met de vakken Statistiek en Methoden van onderzoek hield het toch echt op.” Nét toen ze haar studie aan de
wilgen wilde hangen, was er een omslag. “Ik kon als zangeres invallen bij een band. Daar was een geluidstechnicus die bij Omroep Gelderland werkte en die mijn kruiwagen wilde zijn.” Binnen een maand mocht Martine op een aantal sollicitatiegesprekken komen en mocht ze vervolgens één keer per week de producer van het TV Gelderland Nieuws vervangen, als bijbaan. Ik moest ervoor zorgen dat anderen tv konden maken en dát regelen. Ik voelde me als een vis in het water!” Eenmaal twee maanden aan het werk, werd haar een contract aangeboden. Haar studie werd gestopt, het collegegeld werd afbetaald en de deal was rond.
EEN KARTONNEN DOOS ONDER DE BRUG
Als Nijmeegse had ze aan de directeur gevraagd of ze mee mocht werken aan het Vierdaagse Journaal. Daar kwam ze erachter dat ze veel meer in haar mars had dan alleen het regelwerk. Creatief gezien was ze ijzersterk en dat deed haar besluiten een cursus Camerajournalistiek, Interviewtechnieken en Reportage maken in Hilversum en bij Frans Bromet te gaan volgen. Vijf jaar heeft Martine met heel veel plezier bij de omroep gewerkt, maar toen ze zich niet verder kon ontwikkelen, was de koek op. De directeur raadde haar aan voor zichzelf te beginnen, maar Martine vond het toch nog spannend om op eigen benen te gaan staan in dit vak en gaf aan dat ze bang was om in een doos onder een brug te eindigen. “Hij wilde me helpen en bood aan dat ik voorlopig nog als freelancer voor hem kon blijven werken. Ik moest wel op zoek naar meer opdrachtgevers. In de tussentijd zette ik mijn bedrijf MADE BY MEDIA op, ontwierp een website en huisstijl en schreef me in bij de KvK. Bij mijn afscheid van de omroep kreeg ik van de directeur en HR-manager een kartonnen doos in de vorm van een huisje, mocht het ooit misgaan. Hilarisch!”
Inmiddels bestaat MADE BY MEDIA ruim dertien jaar, heeft Martine een compagnon, Colin Hut, en af en toe doen ze nog iets voor de omroep. Ook is ze businesscoach in online en offline zichtbaarheid en hebben ze in Amsterdam een branded video agency voor high-end producties opgezet, genaamd Muser en waar ze ook al mooie opdrachten voor doen. Bijna al hun klanten vinden hen via mond-tot-mondreclame of via hun eigen zichtbaarheid op de socials. Ze hebben een aantal indrukwekkende opdrachtgevers in portefeuille, waaronder de NAVO. Toen Martine een mail kreeg van de NAVO, dacht ze nog “dit moet een grap zijn, of een Nijmeegs bedrijf dat toevallig NATO (de internationale naam, red.) heet”. Maar toen ze verder las, stond er toch écht dat de NAVO een offerte »
wilde en haar na akkoord live wilden ontmoeten. “Ze vroegen me of zij naar Nijmegen moesten komen of dat wij naar het hoofdkwartier in Brussel wilde komen. Daar hoefde ik niet lang over na te denken.” Martine vertrok met haar collega naar België. Ze werden er buitengewoon warm ontvangen. “Na de ruime security check kregen we een uitgebreide rondleiding. Het is net alsof je in een museum rondloopt. Er hangen foto’s van presidenten als J.F. Kennedy, er staan monumenten van 9/11 en de Berlijnse Muur en er lopen militairen rond. Heel indrukwekkend. We zaten met zes mensen uit vier verschillende landen aan tafel. Na de presentatie gaven ze aan er echt zin in te hebben om met ons te werken, dat gaf een enorme kick!” MADE BY MEDIA produceerde de allereerste animatiefilm van de NAVO. Deze film is wereldwijd verspreid onder alle ministeries van de lidstaten.
Zoals de wereld van de tv vroeger tot Martines verbeelding sprak, zo spreekt de ‘wereld van de NAVO’ tot íeders verbeelding. En over verbeelding gesproken... Martine heeft een langgekoesterde droom verwezenlijkt. Ze heeft een humoristisch kinderboek met als thema gezond eten geschreven, dat ze gaat uitgeven. Het meisje dat nooit las
‘Ik doe het goed, of ik doe het niet’
In groep vijf kwam Nicole met haar ouders van Curaçao naar Nederland. Best lastig op die leeftijd, want klasgenootjes hadden al kliekjes gevormd, zoals dat meestal gaat. Zie dan maar eens aansluiting te vinden en vriendinnetjes te maken. Wat het extra moeilijk maakte: ze sprak de taal niet. En daar word je op afgerekend. Dus kreeg ze mavo-advies, maar eigenlijk had ze meer in haar mars. Na haar middelbare school was daar de stap naar het mbo. Nicole koos voor het profiel Economie. “Ik wilde een eigen bedrijf starten. Wat voor bedrijf? Geen idee, maar voor iemand anders werken, was wat ik in ieder geval niet wilde”, vond de eigenzinnige puber destijds. Ze lacht: “Pas toen ik in het vierde jaar zat, ontdekte ik dat ondernemen helemaal niet zo gemakkelijk is, maar heel hard werken. Dat je dag en nacht ‘aan staat’ en het eerste jaar doorgaans verlies draait. Het was niet het plaatje dat ik als naïeve tiener voor ogen had: werkzaamheden delegeren en zelf lekker thuis zijn of op vakantie gaan.”
Een schoolopdracht was het opzetten en tot in detail uitwerken van een ondernemersplan. Wat in de realiteit een heel geslaagd plan had kunnen worden. Nicole zag namelijk een lingeriewinkel voor zich in de stijl van het toen nog niet bestaande en nu erg populaire Hunkemöller. “Je had toentertijd Livera aan het ene uiterste van het spectrum en Christine le Duc aan het andere. Ik wilde wel de leuke, sexy lingerie van laatstgenoemde, maar zonder alle andere toestanden. Ik kon eigenlijk zo naar de bank met mijn ondernemersplan, maar het zou zó hard werken worden, dat ontmoedigde me op mijn zestiende.”
Nicole ging er een jaartje tussenuit. Haar opleiding had ze succesvol afgerond en nu was het tijd om even te werken en relaxen. “Mijn moeder wilde graag dat ik bij terugkomst een
hbo-opleiding zou gaan volgen. Zo gezegd, zo gedaan, maar ik wilde wel een opleiding uitzoeken waar ik gemakkelijk doorheen zou kunnen lopen. Nou, ook daar kwam ik wel op terug. Tot dan toe was tot vier uur ’s middags op school zitten al heftig, maar nu werkte ik fulltime. En drie weken vakantie in het jaar staken ook wat karig af tegen alle schoolvakanties. Bovendien werkte ik bij het grenswisselkantoor en dat was tot negen uur ’s avonds geopend. Ik verdiende een goed salaris, maar had geen tijd om het op te maken.”
In Engels blonk Nicole altijd al uit. De beroepen waren helder: tolk of docent. Studenten die de opleiding volgden, gingen vier maanden naar een Engelstalig land. “De VS of Australië! Ik zag het helemaal zitten! Op basis daarvan maak je als puber je keuze, dus ik wist wat ik ging studeren
“Als iemand tegen me zegt dat ik iets niet kan, ga ik des te harder rennen!”
hoor! Het eerste jaar dacht ik alleen maar ‘Wat is dit?! Dit is toch geen Engels, het lijkt wel Chinees! We moesten de taal fonetisch leren schrijven. Ken je het eenmaal, dan is het heel eenvoudig.” Voor haar buitenlandervaring ging Nicole naar Amerika. In Australië was het namelijk winter in de tijd dat het verblijf zou zijn en Engeland vond ze te dichtbij. Ze kwam via een studentenuitwisselingsprogramma terecht op de universiteit Longwood in Farmville, Virginia. “Daar werd nieuwe muziek nog uitgebracht op cassettebandjes. In Nederland gebruikten we die al niet meer. De hipste hangplek was Walmart, want verder was er niets. Vanuit daar ondernamen we allerlei tripjes, dus we hebben meer dan genoeg gezien en meegemaakt. Naast tripjes heb ik ook verschillende lessen aan de universiteit gevolgd en lessen op een basisschool gegeven. Het was al met al een supermooie ervaring!”
