-1“พระมเหสี พระมเหสีเพคะ!” เสียงของซังกุงประจำพระองค์ของพระมเหสี ‘ซุนซังกุง (숭상궁)’ ดัง ขึ ้นจำกด้ ำนนอกตำหนัก “หม่อมฉันซุนซังกุงขอเข้ ำเฝ้ำเพคะ!” นำงรี บวิ่งเข้ ำมำอย่ำงลุกลี ้ลุกลนก่อนจะนัง่ ลงด้ วยท่ำชันเข่ำด้ ำนหน้ ำขององค์พระมเหสี พระมำรดำ แห่งโซซอน “เจ้ ำมีอะไร ซุนซังกุง” พระนำงตรัสถำมด้ วยน ้ำเสียงกังวำนดัง ซุนซังกุงทำหน้ ำลุกลี ้ลกลนแล้ วทำ หน้ ำเหยเกเหมือนเกิดมหันตภัยร้ ำยแรงในวังหลวงเหมือนในสมัยพระเจ้ ำฮยอซง (혀썽) ด้ วยในสมัยพระ เจ้ ำฮยอซง พระองค์ทรงโปรดพระสนมองค์หนึง่ พระนำมว่ำ ‘พระสนมฮอนบิน’ ในช่วงแรกพระองค์ทรงเป็ นที่ รักของอำณำประชำรำษฎร์ แต่ทว่ำวันหนึง่ พระเจ้ ำฮยอซงได้ รับนำงในถวำยตัว (ซึงอึนซังกุง – 승은상궁) คนใหม่เข้ ำมำแล้ วรี บแต่งตังนำงในคนนั ้ นขึ ้ ้นเป็ นพระสนมขันสอง ้ นำควำมไม่พอใจให้ กบั พระสนมฮอนบิน เป็ นอย่ำงมำก เพรำะพระเจ้ ำฮยอซงเคยให้ คำมัน่ สัญญำกับพระสนมไว้ วำ่ จะไม่แต่งตังพระสนมองค์ ้ ใหม่ ขึ ้นมำอีก พระนำงโกรธแค้ นมำกจนบันดำลโทสะเอำน ้ำกรดรำดหน้ ำซังกุงประจำตัวตัวเอง จนทำให้ เกิด ควำมโกลำหลขึ ้นภำยในวังหลวง พระเจ้ ำฮยอซงพระองค์ทรงทรำบเรื่ อง พระองค์ทรงใช้ เวลำตัดสินพระทัย อยูเ่ ป็ นเวลำสำมวันสำมคืน ในที่สดุ ก็ได้ ตดั สินให้ ประหำรชีวิตโดยกำรประทำนยำพิษแก่พระสนมฮอนบิน นัน่ ถือเป็ นกำรเริ่มต้ นของกฎมณเฑียรบำลว่ำห้ ำมนำน ้ำกรดเข้ ำมำในวังหลวงโดยเด็ดขำด “พระรำชำ พระรำชำ แฮ่ก.. พระรำชำทรงมีพระรำชโองกำรให้ ปลดฮำซังกุงเพคะ!” ซุนซังกุงกรำบ ทูลพระมเหสีด้วยสีหน้ ำตื่นตระหนก พระมเหสีได้ สดับฟั งดังนันก็ ้ ถึงกับนำมือมำกุมไว้ ที่พระอุระด้ ำนซ้ ำย แล้ วตรัสออกมำ “ฝ่ ำบำท ทรงปลดเฮนยองรึ เป็ นไปได้ ยงั ไงกัน” พระมเหสีกำมือแน่นจนชุดทังอียบั “เห็นว่ำ ฝ่ ำบำททรงเสด็จไปเห็นฮำซังกุง...ฮำซังกุง” ซุนซังกุงพูดติดขัด เหมือนว่ำเรื่ องที่จะพูด ออกมำจะเป็ นเรื่ องที่นำ่ กลัวจนอำจทำให้ พระมเหสีเกิดอำกำรป่ วยกำเริบ “เห็นว่ำอะไร เจ้ ำรี บบอกข้ ำมำสิ!” พระมเหสีตวำดออกมำ ทำหน้ ำบูดบึ ้งเหมือนพระองค์ทรงอมรัง แตนเอำไว้ ภำยในพระโอษฐ์ “ฮำซังกุงกำลังใช้ ดำบฟั นขุนนำงในรำชสำนักคนหนึง่ เจ้ ำค่ะพระมเหสี!”