ZOWAT LEEFTIJDSGENOTEN
Lastig was het wel om haar man en dochtertje in die tijd achter zich te laten. “Toen ik twintig was, werd ik zwanger van haar. Mijn Amerika-avontuur begon ik een jaar later, toen was mijn dochter nét twee geworden, inmiddels heeft ze dezelfde leeftijd als ik destijds. Maar ik heb altijd gezegd dat ik mijn hbo af zou maken en dat deed ik. Hoogzwanger gaf ik tot het laatst Engelse les tijdens mijn stage. Vervolgens ben ik er een half jaar uit geweest en begon ik daarna daar waar ik was gebleven. Als iemand tegen me zegt dat ik iets niet kan, dan ga ik des te harder rennen!” Toen Nicole na haar studie ging werken, begon ze leerlingen pas écht leuk te vinden. “Omdat ik zelf nog zo jong was, zo’n twintig dus, wilde ik liever geen lessen aan de bovenbouw geven. Met een jaar of zestien waren de leerlingen immers niet heel veel jonger dan ik. Dus gaf ik les aan de onderbouw. Je ziet ze dan in hun ontwikkeling groeien en je groeit met ze mee van de eerste tot de derde. En uiteindelijk zie je ze vertrekken met hun eigen diploma op zak. Eigenlijk draait mijn werk meer om de leerlingen, dan om het vak. Je bent hun luisterend oor en vertrouwenspersoon.”
MOEDERINSTINCT
Nicole stond zestien jaar voor de klas. Toen was het tijd voor iets anders. Op de school waar Nicole had gewerkt, was de Trajectvoorziening opgezet. Leerlingen die om wat voor reden dan ook niet goed mee konden komen met het reguliere onderwijs, kwamen in het begeleidingstraject. De problematiek was zeer uiteenlopend: van psychische problemen tot complexe thuissituaties. Samen met een collega zorgde Nicole ervoor dat ze én weer mee konden komen met het reguliere onderwijs én hun diploma haalden. “Ik merkte dat
ik vaak uit moederinstinct en de pedagogen-/ lerarenrol handelde en wilde daar graag wat meer body aan geven. Ik ging op zoek naar cursussen, maar die bleken er helemaal niet te zijn! De enige optie was een Master Pedagogiek halen. Dat zou dan naast mijn haast voltijd werkweek moeten gebeuren en naast mijn man en – inmiddels - twee kinderen. Ik kwam thuis met een overvol hoofd, maar het was het waard. Met de opleiding, die ik volgde aan de HAN University of Applied Sciences, kun je alle kanten uit.” De studie was uiteindelijk geheel online vanwege corona, wat het extra zwaar maakte. Haar eigen kinderen hadden ook thuisonderwijs en Nicole was bovendien nog altijd zorgcoördinator van de leerlingen op school. Ook zij hadden te kampen met problemen die de pandemie veroorzaakte. Ga er maar aan staan! “En ik doe iets goed, of ik doe het niet.”
De dag dat de opleiding succesvol was afgerond brak aan. Lesgeven had Nicole lang genoeg gedaan, maar de leerlingen waren nog altijd haar passie. Een collega opperde het idee om teamleider te worden. Toch leek dat gemakkelijker gezegd dan gedaan: overal kreeg Nicole te horen dat ze te weinig werkervaring had die aansloot bij haar opleiding. Al die jaren voor de klas en bij de trajectvoorziening telden blijkbaar niet mee… Lange tijd kreeg Nicole bij sollicitaties en presentaties te horen dat ze ‘het nét niet geworden was’, erg frustrerend en niet bepaald een ego boost. “Tot ik solliciteerde bij Luzac Arnhem. Uitgaande van weer een ‘Nee’ was ik niet zenuwachtig. Eenmaal daar, was het ontzettend leuk!” Er volgden nog enkele gesprekken en vrijwel direct na het laatste, werd Nicole gebeld met de mededeling dat ze haar graag in het team verwelkomden in de functie van Conrector Onderwijs.
‘MIJN SCHATJES!’
Hoe was de eerste dag? “Ik betrapte mezelf op een stereotiep beeld richting particulier onderwijs. Bij het regulier onderwijs was ik gewend aan directe leerlingen, what you see, is what you get. Zou dat hier ook zo zijn? Ben ik hier wel op mijn plek, als vrouw et cetera. Ik voel me hier echter helemaal thuis! Deze leerlingen zijn precies hetzelfde. Zij hebben ook behoefte aan aandacht en een aai over de bol. Het is heel fijn om op een school te werken waar we de mogelijkheid hebben om maatwerk te bieden en waar de leerling echt centraal staat. Ze zijn gewoon mijn schatjes!”
De leerlingen én collega’s hebben Nicole op hun beurt ook in het hart gesloten, net zoals haar vernieuwende onderwijsconcepten. Neem bijvoorbeeld het zogenaamde »
Betrouwbaar, professioneel en persoonlijk: dat is Kliniek Heyendael
Al sinds 2011 zijn we een begrip als het gaat om cosmetische plastische chirurgie. Onze privékliniek bevindt zich bij Nijmegen. Bij ons staan jouw wensen centraal Deze worden tijdens een uitgebreid consult met de plastisch chirurg besproken om zo een realistisch beeld te krijgen over de mogelijkheden. Je kunt bij ons terecht voor alle plastische chirurgische behandelingen en ingrepen.
Kom langs voor een vrijblijvend consult bij een van onze plastisch chirurgen!
Behandelingen
Borstvergroting Neuscorrectie gezichtscorrectie lipofilling liposuctie buikwandcorrectie gynaecomastie (mannenborsten) ooglidcorrectie injectables
024-845050
info@kliniekheyendael.nl
www.kliniekheyendael.nl
Scan de QR en bekijk onze site!
Volg ons:
KliniekHeyendael
Kliniek Heyendael
‘MOL-gesprek’. “Bij een Mentor-Ouder-Leerling-gesprek voert de mentor het gesprek, de ouders reageren en de leerling zit er eigenlijk maar wat bij. Dat vind ik een gemiste kans. Het gaat per slot van rekening om de léérling. Nu verzorgen de leerlingen een presentatie over hoe ze ervoor staan en waaróm dat zo is. Verder vertellen ze wat ze de komende tijd willen gaan doen. Maar ook leren debatteren… waar doe je dat nou beter dan in de raadszaal van het gemeentehuis?”
HET BESTE UIT DE LEERLING HALEN
Nicole is ervan overtuigd dat er nog zoveel kansen liggen binnen het onderwijs en dat ze nog zoveel méér voor de leerlingen kan betekenen. “Het is de kunst om leerlingen op een dusdanige manier te begeleiden, uit te dagen en te inspireren, dat ze uit zichzelf in beweging komen en eigenaar worden van hun eigen leerproces.”
In haar vrije tijd houdt Nicole ontzettend van reizen. Momenteel stippelt ze een reis naar Thailand uit. “Het wordt mijn eerste échte backpack trip. Ik houd ook erg van Jamaica, daar was ik eerder samen met mijn man. Het was zo leuk, dat we enkele maanden later nogmaals zijn gegaan, maar dan met de kinderen. Allemaal sámen op reis, dat zijn de allerleukste vakanties!” Met een brede lach vervolgt Nicole: “En om de twee jaar gaan we natuurlijk naar mijn familie en schoonfamilie in Curaçao!” Misschien dat Nicole ooit nog op relaxvakantie gaat, ik hoop het voor haar man, maar tot nu toe borrelt er vooral veel actie in haar op. Als projectleider van een elektrobedrijf én eigenaar van een motorzaak heeft hij het druk. “Hij verzucht altijd dat hij op vakantie moet om bij te kunnen komen van de vakantie met mij.” Aan de andere kant is het voor Nicole ook afzien met haar man. Met een knipoog en alleen als ze in de sportschool zijn, welteverstaan. “Als ex-personal trainer is hij veel fanatieker dan ik. Op een gegeven moment heb ik die honderd gram rijst en broccoli ook wel gezien”, lacht ze. Net zoals de man van Nicole destijds álles uit zijn sporten wilde halen, wil Nicole álles in haar leerlingen investeren. Wellicht is een motorvakantie een idee? Dat is actie én ontspanning!
‘In een korte tijd veranderde mijn hele leven’ Met één nietverzekerbare brand: de liefde
Na de havo wist Maaike eigenlijk nog niet zo goed wat ze wilde doen en in plaats van een vervolgopleiding koos ze ervoor om direct aan de slag te gaan op de pensioenafdeling bij Nationale Nederlanden. “Ik moest mutaties verwerken, echt een mooie startersbaan”, lacht ze. Het contrast kon ook eigenlijk niet groter: het jonkie dat met pensioenen bezig was. “Bij nader inzien was het heel leuk, maar ik ben na een tijdje toch hbo Commerciële Economie gaan studeren. Dat was aan de HAN in Arnhem.” De studie voltooide ze succesvol in deeltijd en Maaike bleef ook werken in de verzekeringswereld. Na de HAN ging ze naar de UvA en volgde er Verzekeringskunde, eveneens in deeltijd.
Zes jaar in de schoolbanken náást fulltime werken, was best pittig. Ik had al vrij snel in de smiezen dat ik de buitendienst in wilde, het liefst in een leuke auto.” Die interesse in auto’s heeft Maaike nog steeds en je kunt haar treffen bij autorally’s. “Winnen is belangrijker dan meedoen en bij voorkeur in een leuke auto.”
INNERLIJKE DRIVE
“Toen ik een jaar of achtentwintig was, kreeg ik een baan in de buitendienst en croste ik heel Oost-Nederland door op weg naar midden- en grootbedrijven. Dan heb je het over een man of 150 tot 800. De eerste keer dat ik ergens naar binnen liep, had ik een hartslag van honderdtachtig. Dat is allemaal goed gekomen. Na de nodige ervaring wilde ik stappen maken en steeds hoger op komen. Waarom? Daar had ik niet eens een heel duidelijk antwoord op, het was een innerlijke drive.” Rond haar drieëndertigste kreeg Maaike haar eerste leidinggevende rol. “Best spannend, maar een opleidingstraject stoomde me klaar.”
NIEUW DOEL
En toen ging op een dag de telefoon. Het gesprek leidde tot de rol van verantwoordelijke voor de zakelijke binnenkant. “Toen mocht ik ineens veel meer mensen aansturen en raakte ik ook verder van de inhoud af. Het was een groot bedrijf en ik heb daar zóveel meegemaakt. Toch begon het weer te kriebelen. Want ook al was het ontzettend interessant om
in een groot bedrijf te werken, dacht ik: ‘wat nu?’ Ik miste het vakinhoudelijke van mijn werk, het praten over verzekeringen. Ook miste ik het directe klantcontact. Ik zocht een nieuw doel.”
CRISIS OF TEKEN VAN STEVIG DOORPAKKEN?
Net voor Corona kwam ze tot de conclusie dat ze na zo’n twintig jaar verzekeringswereld alles wel zo’n beetje gezien had: de voorkant, achterkant, verzekeraars, tussenpersonen, you name it. Waarom niet een eigen kantoor beginnen? Bovendien wist Maaike: “Ik pas het beste in wat kleinere organisaties.’ Eind juni zegde ze haar baan op en november startte ze haar eigen verzekeringskantoor Insurable.
‘ZELF-VERZEKERD’
Wie een verzekeringskantoor start, start een papiermolen. “Als je alles zelf wilt doen, en dat wilde ik, heb je een hele rits aan vergunningen nodig. De procedures duurden en duurden maar. En toen ging in maart 2020 de boel op slot vanwege corona. Dan is het natuurlijk heel lastig om in contact te komen met klanten die mijn ervaring kunnen gebruiken. Via een online netwerk kwam ik eind oktober in contact met een ander kantoor. In de maanden die volgden, zijn we veel met elkaar in gesprek geweest en twee dagen voor Kerst stonden de handtekeningen onder het overnamecontract. Ik had ineens ook een bedrijf gekocht. Gelukkig zijn de twee medewerkers gebleven en daar ben ik heel blij mee. Een derde
collega werd aangenomen en inmiddels is Insurable klaar om nóg een collega te verwelkomen voor de zakelijke afdeling. “Het leukste zou iemand zijn, die al een beetje bekend is in de verzekeringen, maar zich ook nog wil ontwikkelen om het beste kantoor van de regio te worden.”
Inmiddels is Maaike vijfenveertig. “Als je ouder wordt, krijg je meer rust, ligt het hart wat minder op de tong en word je in heel veel dingen steeds een beetje beter.” Ook in genieten, het liefst samen met vrienden en familie. “Ik houd van lekker koken en ga graag op winter- en watersportvakanties. Lekker duiken en surfen. Tijdens mijn laatste vakantie zou ik les krijgen in kitesurfen. Op het eiland waar dat zou gebeuren, waait het altijd stevig tot hard, maar je raadt het al… uitgerekend toen niet. Ik werd daardoor gedwongen te relaxen en dat is goed gelukt. Wintersporten doen we al zo’n twintig jaar met een groep vrienden. We zijn altijd met een man of vijftien. Vroeger gingen we après-skiën en stonden we de ochtend erna steevast op de piste. Nu beginnen we met een avond après-ski en lassen dan een rustdag in, haha!”
Rondreizen vindt Maaike ook erg leuk. “Een ticket boeken, je rugzak op en wel zien waar je uitkomt. Je maakt de mafste dingen mee. In Thailand hebben we wel eens pakken laten
“Als je ouder wordt, krijg je meer rust, ligt het hart wat minder op de tong en word je in heel veel dingen steeds een beetje beter”
maken. Die moesten nog gebracht worden toen we al op het vliegveld waren. Later denk je er wel eens aan dat er net zo goed iets in die pakken verstopt kon zitten. Gelukkig kwam het allemaal goed. Of dat we aan de buitenkant van een openbare bus hingen, omdat de bus al vol zat en we de tuktuks die met honderd kilometer per uur over de weg scheurden wel gezien hadden. Tegenwoordig zijn we meer van het comfort. De rugzak gaat nog wel mee, maar is niet meer zo zwaar. Bovendien eindigt de rugzak in een hotelkamer, in plaats van dat de slaapplaats (een tentje) in de rugzak zit.”
ZO BAASJE, ZO HONDJE. OF TOCH ANDERSOM?
Dan raken we een gevoelige snaar… Ik vraag haar naar de grote fotoafdruk achter haar. Op canvas is een Beagle te zien. “Drie weken geleden hebben we afscheid moeten nemen van ons prinsesje. Zestien is ze geworden. De laatste jaren was ze een beetje dement aan het worden en kon niet goed meer alleen zijn. Dus was ze ofwel bij mij of bij mijn man op kantoor. Ze heette Butler. Niet echt een vrouwennaam en wij waren eerder háár butlers. Als ik een bal gooide, vertikte ze het om die te halen en keek ze alleen wat weemoedig aan. Ze vond het wel leuk om hard te rennen, maar dan achter een ander hondje aan.” Wat dat betreft klopt het wel wat men zegt over het op elkaar lijken van honden en baasjes: net als Butler handelt Maaike uit een innerlijke drive en met een duidelijk doel voor ogen.
Maaike van Haaster
Insurable
‘Ik ben goed in plannen en weet hoe hoog de lat ligt’
Kristin was negentien toen ze haar vwo-diploma haalde en rechten ging studeren aan de universiteit van Münster. Tot dan toe had ze in Paderborn een heel fijne jeugd gehad. Paderborn ligt in de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen en is te typeren als een wat meer conservatieve, klassieke gemeente. Kristins familie komt oorspronkelijk uit het Ruhrgebied en daar heerst een andere mentaliteit, die meer lijkt op de Nederlandse: open en direct. Die ‘grensoverschrijdende’ mentaliteit werd Kristin met de paplepel ingegoten en wellicht is het dan ook niet verwonderlijk dat ze al zesenhalf jaar met compagnon Alexander voor Heisterborg International werkt.
Deze gerenommeerde legal & tax partner is er voor Nederlandse bedrijven die (willen) ondernemen in Duitsland.
Als kind wist ik al dat ik advocaat wilde worden.
Mijn moeder had tijdens haar studie kennisgemaakt met het verbintenisrecht en dat vond ik erg leuk. Wil je in Duitsland rechten studeren, dan moet je daar best vroeg op voorsorteren, want een numerus clausus-regeling laat slechts een beperkt aantal studenten toe tot een studie aan de universiteit naar keuze. Je moet een heel goed vwo-diploma hebben om een universiteit uit te kunnen zoeken en niet op een wachtlijst te komen. Ik wist dat ik in Freiburg of Münster rechten wilde studeren en een deel in het buitenland, want ik wilde een tweede taal vloeiend leren spreken.”
MÜNSTER EN NIJMEGEN
“Het International Office van de universiteit in Münster werkte samen met de Radboud Universiteit in Nijmegen en via die weg kon ik in twee jaar een complete Nederlandse rechtenstudie doen. Ik was toen eenentwintig. De propedeuse sloeg ik over en de eerste twee bachelor-jaren deed ik in anderhalf jaar.”
Een prestatie op zich, maar aangezien Kristin in Nederland alléén een uitwonende beurs kreeg als ze naast haar studie 32 uur per maand werkte, deed ze dat er ook nog bij. “Omdat ik het Nederlands nog niet beheerste, werkte ik bij Burger King, later bij Bruna en in de horeca. In Duitsland werkte ik naast mijn studie ook al in de retail, horeca, op beurzen en bij productiebedrijven.” Hoe Kristin dat allemaal voor elkaar bokste? “Ik ben erg goed in het maken van een plan en ik weet hoe hoog de lat ligt waar ik overheen moet.”
Toen volgde de masterscriptie. “Mijn Mastervakken volgde ik weer in Duitsland. Dat was tevens mijn specialisatiejaar van mijn Duitse rechtenstudie, ‘Schwerpunkt’ geheten. Niet alleen fijn, ook noodzakelijk, aangezien je in Duitsland voor een buitenlandstudie maximaal een halfjaar vertraging op mag lopen. Omdat ik vrijwilligerswerk deed voor de universiteit en ook nog de aanvullende studie Common Law/International Law in het Engels volgde, mocht ik nóg een jaar vertraging oplopen. Het laatste halfjaar volgde ik tegelijk met mijn Duitse rechtenstudie en schreef mijn Masterscriptie in Nederland. ”
Naast Nederlands recht studeerde Kristin dus ook Duits recht. “Voor de rechtenstudie bestaat geen Bachelor of Masterprogramma, maar moeten er twee Staatsexamens worden afgelegd. Dat zijn tentamens die worden afgenomen door de gerechtshoven. Na mijn eerste Staatsexamen ná de academische opleiding op de universiteit, moest ik nog twee jaar in dienst zijn van de Duitse overheid om met mijn tweede Staatsexamen de toelating als advocaat te behalen. Daarna ben je advocaat, rechter of officier, want iedereen doorloopt dezelfde opleiding.”