“อะไรนะ! ฟั นขุนนำงในรำชสำนักรึ? ฮำซังกุงเนี่ยนะ” พระมเหสีขึ ้นเสียงก่อนจะเอำพระหัตถ์ตบที่ โต๊ ะด้ ำนหน้ ำของพระองค์ “ข้ ำจะไปเข้ ำเฝ้ำฝ่ ำบำท ซุนซังกุงเจ้ ำไปเตรี ยมให้ ข้ำที” พระมเหสีตรัสก่อนจะลุกขึ ้นแล้ วเดินออกไป จำกตำหนัก .................................................................
“ฝ่ ำบำท พระมเหสีมำขอเข้ ำเฝ้ำพะยะค่ะ” หัวหน้ ำขันทีวอนเดินเข้ ำมำหำบุรุษที่มียศศักดิแ์ ละ อำนำจสูงส่งที่สดุ ในประเทศโซซอนแห่งนี ้ ร่ำงสูงโปร่งนัง่ อยู่ที่เก้ ำอี ้บ่งอกถึงตำแหน่งที่สงู ส่ง ตรำมังกรและฉลองพระองค์ที่สวมใส่แสดงยศ ศักดิอ์ ย่ำงสูงที่สดุ ใบหน้ ำรูปเรี ยวยำวกับดวงตำที่หน้ ำเกรงขำมทำให้ พระองค์แลดูมีอำนำจและทรงห่วงใย บุคคลที่พระองค์ทรงพบเห็นทุกคนไป “ให้ นำงเข้ ำมำ” เสียงทรงอำนำจของผู้เป็ นทังพระรำชำและบิ ้ ดำแห่งโซซอนก้ องกังวำนบ่งบอกให้ หัวหน้ ำขันทีวอนโค้ งรับแล้ วรี บเดินออกไป “ฝ่ ำบำท” พระมเหสีรีบเดินเข้ ำมำแล้ วโค้ งคำนับฝ่ ำบำทก่อนจะนัง่ ลงที่เก้ ำอี ้ตรงข้ ำมกับพระรำชำ พระองค์สวมใส่ชดุ ทังอีประดับตรำมังกรประจำโซซอน ชุดทังอีสีฟ้ำอ่อนเข้ ำกับกระโปรงฟูฟ่องสีเขียวอ่อน ทำให้ พระนำงแลดูเป็ นคนพระทัยดีและงดงำม ใบหน้ ำขำวกลมรูปไข่เข้ ำรูปทำให้ ดเู ป็ นสตรี ที่งดงำมเกินกว่ำ ใครจะเทียบทำน พีนยอ1สีทองที่มีหวั เป็ นมังกรคำบแก้ วสีแดงทำจำกทองคำปั กอยู่บนมวยผมของพระนำง ทำให้ ร้ ูถึงยศศักดิ์ ควำมยำวขอพีนยอทำให้ หลำยคนเกรงขำมพระองค์แม้ จะไม่ได้ อยูใ่ นชุดทังอีพระมเหสีก็ ตำมที...แต่ควำมจริงแล้ ว – ไม่ใช่ “เรื่ องเฮนยอง ข้ ำตัดสินใจดีแล้ วพระมเหสี” บุรุษหนุม่ ตรัสออกมำด้ วยน ้ำเสียงเจือปนโทสะ “แต่ฝ่ำบำท ฮำซังกุงไม่มีทำงทำแบบนันเพคะ ้ ฝ่ ำบำท ได้ โปรดสืบสวนคดีนี ้ใหม่เถอะเพคะ ฮำซังกุง จะต้ องไม่ทำอย่ำงนันแน่ ้ นอนเพคะฝ่ ำบำท!” พระมเหสีพดู เสียงดังก่อนที่จะมีน ้ำหลัง่ รินออกมำจำกตำ
1
พีนยอ (พี – นยอ) (비녀) เป็ นปิ่ นปั กผมของผู้หญิงเกำหลี ไว้ ปักมวยผมด้ ำนหลัง ควำมยำวและวัสดุที่ใช้ จะขึ ้นอยูก่ บั สถำนะและบรรดำศักดิข์ องแต่ละคน