Nog vóór haar tweede Staatsexamen trad Kristin in dienst bij Dirkzwager in Arnhem en Nijmegen, op de afdeling Ondernemingsrecht. “Omdat ik en nog één andere collega de enige Duitse advocaten waren naast honderdtwintig
»
Nederlandse collega’s, mochten we al snel de breedte in. We verdiepten ons in onder meer Arbeidsrecht, Ondernemingsrecht, Verbintenisrecht, Vennootschapsrecht, eveneens als op het gebied van vastgoed en fusies en overnames. Dat was een super start van mijn carrière, drie internationale en interessante jaren.”
ONDERNEMERSGEEST
In die drie jaar merkte Kristin al snel dat ze een ondernemer is. “Ik had een klik met hen. Ik begreep hen en voelde me thuis in die wereld.” En dus lag het voor de hand dat Kristin een eigen praktijk begon op te bouwen. “Ik stapte in bij een partij die Nederlandse cliënten in Duitsland grensoverschrijdend adviseert op het gebied van Duits recht en fiscale vraagstukken.” Die partij was Heisterborg International. “Mijn huidige compagnon Alexander vroeg of ik voor hem wilde werken, waarop ik zei dat ik graag mét hem wilde werken. En zodoende ben ik ingestapt en zijn we uiteindelijk naar gelijkwaardige posities uitgegroeid. Met méér advocaten die grensoverschrijdend werken kon ik nog meer specialiseren, zoals in vastgoed, bouwrecht en vennootschapsrecht. Vooral bij projectontwikkeling bleek mijn juridische passie te liggen.”
PERSOONLIJKE KLIK
“Ik was wel wat huiverig of cliënten bij me zouden blijven nu ik een overstap had gemaakt naar een kleiner kantoor, maar aangezien ik hen altijd goed kon helpen, bleven ze bij mij. Je bouwt een vertrouwensband met elkaar op en hebt een persoonlijke klik.” Kristin vertelt dat ze enorm veel respect voor haar cliënten heeft: “Zij kunnen iets dat ik niet kan en het is zó leuk om hun verhalen te horen! Wat ze doen, hoe ze in de wedstrijd zitten, hoe hun business verandert…” Kristin werkt voor bedrijven minimaal op het niveau van het mkb, maar vaak groter. “Die ondernemers zoeken een sparringpartner die weet hoe het in Nederland functioneert, de beginselen kent van het Nederlandse recht én die in de gaten heeft wanneer iemand met ‘een Nederlandse bril’ tegen Duitse zaken aankijkt. Ik weet wat je dan nodig hebt volgens Duitse maatstaven.”
Kristin herinnert zich nog de uitzonderlijke tijd gedurende corona. “Mijn cliënten bleven nieuwe scenario’s bedenken en wegen inslaan om hun business voort te kunnen blijven
zetten. Men bleef positief en ondernemend. Het was een buitengewoon hectische tijd. De wet- en regelgeving veranderde voortdurend en de vragen die daardoor kwamen, waren totaal anders dan normaliter. Vragen over wanneer iets de grens over mocht bijvoorbeeld. Ieder land had andere regels met uitzonderingen voor bepaalde industrieën. We waren er voor onze cliënten tot over de grenzen heen, letterlijk en figuurlijk. Indien nodig mailden we douanes à la minute de benodigde papieren, zodat onze cliënten de grenzen konden passeren. Bovendien was in bestaande contracten geen rekening gehouden met corona, dus we moesten per contract bekijken wie welk risico liep, hoe je daaruit kwam en hoe je redelijkerwijs weer met elkaar in overleg trad om kosten te verdelen en oplossingen te bedenken. Wij moesten daarom ook heel creatief werken, soms echt pionieren.”
Voor ondernemers is het heel fijn om een expert als Kristin met raad én daad naast zich te hebben staan, en al helemaal in voor hen uitzonderlijke situaties op zo’n uitzonderlijke manier! Wat hielp, was dat Heisterborg International al vóór corona volledig digitaal werkte, dus voor hen was dát deel ‘plug and play’. “Daarmee hadden we echt een voorsprong. Binnen tien minuten was ik het pand uit en kon ik thuis gewoon doorwerken.”
En daarmee konden ook haar cliënten door met hun business. “Gelukkig is geen van onze cliënten toen failliet gegaan, echt… toi-toi-toi! Mensen zijn zó creatief! Je ziet wat voor geweldige ideeën ondernemers hebben binnen hun specifieke branche, ik leer iedere dag van hen. Dat maakt mijn werk heel erg leuk en afwisselend, geen dag is hetzelfde. Misschien is wel het allerleukste aan mijn baan, dat ik een kijkje in de keuken mag nemen bij zóveel verschillende bedrijven en ondernemers.”
BEDRIJFSMATIGE
Ook veel nieuwe cliënten vinden doorgaans hun weg naar Kristin. “Elk jaar groeien we weer. Ook al verwacht ik eigenlijk dat we toch een keer een pas op de plaats zullen maken, maar mijn drive om aan nieuwe dingen te beginnen is groot en dus groeien we nóg verder. We proberen de kwalitatieve lat altijd hoger te leggen. We bieden in Duitsland de kwaliteit van een middelgroot tot groot Nederlands advocatenkantoor, maar tegen scherpere tarieven, omdat we een wat
Kristin Schenkel Heisterborg International
“Daar merkte ik al snel dat ik een ondernemer ben”
kleiner kantoor zijn.” Kristin werkt drietalig, haar collega’s minimaal tweetalig. “Voor iedereen maken we een plan voor wat diegene graag wil bijleren. Wij staan nooit stil.”
En over meertaligheid gesproken… “Met de kinderen spreken we thuis alleen Duits, geen Nederlands, want dat leren ze al in hun dagelijks leven op de peuterspeelzaal en op school. Met onze au-pair spreken we allemaal Engels. Het gaat spelenderwijs en ze pikken het zo gemakkelijk op. Als de middelste iets beleefd heeft, dan kom je er niet meer tussen, zoveel wordt er afgekletst!” Kristin en haar verloofde Sten Weingärtner hebben drie kinderen. Naast een zoon van acht uit Stens vorige huwelijk kregen zij samen nog twee kinderen. Zij zijn drieënhalf en veertien maanden. “Het lukt mijn verloofde Sten en mij goed om allebei fulltime te werken zonder onze kinderen te moeten missen. Veel flexibiliteit en een goede samenwerking als stel maakt dat mogelijk, ook al hebben we het allebei razend druk.” Sten is compagnon bij De KlantBetekenaars®, een organisatie die zich, vanuit haar eigen filosofie en bestseller ‘Sales vanuit je Hart’, richt op de ontwikkeling van sales en management professionals.
VAKANTIES MET HET GEZIN
Als ik Kristin spreek, is ze met haar gezin op de terugweg van een vakantie in Zuid-Duitsland. “Ook al ben ik voor mijn cliënten 24/7 bereikbaar op mijn mobiel, wij zijn ook familiemensen en hebben vakantie. Ik vraag altijd of iets haast heeft, of dat het tot na mijn vakantie kan wachten en er is altijd begrip. Eerder waren we met ons gezin op Curaçao en in Egypte en volgend jaar willen we een lange reis maken met onze kinderen. Maar naar gezellige bezoekjes aan familie en vrienden in Nederland en Duitsland kijken we net zoveel uit!”
MOOIE HERINNERINGEN MAKEN
Werken Kristin en Sten een moment niet, dan zijn ze er honderd procent voor de kinderen. Ze werken beiden veel vanuit huis en een au-pair ondersteunt ze. “In elke pauze en als we wat eerder kunnen stoppen met ons werk, gaan we nog even wandelen of zwemmen met de kinderen.” Mooie herinneringen maken vinden Kristin en Sten vele malen belangrijker dan materiële zaken. En daarmee zit het méér dan goed, want Kristin en Sten willen gaan trouwen en samen een onvergetelijke reis met de familie maken.
Van werken in je bedrijf naar een bedrijf dat voor jou werkt!
€29,99
Ontdek de ultieme vrijheid als gedreven MKB-ondernemer met het revolutionaire boek, Driver's Seat! Speciaal geschreven voor ondernemers die vastzitten in de hectiek van hun eigen bedrijf. Herken je de constante druk? Altijd onmisbaar, nooit genoeg tijd voor jezelf, en ontspannen vakanties zonder werk lijken een verre droom. Het is tijd om uit de ondernemersvalkuil te breken!
In dit boek reikt auteur Antoinette Nunes concrete oplossingen aan voor ondernemers die hun bedrijf om zichzelf heen hebben gebouwd. Die onmisbaar zijn en streven naar meer balans in hun leven en ondernemerschap.
Met zeven krachtige stappen ontdek hoe je de touwtjes in handen neemt, zodat het bedrijf zelfstandig én waardevoller wordt. Weg met de stress, de overweldigende werkdruk en het gevoel gevangen te zitten.
Bestel het op identief.nl/boek-drivers-seat
“Toen ik rond mijn drieëntwintigste afstudeerde, was de vader van mijn vriend directeur bij een grote bank. Werk vinden was in die tijd best lastig en hij zou wel wat voor me regelen. Dit aanbod heb ik vriendelijk afgeslagen. In mijn optiek was er haast niets saaier dan in de bancaire wereld te werken. Toen ik bij toeval bij de ABN AMRO Bank in Nijmegen terecht kwam, was men net een callcenter gestart. Ik moest een rekentoets afleggen om in aanmerking te kunnen komen voor een opleiding in beleggen. Na zes weken mocht ik meedraaien op de orderlijn. Het was in die periode dat ik echt gepakt werd door de dynamiek van de actualiteit. Eind jaren ’90 was de tijd van de opgaande markten, van de camping hausse. Tegelijk werden ‘de cijfers’ ook beïnvloed door aanslagen en oorlogen. Verder werkte ik in een heel leuk team van jonge mensen en ik realiseerde me dat deze wereld misschien toch wel heel leuk kon zijn.”
Stella wilde echter een meer adviserende rol en bij het callcenter weg. Er kwam een baan bij de SNS Bank in Arnhem op haar pad. “Ik werkte als beleggingsadviseur en kwam ineens bij mensen thuis. Er ging nóg een wereld voor me open! Ik bezocht ondernemers en kreeg vaak de wens te horen dat ze rond hun vijftigste wilden stoppen met het harde werken. Van mij wilden ze weten hoe dat het beste zou kunnen. Een totaal andere tijd. Nu is dat veel minder een gespreksthema. Zelf ben ik nu tweeënvijftig en moet er niet aan denken om met pensioen te zijn. Alles om actief te blijven, moet dan vanuit jezelf komen. Sommige mensen kunnen dat misschien prima, maar heb je maar een beetje de neiging om rustiger aan te doen, dan verval je denk ik heel snel in een inactief ritme. Ik wil altijd in beweging
blijven. “Ook ontmoet je via je werk de meest diverse mensen, als je dat allemaal niet meer hebt…” Stella’s inmiddels schoonvader was trots, al was de SNS Bank “toentertijd nog een relatief kleine bank”, zei hij wel eens vriendelijk plagend.
SOMS DE ENIGE VERTROUWDE PERSOON…
Stella vond het fascinerend om te ontdekken hoe mensen en in het bijzonder ondernemers tegen de zaken aankeken en daarop anticipeerden. “Iedereen gaat op een andere manier om met geld. De hoeveelheid geld is daarbij nog niet eens de belangrijkste factor. Geld is bovendien emotie, waarvan de basis ligt in bijvoorbeeld je opvoeding: het gemak ervan of het vertrouwen dat het er is en wat het met je doet als het er niet is.”
“Het ontbreekt ons vrouwen soms nog wat aan bravoure”
Stella zat gedurende haar carrière altijd aan de creditkant van het bankieren: in het begin Effect- en creditgelden, later Private Banking genaamd. In 2013 kwam ze terecht bij Bank ten Cate & Cie, een onafhankelijke en zelfstandige private bank met een geschiedenis die teruggaat tot 1881. Vanuit een rijke ondernemerstraditie opgebouwd, met brede en gedegen expertise. “Het is een familiebank die zich richt op vermogensbeheer. De insteek is het opbouwen van een duurzame relatie met je klanten. Je leert alle ins and outs van iemand kennen, zowel zakelijk als privé. Ook zie je bij familiebedrijven volgende generaties aan het roer komen. Dan moet er wel een klik zijn. Ik ben soms de enige persoon aan wie men zeer persoonlijke zaken durft toe te vertrouwen. Om iedere klant alle aandacht te geven die nodig is, kan een private banker bij Bank ten Cate & Cie maximaal 80 klanten bedienen. Door heel Nederland zijn er 40 private bankers voor de bank werkzaam.
Is het toeval of is dat zo gegroeid, dat weet ze niet, maar Stella begeleidt veel vermogende vrouwelijke ondernemers. Met financiële beslissingen is het belangrijkste dat je helder krijgt wat je wil en wat er binnen je situatie mogelijk is. “Je hoeft niet alles van beleggen te weten om het te doen. Je hoeft er zeker niet met een boogje omheen te lopen. Als klant van vermogensbeheer hoef je de producten of de markten niet te doorgronden, maar moet doen waar jij je goed bij voelt. Dat zijn de stappen waarin ik iemand begeleid. Waar heb je het geld voor nodig? Wat is je doel? Is het om nu iets te realiseren of is het iets voor later? En welk risico ben je bereid te lopen?”
ANGST VOOR HET ONBEKENDE
Uit wat voor gezin komt Stella? Hoe gingen haar ouders bijvoorbeeld om met geld? “Ik heb één broer van drie jaar jonger. Mijn ouders belegden niet, maar spaarden en bouwden reserves op. In die tijd was beleggen nog typisch iets voor vermogende mensen, niet zozeer voor de gewone man. We hadden het thuis meer dan prima. We waren lid van sportverenigingen, gingen op vakanties. Het ontbrak ons aan niets, maar het grote geld’ om mee te beleggen was er niet. Beleggen sprak mij later wel erg aan. Mijn ouders vinden beleggen nog steeds niks. Waarom zou je als het niet hoeft? En heb je geld, dan hoeft beleggen niet. Ik geef dan als voorbeeld dat een ondernemer voor zijn eigen pensioen moet zorgen. Aan het einde van de rit verkoopt hij zijn bedrijf en heeft dan een zak met geld. Maar als hij over zeven jaar nog hetzelfde met zijn geld wil kunnen doen als nu, dan biedt sparen een
schijnveiligheid. Bovendien beheren banken feitelijk ook je vermogen.”
TYPISCHE TIENERDINGEN
Het geld dat Stella in haar jeugd kreeg voor nieuwe kleren gaf ze steevast uit in Nijmegen. Ze groeide op in Sambeek bij Boxmeer en iedere jongere ging minimaal twee keer per jaar naar Nijmegen om te winkelen. “Eerst met mijn moeder, later met vriendinnen. Ik had altijd lol met hen en hield ervan op stap te gaan, de typische tienerdingen. Het eeuwige gegiebel, een heerlijke tijd om op terug te kijken.” Dat geldt ook voor de vakantiebaantjes, Stella plukte op het land heel wat af. “Dat was bij een kweker in Sambeek. Later liep ik een zomer stage op kantoor dat leek me vooraf heel leuk, maar dat bleek later saaier dan gedacht. Toen was het veel leuker om met al die leeftijdsgenootjes samen te zijn, er was altijd wat te lachen.”
Maar als Stella zelf nooit had voorzien om bij een bank te werken, wat had ze dan voor ogen? “Ik zag me wel bij een reclamebureau werken. Marketing vond ik machtig interessant.” Er is een zekere parallel te trekken met Stella’s huidige werk: het samen met een klant een plan uitdenken, diegene inzicht geven en vandaaruit verder helpen. Haar twee kinderen van bijna achttien en twintig vinden werken bij een bank “ook absoluut saai”, lacht Stella. “Toen ze vier en zes waren werd mijn standplaats SNS Securities in Amsterdam. We maakten er een dagje van met het gezin. Artis, een rondvaart en een bezoekje aan mijn nieuwe werkplek. Mijn jongste stapt binnen en zag overal tv-schermen aan de muren hangen. En ik had een computer met twee beeldschermen. Hij dacht de hele dag achter de computer te kunnen zitten en tv te kunnen kijken. Nou, dat wilde hij ook wel.”
In Amsterdam werd van Stella verwacht dat ze een nieuw netwerk zou opbouwen. Ze sloot zich daarom op haar beurt aan bij verschillende netwerken en vond het daarbij leuk om te zien hoe andere vrouwen dat deden. “Niet zozeer vanuit een gedachte dat je elkaar moet steunen of iets dergelijks, maar je hoeft elkaar ook zéker niet in de weg te zitten. Generaties voor ons boden niet zoveel kansen aan vrouwen. Eerst werden vrouwen ontslagen als ze gingen trouwen, bij de generatie erna bij het krijgen van het eerste kind. Bij weer een volgende generatie werd tijdens sollicitaties gevraagd of er een kinderwens was en bouwden vrouwen geen pensioen op. Van daar zijn we gekomen en de huidige financiële zelf- »
“Ik maak me hard voor de bewustwording rond duurzaamheid”
standigheid is echt een groot goed. Ervaringen uitwisselen met andere vrouwen vind ik daarom waardevol. Het ontbreekt ons vrouwen soms nog wat aan bravoure.”