“เจ้ ำไม่ได้ เห็นเช่นข้ ำ! พระมเหสี เจ้ ำไม่ร้ ูวำ่ ภำพเฮนยองที่ข้ำเห็นตอนนันมั ้ นเป็ นยังไง พระมเหสี นำงเหมือนปี ศำจร้ ำยในครำบหญิงงำม!” พระเจ้ ำแดซองตรัสออกมำด้ วยเสียงดังกังวำน พระพักตร์ ของ พระองค์ปรำกฏเห็นเส้ นเลือดแสดงถึงควำมกริว้ จัด “แต่ฝ่ำบำท..” พระมเหสีพยำยำมแย้ งจนถึงที่สดุ แต่แล้ วพระรำชำก็ตดั บทขึ ้นมำ “เจ้ ำกลับไปเถอะ ข้ ำประกำศรำชโองกำรไปแล้ ว เจ้ ำไม่ต้องห่วงหรอกนะว่ำข้ ำจะหำซึงอึนซังกุงคน ใหม่มำไม่ได้ ” พระเจ้ ำแดซองพูดก่อนจะลุกขึ ้นยืนแล้ วทำท่ำว่ำพระองค์จะเสด็จออกไปจำกตำหนัก “ฝ่ ำบำท...ฝ่ ำบำท!” พระมเหสีหนั หลังไปแล้ วกุมพระหัตถ์ของพระองค์เอำไว้ ก่อนจะทรุดเข่ำลงนัง่ ที่ ข้ ำงพระวรกำยของพระรำชำแล้ วกรำบทูล “พระองค์กรุณำอย่ำทำอะไรเฮนยองนะเพคะ หม่อมฉันขอร้ อง อย่ำทำอะไรเฮนยอง” พระมเหสี อ้ อนวอนพระรำชำพร้ อมกับน ้ำพระเนตรที่หลัง่ ริ นลงมำเปรอะเปื อ้ นที่พื ้น พระรำชำสะบัดพระหัตถ์ออกจำก พระหัตถ์ของพระมเหสีแล้ วเสด็จออกไปจำกที่ตรงนัน้ พระมเหสีปำดน ้ำพระเนตรออกแล้ วแย้ มพระโอษฐ์ อย่ำงเหี ้ยมเกรี ยม พระมเหสียืนขึ ้นแล้ วทรงตัว พระโอษฐ์ แย้ มสรวลเหี ้ยมก่อนที่จะแปรเปลี่ยนไปเป็ นใบหน้ ำเศร้ ำ สร้ อยเพื่อเสด็จตำมพระรำชำออกไปแล้ วจะได้ ไม่มีใครสงสัย พระมเหสีบีบน ้ำพระเนตรให้ ไหลรินออกอีกครัง้ หลังจำกลุกขึ ้นมำ น ้ำพระเนตรของพระองค์ไหลริน เหมือนควำมเศร้ ำเข้ ำมำอย่ำงเต็มประดำ พระองค์เดินออกจำกตำหนักใหญ่ด้วยใบหน้ ำอำบน ้ำตำ เมื่อซุน ซังกุงเห็นก็เหมือนรู้บทจึงรี บเดินเข้ ำมำแล้ วทำท่ำพยุงพระมเหสี ซุนซังกุงทำท่ำพยุงพระมเหสีออกไป เมื่อพ้ นตำหนักใหญ่ไปแล้ วนำงก็ผละตัวออกมำแล้ วโค้ งให้ พระมเหสีก่อนจะไปยืนแย้ มยิ ้มหัวเรำะอยูข่ ้ ำงหลังพระมเหสี “สำเร็จแล้ วเพคะ นัมซังกุงช่ำงทำได้ ดีจริงเชียวเพคะพระมเหสี” ซุนซังกุงทูลพระมเหสีแล้ วหัวเรำะ เริงร่ำ “นัน่ สินะ ข้ ำว่ำข้ ำไปให้ รำงวัลนำงหน่อยก็คงจะดีไม่น้อย” พระมเหสีตรัสแล้ วเปลี่ยนเส้ นทำงเดินไป ยังห้ องต้ นเครื่ อง
บุรุษหนุม่ ผู้เป็ นบิดำแห่งโซซอนประทับอยูท่ ี่พระตำหนักนอกวังในเมืองแห่งหนึง่ ห่ำงไกลกับเมืองฮัน ยำง (เมืองหลวงของโซซอน) พอสมควร พระองค์ประทับอยูพ่ ระองค์เดียวพร้ อมกับครุ่นคิดเรื่ องของ ฮำซัง กุงอย่ำงวิตก เฮนยองไม่มีทางทาแบบนัน้ เพคะฝ่ าบาท ฝ่ าบาท ฮาซังกุงทาความผิ ดโทษฐานฆ่าคนบริ สทุ ธิ์ มี โทษประหารชี วิตพะยะค่ะ ฝ่ าบาท