Naast de goed gevulde cliëntenportefeuille die ze heeft, investeert Stella haar tijd en kennis in het Strategisch Beleggingscomité. “Ik werk mee aan het beleggingsbeleid dat we als bank voeren. Die inhoudelijke component vind ik ook erg leuk.” In een vrij uurtje leest Stella graag en bezoekt ze met haar vriend graag concerten, musea en fototentoonstellingen. Daarnaast trekken ze er graag buiten op uit en genieten van lekker eten en drinken. “Nieuwe dingen zien en meemaken. En als er verder nog íets is waar ik me hard voor maak, zowel in mijn werk als privé, is het de bewustwording rond duurzaamheidsvraagstukken. Dat gaat verder dan het milieu alléén.” Stella verwijst naar de ESG-doelstellingen: Environmental, Social & Governance, de drie aan duurzaamheid gerelateerde verantwoordelijkheden van een bedrijf, waarbij een juiste balans is tussen financieel economische resultaten, transparantie, sociale belangen en het milieu. “En loop ik dan nog af en toe een willekeurig rondje, dan is de week alweer voorbij.” Om met een beeldspraak te eindigen: ook met haar klanten bewandelt Stella altijd interessante paden. Geen situatie is hetzelfde en daarmee ook geen dag uit het werkende leven van Stella.
Stella Posthumus Bank Ten Cate
“Ik ben het tiende kind in een groot en hartelijk huisartsengezin. Mijn ouders kregen elf kinderen, waarvan tien dochters en één zoon middenin het rijtje. Niet alleen hij, maar ook ik had veel ‘moeders’. Ik groeide zorgeloos op in Noord-Holland. Mijn schooltijd bracht ik door in Vught, waar we op een zeker moment naar toe verhuisden. Er gebeurde in zo’n groot gezin altijd wel wat. Heel soms waren mijn zussen voor mij een voorbeeld van hoe ik vooral iets níét moest doen, maar ik heb een heerlijke jeugd gehad!”
Juliëttes vader was huisarts en werd later directeur van een ziekenhuis. Dokter worden, dat wilde zij ook. Na haar gymnasium werd ze drie jaar op een rij uitgeloot voor de opleiding. Ze besloot de verpleging in te gaan. “Aan het bed, dichtbij de mensen, want dat vind ik echt heel leuk. Dat is in mijn huidige werk ook het geval en dat vind ik altijd erg fijn. Een zekere vriendelijke afstand is natuurlijk nodig, maar de band die je met elkaar hebt is toch best een persoonlijke. Wanneer je hartelijk bent, en dat kost me weinig moeite, dan worden mensen ook liever voor jou. Dat zit gewoon in me, alhoewel ik ook bijdehand kan zijn.”
Lachend: “Dat vindt mijn man Ben tenminste!”
‘WAT JE BELOOFT, MOET JE OOK DOEN.’
Juliëtte was altijd al ondernemend, hoe jong ze ook was. Klassenoudste, voorzittersrollen… met anderen dingen ondernemen en organiseren, dan was Juliëtte in haar element. En nog steeds. “Toen ik in de verpleging werkte, was ik tweeëntwintig. In die tijd leerde ik Ben kennen. Hij was toen zevenendertig en zat in de makelaardij. Of all ellende, want mijn beeld was dat makelaars niet te vertrouwen zijn.”
Dat beeld werd al snel bijgesteld en via Ben rolde zij ook de makelaardij in. Veel van Juliëttes karaktereigenschappen komen goed van pas in het vak. “Ik kan goed het overzicht bewaren, prettig contact maken met mensen, goed luisteren en oplossend denken én uitvoeren. Wat je belooft, moet je ook doen.”
EEN BLAUW UNIFORM
Van Anken Makelaardij is opgezet door Ben. Thuis kreeg Juliëtte ook telefoon voor de zaak. “Ik wist bij wijze van spreken niet eens wat een hypotheek was. Dus volgde ik een introductiecursus over de makelaardij. De opleider was ervan overtuigd dat ik ook geknipt voor was voor het vak, maar zelf dacht ik daar toen nog heel anders over. Op een zeker moment zat ik met vier jonge kinderen aan tafel en Ben belde van kantoor dat hij naar huis kwam. Maar wie kwam er? Geen Ben. Toen we een uur verder waren, begon ik me toch wat zorgen te maken. Helemaal toen op onze oprit een man in een blauw uniform aan kwam lopen. Het bleek iemand van de luchtmachtkapel die kwam collecteren.” Opluchting alom, maar voor Juliëtte was het wel een trigger
“Ik kan het gewoon niet laten om een bijdrage te leveren”
om serieus na te denken over hoe ze alles geregeld hadden. Mocht Ben ooit wegvallen, omdat hij bijvoorbeeld zijn been breekt, hoe zit het dan met het gezin? Toen besloot Juliëtte tóch de opleiding tot makelaar te gaan doen. Daarna ging ze náást Ben aan de slag.
24/7 ‘AANSTAAN’
“Jarenlang was ik thuis de baas en Ben op kantoor, maar op een gegeven moment werd het tijd voor verandering. Iedereen die ouder wordt, wordt wat minder flexibel in zijn of haar werkzame leven. We hebben de rollen omgedraaid. Met een eigen zaak moet je vierentwintig uur per dag aanstaan. Daar ben ik best goed in, ik zit gerust nog om elf uur ’s avonds met een klant te appen.” Als ik vraag of Juliëtte haar werk wel eens los kan laten, beaamt ze dat. “Maar als ik iets niet beantwoord heb en ik weet dat ik het de dag erna moet doen, dan doe ik het liever maar direct.”
Het werk als makelaar ging (én gaat) Juliëtte prima af naast de zorg voor het gezin. Naast hun vier kinderen hebben
Juliëtte en Ben inmiddels ook een aantal kleinkinderen. “Ik ben geen oppas-oma, daar heb ik geen tijd voor. Maar als de nood echt aan de man komt, ben ik er natuurlijk altijd voor mijn kinderen!”
Juliëtte heeft wel een punt: als ondernemer kun je gewoon niet altijd overal zijn. Het is altijd balanceren, want iedereen vraagt aandacht, maar Juliëtte doet alles altijd met heel veel plezier.
Sinds 2015 is Ben dus gaan afbouwen en vanaf de coronatijd werkt Juliëtte nauw samen met haar secretaresse, haar steun en toeverlaat. “Zij is het fundament van dit bedrijf.”
“Mijn vak is hartstikke leuk en afwisselend! Van oudere cliënten die hun grote woning gaan verlaten en een appartement zoeken of iets gelijkvloers, tot starters die hun eerste huis gaan kopen, alle doelgroepen krijg ik voor me. En in de veertig jaar dat Van Anken Makelaardij nu bestaat, komt het geregeld voor dat de kinderen van mensen die ik ooit van dienst ben geweest, nu op hun beurt bij me komen. Al die jaren sturen we met Kerst onze relaties en klanten een kerstkaart. Die kaarten zijn een soort collectors items, want ze zijn door onze zoon ontworpen. Hij is heel erg creatief.” Ook in het pand van Van Anken Makelaardij ademt zijn gevoel voor kunst. Er hangen enkele schitterende werken aan de muur. Hij was pas negen toen hij de voorbereidende tekeningen voor deze werken maakte.
Juliëtte was en is lid van verschillende damesclubs en de Rotary. “Ik heb zoveel dagjes uit georganiseerd, dat vind ik enig om te doen en het zit wel in mijn aard.” Ook voor de Nederlandse Vereniging van Makelaars en Taxateurs in onroerend goed, kortweg NVM, is Juliëtte actief. Ze was jarenlang voorzitter van de regio Nijmegen, vandaag de dag zit ze voor de NVM nog in een ledencommissie. Via NVM-wegen wist het actualiteitenprogramma EenVandaag haar in 2022 te vinden voor een erg sympathiek interview. Het is zeker de moeite waard om eens terug te kijken!
SAMEN HEERLIJK GENIETEN
Naast alle werk gerelateerde bezigheden, houdt Juliëtte erg van koken. Voor vrienden en kinderen, vaak samen met Ben. “We loeren in de recepten en bedenken wat we willen eten, stellen het boodschappenlijstje op en duiken daarna een dag de keuken in om al het lekkers te bereiden. “Sinds Ben en ik in een appartement wonen, zit ik uiteraard ook in het bestuur van de VvE, ik kan het gewoon niet laten om ook hier een bijdrage te leveren! Dat gezelschap komt overigens binnenkort ook gezellig bij ons eten.”
‘KIND, WAAR BEGIN JE AAN?’
Juliëtte en Ben zijn veertig jaar getrouwd. Zoals gezegd, kwam ze Ben tegen toen ze in de verpleging werkte. Ze was een patiënte aan het verzorgen en vertelde als blije verliefde gup over Ben. “Kind, waar begin je aan?”, was de reactie van de patiënte op het leeftijdsverschil van ruim vijftien jaar tussen hen. Ze was zelf vijfenzestig en had een man van tachtig. Juliëttes repliek: “Dan moet ik nu mijn relatie in de prullenbak gooien voor als het ooit moeilijker zou worden?” Ze vervolgt: “Natuurlijk speelt het leeftijdsverschil wel eens een rol, maar ons leven is goed in balans en we halen plezier uit ons leven. We houden van museumbezoek, mooie tentoonstellingen en winkelen. Ik ben erg blij dat ik niet naar die mevrouw heb geluisterd.”