ได้โปรดเพคะ หม่อมฉันถูกใส่ร้าย พระเจ้ ำแดซองนัง่ สับสนและครุ่นคิดอยูก่ บั ตัวเอง คำทัดทำนจำกเสนำบดี และพระมเหสีชำ่ ง แตกต่ำงกันเหลือเกิน แต่ควำมจริงที่ไม่เปลี่ยนแปลงไปได้ คือพระองค์ได้ ทรงทอดระเนตรเหตุกำรณ์นนด้ ั ้ วย ตัวพระองค์เอง หำกแต่ทว่ำพระองค์มิได้ ทรงทอดพระเนตรเห็นหน้ ำของฮำซังกุงแม้ แต่น้อย ‘ปั ญหำก็คือเรำไม่ได้ เห็นหน้ ำฮำซังกุง แต่คนที่เห็นเป็ นผู้ชว่ ยของใต้ เท้ ำท่ำนนัน’้ พระองค์ทรงคิดอยู่ ภำยในพระทัยพร้ อมกับวนพระดัชนีไปมำบนโต๊ ะ “ขันทีวอน ขันทีวอน” พระเจ้ ำแดซองทรงเปล่งเสียงเรี ยกให้ ขนั ทีประจำพระองค์เข้ ำมำภำยในห้ องที่ พระองค์ทรงประทับอยู่ “พะยะค่ะ ฝ่ ำบำท” ขันทีวอนเดินเข้ ำมำ ทำตำมลำดับขันตอนแล้ ้ วจึงจะเริ่มพูดคุยกับเจ้ ำนำยของ ตนเอง “มีอะไรให้ กระหม่อมรับใช้ หรื อพะยะค่ะ” “ข้ ำจะออกไปตรวจรำชกำร เจ้ ำช่วยไปเตรี ยมให้ ข้ำที” พระเจ้ ำแดซองตรัสออกมำก่อนจะลุกขึ ้นแล้ ว จัดแจงเปลี่ยนฉลองพระองค์เพื่อไม่ให้ ประชำชนตื่นตระหนกตกใจหำกเสด็จไปในฉลองพระองค์ของ พระมหำกษัตริ ย์แห่งโซซอน
พระเจ้ ำแดซองเดินไปรอบเมืองที่พระองค์ทรงประทับอยู่ ควำมคึกคักของเมืองที่มีแต่ประชำชนช่ำง แตกต่ำงกับในวังหลวงนัก แม้ ในวังหลวงจะมีแต่ควำมสุขสบำย แต่ก็คงมีควำมสุขไม่เท่ำนอกวังนี ้แน่ กำร มองดูประชำชนของตนทังเด็ ้ กที่วิ่งเล่นกันอย่ำงสนุกสนำน ผู้ใหญ่ที่ใช้ ชีวิตกันตำมยถำกรรม แม้ จะไม่รวยล้ น ฟ้ำ แต่แลดูมีควำมสุขแตกต่ำงจำกตัวพระองค์ยิ่งนัก ในวังมีแต่เรื่ องปวดหัว แก่งแย่งชิงดีชิงเด่น ชิงตำแหน่ง
ถ้ ำให้ คิดดีๆ พระองค์เองก็อยำกเกิดเป็ นคนพวกนี ้เหมือนกัน ทังมี ้ ควำมสุข ไม่ต้องเครี ยดอะไรมำกมำยนัก เหมือนคนในวังหลวง พระองค์ทรงเสด็จไปเรื่ อยๆ ทอดพระเนตรเห็นสิ่งต่ำงๆ ที่พระองค์จะต้ องดูแล “อ๊ ะ!” จูๆ่ ขณะที่พระเจ้ ำแดซองทรงทอดพระเนตรร้ ำนขำยปลำอยู่ เด็กที่ตวั เล็กและสูงไม่ถึงคำงของพร องค์คนหนึง่ ก็วิ่งเข้ ำมำแล้ วชนพระองค์แล้ วล้ มลงด้ ำนหน้ ำ หลังจำกนันก็ ้ ร้องเสียโอดโอย พระเจ้ ำแดซองทรุดตัวลงแล้ วจับแขนทังสองข้ ้ ำงของเด็กชำยคนนันประคองให้ ้ ลกุ ขึ ้นยืน เด็กชำย เงยหน้ ำขึ ้นมองพระพักตร์ แล้ วพระองค์ก็ทำหน้ ำประหนึง่ เหมือนเห็นอะไรที่ดงึ ดูดพระทัย และไม่อำจละ สำยตำออกมำได้