En in het beetje tijd dat nog over is, gaan Juliëtte en Ben graag naar zee. “Naar Zeeland of de eilanden… die zilte lucht, de wind door je haar, de getijden… héérlijk! Dure vakanties ver weg vinden we niet nodig. Aan zee rusten we het beste uit, ook al gaat het werk soms toch door. De combinatie van een eigen zaak en er even helemaal uit zijn, kan op die manier prima.” Juliëtte maakt een treffende vergelijking tussen de zee en een huis: “Je kan een foto van de zee zien, maar dat doet niet zoveel met je. Pas als je aan de vloedlijn staat, gaat »
je hart open. Je kunt een huis online bekijken, maar je moet erin! Je moet het huis ruiken, ervaren. Dan gebeurt er iets met je of niet. Uiteraard kunnen we digitale impressies maken om mensen bijvoorbeeld te laten zien hoe een huiskamer eruit ziet als een wandje weg is, maar ook dat is nooit hetzelfde als zélf in de ruimte lopen. Je moet al je zintuigen en emoties gebruiken als je in een pand bent. Het is niet fijn als er bijvoorbeeld een natte hondenlucht hangt. Dat merk je niet op een foto. Een dergelijke ervaring is niet prettig, ook niet voor de makelaar, want je kunt er niets aan veranderen. Het werkt in op het onbewuste van iemand en daarmee sta je feitelijk al 1-0 achter.”
THUIS IN HOOFDLETTERS
Ze zeggen wel eens dat je de klanten krijgt die bij je passen. Voor Juliëtte geldt dat absoluut. Ze staat dichtbij de mensen, zit met hen aan tafel, en dan gaat het niet alleen over geld, maar ook over emoties. “Ben je uitgenodigd voor een aan- of verkoopadvies of voor een taxatie, dan kom je bij mensen op het moment dat er een verandering in hun persoonlijke leven plaatsvindt. En daarmee veranderen ook hun huiselijke omstandigheden. Je komt altijd op een cruciaal moment langs. Kom je bijvoorbeeld een huis bij mij bezichtigen, dan is dat voor jou spannend. Voor jou moet het immers een nieuw thuis worden, vandaar dat we overal ‘THUIS’ in hoofdletters hebben staan. Mijn vak is daardoor zeer veelzijdig. Er zitten juridische, bouwkundige en sociaal-emotionele kanten aan.”
BLOGGEN EN KRIMI’S
Juliëtte blogt iedere week. Ze houdt namelijk ook van schrijven en taal. “Op zondag maak ik de tekst en die plaats ik altijd eerst op WordPress en LinkedIn en op maandag op Facebook. Ook als ik op vakantie of waar dan ook ben. Het zijn bijna altijd werk gerelateerde anekdotes.” Inmiddels staan er zo’n driehonderdvijftig blogs op WordPress en mag ze rekenen op een flinke groep trouwe lezers. “Als je het leuk vindt, kun je ze ook teruglezen op de website van ons makelaarskantoor.” En, als zij écht even het hoofd leeg wil maken, biedt een avondje onbenullig krimi’s kijken uitkomst, liefst met een breiwerkje voor de kleinkinderen op schoot.
Juliëtte
Sinds kort is Via Optima Gerechtsdeurwaarders gevestigd in het bijgebouw achter de statige villa waar het eerst kantoor hield. Het pand wordt volop vernieuwd en ik verwacht van alles aan te treffen, maar géén Martine die op dat moment overspoeld wordt met mails en telefoontjes van verontruste of zelfs boze mensen die een sommatie tot betaling hebben gekregen. Wat blijkt? De domeinnaam Optima Incasso is geclaimd van waaruit fishingmails worden verzonden. Omdat iedereen denkt dat het om Martines kantoor gaat, krijgt zij een stortvloed aan berichten over zich heen. Me eenmaal bewust van de chaos, verbaast het me desondanks niet dat Martine strijdbaarder is dan ooit. Het hoofd laten hangen? Dat is voor pussies. Onrecht vraagt om actie!
Daarvan heeft ze de afgelopen twee jaar genoeg gehad. De inhoud van een overgenomen portefeuille van een ander kantoor bleek niet te zijn zoals het werd voorgespiegeld. Ondanks grondig onderzoek bleek er nogal wat in te zitten, wat er niet in had mógen zitten. Ongeveer gelijktijdig stapte er een compagnon in, notabene iemand die zij al heel erg lang kende, met de bedoeling om er samen de schouders onder te zetten. Helaas bleek ook deze belofte loos. “Maar ja”, verzucht Martine. “Ook dat is ondernemen.”
MACHTIG INTERESSANT
Martine wilde eigenlijk altijd de advocatuur in. Toen ze echter bij een advocatenkantoor werkte en daar op een dag een deurwaarder kwam om exploten te betekenen, raakte ze met hem in gesprek en vond zij wat hij vertelde over het vak machtig interessant. “Ik solliciteerde bij deurwaarderskantoor Van den Heuvel in Nijmegen, werd aangenomen en ging de deurwaardersopleiding volgen. Het werk was superleuk
en afwisselend: ik was veel onderweg en stond vaak in de rechtbank. Ik heb er ontzettend veel geleerd.”
VAN SCRATCH AF AAN
Daarna werkte Martine twee jaar in Den Bosch en wist op een zeker moment: ‘dit kan ik heel goed zelf’. Ze had inmiddels een groot netwerk en had er alle vertrouwen in. Toch was het absoluut lef hebben om van scratch af aan te beginnen. “Ik ben begonnen met veertien zaken van één tandarts en dat was het. Rond het middaguur had ik alle zaken ingevoerd en de sommaties geschreven en toen was het van: ‘En nou?’ De eerste betaling die binnenkwam heb ik geprint en ingelijst aan de muur gehangen.”
BEËDIGING TOT GERECHTSDEURWAARDER
Wat haar ouders ervan vonden dat Martine een eigen onderneming was gestart? “Zij zijn meer van de zekerheid. Ik had een goede baan, waarom zou ik die opzeggen voor iets waarvan ik nog maar moest zien hoe het zou gaan. Ze stonden dus
“Ik kan erg gevoelig en onzeker zijn, net als ieder mens”
niet te springen, maar zorgden wel voor mijn startkapitaal. Ik kocht enkele bureaus, twee pc’s en een telefoon, huurde een kantoortje in Augustinus aan de Graafseweg en begon.” Mond-tot-mondreclame gaf al snel meer opdrachten en ook haar netwerk kwam hier goed van pas. In het begin was Martines kantoor een incassobureau. Intussen liep haar aanvraag om tot gerechtsdeurwaarder beëdigd te worden. Tot die tijd was ze toegevoegd aan een gerechtsdeurwaarder in Hilversum, zodat Martine haar ambtelijk werk gewoon kon doen. In 2017 werd ze beëdigd en vanaf dat moment ging het incassobureau verder als Via Optima Gerechtsdeurwaardes. Martines ouders waren achteraf gezien erg trots op haar, ze staan breeduit glunderend op de foto’s van het openingsfeestje.
Lekker koken of ergens een hapje eten, een weekendje weg, lekker wandelen met de nieuwe pup, een witte boxer genaamd Saar… Martine en haar gezin reserveren er tijd voor. “En verder vind ik het heel leuk om zwemtraining te geven.” Het gaat dan om wedstrijdzwemmen, wat haar jongste dochter nu nog doet. Zij heeft zelf vroeger ook heel veel gezwommen en heeft dat overgebracht op haar meiden. Mijn jongste dochter Anabel (14) zwemt er ook nog steeds, mijn oudste Rosalie (bijna 17) nu niet meer. Momenteel geef ik training aan de allerkleinsten.”
PUBERPERIKELEN
Thuis heeft Martine dus samen met haar man Niek twee puberende dochters. “Heel leuk, ik kan het iedereen aanraden. Het gaat vanzelf over, zeggen ze. Je krijgt er ook héél veel voor terug. Een lege portemonnee bijvoorbeeld”, lacht ze. “Rosalie is nu met een vriendin en haar ouders mee op vakantie in Spanje. Dan zet je wat geld op haar rekening zodat ze wat leuke dingen kan doen. Je zegt er nog duidelijk bij dat het niet de bedoeling is dat zij het hele bedrag uitgeeft aan make-up en kleding, maar het eerste wat er uitgegeven wordt, is honderdveertig euro bij Sephora. Ze weet dat ik dat nooit goed ga vinden, dus belt ze papa. En papa’s en dochters… Dus dat mag ze dan fijn terugbetalen, want dat was de afspraak niet. Tja, dat krijg je met een moeder als gerechtsdeurwaarder, haha!” Het werk van hun moeder is volgens de logica van Het Puberbrein “natuurlijk” stom, maar stiekem zijn de spannende verhalen tijdens het avondeten méér dan welkom!
MENSELIJKE MAAT?
Achter die spannende verhalen zit geregeld een ánder verhaal. Een menselijk verhaal. Wie Martine een beetje kent,
weet dat ze het belangrijk vindt dat bij het uitvoeren van haar ambtelijke taken het menselijke aspect niet vergeten wordt. “Uiteraard moet een schuld aan het eind van de rit betaald worden, maar betrokkenheid en het willen luisteren naar de redenen áchter een schuld zijn minstens net zo belangrijk als de zaak zelf. Toch merk ik dat ik het steeds lastiger vind om die menselijke maat aan te houden, omdat iedereen maar meent alles te mogen zeggen. Je kunt met mij echt alle kanten uit, privé en zakelijk, maar daar kan ik stiekem best last van hebben. Ik moet soms echt tot tien tellen om de goeden niet onder de kwaden te laten lijden.”
SPONTANE FLADDERAARS
Martine heeft één broer. Hij is nog geen jaar ouder dan zij. Zij zijn allebei geboren in Nijmegen, woonden toen in Lent maar zijn uiteindelijk opgegroeid in Arnhem. “Mijn ouders kregen ons snel achter elkaar en ik begreep toen dat mijn moeder dat ook graag zo wilde. Wij verschillen best wel van elkaar maar ook dat is weer leuk. Martines broer is wat rustiger en rationeler dan Martine. “Ik vind vaak opeens iets leuk en ga dat dan uitproberen. Vervolgens is het soms ‘Oh shit, mislukt’ en vlieg ik naar het volgende.” Hij was ook altijd heel braaf met huiswerk terwijl ik het allemaal niet zo serieus nam. We komen door het Spanje-avontuur van Rosalie tot de conclusie dat moeder en dochter best op elkaar lijken wat spontane acties aangaat en Martine moet er wel om lachen. Rosalie is behoedzamer en rustiger dan Anabel. “Anabel jumpt alle kanten uit, niets is haar te gek. Eigenlijk is zij een beetje gestoord.”
Die spontaniteit is ook absoluut een positieve kracht. Want in de genoemde chaos waarin ik Martine aantrof, is ze in staat om óver de bergen vervelende printjes heen te kijken naar hoe het verder moet. “Ik denk altijd een flink aantal stappen vooruit. Als ik ergens voor sta, dan ga ik er ook voor. Dat strijdbare heb ik echt van mijn vader. Ging het niet helemaal zoals hij het in zijn hoofd had of begrepen mensen hem niet, dan merkte je dat echt wel aan hem. Net zoals bij mij. What you see is what you get.” Toch gaat die uitspraak niet altijd op. “Gaat het om mijn werk en kantoor, dan ga je niet lachen met mij. Gaat het echter om iets dat ik van mens tot mens tegen een ander moet zeggen, dan heb ik best een klein hartje en kan ik daar best tegenaan hikken. Niet iedereen verwacht dat. Dat komt door het stereotiepe beeld dat rond het vak van deurwaarder hangt. De ander verwacht dat, omdat je toevallig gerechtsdeurwaarder bent, je duidelijk bent, zelfs direct en bot. Maar ik kan erg gevoelig en onzeker »
zijn, net als ieder mens. Doe je moeite om me beter te leren kennen, dan laat ik die gevoelige kant ook zien.”
INNIGE WEKEN
“Mijn moeder was ook fel, maar op een andere manier. Ze was heel lief en stond altijd voor iedereen klaar, en je moest niet aan haar kinderen komen, want dan vrat ze je op! Toch hebben wij een moeizame relatie gehad. Ik zal het nooit meer weten, maar het leek erop dat zij misschien ook graag wat impulsiever had willen zijn. Gewoon in het diepe had willen springen in plaats van voor de zekerheid te gaan. Te doen wat in je op komt en dan te kijken wat er gebeurt. Jaloezie is niet het goede woord, misschien heeft ze spijt gehad van de dingen die ze niet gedaan heeft. In december 2021 werd ze ziek en zeventien weken later overleed ze. Boos, want ze wilde niet dood. Daar was ze nog veel te jong voor. In die tijd heb ik haar leren kennen op een manier zoals ik haar graag eerder had gezien.” Dan komt de gevoelige kant van Martine naar boven en met tranen in haar ogen vervolgt ze: “En daar kun je echt wel last van hebben. Ik gaf het boekje ‘Mam, vertel eens…’ aan haar. Daar staan allerlei vragen in over hoe ze vroeger was en ik als kind. En over hoe ze dingen heeft beleefd met mij en zij met haar moeder. Wat ze heeft ingevuld, zijn de personalia, niet de antwoorden die de diepte ingaan. Dat vind ik echt heel jammer.”
WARME HERINNERINGEN
Drie dagen voordat haar moeder stierf, op Goede Vrijdag, overleed haar oom. Op Tweede Paasdag haar moeder en met Pinksteren haar oma, haar moeders moeder. Zij is honderdtwee geworden. Weer een paar maanden later overleed onder andere haar schoonmoeder. Tussendoor ook nog hun trouwe
gele boxer. “Nou, dan kun je de kinderen wel opvegen. En ons ook. Dat was voor die korte tijd een beetje veel van het goede.” Aan haar beide oma’s heeft Martine de warmste herinneringen. “Mijn oma van moeders kant woonde in Nijmegen en ik was er vaak te vinden. Mijn oma van vaders kant, omaatje, was geweldig en echt een lieverdje. Kop kleiner dan ik. We waren vier handen op één buik. Op mijn zestiende kreeg ik een OV Jaarkaart en kon ik ongelimiteerd gratis reizen. Als ik ergens de balen van had, dan ging ik naar mijn omaatje in Geleen. Ik bleef een paar uur en ging dan weer terug naar huis. Dat was vanuit Arnhem tweeënhalf uur heen én tweeënhalf uur terug. Toen ze een keer een zware operatie moest ondergaan, reisde ik dagelijks van Arnhem naar het ziekenhuis in Sittard. Puur en alleen om haar even een kusje te komen geven. Een paar jaar later moest zij dezelfde operatie ondergaan maar dan aan haar andere been. Ik studeerde toen Nederlands Recht en ik had toen mijn tentamenweek. Ik moest mij van haar daarop concentreren en mocht daarom pas na de operatie langskomen. Uitgerekend een paar uur voor mijn tentamen ging het mis en overleed ze. Tot op de dag van vandaag heb ik er spijt van dat ik toen naar haar geluisterd heb. Ik had haar zo graag nog even geknuffeld voordat ze ging.”
REBELS OMAATJE
“Dat was in 1994 en ik had het er moeilijk mee. Ze heeft me altijd ingegeven dat je moet doen wat je hartje je ingeeft. Dat heb ik altijd gedaan en ze probeerde me nooit ergens voor te behoeden. Behalve een keer voor een fout vriendje, haha! Haar filosofie: als je een keertje valt, is dat helemaal niet erg, zolang je altijd maar één keer vaker opstaat dan je valt. Opgeven staat daarom niet in mijn woordenboek. Op mijn dertiende wilde ik graag gaatjes in mijn oren, maar mocht dat nooit van mijn moeder. Dat wist omaatje en dus werden de jassen aangetrokken en húp naar de juwelier. En dan nog gewoon ouderwets met die kurk en naald! Uiteindelijk was het geen probleem, zolang ik maar niet van die hele grote oorbellen zou dragen. Mijn vader zei gekscherend dat ‘als God had gewild dat de mens was geboren met gaatjes in de oren, dan was dat wel gebeurd’. We zaten aan tafel, ik weet het nog goed. Ik keek op van de aardappelen en antwoordde dat ‘als God had gewild dat de mens rookte, was jij wel geboren met een schoorsteen op je hoofd’. Omaatje lachte zich een breuk. Ik weet zeker dat ze al die tijd trots naar beneden heeft gekeken. Nu hopelijk met mijn moeder…”
Martine Tjepkema
Via Optima Gerechtsdeurwaarders
Volg ons:
Ontdek de moderne, veelzijdige sieradencollectie van Messika in hét Juweliershuis van Gelderland.
Ons jaarlijks magazine
facebook.com/ juweliershuisaalbers instagram.com/ juweliershuisaalbers
horloges o.a. Armin Strom | Baume & Mercier
Carl F. Bucherer | Certina | Chopard | Ebel | Garmin
IWC Schaffhausen | Jaeger-LeCoultre | Longines
Nomos
Timeless met daarin een selectie uit onze collectie ontvangen?
Exclusiviteit heeft een naam. Hoofdstraat 206, Velp www.juweliershuisaalbers.nl | www.werkenbijaalbers.nl
juwelen o.a. Albanu | A. Odenwald | Al Coro | Annamaria Cammilli | Artur Scholl
Bigli | Chopard | Clioro | Elaine Firenze | Emil Kraus | Erwin Reich | Fope
Hans D. Krieger | Heinrich Lausch | Meister | Messika | Moondrops
Piaget | Pianegonda | Roberto Coin | ROOS 1835
